Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 listopada 2012 r. (data prezentaty k. 2) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w H. (dalej: (...) sp. z o.o.) wniósł o zasądzenie od pozwanego A. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) (dalej: A. C.) w postępowaniu upominawczym łącznie kwoty 1.744,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 lipca 2012 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z pozwanym umowę dzierżawy na mocy której oddał pozwanemu do używania komputer ripujący. W dniu 06 czerwca 2012 r. wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.744,98 zł tytułem czynszu dzierżawy za miesiąc czerwiec. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie uiścił kwoty wynikającej z faktury VAT, wobec czego powód wystąpił do Sądu z niniejszym powództwem (pozew k. 2-4).

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. w dniu 06 grudnia 2012 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględniono żądanie powoda w całości (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 18).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany zgłosił sprzeciw zaskarżając go w całości.

Pozwany nie przeczył, iż w dniu 14 czerwca 2012 r. zawarł z powodem umowę dzierżawy. Podniósł jednak, iż nigdy nie łączyła go z powodem „umowa serwisowa hardware” ani „umowa najmu za (...)” wskazane w fakturze VAT nr (...) wystawionej przez powoda. W ocenie pozwanego powód nieprawdziwie podaje, iż należność wynikająca z faktury stanowi czynsz dzierżawny skoro w fakturze jasno wskazano jako podstawę dochodzonej należności umowę najmu oraz umowę serwisową. Zdaniem pozwanego powód wystawił fakturę za usługi, których nigdy na jego rzecz nie świadczył, zatem żądanie zapłaty jest bezpodstawne, a powództwo winno zostać oddalone (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 21-24).

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego powód wskazał, iż błędny zapis źródła zobowiązania w treści faktury VAT stanowi jedynie zwykłą omyłkę pisarską. W ocenie powoda całokształt okoliczności oraz informacje wskazane w przedmiotowej fakturze ewidentnie wskazują, iż należność w niej określona stanowi wartość należnego czynszu dzierżawnego obliczona zgodnie z zapisami zawartej umowy dzierżawy. Przede wszystkim zaś błędny zapis w fakturze nie ma – zdaniem powoda – wpływu na wymagalność roszczenia. Powód wskazał ponadto, iż omyłka ta nie jest zupełnie przypadkowa, ponieważ strony łączyła również umowa serwisowa zawarta w dniu 01 października 2011 r. Powód wyjaśnił również z czego wynika kwota wskazana na fakturze VAT – jest to ustalony w umowie dzierżawy czynsz (323,00 euro) przeliczony, zgodnie z umową, na złote polskie po kursie średnim NBP z dnia wystawienia faktury, tj. 05 czerwca 2012 roku. W tym dniu kurs wynosił 1 EUR=4,3922 PLN, zatem wartość wynagrodzenia należnego z tytułu dzierżawy za miesiąc czerwiec obliczonego zgodnie z umową wynosi w ocenie powoda 1.418,69 zł netto i taką jego wysokość wskazano w fakturze VAT nr (...) (odpowiedź na sprzeciw k. 37-42).

Na rozprawie w dniu 04 lipca 2013 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, iż nie został opłacony czynsz dzierżawny za czerwiec 2012 r. ze względu na nienależyte wykonanie zobowiązania przez powoda w zakresie § 1 pkt b umowy czyli nienależyte wywiązanie się z uruchomienia oprogramowania, które to oprogramowanie nie zapewniło działania systemu jako całości, a samo oprogramowanie było zbędne dla pozwanego. Nienależyte wykonanie zobowiązania polegało zdaniem strony pozwanej również na naruszeniu § 1 pkt c umowy przez nieprzeszkolenie pracowników (protokół z rozprawy k. 47).

Na rozprawie w dniu 14 listopada 2013 roku poprzedzającej wydanie wyroku strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie (protokół rozprawy k. 61-63).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2011 roku (...) sp. z o.o. w H. zawarł z A. C. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) umowę której przedmiotem było oddanie A. C. do używania komputera ripującego H. (...). Na mocy tej umowy (...) sp. z o.o. zobowiązał się również do zainstalowania i uruchomienia komputera w miejscu użytkowania oraz do przeszkolenia pracowników Przedsiębiorstwa (...) w zakresie prawidłowej obsługi (§ 1 pkt 1 a-c umowy). A. C. zaś na mocy umowy zobowiązał się do zapłaty czynszu, który zgodnie z § 3 pkt 4 umowy płatny miał być z góry w terminie wskazanym w fakturze VAT, a obowiązek zapłaty czynszu obciążać miał pozwanego bez względu na możliwość faktycznej eksploatacji urządzenia w danym okresie. Ponadto strony ustaliły czynsz w wysokości 323,00 euro wskazując, iż będzie on płatny w złotych polskich przeliczonych po kursie średnim NBP z dnia wystawienia faktury (§ 3 pkt 5 umowy). W wykonaniu umowy (...) sp. z o.o. dostarczył i zainstalował przedmiotowe urządzenie, z którego A. C. korzystał w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

( dowód : umowa z dnia 14 czerwca 2011 r. k. 15-16; wyciąg z (...) pozwanego k. 8; odpis z KRS powoda k. 9-11; zeznania świadka T. C. k. 47-48; częściowe zeznania pozwanego A. C. k. 62-63)

W dniu 05 czerwca 2012 roku (...) sp. z o.o. wystawił na rzecz A. C. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.744,98 brutto (1.418,68 zł netto). Kwota wskazana w fakturze stanowiła należność z tytułu czynszu dzierżawy za czerwiec 2012 r. obliczonego zgodnie z § 3 pkt 5 umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r.

( dowód : faktura VAT nr (...) k. 14; umowa dzierżawy k. 15-16; zeznania świadka T. C. k. 47-48).

Wobec nieuregulowania należności wynikającej z faktury VAT nr (...) sp. z o.o. pismem z dnia 05 listopada 2012 r. wezwał A. C. do zapłaty należności w terminie do 12 listopada 2012 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

( dowód : ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 12-12v.; potwierdzenie nadania k. 13)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych odpisów i kopii dokumentów złożonych w sprawie i twierdzeń stron co do okoliczności niespornych.

Należy stwierdzić, iż nie ma przeszkód, aby dopuścić jako dowody złożone kopie dokumentów, jeśli nie ma zastrzeżeń co do ich niezgodności z oryginałem. Wprawdzie dokumenty te stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów, uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne, zwracając jednak uwagę, że dokumenty prywatne stanowiły jedynie dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia treści w nich zawartej.

Ustalając stan faktyczny Sąd dopuścił również dowód z zeznań świadka T. C. (k. 47-48) uznając je za przydatne do ustalenia stanu faktycznego, zwłaszcza w części, w której potwierdził on, iż faktura VAT nr (...) dotyczyła umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. Wprawdzie świadek ten zeznał następnie iż powodem braku zapłaty za przedmiotową fakturę była rozbieżność w opisie faktury jednakże nie stanowi to o sprzeczności jego zeznań a stanowi jedynie o przyczynie braku płatności za fakturę VAT nr (...) która jak zeznał świadek dotyczyła umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. Zeznania świadka były spójne i logiczne, a ponadto znalazły one potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym, zatem Sąd poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne. Odnosząc się zaś do zeznań świadka iż strony były związane umową dzierżawy należy tutaj podnieść iż o kwalifikacji danej umowy stanowi jej treść a nie nazwa i zakwalifikowanie umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. przez świadka jako umowy dzierżawy należy zakwalifikować jedynie w kategoriach subiektywnej oceny świadka.

Sąd dopuścił również dowód z przesłuchania stron ograniczając go do przesłuchania pozwanego (k. 62-63) przychylając się do wniosku zgłoszonego przez pełnomocnika powoda, który wnosił o ograniczenie dowodu z przesłuchania stron do strony pozwanej (k.48). Sąd obdarzył wiarą zeznania A. C. jako wiarygodne poza tą ich częścią w której pozwany wskazuje iż w 2011 r. została zawarta umowa dzierżawy. Zeznania w tej części są sprzeczne z ustaleniami poczynionymi przez sąd a mianowicie iż z treści umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. nie wynikało aby pozwany mógł pobierać w wyniku korzystania z komputera ripującego pożytki co stanowi podstawową treść odróżniającą ją od umowy najmu. Ponadto pozwany nie wykazał aby zapłata czynszu z tytułu korzystania z komputera ripującego była uzależniona od prawidłowego działania głównego opragromowania w szczególności nie wynika to z umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. Jeśli zaś był wdrożony program naprawczy który nie przyniósł efektów w postaci przywrócenia w pełni sprawnego opragromowania głównego to nic nie stało na przeszkodzie aby pozwany wypowiedział umowę czy to o zakup opragramowania z 2009 r. (k. 62) czy to umowę zawartą w dniu 14 czerwca 2011 r. ewentualnie obniżenia czynszu w sytuacji gdyby brak możliwości przywrócenia w pełni sprawnego opragromowania był wynikiem wadliwie działającego komputera ripującego (art. 664 k.c.).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej jest w pełni zasadne a wobec tego powództwo o zapłatę kwoty 1.744,98 zł wraz z odsetkami od dnia 21 lipca 2012 r. podlegało uwzględnieniu.

W ocenie sądu rejonowego strony związane były umową najmu a nie dzierżawy mimo nazwania umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. w H. a A. C. umową dzierżawy. Należy zważyć bowiem iż przedmiotem umowy było oddanie do korzystania przez A. C. komputera ripującego H. (...) 40, który miał jak zeznał świadek T. C. wspomagać działanie maszyny drukarskiej wraz z opragromowaniem (k. 47).

Należy tu zważyć iż treść umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. nie dawała A. C. prawa do pobierania pożytków już z tej przyczyny, że komputer ripujący sam z siebie nie przynosi pożytków w rozumieniu art. 53 § 1 i 2 k.c. co stanowi istotny warunek odróżniający umowę dzierżawy od umowy najmu. Ewentualne pożytki mogły więc być rezultatem działalności przedsiębiorstwa poligraficznego pozwanego którego jednym z elementów był najmowany komputer ripujący, sam zaś komputer takich pożytków nie przynosił (por. także wyrok NSA z 23 września 1992 r., III SA 1536/92, opubl. Monitor Prawniczy 1994/3, str. 90).

Zgodnie z art. 659 §1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest umową konsensualną, wzajemną i odpłatną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego w postaci oddania rzeczy do używania jest zapłata czynszu przez najemcę.

Do zawarcia umowy najmu dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki (essentialia negotii), do jakich należą przedmiot najmu i czynsz. W przedmiotowej sprawie doszło do zawarcia w dniu 14 czerwca 2011 r. umowy najmu pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w H. a A. C. gdyż strony tej umowy uzgodniły zarówno przedmiot najmu a mianowicie oddanie A. C. przez powoda do używania komputera ripującego H. (...) 40 na okres 35 miesięcy, pozwany zaś zobowiązał się do zapłaty czynszu w wysokości 323,00 euro płatnych w złotych polskich przeliczonych po kursie średnim NBP w terminie wskazanym każdorazowo w wystawionej fakturze VAT ( §1 ust. 1a) oraz §3 ust. 4 i 5 umowy z dnia 14 czerwca 2011 r.).

Należy zważyć iż strony niniejszego postępowania nie kwestionowały faktu zawarcia w dniu 14 czerwca 2011 r. umowy ocenionej przez sąd jak wskazano wyżej jako umowy najmu, nie było też sporne to iż pozwany A. C. nie opłacił czynszu za czerwiec 2012 r. z tytułu używania komputera ripującego H. (...) 40, jak również nie była sporna sama wysokość czynszu za czerwiec 2012 r. w wysokości 1 744,98 zł. Strona pozwana kwestionowała jednak należny powodowi czynsz za czerwiec 2012 r. ze względu na błędnie wystawioną w dniu 05 czerwca 2012 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 744,98 zł w zakresie wskazania opisu towaru w fakturze jako –umowa serwisowa hardware umowa wynajmu za czerwiec 2012 r.

Odnosząc się do takiego zarzutu pozwanego należy wskazać iż czynności rachunkowo-księgowe a więc czynności techniczne związane z należnościami (np. wystawienie faktury) nie mogą przesądzać o treści stosunku zobowiązaniowego na gruncie prawa cywilnego, faktury bowiem nie są źródłem stosunku zobowiązaniowego. Za bezzasadne uznać należy więc twierdzenia pozwanego iż dochodzone pozwem roszczenie jest nienależne wobec tego iż w wystawionej w dniu 05 czerwca 2012 r. fakturze VAT opis towaru nie odpowiada rzeczywistości bowiem czynsz należny powinien wynikać z umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. a nie z umowy serwisowej hardware umowy wynajmu za czerwiec 2012 r. jak wskazano w opisie przedmiotowej faktury. Jak wskazano wyżej faktura nie kreuje stosunku zobowiązaniowego, a ponadto pozwany miał świadomość istnienia umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. a tym samym istnienia po jego stronie obowiązku opłaty czynszu za korzystanie z komputera ripującego w wysokości 323,00 euro w terminie wskazanym w fakturze VAT. Tak więc to nie faktura ale właśnie zawarta w dniu 14 czerwca 2011 r. umowa nakładała na pozwanego obowiązek zapłaty umówionego czynszu. Jeśli więc pozwany miał pewne wątpliwości co do opisu towaru w wystawionej w dniu 05 czerwca 2012 r. faktury VAT mając jednocześnie świadomość istnienia po jego stronie obowiązku zapłaty umówionego czynszu z umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. nic nie stało na przeszkodzie podjęcia z jego strony inicjatywy w zakresie wyjaśnienia u powoda czy wystawiona w dniu 05 czerwca 2012 r. faktura VAT rzeczywiście dotyczy umowy serwisowej hardware (jak zeznał pozwany strony były związane umową serwisową k. 62) czy też umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. Należy również wskazać iż sam świadek T. C. współpracujący z pozwanym nie miał wątpliwości co do tego iż przedmiotowa faktura dotyczyła umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. (k. 15).

Pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 04 lipca 2013 r. podniósł także iż czynsz za czerwiec 2012 r. z tytułu korzystania z komputera rapującego nie został opłacony ze względu na nienależyte wykonanie zobowiązania przez powoda w zakresie instalacji i uruchomienia komputera rapującego oraz braku przeszkolenia pracowników pozwanego w zakresie prawidłowej obsługi (k. 47).

W ocenie Sądu zarzut nienależytego wykonania zobowiązania podniesiony przez pozwanego nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i z tego powodu uznać należy go za bezzasadny. Należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego, powód w sposób prawidłowy wykonał ciążący na nim na mocy § 1 pkt1 b umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. obowiązek instalacji i uruchomienia przedmiotowego urządzenia. Potwierdzają to już same zeznania złożone przez pozwanego, w których stwierdził on, że „przyjechał serwis od powoda, wszystko zainstalowali” (k. 62) . Ponadto poza sporem w niniejszym postępowaniu pozostawał fakt korzystania przez powoda z komputera ripującego, zatem zapewne został on zainstalowany i uruchomiony.

Jednocześnie odnosząc się do twierdzeń pozwanego o braku możliwości pełnego wykorzystania opragromowania z uwagi na jego nieskuteczność należy zważyć iż nie ma to związku z niniejszą sprawą która dotyczy braku opłaty za czynsz z tytułu korzystania z komputera ripującego. Jeśli zaś pozwany uznawał iż to komputer ripujący stanowi przyczynę nie pełnego wykorzystania zakupionego w 2009 r. opragromowania to nic nie stało na przeszkodzie aby pozwany mógł skorzystać z uprawnień jakie dawał mu art. 664 k.c. umożliwiający w sytuacji wystąpienia wady w rzeczy najętej ograniczające jej przydatność, żądania obniżenia czynszu za czas trwania wad ewentualnie odstąpienia od umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r.

Należy również wskazać iż to że powód nie przeszkolił pracowników pozwanego w zakresie prawidłowej obsługi urządzenia nie dezaktualizuje obowiązku zapłaty czynszu najmu. Mimo, bowiem iż zobowiązanie to wynika z umowy zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. to nie stanowi jej istoty. Istotą umowy najmu jest bowiem z jednej strony zobowiązanie do oddania rzeczy do korzystania z drugiej zaś obowiązek zapłaty czynszu za korzystanie z tej rzeczy (art. 659 k.c.) . W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował faktu wydania rzeczy przez powoda, zatem był on zobowiązany do uiszczenia czynszu. Należy również podkreślić, że nieprzeszkolenie pracowników w zakresie obsługi nie wpłynęło na sprawność przedmiotu dzierżawy. Pozwany nie podnosił bowiem, aby jego pracownicy mieli problemy z obsługą komputera a ponadto jak wynika z zeznań pozwanego opragromowanie nie działało również zarówno po działaniach serwisu powoda jak i po konsultacjach z producentem a więc po interwencji wyspecjalizowanych podmiotów. Bez wątpienia więc nawet przeszkoleni pracownicy pozwanego nie podjęli by w tym zakresie skutecznych czynności naprawczych, skoro nie udało się przywrócić pełnej możliwości korzystania z opragromowania podmiotom wyspecjalizowanym.

W ramach niniejszego postępowania powodowa spółka dochodziła od pozwanego A. C. zapłaty kwoty 1.744,98 zł, wynikającej z faktury VAT nr (...) z tytułu czynszu za miesiąc czerwiec 2012 r. Obowiązek zapłaty czynszu oraz jego wysokość wynikały z zawartej pomiędzy stronami umowy najmu z dnia 14 czerwca 2011 r. Pozwany zaś jak wskazano wyżej bezzasadnie kwestionował żądanie powoda, z uwagi na nieprawidłowość wystawionej faktury jak i niewykonanie zobowiązania, a w konsekwencji uprawnienie powoda do żądania zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

W ocenie Sądu Rejonowego, w kontekście podniesionych zarzutów i treści dokumentów dołączonych do akt sprawy, stwierdzić należy, że powód w sprawie niniejszej zdołał ponad wszelką wątpliwość wykazać słuszność swojego żądania, a mianowicie zasadność zapłaty czynszu.

Na podstawie umowy z dnia 14 czerwca 2011 r. powód (wynajmujący) zobowiązał się do oddania pozwanemu (najemcy) do używania komputer ripujący H. (...) o nr seryjnym (...), zaś pozwany – do zapłaty umówionego czynszu. Bezspornym w niniejszej sprawie było również, iż powód oddał pozwanemu przedmiot umowy, tj. komputer ripujący H. (...) o nr seryjnym (...) do używania zgodnie z zawartą umową.

Z unormowania kodeksowego dotyczącego umowy najmu (art. 669 k.c.) wynika, że zasadniczym obowiązkiem najemcy jest zapłata wynajmującemu umówionego czynszu.

Należy wskazać, że w przedmiotowej umowie dzierżawy (k.15-16v.) strony jednoznacznie ustaliły wysokość czynszu wskazując, iż wynosi on 323,00 euro miesięcznie (§ 3 pkt 5 w zw. z § 3 pkt 1 i § 3 pkt 3 umowy). Ponadto w umowie wskazano sposób jego przeliczania na walutę polską – poprzez odniesienie do średniego kursu euro określonego przez Narodowy Bank Polski z dnia wystawienia faktury (§ 3 pkt 5 umowy). Termin płatności czynszu został określony przez strony jako dzień wskazany w wystawionej przez powoda fakturze VAT (§ 3 pkt 4 umowy). Zgodnie z ustaleniem stron czynsz obciążał pozwanego niezależnie na możliwość faktycznej eksploatacji urządzenia (§ 3 pkt 4 umowy). Wobec tego Sąd uznał, iż czynsz został ustalony w umowie w sposób jednoznaczny co znalazło potwierdzenie w wystawionej w dniu 05 czerwca 2011 r. fakturze VAT (k. 14), w której w szczególności wyraźnie wskazano sposób przeliczenia euro na walutę polską oraz termin zapłaty przy czym jak wskazano wyżej opis towaru na tej fakturze nie mógł dyskwalifikować obowiązku pozwanego zapłaty umówionego czynszu.

W dniu 05 czerwca 2012 roku powód (...) sp. z o.o. wystawił na rzecz pozwanego A. C. fakturę VAT na kwotę 1.744,98 zł brutto tytułem czynszu najmu za czerwiec 2012 r. (k.14). Faktura ta została wystawiona zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez strony w umowie zawartej w dniu 14 czerwca 2011 r. Kwota wskazana na fakturze wyrażona w PLN odpowiada bowiem kwocie 323,00 euro po uwzględnieniu średniego kursu NBP z dnia 05 czerwca 2012 r., który został wskazany na fakturze. Jak wskazano wyżej nie ma racji pozwany, iż błędne wskazanie opisu towaru na fakturze jako „umowa serwisowa hardware umowa wynajmu za (...)” pociąga za sobą brak obowiązku spełnienia świadczenia. Faktura stwierdza bowiem jednoznacznie obowiązek zapłaty kwoty równej czynszowi obciążającego pozwanego. Wynika to zarówno z wysokości należności wskazanej w fakturze jak i powołaniu się w niej na komputer będący przedmiotem umowy. Bezzasadny jest zatem zarzut pozwanego, że powód wystawił przedmiotową fakturę bezpodstawnie. Niezależnie od tego należy podkreślić, że faktura jak już wskazano nie jest źródłem zobowiązania pozwanego. Źródłem obowiązku zapłaty czynszu jest bowiem umowa, którą pozwany zawarł z powodem w dniu 14 czerwca 2011 r. Faktura VAT nie ma zatem decydującego znaczenia przy ustalaniu obowiązku zapłaty czynszu oraz jego wysokości. Pozwany zawierając umowę miał świadomość wynikającego z niej obowiązku zapłaty czynszu oraz jego wysokości. Podnoszone przez niego zarzuty, w których bezzasadności roszczenia wywodzona jest jedynie z brzmienia faktury zmierzają w istocie do bezpodstawnego uchylenia się od obowiązku spełnienia wymagalnego roszczenia.

Mając powyższe na uwadze wobec braku uiszczenia umówionego czynszu przez pozwanego Sąd uwzględnił powództwo w całości.

Odnośnie zaś roszczenia odsetkowego, należy wskazać, iż kwestię tę reguluje art. art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Odsetek można domagać się za opóźnienie w zapłacie, a więc od dnia wymagalności roszczenia. Roszczenie staje się wymagalne wtedy, gdy zaktualizował się obowiązek świadczenia, a więc gdy wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. W konsekwencji należy przyjąć, że termin wymagalności przypada w dniu następującym po terminie spełnienia świadczenia. O terminie spełnienia świadczenia decyduje przede wszystkim wola stron lub właściwość zobowiązania. W umowie strony ustaliły termin płatności czynszu na dzień wskazany w fakturze VAT (§ 3 pkt 4 umowy k. 16). W fakturze VAT nr (...) wskazano jako termin zapłaty 20 lipca 2011 r. Od dnia 21 lipca 2011 r. dłużnik pozostaje więc w zwłoce z ze spełnieniem świadczenia i od tego dnia należało więc zasądzić odsetki.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec uwzględnienia powództwa w całości, zwrot kosztów należy się powodowi.

Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda będącego radcą prawnym w wysokości 600,00 zł oraz należna opłata od pozwu w wysokości 30 zł. Zatem łącznie koszty poniesione przez powoda wyniosły 647,00 zł, i taką kwotę należało zasądzić na jego rzecz od pozwanego.

Koszt wynagrodzenia pełnomocnika procesowego pozwanego będącego radcą prawnym ustalono na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 j.t.). Zgodnie z tym przepisem minimalna stawka wynagrodzenia radcy prawnego przy przedmiotowej wartości przedmiotu sporu wynosi 600,00 złotych.

Do kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony zalicza się również opłatę skarbową w kwocie 17 złotych uiszczoną od dokumentu pełnomocnictwa, co zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161. Ponieważ zgodnie z treścią ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1282 j.t. ze zm.) opłacie skarbowej podlega dokument stwierdzający ustanowienie pełnomocnika, a obowiązek jej zapłaty ciąży na osobach i jednostkach wystawiających (sporządzających) dokumenty (w tym dokument pełnomocnictwa) opłatę skarbową należy zaliczyć do kosztów procesu, ale nie wynagrodzenia pełnomocnika, gdyż to nie on ją uiszcza, a jego mocodawca.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie.

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.