Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2021 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. L. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. L. (1) kwotę 5.547,30 zł (pięć tysięcy pięćset czterdzieści siedem złotych i 30/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2018 r. do dnia zapłaty

II . oddala powództwo w pozostałym zakresie

III. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. L. (1) kwotę 2.217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu

Sędzia

Sygn. akt I C 553/20

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 29 stycznia 2021 r.

Powód R. L. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w K., w pozwie skierowanym przeciwko (...) S. A. w W., wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 5.547,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11.05.2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu swego żądania podniósł, że w dniu 8.12.2017 r. w K. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. (...) nr rej. (...) należący do J. S. (1). Sprawca kolizji zawarł jednocześnie umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) S. A. W dniu zaistnienia omawianego zdarzenia drogowego poszkodowany najął u powoda pojazd zastępczy marki S. (...), który był wykorzystywany przez niego codziennie w takim samym zakresie jak pojazd uszkodzony. Jednocześnie J. S. użytkował przedmiotowy pojazd zastępczy do 29.01.2018 r., tj. do dnia, w którym wyremontowano należący do niego samochód. Uprzednio natomiast, bezpośrednio po rzeczonej kolizji, wspomniane auto odholowane zostało na parking strzeżony powoda, gdzie przechowywane było przez 13 dób. Następnie wskazany pojazd przetransportowany został przez powoda do warsztatu naprawczego oraz na wykonanie badań diagnostycznych do stacji kontroli pojazdów.

Z kolei w dniu 19.12.2017 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przesłał poszkodowanemu informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, z której w/wymieniony jednak nie skorzystał. W dniu 21.04.2018 r. R. L. (1) wystawił fakturę VAT nr F (...) na kwotę 13.757,55 zł za usługi wykonane na rzecz poszkodowanego. Strona pozwana kwestionując liczbę dni oraz stawkę naliczoną za wynajem pojazdu zastępczego przez J. S., stawkę ryczałtu za holowanie auta poszkodowanego (500 zł netto) oraz konieczność jego wywozu z parkingu strzeżonego oraz jego holowanie na stację diagnostyczną uznała roszczenie zgłoszone przez powoda, jako pełnomocnika poszkodowanego, do kwoty 4.335,75 zł. R. L. (1) wyjaśnił również, że stosowane przez niego stawki wynajmu pojazdu zastępczego i holowania pojazdów są cenami rynkowymi za tego typu usługi, a nadto podniósł, że są one akceptowane przez innych ubezpieczycieli. Zaznaczył on w końcu, iż na podstawie umowy z 21.04.2018 r. nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanemu względem pozwanego ubezpieczyciela, której dotyczy wyżej powołana faktura, o czym ubezpieczyciel został poinformowany pismem z tej samej daty.

Jednocześnie, zważywszy na fakt, iż pozwany Zakład (...) zaoferował poszkodowanemu wynajem auta zastępczego za kwotę 92,25 zł brutto za dzień, za okres najmu, uznany przez ubezpieczyciela za uzasadniony w pozwie naliczono odszkodowanie przy zastosowaniu wymienionej stawki. Z kolei w przypadku dalszego korzystania ze wspomnianego samochodu przez J. S. należne świadczenie wyliczono posługując się stawką najmu oferowaną w firmie powoda (221,40 zł brutto za dobę) – k. 1-7.

W dniu 9.04.2020 r. na podstawie dołączonych do pozwu dokumentów,
tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniający żądania pozwu – k. 40.

W sprzeciwie od wskazanego orzeczenia, które zostało zaskarżone w całości, strona pozwana – (...) S. A. w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu zarzucając, że w dniu zgłoszenia szkody, a następnie w treści pism z 12.12.2017 r. i z 19.12.2017 r. poinformowała poszkodowanego o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za jej pośrednictwem oraz o akceptowanych przez nią stawkach za najem samochodów tego typu, gdyby w/wymieniony zdecydowałby się na najem u innego podmiotu. Zakwestionowała ponadto wysokość stawki naliczonej przez R. L. za holowanie uszkodzonego samochodu. Zdaniem ubezpieczyciela, możliwe było zwłaszcza wykonanie takiej usługi za kwotę153,75 zł. Pozwana zakwestionowała ponadto ważność umowy cesji zawartej pomiędzy R. L. a poszkodowanym oraz zaznaczyła, że jeżeli powód wypłacił z tytułu jej zawarcia J. S. wynagrodzenie, o kwotę uiszczoną przez nią z tego tytułu należy obniżyć wynagrodzenie należne powodowi – k. 45-48.

W piśmie stanowiącym odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty R. L. podtrzymał żądanie zawarte w pozwie i wyjaśnił, że w związku z zawarciem umowy cesji nie zapłacił kontrahentowi wynagrodzenia w jakiejkolwiek wysokości. Zaprzeczył również temu, by wspomniana umowa była nieważna – k. 57-58.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny i zważył, co następuje:

W dniu 8.12.2017 r. w K. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do J. S. (1) samochód osobowy marki R. (...) nr. rej. (...). Sprawcą tego zajścia była jednocześnie osoba ubezpieczona od OC w (...) S.A. Wspomniana szkoda została następnie zgłoszona stronie pozwanej przez R. L. (1), któremu poszkodowany udzielił stosownego pełnomocnictwa oraz zarejestrowana przez wskazany podmiot pod numerem PL (...).

Z uwagi na rozmiar uszkodzeń w samochodzie należącym do J. S., uniemożliwiającym jego dalsze użytkowanie, w dacie kolizji ten ostatni zlecił ponadto powodowi odholowanie auta na parking strzeżony w/wymienionego. Tego samego dnia w związku z tym, że nie dysponował innym środkiem transportu wynajął on także u powoda pojazd zastępczy marki S. (...) nr rej. (...), który następnie był przez niego wykorzystywany w takim samym zakresie, jak pojazd uszkodzony (wizyty lekarskie, wyjazdy na zakupy do sklepów, itp.). Umowa zawarta pomiędzy w/wymienionymi obejmowała ponadto usługę holowania samochodu poszkodowanego i jego przechowywania na rzeczonym parkingu.

Najęte auto J. S. eksploatował ostatecznie w okresie do dnia 29.01.2018 r., tj. do daty zwrotu jego pojazdu przez zakład naprawczy.

(...) w/wymienionego było z kolei parkowane na parkingu strzeżonym powoda przez okres 13 dób (stamtąd odholowano je do warsztatu, który podjął się jego naprawy).

W dniu 18.12.2017 r. strona pozwana przesłała powodowi kosztorys naprawy samochodu należącego do J. S., a R. L. podjął działania związane z poszukiwaniem warsztatu, który podejmie się naprawy auta. Ostatecznie 21.12.2017 r. odholował on wspomniany pojazd do zakładu (...) w K., który jednak zażądał od ubezpieczyciela sprawcy szkody wykonania jego dodatkowych oględzin. W efekcie 16.01.2018 r. wskazanemu warsztatowi dostarczony został skorygowany kosztorys naprawy samochodu, zatwierdzony przez (...) S. A. W tej samej dacie zamówione zostały części zamienne niezbędne do naprawy, które dostarczono do warsztatu 24.01.2018 r. Remont rzeczonego auta zakończony zaś został 29.01.2018 r. W tej dacie samochód (z uwagi na zakres uszkodzeń, jakie wystąpiły w nim w wyniku spornej kolizji) odholowany został z zakładu (...) na stację kontroli pojazdów celem wykonania badań diagnostycznych, a następnie został wydany jego właścicielowi.

W dniu 29.01.2018 r. sporządzono także protokół odbioru pojazdu zastępczego oraz dotyczący zakresu innych usług wykonanych przez R. L. na rzecz poszkodowanego (w jego treści wymieniono: dojazd na miejsce zdarzenia, załadunek i rozładunek auta, jego przewóz na parking powoda, holowanie samochodu do warsztatu w cenie 614 zł, jego odholowanie na stację diagnostyczną, a także przechowanie pojazdu na wskazanym parkingu przez 13 dób ze cenę 399,75 zł). Zgodnie z cennikiem obowiązującym w firmie (...). L. łącznie za wymienione usługi naliczono wynagrodzenie w wysokości 13.757,55 zł.

W treści wiadomości mailowej z 19.12.2017 r. (...) S.A. poinformowała powoda, jako pełnomocnika poszkodowanego, o możliwości wynajęcia za jej pośrednictwem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie uszkodzonego samochodu, za wynagrodzeniem w wysokości 92,25 zł za 1 dobę. J. S. nie skorzystał jednak z tej oferty i do czasu wyremontowania uszkodzonego auta używał pojazd zastępczy udostępniony mu przez powoda.

W dniu 21.04.2018 r. R. L. wystawił fakturę nr F (...) opiewającą na kwotę 13.757,55 zł dotyczącą usług wykonanych na rzecz poszkodowanego obejmującą następujące pozycje:

- holowanie samochodu w/w z miejsca szkody na parking strzeżony – 615 zł brutto,

- usługa parkingowa 13 dób – 399,75 zł brutto,

- wynajem pojazdu klasy C – 52 doby – 11.512,80 zł,

- wywóz auta do warsztatu – 615 zł brutto,

- holowanie pojazdu na stację diagnostyczną – 615 zł brutto.

Wymieniony rachunek przesłany został przez powoda ubezpieczycielowi sprawcy szkody wraz z wezwaniem do jego uregulowania w dniu 21.04.2018 r. W konsekwencji decyzjami z 10.05.2018 r. i 18.05.2018 r. strona pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowania w łącznej wysokości 4.335,75 zł (3.782,25 zł tytułem zwrotu kosztu najmu pojazdu zastępczego, 399,75 zł tytułem przechowywania auta poszkodowanego na parkingu strzeżonym i 153,73 zł tytułem wynagrodzenia za holowanie wskazanego pojazdu z miejsca zdarzenia). (...) S.A. uznała zwłaszcza, że przy uwzględnieniu czasu faktycznie potrzebnego na naprawę auta poszkodowanego uprawniony był on korzystać z samochodu zastępczego jedynie przez 41 dni. Ponadto odszkodowanie należne za wskazany okres winno zostać wyliczone przy zastosowaniu stawki za wynajem zaoferowanej w/wymienionemu przez ubezpieczyciela (92,25 zł brutto za dobę).

W ocenie strony pozwanej, J. S. mógł nadto zlecić holowanie swojego pojazdu innemu podmiotowi za jej pośrednictwem. Ponieważ jednocześnie w tej sytuacji uiściłby on wynagrodzenie w kwocie 153,75 zł, tylko suma w takiej wysokości mogła mu zostać zrefundowana.

W dniu 21.04.2018 r. pomiędzy powodem a J. S. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, na mocy której R. L. nabył nieodpłatnie od w/wymienionego wierzytelność przysługującą poszkodowanemu w stosunku do strony pozwanej z tytułu kosztów trzykrotnego holowania spornego auta, jego przechowywania na parkingu strzeżonym powoda oraz kosztów wynajęcia J. S. pojazdu zastępczego (łączną wartość tych uprawnień strony określiły na kwotę 13.757,55 zł).

W dacie spornego zdarzenia stawka w wysokości 221,40 zł brutto za dobę wynajmu pojazdu była stawką rynkową, występującą na tut. rynku lokalnym w ofertach innych niż powód podmiotów trudniących się świadczeniem wymienionych usług. Była ona ponadto uznawana zarówno przez pozwany Zakład (...), jak i przez innych ubezpieczycieli zobowiązanych do zapłaty odszkodowań należnych poszkodowanym, reprezentowanym przez R. L.. Stawką taką była również naliczona przez w/wymienionego cena ryczałtowa w wysokości 615 zł brutto ustalona za holowanie uszkodzonego pojazdu za dystansie do 25 km.

(dowody:

⚫

odpis powiadomienia o przelewie wierzytelności z odpisem jego nadania w urzędzie pocztowym – k. 9-10,

⚫

odpis oświadczenia podpisanego przez J. S. (1) w dniu 8.12.2017 r. – k. 15,

⚫

odpis umowy najmu samochodu zastępczego z dnia 8.12.2017 r. zawartej pomiędzy poszkodowanym a powodem wraz z protokołem odbioru pojazdu i załącznikami – k. 12-14,

⚫

odpisy faktur VAT nr (...) z 21.04.2017 r., nr (...) z 21.01.2017 r., nr (...) z 10.05.2018 r., nr (...) z 11.04.2018 r., nr (...) z 22.05.2017 r. – k. 18, 31, 33, 35 i 37,

⚫

odpisy pism (...) S.A. skierowanych do powoda z 10.05.2018 r. i 18.05.2018 r. – k. 16-17,

⚫

odpisy pism (...) S.A. skierowanych do powoda z 1.02.2017 r. – k. 32,

⚫

odpis pisma (...) skierowanego do powoda 6.06.2018 r. – k. 34,

⚫

odpis umowy przelewu wierzytelności z dnia 21.04.2018 r. – k. 11,

⚫

odpis pisma (...) S.A. skierowanego do powoda z 30.05.2017 r. – k. 38,

⚫

odpis pisma (...) S.A. skierowanego do powoda z 14.05.2018 r. – k. 36,

⚫

odpisy historii naprawy pojazdu, kosztorysu i faktur Vat – k. 19-21,

⚫

odpisy pism strony pozwanej skierowanych do J. S. z 19.12.2017 r. – k. 22-25,

⚫

wydruki cenników wypożyczalni (...) A (...) i (...) A (...) – k. 27-30,

⚫

akta szkodowe strony pozwanej utrwalone na płycie CD – k. 49).

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka J. S., bowiem są one spójne, logiczne oraz znajdują pełne potwierdzenie w treści dokumentów zaliczonych w poczet materiału dowodowego, autentyczności których nie kwestionowała żadna ze stron.

W ocenie Sądu, powództwo w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powoda kwoty głównej (5.547,30 zł) w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Otóż R. L. dochodził w niniejszej sprawie roszczeń wynikających z umowy cesji wierzytelności zawartej między nim a poszkodowanym J. S. (1) z tytułu kosztów trzykrotnego holowania pojazdu poszkodowanego i kosztów poniesionych w związku z najęciem przez niego pojazdu zastępczego. Stosownie do treści art. 509 § 1 i 2 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Z treści art. 510 § 1 i 2 kc wynika z kolei, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony postanowiły inaczej. Tymczasem umowa z dnia 21.04.2018 r. zawarta na piśmie (zgodnie z wymogiem z art. 511 kc, który zastrzega formę pisemną dla celów dowodowych) pomiędzy R. L. (1) a poszkodowanym J. S. (1) określa zakres cesji wierzytelności, tj. jej przedmiot i warunki. Wynika z niej w szczególności, że R. L. (1) przysługiwać będzie nabyta od poszkodowanego wierzytelność z tytułu holowania pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) z miejsca zdarzenia, a następnie do warsztatu naprawczego i na stację diagnostyczną oraz z tytułu kosztów najęcia przez w/wymienionego auta zastępczego i została ona stwierdzona wystawioną przez powoda fakturą Vat nr F (...) z 21.04.2018 r.

W ocenie Sądu, wskazany wyżej przedmiot cesji wierzytelności upoważniał więc cesjonariusza do dochodzenia w niniejszej sprawie zwrotu wskazanych kosztów. W tym miejscu podkreślić wypada, że w sprawie o sygn. akt I Ca 371/14 Sąd Okręgowy w Krośnie uznał, iż nawet oświadczenie zatytułowane przez strony jako „pełnomocnictwo”, w treści którego nie użyto słowa przelew, należy uznać za skuteczne dokonanie cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania, bowiem jeśli nawet bezpośrednio w umowie cesji nie posłużono się takim sformułowaniem, to zasada tłumaczenia oświadczeń woli nakazuję interpretację rzeczonych oświadczeń zgodnie z dyspozycją art. 60 i 65 kc. „Wbrew zarzutom apelacji oświadczenie pokrzywdzonej upoważniało powoda do otrzymania kwoty odszkodowania za wynajem samochodu zastępczego, holowanie pojazdu i parkowanie na parkingu strzeżonym na czas wypłaty odszkodowania. To stwierdzenie jest wystarczające do przyjęcia , że doszło do przelewu wierzytelności w tym zakresie”.

W sprawie I Ca 303/14, gdzie pozwany kwestionował ważność dokonania cesji wierzytelności Sąd Okręgowy w Krośnie stwierdził natomiast, iż „nie budzi wątpliwości, że celem sporządzenia kwestionowanego „oświadczenia” było przeniesienie na powoda wierzytelności za konkretne usługi mające związek przyczynowy z powstaniem szkody. Poszkodowany zrzekł się zatem skutecznie swoich uprawnień na rzecz powoda, a ten je przejął na swoją rzecz. Cesja wierzytelności nie wymaga określonej formuły, schematu, a jedynie zachowania formy pisemnej i to jedynie do celów dowodowych”. W niniejszej sprawie, jak wskazano wyżej, skuteczne dokonanie cesji wierzytelności nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, biorąc pod uwagę nie tylko literalne zapisy samej umowy z 21.04.2018 r., ale także całokształt okoliczności, w których przez jej strony złożone zostały ich oświadczenia woli.

Zdaniem Sądu, na akceptację nie zasługiwał także zarzut strony pozwanej, że warunkiem ważności umowy cesji wierzytelności jest przeniesienie przez uprawnionego na rzecz cedenta także wierzytelności przysługującej mu w stosunku do sprawcy szkody. Otóż w tej kwestii Sąd w całości podziela rozważania zawarte w piśmie pełnomocnika powoda z 15.07.2020 r. – k. 57-58.

Jedynie na marginesie podnieść wypada, iż postawa procesowa ubezpieczyciela sprawcy szkody jest ponadto całkowicie niekonsekwentna skoro z jednej strony kwestionuje on ważność umowy przelewu wierzytelności, z drugiej zaś proponuje powodowi ugodowe zakończenie sporu poprzez częściowe spełnienie roszczeń w/wymienionego zawartych w pozwie.

Poza sporem w rozpatrywanym przypadku pozostaje natomiast okoliczność, iż sprawca spornej kolizji ubezpieczony był od OC w pozwanym Zakładzie (...). Materialnoprawna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej zawarta jest zatem w treści art. 822 kc oraz przepisach art. 9, art. 13 ust. 2, art. 19 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Szkoda komunikacyjna z tytułu OC podlega jednocześnie naprawieniu wg zasad określonych w art. 361 kc i 363 § 2 kc. Stosownie do treści art. 361 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Zgodnie z treścią art. 363 § 1 kc, naprawienie szkody winno nastąpić wg wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zdanie Sądu, w rozpoznawanym przypadku zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza istnienie związku przyczynowo-skutkowego między uszkodzeniem samochodu poszkodowanego a jego przetransportowaniem na parking powoda, a następnie do zakładu naprawczego i na stację diagnostyczną.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, samochód należący do J. S. po spornej kolizji, w związku z zakresem uszkodzeń, jakie w nim wystąpiły, do czasu jego wyremontowania nie nadawał się do użytku. Logicznym jest zatem, że po omawianym zdarzeniu został on przetransportowany na parking należący do R. L., gdzie został następnie poddany oględzinom przez osobę szacującą wysokość powstałej w nim szkody na zlecenie (...) S.A., zaś potem został przewieziony do warsztatu, który podjął się jego naprawy. Z kolei z rzeczonego warsztatu został on odholowany do stacji kontroli pojazdów celem potwierdzenia, że jego stan po remoncie umożliwia jego dalszą eksploatację. W konsekwencji w wyniku wykonania usługi trzykrotnego holowania pojazdu poszkodowanego po stronie ubezpieczyciela sprawcy szkody powstał obowiązek naprawienia szkody powstałej po stronie J. S.. Skoro J. S. przelał ostatecznie wspomnianą wierzytelność na rzecz R. L. (1), od tej chwili to ten ostatni może skutecznie domagać się zwrotu omawianych należności. Ubezpieczyciel nie podważył jednocześnie prawdziwości twierdzeń powoda odnośnie potrzeby trzykrotnego transportowania samochodu powoda przez R. L.. Mianowicie swe odmienne stanowisko w tej kwestii mógł on udowodnić jedynie za pomocą opinii biegłego ds. techniki samochodowej i szacowania szkód komunikacyjnych, lecz nie zgłosił on takiego wniosku dowodowego (art. 6 kc).

Ustalając wysokość odszkodowania należnego powodowi z tytułu holowania jego pojazdu Sąd uznał za miarodajną stawkę zastosowaną w tym przypadku przez R. L. na poziomie 615 zł brutto za jedno holowanie. W szczególności rzeczona stawkę należy ocenić jako stawkę rynkową, akceptowaną przez ubezpieczycieli sprawców szkód komunikacyjnych, w tym przez samą stronę pozwaną (zob. odpisy faktury Vat z 11.04.2018 r. i pisma (...) S.A. skierowanego do powoda z 14.05.2018 r. – k. 35-36, a także odpisy faktur i pism – k. 31-34, 37-38).

Ostatecznie skoro łączny koszt holowania auta poszkodowanego wyniósł 1.845 zł (615 zł x3), zaś pozwany Zakład (...) zwrócił powodowi z omawianego tytułu jedynie kwotę 153,75 zł, do zasądzenia w tym przypadku pozostawało jeszcze 1.691,25 zł.

Na uwzględnienie zasługiwało także żądanie zasądzenia na rzecz powoda kwoty 3.856,05 zł tytułem kosztów związanych z najęciem przez J. S. pojazdu zastępczego. Otóż jako uzasadnione należało ocenić zapatrywanie R. L., zgodnie z którym w sytuacji, gdy ubezpieczyciel sprawcy szkody poinformował powoda o możliwości najęcia przez poszkodowanego takiego auta (za pośrednictwem strony pozwanej) w dniu 19.02.2018 r., zasadne było dochodzenie przez R. L. odszkodowania z tym związanego wyliczonego według stawki stosowanej przez w/wymienionego tj. 221,40 zł brutto za dobę za okres sprzed wskazanej daty (221,40 zł x 11 dób = 2.435,40 zł). Z kolei z uwagi na w/wskazane okoliczności za okres od dnia 20.12.2017 r. do 41 dnia najmu rzeczonego samochodu w/wymieniony mógł skutecznie domagać się zwrotu poniesionych w tym przypadku kosztów przy zastosowaniu stawki za najem akceptowany przez pozwany Zakład (...)- 92,25 zł brutto za dobę (92,25 zł brutto x 30 dób = 2.767,50 zł.

W końcu odszkodowanie należne R. L. za okres od 41-ego dnia najmu do końca okresu jego rzeczywistego eksploatowania przez J. S. należało obliczyć stosując wspomnianą rynkową stawkę zgodną z cennikiem usług świadczonych przez powoda – 221,40 zł brutto za dobę (221,40 zł x 11 dób = 2.435,40 z/zł). Ponieważ więc przed wszczęciem nin. procesu ubezpieczyciel zwrócił powodowi koszty najmu auta zastępczego w kwocie 3.782,25 zł, do zasądzenia pozostawało jeszcze 3.856,05 zł (2.435,40 zł + 2.435,40 zł + 2.767,50 zł = 7.638,30 zł – 3.782,25 zł = 3.856,05 zł).

W tym miejscu zauważyć należy, iż stawka najmu zastosowana przez R. L. byłastawką rynkową, której wysokość nie przekraczała stawek innych podmiotów zajmujących się w spornym okresie wynajmem pojazdów zastępczych – k. 27-30. Była ona również akceptowana przez innych ubezpieczycieli zobowiązanych do pokrycia szkód wyrządzonych przez sprawców zdarzeń drogowych – zob. odpisy faktur i pism – k. 31-32, 33-34.

Przypomnieć dodatkowo wypada, iż poszkodowany decydujący się na najem pojazdu zastępczego nie jest obowiązany poszukiwać firmy, która oferuje najtańsze usługi na rynku. Należy zwłaszcza wziąć pod uwagę, że ceny stosowane przez powoda są dla klienta stawkami ostatecznymi. W zawieranych przez niego umowach nie są bowiem ukryte żadne dodatkowe koszty. Klient otrzymuje zatankowany samochód i w zasadzie w żaden sposób nie jest ograniczony w możliwości korzystania z niego. Stawka rynkowa najmu to natomiast taka, która akceptowana jest przez klientów, którzy w żaden sposób nie są zmuszeni przez powoda do skorzystania z jego usług.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 czerwca 2003 r. sygn. akt III CZP 32/03 stwierdził nadto, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu powinno być ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Pozwany nie wykazał zaś, zgodnie z obowiązującymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 kc), że sporna stawka zastosowana przez powoda nie występuje na lokalnym rynku (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie z 13 marca 2018 r. sygn. akt I Cs 450/17). W związku z powyższym, w ocenie Sądu, stawki wynajmu pojazdów zastępczych zastosowane przez powoda nie mogę być uznane za nadmiernie wygórowane.

Z kolei zaprezentowany powyżej sposób wyliczenia odszkodowania należnego uprawnionemu od Zakładu (...) z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego zyskał aprobatę Sądu Okręgowego w Krośnie (por. wyrok z 5.10.2020 r. sygn. akt I Ca 203/20, wyrok z 4.09.2020 r. sygn. akt I Ca 207/20 oraz wyrok z 7.09.2020 r. sygn. akt I Ca 311/20).

Na zakończenie wyjaśnić należy, iż za bezzasadny należało także uznać zarzut strony pozwanej, że poszkodowany był uprawniony do korzystania z samochodu zastępczego jedynie przez 41 dni. Mianowicie także w tym przypadku ubezpieczyciel nie podważył skutecznie odmiennych w tej kwestii twierdzeń powoda, który wyjaśnił, iż istniały podstawy do kontynuowania omawianego najmu przez okres 52 dni (dla wykazania wskazanego stanowiska w/wymieniony przedłożył do akt sprawy m.in. odpis dokumentu sporządzonego przez zakład naprawczy – k. 19). W opisanej sytuacji to na stronie pozwanej spoczywał bowiem obowiązek udowodnienia, że założenia przyjęte przez powoda w pozwie są błędne (art. 6 kc). Jednocześnie mogła ona dokonać tego wyłącznie w oparciu o dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej oraz szkód komunikacyjnych, którego jednak nie zawnioskowała.

Zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od pretensji głównej (art. 481 kc) Sąd kierował się treścią art. 455 kc, zgodnie z którym w przypadku zobowiązań bezterminowych (bo do takich zalicza się zobowiązanie do zapłaty odszkodowania) dłużnik popada w opóźnienie po wezwaniu go do spełnienia świadczenia przez wierzyciela. Reguła wynikająca z art. 455 kc ulega jednak modyfikacji w odniesieniu do świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi bowiem przepis art. 817 kc, a także art. 14 wyżej powołanej ustawy z dnia 22.05.2003 r. ubezpieczyciel wypłaca świadczenie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie chyba, że wyjaśnienie we wskazanym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania okaże się niemożliwe. W tym ostatnim przypadku omawiany trzydziestodniowy termin ulega stosownemu wydłużeniu (por. wyrok SN z 20.06.2005 r. I CK 7/05, Lex nr 153254 oraz wyrok z 22.07.2007 r. I CSK 433/06, Lex nr 274209).

W rozpatrywanym przypadku uznać zaś należy, że ubezpieczyciel popadł w opóźnienie ze spełnieniem spornego świadczenia po upływie trzydziestodniowego terminu liczonego od daty, w jakiej powód zażądał od strony pozwanej wypłaty na jego rzecz odszkodowania (22.05.2018 r.). Zdaniem Sądu, pozwany Zakład (...) miał bowiem pełną możliwość ustalenia w toku postępowania likwidacyjnego rzeczywistej wysokości szkody, jaka wystąpiła po stronie poszkodowanego w terminie, o którym mowa w treści art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W konsekwencji omawiane oświadczenia uboczne winien on uiszczać od dnia 22 czerwca 2018 r.

Z zaprezentowanych powyżej względów i na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak na wstępie.

Orzeczenie o kosztach procesu znajduje oparcie w treści art. 100 kc. Ponieważ powód wyłożył koszty postępowania w kwocie 2.217 zł (1.800 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 400 zł – opłata od pozwu) i niemal w całości wygrał nin. proces może skutecznie domagać się zwrotu od przeciwnika w całości.

Sędzia

Z./

(...)

K.. 14 dni

22 II 2021 r.

Sędzia