Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S. R. M. M.

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 marca 2021 roku w O.,

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko TUZ Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda T. M. kwotę 2.841,80,-(dwa tysiące osiemset czterdzieści jeden 80/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty.

2.  oddala powództwo w pozostałej części.

3.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwo (...) w W. na rzecz powoda T. M. kwotę 200,-(dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 75/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 stycznia 2021 r. powód T. M. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W.:

- kwoty 2.841,80 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki V. (...),

- kwoty 2.100 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za utratę wartości rynkowej pojazdu,

- kwoty 688,80 złotych z odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za koszty wykonania prywatnej opinii oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 27 grudnia 2017 roku został uszkodzony pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Pojazd sprawcy kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego wypłacono odszkodowanie w kwocie 5.816,48 złotych. Powód ustalił na podstawie prywatnej opinii, że koszt naprawy pojazdu wynosi 8.658,28 złotych. Dlatego też, niniejszym pozwem dochodzi różnicy w kwocie 2.841,80 złotych. Za sporządzoną prywatną opinię została wystawiona faktura na kwotę 688,80 złotych. Nadto powód wskazał, że w wyniku kolizji doszło do utraty wartości rynkowej pojazdu w wysokości 2.100 złotych. Pojazd został wyprodukowany w 2015 roku i nie posiadał wcześniejszych uszkodzeń kolizyjnych przed przedmiotowym zdarzeniem (pozew z załącznikami k. 3-48).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwany nie kwestionuje wysokości kosztów naprawy pojazdu w kwocie 2.841,80 złotych. Pozwany kwestionuje natomiast zasadność dochodzenia kosztów sporządzenia prywatnej opinii oraz odszkodowania za utratę wartości handlowej pojazdu (odpowiedź na pozew k. 53-62).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 grudnia 2017 roku doszło do kolizji drogowej. Na skutek której został uszkodzony samochód marki V. (...) nr. rej. (...). W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła poszkodowanemu M. F. (1) odszkodowanie w kwocie 5.816,48 złotych.

(okoliczność bezsporna).

Poszkodowany M. F. (2) w dniu 29 stycznia 2021 roku zawiadomił pozwanego o dokonaniu cesji wierzytelności odszkodowania należnego mu w związku ze szkodą z dnia 27 grudnia 2017 roku w pojeździe V. nr rej. (...) na rzecz T. M. prowadzącego przedsiębiorstwo Biuro Windykacji (...) z siedzibą w L..

Dowód: - zawiadomienie k. 18- 19,

- oświadczenie k. 20

Rzeczywisty koszt naprawy pojazdu V. nr rej. (...) niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu w jakim znajdował się przed powstaniem szkody wyniósł 8.658, 28 złotych. Rynkowy ubytek wartości pojazdu po naprawie wykonanej prawidłowo zgodnie z technologią opracowaną przez producenta i przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych wynosi 2.100 złotych.

Dowód: opinia prywatna Instytutu (...) Sp. z o.o. w W. k. 21-47

Koszt sporządzenia prywatnej opinii wynosił 688 złotych.

Dowód: - faktura VAT k. 37

Samochód marki V. (...) został wyprodukowany w 2015 roku. Data pierwszej rejestracji w Polsce 18 maja 2017 roku. Odnotowano uszkodzenie pojazdu za granicą.

Dowód: - historia pojazdu k. 58-60.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczności ustalenia wysokości szkody w pojeździe marki V. (...) nr rej. (...) oraz na okoliczność ustalenia czy w pojeździe wystąpiła utrata wartości rynkowej pojazdu. Należy wskazać, że pozwany uznał roszczenie w zakresie odszkodowania za uszkodzenie samochodu V. (...). Stąd też przeprowadzanie dowodu z opinii w tej części uznać należy za zbędne. Również zbędna okazała się opinia biegłego co do ustalenia utraty wartości rynkowej pojazdu. Należy bowiem wskazać, że wbrew twierdzeniom powoda pojazd za granicą był uszkodzony, co wynika historii pojazdu (k.58-60). Zatem przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność utraty wartości rynkowej pojazdu staje się nieprzydatne, gdyż brak jest danych pozwalających na ustalenie zakresu wcześniejszego uszkodzenia pojazdu i jego wpływu na obniżenie wartości rynkowej pojazdu. Powód bowiem twierdzi, że pojazd nie był uszkodzony.

Sąd zważył:

Powództwo jest zasadne w części.

W przedmiotowej sprawie nie jest kwestionowana zasada odpowiedzialności pozwanego wynikająca z umowy ubezpieczenia OC sprawcy szkody; spór dotyczy natomiast uzasadnionych kosztów naprawy samochodu oraz odszkodowania za utratę wartości pojazdu i kosztów sporządzenia opinii rzeczoznawcy samochodowego.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k. c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty. Naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego (art. 363 § 1 k.c.).

Odnosząc się do odszkodowania obejmującego koszty naprawy samochodu, to należy wskazać, że pozwany w tej części uznał powództwo, wskazując, że nie kwestionuje wysokości kosztów naprawy pojazdu w kwocie 2.841,80 złotych.. Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W sprawie niniejszej nie zachodzi żadna z przesłanek negatywnych, która podważałaby skuteczność dokonanego uznania. Dlatego też Sąd orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Różnica, pomiędzy ceną jaką powód mógłby uzyskać za sprzedaży pojazdu przed wystąpieniem kolizji a ceną jaką mógłby uzyskać w chwili obecnej sprzedając samochód powypadkowy jest szkodą, której pokrycia powód może się domagać od ubezpieczyciela. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy, który w uchwale z dnia 12 października 2001 r., sygn.. akt III CZP 57/01 , Legalis 50780. Odszkodowanie za uszkodzenie samochodu może obejmować oprócz kosztów jego naprawy także zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej różnicy między wartością tego samochodu przed uszkodzeniem i po naprawie. W realiach niniejszej sprawy powód dochodził odszkodowania z tytułu utraty wartości pojazdu wychodząc z założenia, że samochód był uszkodzony tylko raz podczas kolizji z dnia 27 grudnia 2017 roku. Jak wynika z danych historii pojazdu samochód był uszkodzony za granicą, przed zdarzeniem z dnia 27 grudnia 2017 roku. Powód nie przedstawił dowodów pozwalających na ustalenie jakich uszkodzeń doznał samochód podczas szkody za granicą. Nadto czy naprawa tych uszkodzeń została wykonana prawidłowo zgodnie z technologią zalecaną przez producenta, w stacji napraw spełniających wymagania techniczne i kadrowe do wykonania takich prac. Powyższe prowadzi do wniosku, że ewentualna utrata wartości handlowej pojazdu może być również wynikiem nieprawidłowej naprawy. Powód nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów. Natomiast zgłoszony przez powoda dowód z opinii biegłego z zakresu motoryzacji opierał się na założeniu, że szkoda z dnia 27 grudnia 2017 roku była jedyną. Dlatego też, w ocenie Sądu przeprowadzenie tego dowodu uznać należało za zbędne. W tych okolicznościach roszczenie powoda o zasądzenie odszkodowania z tytułu utraty wartości handlowej pojazdu nie może być uwzględnione.

Również odszkodowanie z tytułu kosztów sporządzenia prywatnej opinii nie może być uwzględnione. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu, bowiem koszt ten mieści się w ramach odszkodowania należnego tytułem naprawienia szkody - w ramach pokrycia poniesionej straty, o czym mowa w art. 361 § 2 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. sygn. III CZP 24/04, Legalis 69911).

Przy czym należy wskazać, że Sąd Najwyższy podkreślił, że ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie poniesienie wydatku nie było uzasadnione. Należy wskazać, że powód – jako profesjonalista – nie zwrócił się do pozwanego towarzystwa w kwestii wypłaty dalszego odszkodowania tylko złożył sprawę do sądu. Pozwany posiada niezbędną wiedzę potrzebną do oszacowania wysokości odszkodowania (zawodowo trudni się skupowaniem wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych). Nadto wskazać należy, że w zdarzeniu drogowym uczestniczyły tylko dwa samochody, nie było problemu z ustaleniem sprawcy szkody, nie zachodziła konieczność przerzucania odpowiedzialności na innego uczestnika zdarzenia drogowego. Na marginesie należy tylko wskazać, że rzeczoznawcy wykonujący opinię prywatną najprawdopodobniej nie przeprowadzili oględzin samochodu, gdyż nie ustalili, że samochód miał wcześniejsze uszkodzenia. Wszystko to wskazuje na to, że poniesiony wydatek nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. W ocenie Sądu jest raczej wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda. Dlatego też powództwo o zapłatę kwoty 688,80 złotych podlegało również oddaleniu.

O odsetkach orzeczono w myśl art. 481 par. 1 k. c. zgodnie z żądaniem pozwu, zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 29 grudnia 2017 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k. p. c.

Powód wygrał proces w 50 %. (5.631 zł – wartość przedmiotu sporu). Koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły 2.217 zł. – wynagrodzenie adwokata wraz z opłatą skarbową w kwocie 1.817 złotych, opłata sądowa w kwocie 400 złotych. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wynosiły 1.817 zł - wynagrodzenie radcy prawnego wraz z opłatą skarbową. Zatem strony winny obciążać koszty w kwotach po 2.017 złotych. Skoro powód poniósł faktycznie koszty w kwocie 2.217 złotych, to należy mu się od pozwanego zwrot kosztów w kwocie 200 złotych.

Z/ Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.