Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 380/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, II Wydział Karny, z dnia 19 stycznia 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 682/20 dot. M. P. oskarżonego o czyny z art. 164 § 1 k.k. i inne

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_

_______________

_______________________________________________

__________

__________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

______

_______________

_______________________________________________

__________

__________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

___________

___________________________

_______________________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił, w zakresie czynu opisanego w pkt I zaskarżonego wyroku:

a)  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za w pełni wiarygodne zeznań świadków G. S., który zeznał, że po przybyciu do mieszkania położonego we W. przy ul. (...) w dn. 27.03.2020 r. około godz. 11:30 nie stwierdził zagrożenia dla mieszkańców budynku, a wykonane przez niego pomiary wskazały, że stężenie metanu wynosiło 0% dolnej granicy wybuchowości i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

b)  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za w pełni wiarygodne zeznań świadka S. T., który zeznał, że funkcjonariusz Straży Pożarnej po przybyciu do mieszkania położonego we W. przy ul. (...) w dn. 27.03.2020 r. nie stwierdził zagrożenia wybuchem i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

c)  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 170 i 193 § 1 k.p.k. przez niezasadne pominięcie wniosku dowodowego zawartego w punkcie IV petitum pisma datowanego na 23.10.2020 r. o powołanie zespołu biegłych z zakresu badań fizykochemicznych substancji łatwopalnych i materiałów wybuchowych oraz budownictwa o specjalizacji wentylacja i klimatyzacja i zaniechanie wydania postanowienia w przedmiocie rozpoznania niniejszego wniosku, co doprowadziło do błędnej oceny, że oskarżony sprowadził realne niebezpieczeństwo wybuchu gazu, mimo iż okoliczności wpływające na przedmiotową ocenę stanowią wiadomości specjalne i jako takie powinny zostać poddane badaniu przez biegłych wskazanej we wniosku specjalności;

d)  mająca wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 7 k.p.k. przez dokonanie swobodnej a nie dowolnej oceny dowodu w postaci wiadomości kierowanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim;

e)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku cechował wysoki stopień społecznej szkodliwości, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony swym zachowaniem nie stworzył ryzyka wybuchu, co miałoby stanowić o bezpośrednim narażeniu zdrowia oraz życia wszystkich osób przebywających w budynku;

f)  z ostrożności procesowej, w przypadku uznania, że wymienione wyżej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, obrońca zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w sposób umyślny, w zamiarze bezpośrednim, podczas gdy okoliczności wynikające z wyjaśnień oskarżonego uzasadniają zakwalifikowanie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku jako działania nieumyślnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty stawiane przez obrońcę oskarżonego nie zasługują na uwzględnienie.

Ad a)

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodów, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia. Sąd meriti oparł ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku na dowodach, z których wynikają okoliczności przesądzające o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 1979 r., sygn. akt III KR196/79, LEX nr 17185). Natomiast ocena prawidłowo ujawnionego lub przeprowadzonego dowodu nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k.

Trzeba stwierdzić, że obrońca traktuje poszczególne dowody niezwykle wybiórczo, wybierając dodatkowo z poszczególnych wypowiedzi to, co pasuje mu do założonej tezy. Takie oczywiście jest prawo skarżącego, ale obowiązkiem Sądu Odwoławczego jest wskazanie, że podnoszone argumenty nie mają oparcia w materiale dowodowym. Sąd I instancji bowiem ocenił bowiem zeznania wskazywanego świadka całościowo. Nie pominął też żadnej okoliczności, która miałaby znaczenie przy wyrokowaniu. Otóż G. S. – strażak, podał rzeczywiście w postępowaniu przygotowawczym, że wykonał pomiar stężenia metanu w powietrzu i wynosił on 0% dolnej granicy wybuchowości. Jednocześnie zauważyć należy, że przybył on na miejsce zdarzenia około godziny 11:30, a więc już po interwencji Policji. Na miejscu zdarzenia zastał dwóch funkcjonariuszy i oskarżonego. „Ja organoleptycznie nie wyczułem woni gazu ziemnego w przedmiotowym mieszkaniu. Okna w mieszkaniu były otwarte. Jeden z funkcjonariuszy policji oznajmił mi że przed moim przybyciem zakręcił zawory gazu w kuchence, jak i zawór główny w mieszkaniu oraz otworzył okna w celu przewietrzenia” (k. 84v.). Co więcej na rozprawie zeznał, że wie z wypowiedzi funkcjonariuszy Policji, że gaz się ulatniał wcześniej. „0% granicy wybuchowości oznacza brak metanu w powietrzu w chwili gdy przyszedłem” (k. 331v.). Stężenie metanu istotnie było takie jak podał świadek, czemu przecież nie przeczy uzasadnienie Sądu I instancji. Chodzi o to, że ten pomiar świadek wykonywał już po jakimś czasie, w dodatku w pomieszczeniu, które zostało dokładnie przewietrzone i zabezpieczone przez funkcjonariuszy Policji. Na pewno zaś zeznania świadka nie mogą świadczyć o niewypełnieniu przez oskarżonego znamion przestępstwa określonego w art. 164 § 1 k.k. O jego zamiarze jednoznacznie świadczą wiadomości wysyłane do pokrzywdzonej (także ten dotyczący „zabrania ze sobą” sąsiadki I.), a także zeznania S. T., który opisał sytuację zastaną w momencie wejścia do mieszkania przy ulicy (...). Świadek I. Z. także poczuła woń gazu ziemnego. Również i wyjaśnienia oskarżonego nie sprzeciwiają się przebiegowi zdarzenia, choć oczywiście inaczej wypowiada się on co do samego zamiaru. Ten zaś w świetle zgromadzonych dowodów jawi się jako bezpośredni. Niewątpliwie bowiem celem oskarżonego było spowodowanie wybuchu. Odkręcił on bowiem dwa kurki gazu, a dwa pozostałe były zapalone. Gaz wydobywał się w sposób niekontrolowany przez około godzinę czasu. Oskarżony musiał zdawać sobie sprawę ze skutków swojego zachowania i tego, że bez jakiejkolwiek interwencji osób trzecich dojdzie do zapłonu. Na taki przebieg zdarzenia wyraźnie wskazuje opinia biegłego sądowego z zakresu badań pożarowych. W rzeczywistości nie było zasługą oskarżonego, że nie doszło do tragedii. Krótki czasookres ulatniania się gazu jest konsekwencją przede wszystkim szybkiej reakcji pokrzywdzonej na wiadomości otrzymane od oskarżonego i zjawienia się funkcjonariuszy Policji.

Ad b)

Uwagi podniesione do treści art. 410 k.p.k. znajdują miejsce również i w tym podpunkcie. Zważyć również należy i na to, że funkcjonariusze Policji znaleźli się na miejscu zdarzenia około godziny 11:00, a więc wcześniej niż Straż Pożarna. S. T. zeznał natomiast, że po wejściu do mieszkania poczuł woń gazu ziemnego ulatniającego się z kuchenki, opisał, iż na kuchence gazowej dwa zawory były odkręcone, a dwa zapalone. Świadek podał, że zakręcił zawory kuchenki, a następnie także i główny zawór. W tym czasie drugi policjant zgasił papierosa, którego w ustach miał oskarżony i otworzył okna. Dopiero po tych czynnościach na miejsce została wezwana Straż Pożarna. Zakręcenie gazu i przewietrzenie mieszkania zapobiegło zatem dalszemu niekontrolowanemu ulatnianiu się gazu, a w konsekwencji i dalszym negatywnym konsekwencjom, określonym w opinii biegłego z zakresu pożarnictwa.

Ad c)

Przyznać trzeba rację obrońcy odnośnie tego, że wniosek o powołanie zespołu biegłych z zakresu badań fizykochemicznych substancji łatwopalnych i materiałów wybuchowych oraz budownictwa o specjalizacji wentylacja i klimatyzacja nie został przez Sąd Rejonowy rozpoznany. Oddalenie wniosku dowodowego następuje zawsze w formie postanowienia (art. 170 § 3 k.p.k.), sporządzanego obligatoryjnie wraz z uzasadnieniem. Zaniechanie wydania postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego stanowi naruszenie art. 170 § 3 k.p.k., gdyż uniemożliwia poznanie stanowiska organu procesowego w tym zakresie. Niewątpliwie też właściwe procedowanie w tej materii stanowi bardzo ważny element prawa do obrony. Przepisy kodeksu postępowania karnego nie przewidują oddalania wniosków dowodowych w sposób dorozumiany. Tymczasem w piśmie z dnia 26 października 2020 r. obrońca złożył taki wniosek (k. 286v.). W aktach sprawy próżno szukać ustosunkowania się Sądu I instancji do złożonego wniosku dowodowego. Jednakże pamiętać należy i o tym, że samo zaniechanie rozpoznania wniosku i wydania stosownego postanowienia, choć stanowi naruszenie prawa procesowego, to winno być ocenione z perspektywy istotnego wpływu na treść wyroku. Wnikliwa analiza akt sprawy przekonuje natomiast, że nierozpoznanie owego wniosku pozostawało irrelewantne dla końcowego rozstrzygnięcia. Co więcej obrońca w apelacji ponowił ów wniosek, a Sąd Odwoławczy odniósł się do niego na rozprawie w dniu 18 maja 2021 r. oddalając go. Trzeba bowiem stwierdzić, iż okoliczności podnoszone przez wnioskodawcę znajdują swoje miejsce w opinii biegłego sądowego z zakresu pożarnictwa. Zważyć również należy, że Sąd I instancji dokonał analizy przedmiotowego dowodu. Wskazał co spowodowało, że uznał opinię biegłego za jasną, pełną i niesprzeczną. Z zaprezentowaną oceną nie sposób się nie zgodzić. W niniejszej sprawie w ogóle nie było zatem powodu do powołania zespołu biegłych albowiem na ten temat wypowiedział się już biegły z zakresu pożarnictwa, rozwiewając wątpliwości skarżącego poprzez szczegółowe odpowiedzi na zadawane pytania. Zatem rozpatrywane zagadnienia zostały już omówione przez biegłego sądowego, a więc osobę posiadającą wiadomości specjalne. Powoływanie zespołu biegłych innych specjalności jest zatem niecelowe. To zaś, że określona opinia nie odpowiada stronie postępowania nie może być powodem do powoływania kolejnego biegłego. Co więcej biegły odniósł się na rozprawie do wątpliwości obrońcy zawartych we wniosku dowodowym. Z opinii tej nadto wynikają w sposób jasny konkluzje istotne dla kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu. W opinii pisemnej bowiem biegły stwierdził, iż analiza materiału dowodowego pozwala na wnioskowanie, że otwarcie pokręteł palników nawierzchniowych kuchenki gazowej spowodowało niekontrolowany wyciek gazu. Pozostawienie przez oskarżonego otwartych pokręteł sprowadziło groźbę powstania wybuchu mieszaniny gazu z powietrzem mogącego skutkować niebezpieczeństwem zagrożenia życiu i zdrowiu wielu osób, oraz mieniu w wielkich rozmiarach. Wypełnienie gazem całej kubatury przedmiotowego lokalu (bez wyposażenia) w zakresie stężenia wybuchowego wystarczającego dla powstania nadciśnienia powodującego zburzenie budynku – nastąpiłoby po upływie 6 godzin i 28 minut (k. 129). Wnioski te potwierdził biegły w opinii pisemnej uzupełniającej, a także słuchany na rozprawie.

Ad d)

Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż w niniejszej sprawie Sąd I instancji naruszył wskazany przepis. Wnikliwa analiza akt sprawy oraz lektura uzasadnienia wyroku przekonuje bowiem, że tak nie było. Wskazać trzeba, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. Przedstawiony w nim tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Okręgowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny. Trzeba wskazać także i to, że okoliczność odmiennej oceny dowodów pod kątem ich wiarygodności od tego, co życzyłby sobie obrońca, nie oznacza bynajmniej, iż ich analiza odbyła się w sprzeczności z regułami wyartykułowanymi w art. 7 k.p.k. Odmienna i w gruncie rzeczy subiektywna ocena dowodów dokonana przez apelującego jest oczywiście prawem strony, ale nie może przesłaniać prawidłowych i spójnych analiz Sądu I instancji. Prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła także na wolne od błędów ustalenia faktyczne.

Zamiar należy do znamion strony podmiotowej czynu, a zatem rozgrywa się w sferze intelektualnej sprawcy i jako taki, ze swej istoty, nie jest odczytywalny wprost przez inne osoby, póki oczywiście nie zostanie przyznany, zwerbalizowany przez sprawcę. W przedmiotowej sprawie materiał dowodowy jest w tej mierze jednoznaczny i wskazuje, iż sprawca działał z zamiarem bezpośrednim. Zeznania pokrzywdzonej i świadka I. Z. pokazują jak wcześniej zachowywał się oskarżony. Groźby pozbawienia życia siebie czy pokrzywdzonej formułował on już uprzednio. Pokrzywdzona bała się ich. Zeznania S. T. dają światło na sytuację w której interweniujący funkcjonariusze zastali oskarżonego. Siedział on na kanapie w zniszczonym mieszkaniu paląc papierosa, a w mieszkaniu czuć było woń gazu. Na kuchence odkręcone były dwa palniki, dwa następne były zapalone. Nie było więc tak jak chce obrońca, że zachowanie oskarżonego zmierzało li tylko do przestraszenia pokrzywdzonej i zainteresowania się jego osobą. Oskarżony podjął realne działania, które w konsekwencji doprowadzić miały do wybuchu. Wiadomości przesyłane przez niego do pokrzywdzonej potwierdzają jego zachowanie w tym zakresie i nie stanowią bynajmniej apelów o zwrócenie na siebie uwagi. Są informacją o tym, co planuje oskarżony, o czym zresztą dobitnie świadczy sms dotyczący sąsiadki. Oskarżony jest dorosłym człowiekiem, o określonym poziomie doświadczenia życiowego. Każdy przeciętnie rozgarnięty człowiek wie z jakimi potencjalnymi konsekwencjami wiąże się odkręcenie gazu i jego niekontrolowane uwalnianie. Co więcej nawet po godzinie czasu woń gazu była w mieszkaniu wyczuwalna. Okoliczności sprawy wskazują, że wybuch gazu był nieunikniony, doszłoby do niego, gdyby nie szybka reakcja pokrzywdzonej. Biegły z zakresu pożarnictwa stwierdził, iż uwolnienie gazu w stężeniu powodującym wybuch a w konsekwencji zburzenie budynku zajęłoby 6 godzin i 28 minut. Zwrócić jednakże należy uwagę na to, że jest to czas potrzebny do całkowitego zniszczenia budynku. Równie dobrze wybuch mógł nastąpić wcześniej, a to poprzez pozostawienie zapalonych kurków czy chociażby poprzez palenie papierosa przez oskarżonego. Mógł on spowodować wyrządzenie poważnych szkód oraz zagrożenie życia i zdrowia osób przebywających wówczas w budynku. Oskarżony zdawał sobie z tego sprawę. W tym czasie w budynku przebywało wiele osób, był to bowiem czas nasilających się obostrzeń związanych z rozprzestrzeniającą się pandemią koronawirusa. Takiej sytuacji oskarżony mógł się zaś spodziewać.

Ad e)

W realiach przedmiotowej sprawy, wbrew twierdzeniom obrońcy, niebezpieczeństwo wybuchu było realne i bezpośrednie. Na gruncie art. 164 § 1 k.k. chodzi o sytuację, w której bez dalszej ingerencji sprawcy zdarzenie przez niego spowodowane może realnie przekształcić się w stan katastrofy, a więc niebezpieczeństwa stanowiącego groźbę dla ludzi i mienia. Nadto bezpośredniość oznacza także i to, że sprowadzenie katastrofy jest możliwe w najbliższym czasie. Wystąpienie takiego skutku nie jest jednakże nieuchronne, może on wystąpić, ale wcale nie musi. Znamię bezpośredniości, o którym mowa w art. 164 k.k., interpretuje się przyjmując, że chodzi o niebezpieczeństwo, które grozi wprost, bez konieczności włączenia się dalszego impulsu ze strony sprawcy. O niebezpieczeństwie tego rodzaju mówi się wówczas, gdy sprawca doprowadził do takiej sytuacji, w której zagrożenie może się ziścić bez potrzeby jakichkolwiek dodatkowych działań z jego strony, dynamizujących zastany układ w wyższym stopniu, gdy może ono się samoczynnie przekształcić się w zdarzenie określone w art. 163 § 1 k.k. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2018 r., sygn. akt II AKa 21/18, LEX numer 2501279). Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Oskarżony bowiem doprowadził swoimi działaniami do niekontrolowanego uwalniania się gazu, jednocześnie paląc papierosa i zostawiając zapalone dwa palniki zwiększał ryzyko mogącego nastąpić wybuchu. Dalszy rozwój sytuacji nie wymagał już udziału oskarżonego. Jak wynika z opinii biegłego dalsze ulatnianie się gazu spowodowałoby niechybnie, w bliskim czasie, wybuch, a w konsekwencji mogłoby dojść do zniszczenia całego budynku. Dlatego też trafnie Sąd I instancji uznał czyn oskarżonego za cechujący się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Ten bowiem swoim zachowaniem bezpośrednio naraził zdrowie oraz życie wszystkich osób przebywających w budynku w dniu 27 marca 2020 r.

Ad f)

Sąd I instancji dokonał prawidłowej i logicznej oceny wyjaśnień oskarżonego, wskazując szczegółowo z jakich powodów i w której części dał im wiarę. Zauważyć bowiem należy, że sam przebieg zdarzenia opisany przez M. P. nie odbiega od tego co przedstawiali świadkowie. Różni się jedynie jego ocena i kwalifikacja prawna. Tymczasem nie da się przyjąć na gruncie przedmiotowej sprawy, że oskarżony działał nieumyślnie. Nic bowiem na to nie wskazuje. Wiedział on co chce zrobić, poczynił do tego przygotowania, wysyłał wiadomości do pokrzywdzonej. Co więcej zdawał sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania, bo przecież wiedział do jakich skutków doprowadzić może ulatniający się gaz i włączony ogień. S., które wysyłał oskarżony jednoznacznie świadczą o tym, co zamierzał zrobić. Jednocześnie w budynku przebywały również i inne osoby, a oskarżony zdawał sobie sprawę z możliwych następstw, które mogą wyniknąć również i dla osób postronnych.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, ewentualnie zakwalifikowanie opisanego w niniejszym punkcie zachowania jako czynu z art. 164 § 2 k.k.;

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia w pkt IV-X;

- obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił także, w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej zaskarżonego wyroku:

a)  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za w pełni wiarygodne zeznań świadka M. T., która zeznała, że mimo kierowanych pod jej adresem wyzwisk, nie czuła się ośmieszana przez oskarżonego, jak również, że nie odbierała kierowanych przez oskarżonego słów jako groźby pozbawienia życia, nie zwracała się o pomoc po kłótniach z oskarżonym i nadal pozostawała z nim w związku, a tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

b)  w konsekwencji obrazy wskazanego wyżej przepisu postępowania – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego opisane w punkcie II części wstępnej wyroku wypełniało znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k., podczas gdy materiał dowodowy w sprawie nie dostarcza wystarczających dowodów dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za tenże czyn, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

c)  z dalece posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku braku uwzględnienia zarzutów ujętych w podpunktach a-b, obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu stanowiącą konsekwencję błędnie ustalonego stanu faktycznego przejawiającą się w pominięciu przez Sąd I instancji okoliczności łagodzących mających wpływ na wymiar kary związanych z faktem, iż oskarżony w momencie popełnienia zarzucanego mu czynu pozostawał osobą niekaraną, a ponadto przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie jest trafny.

Ad a)

Zgodnie z treścią art. 410 k.p.k. podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, iż wydając wyrok Sąd musi opierać się na dowodach przeprowadzonych na rozprawie i to, że nie może on wydawać orzeczenia na podstawie jedynie części ujawnionego materiału dowodowego. Nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX numer 53912). Wnikliwa analiza akt sprawy oraz uzasadnienia wyroku przekonuje, że Sąd Rejonowy nie pominął żadnej okoliczności. Pokrzywdzona M. T. bardzo szczegółowo zeznała o poszczególnych sytuacjach związanych z oskarżonym. Podała, między innymi, że oskarżony na nią pluł, wyzywał ją, straszył, że jak ona odejdzie to zdemoluje mieszkanie, zabije ją, kota i siebie. Zdarzało się oskarżonemu rzucać w nią przedmiotami. „Doprowadzał do takich sytuacji, że ja spałam w aucie, bo bałam się wrócić do domu” (k. 11). Raz była wzywana Policja. Wyraźnie pokrzywdzona wyartykułowała, że bała się oskarżonego i jego gróźb. Taka też pozostawała przyczyna nieopuszczenia go przez tak długi czas. Na rozprawie w dniu 6 listopada 2007 r. pokrzywdzona podała zaś, że oskarżony nie kontrolował swoich emocji, upokarzał ją, opluwał, dusił, uderzał w brzuch. To ostanie miejsce było szczególnie newralgiczne albowiem M. T. przeszła wcześniej operację żołądka. Każdy powód był dla oskarżonego dobry, by uderzyć pokrzywdzoną. Pokrzywdzona nadto podała: „Bałam się, że mnie uderzy, że mnie upokorzy. Bałam się odejść cały czas, że się zabije, że nie poradzi sobie beze mnie albo, że skrzywdzi kota, bo wielokrotnie groził, że zabije kota” (k. 296-296v.). Skonkretyzowała także świadek, iż sformułowania o tym, że jak ona odejdzie to on ją zaj… nie odebrała jako groźby pozbawienia życia, ale tego, że coś jej zrobi. Jednocześnie gróźb wypowiadanych przez oskarżonego pokrzywdzona bała się i dlatego nie odchodziła od niego. Nie jest to rzeczą nadzwyczajną w sprawach z art. 207 § 1 k.k. Długoletnie uzależnienie ofiary od sprawcy, a także obawa przed ziszczeniem gróźb wypowiadanych przez niego determinowały sytuację pokrzywdzonej. Gdy w końcu zdecydowała się na odejście okazało się, że groźby wypowiadane przez oskarżonego nie są czcze, wszak zdecydował się on na odkręcenie gazu i oczekiwał na wybuch, zniszczył także mieszkanie. Nie omieszkał również informować pokrzywdzonej o jego odejściu „z hukiem”. Warto też podkreślić, iż przyznanie wiary zeznaniom pokrzywdzonej nie nosiło cech dowolności – wręcz przeciwnie, Sąd Rejonowy z rozwagą i ostrożnością podszedł do treści składanych przez nią zeznań. Sąd a quo zdawał sobie bowiem sprawę, że w odniesieniu do zeznań osoby emocjonalnie zaangażowanej w sprawę, zachodzi możliwość braku obiektywności. Analiza zeznań pokrzywdzonej powinna być zatem szczególnie uważna. Zeznania składane przez pokrzywdzoną w toku całego postępowania były szczegółowe, dokładnie kreślące obraz relacji pomiędzy nią a oskarżonym. Poszczególne opisywane przez pokrzywdzoną zdarzenia potwierdzono pośrednio w zeznaniach świadka I. Z., wiadomościach e-mail czy smsów. Nadto interwencja Policji została również udokumentowana. Nie sposób mimo to zaprzeczyć, że poza oskarżonym i pokrzywdzoną nie było bezpośrednich świadków przeważającej części aktów agresji z jego strony. Zeznania I. Z., uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne, korespondują jednakże z wersją przedstawioną przez pokrzywdzoną, stanowiąc weryfikację prawdziwości jej twierdzeń. Świadek słyszała awantury dochodzące z mieszkania stron, zdecydowała się też kilkakrotnie wziąć pokrzywdzoną w obronę. Oskarżony przyznał się też do popełnienia zarzucanego czynu, wcześniej zaś wyjaśniał, że używał przemocy wobec pokrzywdzonej.

Podkreślić trzeba, że głównym przedmiotem ochrony art. 207 k.k. jest należyte, wolne od znęcania się, traktowanie ludzi w rodzinie, w stosunkach zależności, osób małoletnich lub nieporadnych. Jako uboczny przedmiot ochrony przestępstwa znęcania się można wskazać życie, zdrowie, godność i nietykalność cielesną. Przestępstwo znęcania się należy do kategorii przestępstw wieloczynowych o zbiorowo określonych czynnościach wykonawczych. Jego cechą charakterystyczną jest powtarzalność naruszania przez sprawcę dobra chronionego prawem. Znęcanie się oznacza zazwyczaj systematycznie powtarzające się zachowanie złożone z jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił dyspozycję art. 207 § 1 k.k., a Sąd Rejonowy miał przy wyrokowaniu na względzie wszystkie okoliczności, w tym także te podawane przez obrońcę.

Ad b)

Nie może obrońca zasadnie twierdzić, że zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion przepisu art. 207 § 1 k.k. Wprost przeciwnie, dowodowy wskazywane i szczegółowo opisane przez Sąd Rejonowy dobitnie to poświadczają. Aktualność zachowują przy tym i uwagi zamieszczone przez Sąd Odwoławczy w poprzednim podpunkcie. Pokrzywdzona wyraźnie wskazała na dolegliwości jakich doznawała ze strony oskarżonego i to jakie skutki niosło ono ze sobą. Wyraźnie w jej wypowiedziach wyczuwalny jest strach przed sprawcą. Nie można uznać, by zachowanie oskarżonego nie było dla niej na tyle dolegliwe, by uznać go winnym popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. Wskazać bowiem należy, że pokrzywdzona mówiła o biciu, lżeniu i opluwaniu bez powodu, bała się o swoje zdrowie, obawiała się także i innych gróźb wypowiadanych przez oskarżonego. To, że pokrzywdzona tkwiła przez okres co najmniej 6 lat w związku z oskarżonym nie oznacza, iż sytuacje związane z przemocą uznawała za normę, o czym dobitnie świadczy jej zachowanie wyrażające się w spaniu w aucie zamiast w mieszkaniu. Potwierdzają to także i zeznania świadka I. Z.. Godzi się także przypomnieć, że i oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu.

Ad c)

Wskazać należy, że rażąca niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.) występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą dysproporcję, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję pomiędzy karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności jest spełniona tylko wówczas, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a karą która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073). Określenie „rażąca" należy odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia). Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, więc w badanym przypadku jako zbyt surowa lub zbyt łagodna, nie mogłoby to spowodować obniżenia kary, gdyby ta niewspółmierność nie miała charakteru rażącego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt II AKa 216/11, LEX nr 1110666).

Istotne znaczenie w kwestii orzeczenia o karze ma treść przepisu art. 53 § 1 k.k., wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, to jest współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne – cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna). Przepis art. 53 § 2 k.k. wskazuje na dalsze okoliczności, które sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary, a więc w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

Zważyć należy, że to oskarżony nadużywał alkoholu, a pod jego wpływem wszczynał awantury, obrażał pokrzywdzona, poniżał ją, uderzał. Zachowania te były powtarzalne z dużą regularnością. Oskarżony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, wielokrotnie powtarzając swoje zachowania i nie zważając na ich skutki. Bacząc na stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, który jest znaczny oraz na fakt ciągłości zachowania oskarżonego i czas jego trwania, a także biorąc pod uwagę cele, jakie kara powinna spełnić wobec oskarżonego, z całą pewnością wymierzonej kary jednostkowej nie można uznać za nadmiernie surową. Nie jest też tak, że Sąd Rejonowy nie miał na względzie i okoliczności łagodzących. Przecież w uzasadnieniu wyroku zwracał na to uwagę. Samo to, że oskarżonemu wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności, a więc mieszczącą się znacznie bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia świadczy o uwzględnieniu całokształtu sprawy. Sama niekaralność winna być zaś normą w zachowaniu a nie szczególną okolicznością łagodzącą.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, ewentualnie obniżenie kary wymierzonej oskarżonemu za ten czyn;

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia w pkt IV-X;

- obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego zarzucił również, w zakresie czynu opisanego w pkt III części wstępnej zaskarżonego wyroku, rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, stanowiącą konsekwencję błędnie ustalonego stanu faktycznego, a przejawiającą się w pominięciu przez Sąd I instancji okoliczności łagodzących mających wpływ na wymiar kary związanych z faktem, iż oskarżony w momencie popełnienia zarzucanego mu czynu pozostawał osobą niekaraną, a ponadto przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę i wolę naprawienia szkody.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Zważyć należy, że aktualność zachowują uwagi teoretyczne o rażącej niewspółmierności kary, zamieszczone w punkcie 3.2. c) niniejszego uzasadnienia. Nie ma zatem potrzeby ich ponownego powtarzania. Przy wymiarze kary z art. 288 § 1 k.k. zważyć na znaczną społeczną szkodliwość popełnionego czynu. Wyrażał się on zniszczeniem mieszkania bez żadnego powodu, z chęci dokuczenia pokrzywdzonej. Rozmiar zniszczeń także nie może pozostać niezauważony. Patrząc z tego punktu widzenia i uwzględniając przyznanie się oskarżonego oraz niekaralność wymierzona kara 8 miesięcy pozbawienia wolności nie jest wygórowana. Sam jej wymiar mieszczący się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia wyraża i to, że okoliczności łagodzące zostały uwzględnione przez Sąd Orzekający. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił wymierzoną karę, uwzględniając podczas dostosowywania jej rodzaju i wysokości do oskarżonego, wszystkie dyrektywy z art. 53 k.k., bacząc przy tym, by nie przekroczyła ona stopnia winy. Z powyższych względów, kara te mieściła się w granicach swobodnej decyzji sędziowskiej i jako taka pozostaje słuszna. Na marginesie podać należy także i to, że kara łączna wymierzona oskarżonemu również jawi się jako prawidłowa i sprawiedliwa. Nie ma tutaj także zastosowania i art. 295 k.k., o którym dywaguje skarżący w uzasadnieniu apelacji. Zważyć należy bowiem na to, że przesłanką zastosowania tego przepisu jest przede wszystkim dobrowolność. Jest ona zrealizowana wówczas, gdy sprawca decyduje się na naprawienie szkody w wyniku swobodnej decyzji, wolnej od wpływu toczącego się postępowania karnego. Niezależnie od powyższego szkoda nie została przecież naprawiona nawet w części. To, że oskarżony wyraził taką wolę nie oznacza wcale, by zastosowanie miał tutaj art. 295 k.k., który przecież stanowi o naprawieniu szkody w całości lub w znacznej części.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie III części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia kary ewentualnie nadzwyczajne złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu za czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku;

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia w pkt IV-X;

- obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w całości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 19 stycznia 2021 r., sygn. akt II K 682/20, dot. M. P. oskarżonego o czyny z art. 164 § 1 k.k. i inne.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1___________________________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

________________________________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z powodu nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego koniecznym stało się przyznanie oskarżycielce posiłkowej od oskarżonego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem II instancji. Uczyniono to na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). Oskarżony jest pozbawiony wolności, a inne zobowiązania o charakterze pieniężnym określone w wyroku są dla niego wystarczająco dolegliwe. Nie ma zatem potrzeby obciążać go ponad miarę.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński SSO Magdalena Jurkowicz SSO Stanisław Jabłoński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu M. P. sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana