Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 17 listopada 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Marek Charuza

sędzia SA Marcin Ciepiela

sędzia SA Wojciech Kopczyński

Protokolant: Damian Skril

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Marty Irzyńskiej

po rozpoznaniu w sprawie M. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., art. 193 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i inne

zażalenia oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rybniku

z dnia 7 października 2020 roku, sygn. akt III K 37/20

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 7 października 2020 roku, sygn. akt III K 37/20, na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 2 k.p.k. oraz art. 263 § 7 k.p.k., przedłużono stosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego M. K. zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 23 września 2016 roku, sygn. akt III Kp 484/16, na kolejny okres, do dnia 23 listopada 2020 roku, godz. 10.40.

Na powyższe postanowienie zażalenie wywiódł oskarżony M. K., który wskazał na nieprawidłowości w przebiegu postępowania dowodowego, a w szczególności oddalenie jego wniosku o przesłuchanie biegłego, który przeprowadził badanie DNA, a także pominięcie przez Sąd Okręgowy faktu, że na przedmiocie, który był poddany badaniom DNA znajdowały się również ślady, które mogły należeć do M. B..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na gruncie niniejszej sprawy w dalszym ciągu aktualna pozostaje przesłanka ogólna,
o której mowa w art. 249 § 1 k.p.k. Wbrew argumentacji M. K. protokół okazania nie jest jedynym dowodem przemawiającym za przyjęciem dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów zabronionych, świadczą o tym przede wszystkim dowody z zeznanań pokrzywdzonej K. S. oraz protokół okazania, pośrednio także zeznania pokrzywdzonego L. M. oraz zeznania świadków M. P., K. D. i J. P., a ponadto dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo-psychiatrycznych. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż powyższe ustalenia nie są oczywiście równoznaczne z udowodnieniem tego, że oskarżony jest sprawcą konkretnych czynów, bowiem na obecnym etapie postępowania nie jest ani możliwa, ani dopuszczalna dogłębna analiza materiału dowodowego i jego ocena, zwłaszcza w zakresie
w jakim domaga się tego skarżący, to jest trafności podjętych przez Sąd I instancji decyzji
o oddaleniu bądź uwzględnieniu poszczególnych wniosków dowodowych. Celem niniejszego incydentalnego postępowania jest jedynie rozważenie, czy dowody zgromadzone w sprawie stwarzają stan prawdopodobieństwa, o którym mowa w art. 249 § 1 k.p.k., a z tego procesowego obowiązku sąd meriti w pełni się wywiązał. Natomiast kwestie sprawstwa, winy oraz przyjętej kwalifikacji prawnej pozostają aktualnie jeszcze otwarte i będą przedmiotem rozważań sądu I instancji na etapie wyrokowania. Tym samym przesłanka dowodowa została spełniona, a dopełnia ją potrzeba zabezpieczenia toku dalszego postępowania przed działaniami go destabilizującymi ze strony oskarżonego.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela również stanowisko sądu I instancji, co do występowania szczególnej podstawy stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego,
o której mowa w art. 258 § 2 k.p.k. Wskazać trzeba, że oskarżonemu zarzuca się popełnienie m. in. przestępstw z art. 280 § 2 k.k., zagrożonych karą do 15 lat pozbawienia wolności.
W tym aspekcie nie można tracić z pola widzenia charakteru zarzuconych czynów, uprawdopodobnionych okoliczności ich popełnienia, dużego stopnia społecznej szkodliwości, a także uprzedniej karalności oskarżonego. Tym samym spełnienie wskazanej wyżej przesłanki nie wynika jedynie z ustawowego zagrożenia karą za czyny, których miał dopuścić się M. K.. Groźba wymierzenia surowej kary, jak wskazuje się w wielu orzeczeniach, może skłaniać oskarżonego do podejmowania działań destabilizujących prawidłowy tok postępowania w celu uchylenia się od odpowiedzialności karnej. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, iż podstawa stosowania tymczasowego aresztowania, określona w art. 258 § 2 k.p.k., stanowi samodzielną przesłankę szczególną stosowania tego środka zapobiegawczego. Ustawodawca wprowadził bowiem szczególny rodzaj domniemania istnienia obawy, że oskarżony, z uwagi na rzeczywiście surową karę realnie grożącą mu w tej konkretnej sprawie, będzie bezprawnie utrudniał postępowanie. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2012, sygn. akt V KK 220/12, LEX nr 1228650). Sąd Apelacyjny ma oczywiście w polu widzenia długi okres stosowania wobec oskarżonego środka zapobiegawczego, jednakże wobec opisanej wagi zarzucanych mu czynów, a także cel stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego, jakim jest zabezpieczenie dalszego toku aresztowania, należy uznać, że nie przerodził się on w antycypację kary, a intensywność szczególnej przesłanki z art. 258 § 2 k.p.k. uniemożliwia sięgnięcie po środki zapobiegawcze o łagodniejszym charakterze.

Nadto w sprawie nie zachodzą przesłanki negatywne z art. 259 k.p.k., których występowanie musiałoby skutkować odstąpieniem od dalszego stosowania względem oskarżonego aresztu tymczasowego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w części dyspozytywnej postanowienia.

SSA Marcin Ciepiela SSA Marek Charuza SSA Wojciech Kopczyński

ZARZĄDZENIE

- o treści postanowienia powiadomić oskarżonego i jego obrońcę,

- akta zwrócić

Katowice, dnia 17 listopada 2020 roku.