Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Ś., dnia 24-01-2020 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Alina Gałęzowska

Protokolant: Małgorzata Szczęsna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24-01-2020 r. w Ś.

sprawy z powództwa M. J. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. J. (1) kwotę 12.547 zł (dwanaście tysięcy pięćset czterdzieści siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20-04-2015 r. do dnia 31-12-2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01-01-2016 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. J. (1) kwotę 483 zł (czterysta osiemdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronom, aby uiściły na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej tytułem nieopłaconych wydatków następujące kwoty:

- powód 1.716,64 zł

- strona pozwana 701,16 zł.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 1 lipca 2015r. powód M. J. (1) żądał zasądzenia od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 16.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi liczonym od dnia 20 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty, kwoty 3,755,36 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi liczonym od dnia 20 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty, kwoty 18.257,00 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki w okresie od lipca 2014 r. do stycznia 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty. Powód żądał także zasądzenia renty wyrównawczej w wysokości 400 zł miesięcznie począwszy od dnia wytoczenia powództwa płatnej do dnia 10-ego każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek raty, z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, a także ustalenia odpowiedzialności na przyszłość strony pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r. oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 28 lipca 2014r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego doznał licznych obrażeń ciała oraz rozstroju zdrowia w postaci: stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy, urazu głowy, szyi i kręgosłupa lędźwiowego. Stwierdzono u niego zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi oraz kręgosłupa lędźwiowego. Powód wskazał, że na skutek odniesionych obrażeń cierpiał na przewlekłe bóle korzeniowe z osłabieniem obu rąk (większe po stronie prawej), zdarzało się, że tracił z tego powodu przytomność. Nadal odczuwa bóle szyi oraz odcinka L/S, a także zawroty głowy nasilające się przy skrętach głowy oraz bóle kręgosłupa lędźwiowego promieniujące do prawej kończyny dolnej. Nadto powód utykał lekko na prawą nogę, w przeważającej mierze stawał na piętach, z trudem na palcach, miał ograniczoną ruchomość kręgosłupa lędźwiowego. Dodatkowy powód miał osłabiony odruch skokowy i podeszwowy, natomiast przeprost dodatkowo nasilał ból, przodopochylenie łagodziło dolegliwości. Ból obejmował również pośladek, tylną część uda, wewnętrzną powierzchnię łydki (w tym zakresie również nastąpiło osłabienie czucia powierzchniowego). W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono dodatkowo m. in. znaczne spłycenie lordozy lędźwiowej, lewopukłą skoliozę, przepuklinę krążka m-k modelującą worek oponowy. Z uwagi na schorzenia pęcherza moczowego musiał być cewnikowany. Nadto przez okres 3 tygodni powód musiał nosić kołnierz ortopedyczny. Na skutek odniesionych obrażeń został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego – zabieg został wykonany w dniu 13 listopada 2014r. Powód uzasadniając żądanie zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 16.500 zł wskazał, że proces leczenia zdestabilizował życie powoda i jego bliskich. Stan zdrowia powoda wymagał częstych wyjazdów do lekarzy, zakupu ogromnej ilości lekarstw i środków leczniczych. Powód nie odzyskał pełnej sprawności i z dużym prawdopodobieństwem nigdy nie odzyska sprawności fizycznej sprzed wypadku. W znacznie szybszym tempie będą postępowały u niego stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe. Stan zdrowia powoda uniemożliwiał mu prawidłowe funkcjonowanie w rodzinie i w pracy. Stan jego zdrowia wymagał leczenia ortopedycznego i neurochirurgicznego, systematycznych zabiegów rehabilitacyjnych, aby prawidłowo funkcjonować. Nadto powód był zmuszony do przyjmowania dużych ilości leków m.in. przeciwbólowych. Dodatkowo powód uskarża się na ból, czuje się niestabilnie stając na dwóch nogach. Na skutek doznanych obrażeń i procesu leczenia z nim związanym powód odczuwa spadek samopoczucia oraz znajduje się w złym stanie psychicznym. Po wypadku odczuwał lęk przed uczestnictwem w ruchu ulicznym oraz cierpiał na bezsenność. Przed wypadkiem powód prowadził aktywny tryb życia uprawiał różnego rodzaju sporty, jeździł na rowerze, chodził po górach. Powód nie jest w stanie obecnie bez przeszkód uprawiać żadnego sportu, z uwagi na ograniczenia w funkcjonowaniu organizmu, co niewątpliwie wzmaga cierpienia psychiczne powoda. Dodatkowo powód wskazał, że na skutek odniesionych obrażeń nie mógł rozwijać się zawodowo. Przed wypadkiem wykonywał zawód fizjoterapeuty, wykonywany zawód wymagał nieustannego podnoszenia kwalifikacji zawodowych, a nadto w codziennej pracy powód musiał używać siły przy podnoszeniu pacjentów. Z uwagi na ograniczenie sprawności fizycznej powód obawia się, iż będzie zmuszony do przekwalifikowania się, a cała wiedza i kwalifikacje zdobyte w okresie 10 lat wykonywania zawodu nie będzie przydatna. Powód wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego zostało mu wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 3.500 zł, natomiast pozwem w niniejszej sprawie domaga się zapłaty dalszej kwoty 16.500 zł (łącznie 20.000 zł). Powód wskazał, że na leczenie wydatkował łącznie kwotę 4.330,36 zł, na którą złożyły się: koszty rehabilitacji, kosz zakupu leków, koszty konsultacji oraz przeprowadzonych badań, a także zakup kołnierza ortopedycznego. W ocenie powoda koszty te były konieczne i niezbędne w ramach prowadzonego procesu leczenia, który trwał kilka miesięcy. W toku postępowania likwidacyjnego powodowi zwrócono kwotę 575 zł uznając za zasadne koszty poniesione w okresie pierwszych 2 miesięcy po wypadku. W uwagi na powyższe powód dochodzi pozwem pozostałej kwoty tj. 3.755,36 zł. Powód wskazał również, że dochodzi odszkodowania tytułem utraconego zarobku. W chwili wypadku powód prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) (działalność rehabilitacyjna). W okresie 7 miesięcy przed wypadkiem osiągnął dochód w kwocie 21.097 zł. Przez okres od sierpnia 2014r. do 2 lutego 2015r. powód nie wykonywał żadnych czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, z uwagi na ograniczenia wynikające z doznanych obrażeń. Przez okres 6 miesięcy nie osiągał żadnego dochodu związanego z działalnością gospodarczą. Roszczenie o zwrot utraconego zarobku pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, ponieważ gdyby nie kolizja z dnia 28 lipca 2014r. powód nie musiałby przebywać na zwolnieniu lekarskim i nie utraciłby dochodu. W toku postępowania likwidacyjnego nie została powodowi wypłacona żadna kwota z tego tytułu. Powód wskazał, że z uwagi na ograniczoną zdolność fizyczną, przeciwskazania wynikające z wypadku jest on zmuszony ograniczać prowadzoną dotychczas działalność rehabilitacyjną, wyłącznie do pacjentów niewymagających podnoszenia/przenoszenia. Z uwagi na powyższe miesięczny dochód powoda ulega stałemu obniżeniu. Powód wskazał, że obecnie jego dochód jest niższy o kwotę 200-300 zł w skali miesiąca. Nadto powód wskazał, że przed wypadkiem dochód powoda systematycznie wzrastał na przestrzeni lat 2012-2014r. o kilkaset złotych, dlatego też powód żąda zasądzenia kwoty 400 zł miesięcznej renty jako wyrównanie utraconego dochodu i potencjalnego wzrostu wynagrodzenia. Powód żądał również ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za mogące się ujawnić skutki zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r., wskazując że obecnie nie jest w stanie ocenić pełnej skali odniesionych obrażeń. Szkoda została stronie pozwanej zgłoszona w dniu 1 października 2014r. Decyzją z dnia 1 grudnia 2014r. strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 575 tytułem poniesionych kosztów leczenia oraz zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł, odmawiając jednocześnie wypłaty odszkodowania tytułem utraconych zarobków. Powód odwołał się od decyzji strony pozwanej uzupełniając jednocześnie dokumentację medyczną. Decyzją z dnia 13 marca 2015r. strona powodowa odmówiła wypłaty odszkodowania tytułem utraconego zarobku, natomiast decyzją z dnia 20 kwietnia 2015r. przyznała powodowi dalszą kwotę zadośćuczynienia w wysokości 500 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że prowadziła postępowanie likwidacyjne w wyniku, którego wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 3575 zł. Strona pozwana wskazała, że kwestionuje twierdzenia powoda jakoby wszystkie opisane przez niego skutki zdrowotne pozostawały w związku przyczynowym ze szkodą z dnia 28 lipca 2014r. W szczególności strona pozwana wskazała, że powód poruszał się dużym pojazdem, wyposażonym w wiele systemów bezpieczeństwa biernego, których zadaniem jest minimalizowanie skutków kolizji drogowych m. in. w system aktywnych zagłówków, których zadaniem jest zapobieganie urazom kręgosłupa szyjnego podczas kolizji. Nadto strona pozwana wskazała, że w zgłoszeniu szkody z dnia 29 lipca 2014r. powód oświadczył, że nie powstały szkody na osobie. Ponadto strona pozwana wskazała, że z karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 28 lipca 2014r. wynika, że u powoda po wykonaniu diagnostyki wykryto zmiany zwyrodnieniowe niezwiązane ze zdarzeniem. Strona pozwana wskazała, że powód miał wykonane badanie MR kręgosłupa szyjnego w dniu 26 sierpnia 2014r., które nie wykazało ani przepukliny krążków miękkich ani stenozy kanału kręgowego. Nadto powód miał wykonane w dniu 28 lipca 2014r. TK głowy, które nie wykazał zmian pourazowych, natomiast badanie RTG kręgosłupa szyjnego z dnia 22 sierpnia 2014r. wykazało zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne. Strona pozwana wskazała, że w jej ocenie nie wszystkie obrażenia ciała opisywane przez powoda były skutkiem zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r. Z uwagi na zakres uszkodzeń pojazdów, charakter kolizji oraz siły działające na powoda strona pozwana stwierdziła brak postaw do uznania za wiarygodne, aby w wyniku przedmiotowego zdarzenia mogło dojść do aż tak rozległych uszkodzeń ciała. Z uwagi na powyższe strona pozwana wskazała, że brak jest podstaw do przyznania powodowi dodatkowego zadośćuczynienia. Nadto strona pozwana wskazała, że kwestionuje poniesione koszty leczenia. Kwestionowane przez stronę pozwaną było również roszczenie o odszkodowanie z tytułu utraconego zarobku. Strona pozwana wskazała, że szkoda w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny i musi zostać wykazana przez poszkodowanego w z dużym prawdopodobieństwem. W jej ocenie powód nie udowodnił w sposób dostateczny utraty zarobku. Nadto w chwili wypadku powód był zatrudniony na podstawie stosunku pracy w Zakładzie (...) w K., z którego to tytułu po wypadku nadal otrzymywał wynagrodzenie i nie przebywał na zasiłku chorobowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lipca 2014r. w miejscowości S. doszło do kolizji drogowej na drodze nr (...) z winy kierującego pojazdem marki H. (...) nr rej (...). W wyniku kolizji został poszkodowany powód, który kierował pojazdem marki S. (...). Sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Bezsporne.

Z miejsca zdarzenia powód został przetransportowany karetką pogotowania na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...) Szpitala (...) we W. z uwagi na podawany uraz głowy, szyi i kręgosłupa lędźwiowego. W szpitalu powodowi wykonano badanie RTG kręgosłupa piersiowego, które wykazało prawostronne skrzywienie kręgosłupa piersiowego. Zmiany zwyrodnieniowe trzonów kręgowych. Nadto stwierdzono zachowaną w granicach normy wysokości trzonów kręgowych oraz szerokość przestrzeni międzykręgowej. Powodowi wykonano również badanie TK głowy, które wykazało odcinkowe nieznaczne poszerzenie przestrzeni płynowej lewej okolicy skroniowej do 2x1 cm z modelowaniem skrzydła większego kości klinowej - obraz niewielkiej torbieli pajęczynówki, zwapnienie w przedniej części sierpa mózgu. Nie wykazano złamania w zakresie kości mózgoczaszki. U powoda rozpoznano nieokreślony uraz głowy. Powód tego samego dnia został wypisany ze szpitala.

Dowód: karta informacyjna z dnia 28 lipca 2014r. – k. 108-110;

wynika badania RTG kręgosłupa piersiowego z dnia 28 lipca 2014r. – k. 111;

wynika badania TK głowy z dnia 28 lipca 2014r. – k. 112.

W dniu 30 lipca 2014 r. powód zgłosił się do lekarza POZ, który zalecił mu zażywanie leków typu T., D. i wystawił skierowanie do poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej. Lekarz rozpoznał u powoda skręcenie kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenie kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego.

Dowód: karta informacyjna z dnia 30 lipca 2014r. – k. 115;

informacja dla lekarza kierującego z dnia 30 lipca 2014r. – k. 116.

Od 4 sierpnia 2014r. powód rozpoczął cykl zabiegów fizjoterapeutycznych na odcinek L/S kręgosłupa w postaci zabiegów laserem, diadynamiki i marnetronik po 10 zabiegów.

Dowód: skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 126;

karta zabiegów – k. 127.

Powód w dniu 6 sierpnia 2014r. odbył kolejną wizytę u lekarza POZ, który rozpoznał zwichnięcie, skręcenie więzadeł kręgosłupa lędźwiowego i zalecił powodowi noszenie pasa lędźwiowego przez okres od 6 do 25 sierpnia 2014r.

Dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 6 sierpnia 2014r. – k. 121.

W dniu 18 sierpnia 2014r. powód otrzymał skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne z rozpoznaniem stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy. Powodowi zalecono zabiegi na odcinek lędźwiowo – krzyżowy kręgosłupa w postaci: terapii manualnej metoda McKenziego, interdyn, stymulację przeciwbólową oraz krioterapię.

Dowód: skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 18 sierpnia 2014r. – k. 120.

W dniu 22 sierpnia 2018r. lekarz POZ skierował powoda do poradni ortopedycznej, neurologicznej oraz na badanie RTG kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Lekarz wskazał, że powód po wypadku komunikacyjnym odczuwa bóle odcinak L-S kręgosłupa z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej.

Dowód: skierowanie do pracowni diagnostycznej – k. 117;

skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 118-119.

W dniu 25 sierpnia 2014r. powód odbył wizytę u neurologa, który skierował powoda do pracowni MR w celu badania rezonansu magnetycznego kanału kręgowego i odcinka szyjnego kręgosłupa.

Dowód: skierowanie do pracowni diagnostycznej z dnia 25 sierpnia 2014r. – k. 124.

W dniu 26 sierpnia 2014r. powód wykonał badanie MR kręgosłupa szyjnego. Badanie wykazało wyprostowanie lordozy szyjnej, niewielkie osteofity tylno-lewobocznych krawędzi trzonów C3 i C4 nieznacznie uciskające worek oponowy. Poza tym obraz kręgosłupa szyjnego i pogranicza czaszkowo – szyjnego w granicach normy.

Dowód: wynik badania MR kręgosłupa szyjnego z dnia 26 sierpnia 2014r. – k. 128.

W dniu 9 września 2014r. powód zgłosił się do Polskiego Centrum (...) Sp. z o.o. we W.. Powód zgłaszał utrzymujące się bóle odcinka C i L/S z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej oraz utratę przytomności w dniu poprzednim. W badaniu lekarz stwierdził objawy korzeniowe C4/C7 z osłabieniem siły obu rąk – większe osłabienie po stronie prawej, objaw L. po stronie prawej, objawy korzeniowe L3/L5 prawostronne. Ortopeda rozpoznał u powoda stan po skręceniu odcinka C i L/S z przewlekłym korzeniowym zespołem bólowym. Powodowi zalecono stosowanie leków oraz dalszą rehabilitację oraz wydano skierowanie do szpitala na oddział neurologiczny.

Dowód: karta informacyjna z dnia 9 września 2014r. – k. 130;

skierowanie do szpitala z dnia 9 września 2014r. – k. 131.

W dniu 9 września 2014r. powód został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...) Szpitala (...) we W., gdzie dodatkowo rozpoznano u niego pourazową spondylopatię. W badaniu lekarz stwierdził zaznaczony objaw L.’a przy kącie 70 stopni, bolesność szyi przy rotacji i odchylaniu do tyłu. Lekarz zalecił powodowi dalsze leczenie farmakologiczne oraz kontunuowanie rehabilitacji.

Dowód: karta pacjenta (...) z dnia 9 września 2014r. – k. 132-133.

W dniu 15 września 2014r. powód odbył wizytę u neurologa, który stwierdził u niego pourazowy zespół bólowy karku i lędźwi po skręceniu karku i lędźwi oraz wstrząśnieniu mózgu. Lekarz skierował powoda na badanie kręgosłupa L/S w celu oceny ewentualnej dyskopatii.

Dowód: informacja dla lekarza kierującego z dnia 15 września 2014r. – k. 137;

skierowanie do pracowni diagnostycznej z dnia 15 września 2014r. – k. 138.

Badanie RTG czynnościowe kręgosłupa lędźwiowego zostało wykonane przez powoda w dniu 20 września 2014r. W badaniu wykazano nieznaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego, zwłaszcza w ruchach do tyłu. Nie stwierdzono radiologicznych cech niestabilności tego odcinka kręgosłupa.

Dowód: wynik badania RTG kręgosłupa lędźwiowego czynnościowego z dnia 20 września 2014r. – k. 141.

W dniu 22 września 2014r. powód odbył wizytę u neurologa, który rozpoznał u niego zaburzenie korzeni nerwów rdzeniowych lędźwiowo- krzyżowych. Lekarz skierował powoda na badanie tomografii komputerowej odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Dowód: skierowanie do pracowni diagnostycznej z dnia 22 września 2014r. – k. 142.

Powód w dniu 22 września 2014r. wykonał badanie RTG kręgosłupa lędźwiowego, które wykazało odprostowanie fizjologicznej lordozy lędźwiowej oraz niewielki lewostronne skrzywienie kręgosłupa lędźwiowego, które może wynikać z asymetrii ułożeniowej. Nadto stwierdzono obniżenie wysokości przestrzeni międzykręgowych L1/L2, L2/L3, L5/S1 ze wzmożeniem sklerotyzacji przylegających powierzchni granicznych trzonów kręgowych – obraz zmian dyskopatycznych. W. także cechy niewielkiej retrolistezy trzonu L5.

Dowód: wynik badania RTG kręgosłupa lędźwiowego z dnia 22 sierpnia 2014r. – k. 144.

W dniu 23 września 2014r. ortopeda wystawił powodowi skierowanie do szpitala na oddział neurochirurgiczny z rozpoznaniem rwy kulszowej.

Dowód: skierowanie do szpitala z dnia 23 września 2014r. – k. 143.

W okresie od 19 do 26 września 2014r. powód odbył rehabilitację m.in. (...) oraz ID na odcinek L-S kręgosłupa, po 10 zabiegów.

Dowód: skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 22 września 2014r. – k. 149;

karta zabiegów – k. 150.

W dniu 2 października 2014r. powód wykonał badanie MR kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, które wykazało w trzonie L5 ognisko o wymiarze 0,9 cm hipointensywne w obrazach T1 i T2 zależnych oraz T2 F., które może odpowiadać atypowemu naczyniakowi. Nadto wykazano umiarkowane obniżenie wysokości oraz sygnału krążka miedzykręgowego L3/L4 i L5/S1 jako przejaw zmian dyskopatycznych. Na poziomie L5/S1 uwidoczniono niewielką szerokopodstawną centralno-prawoboczną przepuklinę krążka międzykręgowego modelującą worek oponowy, sąsiadująca z prawym korzeniem L5, wewnątrzkanałowo obustronnie przylegająca do korzeni S1. Na poziomie L4/L5 również stwierdzono niewielką szerokopodstawną centralną przepuklinę krążka międzykręgowego obustronnie przylegającą do korzeni L4. Nadto stwierdzono bulging krążka międzykręgowego L3/L4 uciskający worek oponowy obustronnie przylegający do korzeni L3. Dodatkowo stwierdzono niewielkie osteofity krawędzi bocznych trzonów kręgów lędźwiowych.

Dowód: wynik badania MR kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z dnia 2 października 2014r. - k. 145.

Powód w dniu 14 października 2014r. odbył konsultacje neurochirurgiczną. W badaniu stwierdzono chód utykający lekko na prawa nogę, trudności w staniu na palcach, ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego, próba palce – podłoga 40 cm, objaw L.’a zaznaczony po prawej przy kącie 70 stopni, po lewej nieobecny, osłabienie odruchu skokowego i podeszwowego po prawej stronie. Nadto neurolog stwierdził znaczne nasilenie bólu przy przeproście, natomiast złagodzenie dolegliwości przy przodopochyleniu. Neurolog wskazał, że powód został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego stabilizacji międzykolcowej L5/S1.

Dowód: konsultacja neurologiczna z dnia 14 października 2014r. – k. 146.

W dniu 30 października 2014r. powód odbył wizytę u lekarza POZ, który wskazał, że przed operacją na kręgosłup powód wymaga szczepienia przeciwko WZW B. Szczepienie zostało wykonane w dniach 30 października, 6 i 27 listopada 2014r.

Dowód: zlecenie na zabiegi z dnia 30 października 2014 r. k. 148

Powód w dniu 11 listopada 2014r. został przyjęty do (...) Szpitala (...) we W. gdzie wykonano u niego odbarczenie kanału kręgowego oraz wprowadzono stabilizator międzykolcowy. Po operacji powodowi zalecono unikanie przeciążania kręgosłupa oraz fizykoterapię w regionie. Powód został wypisany do domu w dniu 18 listopada 2014r.

Dowód: karta informacyjna z dnia 18 listopada 2014r. – k. 103.

W dniu 1 lutego 2015r. leczenie powoda zostało zakończone. Powód mógł wrócić do pracy w dniu 2 lutego 2015r.

Dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 28 stycznia 2015r. – k. 100.

Szkoda został zgłoszona w dniu 29 lipca 2014r., w zgłoszeniu szkody wskazano, że nie powstały szkody na osobie. Szkodę na osobie powód zgłosił w dniu 1 października 2014r. Pismem z dnia 4 listopada 2014 r. powód sprecyzował żądanie wskazując, że domaga się wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł odszkodowania w wysokości 3.149,26 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia, odszkodowania w kwocie 9.041,55 zł tytułem utraconych zarobków. Decyzją z dnia 1 grudnia 2014r. strona pozwana przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł oraz odszkodowanie za poniesione koszty leczenia w kwocie 575 zł. Decyzją z dnia 13 marca 2015r. strona pozwana odmówiła wypłaty świadczenia z tytułu utraty zarobku. Natomiast pismem z dnia 20 kwietnia 2015 r. pozwana poinformowała powoda o wypłacie dodatkowej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 500 zł.

Dowód: akta szkody 130- (...) – k. 194.

W warunkach wypadku z dnia 28 lipca 2014r. nie mogło dość do gwałtownego przemieszczenia się powoda w pojeździe w żadną stronę. W trakcie przedmiotowego wypadku powód mógł doznać stłuczenia głowy, stłuczenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenia odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Doznany uraz kręgosłupa szyjnego był powierzchowny i nie skutkował powstaniem długotrwałego ani trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zmiany zwyrodnieniowo – zniekształceniowe kręgosłupa lędźwiowego są procesami chorobowymi, które nie powstały w związku z wypadkiem z dnia 28 lipca 2014r. Stwierdzono zmiany istniały u powoda już wcześniej.

Dowód:

opinia zespołu biegłych z zakresu medycyny sądowej lek. med. J. M. i z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych mgr. inż. M. B. – k. 221-237.

opinia uzupełniająca zespołu biegłych z zakresu medycyny sądowej lek. med. J. M. i z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych mgr. inż. M. B. – k. 276-279.

Przed wypadkiem powód zatrudniony był w Zakładzie (...) w S. na stanowisku wychowawcy internatu, a także pracował na umowę zlecenie zawartą z Zespołem (...) s. z o.o. w K. wykonując zabiegi fizjoterapeutyczne dla pacjentów Zespołu. Był osobą aktywną ruchowo, uprawiał sporty, jeździł na rowerze, chodził po górach. Powód nie miał żadnych dolegliwości związanych z odcinkiem szyjnym. Z racji wykonywanej pracy powód odczuwał jednak dolegliwości związane z odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa, które występowały po ciężkim dniu w pracy. Dolegliwości te jednak nie były przewlekłe. Po wypadku powód odczuwał silne dolegliwości bólowe przez około 2 miesiące, musiał zażywać środki przeciwbólowe. Powód po powrocie do pracy nie mógł pracować w godzinach nadliczbowych co wiązało się z uzyskiwaniem przez niego mniejszego wynagrodzenia. Nadto powód zaprzestał wykonywania pracy na nocnych dyżurach w Internacie Zakładu (...).

Dowód: zeznania świadka M. J. (2) k. 215; zeznania świadka L. A. k. 215 umowa o pracę dnia 23 sierpnia 2005 r k. 61; umowa nr (...) wraz z aneksami k. 55-59; przesłuchanie powoda na rozprawie w dniu 24 marca 2017r. – k. 346-348;

Obecnie u powoda nie ujawniają się żadne negatywne konsekwencje przebytego wypadku z dnia 28 lipca 2014r. w zakresie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powierzchowny uraz głowy również nie skutkuje występowaniem u powoda negatywnych następstw. Natomiast w zakresie odcinka lędźwiowego kręgosłupa, dolegliwości bólowe nie maja związku z wypadkiem z dnia 28 lipca 2014r., a są skutkiem istniejących już przed wypadkiem zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych.

Dowody: opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii lek. med. A. D. oraz specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu dr. n. med. Z. B. – k. 386-394; opinia uzupełniająca biegłej sądowej z zakresu neurologii lek. med. A. D. oraz specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu dr. n. med. Z. B. – k. 410-411

W roku 2013 powód osiągnął dochód 95.926,28 zł w tym dochód ze stosunku pracy 86.262,07 zł i dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej 6.596,89 zł, dochód z działalności wykonywanej osobiście 3.067,32 zł. Średni miesięczny dochód uzyskiwany przez powoda z prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 2 stycznia 2014 r do 28 lipca 2014 r. wynosił 3.013,50 zł. Z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę w roku 2014 powód osiągnął wynagrodzenie netto w kwocie 53.568,23 zł.

Dowody: zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu PIT 36 k. 46-54 , kopia książki przychodów i wydatków – k. 63-97; zaświadczenie o zarobkach k. 60

Na koszty leczenia związane z urazami doznanymi w wyniku wypadku z dnia 28 lipca 2014r. powód wydatkował łącznie kwotę 3.755,36 zł. Nie wszystkie poniesione przez powoda koszty leczenia pozostają w związku z procesem leczenia skutków wypadku, niektóre koszty związane były z wcześniej istniejącymi stanami chorobowymi. Kosztami pozostającymi w związku z urazami spowodowanymi wypadkiem są koszty badań obrazowych w łącznej kwocie 565 zł oraz koszt zakupu kołnierza ortopedycznego w kwocie 30 zł.

Dowód: rachunek nr (...) –k. 159;

faktura VAT nr (...) – k. 162;

faktura VAT nr (...) – k. 164;

faktura nr (...) – k. 167.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź jego utrata, a także zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Niesporny w sprawie był fakt posiadania przez sprawcę wypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej oraz obowiązek sprawcy wypadku do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, a tym samym i odpowiedzialność strony pozwanej, co do zasady za skutki wypadku. Sporny pozostawał zakres skutków wypadku na zdrowie fizyczne i psychiczne powoda i wysokość należnego mu zadośćuczynienia. Sporna była także wysokość i zasadność przyznania odszkodowania z tytułu poniesionych przez powoda kosztów leczenia oraz z tytułu utraconego zarobku, a także zasadność przyznania renty i ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku w przyszłości.

Samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch mechanicznego środka komunikacji, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności (art. 435 § 1 k.c. w zw. z art. 436 k.c.). W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (art. 436 § 2 k.c.). Regułą wynikającą z art. 436 § 1 k.c. jest, że obowiązek naprawienia szkody obciąża na zasadzie ryzyka posiadacza pojazdu, który może zwolnić się z odpowiedzialności wyłącznie przez wykazanie okoliczności egzoneracyjnej, spośród określonych w art. 435 k.c. Jednak w częstych przypadkach szkód powstałych wskutek zderzenia się mechanicznych środków komunikacji oraz szkód wyrządzonych osobom przewożonym z grzeczności, przepis art. 436 § 2 k.c. obciąża posiadacza pojazdu odpowiedzialnością na zasadzie winy. Podstawowe znaczenie dla odpowiedzialności na podstawie art. 436 k.c. ma ustalenie, że szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem mechanicznego środka komunikacji (por. bliżej A. Rembieliński, Ruch samochodu, jako przesłanka odpowiedzialności cywilnej za wypadek, Palestra 1963, z. 9). W judykaturze i piśmiennictwie utrwaliło się stanowisko, które na użytek art. 436 k.c. bardzo szeroko definiuje ruch pojazdu. Najczęściej uważa się, że pojazd jest w ruchu od uruchomienia silnika aż do osiągnięcia zaplanowanego miejsca (celu podróży, planowanego postoju; por. wyrok SN z dnia 4 marca 1958 r., I CR 154/56, OSNCK 1960, nr 1, poz. 8).

Instytucja zadośćuczynienia została uregulowana w art. 445 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Konstrukcja art. 445 k.c. oparta jest na trzech przesłankach. Po pierwsze zadośćuczynienie pieniężne Sąd może przyznać poszkodowanemu wyłącznie w wypadkach wskazanych w ustawie. Oznacza to, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego możliwe jest wyjątkowo; zasadą jest, bowiem, że naprawieniu podlega szkoda majątkowa. Po drugie ograniczenie stosowania zadośćuczynienia pieniężnego, jako formy naprawienia krzywdy, odnosi się do odpowiedzialności deliktowej. Po trzecie zasadą jest fakultatywność zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza, że jego przyznanie nie jest obligatoryjne nawet w razie zaistnienia krzywdy i zależy w konkretnym przypadku od uznania oraz oceny Sądu. Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka – zarówno, jeśli chodzi o powłokę cielesną, jak i tkanki i narządy wewnętrzne (rany, złamania). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. nerwice).

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy będący podstawą dokonanych ustaleń faktycznych należało uznać go za spójny, logiczny i wiarygodny. Dokonując oceny opinii biegłych z zakresu ortopedii dr. n. med. Z. B. i z zakresu neurologii lek. med. A. D. wydanych na okoliczność ustalenia uszczerbku na zdrowiu powoda, ograniczeń w życiu powoda będących następstwem wypadku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości oraz opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej lek. med. J. M. i biegłego z zakresu techniki samochodowej M. B. na okoliczność przebiegu wypadku oraz możliwości powstania u powoda obrażeń stwierdzonych w dokumentacji medycznej Sąd uwzględnił właściwe dla jej oceny kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Opinie biegłych zawierają uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych, zaś rozumowanie biegłych i logika poprawności wyciągniętych przez nich wniosków nie budzi wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu opinie są przekonujące oraz zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zostały wydane w oparciu o wywiad oraz badanie powoda, a ponadto uwzględniają przedłożoną przez strony dokumentację lekarską. Nadto podkreślić należy, że wnioski co do stanu zdrowia powoda wyciągnięte przez biegłych z zakresu ortopedii i neurologii oraz z zakresu medycyny sądowej mimo, że zostały wyrażone w dwóch odrębnych opiniach są zgodne. Biegli ustosunkowali się do podnoszonych zarzutów w opiniach uzupełniających zaś użyta przez nich argumentacja w pełni przekonała Sąd o zasadności wyrażonych w opiniach wniosków.

Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należało uwzględnić wszystkie elementy krzywdy łącznie z tymi, które mogą ujawnić się w przyszłości, takie jak: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, przebieg leczenia, rehabilitacji, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. sygn. akt II UKN 681/98); cierpienia fizyczne i psychiczne, aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, która związana jest z miejscem zamieszkania, zamożnością społeczeństwa, przemiany gospodarcze w danym kraju – standard życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1984r., sygn. akt I CR 407/83, z dnia 22 kwietnia 1985r., sygn. akt II CR 94/95), poczucie bezradności życiowej, jego widoki i możliwości w przyszłości, niemożność wykonywania pracy, korzystania z rozrywek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975r., sygn. akt I CR 862/75), sytuację życiową ofiary wypadku przed jego zaistnieniem i po jego zaistnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1977r., sygn. akt II PR 257/70), wiek i płeć poszkodowanego, wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 1977r., sygn. akt II CR 266/77, z dnia 9 marca 1973r., sygn. akt I CR 55/73).

Rolą zadośćuczynienia jest, bowiem złagodzenie doznanej, niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej, lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być, jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Podzielić w tym zakresie należy pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r. II CKN 273/97, nie publ.), iż zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadku ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra.

W ocenie Sądu istotny dla oceny rozmiaru krzywdy powoda był rozmiar cierpień fizycznych oraz psychicznych związanych z traumą wypadku komunikacyjnego, okres i przebieg leczenia, długotrwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym, widoki i możliwości w przyszłości, czasowe wyłączenie powoda z normalnego funkcjonowania, niemożność wykonywania dotychczasowych obowiązków rodzinnych i wypełniania ról społecznych oraz wiek poszkodowanego.

W następstwie zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r. biegli stwierdzili u powoda stan po przebytym powierzchownym urazie głowy, powierzchownym urazie kręgosłupa szyjnego oraz stan po przebytym stłuczenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Nadto biegli wskazali, że przed wypadkiem istniały już u powoda zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa. Po przebadaniu powoda biegli ustalili, że brak jest podstaw do stwierdzenia u powoda trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powstałego w związku z obrażeniami doznanymi podczas wypadku z dnia 28 lipca 2014r. Powód wskazywał, że przed wypadkiem nie odczuwał dolegliwości związanych z kręgosłupem. Biegli wskazali, że co prawda zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne nie mają związku z wypadkiem, jednak dopiero na skutek wypadku z dnia 28 lipca 2014r. mogły się u ujawnić. Nadto biegli w swojej opinii wskazali, rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są pomyślne i nie wymaga on dalszego leczenia w zakresie urazów doznanych w skutek wypadku z dnia 28 lipca 2014r.

W toku postępowania likwidacyjnego powód otrzymał od strony pozwanej tytułem zadośćuczynienia łącznie kwotę 3.500 zł, co w ocenie Sądu biorąc pod uwagę doznane urazy oraz ich skutki jest kwotą nieadekwatną. Uwzględniając indywidualną sytuację powoda, w tym fakt uaktywnienia się u powoda na skutek wypadku dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego skutkujących koniecznością przeprowadzenia operacji chirurgicznej Sąd uznał, że adekwatną kwota zadośćuczynienia byłaby kwota 10.000 zł. W ocenie Sądu kwota 10.000 zł nie będzie stanowiła sumy wygórowanej, natomiast będzie odpowiednia do doznanych cierpień i poczucia krzywdy. Z uwagi na powyższe Sąd w pkt. I sentencji wyroku zasądził w ramach łącznej sumy należnej powodowi brakującą kwotę 6.500 zł tytułem zadośćuczynienia. W pozostałym zakresie powództwo w części dotyczącej zadośćuczynienia podlegało oddaleniu jako pozbawione podstaw.

Roszczenie powoda w zakresie żądanej kwoty tytułem zwrotu kosztów leczenia znajdowało uzasadnienie w treści art. 444§1 k.c. zgodnie, z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Należą do nich koszty leczenia ( pobytu w szpitalu, konsultacji lekarskich, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), koszty specjalnego odżywiania, nabycia protez, wydatki związane z przewozem chorego do specjalistów i na zabiegi, koszty zabiegów rehabilitacyjnych. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 r. I CR 455/80 OSPiKA 1981 poz 223, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 r. II CR 365/73 OSNCP 1974 nr 9 poz 147).

Biegli wskazali, że nie wszystkie poniesione przez powoda koszty leczenia pozostają w związku z procesem leczenia skutków wypadku, niektóre koszty związane były z wcześniej istniejącymi stanami chorobowymi. Jednak w ocenie biegłych, którą to ocenę Sąd podziela w całości za zasadne w związku z wypadkiem należało uznać koszty badań obrazowych oraz koszty zakupu kołnierza ortopedycznego. Słusznie biegli wskazali, że dokumenty potwierdzające zakup leków nie wskazują na to kiedy zostały one zakupione, nie można zatem stwierdzić że miały one związek z wypadkiem. W zakresie kosztów rehabilitacji biegli wskazali, że zasadne byłyby koszty poniesione na zabiegi rehabilitacyjne w zakresie odcinka szyjnego kręgosłupa. Jednak z dokumentów nie wynika na jakie odcinki kręgosłupa były to zabiegi, koszty te więc nie mogły zostać uwzględnione. Za zasadne należało zatem uznać tylko koszty badań obrazowych oraz koszty zakupu kołnierza ortopedycznego w łącznej kwocie 595 zł. Koszty te były w ocenie Sądu celowe i ekonomicznie uzasadnione. Leczenie w gabinetach prywatnych zamiast w ramach NFZ uzasadnione było ze względu na czas oczekiwania na badanie obrazowe, co ma istotny wpływ na wynik leczenia. Poniesienie kosztów leczenia w prywatnych gabinetach nie może być, zatem uznane za prowadzące do zwiększenia szkody. W toku postępowania likwidacyjnego powodowi wypłacono kwotę 575 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, należało zatem zasądzić na rzecz powoda z tytułu zwrotu kosztów leczenia kwotę 20 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione w pkt. II sentencji wyroku.

Zasadne było również częściowo roszczenie powoda o zapłatę w zakresie zwrotu utraconego dochodu. Zgodnie bowiem z art. 444 § 1 Kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z kolei z ogólniejszego przepisu art. 361 § 2 wynika, że naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W piśmiennictwie prawniczym (tak m.in. A. Rzetecka-Gil, w: Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna opubl. w LEX/el., 2011) przyjmuje się, że szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Wskazuje się, że wskutek doznania tego rodzaju uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy o to, czego bez wyrządzenia mu szkody mógł oczekiwać w przyszłości (zob. A. Rembieliński (w:) Kodeks..., s. 277). W orzecznictwie przyjęto, że szkodą w przypadku utraconych korzyści jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc, to, co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło (wyrok SN z dnia 18 stycznia 2002 r., I CKN 132/01, LEX nr 53144). Szkoda w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny i do końca nieweryfikowalny. Nie można bowiem mieć z reguły pewności, czy dana korzyść zostałaby osiągnięta przez poszkodowanego, gdyby nie zdarzenie szkodzące. Jednak szkoda taka musi być przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok SN z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNCP 1980, nr 9, poz. 164; wyrok SN z dnia 28 stycznia 1999 r., III CKN 133/98, niepubl.; wyrok SN z dnia 21 czerwca 2001 r., IV CKN 382/00, niepubl.; wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 r., III CK 495/02, niepubl.; wyrok SN z dnia 23 czerwca 2004 r., V CK 607/03, LEX nr 194103; wyrok SN z dnia 26 stycznia 2005 r., V CK 426/04, niepubl.; A. Rembieliński (w:) Kodeks..., s. 277). W piśmiennictwie prawniczym wskazuje się, że jedną z postaci szkody polegającej na utraconych korzyściach może być utrata lub obniżenie zarobków w sytuacji szkody na osobie.

W niniejszej sprawie powód żądał zwrotu utraconego zarobku za okres 6 miesięcy, jednak ja wynika z opinii biegłych urazy doznane w związku ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2014r. standardowo leczone są przez okres 4-8 tygodni. W ocenie Sądu niezasadne jest domaganie się zwrotu utraconego zarobku za okres przekraczający 2 miesiące z uwagi na fakt, iż leczenie w tym okresie dotyczył już tylko i wyłącznie zmian chorobowych występujących u powoda już przed wypadkiem, które nie pozostają z związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2014r. Powód wykazał wysokość swojego roszczenia załączając odpowiednią dokumentację, na podstawie której wiarygodnym jest twierdzenie powoda, że uzyskałaby wynagrodzenie za swoje usługi miesięcznie w wysokości 3.013,50 zł, wyliczonej jako średnia z kilku ostatnich miesięcy przed wypadkiem. Mając na uwadze zasadny okres przebywania na zwolnieniu lekarskim w związku z wypadkiem tj. okres 2 miesięcy oraz średniomiesięczny przychód jaki powód mógłby uzyskać gdyby mu szkody nie wyrządzono, należało zasądzić od strony pozwanej kwotę 6.027 zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści w związku z wypadkiem z dnia 28 lipca 2014r. O powyższym Sąd orzekł w pkt. I sentencji wyroku, natomiast w pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone jako nieuzasadnione o tym Sąd orzekł w pkt. II sentencji wyroku.

Oddaleniu podlegało żądanie w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Teza uchwały SN z dnia 24 lutego 2009 r. sygn. akt III CZP 2/09, brzmi, iż pod rządem art. 442 1 § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. W uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż choć istotnie w obecnym stanie prawnym wyeliminowane zostało niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła, nadal aktualny pozostaje argument, iż ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość ma na celu wyeliminowanie lub przynajmniej złagodzenie trudności dowodowych mogących wystąpić z kolejnym procesie odszkodowawczym z uwagi na upływ czasu pomiędzy wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę, a dochodzeniem jej naprawienia. SN zaakcentował, iż aktualnie, gdy nie został w żaden sposób ograniczony czas, w jakim może ujawnić się szkoda na osobie prowadząc do powstania odpowiedzialności pozwanego za skutki danego zdarzenia, drugi, czy kolejny proces odszkodowawczy może toczyć się nawet po dziesiątkach lat od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę. Trudności dowodowe z biegiem lat narastają, a przesądzenie w sentencji wyroku zasądzającego świadczenie odszkodowawcze o odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, zwalnia powoda (poszkodowanego) z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym taka odpowiedzialność już ciąży. SN zwrócił też uwagę, iż ocena czy powód ma interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z danego zdarzenia musi być dokonana każdorazowo z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy.

Jak wynika z opinii biegłych sądowych, rokowania co do stanu zdrowia powoda w zakresie urazów doznanych w skutek zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r. są pomyślne. W przyszłości nie powinny ujawnić się inne negatywne następstwa przebytego zdarzenia, poza już stwierdzanymi. Przebyty uraz nie wiązał się i nie wiąże się z żadnymi ograniczeniami w codziennym życiu powoda, nie wymaga on pomocy osób trzecich, co skutkowało oddaleniem żądania ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji.

Powód żądał także ustalenia na jego rzecz renty wyrównawczej wskazując, że na skutek zdarzenia z dnia 28 lipca 2014r. doznał obrażeń, które obecnie nie pozwalają mu w pełnym zakresie wykorzystywać swoich zdolności zarobkowych. W ocenie biegłych urazy doznane przez powoda w wypadku z dnia 28 lipca 2014r. miały charakter przemijający, a ich leczenie standardowo trwa od 4 – 8 tygodni. Nadto biegli wskazali, że w zakresie urazów doznanych w czasie wypadku z dnia 28 lipca 2014.r rokowania co do stanu zdrowia są pomyślne, a ich leczenie zostało już zakończone. Przebyte urazy nie mają wpływu na sytuacje osobistą i zawodową powoda. Ewentualna niezdolność do wykonywania pewnych obowiązku wynika ze schorzeń niepozostających w związku z wypadkiem z dnia 28 lipca 2014r. Mając powyższe na uwadze Sąd w pkt. II sentencji wyroku oddalił żądanie ustalenia renty jako bezzasadne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie, z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Rozstrzygając o obowiązku zapłaty odsetek od zasądzonej kwoty, Sąd oparł się na art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.) mając na uwadze datę zgłoszenia szkody przez powoda. Należało stwierdzić, że w dniu 2 listopada 2014r. w stosunku do powoda, strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą kwoty określonej w pkt I sentencji wyroku. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W ocenie Sądu błędne jest stanowisko strony pozwanej, że ewentualne odsetki należne powódce należy liczyć od dnia wyrokowania. Wyrok zasądzający zwrot kosztów nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratoryjny. Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone jednakże Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części żądania lub gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód wygrał proces w 29%, koszty, jakie poniósł w związku postępowaniem to kwota 7538 zł (2.166 zł opłata od pozwu, 2417,00 zł koszty zastępstwa procesowego oraz 3000 zł zaliczka na opinię biegłych). Strona pozwana wygrała proces w 71 %, a koszty, jakie poniosła na ten cel, wynoszą 2417 zł (koszty zastępstwa procesowego). Powód zobowiązany był, zatem do zwrotu stronie pozwanej kwoty 1716,07 zł (71 % z 2417 zł), natomiast strona pozwana na rzecz powoda kwoty 2199,07 zł (29 % z 7538 zł.), dlatego ostatecznie Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 483 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt III sentencji wyroku.

Nieuiszczone koszty sądowe w sprawie obejmowały wydatki na opinie biegłych sądowych kwocie 2417,80 zł. Zgodnie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W pkt IV sentencji wyroku stosownie do art. 100 k.p.c. Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić kwotę 701,16 zł oraz powodowi kwotę 1716,64 zł tytułem nieopłaconych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.