Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

Sędzia Agnieszka Bierza

Protokolant

Stażysta Magdalena Masłowska

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 748/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

M. Ś.

I. w dniu 13 stycznia 2020 roku w R., zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki H. (...) S. (...) wraz z etui oraz dwoma kartami SIM z sieci T-M. oraz O. o łącznej wartości 444 złotych na szkodę D. B. tj. czyn z art. 119§1 kw

II. w dniu 29 lipca 2019 roku w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd pracownika punktu skupu i sprzedaży rzeczy używanych należącego do firmy (...) z siedzibą we W. co do tego, że w chwili zawierania przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 29 lipca 2019 roku pilarki tarczowej C. S. (...) będącej przedmiotem tej umowy nie był jej właścicielem, w wyniku czego doprowadził L. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 50 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. (1) z dnia 1 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. III K 688/12 na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, którą odbywał w ramach wyroku łącznego wydanego w dniu 15 marca 2016 roku przez Sąd Rejonowy w. R. (1) w sprawie o sygn. II K 697/15 w okresie od 13 marca 2015 roku do 8 września 2016 roku, nadto czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czyn tj. czyn z art. 286§3 kk w zw. z art. 64 §1 kk,

III. w dniu 27 sierpnia 2019 roku w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd pracownika punktu skupu i sprzedaży rzeczy używanych należącego do firmy (...) z siedzibą we W. co do tego, że w chwili zawierania przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 27 sierpnia 2019 roku telefonu marki H. (...) Lite wraz z ładowarką i słuchawkami będącej przedmiotem tej umowy nie był jej właścicielem, w wyniku czego doprowadził L. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 80 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. (1) z dnia 1 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. III K 688/12 na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, którą odbywał w ramach wyroku łącznego wydanego w dniu 15 marca 2016 roku przez Sąd Rejonowy w. R. (1) w sprawie o sygn. II K 697/15 w okresie od 13 marca 2015 roku do 8 września 2016 roku, nadto czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czyn z art. 286§3 kk w zw. z art. 64 §1 kk,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. M. Ś. w godzinach południowych dnia 13 stycznia 2020 roku udał się do mieszkania D. i P. B. Mężczyzna znajdował się pod wpływem alkoholu. Następnie spożywał go razem z ww. małżeństwem. Pomiędzy w/w osobami wywiązała się później awantura. Wychodząc od swoich znajomych M. Ś. zabrał telefon komórkowy marki H. (...) S. (...) wraz z etui oraz dwoma kartami SIM z sieci T-M. oraz O. należące do D. B. Kradzież telefonu kobieta ujawniła następnego dnia. Skontaktowała się ona z M. Ś., który potwierdził, że zabrał telefon komórkowy i stwierdził, że telefon został oddany do lombardu. Mimo wezwań oskarżony nie odkupił telefonu, wobec czego pokrzywdzona o całej sprawia zawiadomiła Policję. Ostatecznie D. B. odzyskała skradziony jej telefon, którego wartość rynkowa wynosiła 444 złotych.

zeznania D. B.

k. 1-2, 180v-181

zeznania P. B.

k. 15-16, 181

opinia biegłego

k. 190-203

dokumentacja T-M.

k. 5-6

protokół zatrzymania rzeczy

k. 7-9

umowa sprzedaży

k. 10

pokwitowanie odbioru rzeczy

k. 11

2. Nadto M. Ś. w dniu 29 lipca 2019 roku udał się do punktu skupu i sprzedaży rzeczy używanych należącego do firmy (...) z siedzibą we W.. Zawarł on wtedy przedwstępną umowę sprzedaży pilarki tarczowej C. S. (...). Jednocześnie M. Ś. w chwili zawierania tej umowy wprowadził pracownika lombardu w błąd wskazując, że to on jest właścicielem rzeczy, co w rzeczywistości było nieprawdą. Za pozostawioną rzecz otrzymał kwotę 50 złotych.

znania A. Z.

k. 18-19, 181-181v

zeznania E. W.

k. 39

umowy sprzedaży

k. 34, 35, 41

spisy rzeczy

k. 37, 42

3. W dniu 27 sierpnia 2019 roku oskarżony ponownie udał się do punktu skupu i sprzedaży rzeczy używanych należącego do firmy (...) z siedzibą we W.. Zawarł on wtedy przedwstępną umowę sprzedaży telefonu marki H. (...) Lite wraz z ładowarką i słuchawkami. Także w tym przypadku M. Ś. nie był właścicielem przedmiotowego sprzętu. Tym samym w chwili zawierania umowy wprowadził pracownika lombardu w błąd w/w zakresie. Oskarżony otrzymał kwotę 80 złotych za pozostawiony sprzęt.

zeznania A. Z.

k. 18-19, 181-181v

zeznania E. W.

k. 39

umowy sprzedaży

k. 36, 40

spisy rzeczy

k. 37, 42

4 Oskarżony był wielokrotnie karany. Przypisanych mu oszustw dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. (1) z dnia 1 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. III K 688/12 na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, którą odbywał w ramach wyroku łącznego wydanego w dniu 15 marca 2016 roku przez Sąd Rejonowy w. R. (1) w sprawie o sygn. II K 697/15 w okresie od 13 marca 2015 roku do 8 września 2016 roku.

dane o karalności

k. 61-63

informacja (...)

k. 64-67

odpisy wyroków II K 697/15, III K 688/12, odpis postanowienia w sprawie III K 688/12

k. 68-69, 77-79, 80

2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

-----------------

---------------------------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

----------------------------------------

-----------------

-------------

2.  OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

zeznania D. B. i P. B.

Małżonkowie zbieżnie i rzetelnie opisali wizytę M. Ś. w ich mieszkaniu. Przyznali, że spożywali alkohol, po czym doszło do awantury, po której M. Ś. opuścił mieszkanie. Kradzież telefonu ujawniono następnego dnia. Zeznali też, że oskarżony w trakcie rozmowy telefonicznej przyznał się im do zabrania telefonu i zostawienia go w lombardzie. Ich zeznania były spójne i logiczne, a nadto znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym w sprawie.

2, 3

zeznania A. Z. i E. W.

Pracownik lombardu zeznał, że oskarżony zostawiał u nich różne rzeczy. Świadek odniósł się przy tym do zapamiętanych przez siebie okoliczności sprzedaży telefonów komórkowych i pilarki. Także E. W. odniosła się do oszustw jakie popełniono na szkodę firmy jej męża. Zeznania powyższych świadków korelują ze sobą i znajdują potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w sprawie, szczególnie w dokumentacji sporządzonej w przedmiotowym lombardzie. Świadkowie bezsprzecznie potwierdzili, że to oskarżony wprowadził w błąd pracownika lombardu odnośnie własności zastawionego przez niego sprzętu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

1

opinia biegłego z zakresu szacowania wartości ruchomości

Opinia biegłego sądowego z zakresu szacowania ruchomości sporządzona na okoliczność ustalenia wartości rynkowej telefonu komórkowego marki H. (...) S. (...) była pełna, jasna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. W oparciu o tą opinię sąd ustalił wartość skradzionego mienia. Sąd nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających podważenie prawdziwości wynikających z niej wniosków, jak również nie była ona w żaden sposób kwestionowana przez strony postępowania.

1

dokumentacja T-M.

Dokumentacja operatora telefonicznego, brak podstaw do kwestionowania.

1

protokół zatrzymania rzeczy

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania. Potwierdza odnalezienie w lombardzie skradzionej przez oskarżonego rzeczy.

1, 2, 3

umowy sprzedaży

Potwierdzają sprzedaż rzeczy, które nie były własnością oskarżonego. Brak podstaw do kwestionowania.

1

pokwitowanie odbioru rzeczy

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania. Potwierdza odzyskanie skradzionego mienia przez pokrzywdzoną.

2, 3

spisy rzeczy

Potwierdzenie ujawnienia rzeczy nie będących własnością oskarżonego w lombardzie, brak podstaw do kwestionowania.

4

dane o karalności

Potwierdzenie wielokrotnej karalności oskarżonego

4

informacja (...)

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania

4

odpisy wyroków II K 697/15, III K 688/12 i postanowienia

Potwierdzenie wielokrotnej karalności oskarżonego, w tym popełnienia przypisanych mu przestępstw w warunkach art. 64 § 1 kk

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1,2,3

wyjaśnienia oskarżonego M. Ś.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego jedynie częściowo przyznał się do zarzucanych mu czynów – tj. zabrania telefonu komórkowego. Podał, że zrobił to pod wpływem alkoholu, nie wie dlaczego to zrobił. Z całej sytuacji zdał sobie sprawę dopiero po telefonie męża pokrzywdzonej. Wyjaśnił też, że telefon w lombardzie zastawił jego brat. Oskarżony nie przyznał się do pozostałych zarzutów i wskazał, że był to sprzęt znajomego, który nie miał dowodu osobistego i dlatego za niego ten sprzęt zastawił. Sam nie otrzymał z tego tytułu żadnych pieniędzy.

Sąd nie podzieli wersji wydarzeń przytoczonej przez oskarżonego uznając ją za wyraz przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione czyny. M. Ś. jako osoba karana był świadomy konsekwencji wynikających z popełnionych przestępstw i tym samym usiłował przedstawić siebie w pozytywnym świetle, co zdaniem sądu było naiwne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, przede wszystkim zeznania świadków, bezsprzecznie świadczy o tym, że popełnił on wszystkie zarzucane mu czyny. Wobec powyższego sąd nie uwzględnił treści jego wyjaśnień przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy uznając je za nielogiczne.

2,3

wniosek o ściganie

Wniosek o ściganie nie stanowił podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

---

------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

--------

X

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1, 2

M. Ś.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na mocy art. 399 § 1 kpk uprzedzono strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej I zarzucanego oskarżonemu czynu przez przyjęcie, że stanowi on wykroczenie z art. 119 § 1 kw, a czyny zarzucane oskarżonemu w punkcie II i III aktu oskarżenia stanowią występki z art. 286 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i takiej modyfikacji ostatecznie dokonano.

Za powyższą zmianą kwalifikacji prawnej pierwszego czynu przemawia wartość skradzionego telefonu, którego wartość biegły sądowy wycenił na kwotę 444 złotych. O tym bowiem, czy konkretne działanie sprawcy kradzieży wyczerpuje ustawowe znamiona wykroczenia (z art. 119 § 1 kw), czy też stanowi przestępstwo (z art. 278 § 1 kk), decyduje łączna wartość mienia zagarniętego przez sprawcę w ramach jednego czynu (przy wykroczeniu wartość rzeczy nie przekracza 500 złotych).

Jak wynika z zeznań świadków D. B. i P. B. oskarżony umyślnie dokonał kradzieży telefonu należącego do pokrzywdzonej. Wartość zaś tego przedmiotu sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania ruchomości.

Działanie sprawcy, określone w art. 286 § 1 kk jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów: wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu, wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością), zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej.

Jak wskazuje się w orzecznictwie przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 kk wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia. Dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26.06.2003 r., V KK 324/02, LEX nr 80291). Wprowadzenie w błąd może przybierać postać przemilczenia, a więc nieprzekazania przez sprawcę informacji dotyczących prawdziwego stanu rzeczy. Przemilczenie stanowi, więc formę ukrycia przed osobą rozporządzającą mieniem pewnych faktów, zjawisk, okoliczności itp., których nieświadomość powoduje powstanie błędnego wyobrażenia o rzeczywistości ([w:] A. Zoll (red.), A.Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III, Zakamycze 2006, wyd. II).

Sąd miał nadto na uwadze regulację zawartą w art. 286 § 3 kk. Kodeks nie zawiera bowiem definicji wypadku mniejszej wagi. Należy go jednak określić jako uprzywilejowaną postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych (wyrok SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997/3–4, poz. 27; uchwała SN (7) z 15.07.1971 r., VI KZP 42/70, OSNKW 1971/11, poz. 163). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia (niezwykle ważne są z jednej strony odcienie umyślności – premedytacja, dokładność w przygotowywaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, a z drugiej strony – przypadkowość, wpływ innej osoby, obawa przed skutkami odmowy działania itp.) oraz motywy i cel działania sprawcy (wyrok SA we Wrocławiu z 29.09.2010 r., II AKa 270/10, LEX nr 621279; wyrok SA w Gdańsku z 11.12.2002 r., II AKa 428/02, LEX nr 14539).

Bezsprzecznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że M. Ś. w dniu 29 lipca 2019 roku oraz w dniu 27 sierpnia 2019 roku w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd pracownika punktu skupu i sprzedaży rzeczy używanych co do tego, że w chwili zawierania przedwstępnej umowy sprzedaży pilarki tarczowej C. S. (...) jak i telefonu marki H. (...) Lite wraz z ładowarką i słuchawkami był ich właścicielem, w wyniku czego doprowadził L. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 130 złotych. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym (w celu osiągnięcia korzyści majątkowej). Wprowadził w błąd pracownika lombardu co do tego, że jest właścicielem sprzedawanych rzeczy.

Niemniej jednak w realiach niniejszej sprawy sąd ocenił, że występki przypisane oskarżonemu stanowią wypadki mniejszej wagi. Dokonując takiej oceny sąd miał na uwadze przede wszystkim wartość szkody, a to kwoty 50 złotych i 80 złotych oraz to, że nie były to kwoty bardzo duże dla pokrzywdzonego, który prowadzi działalność gospodarczą i posiada kilka takich punktów.

Oskarżony zarzucanych czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. (1) z dnia 1 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. III K 688/12 na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, którą odbywał w ramach wyroku łącznego wydanego w dniu 15 marca 2016 roku przez Sąd Rejonowy w. R. (1) w sprawie o sygn. II K 697/15 w okresie od 13 marca 2015 roku do 8 września 2016 roku.

Sąd uznał, że czyny przypisane oskarżonemu są również przez niego zawinione i to w stopniu znacznym, albowiem w chwili ich popełnienia nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające lub umniejszające winę sprawcy. Oskarżony jest osobą dorosłą o odpowiednim doświadczeniu życiowym, który dostrzega różnice pomiędzy przestrzeganiem prawa a jego naruszaniem, a przy tym, z uwagi na wielokrotną uprzednią karalność, zna konsekwencje naruszania przepisów. Wynika z tego bezspornie, że w tych konkretnych sytuacjach oskarżony był w pełni świadomy swego postępowania, godził się na popełnienie wykroczenia i występków, chciał je popełnić i umyślnie się ich dopuścił. Sąd nie ma wątpliwości, że w tej sytuacji można było wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z prawem. W ocenie sądu w powyższych okolicznościach zasadnym jest postawienie oskarżonemu zarzutu, że mimo możliwości wyboru postępowania nie dał on posłuchu normie prawnej.

W ocenie sądu karygodność przypisanych oskarżonemu czynów nie budzi żadnych wątpliwości, a stopień ich społecznej szkodliwości należy określić jako średni, o czym świadczy przede wszystkim rodzaj naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem jakim jest mienie. Na wysokość stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływa zwłaszcza wartość skradzionego mienia – 444 złote oraz łączna szkoda wynikła z występków oszusta -130 złotych. Nadto na tak określony stopień społecznej szkodliwości tych czynów wskazują okoliczności ich popełnienia, zamiar i motywacja sprawcy, a w szczególności kierowanie się niskimi pobudkami, a to chęcią bezprawnego polepszenia swojej sytuacji majątkowej.

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

-------------------

--------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---------------------------

1.6.  Umorzenie postępowania

--------------------

-----------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

--------------------------------------------

1.7.  Uniewinnienie

---------------------

---------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

--------------------------------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ś.

1

1

Ustalając wymiar kary dla oskarżonego M. Ś. za przypisane mu wykroczenie, sąd kierował się dyrektywą wymiaru kary określoną w art. 33 kw, bacząc na ustalony stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stopień jego zawinienia, a także biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć wobec tego konkretnego sprawcy. Sąd miał także na uwadze w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, pobudki, którymi kierował się sprawca, jego sposób działania, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia oraz jego motywację.

Mając to na względzie, sąd wymierzył oskarżonemu karę 30 dni aresztu. Dokonując wyboru kary sąd, poza wymienionymi powyżej dyrektywami wymiaru kary (z art. 33 kw), kierował się również zasadą określoną w art. 35 kw, w myśl której jeżeli ustawa daje możność wyboru między aresztem a inną karą, areszt można orzec tylko wtedy, gdy czyn popełniono umyślnie, a zarazem za orzeczeniem kary aresztu przemawia waga czynu lub okoliczności sprawy świadczą o demoralizacji sprawcy albo sposób jego działania zasługuje na szczególne potępienie.

W ocenie sądu, za orzeczeniem w niniejszej sprawie wobec M. Ś. kary aresztu we wskazanym wymiarze przemawiają jego właściwości i warunki osobiste, pobudki jakimi się on kierował, jego sposób życia przed i jego zachowanie po popełnieniu wykroczenia, a przede wszystkim fakt jego wysokiego stopnia zdemoralizowania, o czym świadczy jego uprzednia wielokrotna karalność. Zdaniem sądu w niniejszej sprawie karą adekwatną do opisanego powyżej czynu jest wyłącznie kara aresztu zważywszy na wcześniej orzekane wobec tego sprawcy kary i brak pozytywnych prognoz wobec niego, o czym świadczy to, że pomimo kolejnych skazań, w tym na kary izolacyjne, nie zmienił on swojego postępowania i w dalszym ciągu dopuszczał się naruszania obowiązujących norm prawnych. Sąd nie ma wątpliwości, że wymierzenie temu oskarżonemu w niniejszej sprawie kary wolnościowej byłoby niezasadne i mogłoby utwierdzić samego oskarżonego (jak również społeczeństwo) w przekonaniu o bezkarności takich sprawców. Ponadto kara nieizolacyjna byłaby dla oskarżonego pewnego rodzaju „premiowaniem” za jego dotychczasowe naganne zachowanie się, co nie może mieć miejsca. W przekonaniu sądu, w tym konkretnym przypadku konieczne jest uzmysłowienie oskarżonemu oraz społeczeństwu, że wobec sprawców, którzy nagminnie nie respektują obowiązujących norm i którzy dopuszczają się popełniania kolejnych nagannych zachowań, orzeczona może zostać kara izolacyjna w postaci aresztu za popełnione wykroczenie.

M. Ś.

2

2, 3

Wymierzając oskarżonemu karę za czyny z art. 286 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk sąd baczył, aby nie przekroczyć stopnia jego winy oraz wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów. Sąd miał na uwadze także okoliczności popełnia przypisanych oskarżonemu czynów. Sąd uwzględnił, że oskarżony kierował się chęcią bezprawnego osiągnięcia zysku, nadto to, że był uprzednio karany, a czynów tych dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§1 kk. Sąd miał także na uwadze konieczność kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, oraz prewencję generalną.

Uznając zatem, że przestępstw szczegółowo opisanych w pkt II i III, wyczerpujących znamiona występków z art. 286§3 kk w zw. z art. 64§1 kk, oskarżony dopuścił się w ciągu przestępstw, sąd wymierzył mu jedną karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę we wskazanej wysokości sąd kierował się przede wszystkim celami zapobiegawczymi i wychowawczymi wobec oskarżonego i potrzebą w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie sądu orzeczona zatem kara pozbawienia wolności pozwoli oskarżonemu zrozumieć naganność jego dotychczasowego postępowania oraz wdroży go do przestrzegania porządku prawnego. Tylko taka kara spełni swoje cele zapobiegawcze, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysłowi mu konieczność przestrzegania norm prawnych i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstw. Oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, popełniającym kolejne przestępstwa, bez poczucia norm i zasad. Czyny będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie są kolejnymi przestępstwami, jakich dopuścił się oskarżony, co świadczy o tym, że wcześniej orzeczone wobec niego kary nie zmieniły jego postawy wobec dóbr chronionych prawem. Wymierzona zatem kara izolacyjna jest koniecznym środkiem aby uzmysłowić oskarżonemu naganność jego postępowania i wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego.

M. Ś.

3

Sąd na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego L. W. kwoty 130 złotych. Istota tego środka opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem jego rozwiązania lub złagodzenia jest m.in. naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem (kompensacyjna funkcja prawa karnego). W tym miejscu należy podkreślić, że pokrzywdzona D. B. odzyskała skradziony jej telefon, a zatem w tym konkretnym przypadku niezasadne było orzekanie takiego środka kompensacyjnego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

---

---

---

------

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. M. kwotę 588 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego M. Ś. i kwotę 135,24 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności. Ustalając wysokość wynagrodzenia obrońcy sąd uwzględnił ilość rozpraw, na których świadczył on pomoc oskarżonemu.

5

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych. Sąd po przeanalizowaniu sytuacji rodzinnej, majątkowej i finansowej oskarżonego uznał bowiem, że uiszczenie wskazanych kosztów postępowania będzie dla niego zbyt uciążliwe.

6.  1Podpis