Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Justyna Wyrwas-Oliwkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2020 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. J. kwotę 540,00 zł (pięćset czterdzieści złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 21 lipca 2016 roku dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 214,58 (dwieście czternaście złotych 58/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje zwrócić powodowi 117,12 zł (sto siedemnaście złotych 12/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Sygn. akt VI GC 255/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 30 października 2017 roku, powód M. J. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2.552,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, a także zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że 22 maja 2016 roku samochód marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...)został uszkodzony przez sprawcę, którego łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia (...) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podał, iż wynajął poszkodowanemu pojazd zastępczy na czas naprawy pojazdu oraz, że wstąpił w prawa poszkodowanego na podstawie umowy cesji. Wskazał, że koszty najmu pojazdu zastępczego wynosiły 3.542,40 zł brutto (18 dni x 196,80 zł)., a pozwany wypłacił jedynie 990 zł brutto (11 dni x 90 zł).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 7 listopada 2017 roku sąd uwzględnił żądanie powoda w całości (k. 36).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Pozwany zarzucił wadliwość umowy cesji, z uwagi na brak podpisu współwłaściciela. Zarzucił zawyżenie okresu najmu i stawki najmu, wskazując, że informował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego oraz o prawie do weryfikacji stawki dobowej czynszu najmu. Kwestionował również datę naliczania odsetek (k. 42-47).

Sąd ustalił co następuje:

W wyniku kolizji drogowej z 22 maja 2016 roku uszkodzony został samochód marki N. (...) o nr rejestracyjnym (...) będący własnością R. P. i K. P., zamieszkałych w J.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. (okoliczność bezsporna)

W dniu 23 maja 2016 roku poszkodowany R. P. zawarł z powodem umowę najmu samochodu zastępczego marki F. (...) ustalając dobowy czynsz najmu na kwotę 160,00 zł netto (196,800 zł brutto) . Poszkodowany nie ponosił faktycznych kosztów za najem, gdyż 23 maja 2016 roku dokonał jednocześnie przelewu na rzecz powoda przysługującej mu wobec pozwanego wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów korzystania z samochodu zastępczego w okresie od powstania szkody do zakończenia naprawy pojazdu. Poszkodowany zwrócił pojazd 9 czerwca 2016 roku, a powód obciążył go fakturą na kwotę 3.542,40 zł (18 dni x 196,80 zł). (dowód: umowa najmu k. 8, (...)k. 9, cennik k. 10, protokół zdawczo-odbiorczy k. 11, arkusz naprawy pojazdu k. 12, faktura za wynajem pojazdu z 9 czerwca 2016 roku k. 13, umowa cesji k. 14, oświadczenie k. 23, zeznania świadka R. P. k. 110)

Poszkodowana K. P. upoważniła R. P. do bezgotówkowego wynajmu pojazdu zastępczego od powoda oraz do złożenia oświadczenia o cesji wszelkich roszczeń wynikających z umowy najmu. (oświadczenie k. 88, zeznania świadka R. P. k. 110)

Poszkodowany zgłosił szkodę telefonicznie u pozwanego. W trakcie rozmowy telefonicznej pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego, o uznawanych stawka za dobę najmu (80 zł brutto za dobę) oraz o prawie do weryfikacji stawki do tej kwity w razie wyboru innego wynajmującego. Pozwany współpracuje z wypożyczalniami pojazdów zastępczych. (dowód: zeznania świadka R. P. k. 110, akta szkody a w nich: nagranie znajdujące się na płycie CD, raport z odsłuchanej rozmowy, umowy z wypożyczalniami k. 147-193)

W dniu 23 maja 2016 roku powód poinformował pozwanego o realizowanym na rzecz poszkodowanego najmie i cesji dotyczącej zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W dniu 28 czerwca 2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty należności opisanej w fakturze z 9 czerwca 2016 roku.

Decyzją z 7 lipca 2016 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego z uwagi na brak potwierdzenia okoliczności powstania szkody przez sprawcę. Decyzją z 27 lipca 2016 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 990,00 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając 11 dni najmu i stawkę 90 zł brutto za dzień najmu. W uzasadnieniu wskazał, że wyliczając czas najmu wziął pod uwagę oczekiwanie na oględziny pojazdu i kalkulację kosztów naprawy (4 dni), technologiczny czas naprawy (3 dni) , oczekiwania na części zamienne (2 dni) oraz czas organizacyjny (2 dni). Jeżeli chodzi o stawkę najmu wskazał, że stawka 90,00 zł brutto odpowiada stawkom najmu na rynku lokalnym.

Pismem z 28 czerwca 2016 roku powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania. W pismach z 21 września 2017 roku i 18 listopada 2017 roku pozwany podtrzymał swoje stanowisko. (wezwania do zapłaty k. 15, 16, decyzje i pisma pozwanego k. 17, 18, 19, 20, odwołanie z potwierdzeniem nadania k. 21-22, akta szkody a w nich: korespondencja e- mail)

Bezpośredni technologiczny czas naprawy wynosił 3 dni. Uzasadniony okres przebywania pojazdu w warsztacie naprawczym wynosił 17 dni w okresie od 23 maja 2016 roku do 8 czerwca 2016 roku. Zarówno uszkodzony pojazd jak i samochód zastępczy należały do segmentu (...). (dowód: opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. D. z 29 kwietnia 2019 roku k. 125-131, opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. R. W. z 29 grudnia 2019 roku k. 231-242)

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań D. C., na okoliczność zakresu szkody, przebiegu i likwidacji szkody, procesu naprawy. Po pierwsze ustalenie ww. okoliczności wymagało wiadomości specjalnych. Ponadto w piśmie z 5 czerwca 2018 roku D. C. (właściciel warsztatu, w którym dokonywana była naprawa pojazdu) wskazał, że nie posiada żadnych dokumentów dotyczących niniejszej sprawy, ponieważ całość dokumentacji przesłał ubezpieczycielowi po zakończeniu usługi, a w komputerowej bazie danych posiada jedynie duplikat wystawionej faktury, stąd również i z tej przyczyny uznano przesłuchiwanie go w charakterze świadka za zbędne.

Sąd oddalił również wniosek powoda o dopuszczenie dowodów z decyzji i opinii w innych sprawach (k. 24-28, 76-85) oraz z opinii biegłych w innych sprawach (k. 198-215). Powyższe dokumenty nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, gdyż każda sprawa wymaga indywidualnego podejścia i uwzględnienia konkretnych okoliczności danego przypadku.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Powód wywodził swe roszczenie z umowy przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanemu wobec sprawcy szkody, ubezpieczonego u pozwanego w ramach umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) – dalej zwana ustawą. Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 k.c., a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy).

Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Kierujący pojazdem ponosi odpowiedzialność za szkody na mieniu, jak i na osobie, wyrządzone w związku z ruchem pojazdu, na zasadzie winy na podstawie art. 415 k.c.

W myśl 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wskazano w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Ubezpieczyciel ponosi - na podstawie art. 471 k.c. - odpowiedzialność za szkodę wskutek zwłoki w spełnieniu świadczenia ubezpieczeniowego”. Jednocześnie jednak w uzasadnieniu wskazano, iż „nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do odczuwalnego wzrostu składek ubezpieczeniowych”.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w samochodzie poszkodowanych przez osobę objętą u niej obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych, przy czym częściowo odmówił zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany zakwestionował legitymację powoda wynikającą z zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności. W toku postępowania powód przedłożył upoważnienie udzielone przez poszkodowaną K. P. poszkodowanemu R. P. do zawarcia umowy cesji wierzytelności związanej z najmem pojazdu zastępczego. Również w czasie zeznań świadek R. P. wskazał, że K. P. była obecna przy zawieraniu umowy najmu i umowy cesji i robił to za jej zgodą. Zarzut pozwanego okazał się zatem bezzasadny.

Sporna między stronami była stawka najmu (powód wskazywał, że zasadna jest stawka 196,80 zł brutto, a pozwany 90,00 zł brutto) oraz uzasadniony okres najmu (według powoda wynosił 18 dni, a według pozwanego – 11 dni).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo zaś twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN I PKN 660/00 z 22.11.2001r., Wokanda 2002/7-8/44).

W związku ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę, na poszkodowanym ciąży także obowiązek działania zmierzającego do minimalizacji kosztów naprawienia poniesionego uszczerbku, co wynika z art. 354 § 2 k.c. oraz art. 826 § 1 k.c., a odpowiedzialność pozwanego nie jest nieograniczona.

Jeżeli chodzi o wysokość dziennej stawki czynszu najmu, to pozwany podnosił, że informował o możliwości nieodpłatnego zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, a także o akceptowanych przez niego stawkach w przypadku zorganizowania najmu we własnym zakresie.

Jak wskazano w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 roku (sygn. akt III CZP 20/17, publ. OSNC 2018/6/56, LEX nr 2340475, OSP 2018/7-8/69, (...) Prok.i Pr.-wkł. (...), Biul.SN 2017/8/6, (...)) „nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany.”

Przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło, że przedstawiciel pozwanego trakcie rozmowy telefonicznej złożył poszkodowanemu ofertę nieodpłatnego najmu pojazdu oraz poinformował, że w razie najmu pojazdu zastępczego we własnym zakresie stawka zostanie zweryfikowana do kwoty 80,00 zł brutto, jeżeli chodzi o samochód zastępczy klasy (...).

W tych okolicznościach sąd uznał, iż poszkodowany wybierając ofertę powoda działał wbrew obowiązkowi minimalizowania szkody i współdziałania z pozwanym przy likwidacji szkody.

Jednocześnie jednak skoro pozwany w informacji telefonicznej wskazał akceptowaną stawkę na poziomie 80,00 zł, a w decyzji z 27 lipca 2016 roku ustalił zwrot kosztów najmu przy przyjęciu stawki 90,00 zł, to w takiej sytuacji sąd uznał za miarodajną stawkę ustaloną przez pozwanego w decyzji.

Wprawdzie dla ustalenia wysokości stawek najmu nie bez znaczenia pozostają warunki najmu (okres najmu, limity kilometrów, brak kaucji itp.), jednakże zgodnie z art. 6 k.c. powód powinien był udowodnić, iż konkretne szczególne warunki najmu były dla poszkodowanego szczególnie istotne i uzasadniały podwyższenie stawki w konkretnej sprawie, czego jednak nie uczynił. Jak wynikało z zeznań świadka uszkodzony pojazd był wykorzystywany do dojazdów do pracy (ok. 17 km w jedną stronę), więc kwestia limitu kilometrów pozostawała drugorzędna, ponadto z zeznań świadka nie wynikało, iż że nie byłby w stanie uiścić ewentualnej kaucji za wynajem pojazdu, wskazał również, że w okresie najmu nie planował wyjazdów zagranicznych. W związku z obowiązkiem wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów uznać należy, że sam akt „dogodności” czy korzyści wynikających z tzw. systemu bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego skutkujących zawyżeniem wysokości stawki czynszu najmu stosowanego przez powoda w porównaniu z wypożyczalniami oferującymi najem w systemie klasycznym, gdzie to poszkodowany osobiście ponosi koszt najmu pojazdu zastępczego, nie mieszczą się w granicach odpowiedzialności gwarancyjnej pozwanego i jako takie nie podlegają refundacji. Jeżeli wypożyczalnie oferujące najem bezgotówkowy przejmują na siebie tymczasowo koszty najmu i ryzyko uzyskania ich od ubezpieczyciel, to koszty te wliczone w koszt najmu pojazdu zastępczego nie pozostają w bezpośrednim związku przyczynowym z wypadkiem.

Odnośnie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego to mgr inż. biegły M. D. ustalił go na 13 dni, przy wyliczeniu technologicznego czasu naprawy na 3 dni. Opinia ww. biegłego z dnia 29 kwietnia 2019 roku (k. 125-131) stała się podstawą ustaleń faktycznych jedynie w części, w jakiej biegły wskazał, że pojazd powinien być zwrócony po naprawie w dniu zakończenia naprawy (a nie kolejnego dnia, jak wskazał biegły mgr inż. R. W.). Co do tej części opinii strony nie wniosły zarzutów, a z uwagi na śmierć biegłego, nie mógł on odnieść się do pozostałych zarzutów zgłoszonych w sprawie, wobec czego dopuszczono dowód z opinii sporządzonej przez innego biegłego.

Opinia biegłego M. D. została zakwestionowana jedynie przez powoda, w zakresie ustalonego technologicznego czasu naprawy pojazdu.

Biegły mgr inż. R. W. potwierdził, że technologiczny czas naprawy pojazdu wynosił 3 dni. Biegły wyliczył, że uzasadniony okres najmu powinien wynosić 18 dni w okresie od 23 maja 2016 roku do 9 czerwca 2016 roku. Jednakże sąd zweryfikował jego wyliczenia o 1 dzień roboczy, tj. przyjął, że 8 czerwca 2016 roku warsztat powinien wykonać pozostałe prace blacharskie (montaż pojazdu, regulacje – 2,17 h), prace dodatkowe – konserwacja (0,67 h), mycie pojazdu, kontrola jakości, przygotowanie do oddania (1h) oraz zwrócić pojazd właścicielowi. Wskazane prace powinny zająć łącznie niecałe 4 godziny, zatem niezasadne jest oczekiwanie do kolejnego dnia ze zwrotem pojazdu właścicielowi.

W konsekwencji sąd przyjął, że stawka dzienna za najem pojazdu nie powinna być wyższa niż 90,00 zł brutto, a jednocześnie uznał za celowy okres najmu w wymiarze 17 dni. Uzasadnione koszty najmu wynosiły zatem 1.530,00 zł brutto (17 dni x 90,00 zł). W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi 990,00 zł, więc sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 540,00 zł.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ustawy, zasądzając je od 21 lipca 2016 roku, tj. po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu faktury za najem pojazdu zastępczego.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia między stronami biorąc pod uwagę wynik sprawy.

Koszty procesu obejmowały łącznie 3.344,88 zł, z czego:



powód poniósł 2.427,88 zł (128,00 zł – tytułem opłaty od pozwu, 900,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1800), 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.382,88 zł tytułem wynagrodzenia biegłego,



pozwany poniósł – 917,00zł (900,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1804) oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa).

Powód wygrał sprawę w 21 % zatem winien ponieść koszty procesu w zakresie oddalonego powództwa (79 % z 3.344,88 zł = 2.642,46 zł), a pozwany w pozostałej części (21% z 3.344,88 zł = 702,42 zł). Dokonując rozliczenia kosztów należnych i poniesionych sąd zasądził zatem od powoda na rzecz pozwanego kwotę 214,58 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W niniejszej sprawie powód uiścił zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego – 1.500,00 zł. Wynagrodzenie biegłych wyniosło łącznie 1.382,88 zł, zatem kwotę 117,12 zł nakazano zwrócić powodowi (art. 80 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).