Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka340/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 marca 2021 roku sygn. akt II K 628/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błędnego zastosowania sposobu łączenia kar pozbawienia wolności w oparciu o przepisy prawa karnego obowiązujące od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 23 czerwca 2020 roku, zamiast w oparciu o porządek prawny obowiązujący od dnia 24 czerwca 2020 roku, co skutkowało niepołączeniem węzłem kary łącznej kary 6 pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2013 roku sygn. akt II K 1070/12, odbytej w okresie od 18 stycznia 2016 roku do dnia 16 lipca 2016 roku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego nie jest zasadny. W przedmiotowej sprawie zaistniała sytuacja, w której część skazań nastąpiła przed 1 lipca 2015 roku ( wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2013 roku sygn. akt II K 1070/12, wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi dnia 17 listopada 2014 roku sygn. akt VI K 715/14 ), część skazań nastąpiła przed 24 czerwca 2020 roku (wyrok Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 11 grudnia 2015 roku sygn. akt II K 579/15 ,wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 9 marca 2020 roku sygn. akt II K 811/19 ), zaś ostatni z wyroków - z dnia 9 września 2020 roku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim sygn. akt VII K 265/20 zapadł i uprawomocnił się pod rządem aktualnie obowiązującego stanu prawnego ( od 24 czerwca 2020 roku ). Sąd rejonowy prawidłowo zastosował ogólne zasady prawa intertemporalnego określone w art. 4 & 1 k.k. ( a nie przepisy szczególne określone w art. 81 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID - 19oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID - 19 ( Dz. U z 2020r. poz. 1086)dotyczące w ust. 1 łączenia kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie nowelizacji - przed 24 czerwca 2020 roku i łączenia kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie nowelizacji - po 24 czerwca 2020 roku ) i wyprowadził prawidłowy wniosek, iż względniejszy dla skazanego jest stan prawny obowiązujący w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku. (zob. postanowienie Sąd Apelacyjnego w Lublinie II Wydział Karny z dnia 27 stycznia 2021 roku II AKz 2/21 ).

Na gruncie aktualnie obowiązującego art. 85 & 1 k.k. punktem wyjścia dla określania kar (wyroków) podlegających łączeniu będzie zawsze pierwsze przestępstwo, które chronologicznie nieprzegrodzone wyrokiem dotyczącym tego czynu będzie pozostawać w realnym zbiegu z kolejnym przestępstwem. Analiza dat wydanych wobec skazanego wyroków i dat poszczególnych objętych nimi czynów prowadzi do konkluzji , że jedynie dwa ostatnie wyroki tj. wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 9 marca 2020 roku sygn. akt II K 811/19 i wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 9 września 2020 roku sygn. akt VII K 265/20 spełniają ten warunek, gdyż czyn którego dotyczy ten ostatni wyrok popełniony został od 1 do 12 grudnia 2019 roku, a więc przed wydaniem pierwszego z tych wymienionych wyroków ( tylko one tworzą zbieg realny pozwalający na orzeczenie kary łącznej ). W przypadku pozostałych wyroków warunek pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego ( kolejnych ) przestępstwa nie ziścił się. W tym stanie sprawy zdecydowanie korzystniejsze stają się uregulowania przepisu art. 85 & 1 i 2 d. k.k. tj. obowiązującego w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku, zgodnie z którym podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Warunek ten spełniają wyroki opisane w pkt. I i III części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego (wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi dnia 17 listopada 2014 roku sygn. akt VI K 715/14 , wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 9 marca 2020 roku sygn. akt II K 811/19 ), gdyż orzeczone nimi kary pozbawienia wolności nie zostały dotychczas wykonane.

Zauważenia wymaga, że w przypadku łączenia kar w wyroku łącznym według aktualnego stanu prawnego obowiązującego od 24 czerwca 2020 roku skazany miałby do odbycia karę 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku opisanego w pkt. I części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego, oraz ewentualną karę łączną obejmującą kary jednostkowe pozbawienia wolności z wyroków opisanych w pkt. III i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego ( która nie mogłaby być ukształtowana na zasadzie absorpcji, gdyż nie pozwala na to aktualny przepis art. 86 & 1 k.k.), a zatem co najmniej karę 8 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, a w obecnej sytuacji ma do odbycia karę 7 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności z przedmiotowego wyroku łącznego i karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku opisanego w pkt. IV części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego ( czyli karę 8 lat pozbawienia wolności ).

Prawidłowo uznał sąd rejonowy, iż brak jest podstaw do połączenia kary zastępczej pozbawienia wolności określonej w miejsce kary zasadniczej grzywny orzeczonej wyrokiem opisanym w pkt. II części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego (wyrok Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 11 grudnia 2015 roku sygn. akt II K 579/15 ) i należycie swoje stanowisko uzasadnił.

Słusznie sąd ten przyjął zaistnienie negatywnej przesłanki z art. 85 & 3 d. k.k. do połączenia wyrokiem łącznym kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem opisanym w pkt. IV części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego ( wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 9 września 2020 roku sygn. akt VII K 265/20 ).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że popełnienie przestępstwa po upływie zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego, a wiec w czasie już bezprawnego przebywania na wolności stanowi negatywną przesłankę w rozumieniu art. 85 & 3 d. k.k.. Bezprawne przebywanie skazanego poza zakładem karnym nie powinno go premiować w tym sensie , że zachodziłaby możliwość łączenia kar, co nie wchodziłoby w rachubę przy zgodnym z prawem jego przebywaniem poza zakładem karnym. Skutek w postaci niemożności łączenia kary wynikający z art. 85 & 3 d. k.k. powstanie, gdy już po wprowadzeniu kary do wykonania skazany swoim nielegalnym zachowaniem doprowadzi do sytuacji, w której kara ta nie będzie przez niego faktycznie wykonywana. Przyjęcie możliwości łączenia kary orzeczonej za przestępstwo tzw. " niepowrotu " z art. 242 & 1 i 2 lub 3 k.k. z karą w toku wykonywania której skazany uzyskał przepustkę ( czy przerwę jak w przedmiotowej sprawie ), uznać należy za absurdalne i niemożliwe do zaakceptowania. Przy takiej bowiem wykładni kara wymierzona za przestępstwo z art. 242 & 1 i 2 lub 3 k.k. podlegałaby łączeniu z karą, której odbywania w zakładzie karnym chciał uniknąć skazany ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego - -Izba Karna z dnia 19 stycznia 2017 roku I KZP 12/16 ).

Dlatego również wniosek obrońcy skazanego zgłoszony na rozprawie odwoławczej o połączenie karą łączną w trybie wyroku łącznego wyroków opisanych w pkt. I, III i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego nie może zostać uwzględniony. Nieobjęcie zaś wyrokiem łącznym wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2013 roku sygn. akt II K 1070/12, czyni niemożliwym uwzględnienie wniosku skazanego o zaliczenie na poczet orzeczonej niniejszym wyrokiem kary łącznej, kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej tymże wyrokiem i odbytej w okresie od 18 stycznia 2016 roku do 16 lipca 2016 roku.

Nie nosi cech rażącej niewspółmierności orzeczona kara łączna 7 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności.

O rażącej niewspółmierności kary, jako podstawie wniesienia środka odwoławczego, można mówić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie o sygnaturze akt III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85).

Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt V KRN 78/74, OSNKW 12/1974, poz. 234).Wobec skazanego nie można było wymierzyć kary łącznej pozbawienia wolności w niższej wysokości przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

Zgodnie z treścią art. 86 § 1 kk obowiązującego od 1 lipca 2015 r. do 24 czerwca 2020 r., sąd wymierza karę łączną od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając górnych granic dla danego rodzaju kar wynikających z powołanego przepisu. Wymiar we wskazanych wyżej granicach warunkowany jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo – podmiotowy łączy te czyny. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa objęte tym wyrokiem, im związek ten luźniejszy, tym przeważać powinno kumulowanie poszczególnych kar ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.10.1983 roku, IV KR 213/83, Legalis numer 23936; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.05.1990 roku, IV KR 80/90, Legalis numer 26965). Przez związek przedmiotowo – podmiotowy należy zaś rozumieć, podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas i miejsce popełnienia każdego z nich.

W warunkach przedmiotowej sprawy związek przedmiotowo – podmiotowy czynów objętych karą łączną nie był na tyle silny, by okoliczność ta uzasadniała orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu postulowanej zasady absorpcji.

Zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 roku, IV KKN 39/99, KZS 2010 nr 6A, poz. 213, Legalis nr 288349). Popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 lipca 2000 roku, II AKa 171/00, Legalis nr 48086).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż D. B. popełnił znaczną ilość przestępstw, bo aż pięciokrotnie wkraczał w konflikt z prawem, w dodatku były to czyny godzące w różne dobra prawne ( bezpieczeństwo w komunikacji i wymiar sprawiedliwości). Analiza czynów, w szczególności dat ich popełniania wskazuje, że skazany kontynuował przestępczy proceder na przestrzeni 8 lat. Uprzednia karalność nie uświadomiła mu powagi konsekwencji, jakie pociąga za sobą popełnianie przestępstw i skutecznie nie przekonała go o nieopłacalności takiego postępowania. A w tych okolicznościach wychowanie sprawcy nie może być tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary łagodnej, gdyż w tej sytuacji jedynie kara dolegliwa pozostaje czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy faktu nieopłacalności łamania prawa i związanych z tym konsekwencji.

Sam fakt poprawnego funkcjonowania w warunkach izolacji nie stanowi automatycznie podstawy do nagradzania go wydaniem wyroku łącznego przy zastosowaniu zasady absorpcji. Bezproblemowe funkcjonowanie w warunkach więziennych, poszanowanie regulaminu i przełożonych oraz nieprezentowanie konfliktowych sytuacji jest postępowaniem, którego należy wymagać od skazanego i które nie powinno zależeć wyłącznie od jego dobrej woli. Ponadto, zachowanie skazanego, który mimo swego młodego wieku, od kilku lat popełnia przestępstwa, można uznać za stałe i systematyczne kroczenie drogą przestępstwa.

Z uwagi na powyższe właściwa jest zatem konstatacja sądu merytorycznego, iż w przypadku skazanego nie zachodzą przesłanki do zastosowania zasady absorpcji, istnieją natomiast podstawy do zastosowania zasady mieszanej wypośrodkowanej. Poza tym, zważywszy przy uwzględnieniu treści art. 86 § 1 k.k., że sąd mógł wymierzyć skazanemu karę łączną pozbawienia wolności w niniejszej sprawie w granicach od 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 8 lat pozbawienia wolności, nie można ocenić kary łącznej 7 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności za rażąco i niewspółmiernie surową.

Wniosek

wniosek skazanego o zmianę wyroku poprzez objęcie wyrokiem łącznym również wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2013 roku sygn. akt II K 1070/12, którym orzeczono karę 6 pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji oraz wniosek obrońcy skazanego o połączenie karą łączną w trybie wyroku łącznego wyroków opisanych w pkt. I, III i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego i wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioski niezasadne z przyczyn wskazanych powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy z urzędu dostrzegł nieprawidłowe zaliczenie na podstawie art. 577 k.p.k. okresów kary pozbawienia wolności odbytych w sprawach podlegających łączeniu w trybie wyroku łącznego,. Zaliczenie to objęło przewidywany na przyszłość czas odbywania kar pozbawienia wolności od 12 grudnia 2019 roku do 19 listopada 2024 roku i od 19 listopada 2024 roku do 18 maja 2025 roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Na podstawie art. 577 k.p.k. zaliczeniu na poczet kary łącznej podlegają okresy kar pozbawienia wolności odbytych w sprawach podlegających łączeniu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zastosowany sposób łączenia kar pozbawienia wolności w oparciu o przepisy prawa karnego obowiązujące od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 23 czerwca 2020 roku, wymiar kary łącznej pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W tym zakresie wyrok słuszny, zarzuty i wnioski apelacji niezasadne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 4 w ten sposób, że wyeliminował czasookres od 12 grudnia 2019 roku do 19 listopada 2024 roku i od 19 listopada 2024 roku do 18 maja 2025 roku, po czym treść tego rozstrzygnięcia uzupełnił w ten sposób, że zaliczył na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres wykonywania kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie VI K 715/14 Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi od 12 grudnia 2019 roku godz. 09;50

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały wskazane w pkt. 4.1 niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej wg stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku ( Dz. U. z 2016 roku poz. 1714 ).

3.

Stosownie do art. 624 & 1 k.p.k., mając na względzie sytuację osobistą ( długotrwały pobyt w izolacji penitencjarnej ) i możliwości finansowe skazanego sąd odwoławczy zwolnił go od obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zasada łączenia kar pozbawienia wolności i wymiar kary łącznej

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana