Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 03 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Ewa Blumczyńska

po rozpoznaniu w dniu 03 sierpnia 2021 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa F. C.

przeciwko J. B., J. M., L. K., P. K., P. S., K. G. i S. K.

o nakazanie zaniechania naruszeń

na skutek zażalenia powódki

od postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu zawartego w pkt III wyroku z 23 kwietnia 2021r.

postanawia:

1.  oddalić zażalenie;

2.  zasądzić od powódki na rzecz pozwanych L. K. i P. K. kwotę
120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Ewa Blumczyńska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu:

I.  sprostował zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 10 grudnia 2020 r., sygn. akt I C 1699/18 w ten sposób, że w miejsce „o zapłatę” wpisał „o nakazanie zaniechania naruszeń”;

II.  oddalił apelację;

III.  zasądził od powódki na rzecz pozwanych L. K. i P. K. 160 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu pkt III wskazał, że o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 §1 i 3 oraz art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 §1 k.p.c. Obciążył nimi bowiem powódkę jako stronę przegrywającą i zasądził od niej na rzecz pozwanych L. K. i P. K. zwrot wynagrodzenia ich pełnomocnika w kwocie 160 zł, którą ustalił na podstawie § 5 pkt 4 w zw. z § 20 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Podniósł nadto, że z uwagi na charakter sprawy, zakres czynności podjętych przez pełnomocnika ww. pozwanych w postępowaniu apelacyjnym, jak i okoliczność, że sprawa nie wymagała przeprowadzenia rozprawy apelacyjnej, brak było podstaw do zasądzenia wynagrodzenia pełnomocnika w stawce wyżej niż minimalna.

Z ww. rozstrzygnięciem w zakresie kosztów sądowych nie zgodziła się powódka wnosząc zażalenie i w uzasadnieniu wskazując, że było ono błędne. Z uwagi na powyższe wniosła o zasądzenie kosztów przedmiotowego postępowania na jej rzecz od pozwanych.

W odpowiedzi na zażalenie pozwani L. K. i P. K. wnieśli o jego oddalenie jako oczywiście bezzasadnego oraz o zasądzenie od powódki na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienie się orzeczenia do dnia zapłaty oraz kwoty 34 zł poniesionej tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności niezbędne było wskazanie, że z normy zawartej w art. 98 k.p.c. wynikają dwie zasadnicze reguły w przedmiocie rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasada odpowiedzialności za wynik sprawy oraz zasada kosztów niezbędnych i celowych. Zgodnie z pierwszą z nich to strona, która przegrała spór zobowiązana jest zwrócić wygrywającemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty. Druga z kolei oznacza, że ww. obwiązek obejmuje wyłącznie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, w zakres których wchodzą koszty ustanowienia przez występujące po stronie wygrywającej podmioty profesjonalnego pełnomocnika.

Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy wskazania wymagało, że niewątpliwe wobec oddalenia powództwa to powódka jest stroną przegrywającą. Nadto pozwani L. K. oraz P. K. korzystali z pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Tym samym to powódkę obciążały koszty jego ustanowienia. Jednocześnie Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił ich wysokość. Zgodnie bowiem z § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. w wersji obowiązującej stawka minimalna za prowadzenie spraw o naruszenie posiadania wynosi 320 zł. Przy czym na podstawie § 10 pkt 1 w zw. z § 20 w ww. rozporządzenia stawki minimalne wynoszą za prowadzenie sprawy w postępowaniu apelacyjnym przed sądem okręgowym wynoszą 50% podstawowej stawki minimalnej. Dlatego też w niniejszej sprawie zasądzeniu polegała kwota 160 zł.

Wskazania wymagało nadto, że zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten znajdzie zatem zastosowanie gdy w danym stanie faktycznym wystąpią takie okoliczności, które powodują, że zasądzenie kosztów od przegrywającego naruszałoby zasady współżycia społecznego oraz szeroko rozumiane poczucie sprawiedliwości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2013 r., I CZ 183/12, Legalis). Przesłanki przemawiające za zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. mogą być związane z przebiegiem danej sprawy (np. rodzaj sprawy, przedawnienie, znaczenia sprawy dla strony, czy jej przekonanie o zasadności dochodzonego roszczenia) albo wynikać z okoliczności niezwiązanych ze sprawą, takich jak sytuacja życiowa i majątkowa strony (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I CZ 26/11). Z uwagi na powyższe „zakwalifikowanie konkretnego przypadku jako ‘szczególnie uzasadnionego’ wymaga rozważenia całokształtu okoliczności sprawy łączących się z charakterem żądania poddanego pod osąd” (postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2013 r., I CZ 183/12, Legalis).

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie wystąpiły jednak okoliczności uzasadniające zastosowanie wyjątku z art. 102 k.p.c. Zarówno rodzaj sprawy, jak i wykazana sytuacja osobista oraz majątkowa powódki nie spełniają bowiem przesłanki szczególnie uzasadnionego przypadku. Posiada ona bowiem źródło stałego utrzymania, a nadto nie była zwolniona z kosztów sądowych, którego pokrywała w toku przedmiotowej sprawy. Jedocześnie zaznaczenia wymagało, że powódka przegrała proces przed Sądem Rejonowym i tym samym powinna liczyć się z możliwością oddalenia apelacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi zdnia 13 listopada 2017 r., sygn. akt I ACa 931/17).

Z uwagi na powyższe przedmiotowe zażalenie na podstawie art. art. 385 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. polegało oddaleniu jako bezzasadne, o czym rozstrzygnięto w pkt 1 postanowienia.

O kosztach postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto w pkt 2 postanowienia na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. Z uwagi na oddalenie zażalenia to powódka jest stroną przegrywającą. Dlatego też to od niej na rzecz pozwanych L. K. oraz P. K. zasądzeniu podlegała kwota 120 zł tytułem kosztów zastępstwa. Ich wysokość ustalono na podstawie § 5 pkt 4 w zw. z § 20 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wersji obowiązującej.

Wskazania wymagało przy tym, że zgodnie z 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Niemniej regulacja ta nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 04 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1469) ww. przepis stosuje się w postępowaniach wszczętych po dniu wejścia w życie wprowadzonej na podstawie ww. ustawy nowelizacji, tj. po 07 listopada 2019 r. Niniejsza sprawa została jednak wszczęta w 2018 r. Odnosząc się z kolei od żądania zasądzenia 34 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wskazania wymagało, że pozwani L. K. oraz P. K. wykazali ich poniesienie wyłącznie w kwocie 17 zł, która została na ich rzecz zasądzona przez Sąd Rejonowy. Żądanie zasądzenia dalszej kwoty 34 zł było zatem bezpodstawne.

Ewa Blumczyńska