Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2021 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. D. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki J. D. (1) 1 135,29 zł (tysiąc sto trzydzieści pięć złotych dwadzieścia dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki 303,07 zł (trzysta trzy złote siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu .

Sygn. akt: I C 1421/20

UZASADNIENIE

Powódka J. D. (1) wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) w W. kwoty 2 372,72 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6.12.2019 r. oraz zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 29.10. 2019 r. miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został pojazd D. (...), posiadany przez D. P.. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia, zakwalifikowała szkodę jako całkowitą i wypłaciła odszkodowanie. Poszkodowany w okresie likwidacji szkody oraz 7 dni od zakończenia postępowania likwidacyjnego korzystał z pojazdu zastępczego. Podała, iż najem pojazdu trwał od 30.10.2019 r. do 28.11.2019 r. dotyczył pojazdu marki S. (...) w stawce 130 zł za dzień najmu (łącznie 3 770 zł). Powódka na skutek cesji wierzytelności wstąpiła w prawa poszkodowanego. Wezwała pozwaną do zapłaty. Pozwana z tytułu najmu pojazdu zastępczego przyznała odszkodowanie w wysokości 1 397,28 zł. Powód dodał, iż poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego od dnia zgłoszenia szkody, zastosowana stawka nie była wygórowana, a klasa pojazdu zastępczego odpowiadała klasie pojazdu uszkodzonego.

Wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że szkoda została w całości naprawiona przez ubezpieczyciela poprzez dotychczasową wypłatę 1 397,28 zł. Pozwany podniósł, że poszkodowany i nabywca wierzytelności (wynajmujący pojazd zastępczy) nie zastosowali się do obowiązku minimalizacji szkody - nie skorzystali z najmu pojazdu proponowanego przez towarzystwo ubezpieczeń. Ponadto, kontynuowali najem pomimo otrzymania informacji, ze naprawa pojazdu jest nieopłacalna. Pozwany podniósł również zarzut braku legitymacji czynnej powódki z uwagi na nieważność umowy cesji wierzytelności. Wywodził, że umowa przeczy naturze zobowiązania, jako przeniesienie wierzytelności wobec ubezpieczyciela bez jednoczesnego przeniesienia wierzytelności odszkodowawczej wobec sprawcy (par. 1 umowy). Twierdził, że skutki prawne umowy cesji ustały wobec odmowy zapłaty przez pozwanego odszkodowania (par. 2 ust. 3 umowy cesji i par. 4 ust. 4 umowy najmu) .

W odpowiedzi na sprzeciw powódka przyznała, że poszkodowany otrzymał od ubezpieczyciela propozycję organizacji pojazdu zastępczego. Wskazała m.in., że oferta ubezpieczyciela została przedstawiona dopiero po zgłoszeniu szkody, gdy poszkodowany miał już wynajęty pojazd zastępczy od powódki. Odnośnie wykładni umowy cesji, podkreślił, że nie zaktualizowały się przesłanki z § 2 ust. 3 umowy najmu i § 4 ust. 4 umowy cesji, istnieje bowiem spór co do zasadności żądania odszkodowania z tytułu najmu pojazdu.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 29 października 2019 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanego D. P.. Sprawca szkody posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z Towarzystwem (...) z siedzibą w W.. Wskutek zdarzenia poszkodowanemu zatrzymano dowód rejestracyjny.

/okoliczności bezsporne, nadto dowód: akta szkody – płyta CD k. 29/

W dniu 30 października 2019 r. D. P. zawarł z J. D. (1) umowę najmu pojazdu - samochodu osobowego marki S. (...) na okres od 30 października 2019 r. do 28 listopada 2019 r. Strony ustaliły stawkę dobową najmu w kwocie 130 złotych brutto. § 4 umowy w punkcie 3 przewidywał, że w przypadku najmu pojazdu z zastępczego z OC sprawy czynsz najmu będzie płatny bezpośrednio przez ubezpieczyciela na podstawie umowy cesji wierzytelności kosztów najmu pojazdu. Zgodnie z § 4 ust. 4 umowy w wypadku braku przyjęcia odpowiedzialności przez ubezpieczyciela sprawcy, koszty najmu poniesienie najemca.

W tym samym dniu D. P. i J. D. (1) zawarli również umowę przelewu wierzytelności przysługującej D. P. wobec Towarzystwa (...) z siedzibą w W. związku ze szkodą z dnia 29 października 2019 r. Na mocy tej umowy J. D. (1) nabyła wierzytelność z tytułu odszkodowania za najem samochodu zastępczego. W § 2 pkt 3 umowy cesji zastrzeżono, że cedent zobowiązuje się do pokrycia wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego w pełnej wysokości w przypadku gdyby m. in. dłużnik odmówiłby wypłaty lub nie wypłaciłby odszkodowania.

W tym samym dniu J. D. (1) (...) Finanse i (...), w imieniu poszkodowanego D. P. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi sprawcy Towarzystwu (...) w siedzibą w W.. Zgłoszenie szkody nastąpiło poprzez e-mail. W zgłoszeniu szkody J. D. (1) podała dane poszkodowanego, w tym adres e-mail (...)

31 października 2019 r. (...) wystosował do przedstawiciela poszkodowanego -J. D. (1) informację o przyjęciu zawiadomienia, nadaniu numeru szkody oraz możliwości skorzystania z pojazdu zastępczego zorganizowanego przez (...). Podano numer telefonu kontaktowego do wynajmującego pojazd zastępczy. Poinformowano, że poszkodowany nie jest zobowiązany do skorzystania z oferty wypożyczalni współpracującej z towarzystwem ubezpieczeniowym. Jednak w przypadku najmu od innego podmiotu odszkodowanie zostanie ustalone w oparciu o wysokość stawek obowiązujących w wypożyczalni współpracującej z Towarzystwem. Poinformowano, że maksymalna stawka dobowa za najem samochodu klasy B i B+ we własnym zakresie wynosi 71 zł netto.

/dowód: umowa najmu, k. 11, umowa przelewu wierzytelności, k. 12, akta szkody – płyta CD k. 29, wydruk informacji o najmie pojazdu zastępczego z akt szkody k. 80 /

W dniu 28 listopada 2019 roku J. D. (1) wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT 3.770 złotych tytułem 29 dni wynajmu samochodu zastępczego marki S. (...).

/dowody: , faktura VAT nr (...), k. 10 /

Dnia 8 listopada 2019 r. ubezpieczyciel poinformował J. D. (2) o zaklasyfikowaniu szkody w pojeździe jako całkowitej. Decyzją z dnia 12 grudnia 2019 r. Towarzystwo (...) z siedzibą w W. przyznało odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1 397,28 złotych brutto. Ubezpieczyciel uznał za zasadny okres 16 dni najmu pojazdu zastępczego: od dnia rozpoczęcia najmu ( 30 października 2019 r.) do dnia przesłania informacji o szkodzie całkowitej (8 listopada 2019 r.) oraz dodatkowe 7 dni na zakup nowego pojazdu. Ubezpieczyciel przyjął stawkę za najem pojazdu B klasy 71 zł netto za dobę najmu, zgodnie z informacja zawartą w piśmie z dnia 31 października 2019 r.

/dowód: decyzja z dnia 12 grudnia 2017 roku, k. 13-14, potwierdzenie transakcji – k. 15 akta szkody – płyta CD k. 29/

Średni koszt wynajmu samochodu wynosi ok 104,73 zł brutto za dobę. Stawka wynajmu pojazdu zastosowana przez powódkę mieściła się w granicach stawek rynkowych.

/dowód: opinia biegłego S. D. – k. 57-59/

Decyzją z dnia 21 listopada 2019 r. Towarzystwo (...) poinformowało o ostatecznej kwocie odszkodowania i zakończeniu postępowania likwidacyjnego.

/d owód: akta szkody – płyta CD k. 29/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów zgromadzonych aktach sprawy, w tym akt szkody znajdujących się na płycie CD, opinii biegłego. Zgromadzony materiał dowodowy nie był kwestionowany przez strony, a sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności jakimkolwiek dowodom.

Postanowieniem z dnia 24 maja 2021 r. sąd pominął wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, bowiem ma on charakter subsydiarny, tymczasem po przeprowadzeniu pozostałych dowodów, uznać należało, że sprawa została dostatecznie wyjaśniona, a przeprowadzenie rzeczonego dowodu nic istotnego wnieść nie mogło i niepotrzebnie przedłużałoby proces.

Powyższy stan faktyczny był w znacznej mierze bezsporny. W świetle pisma przygotowawczego pełnomocnika powoda(k. 42-43), za bezsporny należało uznać również fakt, iż pozwany zaproponował podmiotowi upoważnionemu do zgłoszenia szkody (J. D. (1)) organizację pojazdu zastępczego na rzecz poszkodowanego. Ubezpieczyciel poinformował, że poszkodowany nie jest zobowiązany do skorzystania z oferty wypożyczalni współpracującej z towarzystwem ubezpieczeniowym. Jednak w przypadku najmu od innego podmiotu odszkodowanie zostanie ustalone w oparciu o wysokość stawek obowiązujących w wypożyczalni współpracującej z Towarzystwem. Poinformowano, że maksymalna stawka dobowa za najem samochodu klasy B i B+ we własnym zakresie wynosi 71 zł netto.

W przekonaniu sądu powódka była legitymowana do wytoczenia powództwa. Umowa przelewu wierzytelności z 30 października 2019 r. była ważna i skuteczna. Zgodnie z art. 509§1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecia (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przedmiotem przelewu mogą być także wierzytelności przyszłe (wierzytelności, które nie istnieją jeszcze w chwili dokonywania przelewu). Przelew wierzytelności przyszłej jest dopuszczalny, jeśli po powstaniu będzie ona miała charakter cywilnoprawny i zbywalny. Łącząca strony umowa cesji wpisywała się w zasadę swobody kontraktowania i określała wszystkie elementy przedmiotowo istotne umowy tego rodzaju. Nie była ona sprzeczna z naturą tego stosunku prawnego. Fakt, że poszkodowany przeniósł na powódkę wierzytelność wobec ubezpieczyciela bez jednoczesnego przeniesienia wierzytelności odszkodowawczej wobec sprawcy był dopuszczalny, skoro w świetle art. 822 §4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku z zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zapis z §2 ust. 3 umowy cesji korespondował z treścią art. 516 k.c. zdanie pierwsze. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego uznała umowę przelewu za skuteczną. Na wezwanie powoda przyznała zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1 397,28 zł (k. 13).

Zasadniczą kwestią sporną był uzasadniony (podlegający indemnizacji) czas najmu pojazdu zastępczego, wysokość dziennej stawki najmu pojazdu zastępczego klasy B. Znaczenie dla sprawy miało ustalenie czy wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, a przekraczające koszty wskazane w propozycji ubezpieczyciela, są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych .

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm., dalej jako ustawa). Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższe zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Powyższa uchwała Sądu Najwyższego otworzyła w szerokim zakresie możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, co spowodowało w ostatnich latach znaczny wzrost spraw w sądach, w których dochodzone są powyższe należności. Pojawiły się rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych i praktyce likwidacyjnej zakładów ubezpieczeń dotyczące tego, czy ciążący na poszkodowanym obowiązek minimalizacji szkody oraz obowiązek współdziałania z dłużnikiem przy wykonaniu zobowiązania uzasadnia odmowę pokrycia przez ubezpieczyciela OC faktycznie poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim wykraczają one poza koszty najmu proponowanego przez ubezpieczyciela.

Celem rozstrzygnięcia tychże rozbieżności wydana została uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. (III CZP 20/17, LEX nr 2340475) zgodnie z którą: wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy zmierzył się z problemem usystematyzowania dotychczasowej wykładni i praktyki orzekania w przedmiotowych sprawach. Sąd Najwyższy w przytoczonej uchwale stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego - nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

Przedmiotowa uchwała została aprobująco przyjęta wśród komentatorów (zob. Ozga Maciej, wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego. Glosa do uchwały SN z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 opubl. Glosa 2019/2/110-119, LEX) jak i w orzecznictwie sądów powszechnych (wyr. SO w Bydgoszczy z dnia 12 czerwca 2019 r. sygn. akt: VIII Ga 34/19, wyr. SO w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2020 r. sygn. akt: VIII Ga 604/19, wyr. SR w Toruniu z dnia 27 września 2019 r. sygn. akt: VIII GC 169/19, wyr. SR w Toruniu z dnia 8 czerwca 2018 r. sygn. akt: V GC 2643/17).

Zgodnie z uzasadnieniem uchwały SN o sygn. III CZP 20/17 za istotne przy najmie pojazdu zastępczego należy uznać następujące okoliczności: równorzędność pojazdu zastępczego i samochodu uszkodzonego (pod względem klasy i stanu pojazdu) oraz czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego, obowiązek wpłaty kaucji. Za nieistotne należy uznać zaś: koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela, prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, szczególne zaufanie jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać, konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem. Sąd Najwyższy wskazał nadto, iż w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Tym samym obowiązek ten ciąży na poszkodowanym nawet, gdyby ubezpieczyciel sam nie przejawiał inicjatywy w tym zakresie.

Przenosząc powyższe rozważania, na grunt niniejszej sprawy, należało uznać, że indemnizacji podlegały koszty najmu pojazdu zastępczego przez okres 29 dni ( od dnia zdarzenia 30.10.2019 r. do 28.11.2019 r.) po stawce określonej przez ubezpieczyciela - 71 zł netto za dobę (tj. 87,33 zł brutto). Łącznie ubezpieczyciel powinien zatem zwrócić poszkodowanemu (nabywcy jego wierzytelności) koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2 532,57 zł brutto. (...) uznał zaś swoją odpowiedzialność jedynie co do kwoty 1 397,28 zł (16 dni po stawce 87,33 zł brutto) .

Ubezpieczyciel bezzasadnie ograniczył swoją odpowiedzialność do 16 dni tj. Do dnia przesłania informacji o szkodzie całkowitej plus 7 dni na zakup nowego pojazdu. Nie ulega wątpliwość, że relewantny powinien być tutaj dzień rzeczywistej wypłaty odszkodowania za zniszczenie pojazdu. W dniu wypłaty odszkodowania poszkodowany uzyskuje środki na organizację zamiennego pojazdu, co średnio powinno zająć mu około 7 dni ( o ile w realiach konkretnej sprawy inne nadzwyczajne okoliczności nie stoją temu na przeszkodzie) .

Ubezpieczyciel niezwłocznie po zgłoszeniu szkody poinformował poszkodowanego (podmiot rzez niego upoważniony) o możliwości organizacji pojazdu zastępczego i akceptowalnych stawkach najmu pojazdu klasy B po stawce 71 zł netto za dobę (tj. 87,33 zł brutto). Dlatego jego odpowiedzialność była ograniczona do tej kwoty. Poszkodowany nie skorzystał z propozycji ubezpieczyciela , bowiem miał już wynajęty pojazd zastępczy. Musiał się zatem liczyć z tym, że odpowiedzialność ubezpieczyciela będzie ograniczona. Powód nie wykazał aby jakiekolwiek szczególne względy przemawiały za tym aby koszty te - w zakresie nadwyżki - podlegały indemnizacji. W świetle przywołanej uchwały SN o sygn. III CZP 20/17 ciężar wykazania okoliczności tego rodzaju zasadniczo obciążał powoda.

Nawet jeśli, czysto hipotetycznie, uznać, że oferta najmu pojazdu w ogóle nie dotarłaby do poszkodowanego, to i tak w świetle uzasadnienia wyżej przywołanej uchwały SN jak i najnowszego orzecznictwa sądów powszechnych, należałoby uznać, że „w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem, miesi się również obowiązek zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy. Argumentacja prawna powoda jak i zgłaszane przez niego wnioski dowodowe , wsparta była orzecznictwem historycznym, które straciło już na aktualności. Trudno również nie dostrzec, iż rola poszkodowanego ograniczyła się jedynie do skorzystania z pojazdu zastępczego podmiotu trzeciego, bez jakiegokolwiek zainteresowania kontaktem z ubezpieczycielem. Tego rodzaju postawa stanowiła o braku współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem).

Wobec powyższego, uznając iż szkoda w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego została zaspokojona jedynie w części, w punkcie I sentencji wyroku, sąd na podstawie art. 822 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 135,29 zł tytułem różnicy pomiędzy odszkodowaniem należnym a dotychczas zapłaconym.

W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 §1 kc

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 303.07 zł. Powód wygrał sprawę w 45%. Na koszty procesu poniesione przez powoda 1 794,27 zł składały się: 200 zł opłata od pozwu, 900 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata skarbowa za pełnomocnictwo, 677,27 zł koszty opinii biegłego. Refundacji przez pozwanego podlegało 45% tej kwoty tj. 807,42 zł. Pozwany wygrał sprawę w 55%. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wynosiły 917 zł (900 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata za pełnomocnictwo). Należał mu się zwrot 55% tej kwoty tj. 504,35 zł. Dokonując rozliczenia powyższych sum, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 303,07 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia.