Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 168/17

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

D. K.

przestępstwo z art. 286 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k.

przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

przestępstwo z art. 76 § 1 k.k.s.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony wraz z żoną M. K. założyli spółkę cywilną pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) s.c. z siedzibą w O.. Chociaż formalnie wspólnikiem w firmie była M. K. to faktycznie prowadzeniem działalności gospodarczej w ramach tej spółki zajmował się oskarżony D. K..

Przedmiotem działalności ww. firmy wynajem nieruchomości oraz detaliczna i hurtowa sprzedaż paliw. Ta ostatnia odbywała się na stacji paliw usytuowanej w O. przy ulicy (...), którą spółka dzierżawiła.

(...) rozliczał się podatkowo z Urzędem Skarbowym w O. składając deklaracje VAT 7, a zatem dokument, z którego wynikała kwota podatku należnego, który podmiot gospodarczy zobowiązany był zapłacić lub kwota nadwyżki podatkowej, jaką posiadał w danym podatkowym okresie rozliczeniowym.

Zgodnie w przedłożonymi przez oskarżonego D. K. deklaracjami VAT 7 prowadzona przez niego spółka w latach 2004 – 2006 r. miała nabywać paliwo mi.in. od takich podmiotów jak (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., Hurtownia (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G..

I tak zgodnie z przedłożonymi deklaracjami VAT 7 w okresie od kwietnia do czerwca 2004 r. (...) miał nabyć olej napędowy od (...) Sp. z o.o. z
siedzibą w W. na podstawie faktur: (...) z dnia 13 kwietnia 2004 roku, (...) z dnia 23 kwietnia 2004 roku, (...) z dnia 17 maja 2004 roku, (...) z dnia 19 maja 2004 roku, (...) z dnia 20 maja 2004 roku, (...) z dnia 26 maja 2004 roku, (...) z dnia 29 maja 2004 roku,

(...) z dnia 31 maja 2004 roku i (...) z dnia 5 czerwca 2004 roku.

W rzeczywistości transakcje wymienione w ww. fakturach nie miały miejsca. Były to tzw. „puste” faktury dokumentujące nieistniejące transakcje, które wystawiał w imieniu spółki (...) na polecenie Z. K. P. K. (1). Dodatkowo firma została zarejestrowana z wykorzystaniem skradzionego M. P. dowodu osobistego.

Wykazując ww. faktury w składanych deklaracjach oskarżony zaniżył należny podatek VAT o kwotę 42.684,98 zł.

Kolejnym podmiotem od którego zgodnie ze składanymi deklaracjami VAT 7 (...) miał nabywać paliwo, był (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F.. W okresie od kwietnia do września 2005 r. (...) s.c. miała nabyć od (...) olej napędowy na podstawie faktur:(...) (...) z dnia 28 kwietnia 2005 roku,(...) (...) z dnia 9 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 12 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 16 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 18 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 25 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 26 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 28 maja 2005 roku, (...) (...) z dnia 11 czerwca 2005 roku, (...) (...) z dnia 27 czerwca 2005,(...) (...) z dnia 29 czerwca 2005 roku, (...) (...) Z dnia 30 czerwca 2005 roku, (...) z dnia 31 lipca 2005 roku, (...) z dnia 5 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 12 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 12 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 16 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 20 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 26 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 29 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 29 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 30 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 31 sierpnia 2005 roku, (...) z dnia 2 września 2005 roku, (...) z dnia 5 września 2005 roku, (...) z dnia 5 września 2005 roku,(...) z dnia 9 września 2005 roku, (...) z dnia 17 września 2005 roku i (...) z dnia 24 września 2005 roku.

W rzeczywistości transakcje wymienione w ww. fakturach nie miały miejsca. Były to tzw. „puste” faktury dokumentujące nieistniejące transakcje, spółka (...) nie handlowała faktycznie paliwem, a zajmowała się wystawianiem dokumentów w postaci faktur VAT potwierdzających nieistniejące transakcje sprzedaży paliw.

Wykazując ww. faktury w składanych deklaracjach oskarżony zaniżył należny podatek VAT o kwotę 247.563,04 zł

Kolejnym podmiotem, który wystawiał faktury nabycia paliwa przez (...), uwzględniane następnie przez oskarżonego w składanych deklaracjach VAT 7, była Hurtownia (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. W okresie od września 2005 roku do października 2006 roku wystawiła ona na rzecz (...) faktury: (...) z dnia 23 września 2005 roku, (...) z dnia 27 września 2005 roku, (...) z dnia 30 września 2005 roku, (...) z dnia 30 września 2005 roku, (...) z dnia 5 października 2005 roku, (...) z dnia 10 października 2005 roku, (...) z dnia 15 października 2005 roku, (...) z dnia 18 października 2005 roku, (...) z dnia 19 października 2005 roku,(...) z dnia 20 października 2005 roku, (...) z dnia 24 października 2005 roku, (...) z dnia 27 października 2005 roku, (...) z dnia 31 października 2005 roku, (...) z dnia 31 października 2005 roku, (...) z dnia 10 listopada 2005 roku, (...) z dnia 17 listopada 2005 roku, (...) z dnia 21 listopada 2005 roku, (...)z dnia 26 listopada 2005 roku, (...) z dnia 29 listopada 2005 roku, (...) z dnia 2 grudnia 2005 roku, (...) z dnia 12 grudnia 2005 roku, (...) z dnia 22 grudnia 2005 roku, (...) z dnia 3 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 9 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 13 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 18 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 23 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 30 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 31 stycznia 2006 roku, (...) z dnia 6 lutego 2006 roku, (...) z dnia 10 lutego 2006 roku, (...) z dnia 15 lutego 2006 roku, (...)z dnia 18 lutego 2006 roku, (...)z dnia 21 lutego 2006 roku, (...) z dnia 23 lutego 2006 roku, (...)z dnia 23 lutego 2006 roku, (...) z dnia 27 lutego 2006 roku, (...) z dnia 28 lutego 2006 roku, (...) z dnia 3 marca 2006 roku,(...) z dnia 4 marca 2006 roku, (...) z dnia 6 marca 2006 roku, (...) z dnia 13marca 2006 roku, (...) z dnia 16 marca 2006 roku, (...) z dnia 17 marca 3006 roku, (...) z dnia 21 marca 2006 roku, (...) z dnia 21 marca 2006 roku, (...) z dnia 23 marca 2006 roku, (...) z dnia 24 marca 2006 roku, (...) z dnia 24 marca 2006 roku, (...) z dnia 25 marca 2006 roku, (...) z dnia 30 marca 2006 roku, (...) z dnia 31 marca 2006 roku, (...) z dnia 31 marca 2006 roku, (...) z dnia 31 marca 2006 roku, (...) z dnia 4 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 6 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 11 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 12 kwietnia 2006 roku,(...)z dnia 15 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 1 8 kwietnia 2006 roku,

(...) z dnia 20 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 24 kwietnia 2006 roku,(...) z dnia 27 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 27 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 28 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 29 kwietnia 2006 roku, (...) z dnia 2 maja 2006 roku, (...) z dnia 9 maja 2006 roku, (...) z dnia 9 maja 2006 roku, (...) z dnia 15 maja 2006 roku, (...) z dnia 17 maja 2006 roku, (...) z dnia 19 maja 2006 roku, (...) z dnia 24 maja 2006 roku, (...) z dnia 26 maja 2006 roku, (...) z dnia 26 maja 2006 roku, (...) z dnia 31 maja 2006 roku, (...) z dnia 31 maja 2006 roku, (...) z dnia 31 maja 2006 roku,(...) z dnia 3 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 7 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 7 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 10 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 12 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 16 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 19 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 20 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 20 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 21 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 22 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 23 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 28 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 29 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 30 czerwca 2006 roku, (...) z dnia 30 czerwca 2006 roku, 242/07/06 z dnia 8 lipca 2006 roku, (...) z dnia 10 lipca 2006 roku, (...) z dnia 13 lipca 2006 roku, (...) z dnia 14 lipca 2006 roku, (...) z dnia 17 lipca 2006 roku, (...) z dnia 24 lipca 2006 roku, (...) z dnia 26 lipca 2006 roku, (...) z dnia 27 lipca 2006 roku, (...) z dnia 29 lipca 2006 roku, (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, (...) z dnia 31 lipca 2006 roku, (...) z dnia 3 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 10 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 12 sierpnia 2006 roku,(...) z dnia 14 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 16 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 19 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 21 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 22 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 24 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 25 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 28 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 29 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 30 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 31 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 31 sierpnia 2006 roku, (...) z dnia 4 września 2006 roku, (...) z dnia 6 września 2006 roku, (...) z dnia 9 września 2006 roku, (...) z dnia 11 września 2006 roku, (...) z dnia 14 września 2006 roku, (...) z dnia 15 września 2006 roku,

(...) z dnia 1 8 września 2006 roku, (...) z dnia 19 września 2006 roku, (...) z dnia 20 września 2006 roku, (...) z dnia 25 września 2006 roku, (...) z dnia 28 września 2006 roku, (...) z dnia 30 września 2006 roku, (...) z dnia 6 października 2006 roku, (...) z dnia 11 października 2006 roku, (...) z dnia 14 października 2006 roku, (...) z dnia 16 października 2006 roku, (...) z dnia 24 października 2006 roku, (...) z dnia 26 października 2006 roku, (...) z dnia 30 października 2006 roku i (...)z dnia 31 października 2006 roku.

W rzeczywistości transakcje wymienione w ww. fakturach nie miały miejsca. Były to tzw. „puste” faktury dokumentujące nieistniejące transakcje, spółka (...) nie handlowała faktycznie paliwem, a zajmowała się wystawianiem dokumentów w postaci faktur VAT potwierdzających nieistniejące transakcje sprzedaży paliw.

Wykazując ww. faktury w składanych deklaracjach oskarżony zaniżył należny podatek VAT o kwotę 1.062.274,67 zł

Ponadto zgodnie z przedłożonymi deklaracjami VAT 7 w okresie okresie od listopada 2006 roku do grudnia 2006 roku spółka (...) miała nabywać paliwo od firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. Oskarżony z przedłożonych deklaracjach VAT 7 wykazał faktury wystawione przez ten podmiot: (...) z dnia 11 listopada 2006 roku, (...) z dnia 14 listopada 2006 roku, (...) z dnia 15 listopada 2006 roku, (...) z dnia 17 listopada 2006 roku, (...) z dnia 20 listopada 2006 roku, (...) z dnia 21 listopada 2006 roku, (...) z dnia 23 listopada 2006 roku, (...) z dnia 27 listopada 2006 roku, (...) z dnia 30 listopada 2006 roku, (...) z dnia 8 grudnia 2006 roku, (...) z dnia 12 grudnia 2006 roku, (...) z dnia 13 grudnia 2006 roku, (...) z dnia 16 grudnia 2006 roku, (...) z dnia 21 grudnia 2006 roku,

(...) z dnia 28 grudnia 2006 roku i (...) z dnia 29 grudnia 2006 roku.

W rzeczywistości transakcje wymienione w ww. fakturach nie miały miejsca. Były to tzw. „puste” faktury dokumentujące nieistniejące transakcje, spółka (...) nie handlowała faktycznie paliwem, a zajmowała się wystawianiem dokumentów w postaci faktur VAT potwierdzających nieistniejące transakcje sprzedaży paliw.

Wykazując ww. faktury w składanych deklaracjach oskarżony zaniżył należny podatek VAT o kwotę 116.293,51 zł.

Spółki (...), (...) i (...) były ze sobą związane osobami, które prowadziły działalność w imieniu wyżej wymienionych podmiotów, w tym wystawiały fikcyjne faktury VAT dokumentujące nieistniejący w rzeczywistości obrót paliwem. Faktury wystawiali na zamówienie, a od nabywców takich faktur wystawiający je otrzymywali wynagrodzenie. Tożsamą działalność prowadziła spółka (...).

Wyjaśnienia oskarżonego

k. 630-632

k. 122-125

Zeznania świadka M. C. (1)

269-280, 283-284, 288-289, 290, 291-292, 295, 299, 300-304, 320-321, 327-329, 330-333, 354, 358-359, 360, 366, 367-368, 369, 375-377, 381-384, 400b, 1078v.-

Zeznania świadka M. P.

402-403, 672v.-673

Zeznania świadka P. K. (1)

406-407, 412-412v., 416-417, 442, 449-450, 465-466, 476

Zeznania świadka L. S. (1)

721, 723-725, 401-404, 730v.-731, 732v., 744-745, 748, 752v.-753, 754-756, 760, 763

Zeznania świadka P. W.

780-782

Zeznania świadka W. W.

1071v.-1073v.

Decyzja podatkowa Dyrektora (...) w O. (...) (...)- (...)- (...)

Wyrok WSA w Olsztynie I SA/O. (...)

Wyrok NSA w W. I (...)

Wyrok WSA w Olsztynie I SA/O. (...)

Wyrok NSA w W. I (...)

Decyzja Dyrektora (...) w P.

(...)

Decyzja Dyrektora (...) w P. (...)

Decyzja Dyrektora (...) w P. (...)

Decyzja Dyrektora (...) w O. (...) (...)-VII, (...)

159-198,

197-200c

201-209

210-224

225-234

236-254

255-262

262-267

478-499

Wyrok SR we Wrześni z dnia 15.02.2008 r. sygn. akt II K (...) dot. T. K. i P. K. (1)

686-693

Wyrok SO w Poznaniu z dnia 01.06.2017 r. sygn. akt III K (...) dot. M. C. (1)

(...)- (...)

Protokół przeszukania

Protokół oględzin

52-62

Wykazy płatności

63-85

Wykazy faktur

Załączniki do akt sprawy

Akta postępowania kontrolnego (...)

Załącznik do akt sprawy

Opinia biegłego z zakresu rynku paliwowego A. J.

1293-1395,

1567-1591,

1638-1642

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania świadków M. C. (1), P. K. (1), L. S. (1), P. W., M. P., W. W.

Sąd uznał zeznania tych świadków za w pełni wiarygodne, są one logiczne, zbieżne w swojej treści, a zeznania świadków L. S. (1), M. C. (1) i P. W. dodatkowo wzajemnie się uzupełniają. Wskazani świadkowie to osoby obce dla oskarżonego i Sąd nie dopatrzył się żadnych powodów, dla których świadkowie ci mieliby składać zeznania niepolegające na prawdzie, a także bezpodstawnie obciążać oskarżonego.

Warto zauważyć, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2017 roku wydanym w sprawie (...) M. C. (1) został skazany za wystawienie jako osoba prowadząca działalność gospodarczą pod firmami PHU (...) M. C. (2) z siedzibą w G. i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w F. potwierdzających nieprawdę w zakresie sprzedaży oleju napędowego m. in. na rzecz firmy PHU (...) s.c. w O. faktur, które to faktury objęte są treścią zarzutu II aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie.

1

Zeznania świadka Z. K.

W ocenie Sądu można je uznać za wiarygodne tylko w części, a mianowicie tej, w której korelują treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z zeznaniami świadka P. K. (1).

1.

Opinia biegłego z zakresu rynku paliwowego A. J.

Biegły w sposób zrozumiały umotywował sformułowane przez siebie stanowisko, a wyrażone w opinii oceny są wystarczająco stanowcze i zgodne z zasadami logiki i wiedzy powszechnej oraz szczególnej/specjalistycznej. Opinie zarówno zasadniczą jak i uzupełniające należy ocenić jako rzetelne, pełne, jasne, oparte o wiedzę fachową, ustosunkowujące się w sposób wyczerpujący do całokształtu okoliczności i przeprowadzonych dowodów. Stąd też Sąd uznał opinie za wiarygodne i nie znalazł podstaw do kwestionowania ani ich treści ani zawartych w nich wniosków.

Wyjaśnienia oskarżonego

Za wiarygodne należy jedynie uznać ten wycinek wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, w którym nie kwestionuje on faktu, iż wymienione w akcie oskarżenia faktury uwzględniał w rozliczeniach podatkowych z urzędem skarbowym, a nadto że był on jedyną osobą, która faktycznie prowadziła firmę (...) i zajmowała się jej sprawami finansowymi

Protokół przeszukania, wykazy płatności, dokumentacja podatkowa, w tym faktury

Niekwestionowane co do treści i formy, brak podstaw do uznania za podrobione czy przerobione.

Decyzje organów administracji podatkowej i orzeczenia sądowe

Niekwestionowane dokumenty urzędowe wydane przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia

oskarżonego

Sąd za w większości niewiarygodne uznał wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku całego postępowania. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a także w swojej treści sprzeczne są z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu wyjaśnienia te generalnie stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżonego dla potrzeb przedmiotowego postępowania.

Zeznania świadka P. K. (2)

Sąd uznał je częściowo za niewiarygodne. W ocenie Sądu ich treść motywowana była grożącą świadkowi odpowiedzialnością karną za udział w działaniach przestępczych, a zatem nie był on zainteresowany przekazaniem organom ścigania pełnej posiadanej wiedzy na temat działalności podmiotów prawnych, z którymi był związany, m. in. spółki (...), w imieniu której wystawiane były fikcyjne faktury sprzedaży paliwa m. in. firmie (...)

Zeznania świadków J. D. i A. K.

Nie wniosły niczego istotnego dla rozpoznania przedmiotowej sprawy. Świadkowie zaprzeczyli, by dostarczali faktury dla spółki (...), ale oceniając ich wiarygodność nie sposób nie zauważyć, że ww. również funkcjonowali w branży paliwowej, a także byli w zainteresowaniu organów ścigania (przeciwko A. K. toczyły się postępowania karne), a zatem osoby w interesie tych osób nie jest ujawnienie całej posiadanej przez nich wiedzy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

II

D. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dokonując oceny działania oskarżonego pod kątem zakwalifikowania zachowań oskarżonego jako czynów penalizowanych Sąd orzekający związany był treścią art. 399 § 1 k.p.k., a mianowicie dokonał oceny zachowań oskarżonego tylko w ramach zakreślonych granicami aktu oskarżenia.

Na wstępie należy zauważyć, że oskarżony w toku postępowania nie kwestionował faktu wykazywania w składanych do organu podatkowego deklaracjach VAT 7 faktur, które są wymienione w stawianych mu zarzutach. Natomiast konsekwentnie od początku podnosił, że paliwo wskazane w zakwestionowanych fakturach faktycznie nabywał, a następnie sprzedawał. Podał, że kupując paliwo od osób podających się za przedstawicieli wskazanych wystawców zakwestionowanych w toku kontroli skarbowych faktur nie miał świadomości, że faktury te poświadczają nieprawdę, a mianowicie, że są to tzw. „puste” faktury, chociaż - jak przyznał - poza jednym przypadkiem kiedy zadzwonił do (...)-u nie sprawdzał wiarygodności tych firm, nie sprawdzał, czy firmy płacą VAT, a za dostawy płacił gotówką kierowcom, którzy dostarczali paliwo. Kierował się natomiast ceną paliwa, która była korzystna.

Tymczasem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków P. K. (1), M. C. (1), L. S. (2) i P. W. jednoznacznie wynika, że firmy, w imieniu których ww. wystawiali bądź dostarczali faktury, w tym te objęte zarzutami aktu oskarżenia, nie handlowały paliwem, co więcej nie prowadziły w tamtym czasie w ogóle działalności gospodarczej, a osoby posługujące się nazwami tych firm zajmowały się jedynie wystawianiem w ich imieniu na zamówienie konkretnych odbiorców tzw. „pustych” faktur, za co otrzymywały od tychże nabywców wynagrodzenie. Jednym z takich odbiorców była właśnie firma (...) prowadzona przez oskarżonego.

Warto zwrócić też uwagę na czasookresy „współpracy” firmy oskarżonego ze spółkami (...), (...) i (...). Otóż początkowa „współpraca” dotyczy tylko firmy (...) i obejmuje okres kwietnia – czerwca 2004 roku. Następnie następuje prawie roczna przerwa i rozpoczyna się okres „współpracy” po kolei ze spółkami (...) od kwietnia do września 2005 roku, następnie od września 2005 roku do października 2006 roku z (...) i bezpośrednio po tym w okresie listopada i grudnia 2006 roku ze (...). Te trzy ostatnie podmioty miały ze sobą ścisłe powiązania osobowe, co wynika wprost z zeznań świadków M. C. (1) i L. S. (2). Pozwala to na przyjęcie, iż nie ma przypadku w tym, że akurat te podmioty wystawiały potwierdzające nieprawdę faktury na rzecz (...)-u i to w okresach współpracy przechodzących płynnie z jednego w drugi.

Dla ustalenia kwestii winy oskarżonego bardzo istotna jest też kwestia cen, jakie były stosowane w obrocie paliwem, w którym uczestniczył oskarżony. Zważyć należy, że oskarżony w toku postępowania podnosił, iż kupował paliwo zazwyczaj taniej niż wynosiła cena hurtowa P. (...) (...), która to cena jest wyznacznikiem dla ustalania cen paliw na rynku krajowym.

Na kwestie cen paliwa zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2017 roku sygn. akt II AKa 137/17, którym to wyrokiem uchylono wyrok sądu I instancji co do osoby oskarżonego D. K..

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd uznał za stosowne powołanie biegłego z zakresu rynku paliw, a to z uwagi na upływ czasu, jaki upłynął od czasu działania oskarżonego i problem z poczynieniem ustaleń w tym zakresie z uwagi na brak powszechnie dostępnych źródeł.

Z opinii powołanego biegłego jednoznacznie wynika, że wymienione w zakwestionowanych fakturach ceny nabycia paliwa przez firmę (...) poza paroma wyjątkami były zazwyczaj wyższe od cen hurtowych P. (...) (...) w dniach odpowiadającym datom wystawienia faktur, przy czym różnice te kształtowały się od kilku do aż 25 groszy na litrze paliwa. Ponadto faktury wystawiane z tą samą datą operowały różnymi cenami zakupu. Co więcej, analiza cen z dokumentów sprzedażowych (...) paliwa w postaci oleju napędowego w tym samym okresie co jego nabycie wykazane w zakwestionowanych fakturach, jednoznacznie wskazuje, że (...) sprzedawał zazwyczaj paliwo w cenach zazwyczaj niższych niż średnie ceny ogólnopolskie, przy czym różnica w cenie dochodziła w tym przypadku od 11 aż do 70 groszy na litrze paliwa, natomiast znacznie rzadziej sprzedaż następowała w cenach porównywalnych do cen ogólnopolskich.

W tym miejscu należy odnieść się też do zeznań świadka W. W., który stwierdził, że ceny na stacji paliw prowadzonej przez oskarżonego były równane do cen na (...) stacji (...). (...) była stacją bezobsługową i w tamtym czasie oferowała najtańsze paliwo na terenie O., co Sądowi wiadomym jest z urzędu.

Na uwagę zwraca też fakt, że część faktur sprzedażowych wystawionych przez (...) opisywała wydanie towaru nabywcom w znacznej ilości przekraczającej możliwości zatankowania pojedynczego pojazdu.

W ocenie Sądu powyższe okoliczności pozwalają na przyjęcie, że oskarżony D. K. uwzględniał w składanych w imieniu spółki cywilnej (...) deklaracjach VAT 7 faktury nabycia paliwa, które były fakturami pozornymi oraz że miał tego świadomość, a robił to w celu zaniżenia należnego Skarbowi Państwa podatku VAT.

Podatek od towarów i usług charakteryzuje się tym, że nakładany jest na każdym etapie obrotu towarem (wielofazowość podatku), aż do ostatecznego nabywcy, zaś wpłacie do urzędu skarbowego podlega tylko nadwyżka podatku należnego z tytułu dokonania sprzedaży (innej opodatkowanej czynności) ponad kwotę podatku zapłaconego sprzedawcy (rozliczenie podatku następuje w oparciu o zasadę potrącalności podatku naliczonego od podatku należnego). Taki mechanizm naliczania podatku powoduje, że podmiot, który nabędzie jedynie „fakturowo” produkty w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ze wskazaną w fakturze stawką podatku VAT, po czym sprzeda je przy zastosowaniu tej samej stawki podatku VAT zbywając przy tym produkt taniej niż kupił odnosi korzyść majątkową, albowiem w takiej sytuacji VAT naliczony będzie wyższy od należnego.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Przechodząc do oceny prawnokarnej zachowań oskarżonego D. K. Sąd uznał, iż nie można mu przypisać odpowiedzialności z art. 286 § 1 k.k. jak to przyjęto w akcie oskarżenia.

Z opisu czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach I - IV aktu oskarżenia nie wynika, by oskarżony miał doprowadzić inny podmiot (organ finansowy, Skarb Państwa) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Z pewnością desygnatem takiego znamienia czynu zabronionego nie jest użycie zwrotu o „doprowadzeniu Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem z tytułu bezpodstawnego zaniżenia należnego podatku VAT”.

Oczywiście jako dopuszczalna jawi się koncepcja kwalifikowania działania polegającego na wyłudzeniu takiego podatku jako przestępstwa powszechnego z art. 286 § 1 k.k., ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy sprawca zrealizuje znamiona ustawowe tego występku. Aby je zrealizować sprawca musi działać zamiarem kierunkowym, a więc w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez doprowadzenie organu finansowego do wypłaty z mienia Skarbu Państwa wskazanych przez siebie kwot pieniężnych, stosując przy tym oszukańcze zabiegi wprowadzające ten organ w błąd co do powstania dającego tytuł wypłaty obowiązku podatkowego. W kontekście treści stawianych oskarżonemu zarzutów podkreślenia wymaga to, iż „przestępstwo oszustwa obejmuje zachowanie przejawiające się złożonym zachowaniem sprawcy i pokrzywdzonego, którego istota sprowadza się do wzajemnej aktywności sprawcy i rozporządzającego mieniem. Nie jest zatem możliwe popełnienie oszustwa przez zaniechanie po stronie sprawcy, jak i nie jest możliwe popełnienie tego przestępstwa przez niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, które dokonuje się bez wiedzy lub udziału sprawcy, a więc niejako „poza jego plecami”, jeżeli pokrzywdzony dokonuje rozporządzenia mieniem bez wiedzy i woli sprawcy lub gdy sprawca dokonuje określonych czynności bez wiedzy i woli pokrzywdzonego”. Nie stanowi zatem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa zachowanie sprawcy polegające na obniżeniu (zaniżeniu) wysokości należnego do zapłaty podatku (VAT, podatku dochodowego lub innego rodzaju podatku ustalanego w oparciu o procedurę samoobliczania) za dany okres rozliczeniowy. Brak jest tu konstytutywnego dla oszustwa elementu rozporządzenia mieniem dokonywanego przez odpowiedni organ podatkowy. Zaniżenie należnego za dany okres zobowiązania podatkowego stanowi realizację znamion przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 k.k.s. w wypadku spełnienia określonych w tym przepisie przesłanek, a w szczególności złożenia przez podatnika organowi podatkowemu lub innemu uprawionemu organowi deklaracji lub oświadczenia zawierającego nieprawdę lub zatajającego prawdę i narażenie w ten sposób na uszczuplenie należnego podatku lub uszczuplenia podatku.

Podobnie uznał też Sąd Najwyższy (który to pogląd tut. Sąd podziela) stwierdzając, że udzielenie organowi podatkowemu ustawowego upoważnienia do zaniechania sprawdzenia prawidłowości samoobliczenia podatku w deklaracji (art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Dz.U. z 2015 r., poz. 613 i art. 99 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w której podatnik zaniżył podatek należny, wyklucza realizację przez niego znamion z art. 286 § 1 k.k. w postaci doprowadzenia tego organu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zaniechanie pobrania podatku należnego (v: postanowienie SN z dnia 24 czerwca 2015 r. sygn. I KZP 2/15 OSNKW 2015/7/56, LEX nr 1746374, podobnie również Zoll A. (red.) Barczak-Oplustil A. Bogdan G. Ćwiąkalski Z. Dąbrowska-Kardas M. Kardas P. Majewski J., Raglewski J. Rodzynkiewicz M. Szewczyk M., Wróbel W. „Kodeks karny. Część szczególna. Tom III.” Komentarz do art. 286 k.k. Zakamycze 2006, wyrok SA w Katowicach wyrok SA w Katowicach z dnia 3 kwietnia 2014 r. sygn. II AKa 479/13 LEX nr 1466776 Biul.SA Ka 2014/3/3, KZS 2015/10/67, Prok.i Pr.-wkł. 2015/10/28, wyrok SA w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. II AKa 71/17 LEX nr 2343411, wyrok SA w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2019 r. sygn. akt II AKa 197/18).

Ustalenia poczynione w przedmiotowej sprawie świadczą o tym, że zachowanie oskarżonego nie mogło wyczerpywać znamion występku z art. 286 § 1 k.k.. Również z opisu czynów nie wynika, aby oskarżony miał doprowadzić inny podmiot (tu organ finansowy) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w sposób jak przedstawiono wyżej, albowiem nie sposób przyjąć w ślad za aktem oskarżenia, że jest niekorzystnym rozporządzeniem mieniem „bezpodstawne zaniżenie należnego podatku”.

Ponadto w zarzutach brak jest elementów mających świadczyć o tym, że oskarżony wprowadził kogokolwiek w błąd lub błąd taki wykorzystał. Można przyjąć z opisu czynów z punktów I - IV, że taką czynnością miało być uwzględnianie w deklaracjach VAT 7 faktur VAT poświadczających nieprawdę. Zatem podkreślić należy, że posługiwanie się fikcyjnymi fakturami VAT z reguły wiąże się z podawaniem w urzędzie skarbowym danych zgodnych z rzeczywistością. W rozliczeniach z organem finansowym wykazuje się bowiem podatek naliczony z fikcyjnych faktur, który pozwala pomniejszać należny podatek VAT. Stwarza to sytuację, w której sprawca może co najmniej narazić podatek na uszczuplenie ewentualnie narazić właściwy organ podatkowy na nienależny zwrot nieistniejącej podatkowej należności bądź na zaliczenie jej na poczet własnych zaległości podatkowych lub bieżących ewentualnie przyszłych własnych zobowiązań podatkowych. Tym niemniej niezbędne jest powiązanie tej czynności z postępowaniem przed urzędem skarbowym i wykazanie, kto konkretnie oraz w jaki sposób został wprowadzony w błąd.

W toku przedmiotowego postępowania nie ujawniono dowodów, które wskazywałyby na to, że na którymkolwiek etapie przestępczej działalności oskarżonego D. K. doszło do rozporządzenia mieniem przez Skarb Państwa w sposób przedstawiony powyżej.

Sąd miał też na uwadze, że brak realizacji znamienia w postaci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie wyklucza rozważenia przyjęcia usiłowania do dokonania oszustwa przez sprawcę pod warunkiem, że wykaże się istnienie pozostałych znamion z art. 286 § 1 k.k. Byłoby to możliwe jedynie wówczas jeżeli udowodniłoby się, że oskarżony wprowadzał w błąd pracowników urzędu skarbowego poprzez wykorzystanie do rozliczeń podatkowych fikcyjnych faktur właśnie z zamiarem wyłudzenia podatku VAT, lecz zmierzonego celu z różnych powodów nie osiągnął. Taka konstrukcja prawna jest dopuszczalna jeżeli „osoba, która tworzy albo współtworzy podmiot gospodarczy jedynie w celu wykorzystania procedury zwrotu nadpłaconego VAT i podejmuje działania dla osiągnięcia tego celu przez nabywanie lub podrabianie dokumentów związanych z tym podatkiem, przedkładając je następnie odpowiedniemu organowi skarbowemu, bez prowadzenia poza tym jakiejkolwiek działalności gospodarczej rozliczanej ze Skarbem Państwa”. Wtedy „dopuszcza się przestępstwa powszechnego, o jakim mowa w art. 286 § 1 k.k., a nie przestępstwa skarbowego określonego w art. 76 § 1 k.k.s." (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. II KK 20/13 publ. OSNKW 2013/10/91). Z taką sytuacją nie mamy tu do czynienia, gdyż oskarżony prowadził faktyczną działalność gospodarczą.

Przepis art. 56 § 1 k.k.s. wprowadza karalność oszustwa podatkowego, a istotą zachowania opisanego w tym przepisie jest wprowadzenie organu podatkowego w błąd poprzez niezgodne z rzeczywistością przedstawienie (lub zatajenie) okoliczności mających wpływ na wysokość podatku. Podmiot dopuszczający się oszustwa podatkowego zachowuje się formalnie poprawnie – bierze bowiem udział w postępowaniu. Konsekwencją wskazanego zachowania jest natomiast co najmniej narażenie podatku na uszczuplenie.

Istotnym elementem karalnego zachowania z art. 56 k.k.s. jako narażenia na uszczuplenie podatku jest podanie nieprawdy w deklaracji lub oświadczeniu, zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu albo też niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem i narażenie w ten sposób podatku na uszczuplenie. Konieczne zatem jest wykazanie, że umyślne wprowadzenie w błąd organu podatkowego co do rzeczywistego stanu rzeczy istotnego z punktu widzenia prawidłowego ustalenia wysokości należnego Skarbowi Państwa podatku nastąpiło poprzez złożenie deklaracji lub oświadczenia. W czynach przypisanych oskarżonemu wyraźnie wskazano, że oszustwo podatkowe nastąpiło poprzez złożenie określonych deklaracji, co w pełni znalazło potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach.

W ocenie Sądu oskarżony w ramach czynów opisanych w punktach II – IV bez wątpienia działał w warunkach czynu ciągłego, albowiem podjął tożsame zachowania w bardzo krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.4.  Umorzenie postępowania

I i IV

D. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

W ocenie Sądu działanie oskarżonego opisane w punkcie I aktu oskarżenia biorąc pod uwagę powyższe rozważania, które i w tym zakresie są aktualne, wyczerpało również dyspozycję art. 56 § 1 k.k.s. Z uwagi na odległość czasową, jaka dzieliła to zachowanie od kolejnych trzech nie można przyjąć, by wchodziło ono w skład czynu ciągłego, jaki stanowią te kolejne trzy zachowania. A zatem zachowanie to stanowi odrębny czyn.

Zgodnie z treścią art. 44 § 1 k.k.s. karalność przestępstwa skarbowego ustaje jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat oraz lat 10 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata.

Z kolei z § 5 wynika, że „jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 lub § 2 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 1 ustaje z upływem 5 lat, a przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 2 - z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu”.

Przestępstwa skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. w czasie popełnienia tego czynu przez oskarżonego było zagrożone karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie. Zmiana treści tego przepisu nastąpiła z dniem 17 grudnia 2005 r., w więc z datą wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 178, poz. 1479). Od tego momentu sprawca tego przestępstwa „podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności albo obu tym karom łącznie”. Zważyć przy tym należy, iż przepis art. 56 § 1 k.k.s. nie zawiera określenia wysokości kary pozbawienia wolności. Wysokość ta była i jest nadal określona w art. 27 k.k.s. Zmiana treści tego przepisu, która nastąpiła również na mocy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. spowodowała, że brzmi on obecnie w następujący sposób „jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, kara pozbawienia wolności trwa najkrócej 5 dni, najdłużej - 5 lat; wymierza się ją w dniach, miesiącach i latach”.

Mając powyższe na uwadze należało uwzględnić zasadę intertemporalną wyrażoną w art. 2 § 2 k.k.s. w myśl, której „jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy”. W niniejszej sprawie jej stosowanie sprowadzałoby się do tego, że oskarżony może ponosić odpowiedzialność wyłącznie na podstawie art. 56 § 1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 grudnia 2005 r., a zatem według przepisu, który przewidywał karę pozbawienia wolności do lat 3.

Tak więc rozstrzygając kwestie przedawnienia karalności przypisanemu oskarżonemu czynu, tj. czynu z art. 56 § 1 k.k.s. należało zastosować przepis art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s., zgodnie z którym karalność przestępstw skarbowych zagrożonych karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat ustaje po upływie 5 lat.

Z kolei zgodnie z § 5, jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. W niniejszej sprawie postępowanie przeciwko zostało wszczęte w 5-letnim okresie od popełnienia czynu, co oznacza, że jego karalność ustała ostatecznie po upływie 10 lat.

Mając więc na uwadze treść art. 44 § 3 k.k.s. należało przyjąć, że bieg terminu przedawnienia przestępstwa przypisanego oskarżonego w zakresie zarzutu z punktu pierwszego aktu oskarżenia, popełnionego w 2004 roku rozpoczynał się z końcem roku 2004 i upływał ostatecznie w dniu 31 grudnia 2014 roku. Innymi słowy okres przedawnienia dla tego czynu liczony powinien być od następnego dnia po zakończeniu tego roku tj. od dnia 1 stycznia 2005 r., co oznacza, że przedawnienie zarzucanych czynów nastąpiło w dniu 1 stycznia 2015 r.

Omawiając kwestie przedawnienia karalności przestępstw warto nadmienić, że wyłącznym kryterium długości terminów przedawnienia jest zagrożenie ustawowe przewidziane w przepisie części szczególnej, przewidującym karalność danego czynu. Bez znaczenia są przy tym modyfikacje zagrożenia ustawowego wskutek obostrzenia albo złagodzenia kary (v: postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 14 września 2012 r. sygn. II AKz 368/12, publ. LEX nr 1218862).

Odnośnie czynu opisanego w punkcie V aktu oskarżenia Sąd miał na uwadze zakaz określony w art. 443 k.p.k. Przy pierwszym rozpoznaniu sprawy oskarżony przez sąd I instancji został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 62§2 k.k.s.. W tym zakresie wyrok ten nie był zaskarżony na niekorzyść oskarżonego, natomiast w toku postępowania apelacyjnego obie strony wniosły o umorzenie postępowania w tym zakresie z uwagi na przedawnienie karalności. Kierując się zasadą z art. 443 k.p.k. Sąd nie mógł obecnie procedować w sposób, który pogorszyłby sytuację procesową oskarżonego, a zatem umorzył w tym zakresie postępowanie z uwagi na przedawnienie. W całej rozciągłości podzielił w tym zakresie rozważania Sądu Apelacyjnego w Białymstoku poczynione w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2017 roku sygn. akt II AKa 137/17

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. K.

II, IV

II-IV

Przechodząc do omówienia kwestii wymiaru kary to w tym zakresie Sąd kierował się przede wszystkim ogólnymi dyrektywami wynikającymi z treści art. 53 k.k., bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Nadto uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu oraz stopień jego zawinienia, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, biorąc pod uwagę zaistniałe w sprawie zarówno obciążające, jak i łagodzące okoliczności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego wyrażający się w sposobie działania, w charakterze dobra prawnego naruszonych przestępstwem, w wysokim natężeniu złej woli wyrażającym się w sposobie działania i czasookresie, a także wysokość szkody, na powstanie której narażony został Skarb Państwa

Jako okoliczności łagodzące Sąd natomiast uwzględnił warunki i właściwości osobiste oskarżonego oraz prowadzony przez niego tryb życia. Oskarżony był co prawda raz karany sądownie, ale biorąc pod uwagę czas, jaki upłynął od czasu popełnienia przez niego przestępstwa, owa karalność nie stanowi istotnego elementu obciążającego patrząc na ustabilizowany tryb życia oskarżonego

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonemu kary powinny go przekonać, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest także kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają dopuszczalność przyjęcia możliwości dopuszczania się przestępstw.

Wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i grzywny są, w ocenie Sądu, nie tylko adekwatne do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego, ale realizują też w stosunku do wymienionego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens kary ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Kary w takiej postaci nie tylko uzmysłowią oskarżonemu konieczność ponoszenia odpowiedzialności za swoje zachowanie, ale nadto dadzą wyraz negatywnej ocenie tego typu zachowań. Jednocześnie kary orzeczone wobec oskarżonego czynią, zdaniem Sądu, zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełniają swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości, w ocenie Sądu, adekwatnej z jednej strony do szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, z drugiej zaś do aktualnej jego sytuacji majątkowej, która winna stanowić dla niego istotnie odczuwalną dolegliwość majątkową.

Sąd uznał również, iż oskarżony zasługuje na zastosowanie względem niego instytucji warunkowego zawieszenia kary, albowiem zdaniem Sądu istnieje względem niego pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przypuszczenie, iż warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary. Wymierzona kara wystarczające jest do osiągnięcia celów prewencyjnych wobec oskarżonego. W jego świadomości winna wzbudzić przekonanie o konieczności przestrzegania norm prawnych i wykształcenia krytycznego stosunku do popełnionych przez niego czynów. Z tych też względów, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 wykonanie kary łącznej Sąd warunkowo zawiesił wobec tego oskarżonego na okres próby 4 lat.

Jako, że w trakcie trwania postępowania karnego zmianie uległa treść przepisów ustawy kodeks karny Sąd analizując treść tych przepisów uznał, iż korzystniejsze dla oskarżonego były przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku i stosując się do dyspozycji art. 4 § 1 k.k. zastosował w przedmiotowej sprawie przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.

Nie bez znaczenia jest również okoliczność, iż od popełnienia czynu przez oskarżonego upłynął dość długi okres czasu (14 lat) i zdaniem Sądu w tym względzie wymierzanie kary bezwzględnego pozbawienia wolności nawet w najniższym przewidzianym przez przepisy wymiarze byłoby niecelowe.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. K.

V

II - IV

Na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 27 listopada 2007 roku (v; k. 38)

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

VIII.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 2 pkt. 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. nr 49/1983 poz. 223 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego w Olsztynie) kwotę 10.300,00 (dziesięć tysięcy trzysta) zł tytułem opłaty sądowej i obciążono go kosztami procesu w 3/5 częściach, w pozostałym zakresie na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. koszty procesu ponosi Skarb Państwa

6.  1Podpis