Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2020 r. w Gdańsku

sprawy z powództwa C. P., D. P.

przeciwko (...) Sp. z o. o. w G.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Kosztami procesu solidarnie obciąża powodów C. P. i D. P. w całości, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 609/18

UZASADNIENIE

Pozwem 19 marca 2018 r. powodowie: C. P. i D. P. wnieśli o orzeczenie nakazem zapłaty, aby pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zapłacił na ich rzecz kwotę 30 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu. Powodowie jako podstawę roszczenia wskazali art. 129 ust. 2 Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. 2020, poz. 1219).

W ocenie powodów ustanowienie uchwałą Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. wiąże się ze zmniejszeniem wartości nieruchomości przy ul. (...) w B., znajdującej się w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania.

Konsekwencją powyższego jest szkoda, którą powołany przez stronę powodową biegły wyliczył na kwotę 30.000 zł.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. nie wprowadza żadnych ograniczeń w sposobie korzystania przez powodów ze stanowiącej przedmiot ich prawa własności nieruchomości, nie wpływa w żaden sposób na przeznaczenie nieruchomości powodów, a ponadto nie wiązało się także z legalizacją ponadnormatywnych stężeń hałasu. Pozwany stanął na stanowisku, że żądanie odszkodowania na podstawie art. 129 ust. 2 Prawa ochrony środowiska przysługuje wyłącznie wówczas, gdy na skutek ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania zmianie uległ dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości lub zgody z jej dotychczasowym przeznaczeniem.

Pozwany podniósł także, że Uchwała Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. nie wprowadziła wyższych dopuszczalnych natężeń hałasu w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania dla zabudowy mieszkaniowej. Pozwany wskazał, że przed ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania na obszarze, na którym położona jest nieruchomość powodów, dopuszczalne natężenie hałasu wynosiło 50 dB. Wartość ta nie uległa zmianie na skutek ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania.

Strony podtrzymały swoje stanowiska w dalszych pismach procesowych składanych w toku postępowania oraz na rozprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są współwłaścicielami nieruchomości położonej w B. przy ul. (...). Nieruchomość objęta jest księgą wieczystą o numerze KW (...) prowadzaną przez Sąd Rejonowy w Kartuzach V Wydział Ksiąg Wieczystych.

bezsporne, nadto dowód: wydruk z księgi wieczystej k. 18-20, decyzja w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości rok 2016 k. 21

Uchwałą Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. ustanowiono obszar ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G.. Granica zewnętrzna obszaru ograniczonego użytkowania została wyznaczona na podstawie obwiedni izolinii równoważnego poziomu dźwięku A LAeqN równego 45 dB dla startów, lądowań i przelotów statków powietrznych, zaś granicę wewnętrzną obszaru wyznacza granica terenu lotniska. W obszarze ograniczonego użytkowania wyznaczono dwie strefy: zewnętrzną B oraz wewnętrzną A. (...) ograniczona jest od zewnątrz granicą obszaru ograniczonego użytkowania, tj. obwiednią izolinii 45 dB w porze nocnej, wymaganej dla terenów o podwyższonych standardach akustycznych, oraz od wewnątrz – obwiednią izolinii 50 dB w porze nocnej, wymaganej dla zabudowy mieszkaniowej. (...) natomiast ograniczona jest od zewnątrz obwiednią izolinii 50 dB w porze nocnej i 60 dB w porze dziennej oraz od wewnątrz – granicą terenu lotniska.

W obszarze ograniczonego użytkowania w strefie B wprowadzono następujące ograniczenia:

1.  zakaz przeznaczania terenu pod budowę szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka, itp., jak również zakaz tworzenia stref ochronny A uzdrowiska,

2.  zakaz lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka, itp. z wyłączeniem w szczególności rozbudowy, odbudowy lub nadbudowy istniejących obiektów;

3.  zakaz zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

4.  brak ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenów pod inną zabudowę, w tym mieszkaniową;

5.  dopuszczono lokalizowanie innej zabudowy, w tym mieszkaniowej.

Określono wymagania techniczne dotyczące budynków zlokalizowanych w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania polegające na konieczności zastosowania w istniejących budynkach o funkcjach szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży zabezpieczeń zapewniających właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t. j. Dz. U. 2013, poz. 1409 ze zm.) i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.

W strefie A obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzono następujące ograniczenia:

1.  zakaz przeznaczania terenu pod budowę szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka, itp., jak również zakaz tworzenia stref ochronny A uzdrowiska,

2.  zakaz lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka, itp. z wyłączeniem w szczególności rozbudowy, odbudowy lub nadbudowy istniejących obiektów;

3.  zakaz zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

4.  dopuszczono przeznaczenie nowych terenów pod zabudowę mieszkaniową, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy, pod warunkiem zapewnienia odpowiedniej izolacyjności przegród budowlanych oraz właściwego klimatu akustycznego w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej;

5.  dopuszczono lokalizowanie zabudowy mieszkaniowej pod warunkiem zapewnienia właściwego klimatu akustycznego w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej.

Ponadto w strefie A obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzono następujące wymagania techniczne dotyczące budynków tam zlokalizowanych:

1.  w istniejącej zabudowie, w budynkach z pomieszczeniami wymagającymi ochrony akustycznej należy zapewnić właściwy klimat akustyczny poprzez stosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej, zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane oraz przepisami wykonawczymi do tej ustawy;

2.  w nowoprojektowanych budynkach zabudowy mieszkaniowej należy zapewnić odpowiednią izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów, zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.

dowód: uchwała Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. k. 63-77

Nieruchomość powodów położona w B., przy ul. (...) znajduje się w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania.

bezsporne

Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. nie wiązało się ze zmniejszeniem wartości nieruchomości stanowiącej nieruchomość położoną w B. przy ul. (...).

Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania nie wiąże się z legalizacją poziomu hałasu przekraczającego dopuszczalne natężenia normatywne w ramach strefy B. Utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. nie ograniczyło w całości ani w części dotychczasowego sposobu korzystania z przedmiotowej nieruchomości ani korzystania z niej zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem.

dowód: opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego M. B. k. 185-217, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego M. B. k. 248-250, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego M. B. k.280-281 (protokół elektroniczny k. 282), opinia biegłego w zakresie opisu nieruchomości akt I C 667/18 Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku k. 284-291, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego M. B. k. 306-327

Pismem z dnia 12 lutego 2018 r., powodowie zgłosili pozwanemu roszczenie w trybie art. 129 ust 4 ustawy Prawo ochrony środowiska wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 50.000 zł.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 31-32

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, że powodowie są współwłaścicielami na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości gruntowej, położonej w B. przy ul. (...), zabudowanej budynkiem mieszkalnym, która znajduje się w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania ustanowionego wokół (...) w G. na podstawie uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 29 lutego 2016 r. Powyższe okoliczności znalazły też potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Sąd pod uwagę wziął również pozostałe dowody w postaci dokumentów: odpisu z księgi wieczystej, wezwania do zapłaty skierowanego przez powodów do pozwanego oraz akt sprawy IC 667/18 Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w materiale dowodowym, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione osoby, zaś żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności w toku postępowania, nie budziła ona również wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę dokumentowi w postaci uchwały Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G.. Dokument ten stanowi akt prawa miejscowego, został on sporządzony przez uprawniony organ zgodnie z procedurą przewidzianą przepisami prawa. Wskazany akt prawa miejscowego nie został w toku postępowania podważony przez którąkolwiek ze stron. Sąd także ma na uwadze, że wskazana uchwała nie została zaskarżona przez żadną ze stron do sądu administracyjnego. Akt prawa miejscowego, jakim jest uchwała sejmiku województwa o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania ma moc powszechnie obowiązującą. Akt ten pozostaje w mocy dopóty, dopóki jego nieważność nie zostanie stwierdzona przez sąd administracyjny.

Sąd za wiarygodny dowód uznał opinię sporządzoną przez biegłego sądowego inż. Mieszka B.. Opinia została sporządzona zgodnie z zasadami wiedzy, w sposób prawem nakazany, jest jasna, wewnętrznie spójna, pełna oraz rzetelna. Biegły sądowy w sposób jasny i zrozumiały przedstawił sposób ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości, a także w sposób rzetelny przedstawił analizę rynku nieruchomości. Biegły sądowy wyjaśnił zasadność zastosowanej metody szacowania nieruchomości, dokonał porównania szeregu transakcji sprzedaży nieruchomości podobnych do nieruchomości powodów. Ponadto dokonał analizy rynku nieruchomości pod względem podaży i popytu w okresie od dnia 30 marca 2016 r. do dnia, na który określono wartość przedmiotowej nieruchomości. Jak wynika z opinii, biegły przy wycenie przedmiotowej nieruchomości uwzględnił także okoliczności związane z położeniem wycenianej nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek podstaw, by odmówić przedmiotowej opinii biegłego wiarygodności. Podnoszone przez stronę powodową zarzuty wobec opinii w ocenie Sądu nie znajdują uzasadnienia. Biegły sądowy w pisemnych uzupełniających opiniach jak i na rozprawie w dniu 18 lutego 2020 r. podtrzymał sporządzoną opinię oraz wyjaśnił przyjętą przez niego metodę i technikę wyceny. Biegły sądowy wskazał, że wartość ewentualnej szkody polegającej na zmniejszeniu wartości przedmiotowej nieruchomości ustalił poprzez porównanie wartości przedmiotowej nieruchomości z wartością nieruchomości podobnej położonej poza obszarem ograniczonego użytkowania. W ocenie Sądu zastosowanie takiej metody jest logicznie uzasadnione. Z obliczeń biegłego wynika, że nieruchomość powodów przedstawia wartość wyższą niż podobna nieruchomość położona poza obszarem ograniczonego użytkowania. Sąd nie widzi podstaw, aby przeprowadzoną analizę przez biegłego uznać za błędną. W ocenie Sądu przygotowana opinia odpowiada prawu, w szczególności operat jest zgodny z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004r w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004r, nr 207, poz. 2109). W § 4 Rozporządzenia wskazano metody sporządzania operatu szacunkowego. Z treści tego przepisu nie wynika, by któraś z metod była nadrzędna. Do biegłego należy więc wybór jednej z tych metod. Zdaniem Sądu, nie można czynić zarzutu co do nietrafności wyboru metody tak długo, jak metoda ta mieści się w katalogu określonym w Rozporządzeniu. O nieprawidłowości doboru metody sporządzenia opinii nie mogą przekonywać argumenty powodów tylko z powodu niekorzystnych dla powodów wniosków opinii.

Z tych też względów Sąd stwierdził brak podstaw do sporządzenia opinii przez innego biegłego sądowego. Zgodnie bowiem z utrwalonym poglądem judykatury, sąd rozpoznający sprawę powinien zażądać dodatkowej opinii innych biegłych, jeżeli występuje rozbieżność, niezupełność lub niejasność opinii, a materiał dowodowy nie daje podstawy do oparcia się wyłącznie na opinii jednego biegłego (por. orzeczenie SN z 18.06.1952, C 1108/51 NP. 1953, nr 10 s 93;, postanowienie SN z 29.06.1973 I CR 271/73, wyrok SN z 15.02.1974r, II CR 817/73, uzasadnienie wyroku SN z 10.02.2000, II CR 399/99 OSNP 2001 nr 15, poz. 497, wyrok SN z 08.02.2002 II UICN 112/01 OSNP 2003, nr 23 poz 580). Uznanie przez sąd opinii jednego biegłego za wiarygodną, poparte uzasadnieniem tego stanowiska, zwalnia sąd od obowiązku wzywania jeszcze jednego biegłego (por. orzeczenie SN z 19.07.1952 I C 207/52; wyrok SN z 24.08.1972, II CR 222/72, OSP 1973, z. 5, poz 93). Równocześnie nie można przyjmować, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok SN z 15.11.2001, II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok SN z 05.11.1974 I CR 562/74. W ocenie Sądu, po przeprowadzeniu dowodu z pisemnej oraz ustnej opinii biegłego sądowego brak było potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z akt sprawy XV C 1116/18 Sądu Okręgowego w Gdańsku tj. dokumentu opinii Komisji Arbitrażowej (...) Federacji Stowarzyszeń (...) jako spóźniony i nieprzydatny do rozstrzygnięcia. Wnoszenie o dopuszczenie dowodu z tych akt było spóźnione gdyż nie było przeszkód, aby taki wniosek dowodowy został złożony już w odpowiedzi pozew lub następnym piśmie. Dowód ten sąd ocenił jako nieprzydatny, ponieważ dotyczył innej sprawy, z uwagi na naruszenie zasady bezpośredniości, nie mogły być podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Opinia sporządzona w innej sprawie, co do zasady nie stanowi bowiem dowodu z opinii w rozumieniu art. 278 k.p.c. i jako taka może być traktowana jedynie jako uzupełnienie stanowiska strony procesu, która na taką opinię się powołuje, nie mogłaby zaś być poddana ocenie przy zastosowaniu charakterystycznych dla tego rodzaju środka dowodowego kryteriów oceny przy uwzględnieniu zasady unormowanej w art. 233 § 1 k.p.c. Opinia biegłego zgodnie z art. 278 k.p.c. służy bowiem stworzeniu sądowi możliwość prawidłowej oceny materiału procesowego w wypadkach, kiedy ocena ta wymaga wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 k.p.c. (a więc wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy powszechnej). Z tym też wiąże się specyfika oceny takiego dowodu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., która z uwagi na swoistość tego środka dowodowego, nie może podlegać ocenie sądu w warstwie dotyczącej przedstawionych poglądów naukowych lub dotyczących wiedzy specjalistycznej (naukowej lub technicznej) nawet jeśli członkowie składu orzekającego taką wiedzę posiadają. Ocenie podlega bowiem wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność, spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, LEX nr 46096). Przyjąć zatem należy, że walor dowodu z opinii biegłego posiada jedynie dowód dopuszczony i przeprowadzony przez sąd orzekający w danej sprawie jako odpowiadający powoływanej już zasadzie bezpośredniości, wyrażonej w art. 235 k.p.c. i mogący być poddany weryfikacji przy wykorzystaniu wskazanych wyżej kryteriów. Stąd też pisemna opinia biegłego sporządzona w innej sprawie, może być wykorzystana jako materiał dowodowy dla dokonania ustaleń wymagających wiedzy specjalistycznej tylko wtedy, gdy druga strona wyrazi na to zgodę, a w przeciwnym razie jest traktowana jako dokument podlegający ocenie według innych kryteriów, aniżeli dowód z opinii biegłego.

Powództwo zasługiwało na oddalenie w całości.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. 2020, poz. 1219), dalej p.o.ś., jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. Zgodnie zaś z ustępem drugim powołanego przepisu w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Strona powodowa upatruje powstania szkody w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G.. Przesłankami roszczenia odszkodowawczego z art. 129 ust. 2 p.o.ś. są ograniczenie korzystania z nieruchomości, szkoda oraz związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a ograniczeniem korzystania z nieruchomości. Szkoda obejmuje także zmniejszenie wartości nieruchomości. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuję, że związek ustanowienia obszaru ograniczonego oddziaływania z obniżeniem wartości nieruchomości jest ujmowany szeroko. Przyjmuje się więc, że ograniczeniem tym jest już samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania, gdyż powoduje ono obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych w treści aktu o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania. Na skutek wejścia w życie tego aktu, dochodzi do zawężenia granic prawa własności i od tej daty właściciel musi znosić dopuszczalne na tym obszarze podwyższone normatywnie immisje hałasu, bez możliwości żądania ich zaniechania, co wpływa również na obniżenie wartości nieruchomości (tak: wyr. SN z 11.03.2020 r., I CSK 688/18, LEX nr 2977456; wyr. SN z 29.11.2019 r., I CSK 374/18, LEX nr 2775628). W niniejszej sprawie zaistniało zdarzenie w postaci uchwalenia przez Sejmik Województwa (...) uchwały nr 208/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r., na mocy której utworzono wokół (...) im. (...) w G. obszar ograniczonego użytkowania. Uchwała ta nie wprowadziła jednakże żadnych ograniczeń sposobu korzystania z nieruchomości przez powodów. Wskazany akt prawa miejscowego nie wpływa w żaden sposób na dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości stanowiącej własność powodów. Uchwała nie wprowadza także żadnych postanowień nakazujących właścicielom nieruchomości mieszkaniowych znajdujących się w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania zapewnienie odpowiedniej izolacji akustycznej. Wobec powyższego uznać należy, że samo utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. nie wiązało się z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości przez powodów.

Sąd zważył także, że na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania powodowie nie są zmuszeni do znoszenia podwyższonych normatywnie immisji akustycznych. Z uchwały Sejmiku Województwa (...) nr 203/XVIII/16 z dnia 29 lutego 2016 r. wynika, że dopuszczalne natężenie hałasu w strefie B wynosi 45 dB. Przed utworzeniem wokół (...) im. (...) w G. obszaru ograniczonego użytkowania dopuszczalne natężenie hałasu nie mogło przekraczać wartości wskazanych w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (t. j. Dz. U. 2014, poz. 112 ze zm.), które dla terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej wynoszą w porze dziennej 55 dB, zaś w porze nocnej 45 dB. Powyższe wskazuje, że uchwała w sprawie utworzenia wokół (...) im. (...) w G. obszaru ograniczonego użytkowania w żaden sposób nie podwyższyła dopuszczalnych natężeń immisji akustycznych w obrębie nieruchomości powodów. Brak zatem podstaw, by zgodzić się z twierdzeniem, że na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania powodowie zmuszeni będą znosić podwyższone normatywnie poziomy immisji akustycznych. W rzeczywistości bowiem do takiego podwyższenia dopuszczalnych natężeń hałasu nie doszło, zaś uchwała Sejmiku Województwa (...) nie wprowadziła w tym zakresie żadnych zmian w stosunku do poprzedniego stanu prawnego. Wobec powyższego utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania nie implikuje zacieśnienia prawa własności powodów do nieruchomości położonej w B. przy ul. (...).

Wreszcie utworzenie wokół (...) im. (...) w G. obszaru ograniczonego użytkowania nie wiązało się ze spadkiem wartości nieruchomości powodów, spowodowanym tzw. „stygmatyzacją” nieruchomości na rynku. Jak wynika z opinii biegłego sądowego inż. Mieszka B. nieruchomość powodów przedstawia wyższą wartość, niż podobna nieruchomość położona poza obszarem ograniczonego użytkowania, a wniosek ten poparty został wyczerpującą analizą rynku.

Z tych wszystkich względów, w ocenie Sądu nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 p.o.s dlatego też Sąd oddalił powództwo jako niezasadne, o czym orzekł, jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., obciążając nimi powodów, jako stronę przegrywającą, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. Powodowie przegrali proces w całości, zatem w tym zakresie zostali obciążeni kosztami postępowania.

Sędzia Urszula Minga – Głuszcz

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

G., (...)

(...)