Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: stażysta Magdalena Badylak

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2021 w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 1.881,90 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.881,90 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt jeden złoty dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII C 542/20

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2020 roku K. J., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wytoczył przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. powództwo o zapłatę łącznej kwoty 1.881,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda powołał się na zdarzenie drogowe, które miało miejsce w dniu 14 kwietnia 2017 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki B. nr rej. (...). Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym towarzystwie. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...).01 i uznał zasadę swej odpowiedzialności. Poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego ze stawką czynszu w wysokości 190 zł netto za dobę. Świadczona przez powoda usługa stanowiła bezgotówkowy najem pojazdu. Poszkodowany w dniu 15 maja 2017 roku przelał na powoda wierzytelność o zapłatę z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Całkowity koszt najmu pojazdu wyniósł 7.244,70 zł brutto.

Poszkodowany poniósł również dodatkowy koszt podstawienia pojazdu zastępczego w wysokości 98,40 zł oraz koszt zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu na parkingu w wysokości 246 zł. Powód wskazał, że okres zabezpieczenia pojazdu na parkingu strzeżonym związany był z czasem likwidacji szkody przez stronę pozwaną i został naliczony do dnia 11 maja 2017 toku kiedy to strona pozwana dokonała przelewu odszkodowania za uszkodzony pojazd.

Pozwany decyzję o przyznaniu dopłaty do odszkodowania wydał w dniu 22 maja 2017 roku. Pozwany uznał w całości okres najmu pojazdu zastępczego redukując stawkę najmu w do kwoty 140 zł netto/ za dobę, nadto pozwany nie uznał pozostałych roszczeń. Łączna wypłata z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyniosła 5.707,20 zł.

Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się następujące kwoty: 1537,50 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, 98,40 zł tytułem kosztów podstawienia pojazdu zastępczego oraz 246 zł tytułem kosztów parkowania i zabezpieczenia pojazdu.

(pozew k. 5-9 )

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego kwestionując zasadność roszczenia z tytułu parkowania pojazdu. Podkreślił, że koszt parkowania pojazdu na terenie warsztatu w oczekiwaniu na naprawę nie stanowi normalnego następstwa szkody, zatem pozwany nie jest zobowiązany do pokrywania tego typu opłat. Nadto pozwany nie uwzględnił opłaty za podstawienie pojazdu zastępczego poza godzinami pracy firmy powoda w kwocie 80 zł netto, jako wykraczającej poza zakres kosztów stanowiących normalne następstwo szkody za które odpowiedzialność ponosi pozwany.

Pozwany wskazał, że szkoda została zgłoszona przez powoda w dniu 20 kwietnia 2017 roku. W trakcie rozmowy telefonicznej pracownik pozwanego poinformował powoda o możliwości bezpłatnej organizacji pojazdu zastępczego w ramach OC sprawcy szkody, a nadto wskazał, że w przypadku organizacji pojazdu zastępczego we własnym zakresie pozwany pokryje koszty najmu do wysokości stawki najmu, jaką pozwany byłby zobowiązany uiścić, gdyby poszkodowany skorzystał z oferty pozwanego, tj. 140 zł netto/doba. Potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody wraz z informacją o możliwości skorzystania z oferty zorganizowania pojazdu zastępczego zostało potwierdzone w wiadomości e-mail z dnia 20 kwietnia 2020 roku.

(odpowiedź na pozew k. 38-40)

W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2021 roku pełnomocnik pozwanego wyjaśnił, że omyłkowo wskazał, iż powodowi została przedstawiona oferta najmu w wiadomości e-mail, podczas gdy informacje te zostały przekazane powodowi podczas rozmowy telefonicznej dotyczącej zgłoszenia szkody.

(pismo k. 87)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy z dnia 13.10.2020 roku k.50-51, protokół rozprawy z dnia 17.08.21r. k.84-86, protokół rozprawy z dnia 22.09.2021r. k.98)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2017 roku w Ł. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do M. N. samochód marki B. nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie. Uszkodzeniu uległ tył pojazdu, zderzak, klapa tylna, lampa była potłuczona.

Poszkodowany zwrócił się do powoda o pomoc w zgłoszeniu szkody i poprowadzeniu całego procesu likwidacji szkody. (...) było niezdatne do dalszego użytku, w związku z czym zostało zabezpieczone na parkingu strzeżonym, na ul. (...) w Ł..

( zeznania powoda 00:09:13 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 17 sierpnia 2021 r. k. 84-86 w zw. z 00:03:55-00:25:01 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 13 października 2020r. k. 50-51, okoliczności bezsporne)

Dnia 15 kwietnia 2017 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego F. (...) o nr rej. (...) ze stawką czynszu w wysokości 190 zł netto za dobę. Umowa nie przewidywała limitu przejechanych kilometrów oraz kaucji. W umowie wskazano iż dopłata za zwrot lub wydanie samochodu poza godzinami pracy firmy (8-16 od poniedziałku do piątku oraz 9-13 w soboty) wynosi 80 zł netto, w niedziele i święta (oraz w godzinach 23-6) wynosi 120 zł netto. Pojazd został wydany poszkodowanemu w dniu 15 kwietnia 2017 roku o godzinie 21:30.

(umowa najmu pojazdu zastępczego k. 14-15, okoliczności bezsporne)

Powód w dniu 18 kwietnia 2017 roku telefonicznie zgłosił szkodę pozwanemu, jednakże z uwagi na brak kontaktu ze strony pozwanego, powód w dniu 20 kwietnia 2017 roku ponownie telefonicznie zgłosił szkodę pozwanemu. Szkoda została zarejestrowana pod nr (...).01. Pracownik pozwanego podczas rozmowy poinformował powoda, iż w pozwanym towarzystwie maksymalna wysokość stawki za najem pojazdu klasy D wynosi 140 zł netto. Powodowi nie została przedstawiona żadna oferta najmu organizowanego przez pozwanego, ani też informacja dotycząca warunków czy parametrów umowy najmu.

(okoliczności bezsporne, zeznania powoda 00:09:13 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 17 sierpnia 2021 r. k. 84-86 w zw. z 00:03:55-00:25:01 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 13 października 2020r. k. 50-51, telefoniczne zgłoszenie szkody w aktach szkody na płycie CD k. 42)

Poszkodowany umową cesji zawartą w dniu 15 maja 2017 roku przeniósł na powoda wierzytelność wobec pozwanego w zakresie kosztów najmu od powoda pojazdu zastępczego w związku ze szkodą w pojeździe marki B. nr rej. (...).

( umowa cesji k. 13, okoliczności bezsporne)

Najem pojazdu zastępczego trwał 31 dni, tj. od dnia 15 kwietnia 2017 roku do dnia 15 maja 2017 roku.

(okoliczności bezsporne, umowa najmu pojazdu zastępczego k. 14-15)

Powód w dniu 15 maja 2017 roku wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.348,10 zł brutto z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz podstawienia auta poza godzinami pracy firmy oraz fakturę VAT nr (...) na kwotę 246 zł brutto z tytułu zabezpieczenia uszkodzonego samochodu B. nr rej. (...) w okresie od 15 kwietnia 2017 roku do 11 maja 2017 roku.

(faktury VAT k.16, 17)

Powód w dniu 15 maja 2017 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności i wezwał do zapłaty kwoty 7.589,10 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

(wydruk wiadomości e-mail k. 23)

Pozwane towarzystwo w dniu 22 maja 2017 roku uznało roszczenie za szkodę powstałą w dniu 14 kwietnia 2017 roku z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w wysokości 4.477,20 zł. Pozwany uznał za zasadny okres od dnia 15 kwietnia 2017 roku do dnia 5 maja 2017 roku najmu pojazdu zastępczego oraz dokonał weryfikacji zastosowanej przez powoda stawki najmu z kwoty 190 zł netto/doba do kwoty 140 zł netto/doba. Nadto w uzasadnieniu wskazał, że brak jest podstaw do uznania kosztów związanych z podstawieniem auta poza godzinami pracy firmy, bowiem okoliczność ta nie stanowi następstwa szkody.

(decyzja k. 18-19)

Powód nie zgadzając się z decyzją pozwanego w dniu 21 maja 2017 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej złożył reklamację.

W odpowiedzi na powyższe decyzją z dnia 21 lipca 2017 roku pozwane towarzystwo podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 20 kwietnia 2017 roku, kiedy to szkoda została zgłoszona, pozwany poinformował o możliwości bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem podmiotu współpracującego z pozwanym oraz maksymalnej stawce dobowej 140 zł netto uznawanej przez ubezpieczyciela w przypadku nie skorzystania z jego oferty.

Po ponownej analizie sprawy pozwany uznał za zasadny cały okres najmu pojazdu zastępczego tj. od dnia 15 kwietnia 2017 roku do dnia 15 maja 2017 roku i przyznał koszty wynajęcia pojazdu zastępczego w łącznej kwocie 5.707,20 zł (6 dni tj. okres od 15 kwietnia 2017 roku do dnia zgłoszenia szkody x 190 zł netto/doba + 25 dni x 140 zł netto/doba + VAT).

Pozwany nie uznał pozostałych kosztów objętych roszczeniem powoda jako pozostających bez adekwatnego związku ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła i nie stanowiących kosztów ekonomicznie uzasadnionych. Ponownie wskazał, że koszty zabezpieczenia pojazdu nie mogą być uznane za pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym.

(wydruk wiadomości e-mail k. 24, odpowiedź na reklamację k.20-21, okoliczności bezsporne)

Stawki za najem pojazdów w 2017 roku w regionie (...) dla pojazdów zaliczanych do tej samej klasy, co pojazd uszkodzony i wynajęty mieściły się w granicach 103-180 zł netto w przypadku najmu gotówkowego i 195-250 zł netto w przypadku najmu bezgotówkowego.

Zastosowana stawka najmu w wysokości 190 zł netto była niższa aniżeli stawki stosowane przez inne podmioty gospodarcze zajmujące się wypożyczaniem pojazdów zastępczych (w formie bezgotówkowej).

Pojazd uszkodzony w klasyfikacji stosowanej przez wypożyczalnie samochodów znajdował się w klasie D. Pojazd wynajęty w klasyfikacji stosowanej przez wypożyczalnie samochodów znajdował się w klasie D/D+. Pojazd uszkodzony i wynajęty znajdowały się w tej samej klasyfikacji stosowanej przez wypożyczalnie pojazdów.

(opinia biegłego sądowego k. 55-60)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o zeznania powoda oraz opinię biegłego w zakresie kosztorysowania i wyceny wartości pojazdów. W ocenie Sądu opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, spójna, zaś wnioski z niej płynące logiczne. Nadto zasygnalizować należy, iż żadna ze stron nie wnosiła o jej uzupełnienie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie była kwestia odpowiedzialności pozwanego za następstwa zdarzenia z dnia 14 kwietnia 2017 roku. Podkreślenia wymaga, iż pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, wypłacając w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu, kwestionując jednak stawkę najmu pojazdu zastępczego oraz zasadność dochodzenia roszczenia z tytułu zwrotu kosztów zabezpieczenia pojazdu oraz zwrotu kosztów z tytułu podstawienia pojazdu zastępczego poza godzinami pracy firmy.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 363 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2018.473 z późn. zm.). Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 powołanej ustawy).

Nie ulega wątpliwości, że powodowi przysługuje odszkodowanie za zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Stosownie do treści art. 361 § 2 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego i szkody w rozumieniu prawa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu OC stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego. Odszkodowanie ubezpieczeniowe różni się jednak od zwykłego odszkodowania określonego w art. 361 k.c. co do charakteru, przesłanek i wymiaru świadczenia. Odszkodowanie ubezpieczeniowe należy się z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej, a nie sprawczej. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczająca jednak nieuzasadnione wzbogacenie poszkodowanego. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody może bowiem nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas gdy odszkodowanie ubezpieczeniowe z tytułu OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Obie formy są równoważne w tym sensie, iż zmierzają do odwrócenia w dobrach i interesach poszkodowanego skutków zdarzenia wyrządzającego mu szkodę i przywrócenia - w znaczeniu prawnym - stanu, jaki by istniał, gdyby owo zdarzenie nie nastąpiło. Wykorzystując instrumenty prawne nie da się odwrócić faktycznego przebiegu zdarzeń, można co najwyżej wyeliminować niektóre ich skutki. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 17 listopada 2011 r. (sygnatura akt sprawy III CZP 5/11) przyjęto, że objęcie odpowiedzialnością ubezpieczyciela celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Ocena wysokości wydatków musi być dokonana przez pryzmat konieczności zachowania rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. O tym, czy wspomniane koszty i ich wysokość były "ekonomicznie uzasadnione" decyduje kilka czynników, w tym także obowiązek współdziałania wierzyciela z dłużnikiem, obowiązek nieprzyczyniania się poszkodowanego do zwiększenia rozmiarów szkody. Przy czym Sąd Najwyższy słusznie zauważył, że różnorodność okoliczności związanych z następstwami wypadku komunikacyjnego oraz sytuacją życiową poszkodowanego nie pozwala na formułowanie kazuistycznych wytycznych, podlegają one indywidualnej ocenie. Dodatkowo zaaprobować należy również pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 8 września 2004 r., (sygn. akt sprawy IV CK 672/03), zgodnie z którym za normalne następstwo zniszczenia pojazdu należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda jeszcze nie została naprawiona.

W niniejszej sprawie sporna była uzasadniona stawka dobowa za najem, która w ocenie pozwanego wynosiła 140 zł netto za dzień najmu pojazdu zastępczego.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c.). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powód zgłaszający w imieniu poszkodowanego szkodę pozwanemu nie został poinformowany o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego towarzystwa, nie przedstawiono mu żadnej oferty chociażby ogólnikowej ograniczając się jedynie do informacji dotyczącej obowiązujących u pozwanego maksymalnych stawkach dobowych za najem pojazdu zastępczego klasy D. Pozwany miał od samego początku pełną świadomość, że poszkodowany zdecydował się wynająć samochód zastępczy u podmiotu trzeciego. Pomimo tej wiedzy nie przedsięwziął żadnych działań, aby zweryfikować stawki, czy też przedstawić poszkodowanemu za pośrednictwem podmiotu trzeciego konkretnej oferty najmu pojazdu. W ocenie Sądu inercję pozwanego, będącego profesjonalistą, należy postrzegać w przypadku opisanej szkody w kategoriach milczącej akceptacji warunków umowy najmu zawartej pomiędzy powodem a poszkodowanym. Nie istniały bowiem żadne obiektywne przeszkody, aby pozwany zwrócił się o przesłanie przedmiotowej umowy, a następnie dokonał weryfikacji jej postanowień. Jednocześnie strona pozwana nie udowodniła, że rzeczywiście była w stanie zorganizować hipotetyczny najem, bowiem załączona umowa o współpracy została zawarta 14 sierpnia 2018 r., zaś najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 15 kwietnia 2017 roku do dnia 15 maja 2017 roku.

Poza tym pozwany nie kwestionował, że przyjęta stawka najmu w wysokości 190 zł za dobę miała rynkowy charakter. Należy nadto podkreślić, iż zgodnie z opinią biegłego sądowego stawka ta była niższa od średnich stawek za najem pojazdu klasy D w regionie (...) w roku 2017. Należy także zwrócić uwagę, że przedmiotowa umowa najmu pojazdu zastępczego była korzystna dla najemcy, gdyż nie przewidywała ograniczeń kierowcy czy kaucji. Reasumując tę część rozważań Sąd uznał, że powód był uprawniony do przyjęcia stawki dobowej na wskazanym poziomie tj. odpowiednio 190 zł netto.

Pozwany, jak już wskazano kwestionował także zasadność dochodzenia kwoty z tytułu podstawienia pojazdu poza godzinami pracy firmy. Podkreślenia wymaga, iż poszkodowany zgłosił się do powoda w godzinach popołudniowych, zaś pojazd zastępczy został mu udostępniony o godzinie 21:30. Zgodnie z § 5 pkt 3 umowy najmu dopłata za wydanie pojazdu poza godzinami pracy firmy wynosi 80 zł netto, co daje kwotę 96,40 zł brutto. Usługa wykowywana po godzinach pracy przedsiębiorstwa ma charakter wyjątkowy, wynikający z czasu jej wykonywania. Przedsiębiorstwo powoda funkcjonuje w godzinach od 8 do 16 od poniedziałku do piątku oraz w godzinach od 9 do 13 w soboty. W ocenie Sądu zastosowana wysokość dodatkowej opłaty za podstawienie auta poza godzinami pracy firmy w kwocie 80 zł netto uzasadniona jest kosztami jakie powód ponosić musi w związku z ciągłą gotowością jego firmy do świadczenia usług oraz ponoszonymi kosztami utrzymania pracowników. Wobec powyższego roszczenie powoda z tego tytułu należy uznać za w pełni uzasadnione.

Pozwany kwestionował również zasadność dochodzenia roszczenia z tytułu zabezpieczenia uszkodzonego na skutek zdarzenia z dnia 14 kwietnia 2017 roku pojazdu na parkingu strzeżonym. W ocenie Sądu parkowanie uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym płatnym niewątpliwie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym ( art. 361 § 1 kc ), a poniesienie kosztów z tego tytułu w okolicznościach niniejszej sprawy uznać można za obiektywnie uzasadnione i konieczne. Pojazd doznał na skutek zdarzenia z dnia 14 kwietnia 2017 roku uszkodzeń powodujących niemożność poruszania się nim. Parkowanie uszkodzonego pojazdu może mieć sens ekonomiczny, gdy oczekuje się na naprawę, oględziny i kosztorys naprawy. Należy ocenić jako prawidłowe zachowanie się osoby, która obowiązana jest zabezpieczyć uszkodzony pojazd i zapobiegać zwiększeniu szkody (art. 16 ust.2 cyt. ustawy z 2003r.). Rezygnacja z usług parkingowych i pozostawienie samochodu w miejscu niestrzeżonym mogłaby prowadzić do powiększenia rozmiaru szkód. Nie sposób wykluczyć, że pozostawiony bez ochrony samochód mógłby zostać utracony lub rozgrabiony, co przewyższyłoby koszty jego parkowania na parkingu strzeżonym płatnym do czasu jego naprawy. Brak w aktach sprawy dowodów na to, by poszkodowany dysponował miejscem parkingowym umożliwiającym bezpłatne, ale i bezpieczne przechowywanie uszkodzonego pojazdu. Wybór miejsca przechowywania należał zatem do poszkodowanego. Okres parkowania był usprawiedliwiony okolicznościami sprawy i pokrywa się z czasem, w jakim poszkodowany korzystał z auta zastępczego.

Reasumując, Sąd zasądził na rzecz powoda żądaną pozwem kwotę 1.881,90 zł dochodzoną tytułem odszkodowania.

Podstawę żądania odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Dlatego też Sąd zasądził kwotę 1.881,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu, czyli od dnia 22 maja 2017 roku do dnia zapłaty, bowiem w tym dniu upłynął już termin 30-dniowy (art. 817 § 1 k.c.) na wypłatę odszkodowania (szkodę zgłoszono 18 kwietnia 2017 r.).

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, dlatego też była uprawniona do żądania zwrotu kosztów procesu w pełnej wysokości.

Koszty poniesione przez powoda obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 200 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.