Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Pikulik

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2021 r., w S.,

na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko A. B.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt III C 44/21

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2019 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko A. B., którym żądała zasądzenia od niej kwoty 1.423,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. podniosła, że pozwana A. B. nie wywiązała się z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 7 lipca 2015 roku z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie. Na kwotę tą składa się kapitał w kwocie 1 166,68 złotych oraz odsetki naliczone od dnia 28 września 2016 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu do sądu w kwocie 256,64 złotych. Wierzytelność ta stała się wymagalna 28 września 2016 roku. Wierzytelność tą powódka nabyła na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 roku.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Szczecin-Centrum w Szczecinie.

Pozwana A. B. w wyznaczonym terminie, tj. do dnia 25 lutego 2021 roku, nie złożyła odpowiedzi na pozew, wobec czego Sąd, stosownie do treści przepisu art. 339 § 1 k.p.c., wydał na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2021 roku wyrok zaoczny, którym oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lipca 2015 roku sporządzono formularz ramowej umowy pożyczki, w której jako pożyczkodawcę wskazano (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę (...) w W., dla której usługi pośrednictwa świadczyła (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (zwana pośrednikiem). Jako pożyczkobiorcę wskazano osobę fizyczną o numerze PESEL (...).

Zgodnie z postanowieniem punktu 5 umowy ramowej w celu złożenia wniosku i otrzymania pożyczki, pożyczkobiorca dokonuje rejestracji na stronie internetowej, na której utworzone zostaje konto użytkownika. Podczas rejestracji pożyczkobiorca podaje wszystkie informacje wymagane na stronie internetowej, w tym adres poczty e – mail, i hasło, za pomocą którego pożyczkobiorca potwierdzi swoją tożsamość i będzie mógł zalogować się na swoim koncie użytkownika. Rejestracja następuje poprzez wypełnienie formularza rejestracji znajdującego się na stronie internetowej pośrednika.

Po poprawnym wypełnieniu formularza rejestracji pożyczkobiorcy zostaną przekazane za pośrednictwem strony internetowej dane niezbędne do dokonania przelewu prowizji za rozpatrzenie wniosku o rejestrację: dane odbiorcy, numer rachunku odbiorcy, kwota przelewu, zgodnie z tabelą opłat oraz tytuł przelewu. W celu potwierdzenie rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany jest dokonać przelewu prowizji za rozpatrzenie wniosku o rejestrację na rachunek pośrednika wpisując w tytule przelewu tekst zawierający unikalny kod, który pożyczkobiorca otrzymał n a pocztę elektroniczną po poprawnym wypełnieniu formularza rejestracji.

W momencie dokonania rejestracji na stronie internetowej pożyczkobiorca jednocześnie składa wniosek o pierwszą pożyczkę, wskazując propozycję indywidualnych warunków umowy, tj. kwoty pożyczki, liczbę rat oraz termin spłaty pożyczki.

Kwota pożyczki zostanie przekazana przelewem na rachunek bankowy pożyczkobiorcy niezwłocznie po wysłaniu przez pośrednika do pożyczkobiorcy elektronicznego zawiadomienia o wysokości udzielonej pożyczki, harmonogramie uwzględniającym liczbę i terminy płatności poszczególnych rat oraz terminie zwrotu pożyczki przy pomocy wiadomości SMS wysłanej na numer telefonu komórkowego pożyczkobiorcy i/lub wysłaniu wiadomości e – mail na adres e- mail pożyczkobiorcy podany na koncie użytkownika.

Po zaakceptowaniu przez pośrednika poprawnego wniosku pożyczkobiorcy o pierwszą pożyczkę, pośrednik wyśle europejski arkusz informacyjny, a w przypadku pierwszej umowy pożyczki, dodatkowo również ramową umowę pożyczki na adres poczty elektronicznej pożyczkobiorcy podany w formularzu rejestracyjnym. Po otrzymaniu ww. dokumentów, pożyczkobiorca zobowiązany jest wydrukować te dokumenty, podpisać po jednym egzemplarzu każdego z nich i odesłać te dokumenty na adres korespondencyjny. Nie odesłanie tych dokumentów przez pożyczkobiorcę, a także odesłanie tych dokumentów bez podpisu nie jest podstawą do stwierdzenia, że pożyczka nie została udzielona. Po otrzymaniu podpisanych przez pożyczkobiorcę dokumentów, o których mowa powyżej, pośrednik niezwłocznie odeśle pożyczkobiorcy na jego adres zamieszkania wskazany w formularzu rejestracyjnym jeden egzemplarz każdego z tych dokumentów podpisany przez pośrednika działającego w imieniu i na rzecz pożyczkodawcy.

Po otrzymaniu przez pożyczkodawcę prowizji za rozpatrzenie wniosku o udzielenie pożyczki oraz po przeprowadzeniu weryfikacji pożyczkobiorcy, pożyczkobiorca podejmuje decyzję odnośnie warunków oferowanej pożyczki, informując o nich pożyczkodawcę, P. wysyła do pożyczkodawcy elektroniczne powiadomienie o wysokości oferowanej pożyczki i harmonogramie spłaty określającym ilość i wysokość rat na adres e – mail podany na koncie użytkownika oraz/lub jako wiadomość tekstową sms na numer telefonu komórkowego pożyczkobiorcy.

Umowa pożyczki wchodzi w życie w momencie, w którym pożyczkodawca podejmie decyzje o udzieleniu pożyczki i poinformuje o tym pożyczkobiorcę w sposób i trybie określonym w ramowej umowie pożyczki. Pożyczkodawca wypłaca pożyczkę przelewając pożyczkę z rachunku pośrednika na rachunek pożyczkobiorcy od razu po wejściu w życie umowy pożyczki. Wraz z dokonaniem przelewu uznaje się, że pożyczkobiorca otrzymał pożyczkę.

Termin zwrotu pożyczki oraz spłaty jej poszczególnych rat liczony jest od dnia, w którym pożyczkobiorca otrzymał pożyczkę, zgodnie z powyższymi warunkami.

Na całkowity koszt pożyczki składa się prowizja operacyjna oraz koszt ubezpieczenia.

Prowizja operacyjna jest rozliczana w miesięcznych okresach rozliczeniowych w wysokości i terminach spłat wynikających z harmonogramu, zgodnie z tabelą opłat przedstawiona na stronie internetowej pożyczkodawcy.

Koszt ubezpieczenia jest rozdzielony proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i uiszczany przez pożyczkobiorcę wraz z każdą ratą w terminach spłaty wynikających z harmonogramu, zgodnie z tabelą opłat przedstawiona na stronie internetowej pożyczkodawcy.

Pożyczkobiorca spłaca pożyczkę, zgodnie z warunkami umowy, z uwzględnieniem rat i terminów spłaty wskazanych w harmonogramie. Spłaty rat będą dokonywane w okresach miesięcznych liczonych od dnia wypłaty pożyczki.

Jeżeli pożyczka lub jej część nie zostanie uiszczona w terminie wskazanym w harmonogramie, spowoduje to uznanie niespłaconej części pożyczki za zadłużenie przeterminowane i w związku z tym pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty, oprócz kwoty pożyczki:

- odsetek za czas opóźnienia, tj. za okres od daty spłaty pożyczki lub jej części w kwocie wynikającej z harmonogramu do dnia zaksięgowania kwoty pożyczki lub jej części w kwocie wynikającej z harmonogramu na rachunku pożyczkodawcy,

- składki ubezpieczenia dodatkowego za opóźnienia zwrotu pożyczki w wysokości określonej w tabeli opłat i na zasadach określonych w ramowej umowie pożyczki.

Odsetki za opóźnienie naliczane są w wysokości odsetek maksymalnych określonych w art. 359 par. 2 (1) k.c., tj. czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Pożyczkodawca ma prawo do przedterminowego, jednostronnego odstąpienia od umowy pożyczki i żądania spłaty całkowitej kwoty pożyczki, powiększonej o prowizje za udzielenie pożyczki, odsetki i kwotę ubezpieczenia i inne płatności wynikające z umowy pożyczki, między innymi w przypadku, gdy pożyczkobiorca zalega z ze spłatą którejkolwiek z rat pożyczki określonych w umowie i/lub harmonogramie przez okres dłuższy niż 14 dni.

Dowód:

- formularz ramowej umowy pożyczki z dnia 7 lipca 2015 r. – k. 20-24.

W dniu 7 lipca 2015 r. sporządzono standardowy europejski arkusz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego szybkiej pożyczki dla osób fizycznych. W jego treści wskazano całkowitą kwotę kredytu na 1.400,00 zł, okres obowiązywania umowy na 24 miesiące, całkowitą kwotę do spłaty na 3 360 złotych. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 169,99%. Spłata pożyczki miała nastąpić w ratach miesięcznych, począwszy od 6 września 2015 roku, w kwocie po 140 złotych każda.

Dowód:

-formularz standardowego europejskiego arkusza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego szybkiej pożyczki dla osób fizycznych – k. 25-26.

W dniu 7 lipca 2015 r. sporządzono harmonogram spłaty pożyczki, w którym wskazano, że kwota pożyczki wypłacona pożyczkobiorcy wynosi 1.400,00 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosi 3.360,00 zł, miesięczna rata wynosi 140,00 zł , liczba rat: 24, data płatności pierwszej raty: 30 marca 2016 roku, data płatności ostatniej raty: 28 października 2017 roku. Tytuł przelewu do spłaty: opłata rachunku nr (...).

Dowód:

- formularz harmonogramu – k. 27.

W dniu 7 lipca 2015 r. In (...) wygenerował wydruk „przelewu wychodzącego – szczegółów zrealizowanej transakcji”, w którym figurują następujące dane:

- data operacji: 7 lipca 2015 r.,

- numer ID płatności: nr (...),

- numer rachunku: (...),

- kwota: 1 400 złotych

- numer rachunku: (...),

- odbiorca: A. B.,

- tytuł operacji: (...),

- numer pożyczki: (...),

- typ transakcji: przelew wychodzący.

Jest to dokument wewnętrzny sporządzony elektronicznie.

Dowód:

- wydruk oznaczony jako „przelew wychodzący – szczegóły zrealizowanej transakcji” – k. 28.

W dniu 28 września 2016 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w W. zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedziba w W. (poprzednio: (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.) umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w W. przelała na powódkę wymagalną wierzytelność wobec A. B. wynikająca z umowy pożyczki numer (...), zawartej w dniu 7 lipca 2015 roku. W załączniku nr 1B do rej umowy wskazano, że umowa została wypowiedziana 27 września 2016 roku. Do zapłaty pozostał kapitał w kwocie 1 166,68 złotych.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 r. – k. 30-31,

- załącznik nr 1B – k. 40,

- pełnomocnictwo rodzajowe z dnia 15 czerwca 2016 r. – k. 32,

- oświadczenie z dnia 13 marca 2017 r. – k. 34.

Pismem z dnia 3 grudnia 2018 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała A. B. do zapłaty kwoty 3.264,88 złotych.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 3 grudnia 2018 r. – k. 29.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powódka wywodzi roszczenie z umowy pożyczki zawartej dnia 7 lipca 2015 roku z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką (...) za pośrednictwem pośrednika kredytowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, na podstawie której pożyczono pozwanej A. B. kwotę 1 400 złotych i domaga się zwrotu pożyczonej kwoty wraz z prowizją i odsetkami za opóźnienie w spłacie pożyczki.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 509 par. 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o wydruki dokumentów dotyczących zawarcia i wykonania umowy pożyczki zaoferowane przez stronę powodową, których prawdziwość i wiarygodność nie została zakwestionowana, a i Sąd nie powziął zastrzeżeń co do ich przydatności do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Dowody te okazały się natomiast niewystarczające dla uwzględnienia wniesionego powództwa.

Przepis art. 339 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. Zgodnie natomiast z treścią par. 2 tego przepisu w przypadku, o którym mowa w par. 1 , przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o faktach zawarte w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Pozwana A. B. w wyznaczonym terminie, tj. do dnia 25 lutego 2021 roku, nie złożyła odpowiedzi na pozew, wobec czego Sąd, stosownie do treści przepisu art. 339 § 1 k.p.c., wydał na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2021 roku wyrok zaoczny, którym oddalił powództwo.

Przepis art. 339 § 2 ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Wskazać przy tym należy, że przepis ten, jako wyjątkowy, nie może być wykładany rozszerzająco ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71). Sąd zobowiązany jest zatem w każdym przypadku rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem – jak już wyżej wskazano - nie obowiązuje domniemanie z art. 339 par. 2 k.p.c. Negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97).

Twierdzenia strony powodowej co do faktu zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką (...) za pośrednictwem pośrednika kredytowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., jej wykonania przez pożyczkodawcę oraz powstania z tego tytułu zadłużenia w dochodzonej pozwem kwocie budzą uzasadnione wątpliwości co do zasadności żądania pozwu.

W tym miejscu nadto wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany jest zatem udowodnić, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku.

Strona powodowa nie wykazała faktu związania stron umową pożyczki, z której wywodzi roszczenie, jak również i faktu przeniesienia na własność pozwanej kwoty 1 400 złotych.

Do skutecznego zawarcia umowy pożyczki konieczne jest ustalenie, że doszło do złożenia skutecznych oświadczeń woli dwóch stron: Pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy. Tymczasem ze złożonych przez stronę powodową wydruków i dokumentów nie wynika, aby pozwana złożyła oświadczenie woli skutkujące zawarciem umowy pożyczki w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie zaś z art. 61 §1 i § 2 oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (§1). Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (§2). Przepis ten wyraża zasadę swobody formy, wedle której wola osoby skierowana na wywołanie zamierzonego skutku prawnego związanego z dokonywaną czynnością prawną, może być uzewnętrzniona w każdy dowolny sposób, ujawniający ją tak, że staje się dostatecznie zrozumiała dla adresata. W konsekwencji ujawnienie woli osoby dokonującej czynności prawnej może nastąpić także w sposób dorozumiany, przez jakiekolwiek zachowanie się, uzewnętrzniające tę wolę w sposób obiektywnie zrozumiały, które wyraża wolę wywołania skutków prawnych, objętych treścią czynności prawnej. Złożenie oświadczenia może być zarówno jednostkową czynnością, jak i całym procesem zachowań podmiotu składającego to oświadczenie, o ile w oparciu o całokształt okoliczności można podmiotowi składającemu oświadczenie przypisać zamiar wywołania określonych skutków prawnych, czyli gdy zachowanie to niesie za sobą określony komunikat mający wywołać skutki prawne ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2017r., sygn. akt IV CSK 179/16, Legalis 1587604). Przepis ten umożliwia zatem składanie oświadczeń woli skutkujących np. zawarciem umowy w formie elektronicznej. Aby jednak mówić, że doszło do czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie, że doszło do złożenia dwóch zgodnych oświadczeń woli, a następnie, że oświadczenia te były skuteczne. Czym innym jest bowiem ustalenie, że doszło do faktu złożenia oświadczenia woli, a czym innym ustalenie, że oświadczenie to było skuteczne. O fakcie złożenia oświadczenia woli decydują w szczególności okoliczności, czy składający oświadczenie w ogóle wyraził swoją wolę – w zasadzie w dowolnej formie, o ile forma ta w wystarczający sposób wolę tę ujawniła oraz czy oświadczenie to doszło do adresata w rozumieniu art. 61 § 2 k.c. Natomiast o skuteczności złożonego oświadczenia decydują w szczególności takie okoliczności, jak zdolność do czynności prawnych, forma czy należyte umocowanie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy sprawy nie daje podstaw do przyjęcia, aby pozwana złożyła oświadczenie woli w jakiejkolwiek formie, skutkujące zawarciem umowy pożyczki, z której powódka wywodził swoje roszczenie. Jak wynika z postanowień wydruku z ramowej umowy pożyczki w celu złożenia wniosku i otrzymania pożyczki, pożyczkobiorca dokonuje rejestracji na stronie internetowej, na której utworzone zostaje konto użytkownika. W celu potwierdzenie rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany jest dokonać przelewu prowizji za rozpatrzenie wniosku o rejestrację na rachunek pośrednika wpisując w tytule przelewu tekst zawierający unikalny kod, który pożyczkobiorca otrzymał na pocztę elektroniczną po poprawnym wypełnieniu formularza rejestracji. Strona powodowa nie udowodniła, aby pozwana A. B. dokonała rejestracji i utworzyła konto klienta. Ze złożonych wydruków nie wynika również, aby złożyła wniosek o udzielenie pożyczki i zapoznała się z ramową umową pożyczki i standardowy europejskim arkuszem informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego szybkiej pożyczki dla osób fizycznych Podkreślenia wymaga również, że etapem poprzedzającym udzielenie pożyczki było również uiszczenie prowizji za rozpatrzenie wniosku o rejestracje. Powódka nie przedstawiła tego przelewu, co uniemożliwia ustalenie, że proces rejestracji i złożenia wniosku przebiegał w sposób prawidłowy, zgodnie z umową, ani też aby rejestracji tej faktycznie miała dokonać pozwana, nie zaś np. osoba, która jedynie posiada jej dane osobowe. Sąd doszedł zatem do przekonania, że w sprawie brak jest dowodu, aby pozwana w ogóle wyraziła swoją wolę i aby oświadczenie to zostało złożone poprzednikowi prawnemu powoda w rozumieniu art. 61 § 2 k.c. Dla oceny doręczenia oświadczenia elektronicznego stosuje się te same reguły, które odnoszą się do oświadczeń woli składanych w innej postaci, a wprowadzone modyfikacje związane są jedynie ze specyfiką tego oświadczenia. Jak wynika z treści art. 61 § 2 k.c., ustalenie chwili doręczenia oświadczenia w formie elektronicznej także odbywa się przy uwzględnieniu zasady doręczenia. Złożenie oświadczenia woli wyrażonego w postaci elektronicznej, w rozumieniu art. 61 § 2 k.c., polega na tym, że oświadczenie jest prawidłowo wprowadzone do urządzenia elektronicznego (komputera) nadawcy i - przekazane przez Internet za pomocą narzędzi programowych umożliwiających indywidualne wysyłanie i odbieranie danych na odległość - trafia do operatora usług telekomunikacyjnych (serwera dostawcy usług internetowych), po czym, od razu jest dostępne dla adresata oświadczenia. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2018r., sygn. akt V Aga 259/18, Legalis 1775546, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24 listopada 2016r., sygn. akt III APa 1/16, Legalis 1564441). Środek komunikacji elektronicznej musi należeć do adresata lub być przez niego kontrolowany, tak aby mógł zapoznać się z treścią wprowadzanych oświadczeń. Samo zaś wygenerowanie z systemu wydruków umów nie przesądza o tym, ze skutecznie dokonano rejestracji i weryfikacji pożyczkobiorcy. Podmioty zawodowo trudniące się udzielaniem pożyczek przez Internet winny rygorystycznie przestrzegać ustalonych przez siebie procedur oraz przechowywać w odpowiedniej formie (choćby tylko elektronicznej), przez określony czas, wszelką dokumentację dotyczącą zawieranych umów, gdyż w razie sporu będą to jedyne dowody na wykazanie jaka umowa, na jakich warunkach została zawarta i że została przez pożyczkodawcę wykonana.

Złożone przez stronę powodową potwierdzenie wykonania transakcji wypłaty środków nie dowodzi faktu wykonania przez pożyczkodawcę umowy, tj. przeniesienia na własność pozwanej kwoty 1 400 złotych. Przedłożony na tą okoliczność wydruk nie pochodzi on od instytucji bankowej prowadzącej rachunek pożyczkodawcy, jest jedynie dokumentem wewnętrznym pośrednika, za pośrednictwem którego pożyczkodawca zawiera umowy pożyczki. Z żadnego ze złożonych przez stronę powodową dowodów nie wynika, że dysponentem rachunku, na który przekazano kwotę 1 400 złotych jest obecnie lub w przeszłości była pozwana. Nie wynika z nich również, aby pozwana wskazała ten rachunek jako właściwy dla wypłaty pożyczonej kwoty.

Strona powodowa nie udowodniła również, aby przy przyjęciu, że doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki i przekazania pozwanej pożyczonej kwoty, pozwana nie wywiązała się z przedmiotowej umowy i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie. Wysokość zadłużenia wynika jedynie z treści załącznika nr 1B do umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2016 roku, w którym wskazano, że do zapłaty pozostał kapitał w kwocie 1 166,68 złotych. Następnie strona powodowa od kwoty tej naliczyła odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia zawarcia umowy przelewu wierzytelności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w łącznej kwocie 256,64 złotych i wnosi o zasądzenie od kwoty kapitału i odsetek dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Przedmiotowa umowa przelewu wierzytelności jest dokumentem prywatnym, a zatem nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w jej treści twierdzeń. Treść umowy przelewu wierzytelności nie przesądza zatem o istnieniu wierzytelności we wskazanych w niej kwotach. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy jak wynika z uzasadnienia żądania pozwu, strona pozwana dokonywała wpłat na poczet spłaty pożyczki, a złożone dokumenty (wydruki) nie dają podstaw do zweryfikowania prawidłowości wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty. Fakt zaś zawarcia umowy przelewu wierzytelności nie może stawiać nabywcy wierzytelności w sytuacji korzystniejszej procesowo od pierwotnego wierzyciela, który to, aby domagać się skutecznie zapłaty od strony pozwanej musi wykazać zarówno fakt powstania konkretnej wierzytelności, jej podstawę jak i jej wysokość, zaś dokumenty przedkładane przez takie osoby nie mogą – z racji istniejących po ich stronie ewentualnych trudności dowodowych - korzystać z walorów przysługujących dokumentom urzędowym. W postępowaniu przed sądem mającym na celu rozpoznanie merytorycznej zasadności żądania pozwu przedmiotem oceny jest nie tylko kwestia legitymacji procesowej strony powodowej, ale również ocena zasadności żądania pozwu tak co do zasady jak i co do wysokości. Powód winien udowodnić za pomocą dowodów przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego, że dochodzona pozwem kwota mu przysługuje tak co zasady jak i wysokości.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że strona powodowa nie wykazała zasadności żądania pozwu, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości wyrokiem zaocznym wydanym na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2021 roku.