Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 185 / 21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 18 grudnia 2020 roku wydany w sprawie II K 574 / 17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. W zakresie dotyczącym K. M.:

1. zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 10 § 4 kks poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy determinują wniosek, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności,

2. zarzut obrazy prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 11 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez jego niezastosowanie,

- art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolniej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego co do jego świadomości bezprawności i karalności zarzuconego czynu,

- art. 424 § 1 kpk poprzez sporządzenie lakonicznego uzasadnienie niespełniającego wymogów określonych w tym przepisie, uniemożliwiającego jego kontrolę instancyjną

co w konsekwencji doprowadziło do:

3. zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na:

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony K. M. miał świadomość braku legalności i karalności prowadzonej działalności,

4. rażącej niewspółmierności ( surowości ) wymierzonej kary;

II. W zakresie orzeczenia dotyczącego oskarżonej J. Ś. oraz J. K. (1):

1. zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 17 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 399 § 1 kpk polegającą na zmianie kwalifikacji zarzucanego oskarżonym czynu z wykroczenia (art. 107 § 4 kks) na przestępstwo (art. 107 § 1 kks), co doprowadziło do orzekania przez sąd poza granice oskarżenia i tym samym do orzekania przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela co do czynu przypisanego,

- art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk oraz art. 424 § 1 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej zgromadzonych w sprawie dowodów, zwłaszcza zaś wyjaśnień oskarżonych J. Ś. i J. K. (1) oraz art. 424 § 1 kpk w zakresie sporządzonego uzasadnienia

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jakoby oskarżeni prowadzili gry na automatach oraz byli świadomi, iż ich działanie może być objęte sankcją karną, sprawowali nadzór nad automatami, co z kolei mogłoby ewentualnie świadczyć o pomocnictwie, a nie o sprawstwie bezpośrednim oskarżonych, ewentualnie błędnym uznaniu, że oskarżeni nie dopuścili się czynu mniejszej wagi, tj. iż popełnili wyłącznie wykroczenie z art. 107 § 4 kks, zgodnie z aktem oskarżenia, co w konsekwencji skutkowało naruszeniem art. 17 § 1 pkt 6 kpk, stanowiącym bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, gdyż takie ustalenie winno prowadzić do umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie karalności,

ewentualnie

- braku uznania, że stopień winy oskarżonych i stopień społecznej szkodliwości przypisanych im czynów pozwalają na warunkowe umorzenie postępowania, w sytuacji, gdy warunki i właściwości osobiste oskarżonych oraz całokształt okoliczności przedmiotowo-podmiotowych przemawiają za uznaniem, że oskarżeni dopuścili się co najwyżej popełnienia czynu przypisanego im w akcie oskarżenia, jako cechującego się nieznacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości, a także ustaleniem wobec oskarżonych pozytywnej prognozy kryminologicznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

wobec stwierdzenia przedawnienia karalności przypisanych oskarżonemu czynów, odnoszenie się do tego zarzutu jest bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 436 kpk

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów odnoszących się do oskarżonego K. M..

Jako niezasadne uznane zostały wszystkie te zmierzające do wykazania, iż jego działania podejmowane były w warunkach błędu co do bezprawności i karalności przypisanych czynów, o których mowa w art.10 § 3 i 4 kks. Z przepisów tych wynika, iż nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca jego bezprawność ( art. 10 § 3 kks ) lub w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności ( art. 10 § 4 kks ). Skarżący, uzasadniając powołanie się na te kontratypy wskazuje, iż świadomość oskarżonego o legalności i niekaralności tego rodzaju zachowań, jak przypisane mu zaskarżonym wyrokiem, była usprawiedliwiona, bo kształtowały ją stanowiska rozmaitych organów państwowych, w tym sądów, opinie prawne oraz poglądy doktryny, z których miało wynikać, iż brak notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych w Komisji Europejskiej skutkować winien tym, iż postępowanie pozostające z nimi w sprzeczności nie może wywoływać niekorzystnych konsekwencji – w tym również w zakresie odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks. Rozumowanie to jest jednak wybiórcze, bo zakłada, jakoby w powyższym zakresie orzecznictwo i doktryna były jednomyślne. Pomija istnienie szeregu innych judykatów oraz działalności organów państwowych, które na skuteczne powoływanie się na takie usprawiedliwione błędne przekonanie lub usprawiedliwioną nieświadomość, nie pozwalają. Problem stosowania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w kontekście prawa Unii Europejskiej, wywołał bowiem w ciągu ostatnich lat rozbieżności w orzecznictwie, także w zakresie oceny, czy i w jakich warunkach wymienione przepisy mogą uzupełniać normę blankietową z art. 107 § 1 kks. Na taką możliwość wprost wskazywała dominująca w ramach Sądu Najwyższego linia orzecznicza, by przywołać choćby: postanowienie SN z dnia 28 listopada 2013 r. I KZP 15/13, wyrok SN z dnia 3 grudnia 2013 r., V KK 82/13, wyrok SN z dnia 8 stycznia 2014 r., IV KK 183/13, czy postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 2014 r. IV KK 69/14. Także organy celno – skarbowe, powołane do wykrywania i ścigania tego rodzaju działalności, konsekwentnie jej wykrywaniem i ściganiem się zajmowały. Dla oskarżonego winny stąd płynąć dostatecznie czytelne sygnały, by podważyć przekonanie o legalności i niekaralności takiego zachowania, jak przypisane niniejszym wyrokiem. Zatem kontynuując tego rodzaju działalność oskarżony musiał brać pod uwagę jego potencjalną sprzeczność z prawem – w tym z prawem karnym skarbowym – oraz konsekwencje, jakie mogą się z tym wiązać. Taki stan świadomości nie jest tożsamy z istotą kontratypów, o jakich mowa powyżej. Oskarżony, mając taką świadomość, działał bowiem nie w błędzie, tylko w realizacji uświadamianego ryzyka i konsekwencji z tym związanych – także na gruncie prawa karnoskarbowego. Taka kalkulacja wyłącza błąd ( w każdej jego postaci, a więc z art. 10 § 1 i § 3 i § 4 kks ). Człowiek działający w błędzie nie zdaje sobie sprawy z możliwości pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej, oskarżony zaś taką możliwość zakładał i się z nią liczył. Powyższe oznacza, że zachowanie sprzeczne z treścią przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mogło także w dacie przypisanych czynów stanowić podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności karnoskarbowej za czyn z art. 107 § 1 kks. Co prawda sąd I instancji przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie powołał ani w opisie, ani w kwalifikacji prawnej czynu, ograniczając się do sformułowania, iż oskarżony urządzał gry na automatach do gier „ wbrew art. 3 ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych ” ( który jest przepisem o charakterze ogólnym, nie zawierającym normy nakazującej konkretne zachowanie lub takowego zakazującej ). Tym niemniej wspomnieć należy, iż do podobnego problemu odnosił się już Sąd Najwyższy ( por. uzasadnienie wyroku z dnia 16 marca 2017 r., V KK 20 / 17 ), słusznie zauważając, iż przywołanie w wyroku art. 3 ustawy o grach hazardowych oznacza, że zakresem odniesienia dla ustaleń sądu I instancji był całokształt uregulowań tej ustawy obowiązujący w czasie wskazanym w akcie oskarżenia, a więc także jej art. 6 ust. 1. Jeśli więc oskarżony prowadził działalność w zakresie gry na automatach bez koncesji, to czynił to z naruszeniem zasad określonych w tej ustawie, a tym samym, nawiązując już do brzmienia art. 107 § 1 kks, wbrew przepisom ustawy. Naruszenie art. 6 ust. 1 ustawy, polegające na prowadzeniu gier na automatach bez koncesji, przesądza o trafności przypisania przestępstw z art. 107 § 1 kks. Doprecyzowanie opisu czynu o wskazanie, który z wielu przepisów, do jakich odnosi się art. 3 tej ustawy, został naruszony, nie skutkuje zakazem orzekania na niekorzyść oskarżonego, o jakim mowa w art. 434 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Co do zarzutu rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary – wobec korekt zaskarżonego wyroku, skutkujących wymierzeniem mu przez sąd odwoławczy jednej ( w miejsce wielu jednostkowych i kary łącznej ), „ własnej ” kary za wszystkie popełnione w warunkach art. 37 § 1 pkt 3 kks przestępstwa, odnoszenie się do tego zarzutu jest już o tyle specyficzne, że wiąże się z koniecznością dokonania sąd odwoławczy „ własnego ” uzasadnienia rozmiaru orzeczonej przez siebie kary ( z tym jednak zastrzeżeniem, że skoro wyrok zaskarżony został wyłącznie na korzyść oskarżonego, to przy uwzględnianiu okoliczności rzutujących na ich wymiar sąd odwoławczy na niekorzyść oskarżonego bazował na ustaleniach i okolicznościach uwzględnianych w tej materii przez sąd I instancji ). Zatem przy wymiarze tej kary, poza okolicznościami, które na korzyść oskarżonego eksponuje w apelacji obrońca, sąd odwoławczy brał pod uwagę wielość przypisanych oskarżonemu przestępstw oraz ich popełnienie na przestrzeni kilku miesięcy, powtarzalność procederu mimo interwencji organów państwa, karalność za przestępstwa podobne oraz ilość automatów wykorzystywanych do ich popełnienia. Z uwagi na skalę karalności oskarżonego za przestępstwa podobne, wymierzenie mu jakiejkolwiek innej kary, aniżeli pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, raziłoby jej rażącą łagodnością.

Wymierzenie przez sąd I instancji kar jednostkowych za przypisane oskarżonemu przestępstwa oraz ich następcze objęcie węzłem kary łącznej odbyło się z obrazą przepisów art. 37 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks, określających – przy zaistnieniu warunków w nich wskazanych – swoistą instytucję ciągu przestępstw skarbowych, będącą odpowiednikiem art. 91 § 1 kk i nakazującą za przestępstwa te wymierzać jedną tylko karę.

Co do zarzutu obrazy art. 11 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks – nie zachodzi obraza prawa, jeżeli jego przepis nie zobowiązuje, ale jedynie upoważnia sąd do określonego postąpienia. Skoro więc instytucja z art. 11 § 1 kpk jest fakultatywna, to nie ma powodu do czynienia zarzutu z tego, że organ procesowy nie skorzystał z możliwości przewidzianej w tym przepisie, jeśli jego zdaniem nie zostały spełnione warunki w nim przewidziane ( por. postanowienie SN z dnia 21 października 2009 r., V KK 169/09 ). Niezależnie od tego wskazać należy, iż pomiędzy rozmiarem kary wymierzonej oskarżonemu ostatecznie w niniejszej sprawie, a karami wymierzonymi w innych sprawach, nie zachodzi dysproporcja tego rzędu, do jakich odwołuje się wspomniany przepis. Kwestia dolegliwości płynącej dla oskarżonego z sumy tych wszystkich kar może być przedmiotem ewentualnego postępowania o wydanie wyroku łącznego.

Ad. zarzutów odnoszących się do oskarżonych J. K. (1) oraz J. Ś..

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu najdalej idącego, związanego ze zmianą kwalifikacji zarzucanego im czynu z wykroczenia skarbowego z art. 107 § 4 kks na przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks. Wedle skarżącego miało to doprowadzić do orzekania poza granicami aktu oskarżenia i pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela co do czynu przypisanego. Sąd odwoławczy zarzutu tego nie podzielił. Sąd I instancji nie orzekał poza granicami skargi, albowiem w odniesieniu do każdego z tej dwójki oskarżonych przedmiotem rozpoznania było cały czas to samo zachowanie im zarzucone. Przydanie w zaskarżonym wyroku tym samym zachowaniom jedynie odmiennej ich oceny prawnej ( występku, zamiast wykroczenia skarbowego ) nie oznacza orzekania poza granicami skargi. Podkreślić też należy, iż także w przypadku kwalifikowania zarzuconego oskarżonym zachowania w kategoriach występku z art. 107 § 1 kks, podmiot wnoszący akt oskarżenia w niniejszej sprawie byłby uprawniony do jego ścigania ( wnoszenia aktu oskarżenia i popierania go przed sądem ).

Słusznymi okazały się natomiast te zarzuty, które zmierzały do wykazania, iż oskarżonym bezzasadnie przypisano realizację znamienia czasownikowego „ prowadzenia ” gier na automatach w rozumieniu art. 107 kks. Słusznie skarżący podnosił, iż sąd I instancji nie wykazał nic ponadto, że zachowania oskarżonych ograniczały się tylko i wyłącznie do udostępnienia innemu podmiotowi – w ramach umowy najmu – części lokali na prowadzenie przez niego tego rodzaju gier, jak później ujawnione. Jeżeli ująć to w kategorie prawne, to tego rodzaju zachowanie może być oceniane wyłącznie jako ułatwianie innej osobie prowadzenia gier wbrew przepisom ustawy, a zatem w kategoriach pomocnictwa do występku z art. 107 § 1 kks, o jakim mowa w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 20 § 1 kks. Uwagi, jakie z zakresu świadomości o bezprawności procederu polegającego na prowadzeniu tego rodzaju gier przedstawiono powyżej, za aktualne uznać należy także w odniesieniu do J. K. (1) oraz J. Ś..

Zgodzić się także ze skarżącym należało, iż takie okoliczności sprawy, jak podrzędna rola J. Ś. oraz J. K. (2) w w ujawnionym procederze, ograniczająca się do krótkotrwałego, okazjonalnego udostępnienia fragmentów lokali do prowadzenia tego rodzaju gier oraz mała liczba automatów, które w nich zostały zainstalowane, uzasadniały taką ocenę prawna tych czynów, jaką zaprezentował oskarżyciel w akcie oskarżenia – tj. jako wykroczenia skarbowego z art. 107 § 4 kks w zw. z art. 107 § 1 kks.

Zasadny ( choć nieskuteczny ) okazał się zarzut obrazy art. 424 kpk wobec wszystkich oskarżonych, albowiem uzasadnienie zaskarżonego wyroku rzeczywiście nie zostało sporządzone w wymaganej przez ten przepis formie, co było powodem zwrócenia sprawy celem jegoi uzupełnienia. Tym niemniej było to uchybienie pozostające bez wpływu na treść zaskarżonego wyroku już choćby z tego tylko powodu, iż redagowano je po jego wydaniu. Po wtóre, pomimo miernej jego jakości merytorycznej, pozwalało skontrolować tok rozumowania sądu I instancji, który doprowadził do wydania takiego, a nie innego rozstrzygnięcia.

Wniosek

w stosunku do oskarżonego K. M. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i umorzenie postępowania na podstawie art. 11 § 1 kpk

w stosunku do J. Ś. oraz J. K. (2) o zmianę zaskarżonego wyroku przez ich uniewinnienie od zarzucanego czynu, ewentualnie poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec nich na okres próby wymiarze 1 roku, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i umorzenie postępowania,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec formalnego zrealizowania znamion czynów zabronionych przez każdego z oskarżonych ( art. 107 § 1 kks przez K. M., a art. 107 § 4 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 20 § 1 kks w odniesieniu do pozostałych oskarżonych ), jak również wobec braku podstaw do uwzględnienia, iż działali w warunkach błędów opisanych w art. 10 kks błędów, uniewinnienie ich od zarzuconych czynów nie było możliwe.

Z powodów opisanych wyżej nie stwierdzono także podstaw do umorzenia postępowania wobec K. M. w oparciu o art. 11 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Wobec przyjęcia, iż czyny przypisane ostatecznie J. Ś. oraz J. K. (2) stanowią wykroczenia, w odniesieniu do których przedawnienie ich karalności nastąpiło po upływie 3 lat od ich popełnienia ( art. 51 § 1 i 2 kks ), jako zasadny uznano wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do tych czynów i umorzenie postępowania w oparciu o przepisy art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Omówiono w części odnoszącej się do wniosków apelacyjnych.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Omówiono w części odnoszącej się do wniosków apelacyjnych.

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Wobec perspektywy odbywania przez oskarżonego K. M. kary pozbawienia wolności (w tej i innych sprawach) oraz wynikającymi stąd ograniczeniami w zarobkowaniu, jak również uwzględniając wysokość orzeczonych już od niego na rzecz Skarbu Państwa należności pieniężnych, obciążenie go kosztami procesu za postępowanie odwoławcze jawiło się jako niecelowe (wobec znikomej perspektywy ich uiszczenia).

Uznając, iż oskarżeni J. Ś. oraz J. K. (2) dopuścili się wykroczeń skarbowych, a jedynie ze względu na upływ przedawnienia karalności przypisanych im czynów zaistniałz konieczność umorzenia wobec nich postępowania, sąd uznał, iż zachodzi wyjątkowy wypadek, by ponieśli oni koszty procesu w zakresie wydatków wyłożonych w związku z ustanowieniem obrońcy z wyboru. W pozostałym zakresie koszty te zostały przeniesione na rachunek Skarbu Państwa ( art. 632a § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks ).

7.  PODPIS