Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 292/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 października 2019 r. o sygn. akt XVIII K 15/17.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie ( alternatywy)

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowała dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowała dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonego B. B. (1):

Na podstawie art. 439 § 1 pkt 7 kpk: obrazy przepisu art. 413§ 2 pkt 2 kpk, polegającą na zamieszczeniu w treści wyroku w zakresie wysokości wymiaru kary grzywny dwóch odmiennych oznaczeń — uczynionych cyfrą i słownie — poprzez ustalenie wysokości jednej stawki dziennej „na kwotę 200 (trzydziestu) złotych", co powoduje w istocie niemożność ustalenia, w jakim wymiarze faktycznie karę tę orzeczono, zatem określenie kary jest nie tylko sprzeczne z wynikającym z treści art. 413§ 2 pkt 2 kpk wymogiem redagowania orzeczenia, w tym rozstrzygnięcia o karze w sposób zrozumiały i jednoznaczny, ale nadto powoduje wewnętrzną sprzeczność wyroku, uniemożliwiającą jego wykonanie, co stanowi o zaistnieniu bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439§ 1 pkt 7 kpk.

Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk

Obrazy przepisu art. 413 §2 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu i ograniczenie się jedynie do powielenia opisu czynu przyjętego w akcie oskarżenia, nie dostrzegając, iż nie zawiera on wskazania jakie konkretnie czynności wykonawcze miał rzekomo podjąć B. B. (1) i na czym miałoby polegać rzekome działanie B. B. (1) wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co obejmowało to porozumienie i na czym polegało rzekome „faktyczne kierowanie" spółkami (...) Ltd, (...) sp. z o.o. i C. sp. z o.o. przez B. B. (1), na jakiej podstawie i jakie decyzje miał podejmować B. B. (1) i z jakich przyczyn osoby rzeczywiście odpowiedzialne za kierowanie spółkami podlegały kierownictwu B. B. (1) i jaki był jego udział w tworzeniu siatki pośredników, zawieraniu umów i wprowadzaniu w błąd pokrzywdzonych co do zamiaru wywiązania się z zawartych umów, a także jakie korzyści i w jaki sposób miałby oskarżony uzyskać dla siebie, co w konsekwencji wyklucza możliwość ustalenia, jakie konkretnie czyny oskarżonego B. B. (1) miałyby wypełnić znamiona przypisanego mu przestępstwa i czyni wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 października 2019 roku rażąco niesprawiedliwym w myśl przepisu art. 440 kpk.

Obrazy przepisu art. 196§ 3 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie powołania innego biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej, podczas gdy ujawniły się powody osłabiające zaufanie do wiedzy i bezstronności biegłego A. J. (1), który nie dostrzegając, iż wydaje opinie na podstawie skrajnie niekompletnego materiału dowodowego, konsekwentnie wyraża swój arbitralnie założony pogląd, iż „proceder był zaplanowany i realizowanym perfidnym oszustwem, bazującym na nieodpartej chęci dużego i szybkiego zysku wśród inwestorów" (k. 13865) nadto, jak wynika z treści notatki urzędowej z dnia 14 sierpnia 2009 roku (k. 14145) biegły na bieżąco konsultuje przygotowanie opinii z prowadzącym postępowanie", a zatem biegły nie tylko wyraził opinię odnośnie oceny prawnej czynu i swoje subiektywne i stronnicze przemyślenia na temat motywów i pobudek działania stron postępowania, ale nadto uzasadnione jest przypuszczenie, że nie działał niezależnie, co w konsekwencji doprowadziło do wydania przez Sąd I instancji wyroku na podstawie nierzetelnej opinii, sporządzonej przez biegłego bez zachowania wymaganej bezstronności.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu funkcjonowania podmiotów gospodarczych, zarządzania podmiotami gospodarczymi, analizy ekonomicznej i strategii rozwoju przedsiębiorstw, opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, księgowości, analizy finansowej i matematyki finansów oraz biegłych sądowych z zakresu inwestycji kapitałowych, analizy efektywności ekonomicznej przedsięwzięć inwestycyjnych, wskazując, iż są one nieprzydatne, gdyż dotyczą kwestii prawnych, zmierzają w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania oraz, że okoliczności te są już rozstrzygnięte zgodnie z wnioskiem, albowiem w aktach sprawy znajduje się opinia wydana przez biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej, który dokonał analizy akt sprawy oraz przekazanych do badań historii rachunków bankowych i czynił ustalenia zależności oraz kierunków przepływów finansowych pomiędzy badanymi rachunkami, głównych beneficjentów przelewów i wypłat z tych rachunków, a także czynił ustalenia na okoliczność, czy środki inwestorów byty inwestowane, czy nie, czy poza wpłatami inwestorów rachunki (...) Ltd., (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. były zasilane innymi wpłatami, czy należne inwestorom odsetki były wypłacane z pieniędzy własnych wpłacających przez tych inwestorów lub z wpłat innych inwestorów, podczas gdy rzetelna analiza treści wniosku dowodowego prowadzi do jednoznacznego stwierdzenia, iż wbrew stanowisku Sądu I instancji, okoliczności na które zostały zawnioskowane wskazane opinie nie dotyczą kwestii prawnych, lecz między innymi prawidłowości prowadzenia ksiąg rachunkowych, sensu ekonomicznego inwestycji objętych umowami inwestycyjnymi, standardów ryzyka gospodarczego, ryzyka gospodarczego funkcjonowania spółki (...) Ltd w osób zgodny z regułami ekonomicznymi i zasadami ekonomii rynkowej sposobu ustalenia pokrzywdzenia inwestorów w przypadku rozliczenia środków i zawarcia ponownych umów inwestycyjnych relacji ekonomicznych pomiędzy spółką (...) Ltd a (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., a zatem kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kwestii, wymagających wiadomości specjalnych z zakresu ściśle określonych dziedzin, a nadto wbrew twierdzeniu Sądu I instancji nie udowodnionych zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, gdyż dowodu takiego nie stanowi nierzetelna i niepełna opinia biegłego A. J. (1), a nadto wniosek ten w żaden sposób nie mógł zmierzać do przedłużenia postępowania, gdyż został złożony w początkowej fazie procesu na ponad półtora roku przed wydaniem przez Sąd I instancji wyroku, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego,

i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie działania przez B. B. (1) z góry powziętym zamiarem wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd w celu doprowadzenia ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków M. J., K. K. (1) — K. i M. M. (2), każdego na okoliczności wskazane w pisemnym wniosku, albowiem dowodów tych nie da się przeprowadzić, gdyż wnioskodawca nie wskazał adresów dla doręczeń w kraju dla wyżej wymienionych świadków, podczas gdy żaden przepis nie nakłada na oskarżonego obowiązku wskazywania adresu świadka dla doręczeń w kraju, przy czym Sąd I instancji nawet nie podjął jakiejkolwiek próby ustalenia tych adresów, arbitralnie zakładając, iż dowodów tych nie da się przeprowadzić, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony i wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, uniemożliwiając obrońcy B. B. (1) zadania pytań kluczowym w sprawie świadkom, a w konsekwencji poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie przesłuchania prezesa brytyjskiej spółki — M.

(...), który został przesłuchany przez polską prokuraturę, zaś jego zeznania mogły stanowić kluczowy dowód dla ustalenia, na czyje zlecenie były zakładane spółki i kto był rzeczywistym beneficjentem spółki, co stanowi wyraz arbitralnego założenia Sądu I instancji, iż spółkami „faktycznie kierował" B. B. (1) i doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy B. B. (1), a nadto pozbawiło go prawa do obrony.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o dopuszczenie dowodu z dokumentów, o które Sąd miałby się zwrócić do właściwych organów w postaci: bilansu rachunków zysków i strat za lata 2004 — 2008 następujących podmiotów gospodarczych: (...) Sp. z o.o., spółki prawa brytyjskiego (...), (...) Sp. z o.o., podmiotu prawa szwajcarskiego C. A., (...) S.A., podczas gdy okoliczność która miała być nimi udowodniona, czyli strona przychodowa i dochodowa spółek ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego ustalenia rzeczywistej możliwości wywiązania się przez spółki z zawartych z inwestorami umów, a co za tym idzie stwierdzenia czy w niniejszej sprawie w ogóle doszło do popełnienia przestępstwa określonego w przepisie art. 286 kk, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci pełnej historii rachunku firmy (...) z kompletną dokumentacją rejestrową spółki i m.in. oświadczeniem faktycznego beneficjenta podmiotu jako właściciela, aplikującego podmiot na podstawie której bank akceptował aplikanta, a następnie zawarł z nim umowę o prowadzenie rachunku bankowego, o które Sąd miałby się zwrócić do banku (...) z siedzibą w G., w którym to banku konto miało zostać otwarte przez faktycznego właściciela (...) i do banku (...) z siedzibą w Z. odnośnie konta (...) LTD i C. A., podczas gdy okoliczność, która miała być nimi wykazana, a mianowicie kto jest zarejestrowany jako właściciel wyżej wymienionych firm oraz jakie były zapisy w odpowiednich dokumentach, ma kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kto w rzeczywistości pełnił funkcje decyzyjne we wskazanych spółkach i był zobowiązany do kierowania nimi, jak również ustalenia braku możliwości podejmowania przez B. B. (1) jakichkolwiek wiążących decyzji w imieniu spółek oraz braku jego realnego wpływu na sposób działania spółek, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie

niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu funkcjonowania podmiotów gospodarczych, zarządzania podmiotami gospodarczymi, analizy ekonomicznej i strategii rozwoju przedsiębiorstw, opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, księgowości, analizy finansowej i matematyki finansów oraz biegłych sądowych z zakresu inwestycji kapitałowych, analizy efektywności ekonomicznej przedsięwzięć inwestycyjnych na okoliczności wskazane w pisemnym wniosku obrońcy oskarżonego, wskazując, iż są one nieprzydatne, gdyż dotyczą kwestii prawnych, zmierzają w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania oraz, że okoliczności te są już rozstrzygnięte zgodnie z wnioskiem, albowiem w aktach sprawy znajduje się opinia wydana przez biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej, który dokonał analizy akt sprawy oraz przekazanych do badań historii / rachunków bankowych i czynił ustalenia zależności oraz kierunków przepływów finansowych pomiędzy badanymi rachunkami, głównych beneficjentów przelewów i wypłat z tych rachunków, a także czynił ustalenia na okoliczność, czy środki inwestorów byty inwestowane, czy nie, czy poza wpłatami inwestorów rachunki (...) Ltd., (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. były zasilane innymi wpłatami, czy należne inwestorom odsetki były wypłacane z pieniędzy własnych wpłacających przez tych inwestorów lub z wpłat innych inwestorów, podczas gdy rzetelna analiza treści wniosku dowodowego prowadzi do jednoznacznego stwierdzenia, iż wbrew stanowisku Sądu I instancji, okoliczności na które zostały zawnioskowane wskazane opinie nie dotyczą kwestii prawnych, lecz między innymi prawidłowości prowadzenia ksiąg rachunkowych, sensu ekonomicznego inwestycji objętych umowami inwestycyjnymi, standardów ryzyka gospodarczego, ryzyka gospodarczego funkcjonowania spółki (...) Ltd w sposób zgodny z regułami ekonomicznymi i zasadami ekonomii rynkowej sposobu ustalenia pokrzywdzenia inwestorów w przypadku rozliczenia środków i zawarcia ponownych umów inwestycyjnych relacji ekonomicznych pomiędzy spółką (...) Ltd a (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., a zatem kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kwestii, wymagających wiadomości specjalnych z zakresu ściśle określonych dziedzin, a nadto wbrew twierdzeniu Sądu I instancji nie udowodnionych zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, wobec nierzetelnej i niepełnej opinii biegłego J., a nadto wniosek ten w żaden sposób nie mógł zmierzać do przedłużenia postępowania, gdyż został złożony po raz pierwszy w początkowej fazie procesu (marzec 2018 roku) na ponad półtora roku przed wydaniem przez Sąd I instancji wyroku, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170 pkt 2,3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 20 września 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1), złożonego na rozprawie dnia 09 lipca 2019 roku - (a odnoszącego się do wniosku złożonego na rozprawie dnia 17 listopada 2014 roku w toku poprzedniego rozpoznania sprawy) - o dopuszczenie dowodu z dokumentów, o które Sąd miałby się zwrócić do właściwych organów szwajcarskich i brytyjskich w postaci: bilansu rachunków zysków i strat za lata 2004 — 2008 następujących podmiotów gospodarczych: (...) Sp. z o.o., spółki prawa brytyjskiego (...), (...) Sp. z o.o., podmiotu prawa szwajcarskiego C. A., (...) S.A., podczas gdy okoliczność która miała być nimi udowodniona, czyli strona przychodowa i dochodowa spółek ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego ustalenia rzeczywistej możliwości wywiązania się przez spółki z zawartych z inwestorami umów, a co za tym idzie stwierdzenia czy w niniejszej sprawie w ogóle doszło do popełnienia przestępstwa określonego w przepisie art. 286 kk, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obraz przepisu art. 170§1 pkt 2, 3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 20 września 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) złożonego na rozprawie dnia 09 lipca 2019 roku - (a odnoszącego się do wniosku złożonego na rozprawie dnia 17 listopada 2014 roku w toku poprzedniego rozpoznania sprawy) - o dopuszczenie dowodu z dokumentów rejestrowych firmy (...) i firmy (...), m.in. w postaci dokumentu własności, statutu i memorandum wraz z apostillą, podczas gdy okoliczność, która miała być nimi wykazana, a mianowicie kto jest zarejestrowany jako właściciel wyżej wymienionych firm oraz jakie były zapisy w odpowiednich dokumentach, ma kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kto w rzeczywistości pełnił funkcje decyzyjne we wskazanych spółkach i był zobowiązany do kierowania nimi, jak również ustalenia braku możliwości podejmowania przez B. B. (1) jakichkolwiek wiążących decyzji w imieniu spółek oraz braku jego realnego wpływu na sposób działania spółek, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170 §1 pkt 2, 3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 20 września 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) złożonego na rozprawie dnia 09 lipca 2019 roku - (a odnoszącego się do wniosku złożonego na rozprawie dnia 17 listopada 2014 roku w toku poprzedniego rozpoznania sprawy) - o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci pełnej historii rachunku firmy (...) z kompletną dokumentacją spółki na podstawie której bank akceptował aplikanta, a następnie zawarł z nim umowę o prowadzenie rachunku bankowego, o które Sąd miałby się zwrócić do banku (...) z siedzibą w G., w którym to banku konto miało zostać otwarte przez faktycznego właściciela D.

(...) i do banku (...) z siedzibą w Z. odnośnie konta (...) podczas gdy okoliczność kto jest właścicielem firmv (...) obrotu gospodarczego jaki prowadziła spółka przez ten bank, w tym także działalność w zakresie

Instrumentu typu F. miała znaczenie dla rozstrzygnięcia, bowiem wykażą

kto w rzeczywistości miał udział w zaplanowaniu oferty dla pokrzywdzonych, w przekonywaniu pokrzywdzonych do przystąpienia i zapłacenia pieniędzy, kto i w jaki sposób decydował, co się z pieniędzmi działo, i czy działo się to zgodnie z zapisami zawartych z pokrzywdzonymi umów o zarządzanie kapitałem, a nadto rzeczywistą możliwość wywiązania się przez spółki z zawartych z inwestorami umów, a co za tym idzie umożliwią stwierdzenie czy w niniejszej sprawie w ogóle doszło do popełnienia przestępstwa określonego w przepisie art. 286 kk, jak również ustalenie braku możliwości podejmowania przez B. B. (1) jakichkolwiek wiążących decyzji w imieniu spółek oraz braku jego realnego wpływu na sposób działania spółek, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 442§ 2 kpk a contrario w zw. z art. 170§ l pkt 5 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 20 września 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego M. G. (2) o ponowne przesłuchanie w toku powtórnego rozpoznania sprawy świadka M. C., do którego to wniosku przyłączył się obrońca oskarżonego B. B. (1), z tego powodu, iż według stanowiska Sądu I instancji, zgodnie z treścią przywołanego przepisu Sąd, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania orzeka w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie, podczas gdy wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie II Wydział Karny z dnia 03 stycznia 2017 roku, sygn. akt II AKa 401/16 uchylił w całości - co do obu oskarżonych — wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 listopada 2015 roku, sygn. akt: XVIII K 24/12, wobec czego przekazanie sprawy nastąpiło w całości — na co w sposób jednoznaczny wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2017 roku, sygn. akt: II KZ 10/17 - nie zaś jak wskazuje Sąd I instancji celem ustalenia wartości przedmiotu przestępstwa oraz wysokości wyrządzonej nim szkody poszczególnym pokrzywdzonym i rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody, zaś bezpośrednie przesłuchanie tego świadka i umożliwienie obrońcom zadawanie mu pytań, mogło mieć istotne znaczenie dla ustalenia kręgu osób rzeczywiście odpowiedzialnych za niewywiązanie się przez spółki (...) Ltd, (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. z zawartych z inwestorami umów, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 170§ pkt 2, 3 i 5 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 20 września 2019 roku wniosku obrońcy oskarżonego B. B. (1) o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. J. na okoliczności wskazane w pisemnym wniosku, albowiem dowodu tego nie da się przeprowadzić, gdyż wnioskodawca nie wskazał adresu dla doręczeń w kraju dla wyżej wymienionego świadka, podczas gdy żaden przepis nie nakłada na oskarżonego obowiązku wskazywania adresu świadka dla doręczeń w kraju, zaś szeregiem możliwość ustalenia takiego adresu dysponuje sąd, nie zaś oskarżony, przy czym Sąd I instancji nawet nie podjął jakiejkolwiek próby ustalenia tego adresu, arbitralnie zakładając, iż dowodu tego nie da się przeprowadzić, co doprowadziło do pozbawienia B. B. (1) prawa do obrony, wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, uniemożliwiając obrońcy B. B. (1) zadania pytań kluczowemu w sprawie świadkowi i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 442 §2 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez bezpodstawne uznanie, iż zgodnie z wyrokiem sądu odwoławczego, tj. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie II Wydział Karny z dnia 03 stycznia 2017 roku, sygn. akt II AKa 401/16 i wnioskami wynikającymi z uzasadnienia tego wyroku - przekazanie sprawy nastąpiło celem ustalenia wartości przedmiotu przestępstwa oraz wysokości wyrządzonej szkody poszczególnym pokrzywdzonym i rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 03 stycznia 2017 roku, sygn. akt II AKa 401/16, uchylił w całości - co do obu oskarżonych - wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 listopada 2015 roku, sygn. akt: XVIII K 24/12, wobec czego przekazanie sprawy nastąpiło w całości — na co w sposób jednoznaczny wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2017 roku, sygn. akt: II KZ 10/17, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia przez Sąd I instancji postępowania dowodowego wyłącznie co do wartości przedmiotu przestępstwa oraz wysokości wyrządzonej nim szkody poszczególnym pokrzywdzonym i rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody, z całkowitym odstąpieniem od przeprowadzenia dowodów kluczowych dla ustalenia winy oskarżonego B. B. (1), co znalazło wyraz również w oddaleniu wszystkich jego i jego obrońcy wniosków dowodowych, świadczących o niewinności oskarżonego, co doprowadziło do zupełnego wyeliminowania prawa B. B. (1) do obrony i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 442§ 2 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez ujawnienie, pomimo sprzeciwu obrońcy oskarżonego B. B. (1), na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 roku dowodów w postaci zeznań świadków, między innymi zeznania świadka M. C. z k.: 119-123 (t. 1), k.: 7.116- 7.129 (t. 37), k.: 7.292-7.302 (t. 38), k.: 14.887-14.903 (t. 75), k.: 14.934-14.941 (t. 76), k.: 16.042-16.045, 16.046-16.057 (t. 82) i złożone do protokołu rozprawy z dnia 21.05.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 17.556-17.559 (tom 89) i dalsze złożone do protokołu rozprawy z dnia 04.06.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 17.879-17.888 (tom 91); „ zeznania świadka J. B. z k.: 124-126 (t. 1), 7215-7.226 i złożone do protokołu rozprawy z dnia 21.05.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 17.544-17.546 (tom 89) zeznania świadka T. K. (2) z k.: 131-135 (t. 1), k.: 993- 998 (t. 6), k.: 4.312-4.316, 4.317-4.332 (t. 21), k.: 14.981-14.995 (t. 76), k.: 16.069-16.077 (t. 82) i złożone do protokołu rozprawy z dnia 21.05.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 17.546-17.553 (tom 89); zeznania świadka J. C. (2) z k.: 6.685¬6.690 (t. 35) i złożone do protokołu rozprawy z dnia 07.06.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 17.933-17.934 (tom 91); 23. zeznania świadka A. J. (2) z k.: 6.693-6.703 (t. 35), k.: 15.762-15.772 (t. 80) i złożone do protokołu rozprawy w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 19.270-19.274 (tom 98); 24. zeznania świadka K. S. (poprzednio K. C.) z k.: 6.705-6.714 (t. 35) i złożone do protokołu rozprawy z dnia 24.03.2015 roku w toku poprzedniego 25 postępowania sądowego z k.: 20.255-20.261 (tom 103); 25. 5.773-15.777 (t. 80) i złożone do protokołu rozprawy z dnia 27.06.2013 roku w toku poprzedniego postępowania sądowego z k.: 18.272-18.273 (tom 93), wskazując, iż świadkowie ci mają stwierdzić okoliczności, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji, gdyż nie dotyczą wartości szkody, a zgodnie z dyspozycją art.

442 kpk sąd, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania, orzeka w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie, podczas gdy Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 03 stycznia 2017 roku, sygn. akt II AKa 401/16, uchylił w całości - co do obu oskarżonych - wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 listopada 2015 roku, sygn. akt: XVIII K 24/12, wobec czego przekazanie sprawy nastąpiło w całości — na co w sposób jednoznaczny wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2017 roku, sygn. akt: II KZ 10/17, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia przez Sąd I instancji postępowania dowodowego wyłącznie co do wartości przedmiotu przestępstwa oraz wysokości wyrządzonej nim szkody poszczególnym pokrzywdzonym i rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody, z całkowitym odstąpieniem od przeprowadzenia dowodów kluczowych dla ustalenia winy oskarżonego B. B. (1), i przesłuchania kluczowych w sprawie świadków,

co doprowadziło do zupełnego wyeliminowania prawa B. B. (1) do obrony i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 92 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez nie przeprowadzenie w toku rozprawy głównej dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, a mianowicie protokołów z odtworzenia utrwalonych zapisów na płycie CD-R (k. 14154-14195, 14196-14228, 14229-14250, 14251-14258), które to zostały przeprowadzone w toku postępowania przygotowawczego i z których wynika, że B. B. (1) nie wyczerpał znamion czynu z art. 286 kk i w działalność spółek został zaangażowany w charakterze doradcy już na etapie, gdy należności nie były wypłacane inwestorom, a zatem dowody te ze względu na ich wagę dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, winny stać się przedmiotem rozważań Sądu I instancji, co w konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z pominięciem dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez oparcie wyroku wyłącznie na części materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, z całkowitym pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego B. B. (1), w tym zaniechanie dokonania oceny uzupełniających wyjaśnień oskarżonego, złożonych w toku rozprawy w dniu 17 listopada 2014 roku, w których wskazał, iż faktycznym właścicielem (...) Ltd był M. B., a nadto, iż transakcjami forex zajmował się K. C., który to dysponował środkami inwestorów, przy czym B. B. (1) powołał się na konkretne dokumenty potwierdzające jego stanowisko, o uzyskanie których wniósł, jak również podkreślił, iż w latach 2004-2005 nie dysponował żadnym paszportem, wobec czego nie mógł uczestniczyć w otwieraniu kont w Szwajcarii i zakładaniu (...) Ltd, co doprowadziło do dokonania jedynie wybiórczej analizy materiału dowodowego i poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego, a nadto miało wpływ na ocenę zeznań świadka K. C..

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego M. G. (2), uznając je za wiarygodne w zakresie udziału B. B. (1) w działalności spółek, co doprowadziło do odmowy przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego B. B. (1), podczas gdy rzetelnie przeprowadzona analiza treści tych wyjaśnień prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż oskarżony M. G. (2) miał istotny interes w pomówieniu B. B. (1) i nieudolnie usiłował umniejszyć swoją rolę, jednakże wprost wskazał, między innymi, iż zapoznawał się z działalnością firmy, zarządził po objęciu stanowiska prezesa sporządzenie księgowości i rozdzielenie kont bankowych, modyfikował umowę usługową pomiędzy firmami (...) sp. z o.o. i miał pełny wgląd w polskie konta firmy, co winno skłonić Sąd I instancji do poczynienia wnikliwych ustaleń odnośnie rzeczywistej roli B. B. (1), a nadto doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

3. Obrazę przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków związanych z firmami (...) sp. z o.o., w szczególności K. S. (poprzednia C.), T. K. (2), A. G. (1), A. J. (2) i M. C. i uznaniu ich za wiarygodne w zakresie przywołania zaistniałych zdarzeń odzwierciedlających udział B. B. (1) w przestępczym procederze i wskazaniu, iż nie ujawniły się okoliczności, z których wynikałoby, że świadkowie ci mieli szczególny osobisty interes w fałszywym pomówieniu oskarżonego B. B. (1), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż były to osoby odpowiedzialne za kierowanie spółkami, pozyskiwanie inwestorów, podpisywanie umów i ich obsługę, a więc szczególnie zainteresowane w przerzuceniu winy na B. B. (1), zatem zasady prawidłowego rozumowania nakazują zachowanie szczególnej ostrożności w ocenie zeznań tych świadków, czemu Sąd I instancji nie sprostał i w konsekwencji poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie roli B. B. (1) w spółkach i jego winy.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań wszystkich pokrzywdzonych w sposób wybiórczy i pobieżny, podczas gdy rzetelnie przeprowadzona analiza ich treści prowadzi do kategorycznego wniosku, iż B. B. (1) nie podpisywał z nimi żadnych umów, nie brał udziału w ich podpisywaniu, a zatem nie mógł ich wprowadzić w błąd, zaś pierwszy kontakt z oskarżonym mieli oni ewentualnie już na etapie, gdy zaczęli ubiegać się o zwrot wpłaconych środków, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie roli B. B. (1) i w konsekwencji przypisania mu zarzucanego czynu.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań wszystkich pokrzywdzonych, których zeznania Sąd I instancji uznał za wiarygodne, podczas gdy są wewnętrznie sprzeczne, gdyż świadkowie ci z jednej strony twierdzili, że to oskarżony B. B. (1) faktycznie zarządzał spółkami a z drugiej zaś strony wskazywali, że gdyby wiedzieli, że spółkami faktycznie zarządza oskarżony, to nigdy nie zainwestowaliby tam pieniędzy, co w sposób jednoznaczny wskazuje, iż świadkowie ci powzięli przekonanie o „faktycznym kierowaniu" spółkami przez B. B. (1) wyłącznie na podstawie jego przeszłości i nie powinno stanowić podstaw do czynienia ustaleń faktycznych, czego Sąd I instancji nie dostrzegł i przypisał B. B. (1) zarzucany mu czyn.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny całego ujawnionego materiału

dowodowego, co doprowadziło do uznania, iż B. B. (1) założył (...) Ltd i

„faktycznie" nią kierował, podejmował wszelkie kluczowe decyzje również w ramach

spółek, moderował działanie spółek i decydował co będzie się działo z pieniędzmi inwestorów, tworzył siatkę pośredników, przygotował ofertę dla potencjalnych inwestorów, a nadto, iż spółka brytyjska nie inwestowała na rynku F. i w inne instrumenty finansowe, zgodnie z umowami, podczas gdy rzetelnie przeprowadzona analiza całokształtu materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie, iż B. B. (1) nie był w żaden sposób umocowany do działania w imieniu spółek, nie posiadał dostępu do kont firmowych, nie zawierał żadnych umów z inwestorami, nie zarządzał wpłaconym przez inwestorów kapitałem, a nadto nie posiadał żadnych możliwości wywierania wpływu na osoby rzeczywiście odpowiedzialne za kierowanie spółkami, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny całego ujawnionego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania B. B. (1) za winnego zarzucanego mu czynu, podczas gdy z zasad logiki i doświadczenia życiowego wynika, iż gdyby rzeczywiście B. B. (1) od początku „faktycznie kierował" spółkami i ukrywał swój udział w ich działalności, to nie ujawniłby się na etapie gdy inwestorzy zaczęli domagać się zwrotu zainwestowanych pieniędzy, tylko tym bardziej by się wówczas ukrywał.

24. Obrazę przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie wewnętrznie sprzecznych ustaleń odnośnie udziału oskarżonego M. G. (2) w przestępstwie, z jednej strony podkreślając jego podrzędną w nim rolę, z drugiej zaś określając datę przypisanego oskarżonym czynu od daty powołania M. G. (2) na prezesa spółki (...) sp. z o.o. co świadczy o braku należytej analizy zgromadzonego materiału dowodowego i arbitralnym założeniu o winie B. B. (1) bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie poczynienia ustaleń odnośnie rzeczywistego udziału poszczególnych osób w zakładaniu, zarządzaniu oraz rzeczywistego beneficjenta spółek zaangażowanych, mimo wskazywania przez B. B. (1), iż on do tego kręgu osób nie należał i podał personalia tych osób, co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż to B. B. (1) „faktycznie kierował" spółkami, a w konsekwencji uznania, iż oskarżony działał z góry powziętym zamiarem wprowadzenia inwestorów w błąd w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez arbitralne założenie, że Spółka brytyjska nie inwestowała (na zlecenie spółki polskiej) na rynku F. i w inne instrumenty finansowe, zgodnie z zawartymi z inwestorami umowami, bez przeprowadzenia w tym zakresie jakiegokolwiek postępowania dowodowego, podczas gdy okoliczności wskazują że spółka brytyjska inwestowała właśnie F., jednak poniosła stratę, zwłaszcza, że spółka brytyjska dysponowała licencją na wykonywanie takich operacji na rynkach finansowych, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie działania przez B. B. (1) z góry powziętym zamiarem

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej i uznanie jej za pełnowartościowy materiał dowodowy przeprowadzony na podstawie wystarczających, wiarygodnych dowodów, podczas gdy biegły sporządzając przedmiotowe opinie nie dysponował pełną historią wszystkich rachunków bankowych, na które inwestorzy wpłacali środki pieniężne, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie rzeczywistej działalności spółek, możliwości wywiązania się z zawartych z inwestorami umów, a w konsekwencji winy oskarżonego B. B. (1).

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków M. B. (1), J. B., E. K., M. L., K. W., M. C., J. W. (1), R. S., R. F., A. P. (1), T. K. (2) i A. M., polegającej na oparciu ustaleń faktycznych wyłącznie o część ich zeznań, mimo uznania ich za w całości wiarygodne, z pominięciem fragmentów przemawiających na korzyść oskarżonego B. B. (1), z których wynika jego wyłącznie doradcza rola, brak pełnienia jakiejkolwiek funkcji w spółkach, niepodejmowane przez niego decyzji, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego i „faktycznego kierowania" przez oskarżonego spółkami.

Obrazy przepisu art. 4 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie wskazania zarówno w sentencji wyroku jak i w treści jego uzasadnienia, jakie konkretnie czynności wykonawcze podjął B. B. (1) i na czym miało polegać jego działanie wspó1e i w porozumieniu z innymi osobami, co obejmowało to porozumienie i na czym polegało rzekome „faktyczne kierowanie" spółkami (...) Ltd, (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. przez B. B. (1), na jakiej podstawie i jakie decyzje miał podejmować B. B. (1) i z jakich przyczyn osoby rzeczywiście odpowiedzialne za kierowanie spółkami podlegały kierownictwu B. B. (1) i jaki był jego udział w tworzeniu siatki pośredników, zawieraniu umów i wprowadzaniu w błąd pokrzywdzonych co do zamiaru wywiązania się z zawartych umów, a także jakie korzyści i w jaki sposób miałby oskarżony uzyskać dla siebie, co w sposób jednoznaczny świadczy o braku poczynienia przez Sąd I instancji jakichkolwiek ustaleń w tych kluczowych, dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, kwestiach i o arbitralnym założeniu o winie oskarżonego z powodu jego przeszłości

Obrazy przepisu art. 4 kpk i art. 410 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez zaniechanie przesłuchania prezesa brytyjskiej spółki — M. J., który został przesłuchany przez polską prokuraturę, którego to zeznania mają kluczowe znaczenie dla ustalenia, na czyje zlecenie były zakładane spółki i kto był ich rzeczywistym beneficjentem, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych odnośnie winy oskarżonego bez „ przeprowadzenia rzetelnego postępowania w tym zakresie.

Na podstawie art. 438 pkt3 kpk błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenie, który miał wpływ na jego treść, polegający na arbitralnym założeniu, że oskarżony B. B. (1) faktycznie kierował spółką (...) Sp. z o.o., której nazwę następnie zmieniono na (...) Sp. z o.o., zainicjował powstanie (...), przygotowywał ofertę dla potencjalnych inwestorów, od początku moderował działanie spółek i decydował co będzie się działo z pieniędzmi inwestorów, przez co doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonych, działał wspólnie w porozumieniu z innymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści dla siebie oraz (...) Ltd, podczas gdy rzetelnie przeprowadzona analiza zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, iż B. B. (1) nie był w żaden sposób umocowany do działania w imieniu spółek, nie posiadał dostępu do kont firmowych, nie zawierał żadnych umów z inwestorami, nie zarządzał wpłaconym przez inwestorów kapitałem, a nadto nie posiadał żadnych możliwości wywierania wpływu na osoby rzeczywiście odpowiedzialne za kierowanie spółkami.

IV. Na podstawie art. 438 pkt 1 a kpk obrazę przepisu art. 46 kk poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż możliwe jest orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody wobec wyłącznie jednego ze współoskarżonych w sytuacji przypisania czynu obu oskarżonym, działającym wspólnie i w porozumieniu, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona wykładnia przepisu art. 46§ 1 kk prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż przy orzekaniu o obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu karnym stosuje się przepisy prawa cywilnego, a więc także art. 441§ 1 kc zgodnie z którym odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez współdziałających jest solidarna.

Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącej niewspółmierności kary przez orzeczenie wobec B. B. (1) kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności bez jej warunkowego zawieszenia, co stanowi konsekwencję uznania przez Sąd I instancji, iż: „wymierzona sprawcy B. B. (1) kara pozbawienia wolności w jej bezwzględnym wymiarze jest przez swą nieuchronność elementem wychowania i wdrażania do przestrzegania porządku prawnego", podczas gdy od daty przypisanego oskarżonemu czynu do daty wyrokowania upłynęło już ponad 10 lat i w tym czasie B. B. (1) w żaden sposób nie naruszył porządku prawnego i nigdy nie był karany, zatem nie zachodzi uzasadniona potrzeba wdrażania go do przestrzegania porządku prawnego.

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (2):

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

Obrazy art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału

dowodowego polegającej na automatycznym przyjęciu (automatycznej ocenie wyjaśnień oskarżonego), że oskarżony M. G. (2) tylko i wyłącznie z powodu współpracy z B. B. (1) oraz posiadanej wiedzy, iż nie każde z zainwestowanych przez pokrzywdzonych pieniędzy przeznaczane były na inwestycje o których była mowa w zawieranych przez (...) Ltd umowach z pokrzywdzonymi, ale także na spłaty odsetek na rzecz innych pokrzywdzonych, dopuścił się popełnienia przestępstwa oszustwa w postaci piramidy finansowej, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu; przy czym dowolna ocena materiału dowodowego skutkuje błędem w ustaleniach faktycznych mającym wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony M. G. (2) miał bezpośredni i kierunkowy zamiar doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

b) bezpodstawnym przyjęciu, iż M. G. (2) swoim zachowaniem wypełnił jakiekolwiek znamię czasownikowe przestępstwa oszustwa;

c) bezpodstawnym przyjęciu, iż pomiędzy oskarżonym a B. B. (1) istniało porozumienie będące jednym z kumulatywnych warunków istnienia postaci zjawiskowej w formie współsprawstwa;

d) bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony M. G. (2) na podstawie zawieranych pomiędzy (...) Ltd a pokrzywdzonymi umów zobowiązany był do „zarządzania wpłaconym przez klientów kapitałem, w wyniku którego klienci mieli otrzymywać wskazane w umowach odsetki" że rekomendował produkt (...) Ltd;

bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony podstępnie stworzył pozory prowadzenia profesjonalnej działalności inwestycyjnej przez spółkę (...) Ltd;

bezpodstawnej odmowie przyznania wiarygodności wyjaśnieniom M. G. (2) w części odnośnie jego wiary w zapewnienia B. B. (1) o zabezpieczeniach finansowych, a jednocześnie uznanie za wiarygodne zeznań m.in. A. T. (2), J. W. (2), A. G. (1), A. J. (2), K. S. (poprzednio C.) w tej samej kwestii;

2. naruszenie zasady skargowości określonej w art. 14 1 k.p.k., poprzez nieuzasadnioną modyfikację opisu czynu w zakresie górnej granicy czasowej zarzucanego oskarżonemu czynu, tj. że czyn popełniono w okresie do stycznia 2008 roku, co stanowi znaczne wyjście poza ramy oskarżenia, a co miało wpływ na wymiar kary;

Obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nie odniesienie się do opinii biegłego grafologa, z której jasno wynika, również w powiązaniu z zeznaniami świadka A. T. (2) (które w tej części zostały przez Sąd zupełnie pominięte), że skany podpisów oskarżonego M. G. (2) były wielokrotnie wklejane na pisma kierowane do pokrzywdzonych bez jego zgody, co potwierdza że oskarżony nie miał żadnego wpływu na funkcjonowanie piramidy finansowej, co więcej został w nią podstępnie uwikłany;

Obrazy art. 202 § 5 k.p.k. poprzez nie dopuszczenie z urzędu dowodu z opinii sądowo psychiatrycznej co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, co w konsekwencji powinno prowadzić do wniosku, iż stan zdrowia psychicznego oraz poczytalność oskarżonego w momencie popełnienia zarzucanych mu czynów, jak również jego zdolność do rozsądnej i samodzielnej obrony nie została należycie zweryfikowana; stan zdrowia psychicznego na podstawie złożonej do akt sprawy dokumentacji medycznej na rozprawie w dniach 1 oraz 29 września 2017 roku był wątpliwy, co powinno skutkować zasięgnięciem nowej opinii biegłych

psychiatrów; ponadto Sąd w dniu 1 września 2017 roku postanowił odroczyć decyzję w przedmiocie wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów do czasu

załączenia do akt sprawy pełnej dokumentacji potwierdzającej leczenie oskarżonego M. G. (2) neurologicznie, postanowienia jednak, mimo uzupełnienia dokumentacji w dniu 27 września 2017 roku, Sąd nie wydał;

Obrazy art. 624 1 k.p.k. poprzez obciążenie oskarżonego kosztami postępowania i opłatą, podczas gdy w chwili wyrokowania istniały podstawy do zwolnienia oskarżonego od tych kosztów w całości, bowiem uiszczenie tych kosztów byłoby zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, tym bardziej obciążenie kosztami podróży świadków jest nieuzasadnione, albowiem oskarżony wyraził zgodę na ujawnienie zeznań większości świadków przez odczytanie protokołów ich zeznań — wniosek oskarżonego

z dnia 24 marca 2013 roku w sprawie sygn. akt VIII K 24/12 o dopuszczenie dowodu z przesłuchania 41 świadków, przy czym pięciu z nich, tj. M. J., S. K.,

R. S., T. A. oraz A. G. (2), Sąd nie przesłuchał; fakt obciążenia oskarżonego wysoką grzywną a jednocześnie kosztami postępowania jest na tyle nadmierny, że uzasadnia zwolnienie oskarżonego od opłat i wydatków wynikających z ustawy o opłatach w sprawach karnych;

Zarzuty przedstawione w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych E. O. (1) i A. K. (1):

i na podstawie art. 438 pkt. la KPK wyrokowi temu zarzucam:

- obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 46 § 1 KK przez błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, że możliwym jest odstąpienie od orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody wobec jednego z oskarżonych mimo przypisania czynu obydwu oskarżonym działających wspólnie i w porozumieniu i ustalenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem przeciwko mieniu w sytuacji gdy z treści przepisu obowiązującej w dacie zarówno popełnienia czynu jak i w dacie orzekania wynika, że Sąd ma obowiązek orzec o obowiązku naprawienia szkody w całości lub w części skoro wniosek w tym przedmiocie został złożony przez obydwu pokrzywdzonych tj. przez A. K. (1) oraz E. O. (1).

Zarzuty przedstawione w apelacji prokuratora:

na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający

wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 43 wyniku, że pokrzywdzonemu L. B. (2) od wpłaconego kapitału w wysokości 100.000,00 złotych wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 12.000,00 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że pokrzywdzonemu wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 13.078,08 złotych, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w

kwocie 88.000,00 złotych, podczas gdy L. B. (2) nie otrzymał zwrotu

pozostałych wpłaconych pieniędzy w kwocie 86.92 1,92 złotych, w rezultacie

czego orzeczono też wobec B. B. (1) w błędnej wysokości obowiązek

naprawienia poniesionej przez pokrzywdzonego szkody w kwocie 88.000,00

złotych zamiast w prawidłowej wysokości w kwocie 86.921,92 złotych,

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 49 wyroku, że na podstawie umowy ze stycznia lub lutego 2007 roku pokrzywdzony, M. P. (1) wpłacił pieniądze w kwocie 100.000,00 złotych, jednak odsetek od wpłaconego kapitału ani zwrotu wpłaconych pieniędzy nie otrzymał, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego M. P. (1) do niekorzystnego

rozporządzenia mieniem w kwocie 100.000,00 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że pieniądze w ww. kwocie zostały wpłacone przez A. P. (2), co oznacza, że M. P. (1) nie jest osobą pokrzywdzoną, w rezultacie czego orzeczono niezasadnie wobec B. B. (1) obowiązek naprawienia poniesionej przez M. P. (1) szkody w kwocie 100.000 złotych;

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę o orzeczenia, mający

wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 68 wyroku, że na

podstawie umowy (...) PL z dnia 10 maja 2007 roku pokrzywdzony, A. K. (2) wpłacił w dniu 14 maja 2007 roku pieniądze w kwocie 150.000,00 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że pokrzywdzony w rzeczywistości wpłacił pieniądze w kwocie 150.000,00"euro, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w

kwocie 150.000,00 złotych, podczas gdy A. K. (2) nie otrzymał zwrotu wpłaconych pieniędzy w kwocie 150.000,00 euro co stanowiło kwotę 564.150,00 złotych według średniego kursu NBP na dzień 14.05.2007 roku, w rezultacie czego orzeczono też wobec B. B. (1) w błędnej wysokości obowiązek naprawienia poniesionej przez pokrzywdzonego szkody w kwocie 150.000,00 złotych zamiast w prawidłowej wysokości w kwocie 564.150,00 złotych według średniego kursu NBP na dzień 14.05.2007 roku,

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 76 wyroku, że pokrzywdzonemu P. K. (1) od kwoty wpłaconego kapitału w wysokości 100.000,00 złotych wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 55.000,00 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że pokrzywdzonemu wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 55.078,08 złotych, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 45.000,00 złotych, podczas gdy P. K. (1) nie otrzymał zwrotu pozostałych wpłaconych pieniędzy w kwocie 44.921,92 złotych, w rezultacie czego orzeczono też wobec B. B. (1) w błędnej wysokości obowiązek naprawienia poniesionej przez pokrzywdzonego szkody w kwocie 45.000,00 złotych, zamiast w prawidłowej wysokości w kwocie 44.921,92 złotych

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 97 wyroku, że pokrzywdzonemu W. K. (2) od kwoty wpłaconego kapitału w wysokości 100.000,00 złotych wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 52.000,00 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że pokrzywdzonemu wypłacono tytułem odsetek pieniądze w kwocie 55.078,08 złotych, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 48.000,00 złotych, podczas gdy W. K. (2) nie otrzymał zwrotu pozostałych wpłaconych pieniędzy w kwocie 44.921,92 złotych, w rezultacie czego orzeczono też wobec B. B. (1) w błędnej wysokości obowiązek naprawienia poniesionej przez pokrzywdzonego szkody w

kwocie 48.000,00 złotych, zamiast w prawidłowej wysokości w kwocie 44.921,92 złotych,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu w punkcie 98 wyroku, iż na podstawie aneksu do umowy inwestycyjnej (...) z dnia 05 września 2006 roku, W. K. (1) reinwestował wpłacone uprzednio — na podstawie umowy inwestycyjnej nr (...) z dnia 05 września 2005 r. — pieniądze w kwocie 10.000,00 złotych, od której to kwoty wpłaconego kapitału wypłacono mu tytułem odsetek pieniądze w kwocie 3.842,34 złotych, jednak dalszych pieniędzy tytułem odsetek od wpłaconego kapitału ani zwrotu wpłaconych pieniędzy nie otrzymał, co doprowadziło do błędnego przyjęcia w opisie czynu, że B. B. (1) i M. G. (2) doprowadzili pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.157,66 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że W. K. (1) dokonał wpłaty pieniędzy na rachunek C. A.G.w kwocie 25.828 zł, zaś wypłacono z rachunku firmy (...) Sp. z o.o. oraz (...) na jego rachunek pieniądze w łącznej kwocie 74.055,99 złotych co oznacza, że nie jest osobą pokrzywdzoną;

Rażącej niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu B. B. (1) kary 6 lat pozbawienia wolności, jako kary rażąco łagodnej i nieuwzględniającej w stopniu należytym stopnia szkodliwości czynu, stopnia winy i rozmiarów wyrządzonej szkody, a także przewartościowanie okoliczności łagodzących oraz niedostateczne uwzględnienie celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

X zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

zasadny

x częściowo zasadny

niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

x zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

x częściowo zasadny

niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego B. B. (1):

I.  Sąd odwoławczy dostrzegł, iż zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 §1 pkt.7 kpk. albowiem w pkt. I wyroku orzeczono wobec oskarżonego B. B. m.in. karę grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej liczbą 200 natomiast słownie wpisano kwotę trzydziestu złotych. Powyższa rozbieżność wskazanych kwot stanowi sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiając wykonanie tego orzeczenia w zakresie kary grzywny. Ten zarzut sformułowany w apelacji obrońcy okazał się zasadny.

Pozostałe zarzuty zawarte w tej apelacji okazały się niezasadne i tak:

W sentencji wyroku w pkt. I Sąd Okręgowy w czynie przypisanym prawidłowo wskazał znamiona czynu opisanego w dyspozycji art. 286 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk w zw. z art. 12 kk. Wskazał kto, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadził wymienionych pokrzywdzonych, poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych umów , do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na wskazane w sentencji wyroku kwoty. W sentencji wskazano nadto miejsce i czas działania.

Zawarty opis czynu opis czynu zawierał komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., o sygn. IV KK 375/11, OSNKW 2012, Nr 7, poz. 78)Szersze ustalenia wraz z omówieniem dowodów i przyjętej kwalifikacji prawnej, natomiast powinny znaleźć wyraz w pisemnych motywach wyroku. Z tych przyczyn przyjęto, że Sąd Okręgowy nie naruszył dyspozycji przepisu art. 413 §2 pkt.1 kpk. ani art. 440 kpk.

2. Stwierdzić należy, że Sąd I instancji ocenił, iż opinia biegłego z dziedziny analizy kryminalistycznej – A. J. (1) jest pełna, rzetelna i wynikają z niej jasne wnioski (vide: s.30-31 uzasadnienia Sądu Okręgowego). Fakt, że w opinii biegły jednoznacznie opisuje sposób, w jaki działali oskarżeni, nie dyskwalifikuje opinii biegłego, ani nie stanowi o jego stronniczości. Zwłaszcza, że w opinii biegły wskazuje na jakiej podstawie doszedł do wniosków zawartych w tym dokumencie. Analizował wpłaty dokonywane przez inwestorów indywidualnych, przekazywane w całości na rachunki główne – rozliczenia niebyły indywidualizowane, następowało wymieszanie środków. Natomiast w większości odsetki dla inwestorów indywidualnych były płacone z ich własnych pieniędzy lub pieniędzy innych inwestorów. Istnienie w aktach sprawy notatki urzędowej (na którą powołuje się skarżący)sporządzonej przez prokuratora ( k. 14145 t.71) z której wynika, że prokurator ocenia wysoko umiejętności analityczne, którymi dysponuje biegły, używa specjalistycznego oprogramowania, dodatkowo zobowiązał się do sporządzenia opinii w krótkim terminie w skomplikowanej sprawie. Dodatkowo notatka stwierdza „ biegły na bieżąco konsultuje przygotowanie opinii z prowadzącym postępowanie, materiały odbiera osobiście i regularnie zdaje relacje z postępu prac”. Fragment ten bardziej świadczy o mechanizmie w zakresie przygotowań technicznych i gromadzenia materiału do opinii aniżeli merytorycznych konsultacjach z prokuratorem, któremu to wiedza specjalistyczna właśnie była potrzebna do prowadzenia postępowania przygotowawczego. Gdyby praca biegłego była niesamodzielna, spowodowane tym niekonsekwencje opinii byłyby widoczne w dokumencie pisemnym , lub w szczególności podczas ustnej uzupełniającej opinii składanej w czasie rzeczywistym na rozprawie. Także logicznym jest, że gdyby sam prokurator dysponował taką wiedzą specjalistyczną (by być konsultantem dla biegłego) niepotrzebnym byłoby wywoływanie opinii kryminalistycznej. Fakt, że któraś ze stron nie zgadza się z wywodami opinii „arbitralnie wyłożonymi” nie może stanowić, iż jest to per se powodem osłabiającym zaufanie do biegłego, do jego wiedzy, bezstronności, czy być innym powodem, aby powołać innego biegłego. Obrońca nadto nie wykazał błędów w przedstawionej opinii. Biegły natomiast opierając się na dostępnych danych sporządził logiczne opracowanie. Z tych przyczyn Sąd odwoławczy nie stwierdził obrazy przepisu art. 196 §3 kpk, ani tego, iż zaistnienie ww. notatki w sprawie mogło mieć wpływ na treść opinii, czy orzeczenia. Wreszcie logicznym jest, iż gdyby prokurator rzeczywiście zamierzał manipulować opinią biegłego, nie czyniłby z tego - przedmiotu notatki urzędowej załączonej do akt sprawy.

W kwestii zarzutów (omówionych poniżej zbiorczo) obrazy przepisów art. 170 § 1 pkt.2, 3 , 5 kpk w zw. z art. 4 kpk i w zw. z art. 6 kpk stwierdzić należy, że zarzuty te nie są zasadne. Po pierwsze skarżący nie skonkretyzował możliwości wpływu podniesionych uchybień na treść wyroku. Po wtóre Sąd Okręgowy prawidłowo skorzystał ze swojej kompetencji przyznanej w art. 170 kpk i ocenił przydatność wniosków dowodowych w niniejszej sprawie. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z przepisem art.366 §1 kpk na rozprawie przeprowadza się nie wszelkie wnioskowane dowody, lecz tylko takie, które mają na celu wyjaśnienie istotnych okoliczności. Także tezy dowodowe i wnioskowane dowody – w kontekście przedstawionych zarzutów obu oskarżonym – nie zmierzały do wykazania, iż umowy zawierane z pokrzywdzonymi były wykonywane zgodnie z ich treścią, tj. co do sposobu, jak wpłacany kapitał był zarządzany, ewentualnie pomnażany. Również wnioskowane dowody - w postaci dokumentów (jako zawierające zapisy deklaratoryjne)nie zmierzały do wykazania kto faktycznie podejmował decyzje. Nadto w sprawie był już przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej, a opinię tę uznano za kompletną i jasną, zatem nie było z uwagi na treść art. 201 kpk wywoływania innych opinii np. z zakresu funkcjonowania podmiotów gospodarczych. Odnośnie – nieprzesłuchania M. J. – w tym zakresie, Sąd Okręgowy wypowiedział się ( vide k.357 uzasadnienia), że nie ustalono miejsca pobytu tego świadka, który przebywał za granicą. Podobnie jako trafne należy ocenić rozstrzygnięcie Sądu I instancji z pkt. widzenia dyspozycji art. 170 §1 pkt.2, 4 i 5kpk względem złożonego wniosku dowodowego o przesłuchanie osób ( M. M. (2) i K. K. (3)), bez wskazania gdzie te osoby przebywają, oraz na okoliczności nie będące istotnymi do meritum, sprawy, tj, nie służące wykazaniu czy kapitał wpłacoy przez pokrzywdzonych był wykorzystywany zgodnie z umowami o zarządzanie kapitałem. ( vide k.30324v-30327 , T.123)

Odnośnie zarzutów dot. art. 92 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk i protokołów z zapisów na płycie CD_ R rozmów z k. 14154 i nast. – stwierdzić należy, iż nie wykazano jaki miało to wpływ na treść wyroku skoro rozmowa była prowadzona przez kilka osób, w tym ustalonego rozmówcę - świadka A. T.. Zeznania tego świadka podlegały ocenie Sądu na podstawie art. 7 kpk jak również depozycje oskarżonego B. B.. Co więcej świadek ta była współpracownikiem obu oskarżonych i miała możliwość zaobserwowania całokształtu działań oskarżonych wobec inwestorów. ( Protokoły te zostały ujawnione na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2018 r. k. 29 702 v. t.120).

Sąd odwoławczy również nie podzielił zarzutów obrazy art. 442 §2 kpk , w zw. z art. 170 §1 pkt. 5 kpk a także w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 6 kpk przedstawionych w apelacji obrońcy jak również w konsekwencji zarzutów z art. 4 kpk, art. 7 kpk , art. 410 kpk i art. 424 kpk.

Omawiając tę część zarzutów apelacji, na wstępie należy przypomnieć, iż sprawa oskarżonych B. B. i M. G. była już wcześniej przedmiotem rozpoznania przed Sądem Okręgowym w Warszawie (za sygnaturą XVIII K 24/12) a następnie przed Sadem Apelacyjnym w Warszawie za sygnaturą II AKa 401/16. Wcześniejszym wyrokiem Sąd odwoławczy uchylając sprawę do ponownego rozpoznania, jednocześnie wskazał w uzasadnieniu do swojego judykatu, które dowody nie miały wpływu na uchylenie wyroku, i co do nich przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie można poprzestać na ich ujawnieniu. Z tych wytycznych Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający sprawę się wywiązał i poprzestał na ujawnieniu zeznań świadków w tym zakresie. Korzystając z uprawnienia jakie zakreślił wcześniej orzekający Sąd odwoławczy – Sąd Okręgowy ujawniając zeznania zgodnie z dyspozycją art.442 §2 kpk i wytycznymi Sądu Apelacyjnego. Nie sposób zatem uznać, iż doszło do naruszenia prawa do obrony ( art. 6 kpk) lub zasady obiektywizmu ( art. 4 kpk) skoro świadkowie byli przesłuchiwani podczas wcześniej jeszcze prowadzonego postępowania rozpoznawczego, i strony mogły bezpośrednio zadawać im pytania.

W tym miejscu należy również wskazać, iż Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę o sygnaturze XVIII K 15/17 prowadził postępowanie co do całości tej sprawy , dostrzegając , iż została ona uchylona do ponownego rozpoznania w całości. Świadczy o tym treść wyroku Sądu I instancji i treść uzasadnienia. Zarówno opis czynu przypisanego, jak i ustalenia faktyczne, a nadto omawiane dowody świadczą o tym, iż analizie Sądu Okręgowego podlegała cała sprawa i całokształt zebranych dowodów.

Istotnie w myśl art. 410 kpk podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej.

Odnośnie podniesionych zarzutów obrazy prawa procesowego a mianowicie art. 410 kpk i art. 7 kpk należy stwierdzić, co następuje:

Przede wszystkim normy zawartej w art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Sam fakt, że tak dokonana ocena dowodów nie satysfakcjonuje autorów apelacji nie oznacza, że jej kwestionowanie należy uznać za skuteczne, zwłaszcza że skarżący nie przedstawiają przekonujących i merytorycznych argumentów podważających dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów.

Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku konkretne dowody, które stanowiły podstawę tych ustaleń, dokonując jednocześnie logicznej, prawidłowej i zgodnej z treścią art. 7 kpk oceny tych dowodów, które uznał za wiarygodne i przekonujące.

Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Dodatkowo odnośnie zarzutów zawartych w apelacjach - dla kompletności rozważań - przywołać należy, iż obraza przepisów postępowania (error in procedendo) tylko wtedy stanowi uchybienie, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Błąd w procedowaniu odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody (art. 92 i 410 kpk), a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 kpk). Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) zachodziłby błąd "dowolności". Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. W niniejszej sprawie obrońcy podnieśli obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów,

Przy zarzutach obrazy prawa procesowego konieczne jest równoczesne , nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy określonego przepisu kodeksu postępowania karnego, ale powinno również zostać wykazane, że owe naruszenie mogło, czyli w istocie miało wpływ na treść wydanego wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien zasadnie zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy.

Stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez autorów apelacji nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego – który to przecież nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych obrońców obu oskarżonych, stwierdzić należy, iż dokonując oceny materiału dowodowego, w tym zeznań świadków oraz

wyjaśnień M. G. (2) Sąd I instancji dokonał tej oceny zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk.

Analiza akt sprawy, korelacja tych wyjaśnień z innymi dowodami osobowymi, w tym z opinią biegłego z zakresu analizy kryminalistycznej, zeznaniami świadków: J. W. (2), H. G., S. B., J. W. (1), P. K. (2), A. J. (2), M. B. (2) i K. S., J. B., T. K. (2), A. M., M. C., K. W., M. K. (2), A. P. (1), A. B., A. T. (2), A. G. (1), M. B. (1) – prowadzi do wniosku, że ustalenia Sądu I instancji, który opisał działania i rolę poszczególnych oskarżonych, działających w ramach faktycznego porozumienia. Powyższa podstawa dowodowa, wykazała niezbicie, że oskarżony B. B. (1) był współzałożycielem spółki (...) Ltd., choć nie będąc formalnie z nią związany, faktycznie kierował jej działalnością, i powiązanych spółek (...) Sp. z o.o. i (...). W szczególności oskarżony ten decydował np. o obsadzie kadrowej poszczególnych spółek, kierunkach i przedmiocie ich działalności, sposobie pozyskiwania i wydatkowania środków finansowych. Decyzją właśnie oskarżonego B. B. – to M. G. (2) został powołany na prezesa spółki (...) spółki z o.o.

Powyższe dowody wykazały także, że B. B. (1) był pomysłodawcą w jaki sposób pozyskiwać kapitał, środki pieniężne od inwestorów i przeznaczać je na realizacje jego pomysłów inwestycyjnych , jednak innych niż te, które uzgadniano z pokrzywdzonymi w umowach o zarządzaniu kapitałem. Pomysły te były realizowane za pomocą sieci pośredników, którzy uzyskiwali od inwestorów/pokrzywdzonych pieniądze (na podstawie zawieranych umów o zarządzaniu kapitałem). Pozyskany kapitał nie był inwestowany zgodnie z treścią umów, lecz bez woli czy wiedzy pokrzywdzonych, był przeznaczany na inne cele i tak np: zorganizowano G. Z., opłacano własne wydatki, spłacano wymagalne odsetki pokrzywdzonym, płacono wysokie prowizje pośrednikom. De facto oskarżony B. B. (1) formalnie nie był on związany z żadną ze spółek, jednak decydował o przeznaczeniu pieniędzy, które spółce zdecydowali się powierzyć pokrzywdzeni.

M. G. (2), jako Prezes Spółki (...) Spółka z o.o., był faktycznym wykonawcą decyzji B. B. (1) w ramach kierowanej spółki i w sposób świadomy uczestniczył M. G. ( co wykazał Sąd I instancji prowadząc analizę wyjaśnień tego oskarżonego) a także obserwacje świadków ( np. A. T.) zawarte w ich zeznaniach.

W kontekście zarzutu dotyczącego obrazy art. 424 kpk – Sąd odwoławczy stwierdził, iż uzasadnienie sporządzone do wyroku spełnia wszelkie wymogi wskazane w tym przepisie. Jest jasne, rzetelne, koresponduje z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy. Dowody zostały w sposób szczegółowy omówione, a poczynione ustalenia są logiczne. Podstawa prawna kwalifikacji prawnej została również prawidłowo wyjaśniona, uzasadniono rozstrzygnięcie o karze i środku kompensacyjnym.

Wobec powyższych rozważań nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrońców obu oskarżonych obrazy art. 7 kpk , czy też błędów w ustaleniach faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonych.

Oceniając zeznania przywołanych wyżej świadków, Sąd Okręgowy wyciągnął prawidłowe wnioski nie tylko co do sprawstwa obu oskarżonych ale i prawidłowo zakwalifikował ich zachowanie.

W konsekwencji poruszając się w zakresie norm prawa procesowego, które przywołano powyżej nie sposób przyznać waloru słuszności argumentacji, że naruszono normy zawarte w art. 4 kpk i art. 6 kpk. Podkreślić trzeba, iż korzystanie przez Sąd z przepisów art. 170 kpk służy wyjaśnieniu tych okoliczności, które są niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, a rolą Sądu jest baczenie, by proces karny nie odbiegał od ram zakreślonych w przedstawionych zarzutach aktem oskarżenia.

Odnośnie zarzutu obrońcy oskarżonego B. B. obrazy art. 46 §1 kk zarzut ten zostanie omówiony łącznie z tożsamym zarzutem przedstawionym w apelacji oskarżycieli posiłkowych ( aby nie ponawiać argumentacji). Zarzut ten okazał się zasadny.

Jako niezasadny natomiast Sąd Apelacyjny ocenił zarzut wymierzenia oskarżonemu B. B. rażąco niewspółmiernej kary 6 lat pozbawienia wolności .Sąd Okręgowy omówił okoliczności przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść tego oskarżonego ( vide: k. 361 uzasadnienia). W dniu wyrokowania Sąd miał również wzgląd na czas, jaki wskazano w zarzucie aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy zasadnie zważył i wypowiedział się o wysokim stopniu winy oraz znacznej społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu.

Za takim stanowiskiem przemówiły charakter i ilość wykonanych z premedytacją działań składających się na przestępstwo przeciwko mieniu, wiodąca rola tego oskarżonego w przestępczym procederze, jak też wysokość wyrządzonej przestępstwem szkody, którą oszacowano na ponad trzydzieści milionów złotych. Istotna była także długotrwałość procederu ( nawet po korekcie dokonanej przez Sąd odwoławczy i określeniem krańcowej daty na 9 sierpnia 2007 r.). Górną granicę sankcji karnej stanowiło 10 lat pozbawienia wolności, bacząc zatem na okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu Sąd Okręgowy zasadnie zatem „wypośrodkował” tę karę, tak, że nie nosi ona znamion rażącej surowości.

Odnośnie zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (4):

W kwestii obrazy art. 7 kpk – omówienie tego zarzutu zostało dokonane łącznie z tożsamym zarzutem obrazy prawa procesowego zawartym w apelacji obrońcy drugiego z oskarżonych.

W kwestii zarzutu obrońcy dotyczącego naruszenia zasady skargowości w zakresie górnej granicy czasowej, po analizie przedstawionych ram czasowych zarzutów w akcie oskarżenia, wyroków jakie zapadły przed Sądem Okręgowym w sprawach o sygnaturach XVIIK 24/12 i XVII K 15/17

Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, iż zarzut ten jest zasadny. Powyższe przekonanie Sąd powziął na podstawie badania dołączonych dokumentów, zeznań pokrzywdzonych oraz analizy zdarzeń historycznych wynikających z tych dowodów. Ponadto aktem oskarżenia czas działania oskarżonych został zakreślony do sierpnia 2007 r. ( granica aktu oskarżenia). Czas ten wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie ( sygn. XVIII K 24/12) został uszczegółowiony i zakreślony do dnia 9 sierpnia 2007 r. W tym zakresie również żadna z wcześniejszych apelacji nie została wniesiona na niekorzyść oskarżonych. Stąd Sąd Apelacyjny zmienił w opisie czynu jego datę końcowa na dzień 9 sierpnia 2007 r., a w konsekwencji wyeliminował pkt. 91 wyroku (sygn. XVIII K 15/17) zapisy dot. R. G., uznając, iż jego sprawa po pierwsze wykracza poza historyczne ramy aktu oskarżenia, a po wtóre jak wynika z zeznań tego świadka wynikało, że „może pożyczyć 100 000 zł”. Zatem nie można wykluczyć, iż doszło do zawarcia umowy pożyczki nieobjętej aktem oskarżenia.

Nie jest zasadny zarzut obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk. Zeznania świadka A. T. (5) należy odczytywać całościowo – odnośnie całego mechanizmu przestępczego procederu a nie ograniczać ich do wyimku skanów podpisów M. G.. A. T. (2), która była asystentką oskarżonego B. B. (1) w swoich zeznaniach opisała współdziałanie oskarżonych, a jej depozycje szczegółowo omówił Sad Okręgowy ( vide: k. 67-70 uzasadnienia Sadu Okręgowego) zasadnie dając im wiarę.

Także zarzut obrazy art.202 §5 kpk nie jest zasadny. oskarżony M. G. brał udział w rozprawie w dniu 1 września 2017 r. osobiście. Sąd miał możliwość obserwacji zachowania tego oskarżonego bezpośredni na rozprawie. Jak wynika z protokołu rozprawy oskarżony M. G. zachowywał się racjonalnie, logicznie, był wiadomy przysługujących mu praw procesowych. Oświadczył , że rezygnuje z obrońcy z wyboru, wniósł o ustanowienie obrońcy z urzędu ( który to obrońca został ustanowiony), skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Stan poczytalności oskarżonego nie był zagadnieniem zgłoszonym przez obrońcę w dniu 1 września 2017 r. ( Z zeznań świadków o oskarżonym również nie wynikało aby kwestia zdrowia psychicznego tempore criminis rodziła ich zastanowienie). Obrońca wówczas ( na rozprawie)wniósł o „dopuszczenie dowodu z opinii biegłych odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego”. Wprawdzie Sąd nie rozpoznał tego wniosku, ale tak złożony ogólny wniosek nie mógł być skuteczny. Zwrócić bowiem należy na treść art. 169 §1 kpk. Obrońca nie sformułował w tym wniosku okoliczności, które miałyby być udowodnione. Zaniechanie podjęcia decyzji co do wniosku dowodowego złożonego przez oskarżonego skutkuje naruszeniem art. 366 § 1 k.p.k. oraz 368 k.p.k. i w konsekwencji prowadzi do sytuacji tożsamej z oddaleniem wniosku dowodowego (…) Ocena charakteru tego uchybienia, jak i istotności jego wpływu na treść orzeczenia, niezależnie od powyższego, wymaga stwierdzenia, czy jego następstwem było pominięcie okoliczności, której dotyczył wadliwie potraktowany wniosek.( Tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 r. sygn. VKK 194/04). W tej konkretnej sytuacji podkreślić należy, iż Sąd I instancji miał możność obserwowania zachowania oskarżonego na rozprawie, odebrał oświadczenie ( k. 27568) co do stanu zdrowia od oskarżonego, nie było zatem przesłanek aby negować zdolność oskarżonego do udziału w postępowaniu karnym i prowadzenia obrony. Uchybienie to nie wpłynęło na przebieg procesu ani na treść wyroku.

Sąd odwoławczy nie stwierdził naruszenia art. 624 §1 kpk, bowiem Sąd I instancji prawidłowo uzasadnił, z jakiej przyczyny w części ( a nie jak podniósł obrońca – w całości) koszty postępowania karnego przejął na rachunek Skarbu Państwa. Z jednej strony Sad ten miał na względzie sytuację zdrowotną i majątkową oskarżonego, ale też koszty wygenerowane wskutek prowadzenia postępowania karnego, a także rodzaj wymierzonych kar wobec oskarżonego M. G..

Odnośnie zarzutów wskazanych w apelacji prokuratora:

Sąd odwoławczy uznał zarzuty dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych odnośnie orzeczonych kwot tytułem odszkodowania za zasadne (do tych kwestii odnosił się także Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swojego judykatu). Zeznania dotyczące wskazanych w tych zarzutach osób wykazały, zasadność modyfikacji co do orzeczonych kwot.

Odnośnie zarzutu z pkt.3 dotyczącego A. K. (2) orzekający obecnie Sąd odwoławczy nie mógł zmienić zasądzonej wysokości zasądzonej kwoty, z uwagi na obowiązujący zakaz reformationis in peius. ( Wyrokiem Sądu Okręgowego w warszawie z dnia 30 listopada 2015 r. sygn. XVIII K 24/12, tj. przy wcześniejszym rozpoznaniu sprawy na rzecz A. K. (2) zasądzono również kwotę 150000 zł – w tej części wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonych, zatem nie można było orzec odszkodowania w wyższej wysokości).

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast zarzutu niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego B. B. (1) kary pozbawienia wolności jako rażąco łagodnej. Odnośnie wymierzonej kary temu oskarżonemu nadal pozostaje aktualne stanowisko Sadu Apelacyjnego, wyrażone w części niniejszego uzasadnienia omawiające wymiar kary w kontekście zarzutów obrońcy oskarżonego B. B..

Odnośnie apelacji złożonej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych E. O. (1) i A. K. (1):

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 46 §1 kk okazał się zasadny. Na podstawie dokonanej oceny dowodów oraz wywiedzionych w toku logicznego rozumowania ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy ustalił, iż obydwaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Przepis art. 46 §1 kk w przypadku orzeczenia o naprawieniu szkody odsyła do stosowania przepisów prawa cywilnego . Jak wynika z art. 441 § 1kc - jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna. Wobec zgłoszonego wniosku przez pokrzywdzonych w przedmiocie solidarnego zobowiązania oskarżonych do naprawienia szkody, brak było uzasadnionych okoliczności aby tego żądania nie uwzględnić. Pokrzywdzeni mogą bowiem domagać się od każdego ze sprawców naprawienia szkody, i byłoby zbyt daleko idące, by orzeczenie sądu karnego, ten wybór ograniczało.

Wniosek

I.  Wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego B. B.:

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego B. B. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

II.  Wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego M. G. o:

1. uniewinnienie oskarżonego M. G. (2) od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu;

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

3. zwolnienie oskarżonego od zasądzonych kosztów sądowych i opłaty w całości w dotychczasowym postępowaniu, jak również od opłaty w postępowaniu apelacyjnym z uwagi na jego sytuację materialną, zdrowotną oraz rodzinną ustaloną w postępowaniu przed Sądem I instancji, a która nie uległa zmianie.

III.  Wniosek zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych E. O. i A. K.:

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. III jego sentencji przez zobowiązanie oskarżonych B. B. (1) oraz M. G. (2) do naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym im przestępstwem a mianowicie do solidarnej zapłaty na rzecz:

- A. K. (1) kwoty 896.000,00 zł

- E. O. (1) kwoty 100.000,00 zł

IV.  Wniosek zawarty w apelacji prokuratora o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 43 poprzez przyjęcie, że oskarżeni doprowadzili L. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 86.921,92 złotych oraz w zakresie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) wobec ww. pokrzywdzonego w kwocie 86.921,92 złotych,

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu pkt. 49 wyroku oraz poprzez wyeliminowanie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) w kwocie 100.000 złotych wobec M. P. (1),

zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 68 poprzez przyjęcie, że oskarżeni doprowadzili A. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 150.000,00 euro co stanowi kwotę 564. 150,00 złotych według średniego kursu NBP na dzień 14.05.2007 roku oraz w zakresie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) wobec ww. pokrzywdzonego w kwocie 564.150,00 złotych,

zmianę zaskarżonego wyroku punkcie 76 poprzez przyjęcie, że oskarżeni doprowadzili P. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 44.921,92 złotych oraz w zakresie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) wobec ww. pokrzywdzonego w kwocie 44.921,92 złotych,

zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 97 poprzez przyjęcie, że oskarżeni doprowadzili W. K. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 44.921,92 złotych oraz w zakresie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) wobec ww. pokrzywdzonego w kwocie 44.921,92 złotych,

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu pkt. 98 wyroku oraz poprzez wyeliminowanie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) w kwocie 6.157,66 złotych wobec W. K. (1),

konsekwencji zmianę w opisie czynu zarzucanemu B. B. (1) i M. G. (2) łącznej kwoty doprowadzenia przez ww. skazanych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie nie niższej niż 32.907.788,11 złotych oraz w zakresie zasądzenia obowiązku naprawienia szkody przez B. B. (1) wynikającej z ww. wyliczeń.

2.zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego B. B. (1) kary uwzględniającej wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar, tj. adekwatnej do stopnia zawinienia oraz odpowiadającej dyrektywom-określonym w art. 53k.k. i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

X częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja, która została omówiona w odniesieniu do zarzutów apelacyjnych, stanowiła również podstawę do rozpoznania wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok skazujący oskarżonych B. B. (1) i M. G. (2), za wyjątkiem orzeczonych kar grzywny oraz środków kompensujących co do pokrzywdzonych wskazanych w sentencji wyroku Sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku są tożsame z argumentacją, z uwagi na którą nie uwzględniono wszystkich zarzutów odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono opis czynu w zakresie krańcowej granicy zarzutu (ograniczono do 9 sierpnia 2007 r.). Zmieniono także kwoty zasądzonego odszkodowania na rzecz wskazanych w wyroku pokrzywdzonych , oraz orzeczono o obowiązku solidarnego naprawienia szkody na rzecz oskarżycieli posiłkowych.

Zwięźle o powodach zmiany

O przyczynach zmian Sąd odwoławczy wypowiedział się omawiając zarzuty przedstawione w apelacjach.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

1. Sąd uchylił orzeczenie o karze grzywny wymierzonej wobec oskarżonego B. B. (1) i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpozna sprawę Sąd właściwy miejscowo i rzeczowo (jak dotychczas) – Sąd Okręgowy w Warszawie.

2. Sąd uchylił orzeczenie o karze grzywny wymierzonej wobec oskarżonego M. G. (2).

☒ art. 439 k.p.k.

X art. 440 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

1.  Zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 §1 pkt.7 kpk. albowiem w pkt. I wyroku orzeczono wobec oskarżonego B. B. m.in. karę grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej liczbą 200 natomiast słownie wpisano kwotę trzydziestu złotych. Powyższa rozbieżność wskazanych kwot stanowi sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca wykonanie tego orzeczenia w zakresie kary grzywny.

2.  Odnośnie oskarżonego M. G. Sąd dostrzegł, że pierwotnie wyrokiem Sądu Okręgowego o sygn. XVIII K 24/12, którym skazano oskarżonego, nie orzeczono wobec niego kary grzywny. W tej części wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego. Zatem z uwagi na zakaz pogarszania sytuacji oskarżonego – wyeliminowano z treści wyroku Sądu I instancji o sygn. XVIII K 15/17 orzeczenie o karze grzywny wobec tego oskarżonego.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy odnośnie oskarżonego B. B. (1) w zakresie kary grzywny Sąd Okręgowy w Warszawie będzie miał na uwadze zasadność orzekania o tej karze a nadto w wypadku gdy dojdzie do przekonania, iż należy ją orzec – będzie miał na względzie zakaz reformationis in peius.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

IV, V, VI

Kosztami postępowania apelacyjnego na zasadzie art.636 §1 kpk obciążono oskarżonych, z tym ,że z uwagi na orzeczenie uchylające wymierzone kary grzywny, zmieniono wysokość opłat sądowych określonych wobec każdego z oskarżonych.

Kosztami zastępstwa procesowego oskarżonych w postępowaniu odwoławczym Sąd obciążył Skarb Państwa na podstawie 618 §1 pkt.11 kpk.

O kosztach zastępstwa procesowego oskarżycieli posiłkowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk. zasądzając od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. K. (1) i E. O. (1) kwoty po 600 zł. Koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem Okręgowym – ustali ten Sąd.

7.  PODPIS

Anna Kalbarczyk Katarzyna Capałowska Ewa Gregajtys

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze i środku kompensacyjnym

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. B. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący wraz z rozstrzygnięciem o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie (alternatywny)

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie ( alternatywny)

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik osk. posiłkowych E. O. i A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana