Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.Ka.177/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 17 marca 2021r. w sprawie sygn. akt II.K.1097/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy –pełnomocnik

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd Okręgowy:

-

nie przeprowadzał postępowania dowodowego,

-

nie dokonał odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Jak w sekcji 2.1.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Jak w sekcji 2.1.1.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Jak w sekcji 2.1.1.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Apelacja Prokuratora:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż dowody ujawnione w toku przewodu sądowego i ustalone na ich podstawie okoliczności, nie dają podstaw do przyjęcia, iż oskarżony R. B. dopuścił się przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. i w konsekwencji jegouniewinnienie, podczas gdy dowody te w szczególności fakt nieodpłatnego zbycia w dniu 16 stycznia 2017 roku składnika swojego majątku w postaci udziału w wysokości Vz nieruchomości położonej w (...), który wówczas był zagrożony zajęciem, z uwagi na prowadzone w tej dacie postępowanie przeciwko R. B. przed Sądem Okręgowym w Krakowie, o sygn. III K 362/13, w toku którego był oskarżony o pomocnictwo w uszczupleniu 209 wierzycieli Przedsiębiorstwa P. (...). (...) Spółka Jawna i poczynione na ich podstawie prawidłowe ustalenia, prowadzą do wniosku przeciwnego.

2.Apelacja oskarżyciela posiłkowego ( (...) sp. z o.o.):

I.  obrazę art. 300 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, wynikające z dokonania jego błędnej wykładni, polegającej na uznaniu, że warunkiem karalności na podstawie tego przepisu jest istnienie orzeczenia sądu, którego wykonanie dłużnik zamierza udaremnić, podczas gdy dla zastosowania ww. przepisu wystarczające jest istnienie roszczenia wierzyciela;

II.  obrazę art. 300 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, wynikające z dokonaniajego błędnej wykładni, polegającej na uznaniu, że mienie zagrożone zajęciem istnieje tylko w orzeczone jest zabezpieczenie majątkowe na tym mieniu, podczas gdy składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem także wówczas, gdy przeciwko dłużnikowi toczy się postępowanie karne o przestępstwo, w związku z którym można nałożyć środek kompensacyjny (w takich wypadkach bowiem może nastąpić z urzędu zabezpieczenie wykonania rzeczonych kar i środków na jego mieniu);

III.  obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez brak rozpoznania wniosku dowodowego oskarżyciela posiłkowego, zawartego w zawiadomieniu o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, tj. o dołączenie do akt postępowania akt sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym w Krakowie, III Wydział Karny, sygn. akt III K 362/13, w celu ujawnienia zawartego tam wniosku oskarżyciela posiłkowego z 15 maja 2015 r., w którym pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, działając na podstawie art. 49a k.p.k. w zw. z art. 46 k.k. wniósł o zobowiązanie m.in. R. B. do naprawienia solidarnie szkody wyrządzonej zarzuconym mu przestępstwem pokrzywdzonej (...) sp. z o.o. w M. oraz z protokołu z rozprawy w ww. sprawie z 18 maja 2015 r., na której to oskarżony R. B. stawił się osobiście oraz na której pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył ww. wniosek o naprawienie szkody do akt sprawy, a więc oskarżony R. B. już od tego momentu miał świadomość istnienia obowiązku naprawienia szkody, jaki został na niego nałożony przez Sąd Okręgowy w Krakowie, III Wydział Karny w sprawie toczącej się pod sygn. akt: III K 362/13, a co za tym idzie oskarżony R. B. - dokonując 16 stycznia 2017 r. darowizny na rzecz swojej córki M. B. składnika swojego majątku w postaci udziału w wysokości Yi nieruchomości położonej pod adresem (...),(...)-(...) O. - działał z bezpośrednim zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela (...) sp. z o.o., gdyż wiedział, że w wyniku orzeczenia, które miało zapaść przed Sądem Okręgowym w Krakowie, może zostać zobowiązany do naprawienia szkody, a posiadany udział w nieruchomości był jedynym wartościowym składnikiem majątku, jaki posiadał w tamtym czasie oskarżony, a który nie został wcześniej zajęty przez organ w odrębnym postępowaniu, powyższe skutkowało błędnym ustaleniem, że R. B. nie miał świadomości istnienia roszczenia pokrzywdzonej spółki;

IV.  obrazę art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów:

a) wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie, III Wydział Karny z 4 czerwca 2018 r., sygn. akt: III K 362/13 z uzasadnieniem (na podstawie którego powstała wierzytelność oskarżyciela posiłkowego), zalegającego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji oparcie tych ustaleń jedynie na części materiału dowodowego, co skutkowało przyjęciem, że oskarżonemu nie udowodniono popełnienia zarzucanego czynu, z uwagi na brak wykazania dowodów przeciwnych jego twierdzeniom, a wskazujących na sprawstwo o charakterze kierunkowym, podczas gdy z uzasadnienia ww. wyroku wynika, że oskarżony R. B., dopuszczając się popełnienia czynu zabronionego opisanego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 4 § 1 k.k., tj. pomocnictwa do ukrywania majątku, miał świadomość sytuacji majątkowej spółek oskarżonego w powyższej sprawie A. C., ze względu na stałą współpracę pomiędzy nimi, a pomimo tego zawarł umowy sprzedaży szeregu składników majątku spółek oskarżonego A. C., oraz podejmował celowe zabiegi mające w zamiarze uniknięcie uiszczania kwot za zawarte umowy na rachunki bankowe spółek, w celu uniknięcia zajęć komorniczych, czym doprowadził do uszczuplenia zaspokojenia 207 wierzycieli spółek, wiec miał świadomość, że jego zachowanie będzie penalizowane i zostanie zobowiązany do naprawienia szkody, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej na rzecz pokrzywdzonych wierzycieli, a pomimo tego zbył udział w nieruchomości, który stanowił jego jedyny wartościowy składnik majątku, jaki posiadał w tamtym czasie, a który nie został wcześniej zajęty przez organ w odrębnym postępowaniu;

b) dokumentów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego, toczącego się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Suwałkach Tomaszem Zakrzewskim, sygn. akt: Km 68/20, zalegających w aktach postępowania przygotowawczego i ujawnionych w toku rozprawy głównej, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji oparcie tych ustaleń jedynie na części materiału dowodowego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na przyjęciu, że działanie oskarżonego, polegające na darowaniu udziału w nieruchomości nie było działaniem bezprawnym, jak również oskarżony nie działał z premedytacją oraz nie unika i nie unikał płatności, podczas gdy z akt postępowania egzekucyjnego wynika, że przedmiotowe postępowanie jest całkowicie bezskuteczne, oskarżony nigdy nie wykazywał chęci dobrowolnego uregulowania należności, jak również posiada zadłużenie alimentacyjne na kwotę ponad 20 000 zł;

V. obrazę art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny:

a)  wyjaśnień oskarżonego R. B., skutkującej bezpodstawnym uznaniem, że jego wyjaśnienia są rzetelne i polegają na prawdzie, gdyż ukazał proces swego rozumowania i postępowania z nieruchomością, podczas gdy zgodnie z prawidłowym rozumowaniem i doświadczeniem życiowym, Sąd I instancji, mając na względzie chociażby przeszłość kryminalną oskarżonego, winien był sprawdzić za pomocą wszelkich dostępnych środków dowodowych wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, a nie bezkrytycznie przyjąć je za wiarygodne, w sytuacji, gdy w rzeczywistości jego wyjaśnienia są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a jego twierdzenia nie zostały poparte żadnymi dowodami;

b)  zeznań świadka U. B., poprzez bezpodstawne uznanie, że jej zeznania są drobiazgowe w zakresie opisu relacji rodzinnych oraz przebiegu negocjacji i transakcji nieruchomości, oraz, że brak jest jakichkolwiek podwalin do ich kwestionowania, podczas gdy z treści zeznań świadka wynika, że są one ogólnikowe, nie wnoszą one niezbędnych informacji do sprawy, mają charakter pretensjonalny, jak również są wewnętrznie sprzeczne co do zakresu posiadanej przez świadka wiedzy dotyczącej problemów prawnych oskarżonego R. B., prowadzonej przez niego działalności, jak i darowania udziału oskarżonego w nieruchomości, a następnie jej sprzedaży;

c)  zeznań świadków D. D. oraz D. B., poprzez bezpodstawne uznanie, że ich zeznania są drobiazgowe w zakresie opisu relacji rodzinnych oraz przebiegu negocjacji i transakcji nieruchomości, oraz brak jakichkolwiek podwalin do ich kwestionowania, podczas gdy z treści zeznań świadków wynika, że posiadali oni kontakt z oskarżonym i jego rodziną wiele lat temu, aktualnie nie utrzymują bliskich relacji, nie byli w stanie wskazać żadnych istotnych informacji w sprawie, poza informacją na temat obietnicy złożonej córce oskarżonego;

d)  zeznań świadka E. O., poprzez bezpodstawne uznanie, że jej zeznania są drobiazgowe w zakresie opisu relacji rodzinnych oraz przebiegu negocjacji i transakcji nieruchomości, oraz brak jakichkolwiek podwalin do ich kwestionowania, jak również uznanie zeznań świadka za wiarygodne, podczas gdy zeznania świadka nie dostarczają żadnych informacji w sprawie na temat darowizny udziału w nieruchomości przez oskarżonego R. B. swojej córce M. B., a wskazują jedynie, że w momencie zawierania umowy sprzedaży nieruchomości świadek nie widział oskarżonego, gdyż ten przebywał wtedy w areszcie;

e)  zeznań świadka A. N., poprzez bezpodstawne uznanie, że jego zeznania są w zasadzie kopią zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, stanowią jedynie oczekiwanie i ukazanie poglądów prawnych, które mają na celu odzyskanie wierzytelności, a nie stanowią ukazania dowodów na udaremnianie uszczuplenia wierzytelności, podczas gdy zeznania świadka są odzwierciedleniem posiadanej przez niego wiedzy, którą posiadał również podczas składania zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, są one spójne i przedstawiają proces darowania przez oskarżonego nieruchomości w sposób zupełny i zgodny z prawdą;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że w sprawie brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa przez oskarżonego R. B., naruszenia art. 17 § 1 pk 1 k.pk. i skutkowało niesłusznym uniewinnieniem oskarżonego.

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dokonana przez Sąd Rejonowy (przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych) pozostaje pod ochroną art. 7 kpk tylko wówczas, gdy :

-została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 §2 kpk),

-jednocześnie stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk).

Wymogom tym, Sąd Rejonowy , w realiach niniejszej sprawy nie sprostał. W szczególności, Sąd Rejonowy arbitralnie, bez pogłębionej analizy okoliczności faktycznych i prawnych uznał, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa z dwóch powodów: w dacie rozporządzenia mieniem nie był zobowiązany wobec pokrzywdzonego a nadto jego mienie nie było objęte zagrożone zajęciem.

Jednak stanowisko powyższe, w świetle ugruntowanego stanowiska orzecznictwa i doktryny, uznać należy za całkowicie chybione.

W orzecznictwie już na gruncie uprzednich odpowiedników art. 300§2 KK zajmowano stanowisko, że przedmiotem przestępnych zabiegów dłużnika może być zarówno orzeczenie już zapadłe, jak i orzeczenie, które ma dopiero zapaść (wyrok SN z 14 marca 1935 r„ III K 43/35, OSN(K) 1935/11/456; uchwała SN z 22 czerwca 1998 r. I KZP.9/98, OSNKW 1998/7-8/31). Wykładni pojęcia mienia „zagrożonego zajęciem" na gruncie analizowanego przepisu dokonał Sąd Najwyższy, wskazując, że nie jest wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa z art. 300§2 kk można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć (wyrok z 17 listopada 2011 r.,V KK 226/11 , OSNKW 2012/2/21, OSP 2012/9/82). Pogląd ten zyskał akceptację w literaturze (J. Majewski, Komentarz do art. 300 Kodeksu karnego, teza 71 (w:) Kodeks karny. Część szczególna...), gdzie również podkreślono, że niebezpieczeństwo zajęcia winno być konkretne i realne.

Warunkiem karalności na podstawie art. 300§2 KK jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar, w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia (wyrok SN z 14 marca 1935 r., III K 43/35, OSN(K) 1935/11/456; J. Majewski, Komentarz do art. 300 Kodeksu karnego, teza 73 (w:) Kodeks karny. Część szczególna...). Dla urzeczywistnienia znamienia strony podmiotowej wystarczy już, by sprawca miał na celu częściowe udaremnienie egzekucji (J. Majewski, Komentarz do art.300 Kodeksu karnego, teza 109 (w:) Kodeks karny. Część szczególna...; wyrok SN z 7 października 1937 r., I K 479/37, OSN(K) 1938).Do znamion czynu zabronionego z art. 300 § 2 kk zaliczyć zatem należy następujące okoliczności: I. zachowanie sprawcy ma na celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, II. polega ono na udaremnieniu lub uszczupleniu zaspokojenia swojego wierzyciela, III. przez to, że sprawca usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku, IV. składniki te muszą być zajęte lub zagrożone zajęciem, V. alternatywnie sprawca zamiast zachowania opisanego w pkt III może usuwać znaki zajęcia ze składników swego majątku.

Celem wskazania w dyspozycji art. 300 § 2 KK na „zagrożenie zajęciem” jest to, aby nie odnosić zarzuconego czynu do jakiegokolwiek składnika mienia oskarżonego, czyli mienia tego w ogólności, lecz do tego konkretnego (tych konkretnych), którego ukrycie, zbycie, obciążenie itp. wprost prowadzi do udaremniania lub uszczuplania zaspokojenia wierzyciela.

Sąd Rejonowy zaś, nad kompletem w/w przesłanek przedmiotowych i podmiotowych nie pochylił się. W szczególności, nie ustalił, czy w toku postępowania karnego w sprawie IIIK. 362/13 Sądu Okręgowego w Krakowie, zakończonego w stosunku do oskarżonego wyrokiem skazującym nie były zgłaszane przez oskarżyciela posiłkowego roszczenia majątkowe (choć postępowanie to toczyło się już kilka lat przed zbyciem nieruchomości) jak też czy w dacie zbycia dokonania darowizny na rzecz córki, posiadał inne, na tyle wartościowe składniki majątkowe, że ewentualna egzekucja z tejże nieruchomości nie byłaby realna.

Poczynienie powyższych ustaleń jawi się jako konieczne, zważywszy, iż z dołączonych przez oskarżyciela posiłkowego dokumentów (kopii wniosku, protokołu rozprawy w sprawie III.K.362/13 k.611-617) wynika, iż roszczenie o solidarne naprawianie szkody na znaczną kwotę -181.380,30zł w stosunku do oskarżonego zostało zgłoszone już w dniu 18.05.2015r. , a zatem przeszło 1,5 roku wcześniej przed dokonaniem darowizny na rzecz córki.

Wniosek

W obu apelacjach o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na obecnym etapie postępowania, z uwagi na ograniczenia sądu odwoławczego wynikające z reguły ne peius i wyłączoną możliwość reformatoryjnego orzekania w wypadku uznania apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego za zasadną, sąd odwoławczy może tylko uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Z uwagi na powyższe, niecelowym było również podejmowanie przez Sąd odwoławczy czynności dowodowych we własnym zakresie.

1 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od podniesionych zarzutów – art. 439 kpk i art. 440 kpk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

1 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy.

0.1 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

x art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność uchylenia wynika zarówno z reguły ne peius jak też celowości przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, z uwagi na nie wyjaśnienie przez Sąd meriti istotnych okoliczności faktycznych(a w konsekwencji prawnych) , w sposób który godzi w zasady obiektywizmu i prawdy materialnej a tym samym narusza przepisy prawa procesowego w stopniu uzasadniającym twierdzenie o nierzetelności prowadzonego postępowania sądowego .

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy powinien przeprowadzić ponownie przewód Sądowy w całości i poczynić ustalenia faktyczne (a następnie w oparciu o nie prawne) na okoliczność istnienia w dacie zbycia części domu przez oskarżonego roszczenia majątkowego po stronie oskarżyciela posiłkowego (w tym poprzez przeprowadzenie dowodu z akt sprawy IIIK. 362/13 Sądu Okręgowego w Krakowie ), jak też następnie , czy zbycie to prowadziło do co najmniej uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela, czy też w dacie zarzucanego mu przestępstwa nie miał innych składników majątkowych, z których mogli się zaspokoić jego wierzyciele tj. czy dysponował on majątkiem, z którego pokrzywdzeni mogliby skutecznie dochodzić swych roszczeń (a zatem czy doszło do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 300 § 2 KK.).

Do tego winien wnikliwiej (dla oceny znamion strony podmiotowej) ocenić wiarygodność przyjętej przez oskarżonego linii obrony, popieranej przez zeznania U. B., na okoliczność rzekomo planowanej od dzieciństwa córki darowizny domu w dniu 18 urodzin (zważywszy, iż faktycznie została przekazana tylko część udziału należąca do oskarżonego), racjonalności takiej decyzji w aspekcie możliwości obdarowanej samodzielnego wykonywania obowiązków właścicielskich (szczególnie fiskalnych) .

Reasumując, Sąd Rejonowy winien wyjaśnić powyższe wątpliwości tak, aby w pełni odtworzyć stan faktyczny sprawy w kontekście znamion przedmiotowych i podmiotowych czynu z art. 300§2 kk oraz ewentualnego zakresu i zasad ponoszenia odpowiedzialności karnej przez oskarżonego.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana