Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 619/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

O. N.

w dniu 08 lipca 2021 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, która posługiwała się przedmiotem przypominającym broń palną, używając przemocy wobec P. G. polegającej na uderzeniu go kilka razy w twarz w wyniku czego ten się przewrócił, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia P. G. w postaci telefonu komórkowego m-ki H. (...) Lite o numerze (...): (...), (...): (...) z kartą SIM o numerze (...) (...), okularów marki F., dwóch kluczy do mieszkania w etui, saszetki koloru czarnego marki P. C. o łącznej wartości 1400 zł oraz spowodował u P. G. obrażenia ciała w postaci z lekkiego podbiegnięcia krwawego twarzy, otarcia naskórka na przedramieniu i kończynie dolnej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej dni 7

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1 Dnia 8 lipca 2021 roku P. G. wracał około godz. 1.50 do miejsca zamieszkania z pracy. Przez ramię miał przewieszoną saszetkę, w której to znajdował się telefon komórkowy m-ki H. (...) Lite o numerze (...): (...), (...): (...) wraz z kartą SIM o numerze (...), okulary marki F., dwa klucze do mieszkania w etui.

P. G. szedł chodnikiem, ulicą (...) we W.. Zaobserwował , że równoległe z jego kierunkiem poruszają się po drugiej stronie ulicy dwaj mężczyźni , ubrani na czarno , w czapkach z daszkiem , wyżsi od niego. Odniósł wrażenie , że osoby te patrzą w jego stronę, jednak to go nie zaniepokoiło. Kiedy P. G. minął salon rowerowy , znajdujący się po jego lewej stronie, mężczyźni ci przebiegli nagle przez ulicę w jego stronę . Jeden z nich , którym okazał się O. N. krzyczał do niego aby oddał saszetkę, po czym uderzył P. G. kilka razy pięścią prawą i lewą w twarz.P. G. próbował się bronić przed uderzeniami O. N., zasłaniając się rękoma. W międzyczasie drugi z mężczyzn, którym był K. Z. mierzył pistoletem na kapiszony w P. G.. O. N. dalej uderzał P. G.. Po zadanych uderzeniach P. G. upadł na ziemię. Wówczas to zauważył jak drugi z mężczyzn, w odległości 1 metra od niego mierzy to niego z pistoletu.

Kiedy P. G. leżał na ziemi O. N. zerwał mu z ramienia saszetkę. Następnie O. N. wraz z towarzyszącym mu mężczyzną -K. Z. pobiegł w stronę ulicy (...) we W. .

O. N. był ubrany w czapkę koloru czarnego z nadrukiem raz czarną bluzę z białym nadrukiem.

zeznania świadka P. G.

3,224

dokumentacja zdjęciowa

71-72

protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

124-126, 130-131

wyjaśnienia oskarżonego O. N.

69, 79-80, 90, 159, 223

zeznania świadka G. S.

114, 224-225

zeznania świadka

A. M.

111, 224

zeznania świadka P. G.

3, 224

1.2 P. G. o zaistniałym zdarzeniu zawiadomił Policję . Przybyli na miejsce, na ulicę (...) we W. funkcjonariusze policji A. M. oraz G. S. wraz z P. G. podjęli działania zmierzające do zatrzymania sprawców. Okazały się one nieskuteczne. P. G. oświadczył, że nie potrzebuje opieki medycznej a w związku ze zdarzeniem nie odniósł poważniejszych obrażeń, ma jedynie lekkie zasinienie na twarzy , wskutek upadku otarcie naskórka na przedramieniu i nodze.

zeznania świadka G. S.

114, 224-225

zeznania świadka

A. M.

111, 224

1.3 Dnia 17 sierpnia 2021 roku O. N. został zatrzymany. W wyniku dokonanej czynności przeszukania przez funkcjonariuszy policji W. S. oraz D. P. miejsca jego zamieszania, przy ul. (...) we W. wezwano O. N. do wydania rzeczy pochodzących z przestępstwa lub mogących służyć do jego popełnienia. O. N. odmówił wydania takich rzeczy. W wyniku dokonanej czynności przeszukania znaleziono czapkę z daszkiem koloru czarnego oraz bluzę koloru czarnego z nadrukiem.

protokół zatrzymania z dnia 17 sierpnia 2021 roku

55

protokół przeszukania

61-63

1.4 W wyniku zdarzenia P. G. doznał obrażeń ciała w postaci lekkiego podbiegnięcia krwawego na twarzy otarcia naskórka przedramienia, otarcia naskórka kończyny dolnej. P. krwawe twarzy mogło powstać na skutek uderzenia pięścią przez mężczyznę -mechanizm czynny. Otarcia naskórka przedramienia i kończyny dolnej mogły powstać na skutek upadku na chodnik -mechanizm bierny. Obrażenia te mogły powstać w okolicznościach podawanych przez P. G., na skutek zdarzenia z dnia 8 lipca 2021 roku. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów ciała lekkiego stopnia, tj. trwające poniżej 7 dni , zgodnie z art. 157 § 2 k.k.

P. G. ma 49 lat. Ma 180cm wzrostu. W dniu zdarzenia ważył ok. 90 kg.

opinia sądowo -lekarska z dnia 30 sierpnia 2021 roku biegłego sądowego P. P.

97-99

zeznania świadka P. G.

3,224

1.5 O. N. urodził się dnia (...), jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Ma podstawowe wykształcenie. Nie podejmuje zatrudnienia , pozostaje na utrzymaniu rodziców. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. O. N. nie był w przeszłości karany sądownie.

O. N. był wychowywany przez matkę, przed tymczasowym aresztowaniem nie zamieszkiwał w domu rodzinnym ze względu na brak akceptacji matki co do obranej postawy, mianowicie braku podjęcia zatrudnienia, łożenia na swoje utrzymanie. Utrzymywał się z prac dorywczych podejmowanych na budowie oraz z pomocy oferowanej mu przez babcię.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Krzyków z dnia 25 lutego 2020 roku , w sprawie VII K 116/19 postępowanie karne wobec O. N. o czyn z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku warunkowo umorzono na okres 2 lat próby od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Wyrok uprawomocnił się dnia 4 marca 2020 roku.

wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Krzyków z dnia 25 lutego 2020 roku , w sprawie VII K 116/19

93

wyjaśnienia oskarżonego O. N.

68

wywiad środowiskowy przeprowadzony przez zawodowego kuratora sądowego

134

1.6 Podczas pobytu w A. Ś. (1) we W. w ramach stosowanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania od dnia 19 sierpnia 2021 r. O. N. nie był karany dyscyplinarnie ani nagradzany regulaminowo. W gronie współosadzonych funkcjonował poprawnie, nie wdawał się w konflikty, stosunki interpersonalne układał na zasadzie koleżeństwa, w celi i grupie funkcjonował prawidłowo, wobec przełożonych zachowywał się regulaminowo. Zachowanie O. N. w warunkach izolacji można określić jako umiarkowane.

opinia z A. Ś. (1)we W. z dnia 23 listopada 2021 r.

212-213

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Lp.

Dowód

Numer karty

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Lp. faktu z pkt 1.1

zeznania świadka P. G.

wyjaśnienia oskarżonego O. N.

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących przebiegu i okoliczności przedmiotowego zdarzenia z dnia 8 lipca 2021 r. Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka -pokrzywdzonego P. G.. Jego relacja procesowa odnośnie zachowania wobec jego osoby mężczyzn, użycie wobec niego przemocy przez jednego z nich w postaci uderzania go pięścią w twarz, jego reakcji, jak również sposoby zachowania drugiego z nich, a ponadto określenia zabranych mu rzeczy, ich wartości była konsekwentna, spójna i logiczna.

W przekonaniu Sądu świadek w sposób obiektywny opisał przebieg zaistniałych zdarzeń. Wynika to z toku jego wypowiedzi procesowych, nadto w sposób możliwie precyzyjny rozróżniał okoliczności, które zapamiętał, a także których nie jest pewny albo ich nie pamięta. Jego zeznania są pozbawione przesady, a sposób ich formułowania wskazywał zdaniem Sądu, że były spontaniczne i oddawały rzeczywisty stan pamięci świadka. Świadek nie miał przy tym żadnego powodu, aby przypisywać oskarżonemu O. N. zachowań, które nie miały miejsca w rzeczywistości. P. G. w sposób konsekwentny, na obu etapach postępowania wskazał jakie rzeczy zostały mu zabrane przez sprawcę podczas zdarzenia, podał ich wartość. Rzeczy tych nie odzyskał. Relacja P. G. w tym zakresie była przy tym zgodna z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zapisem z monitoringu, wprawdzie nie obrazującym przebiegu zdarzenia bynajmniej potwierdzającym obecność oskarżonego O. N.. Okoliczność ta wynika również z zabezpieczonych podczas przeszukania przez funkcjonariuszy policji miejsca zamieszkania oskarżonego O. N. rzeczy , mianowicie czapki oraz bluzy. Oskarżony O. N. podczas składania wyjaśnień przed Sądem przyznał, że przedmiotowego dnia był w nie ubrany.

Sąd oceniając wyjaśnienia oskarżonego O. N. uznał, że można dać im wiarę albowiem znajdują one uzasadnienie i potwierdzenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny, w szczególności są spójne z zeznaniami świadka -pokrzywdzonego P. G. jak i relacjami interweniujących funkcjonariuszy policji, opisującym przebieg zdarzenia w oparciu o treść informacji przekazanych im w dniu zdarzenia przez P. G..

I tak, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego O. N., w których to opisał przebieg zaistniałych wydarzeń. Jak wynikało z jego relacji, dnia 8 lipca 2021 roku wraz z K. Z. przebywał na podwórku przy ul. (...) we W., ok. godz. 22.00 postanowili się przejść po mieście, udali się na Wyspę S., potem poszli dalej, w pewnym momencie zobaczyli mężczyznę, powiedział wówczas od K. , dawaj go (...)” Ten przystał na jego pomysł. Podszedł do tego mężczyzny od przodu i zaczął go bić , uderzał go pięścią prawą i lewą w twarz , po chwili K. wyciągnął pistolet , była to atrapa na kapiszony i zaczął celować w tego mężczyznę , on uderzył go jeszcze raz albo dwa i ten mężczyzna upadł a on zabrał mu saszetkę koloru czarnego. Następnie zaczęli uciekać . Na początku powiedział do tego mężczyzny , dawaj saszetkę ten powiedział , że nie ma pieniędzy , on mu jednak nie uwierzył. Kiedy uciekali to słyszał jak ten mężczyzna woła o pomoc. Po oddaleniu się zobaczył co znajduje się w saszetce, był w niej telefon H. , okulary i klucze. Zabrał tylko telefon , saszetkę wraz z pozostałymi rzeczami wyrzucił. Jak dowodził oskarżony O. N., K. nie zabrał żadnych rzeczy. Następnie rozeszli się, on poszedł do domu. ( k. 69, 79-80, 90, 159, 223 akt) Jedyną rozbieżnością pozostawało twierdzenie oskarżonego O. N. przed Sądem jakoby to towarzyszący mu mężczyzna zwracał się do P. G. aby ten oddał mu saszetkę. Taki przebieg wydarzeń nie wynika jednak z relacji P. G. , okoliczności tej świadek stanowczo zaprzecza. Takiego przebiegu zdarzenia oskarżony O. N. nie podawał podczas wcześniejszych wypowiedzi procesowych. Zdaniem Sądu w tej części wyjaśnienia oskarżonego O. N. stanowią wyraz umniejszenia swojej roli w zarzucanym mu czynie, dążąc do zmniejszenia i ograniczenia swojej odpowiedzialności karnej.

1.2

zeznania świadka G. S.

zeznania świadka

A. M.

Sąd czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie uwzględnił również zeznania świadków funkcjonariuszy policji A. M. oraz G. S.. Ograniczały się one jednak do przedstawienia przebiegu i okoliczności zdarzenia z dnia 8 lipca 2021 r. w oparciu o relację P. G.. Nie byli oni naocznymi świadkami zdarzenia. Ich relacje były logiczne, spójne i konsekwentne, złożone w oparciu o własne spostrzeżenia . Wzajemnie się uzupełniały i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci zeznań świadka P. G. . Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Nie było podstaw do ich kwestionowania.

protokół zatrzymania z dnia 17 sierpnia 2021 roku

protokół przeszukania

wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Krzyków z dnia 25 lutego 2020 roku , w sprawie VII K 116/19

dokumentacja zdjęciowa

protokoły oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

Dowody nieosobowe: protokół zatrzymania osoby, protokół zatrzymania rzeczy, protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną, zdjęcia, nagrania i protokoły oględzin płyty z nagraniem nie budziły wątpliwości Sądu.

opinia z A. Ś. (1) we W.

wywiad środowiskowy przeprowadzony przez zawodowego kuratora sądowego

Informacje zawarte w opinii zostały przedstawione przez Dyrektora A. Ś. (1) we W., jak i zawodowego kuratora sądowego nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

opinia sądowo -lekarska z dnia 30 sierpnia 2021 roku biegłego sądowego P. P.

Ustalając skutki zdarzenia dla zdrowia pokrzywdzonego P. G. Sąd oparł się na jego relacji oraz treści opinii sporządzonej przez biegłego sądowego P. P.. Opinia ta nie budziła żadnych wątpliwości. Biegły sądowy wydał ją po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

O. N.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w odniesieniu do wątku związanego z udziałem w zdarzeniu z dnia 8 lipca 2021 r. oskarżonego O. N., Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że oskarżony O. N. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa rozboju, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, z tym, że należało skorygować opis czynu poprzez jego ponowne zredagowanie, co wiązało się z poczynionymi w sprawie ustaleniami, tak dotyczącymi przebiegu zdarzenia, jak i obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego P. G. w wyniku jego zaistnienia a będących wynikiem podejmowanych przez oskarżonego O. N. działań.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sądu w drodze swobodnej oceny dowodów zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. uznał , że swym zachowaniem oskarżony O. N. wyczerpał, ustawowe znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 280 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Wedle ugruntowanej linii orzeczniczej, sprawca rozboju musi działać w celu przywłaszczenia rzeczy i chcąc ten cel osiągnąć, stosuje określone w art. 280 § 1 k.k. środki zmierzające, przez sparaliżowanie woli ofiary, do zaboru tej rzeczy. Zamiar zaboru mienia musi zatem wystąpić u sprawcy najpóźniej w chwili stosowania wspomnianych, określonych w dyspozycji art. 280 § 1 k.k., sposobów oddziaływania na osobę pokrzywdzonego. Jego działanie składa się więc z dwóch części, z których pierwsza obejmuje zastosowanie owych środków prowadzących do dokonania zaboru, druga zaś już sam zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2017 r. III KK 222/16). Zaznaczenia wymaga, iż przedmiot ochrony przestępstwa rozboju w jego podstawowej postaci (art. 280 § 1 k.k.) jest złożony i wyraża się w przedmiocie podstawowym, jakim jest mienie oraz przedmiocie ubocznym, w postaci życia lub zdrowia człowieka. Istota rozboju sprowadza się bowiem do tego, że zamach na mienie powiązany jest z pozbawieniem ofiary możliwości podjęcia środków obronnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2014 r. II KK 289/13). Dla bytu przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy zamachem skierowanym na osobę a zaborem rzeczy. Warto zaznaczyć, iż rozbój może być popełniony tylko z zamiarem bezpośrednim, obejmującym zarówno przywłaszczenie rzeczy, jak i stosowane środki rozbójnicze.

Przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, tj. sprawcą tego przestępstwa może być każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Występek z art. 280 § 1 k.k. może zostać popełniony wyłącznie w zamiarze umyślnym bezpośrednim, ukierunkowanym na określony cel, jakim jest zamiar przywłaszczenia rzeczy.

Swoim zachowaniem oskarżony O. N., zdaniem Sądu naruszył zarówno dobro prawem chronione jakim jest cudze mienie, jak i życie i zdrowie ludzkie. Należy podnieść, że przemoc winno się interpretować jako fizyczne i bezpośrednie oddziaływanie na człowieka, ukierunkowane na przełamanie lub uniemożliwienie oporu. Naruszenie nietykalności cielesnej także może być uznane za użycie przemocy, o ile jest ukierunkowane w określony sposób i podjęte celem objęcia przez sprawcę władztwa nad rzeczą, niemniej musi charakteryzować się większym niż minimalnym stopieniem intensywności i dolegliwości wobec osoby (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2009 r., II AKa 38/09), tak więc użyciem przemocy w rozumieniu art. 280 k.k. jest oddziaływanie fizyczne, nawet niewielkiej siły, odpowiadającej naruszeniu nietykalności cielesnej, bezpośrednio na ciało człowieka (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2012 r., II AKa 273/12). Istotnym do podkreślenia jest fakt, iż oddziaływanie siłą fizyczną wyłącznie na przedmiot kradzieży nie może być utożsamiane z "użyciem przemocy wobec osoby", stąd też użycie przemocy ograniczone zostało tylko wobec osoby (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2002, III KKN 329/01). Na marginesie warto zaznaczyć, że używanie przemocy, jak i grożenie natychmiastowym jej użyciem, nie muszą być skierowane bezpośrednio wobec osoby pokrzywdzonej, bowiem może to być również inna osoba, byleby tylko celem sprawcy było oddziaływanie na posiadacza przedmiotu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2014 r., WA 26/14).

W rozpatrywanej sprawie w ocenie Sądu, bez wątpienia oskarżony O. N. domagając się od pokrzywdzonego P. G. wydania posiadanych przez niego rzeczy , mianowicie saszetki miał zamiar dokonania przestępstwa na jego osobie w celu jej uzyskania. O powyższym świadczą kolejno podejmowane przez niego działania, mianowicie w pierwszej kolejności zwrócenie się do P. G. o jej wydanie a następnie uderzanie P. G. pięścią lewej i prawej ręki kilka razy w twarz, spowodowanie jego upadku i zabranie posiadanej saszetki. Oskarżony O. N. celem uzyskania tejże rzeczy dokonywał bezpośrednio czynności sprawcze wobec P. G. . Jak wskazywano , wskutek jego działania P. G. upadł na ziemię, co umożliwiło i ułatwiło zabranie mu posiadanej a przewieszonej przez ramię saszetki. W międzyczasie towarzyszący oskarżonemu O. N. mężczyzna, w ocenie Sądu wspierał go w przedsiębranym działaniu, stojąc w odległości metra od P. G., mierząc do niego z pistoletu na kapiszony. P. G. jak wynika ze złożonych przez niego zeznań zaobserwował sposób zachowania towarzyszącego oskarżonemu O. N. mężczyzny, jak przekonywał przed Sądem nie przestraszył się jego zachowania. Następnie obaj mężczyźni, po tym jak oskarżony O. N. zabrał mu saszetkę oddalili się.

Okoliczności te stały się podstawą do uznania, że oskarżony O. N. działał wspólnie i w porozumieniu z towarzyszącym mu mężczyzną, z góry założonym zamiarem, dokonania zaboru mienia należącego do P. G. . Każda z tych osób działała w ramach uzgodnionego podziału ról. Oskarżony O. N. realizował czynności sprawcze, rolą towarzyszącego mu mężczyzny było wspieranie go w nich, zwłaszcza mając na uwadze fakt mierzenia w P. G. pistoletem, w tym ewentualne podjęcie działań zmierzających do przeciwdziałaniu zachowaniu P. G..

Z istoty współsprawstwa wynika, bowiem że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego (innych) współsprawcy (współsprawców) (zob. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt III KK 249/2004). Karalność współsprawstwa polega na przypisaniu świadomego dążenia współsprawców do tego samego celu, realizowania go wspólnymi siłami i na podstawie wspólnego porozumienia. Każdy ze współsprawców musi zatem obejmować swoim zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu zabronionego. Każdy współsprawca musi świadomie współdziałać w akcji przestępczej. Ustanowiona w art. 18 § 1 k.k. konstrukcja prawna współsprawstwa pozwala na przypisanie sprawcy nie tylko jego własnych zachowań, ale również działań innych osób, jeśli między tymi osobami a sprawcą istniało porozumienie dotyczące wykonania czynu zabronionego, a działanie miało charakter wspólny. Słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt V KK 391/05, że „dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. W rezultacie, o wspólnym działaniu możemy mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane wcześniej przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie.”

Wobec powyższych ustaleń faktycznych, w ocenie Sądu bezspornym jest, że oskarżony O. N. doskonale uświadamiał sobie fakt wspólnego wykonywania czynu zabronionego, podejmowane przez oskarżonego O. N. czynności sprawcze składały się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia objętego wzajemnym porozumieniem z towarzyszącym mu mężczyzną. Oskarżony O. N. stosował przemoc wobec pokrzywdzonego P. G. , uderzył go kilka razy pięścią w twarz, powodując jego upadek i fizycznie zabrał mu przewieszoną przez ramię saszetkę. Działania towarzyszącego mu mężczyzny polegające na mierzeniu pistoletem w pokrzywdzonego P. G. utwierdziły go w przedsiębranym i wspólnym działaniu , zdaniem Sądu również , zaplanowanym zważywszy na podjętą uprzednio obserwację idącego drugą stroną ulicy (...). Na takie przyjęcie wskazują również dalsze wydarzenia, mianowicie brak udzielenia pomocy P. G. oraz wspólne, pospieszne oddalenie się oskarżonego O. N. wraz z towarzyszącym mu mężczyzną z miejsca zdarzenia.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych jak i przeprowadzonych rozważań prawnych nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości fakt, że oskarżony O. N. działając wspólnie i w porozumieniu z towarzyszącym mu mężczyzną wypełnił swoim zachowaniem wszelkie podmiotowe i przedmiotowe znamiona przestępstwa rozboju, stypizowanego w art. 280 § 1 k.k. . Działał w tym zakresie w sposób świadomy, w zamiarze bezpośrednim, w sposób zawiniony, wiedząc że narusza prawo, wykracza przeciwko podstawowym normom społecznym.

W ocenie Sądu, zebrany materiał dowodowy w niniejszej sprawie wskazuje, że oskarżony O. N. swoim działaniem dokonał naruszenia czynności narządów ciała P. G. poniżej dni siedmiu, wyczerpującym ustawowe znamiona występku z art. 157 § 2 kk.

Zgodnie z art. 157 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten , kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Ustawowe znamię powoduje obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym (zob. uwagi do art. 1) ze skutkiem (zob. wyrok SA w Warszawie z 19 września 1995 r., II Akr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14 dodatek). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z naszej wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Jak trafnie zwrócił na to uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 1 grudnia 2000 r. (IV KKN 509/98, OSNKW 2001, nr 5-6, poz. 45), stwierdzając: "Spowodowanie przez sprawcę skutku jako element strony przedmiotowej czynu zabronionego musi być następstwem naruszenia zasad ostrożności. Nie każde jednak naruszenie reguł ostrożności pozwala na przypisanie sprawcy tego naruszenia popełnienia przezeń czynu zabronionego, a zwłaszcza spowodowanie określonego w ustawie skutku. W takich wypadkach pomocne są kryteria koncepcji obiektywnego przypisania, która stanowi ważną kategorię, służącą do ustalenia i uzasadnienia (a jednocześnie racjonalnego ograniczenia) zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy. Samo ustalenie związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy a skutkiem przestępnym nie jest wystarczającym warunkiem obiektywnego przypisania tego skutku danemu sprawcy. Nauka o obiektywnym przypisaniu posługuje się różnymi, teleologicznie ujętymi regułami przypisania skutku, spośród których najważniejszą rolę odgrywa reguła urzeczywistnienia stworzonego przez sprawcę niedozwolonego niebezpieczeństwa. W myśl tej reguły - kauzalne spowodowanie skutku może być tylko wtedy przypisane sprawcy, jeżeli urzeczywistniało się w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miało zachowanie naruszonego obowiązku ostrożności". Skutek musi być objęty winą umyślną , zamiarem bezpośrednim i wynikowym sprawcy, co wymaga ustalenia, iż chciał on spowodować albo godził się ze spowodowaniem poważniejszego uszczerbku, naruszającego czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres nie dłuższy niż 7 dni.

Reasumując, warunkiem koniecznym przypisania sprawcy popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. jest wykazanie, że to konkretna osoba – czyli w niniejszej sprawie oskarżony O. N. - swoim działaniem lub zaniechaniem spowodował wystąpienie opisanego w nim skutku, czyli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Innymi słowy, gdy bezsporne jest, że to właśnie działanie określonego sprawcy powoduje uszkodzenia ciała uczestnika zdarzenia, określone w art. 157 § 2 k.k.

Jednocześnie warunkiem sine qua non odpowiedzialności karnej, na podstawie art. 157 § 2 k.k. w niniejszej sprawie było ustalenie związku przyczynowego pomiędzy działaniem oskarżonego O. N. , a wywołaniem obrażeń ciała u P. G. w postaci lekkiego podbiegnięcia krwawego na twarzy otarcia naskórka przedramienia, otarcia naskórka kończyny dolnej, pozwalającego na obiektywne przypisanie mu tego skutku.

Jak wynikało bowiem z treści opinii biegłego sądowego P. P. P. G. w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci lekkiego podbiegnięcia krwawego na twarzy otarcia naskórka przedramienia , otarcia naskórka kończyny dolnej. Wedle oceny biegłego, podbiegnięcie krwawe twarzy mogło powstać na skutek uderzenia pięścią przez mężczyznę -mechanizm czynny , natomiast otarcia naskórka przedramienia i kończyny dolnej mogły powstać na skutek upadku na chodnik -mechanizm bierny.

W ocenie Sądu całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego dowodzi , że w sprawie zaistniał związek przyczynowy pomiędzy opisanym powyżej działaniem oskarżonego O. N. a skutkiem, w postaci obrażeń ciała u P. G., na czas nie dłuższy niż dni 7 . Oskarżony O. N. i w tym przypadku działał w sposób w pełni świadomy i celowy.

Wobec powyższych rozważań prawnych, w oparciu o poczynione ustalenia faktyczne, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony O. N. swym działaniem opisanym w pkt I części dyspozytywnej wyroku wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. Sąd przy tym nie stwierdził aby oskarżony O. N. dokonując przypisanego mu czynu, nie był w stanie rozpoznać jego znaczenia i pokierować swoim postępowaniem.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

O. N.

I

I

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił i wnikliwie rozważył całokształt istotnych okoliczności dotyczących oskarżonego i popełnionego przez nią czynu, bacząc by wymierzona kara uznana być mogła za wyważoną, słuszną i odpowiadającą zarówno stopniu winy oskarżonego, jak i mierze społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa. Sąd uwzględnił wskazane w ustawie zasady i dyrektywy wymiaru kary. Kierował się przede wszystkim prymatem wychowawczego oddziaływania kary na sprawcę, uwzględniając w szczególności motywację i sposób zachowania się, oczywiście bez pominięcia wskazań płynących z innych, ogólnych dyrektyw, zwłaszcza zaś przestrzegania obowiązku orzekania kary w granicach jej sprawiedliwości.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego (OSNKW 1995, z. 5 – 6 poz. 33) dokonując oceny społecznej szkodliwości przy przestępstwie rozboju istotna jest ocena progu przemocy niezbędnej do obezwładnienia ofiary jaki przekraczają sprawcy tego czynu. W przedmiotowej sprawie oskarżony O. N. w ocenie Sądu jakkolwiek nie działał bardzo brutalnie , to dokonał zamachu wobec starszego od siebie mężczyzny, co mogło okazać się tragiczne dla jego życia i zdrowia. W wyniku zdarzenia doznał on lekkich obrażeń ciała , jak ocenił biegły sądowy P. P. z art. 157 § 2 k.k.

W związku z powyższym stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako duży, przede wszystkim z uwagi na sposób i okoliczności jego popełnienia, nie bez znaczenia pozostaje również wartość mienia , które to zostało P. G. zabrane, a które to nie zostało odzyskane. P. G. , jak wynika z jego relacji zasłaniał się rękoma przed uderzeniami sprawcy, jednak nie podejmował zdecydowanych działań przeciwdziałających. Należy mieć na uwadze, że oskarżony O. N. działał wspólnie i w porozumieniu z towarzyszącym mu mężczyzną, z góry powziętym zamiarem, zaś nagminność tego typu przestępstw wpływa negatywnie na poczucie bezpieczeństwa i poszanowania prawa. Sąd zważył, że oskarżony O. N. działał przy tym z niskich pobudek, motywowany chęcią szybkiego wzbogacenia się kosztem pokrzywdzonego.

Zachował się w sposób sprzeczny z ogólnie przyjętym modelem dobrego i uczciwego obywatela, szanującego cudze zdrowie oraz cudzą własność, uzyskującego środki na zaspokojenie swoich potrzeb poprzez pracę nie zaś popełnianie przestępstw.

Mając na uwadze wszystkie elementy podmiotowe i przedmiotowe stopnia społecznej szkodliwości czynów, w oparciu o przesłanki sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. i art. 54 § 1 k.k. wobec faktu , że oskarżony O. N. pozostaje młodocianym. Sąd uznał, że kara 2 lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego O. N. spełni swe cele , tak prewencji generalnej jak i indywidulanej.

Sąd co oczywiste wziął pod uwagę fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego O. N. ,przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, jak również przeproszenie pokrzywdzonego P. G. podczas rozprawy przed Sądem. Bynajmniej, jak wynika z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych rola oskarżonego O. N. w przypisanym przestępstwie była istotna. Miał on świadomość, że może liczyć na wsparcie towarzyszącego mu mężczyzny, w istocie mężczyzna ten swym zachowaniem utwierdzał go w przedsiębranym działaniu. Powyższe świadczy o jej daleko posuniętej demoralizacji, albowiem swoim zachowaniem zlekceważył nie tylko obowiązujące normy prawne, ale i obyczajowe. Zdaniem Sądu należy eliminować tego rodzaju zachowania i uświadamiać sprawcom nieopłacalność ich popełniania. W ocenie Sądu, oskarżony O. N. należy do grupy sprawców wymagających resocjalizacji w warunkach pozbawienia wolności. Jedynie kara izolacyjna spełni wobec oskarżonego O. N. cele prewencji szczególnej, a także cele prewencji ogólnej. Bezwzględna kara pozbawienia wolności wyrobi w oskarżonym przekonanie, że musi ponieść konsekwencje swojego postępowania i trybu życia. Jednocześnie kara ta ma na celu ukształtowanie w społeczeństwie przekonania, że wszelkie naruszenia prawa spotykają się ze zdecydowaną represją ze strony państwa.

Bynajmniej Sąd nie znalazł podstaw, by zastosować wobec oskarżonego regulacji prawnej przewidzianej art. 37b k.k. i wymierzyć mu karę sekwencyjną, albowiem orzeczenie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności byłoby, w ocenie Sądu w okolicznościach sprawy nieuzasadnione.

III

obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem

Na podstawie art. 46§ 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego O. N. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz P. G. kwoty 1400 zł.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

O. N.

II

I

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 17 sierpnia 2021 od godz. 18.20 do dnia 6 grudnia 2021 roku.

O. N.

IV

I

Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł zwrot dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych (...) , poz. 1 -2 , k. 102 akt oskarżonemu O. N..

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Mając na uwadze sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego, w szczególności fakt, że był on pozbawiony wolności, Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych oraz opłaty.

V

Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego – adw. D. K. kwotę 1217,70 zł z VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przygotowawczym , przed Sądem I instancji oraz za udział w posiedzeniu w przedmiocie przedłużenia stosowania wobec oskarżonego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

6.  1Podpis