Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 181/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Ł. H. (1)

w okresie od wiosny 2007 roku do 24 czerwca 2016 roku w W. znęcał się psychicznie i fizycznie nad partnerką J. K. (obecnie B.) i jej małoletnimi dziećmi X. i W. w ten sposób, że wielokrotnie groził wyrzuceniem z mieszkania, wyganiał ich z domu, zamykał drzwi, by nie mogli korzystać z mieszkania i niektórych pomieszczeń, wymienił zamki do drzwi uniemożliwiając korzystanie im z lokalu mieszkalnego, zabierał jedzenie, wyrzucał kosmetyki i niszczył dokumenty należące do J. K. (obecnie B.), wszczynał awantury poniżając w ich trakcie swoją partnerkę, wyzywając ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zaś podczas dwóch takich awantur uderzył ją ręką w twarz, tj. o czyn z art. 207 § k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ł. H. (1) i J. B. (1) od 2006 roku do 2011 roku pozostawali w nieformalnym związku. Strony mają małoletniego syna X. (ur. (...)). Początkowo pożycie stron układało się poprawnie, stosunki stron pogorszyły się jednak w 2007 roku, gdy zamieszkali wspólnie w mieszkaniu rodziców Ł. H. (1) przy Al. (...) w W.. Zamieszkiwała z nimi również małoletnia córka pokrzywdzonej z poprzedniego małżeństwa – W. K..

W tym okresie relacje stron nie były poprawne, wielokrotnie dochodziło do awantur, kłótni. Zdarzało się, że w wyniku awantury J. B. (1) wyprowadzała się z mieszkania, najczęściej do koleżanki M. K.. Pokrzywdzona i oskarżony rozstawali się, następnie wracali do siebie i decydowali o wspólnym mieszkaniu. Ponadto, zdarzało się, że Ł. H. (1) wymieniał zamki w mieszkaniu, przez co pokrzywdzona nie mogła się do niego dostać.

W lipcu 2008 r., w czasie powrotu autem z wakacji na M., Ł. H. (1) uderzył przedramieniem J. B. (1), po tym, jak się zdenerwował z powodu zajechania mu drogi przez innego kierowcę. Kobieta nie zdecydował się wówczas zawiadomić Policji, ale po powrocie do W. wyprowadziła się do koleżanki. W nieustalonym bliżej czasie, Ł. H. (1) w mieszkaniu przy Al. (...) zagrodził J. B. (1) dojście do jej rzeczy znajdujących się w szafce. Gdy J. B. (1) próbował wejść pod jego ręką, to dostała od mężczyzny ręką w noc i wargę, tak, że doszło przecięcia wargi i poleciała jej krew z nosa. Kobieta z dziećmi wyprowadziła się do M. K..

Podczas trwania związku stron nie była prowadzona procedura tzw. Niebieskiej Karty. Nie ujawniono również interwencji Policji w miejscu wspólnego zamieszkania. Ponadto, pokrzywdzona nie poddawała się obdukcjom lekarskim. Rodzina pokrzywdzonej nie była zaangażowana w konflikt między stronami, J. B. (1) nie informowała członków swojej rodziny o problemach w związku.

Od 16 września 2010 r. oskarżony pełnił służbę w Komendzie Powiatowej Policji w Z..

W 2011 roku strony rozstały się, oskarżony Ł. H. (1) wyprowadził się ze wspólnie zajmowanego mieszkania i przeprowadził się do Ł., gdzie podjął pracę policjanta. Po rozstaniu stron, J. B. (1) wraz z dziećmi dalej zamieszkiwała w mieszkaniu przy Al. (...) w W., regulowała jednak czynsz i opłaty eksploatacyjne. Po rozstaniu kontakt stron ograniczał się do kwestii związanych z małoletnim X.. Ł. H. (1), za zgodą pokrzywdzonej, zabierał dziecko do siebie, jak również do swoich rodziców do Łaska. Co więcej, zdarzało się, że pokrzywdzona prosiła Ł. H. (1) o opiekę nad małoletnim podczas jej szkoleń. Ł. H. (1) partycypował w kosztach utrzymania małoletniego X..

W okresie od 4 marca 2016 r. do 30 sierpnia 2016 r. pokrzywdzona odbywała psychoterapię.

W kwietniu 2016 roku pokrzywdzona wystąpiła do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W., V Wydział Rodzinny i Nieletnich z powództwem o ustalenie ojcostwa, zasądzenie alimentów na małoletniego X. K., ponadto o ograniczenie praw rodzicielskich Ł. H. (1). Postępowanie toczyło się pod sygnaturą V RC 663/16.

W 2016 roku J. B. (1) zaprzestała regulować czynsz i opłaty eksploatacyjne za mieszkanie. W dniu 11 maja 2016 r. Ł. H. (1) udał się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej i próbował dostać się do mieszkania. Na miejsce została wezwana Policja. Funkcjonariusze Policji skontaktowali się telefonicznie z T. H., która oświadczyła, że pokrzywdzona nie dokonuje płatności za mieszkanie na czas, w związku z powyższym nie życzy sobie jej obecności w mieszaniu. Z notatek służbowych wynika, że między stronami doszło do kłótni, żadna ze stron nie dążyła do porozumienia, strony powoływały się na aspekty prawne, jak również swoje znajomości. W obecności Policji Ł. H. (1) zabrał należące do niego rzeczy, następnie opuścił lokal. Strony ponadto nie zgłaszały innych wniosków.

W 2016 roku T. H. podjęła decyzję o usunięciu licznika energii elektrycznej w mieszkaniu. Celem skłonienia pokrzywdzonej do wyprowadzki, 24 czerwca 2016 r. w mieszkaniu został odcięty prąd. Pokrzywdzona wyprowadziła się z lokalu do swojego nowego partnera J. B. (2).

Ponadto, z materiałów sprawy wynika, że J. B. (1) złożyła zawiadomienie do Urzędu Skarbowego w Ł. dot. niewykazania przez T. H. w zeznaniach podatkowych PIT-36 przychodów z najmu lokalu w W. za lata 2013-2015. Postępowanie było prowadzone przez Urząd Skarbowy w Ł..

Wyrokiem z dnia 31 października 2018 r. w sprawie o sygnaturze V RC 663/16 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. ustalił, że Ł. H. (1) jest ojcem małoletniego, stwierdził brak podstaw do pozbawienia bądź ograniczenia władzy rodzicielskiej oskarżonego oraz zasądził alimenty w kwocie 900 złotych miesięcznie. Przedmiotowy wyrok został zaskarżony przez obie strony, w wyniku czego Sąd Okręgowy w Warszawie VI Wydział Cywilny Rodzinny Odwoławczy wyrokiem z dnia 18 grudnia 2019 r., sygn. VI Ca 131/19 zmienił zaskarżony wyrok w zakresie pkt III i ograniczył władzę rodzicielską Ł. H. (1) nad małoletnim X. B. do współdecydowania o edukacji małoletniego, wyjazdach na okres powyżej trzech tygodni oraz dostępu do informacji o stanie zdrowia małoletniego.

Oskarżony Ł. H. (1) wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. powództwo o ustalenie kontaktów z synem, postępowanie toczy się pod sygnaturą VI Nsm 2338/20.

Oskarżony nie był uprzednio karany.

Oskarżony ma wykształcenie wyższe, jest funkcjonariuszem Policji.

- częściowo zeznania J. B. (1) k. 42-46 akt PR 6 Ds. (...).2017; k. 166-172, 211-212

- częściowo wyjaśnienia Ł. H. (1) k. 111-112, 155-156

- zeznania świadków:

a) częściowo W. K., k. 212-214

b) M. G. (1) k. 61-62 akt PR 6 Ds. (...).2017, k. 246-247

c) J. B. (2) k. 66-67 akt PR 6 Ds. (...).2017, k. 248-251,

d) M. K. k. 251-253,

e) P. T. k. 263

f) T. H. k. 97-99 akt PR 6 Ds. (...).2017, k. 254-255

g) R. H. k. 255-256,

h) M. B. k. 72-73,

i) M. G. (2), k. 320-321,

j) M. M. (1) k. 82-83 akt PR 6 Ds. (...).2017,

k) X. K. przesłuchanego w trybie art. 185b kpk, akta PR 6 Ds. (...).2017,

- Kserokopie notatników służbowych z interwencji z dnia 11.05.2016 r. k. 33-35, 37-39 akt PR 6 Ds. (...).2017

- opinia wychowawcza o uczniu X. K. k. 110 akt PR 6 Ds. (...).2017,

- opinia psychologiczna dot. świadka X. K. akt PR 6 Ds. (...).2017,

- opinia psychologiczna dot. W. K. akt PR 6 Ds. (...).2017,

- dokumentacja medyczna k. 110, 121

- opinia sądowo-psychiatryczna k. 123-127,

- opinia z dnia 30.10.2017 r., sygn. II Oro 145/17 k. 138-148,

- opinia Niepublicznej (...) k. 149-150,

- zaświadczenie z 17.09.2019 r. k. 151,

- dokumenty przedłożone przez pokrzywdzoną k. 178,

- dokumenty przedłożone przez oskarżonego k. 208,

- pismo z Urzędu Skarbowego w Ł. k. 232,

- opinia psychologiczna dot. J. B. (1) k. 241-243,

- dane o karalności k. 266,

- pismo Komendy Miejskiej Policji w Ł. k. 279,

- wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z dnia 31 października 2018 r., sygn. V RC 663/16,

- postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 18 lutego 2021 r., sygn. VI Nsm 2338/20.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Ł. H. (1)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak większych konfliktów między stronami w okresie wspólnego zamieszkiwania.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. H. (1)

k. 111-112, 155-156

Istnienie zależności między stronami po rozstaniu w 2011 r. Grożenie przez Ł. H. (2) wywiezieniem syna za granicę.

Częściowo zeznania J. B. (1)

k. 42-46 akt PR 6 Ds. (...).2017; k. 166-172, 211-212

Małoletni świadek X. K. był świadkiem opisywanych zachowań Ł. H. (1).

Zeznania małoletniego świadka X. K.

akta PR 6 Ds. (...).2017

Znaczny stopień negatywnych zachowań Ł. H. (1) wobec J. B. (1), w tym stałe krzyczenie na nią, wyżywanie się, robienie awantur, uderzenie jej „kilka razy”.

Częściowo zeznania W. K.

k. 212-214

Niepełność, sporządzonej w toku postępowania sądowego, opinii sądowo-psychologicznej dot. J. B. (1).

(...) opinia psychologiczna dotycząca J. B. (1)

k. 271-275

1.OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. H. (1)

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie relacji stron po rozstaniu. Oskarżony wskazywał, że kontakty z pokrzywdzoną poprawiły się, oskarżony zabierał dziecko do siebie, na wyjazdy, opiekował się dzieckiem podczas szkoleń pokrzywdzonej. Oskarżony wskazywał, że w 2016 r. J. B. (1) zadłużyła mieszkanie, nie dokonywała opłat eksploatacyjnych. Wyjaśniał, że jego matka kontaktowała się z pokrzywdzoną, jednak ta odmówiła dokonywania opłat. Od tego czasu strony są w konflikcie, ponadto J. B. (1) wystąpiła z powództwem o pozbawienie oskarżonego władzy rodzicielskiej, nie pozwala mu na kontakt z dzieckiem.

Kserokopie notatników służbowych z interwencji z dnia 11.05.2016 r.

Dokumentacja oficjalna, sporządzona przez funkcjonariuszy Komendy Rejonowej Policji W. II, brak podstaw do kwestionowania poczynionych tam wpisów i ustaleń. Z notatek wynika, że w dniu 11 maja 2016 r. funkcjonariusze Policji zostali wezwani do kłótni w mieszkaniu położonym przy Al. (...) w W.. Ł. H. (1) chciał wejść do wyżej wskazanego mieszkania i zabrać swoje rzeczy, J. B. (1) nie chciała go wpuścić. W toku czynności J. B. (1) oświadczyła, że w związku z nieporozumieniem z właścicielką może zalegać za płatności za ostatni miesiąc. W toku czynności, funkcjonariusze skontaktowali się z właścicielką mieszkania – T. H., która oświadczyła, że J. B. (1) zalega z płatnościami, wobec czego nie życzy sobie przebywania kobiety w mieszkaniu. Ostatecznie Ł. H. (1) zabrał należące do niego przedmioty i opuścił mieszkanie.

Częściowo zeznania J. B. (1)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej w zakresie w jakim opisywała relację z oskarżonym, w szczególności, że dochodziło między nimi do licznych kłótni, w wyniku których pokrzywdzona wyprowadzała się wraz z dziećmi do koleżanki M. K.. Za wiarygodne należy również uznać zeznania pokrzywdzonej, w których wskazywała, że Ł. H. (1) wymieniał zamki w mieszkaniu, nie wpuszczał jej do mieszkania. Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie, w którym opisywała, że po rozstaniu z oskarżonym wynajmowała mieszkanie położone przy Al. (...), płaciła czynsz. Świadek opisywała również przebieg zdarzenia z maja 2016 r. oraz jak wyglądały relacje oskarżonego z dzieckiem. Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania relacji pokrzywdzonej dotyczącej dwukrotnego naruszenia jej nietykalności cielesnej przez Ł. H. (1).

zeznania świadka M. G. (1), P. T.

Zeznania świadków M. G. (1) i P. T. korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, w szczególności z treścią kserokopii notatników służbowych, jak również zeznaniami J. K. oraz wyjaśnieniami Ł. H. (1).

Zeznania świadka J. B. (2)

J. B. (2) nie był bezpośrednim świadkiem okoliczności objętych zarzutem aktu oskarżenia. Jest to świadek pośredni, tzw. świadek ze słuchu, który wiedzę na temat sytuacji między stronami zna wyłącznie z relacji pokrzywdzonej. Zeznania świadka są tożsame z depozycjami pokrzywdzonej. Należy wskazać, że jego zeznania złożone w toku postępowania sądowego są bardziej obszerne niż na etapie postępowania przygotowawczego, gdyż świadek zamieszkuje z pokrzywdzoną, ma wiedzę o konflikcie między stronami.

zeznania świadka M. M. (2)

Świadek nie była bezpośrednim świadkiem okoliczności objętych zarzutem aktu oskarżenia. Świadek nie miała wiedzy na temat relacji stron, pokrzywdzona nie relacjonowała swojej siostrze sytuacji między nią a oskarżonym, świadek nie miała żadnej wiedzy o zachowaniach oskarżonego.

Zeznania świadka M. B.

M. B. nie była świadkiem bezpośrednim, wiedzę o sytuacji między pokrzywdzoną a oskarżonym, o sytuacji w ich domu, znała wyłącznie z relacji pokrzywdzonej.

Zeznania świadka T. H., R. H.

Omawiani świadkowie nie byli bezpośrednimi świadkami przestępstwa znęcania się przez oskarżonego nad J. B. (1), a nadto nie ukrywali niechętnego stosunku do pokrzywdzonej. Zeznania powyższych świadków miały jednak istotne znaczenie z punktu widzenia ustalenia relacji między stronami. Świadkowie wskazywali, że podczas trwania związku (...) oskarżony relacjonował świadkom, że jego partnerka wszczyna mu bezpodstawne awantury, wyzywa go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe. Ponadto, oskarżony poprosił swoich rodziców o możliwość dalszego zamieszkiwania przez J. B. (1) i dzieci w mieszkaniu przy Al. (...) po jego wyprowadzce. Świadkowie opisali również relację stron po zakończeniu związku. Wskazywali, że oskarżony wielokrotnie zabierał syna do swojego domu rodzinnego, dziecko spędzało tam całe wakacje, ferie zimowe. Oskarżony zabierał też dziecko na wyjazdy. Ponadto, oskarżony opiekował się dzieckiem, gdy J. B. (1) miała szkolenia. Świadkowie wskazali, że od 2016 r. są w konflikcie z J. B. (1) co do mieszkania. Świadkowie wskazywali, że na początku 2016 r. otrzymali informację, że J. B. (1) nie reguluje opłat za energię elektryczną, ponadto nie uiszcza czynszu za mieszkanie. J. B. (1) wyprowadziła się z zajmowanego mieszkania dopiero po odłączeniu prądu.

opinia wychowawcza o uczniu X. K.

Dokument sporządzony przez nauczyciela, stanowi obserwacje nauczycieli małoletniego.

Opinia psychologiczna dotycząca świadka X. K.

Sąd uznał opinię biegłego za spójną, jasną i wewnętrznie niesprzeczną. Przeprowadzona opinia pozwoliła na ustalenie, że zeznania małoletniego świadka nie są wolne od wpływu matki. Biegły wskazał, że chłopiec jest silnie związany z matką, jest współuzależniony emocjonalnie od matki, identyfikuje się z jej postawami. Biegły podkreślił, że przy ostatecznej ocenie zeznań należy zachować ostrożność, gdyż z psychologicznego punktu widzenia nie mogą one stanowić pełnowartościowego materiału dowodowego.

Częściowo zeznania świadka W. K.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania świadka W. K.. Świadek wskazywała, że między J. B. (1) a Ł. H. (1) dochodziło do kłótni, jednak nie była w stanie wskazać powodów tych konfliktów. Świadek wskazywała, że oskarżony w sposób niewłaściwy bawił się z nią oraz X., zakładał im na ręce kajdanki, raz zawinął ją w koc, skakał z X. po łóżku. Świadek wskazywała, że wielokrotnie wyprowadzała się z mamą i bratem do koleżanki mamy M.. Opisywała sytuację, że nie mogli wejść do mieszkania, gdyż Ł. H. (1) zmienił zamki. Świadek opisywała również jej relację z oskarżonym, wskazywała że Ł. H. (1) nie dokuczał jej. Oceniając zeznania tego świadka sąd miał jednak na uwadze to, że W. K. nie ukrywała swojej niechęci do oskarżonego, jednoznacznie identyfikując się ze stanowiskiem swojej matki, a nawet starając się ukazać Ł. H. (1) w gorszym świetle niż czyniła to sama J. B. (1). W tym celu nawet zabawy typu skakanie z dzieckiem po łóżku czy używanie kajdanek zostały opisane przez świadka w sposób niekorzystny dla oskarżonego.

Opinia psychologiczna dotycząca świadka W. K.

Sąd uznał opinię biegłego za spójną, jasną i wewnętrznie niesprzeczną. Przeprowadzona opinia pozwoliła na ustalenie, że małoletnia nie przejawia tendencji do celowego fantazjowania ani konfabulowania, zeznania nie noszą cech wpływu innych osób, są spójne i prawdopodobne psychologicznie.

Dokumentacja medyczna oskarżonego

Dokumentacja medyczna, brak podstaw do kwestionowania zawartych tam ustaleń.

Opinia sądowo-psychiatryczna

Przeprowadzona w toku postępowania opinia pozwoliła na ustalenie, że poczytalność oskarżonego w momencie popełnienia czynu nie budziła wątpliwości. Ponadto, w aktualnym stanie zdrowia psychicznego Ł. H. (1) może uczestniczyć w czynnościach postępowania karnego, jest zdolny do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. Biegli nie rozpoznali u Ł. H. (1) choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali u niego zaburzenia nerwicowe, w wywiadzie zaburzenia depresyjne o charakterze reaktywnym. Stan psychiczny w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem.

dokumenty przedłożone przez pokrzywdzoną

Brak podstaw do kwestionowania przedłożonych przez pokrzywdzoną dokumentów.

dokumenty przedłożona przez oskarżonego

Brak podstaw do kwestionowania przedłożonych przez oskarżonego dokumentów.

Opinia z dnia 30.10.2017 r., sygn. II Oro 145/17, Opinia uzupełniająca z 3.08.2018 r.

Opinia sporządzona przez II Opiniodawczy Zespół (...) Sądu Okręgowego w Warszawie w toku postępowania cywilnego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. o sygn. V RC 663/16. Z przedłożonej opinii wynika, że sytuacja małoletniego X. K. jest niekorzystna przede wszystkim z uwagi a postawę matki, która dąży do wyeliminowania ojca z życia dziecka, nie uwzględniając rzeczywistych potrzeb syna. Małoletni nie ma możliwości kształtowania właściwych relacji z ojcem, jest obciążony emocjonalnie skutkami braku porozumienia między rodzicami. Biegli wskazali, że niechęć X. do spotkań z ojcem nie jest wynikiem lęku przed ojcem, a stanowi wyraz dostosowywania się do oczekiwań matki. (...) wskazał, że pokrzywdzona ma obniżony wgląd w siebie, koncentrację badanej na sobie i swoich potrzebach, przy pomijaniu potrzeb innych osób, tendencje do dominowania w relacjach interpersonalnych, trudności w rozwiązywaniu kompromisów, deficyty w zakresie nawiązywania satysfakcjonujących bliskich związków emocjonalnych z innymi ludźmi. U oskarżonego biegli wskazały trudność w wyrażaniu uczuć, zachowywanie dystansu w stosunku do otoczenia, w sytuacjach trudnych psychologicznie oskarżony może reagować zniecierpliwieniem, reakcjami impulsywnymi, zwiększonym napięciem emocjonalnym.

Opinia z dnia 29.06.2018 r.

Opinia psychologiczna dotycząca małoletniego X. K. sporządzona na wniosek J. B. (1).

Zaświadczenie z dnia 17.09.2019 r.

Brak podstaw do kwestionowania oświadczeń zawartych w dokumencie.

pismo z Urzędu Skarbowego w Ł.

Na podstawie pisma z Urzędu Skarbowego w Ł. ustalono, że toczyło się postępowanie wobec T. H. dotyczące niewykazania w zeznaniach podatkowych przychodów z najmu w latach 2013-2015.

opinia psychologiczna dot. J. B. (1)

Przeprowadzona w toku postępowania opinia psychologiczna jest spójna, jasna i pełna. Z opinii wynika, że zdolności J. B. (1) do spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń dotyczących sprawy są zakłócone.

Zeznania świadka M. K.

Zeznania świadka M. K. należy uznać za wiarygodne, są one zbieżne z depozycjami J. B. (1) i W. K.. Świadek wskazywała, że wielokrotnie pomagała J. B. (1), gdy ta wyprowadzała się z dziećmi od oskarżonego. Należy jednak zauważyć, że świadek posiada informacje o przebiegu sytuacji między stronami od pokrzywdzonej, nie była bezpośrednim świadkiem sytuacji między stronami. M. K. była świadkiem rozmowy telefonicznej między pokrzywdzoną a oskarżonym, gdy mężczyzna nie chciał wpuścić kobiety do komórki lokatorskiej.

Pismo z Komendy Miejskiej Policji w Ł.

Brak podstaw do kwestionowania zawartych oświadczeń. Zgodnie z dokumentem od 16 września 2010 r. oskarżony pełnił służbę w Komendzie Powiatowej Policji w Z..

Zeznania świadka M. G. (2)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. G. (2). Świadek w sposób jasny i logiczny opisała kontakty X. z ojcem, to, jak małoletni wypowiadał się o rodzicach, jak również sytuację dotyczącą interwencji Policji z maja 2016 r.

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z dnia 31 października 2018 r., sygn. V RC 663/16, postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z 18 lutego 2021 r., sygn. VI Nsm 2338/20

Oskarżony Ł. H. (1) wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. powództwo o ustalenie kontaktów z synem, postępowanie toczy się pod sygnaturą VI Nsm 2338/20.

Karta karna

Dokument urzędowy, uzyskany z Krajowego Rejestru Karnego.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. H. (1)

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał, że jego pożycie z J. B. (1) podczas trwania związku układało się normalnie. Oskarżony podejmował próbę pomniejszenia skali konfliktów, awantur z pokrzywdzoną, wskazywał, że były to zwykłe sprzeczki. W swoich depozycjach oskarżony nie wspomina o wyprowadzkach pokrzywdzonej z mieszkania wraz z dziećmi, jak również by wymieniał zamki w mieszkaniu oraz naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonej.

Zeznania małoletniego świadka X. K.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom małoletniego świadka X. K.. Jak wynika z opinii psychologicznej zeznania małoletniego świadka nie są wolne od wpływu matki J. B. (1). Biegły wskazał, że chłopiec jest silnie związany z matką, jest współuzależniony emocjonalnie od matki, identyfikuje się z jej postawami. Biegły podkreślił, że przy ostatecznej ocenie zeznań należy zachować ostrożność, gdyż z psychologicznego punktu widzenia nie mogą one stanowić pełnowartościowego materiału dowodowego. Należy podzielić wnioski opinii biegłego. Analiza treści zeznań małoletniego świadka wskazuje, że używa on stwierdzeń, określeń zbieżnych z tymi używanymi przez jego matkę. Wskazuje to na znaczny wpływ matki na kształtowanie się zeznań małoletniego i tym samym zeznania małoletniego nie mogą stanowić wiarygodnego materiału dowodowego.

Częściowo zeznania J. B. (1)

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie jakim wskazywała, by między nią a oskarżonym istniał stosunek zależności po zakończeniu relacji w 2011 roku. Od tego okresu strony nie tworzyły związku partnerskiego, nie mieszkały razem, a pokrzywdzona wynajmowała mieszkanie od rodziców oskarżonego, za którego wynajem płaciła. Pokrzywdzona w tym okresie pracowała, prowadziła samodzielne gospodarstwo domowe, do którego utrzymania dokładał się oskarżony. Nie sposób więc uznać, aby od 2011 r. do 2016 r. pokrzywdzona pozostawała w jakiejkolwiek zależności od oskarżonego. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie jakim wskazywała, że oskarżony groził jej wywiezieniem dziecka za granicę, a ona obawiała się spełnienia tych gróźb. To twierdzenie stoi w oczywistej sprzeczności z ustaloną okolicznością wydawania syna oskarżonemu, który zabierał go także do swoich rodziców oraz był z nim na wakacjach. Pokrzywdzona przestała wydawać syna oskarżonemu dopiero po wyprowadzeniu się z mieszkania rodziców oskarżonego.

prywatna opinia psychologiczna z 14.12.2020 r.

Opinia prywatna przedłożona przez pokrzywdzoną celem zakwestionowania wniosków opinii psychologicznej przeprowadzonej w toku postępowania sądowego. Opracowanie to jest pozbawione znaczenia w sprawie z uwagi na to, iż w żaden sposób wnioski w nim sformułowane nie podważają wniosków opinii biegłego powołanego przez sąd.

Częściowo zeznania W. K.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka w zakresie w jakim opisywała natężenie negatywnych zachowań oskarżonego wobec jej matki. Świadek użyła określeń typu „cały czas uprzykrzał nam życie”, „cały czas się na nas wyżywał, krzyczał, robił awantury”, „cały czas musieliśmy się wyprowadzać, bo on wymieniał zamki” (k. 272). W ocenie Sądu, nawet opis kłótni między J. B. (1) a oskarżonym przedstawiony przez samą pokrzywdzoną nie wskazuje na tak znaczny stopień zachowań oskarżonego, jak np. ciągłe wyprowadzki. Ta ostatnia okoliczność nie znajduje potwierdzenia także w zeznaniach świadka M. K.. Świadek W. K. podała, że oskarżony „kilka razy” uderzył mamę (k. 272), gdy z zeznań pokrzywdzonej wynika, iż do naruszenia jej nietykalności cielesnej doszło dwa razy, a jej córka nie była świadkiem żadnego z tych zdarzeń (w czasie jednego z nich była obecna w mieszkaniu, ale nie w pokoju, w którym miało ono miejsce). Należy zauważyć, że świadek podczas postępowania sądowego znacznie dokładniej niż w toku dochodzenia relacjonowała przebieg awantur między stronami, wskazywała używane przez oskarżonego słowa. Co więcej, używane przez nią określenia wskazują, że jej zeznania nie są wolne od wpływu J. B. (1). Świadek W. K. zanegowała, by rozmawiała ze swoją matką o sprawie, co stoi w sprzeczności z depozycjami pokrzywdzonej. Wszystkie te okoliczności prowadzą do wniosku, iż W. K. starała się przedstawić oskarżonego w możliwe niekorzystnym świetle, gorszym nawet niż wynika to z zeznań jej matki, a relacja świadka jest skrajnie jednostronna. W tym zakresie sąd odmówił zeznaniom świadka wiarygodności.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

-------------

----------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

------------------------

☐

1.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

------------

---------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---------------------------

☐

1.1. Warunkowe umorzenie postępowania

----------

---------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-------------------------

☒

1.1. Umorzenie postępowania

Ł. H. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Postanowieniem z dnia 14 lutego 2017 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. umorzył postępowanie o sygn. akt PR 6 Ds. 607.2016 w sprawie znęcania się fizycznego i psychicznego w okresie od 1 sierpnia 2006 r. do 1 sierpnia 2016 r. w W. nad J. K., tj. o czyn z art. 207 § 1 kk wobec stwierdzenia braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (art. 17 § 1 pkt 1 kpk). Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W., XIV Wydział Karny postanowieniem z dnia 26 maja 2017 r., sygn. XIV Kp 1997/17 uchylił powyższe postanowienie i przekazał sprawę do dalszego prowadzenia. Po przekazaniu sprawy do Prokuratury, postępowanie toczyło się pod sygnaturą PR 6 Ds. (...).2017. Następnie postanowieniem z dnia 30 stycznia 2018 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. ponownie umorzył postępowanie w sprawie znęcania się fizycznego i psychicznego w okresie od 1 sierpnia 2006 r. do 1 sierpnia 2016 r. w W. nad J. K., tj. o czyn z art. 207 § 1 kk wobec stwierdzenia braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (art. 17 § 1 pkt 1 kpk).

W przedmiotowej sprawie oskarżyciel subsydiarny wniósł akt oskarżenia przeciwko Ł. H. (1) oskarżając go o to, że w okresie od wiosny 2007 roku do 24 czerwca 2016 roku w W. znęcał się psychicznie i fizycznie nad partnerką J. K. (obecnie B.) i jej małoletnimi dziećmi X. i W. w ten sposób, że wielokrotnie groził wyrzuceniem z mieszkania, wyganiał ich z domu, zamykał drzwi, by nie mogli korzystać z mieszkania i niektórych pomieszczeń, wymienił zamki do drzwi uniemożliwiając korzystanie im z lokalu mieszkalnego, zabierał jedzenie, wyrzucał kosmetyki i niszczył dokumenty należące do J. K. (obecnie B.), wszczynał awantury poniżając w ich trakcie swoją partnerkę, wyzywając ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zaś podczas dwóch takich awantur uderzył ją ręką w twarz, tj. o czyn z art. 207 § kk.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżyciel subsydiarny oskarżając Ł. H. (1) o przestępstwo znęcania się fizycznego i psychicznego nad małoletnimi X. i W. wykroczył poza zakres dopuszczalnej skargi. Wyjście poza granice oskarżenia polega na orzekaniu poza jego podstawą faktyczną, wyznaczoną tym samym historycznym zdarzeniem, które jest pojęciem szerszym od pojęcia czynu oskarżonego odnoszącego się do działania lub zaniechania (por. wyrok SN z dnia 2 marca 2011 r., III KK 388/10, OSNKW 2011/6/51). Dla zachowania tożsamości czynu niezbędna jest niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń, co do czasu i miejsca czynu, także tożsamości osoby pokrzywdzonej (zob. wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2010 r., II KK 186/10, LEX nr 619624). W przypadku subsydiarnego aktu oskarżenia należy zachować szczególną ostrożność przy korektach opisu czynu. Przyznanie pokrzywdzonemu uprawnień oskarżycielskich w sprawach ściganych z urzędu doznaje ograniczeń, bowiem uzależnione jest od spełnienia przesłanek z art. 55 k.p.k., a zatem od faktu, czy doszło do powtórnego wydania przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania w okolicznościach wskazanych w art. 330 § 2 k.p.k. Jednocześnie pokrzywdzony może wnieść subsydiarny akt oskarżenia tylko co do czynu, który zachowuje przymiot tożsamości z czynem, którego dotyczyły wskazane wyżej decyzje kończące postępowanie przygotowawcze (zob. wyrok SN z 26.11.2014 r., II KK 109/14, LEX nr 1621333).

Należy w tym miejscu podkreślić, że znane jest sądowi orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące zmiany opisu czynu znęcania poprzez rozszerzenie kręgu pokrzywdzonych. W orzecznictwie wskazuje się, że istota przestępstwa wieloczynowego (zbiorowego) polega na wielokrotności i powtarzalności zachowań, co determinuje rozciągnięcie działania lub zaniechania sprawcy w granicach czasowych skargi oskarżycielskiej, a w konsekwencji zakres kognicji sądu. Przyjęcie więc przez oskarżyciela konstrukcji przestępstwa wieloczynowego z art. 207 k.k. pozwala stwierdzić, że w istocie autor skargi domaga się skazania oskarżonego za wszystkie przestępne zachowania, które popełnił w ramach czasowych zakreślonych w akcie oskarżenia. Oznacza to, że sąd, w granicach oskarżenia, zobligowany jest do zbadania wszystkich zachowań składających się na wieloczynowe przestępstwo znęcania i w razie konieczności do uzupełnienia podstawy faktycznej o zachowania niewskazane w skardze, gdyż wszystkie one stanowią niepodzielną podstawę faktyczną danego procesu. W takiej sytuacji nie mamy bowiem do czynienia z wyjściem poza granice skargi uprawnionego oskarżyciela, lecz uprawnioną korektą opisu czynu zarzucanego oskarżonemu (por. uchwałę SN z dnia 15 marca 2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, nr 7-8, poz. 55; postanowienie SN z dnia 27 października 2009 r., II KK 45/09, LEX nr 607837; P. Hofmański, S. Zabłocki: Granice skargi oskarżycielskiej w świetle najnowszego orzecznictwa, (w:) Skargowy model procesu karnego. Księga ofiarowana Profesorowi Stanisławowi Stachowiakowi, red. A. Gereckiej-Żołyńskiej i in., Warszawa 2008, s. 146-147).

Jednakże należy powtórzyć za postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2015 r., sygn. I KZP 1/15, że konieczne dla prawidłowego rozpoznawania spraw o znęcanie się jest także wskazanie, że ocenę tego, czy wola oskarżyciela co do granic oskarżenia została prawidłowo odczytana, a w konsekwencji czy naruszona została zasada skargowości, powinno dokonywać się nie in abstracto, ale w niepowtarzalnych realiach konkretnej sprawy.

Z materiałów przedmiotowej sprawy wynika, że oskarżyciel publiczny, już na etapie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, wiedział, że zawiadomienie J. B. (1) dotyczyło również małoletnich W. i X.. Jednakże oba postanowienia prokuratora o umorzeniu dochodzenia dotyczyły wyłącznie J. B. (1), w zakresie zaś jej dzieci prokurator nigdy nie zajął procesowego stanowiska. W związku z tym nie została otworzona procesowa droga do wywiedzenia w tym zakresie aktu oskarżenia. Brak jest dwukrotnego umorzenia postępowania przygotowawczego w zakresie czynu, który miał polegać na znęcaniu się nad małoletnimi dziećmi W. i X., które to umorzenia zostayby przy tym przedzielone decyzją sądu o uchyleniu pierwszego postanowienia. Całokształt przytoczonych wyżej okoliczności wskazuje, że w przedmiotowym zakresie konieczne jest umorzenie postępowania w zakresie zachowania na szkodę małoletnich na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 kpk. Brak skargi uprawnionego oskarżyciela jest okolicznością wyłączającą postępowanie, określoną w art. 17 § 1 pkt 9 kpk, a skazanie w sytuacji wystąpienia tej przesłanki stanowi uchybienie, o którym mowa w art. 439 § 1 pkt 9 kpk, zaliczane do katalogu bezwzględnych przyczyn odwoławczych, przesądzających o konieczności uchylenia dotkniętego nią orzeczenia (zob. wyrok SN z 6.10.2015 r., V KK 296/15, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 14; wyrok SN z 18.11.2010 r., II KK 191/10, LEX nr 653676; wyrok SN z 17.05.2011 r., III KK 96/11, LEX nr 795787).

☒

1.1. Uniewinnienie

Ł. H. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. (zgodnie z brzmieniem tego przepisu obowiązującym do dnia 13 lipca 2017 r., a więc do dnia wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz ustawy - Kodeks postępowania karnego, które to brzmienie ma zastosowanie w analizowanej sprawie), podlega osoba, która znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny.

Całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że nie sposób przypisać Ł. H. (1) odpowiedzialności za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. dotyczące J. B. (1). Brak jest bowiem podstaw do stwierdzenia, że ujawnione zachowania Ł. H. (1) miały na celu znęcanie się nad J. B. (1). Termin „znęca się” należy przy tym interpretować obiektywnie, tzn. dla przyjęcia lub odrzucenia wystąpienia tego znamienia nie jest wystarczające samo odczucie pokrzywdzonego, a miarodajne jest jedynie hipotetyczne odczucie wzorcowego obywatela, czyli człowieka o właściwym stopniu socjalizacji i wrażliwego na krzywdę drugiej osoby. O przyjęciu znęcania się rozstrzygają więc społecznie akceptowane wartości wyrażające się w normach etycznych i kulturowych. O uznaniu za „znęcanie się” zachowania sprawiającego ból fizyczny lub cierpienia psychiczne ofiary powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Za „znęcanie się” nie można jednak uznać zachowania się sprawcy, które nie powoduje u ofiary poważnego bólu fizycznego lub cierpienia moralnego, ani sytuacji, w której między osobą oskarżoną a pokrzywdzoną dochodzi do wzajemnego „znęcania się” (zob. J. Jodłowski, M. Szewczyk [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 207).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, by oskarżony działał w celu wyrządzenia pokrzywdzonej cierpień fizycznych lub psychicznych, które można zakwalifikować jako znęcanie się. Analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że relacje stron były trudne, często dochodziło między nimi do kłótni czy awantur, a oskarżony podejmował działania utrudniające pokrzywdzonej funkcjonowanie, typu wymiana zamka w drzwiach do mieszkania. Sąd nie neguje, że w analizowanym okresie doszło do sytuacji opisanych przez pokrzywdzoną, a dotycząych dwukrotnego uderzenia jej przez oskarżonego. Okoliczności te nie implikują jednocześnie, że zachowania oskarżonego, choćby stanowiące nieadekwatne do poszczególnych sytuacji reakcje, a nawet wyczerpujące znamiona naruszenia nietykalności cielesnej J. B. (1), były działaniem celowym, skierowanym na przysporzenie pokrzywdzonej cierpień psychicznych lub fizycznych. Relacje między stronami były trudne, strony próbowały ułożyć relację, stworzyć rodzinę dla wspólnego dziecka, czego jednak ostatecznie nie udało się osiągnąć, ale było to efektem postawy oby stron. Istotne znaczenie, z punktu widzenia analizowanego zachowania stron postępowania, ma opinia sporządzona przez Opiniodawczy Zespół (...) w toku postępowania cywilnego. Biegli wskazani, że pokrzywdzona ma obniżony wgląd w siebie, koncentruje się na sobie i swoich potrzebach przy pomijaniu potrzeb innych osób, ma tendencje do dominowania w relacjach interpersonalnych, trudności w rozwiązywaniu kompromisów, deficyty w zakresie nawiązywania satysfakcjonujących bliskich związków emocjonalnych z innymi ludźmi. Co więcej, u oskarżonego biegli stwierdzili trudność w wyrażaniu uczuć, zachowywanie dystansu w stosunku do otoczenia, w sytuacjach trudnych psychologicznie oskarżony może reagować zniecierpliwieniem, reakcjami impulsywnymi, zwiększonym napięciem emocjonalnym. Wnioski powyższej opinii wskazują na olbrzymie deficyty, zarówno po stronie oskarżonego, jak i pokrzywdzonej, w kształtowaniu wspólnej relacji. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że relacja stron miała burzliwy przebieg, jednak nie można uznać, że Ł. H. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa znęcania się.

Przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwoliły na bezsprzeczne uznanie winy Ł. H. (1). Przesłuchani w toku postępowania świadkowie w większości wiedzę o relacji stron, przebiegu poszczególnych sytuacji, znali z relacji pokrzywdzonej, nie uczestniczyli w nich. Nie ulega wątpliwości, że w trakcie związku stron pokrzywdzona wielokrotnie wyprowadzała się ze wspólnie zajmowanego mieszkania, jednak nie należy tracić z pola widzenia, że samodzielnie podejmowała decyzję o powrocie, kontynuowaniu związku. Z materiałów aktowych wynika, że strony miały dłuższe przerwy w relacji, obie strony podejmowały decyzje o jej zakończeniu, nie można więc uznać, że pokrzywdzona nie miała możliwości wyprowadzenia się od oskarżonego, czy była od niego uzależniona pod względem finansowym w takim stopniu, że uniemożliwiało to podjęcie decyzji o zakończeniu relacji.

Sąd szczególną uwagę poświęcił zeznaniom W. K., która opisywała relację pokrzywdzonej z Ł. H. (1). Wskazywała, że między stronami dochodziło do awantur, kłótni. Świadek wskazywała, że nie uczestniczyła w awanturach, nie znała ich przyczyn, podczas awantur przebywała w swoim pokoju, odrabiała lekcje. Należy zauważyć, że świadek podczas postępowania sądowego znacznie dokładniej relacjonowała przebieg awantur między stronami, wskazywała używane przez oskarżonego słowa. Co więcej, używane przez nią określenia wskazują, że jej zeznania nie są wolne od wpływu J. B. (1). Świadek W. K. zanegowała, by rozmawiała ze swoją matką o sprawie, co stoi w sprzeczności z depozycjami pokrzywdzonej. Nie ulega wątpliwości, że awantury między pokrzywdzoną a oskarżonym wywoływały w domownikach negatywne emocje, wprowadzały fatalną atmosferę w domu, nie sposób jednak bezsprzecznie uznać, że opisywane przez świadka zachowania Ł. H. (1) miały charakter znęcania się.

Ponadto należy wskazać, że nie można uznać, że zachowania Ł. H. (1) w okresie lat 2011-2016, a więc po wyprowadzeniu się przez oskarżonego z mieszkania przy al. (...) wyczerpały znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk. Na gruncie art. 207 § 1 kk przedmiotem bezpośredniego działania przestępstwa może być osoba najbliższa (zob. art. 115 § 11 kk), inna osoba pozostająca w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy lub osoba nieporadna albo małoletni. Zgodnie z definicją legalną, zawartą w art. 115 § 11 kk, osoba najbliższa to małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że J. B. (1) rozstała się z Ł. H. (1) w 2011 r., kiedy to mężczyzna wyprowadził się ze wspólnie zajmowanego mieszkania przy Al. (...) w W.. Strony nie prowadziły wspólnego gospodarstwa domowego, podjęły decyzję o zakończeniu relacji, utrzymywały kontakt jedynie w sprawach opłat za mieszkanie czy kontaktów z małoletnim. Należy zauważyć, że osobami najbliższymi wobec siebie nie są osoby, które wprawdzie dawniej pozostawały, ale już nie pozostają we wspólnym pożyciu (zob. SN w wyroku z dnia 23 lipca 2008 r., V KK 12/08, LEX nr 438485).

J. B. (1) nie była również osobą pozostającą w stałym bądź przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Trafne jest określenie stosunku zależności, jakie zawarł Sąd Najwyższy w uchwale z 9.06.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976/7–8, poz. 86: „Stosunek zależności od sprawcy [...] zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych (np. utratą pracy, środków utrzymania, mieszkania, rozłąką lub zerwaniem współżycia ze sprawcą). Stosunek tego rodzaju może istnieć z mocy prawa (np. w razie ustanowienia opieki lub umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej) albo na podstawie umowy (np. między pracodawcą a pracownikiem, najemcą a wynajmującym). Może też wynikać z sytuacji faktycznej, stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się przy wykorzystaniu nad ofiarą przewagi, jaką mu daje łącząca ich więź materialna, osobista lub uczuciowa”.

J. B. (1) wynajmowała mieszkanie przy Al. (...) w W. od rodziców oskarżonego za kwotę czynszu nieodbiegającą znacząco od komercyjnych kwot najmu na rynku mieszkaniowym. W tym okresie pracowała, uzyskiwała własny dochód. Nie można tym samym uznać, że między stronami wytworzył się taki stosunek zależności, który spowodował znaczącą przewagę oskarżonego nad pokrzywdzoną, bowiem mogła ona samodzielnie wynająć za tę samą kwotę mieszkanie czy pokój na terenie W.. Brak jest tym samym podstaw do uznania istnienia stosunku zależności w okresie od 2011 do 24 czerwca 2016 r.

Z tych też powodów, na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk, należało uniewinnić oskarżonego Ł. H. (1) od zarzucanego mu czynu.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

------------

-------------

-------------------

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----------

----------

------

----------------

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

------------------------------

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Ł. H. (1) został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu, a w części umorzono postępowanie wobec niego z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Tym samym, zgodnie z art. 640 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 632 pkt 1 kpk koszty procesu ponosi oskarżycielka posiłkowa. Koszty te zostały przez nią uiszczone w całości poprzez zapłatę kwoty 300 zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków. Na podstawie art. 640 § 1 i 2 kpk oraz art. 13 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych sąd zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 zł.

Ł. H. (1) został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu, a w części umorzono postępowanie wobec niego z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Tym samym, zgodnie z art. 640 § 1 kpk w zw. z art. 632 pkt 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk sąd zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz oskarżonego kwotę 1848 zł tytułem zwrotu wydatków za ustanowienie w sprawie jednego obrońcy. Wysokość wynagrodzenia obrońcy została ustalona na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackiego.

1.1Podpis

III K 181/18

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE