Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 r. w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. P.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 10.176,36 zł (dziesięć tysięcy sto siedemdziesiąt sześć złotych 36/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 4884 zł (cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt cztery złote ) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu

IV.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jędrzejowie od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 2633,26 zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści trzy złote 26/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

Sygn. akt I C 307/20

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 21 września 2021 roku

W dniu 24 maja 2020 roku do tut. Sądu wpłynął pozew Ł. P. przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. o zapłatę kwoty 9200 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, kwoty 976,36 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2019 roku tytułem odszkodowania za niewykorzystany bilet lotniczy i hotel oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał, że w dniu 19 stycznia 2017 roku uczestniczył w kolizji karetki z samochodem F. nr rej (...), a winnym tej kolizji był kierujący samochodem F., który posiadał ubezpieczenie OC
w pozwanym towarzystwie. Powód wskazał nadto, że wyniku kolizji doznał obrażeń ciała, które spowodowały ograniczenia w funkcjonowaniu w życiu codziennym, spowodowały konieczność korzystania z opieki ojca i uniemożliwiły odbycie zaplanowanej wcześniej podróży do W.. Powód wskazał, że od strony powodowej otrzymał kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 czerwca 2020 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wskazując na wygórowaną wysokość żądania oraz wskazała, że przyznana już powodowi kwota zadośćuczynienia wyczerpuje całość jego żądania w tym zakresie. Nadto strona pozwana wskazała, że powód nie udowodnił, że nie wykorzystał biletu lotniczego i pobytu w hotelu, a także wysokości poniesionych kosztów, a nadto, że (...) S.A. nie może ponosić tych kosztów, albowiem wyjazd był planowany przez powoda w przyszłości (k. 73 – 74).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2017 roku powód pracował w zespole karetki pogotowia ratunkowego
w K.. W trakcie wyjazdu do pacjenta w miejscowości M. karetka, którą jechał powód uczestniczyła w kolizji z pojazdem marki F. nr rej. (...). Przybyli na miejsce policjanci stwierdzili winę kierującego pojazdem marki F., a następnie skierowali wniosek o jego ukaranie do Sądu.

Powód z miejsca zdarzenia został zabrany karetką do szpitala w K., gdzie po badaniach został wypisany do domu z zaleceniem leczenia w poradni ortopedycznej. Powód w domu stracił przytomność i został zabrany karetką do szpitala w J., gdzie przebywał 5 dni, a następnie przebywał na zwolnieniu lekarskim przez około 2 miesiące, uczestniczył także w rehabilitacji, na którą zawoził go ojciec.

W związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2017 roku u powoda wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w związku z uszkodzeniem stożka rotatorów barku prawego
w wysokości 5%, a także przewlekłym zespołem obrzękowym przedniego stawu kolana lewego w wysokości 2%.

W związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2017 roku powód nie doznał żadnego uszczerbku na zdrowiu o charakterze nieurologicznym.

Aktualnie powód nie cierpi na żadne dolegliwości związane z wypadkiem i nie wymaga dalszego leczenia. Przez okres 2 miesięcy od zdarzenia wymagał pomocy osób trzecich w wymiarze 3 godzin dziennie w pierwszym miesiącu i 2 godzin w drugim miesiącu.

Po zdarzeniu powód cierpiał na dolegliwości bólowe kręgosłupa, kolana, barku oraz głowy i w związku z tym leczył się w poradni chirurgiczno – ortopedycznej w K., a także korzystał z porady neurologa.

Po zdarzeniu, gdy powód wrócił do pracy nie mógł w pełni pracować m.in. pełnić dyżurów
w K., psychiatra stwierdził u niego stres pourazowy, albowiem powód bał się jeździć samochodem.

Dowód: opinia biegłego ortopedy traumatologa R. H. (k. 327 – 330, 344), opinia biegłego neurologa P. W. (k. 370 -385), zawiadomienie (k. 12), protokół (k. 13 – 16), dokumentacja medyczna (k. 20 - 39), zeznania świadka H. P. (k. 323 + nagranie rozprawy z dnia 10 listopada 2020 roku), zeznania powoda (k. 323 + nagranie rozprawy z dnia 10 listopada 2021 roku).

Przed zdarzeniem powód planował na dzień 30 stycznia 2017 roku podróż do W. na urlop. W tym celu zakupił w dniu 12 stycznia 2017 roku bilet lotniczy i dokonał w dniu 9 stycznia 2017 roku rezerwacji hotelu. Łącznie z tego tytułu powód poniósł koszty w kwocie 976,36 zł (780,36 zł hotel i 196 zł bilet). Powód nie był w stanie odbyć wskazanej podróży.

Dowód: potwierdzenie rezerwacji (k. 60 – 65), wyciąg z rachunku (k. 66), bilet (k. 67), zeznania powoda (k. 323 + nagranie rozprawy z dnia 10 listopada 2021 roku).

Pismem z dnia 12 kwietnia 2019 roku powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 90 zł tytułem zabiegów rehabilitacyjnych
i kwoty 740 zł tytułem odszkodowania za brak możliwości wyjazdu na urlop do W..

Pismem z dnia 23 kwietnia 2019 roku strona pozwana powiadomiła powoda o przyznaniu kwoty 500 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2019 roku strona pozwana powiadomiła powoda o przyznaniu kwoty 800 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 19 grudnia 2019 roku strona pozwana powiadomiła powoda o odmowie uwzględnienia dalszych żądań powoda.

Dowód: pisma (k. 39- 57.

Pojazd F. nr rej (...) posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej (okoliczność niesporna).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc (rozstrój zdrowia, uszkodzenie ciała) Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę.

W myśl wskazanego przepisu zadośćuczynienie pieniężne Sąd może przyznać tylko
w przypadkach w ustawie przewidzianych m.in. w przypadku uszkodzenia ciała, nadto może przyznać to zadośćuczynienie wyłącznie w przypadku odpowiedzialności deliktowej (nie jest to możliwe w przypadku odpowiedzialności kontraktowej).

Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są powstanie szkody (uszczerbku w dobrach prawnie chronionych), czyn niedozwolony (zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1996 rok).

W niniejszej sprawie nie była sporna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej, albowiem (...) Spółka Akcyjna nie kwestionowało, że sprawcą zdarzenia z dnia 19 stycznia 2017 roku był kierujący samochodem marki F., który posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie.

W związku z powyższym Sąd uznał wskazane okoliczności za niesporne.

Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka np. rany, złamania, natomiast rozstrój zdrowia polega na zakłóceniu w funkcjonowaniu poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia np. zatrucie (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I pod redakcją Gerarda Bieńka Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999 rok) .

Niewątpliwym jest w ocenie Sądu, że w wyniku zdarzenia z dnia 19 stycznia 2017 roku powód doznał uszkodzenia stożka rotatorów barku prawego, przewlekłego zespołu obrzękowym przedniego stawu kolana lewego. Okoliczności te wynikają z dokumentacji medycznej a także wiarygodnej opinii biegłego R. H.. Urazy te spowodowały u powoda dolegliwości bólowe, ograniczenia w życiu codziennym i wykluczył go na powinien czas z życia zawodowego, uniemożliwiły zaplanowany wyjazd do W., a także spowodowały konieczność korzystania z pomocy ojca przy wyjazdach do lekarzy i na rehabilitację, co wynika z wiarygodnych zeznań powoda i świadka H. P..

Zatem w ocenie Sądu został spełniony warunek konieczny do zasądzenia na rzecz powoda stosownej kwoty zadośćuczynienia.

Przyznanie zadośćuczynienia nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny Sądu konkretnych okoliczności sprawy (wyrok SN z dnia 27.08.1969 roku I PR 224/69 OSNCP 1970 rok poz. 110).

Fakultatywność zadośćuczynienia nie oznacza jednak jego dowolności, a odmowa jego przyznania musi być obiektywnie uzasadniona.

Przepis art. 445 kc nie zawiera kryteriów jakimi Sąd winien się kierować ustalając wysokość zadośćuczynienia. Kryteria ta zostały natomiast wypracowane przez doktrynę jak również orzecznictwo, głównie Sądu Najwyższego.

Przyznanie zadośćuczynienia wiąże się zawsze z krzywdą, ujmowaną jako cierpnie fizyczne, ból oraz cierpienie psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Ma ono na celu złagodzenie tych cierpień, jest rekompensatą za krzywdy
i przyznaje się je jednorazowo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku I ACa 1131/05 lex 194522).

Przyznając zadośćuczynienie Sąd winien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia, uwzględniać wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy,
o którym decydują przede wszystkim rodzaj uszkodzeń ciała, nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, wiek pokrzywdzonego (wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 roku II CK 131/03 lex 327923; wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku V CSK 245/07 lex 369691).

Zasada miarkowania zadośćuczynienia nie może oznaczać jednak przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości jak zdrowie, integralność cielesna, kryteria jego przyznania muszą być zawsze oceniane indywidualne w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego; wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego (wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 roku I CSK 384/07 lex 351187).

Należy pamiętać, że naprawienie szkody niemajątkowej, czyli krzywdy polega na przyznaniu odpowiedniej sumy, która pozostaje w związku z istotą krzywdy i dlatego nie da się jej wyliczyć w sposób ścisły (wyrok SN z dnia 18 listopada 2004 rok I CK 219/04 lex 146356), matematyczny bez odniesienia do okoliczności związanej z konkretnym człowiekiem i jego krzywdą. W przypadku przyjęcia jedynie matematycznego wyliczenia kwoty zadośćuczynienia przyznana kwota nie byłaby rekompensatą za indywidualną krzywdę.

W ocenie Sądu urazy jakich doznał powód, okres leczenia powoda, pobyt w szpitalu, konieczność rehabilitacji, korzystania z pomocy ojca, ograniczona możliwość normalnego funkcjonowania powoda w życiu zawodowym, przemawiały za przyjęciem zasadności żądania co do kwoty 9200 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

Istotne jest i to, że powód, który przed wypadkiem była osobą sprawną, w żaden sposób nie przyczynił się do zdarzenia z dnia 19 stycznia 2017 roku, a skutki tego zdarzenia miały wpływ na jego życie codzienne i plany.

Sąd nie mógł także pominąć dolegliwości bólowych jakie wystąpiły u powoda
w okresie leczenia. Gdyby nie wypadek powód nie cierpiałby na dolegliwości bólowe, bo nie doznałby urazu, nie musiałby także odbywać rehabilitacji. Fakt istnienia tych dolegliwości wynikał z wiarygodnych zeznań powoda.

Sąd nadto nie mógł pominąć przeżyć psychicznych związanych z samym zdarzeniem i jego przebiegiem, które też należało ocenić przy ocenie krzywdy powoda i ustalaniu wysokości należnego mu zadośćuczynienia. Strona pozwana przyznając powodowi kwotę niespornego zadośćuczynienia zupełnie pominęła kwestię przeżyć psychicznych związanych ze zdarzeniem.

Nadto w ocenie Sądu nie bez znaczenia było i to, że powód nie mógł skorzystać z urlopu i zaplanowanego wcześniej wyjazdu. Niewątpliwym jest, że powód wykonujący w 2017 roku stresujący zawód jakim jest ratownik medyczny, czekał na urlop, aby oderwać się od codziennych obowiązków i konieczność rezygnacji z tego urlopu nie z własnej winy wiązała się u niego z uczuciem porażki.

Sąd decydując o wysokości zadośćuczynienia miał na uwadze wskazane okoliczności.

W ocenie Sądu powodowi należała się łączna kwota 10.000 zł jako zadośćuczynienie. Wskazana kwota uwzględnia poziom zamożności społeczeństwa, jak również samego powoda. Powód mieszka w M., jest aktualnie pielęgniarzem i w ocenie Sądu kwota 10.000 zł jest kwotą znaczącą.

W ocenie Sądu łączna kwota 10.000 zł przyznanego powodowi zadośćuczynienia uwzględnia wskazane wyżej okoliczności, nie powodując jednocześnie odczucia, że stanowić będzie nie tylko rekompensatę za krzywdy, ale także nadmierne wzbogacenie powoda.
W ocenie Sądu kwota ta nie jest wygórowana, w przeciwieństwie do niskiej kwoty zadośćuczynienia przyznanej powodowi w postępowaniu szkodowym tj. kwoty 800 zł. Przyznanie tak niskiej kwoty deprecjonowało jedno z najwyższych dóbr jakim jest zdrowie powoda (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 czerwca 2018 roku I ACa 219/18 lex 25375940), a nadto nie uwzględniało całokształtu okoliczności sprawy
i indywidualnej krzywdy jakiej doznał powód w skutek zdarzenia z dnia 19 stycznia 2017 roku.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku, zasądzając na rzecz powoda kwotę 9200 zł z odsetkami od dnia 20 grudnia 2019 roku, a zatem od dnia następnego po ostatecznej odmowie przyznania powodowi dodatkowej kwoty zadośćuczynienia.

Powód nadto żądał zwrotu kosztu zakupu biletu lotniczego i opłaty za hotel w łącznej kwocie 976,36 zł.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty.

Odszkodowanie przewidziane w przepisie art. 444 § 1 kc obejmuje wszystkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała, jeżeli są konieczne i celowe. Obowiązek zwrotu kosztów dotyczy tylko wydatków rzeczywiście poniesionych i celowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku I ACa 1131/05 lex 194522).

W ocenie Sądu wskazane żądanie było zasadne. Należy w szczególności zaznaczyć, że powód planował wyjazd przed zdarzeniem, a sam wyjazd miał mieć miejsce 30 stycznia 2017 roku, a zatem po faktycznym zdarzeniu. Powód od 19 stycznia 2017 roku do 23 stycznia przebywał w szpitalu i został z niego wypisywany z zaleceniem spoczynkowego trybu życia do 10 dni, a potem powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez około 2 miesiące. Zatem w ocenie Sądu faktycznie powód nie mógł odbyć zaplanowanej podróży, albowiem był w trakcie leczenia urazu i był tuż po obserwacji szpitalnej związku z utartą przytomności. Brak możliwości wyjazdu na urlop nie był związany z zawinionym działaniem powoda, ale z samym zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2017 roku.

Wysokość żądanej kwoty wynika przedłożonych dokumentów.

Z tych też względów Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 976,36 zł z odsetkami od dnia 20 grudnia 2019 roku, a zatem od dnia następnego po ostatecznej odmowie przyznania powodowi dodatkowej kwoty zadośćuczynienia.

W pkt II Sąd oddalił żądanie powoda co do odsetek za okres przed 20 grudnia 2019 roku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc i art. 108 kpc.

Powód wygrał niniejszy proces w 100%, a zatem winien otrzymać zwrot poniesionych kosztów procesu.

Powód w niniejszej sprawie poniósł tytułem kosztów procesu kwotę 4884 zł, na którą złożyły się kwoty:

- 750 zł - opłata od pozwu

- 34 zł opłaty skarbowe od pełnomocnictwa

- 3600 zł wynagrodzenie pełnomocnika ustalone od wartości przedmiotu sporu na podstawie § 2 pkt 4Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

- kwota 500 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

W pkt IV Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W związku z procesem powstały wydatki w 3.133,26 zł stanowiące wynagrodzenie biegłych, które do kwoty 500 zł zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda.

Pozostała kwota 2633,26 zł winna obciążać stronę pozwaną przy uwzględnieniu wyniku procesu.