Sygn. akt III AUa 1182/13
Dnia 21 marca 2014 r.
Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
w składzie:
Przewodniczący: |
SSA Barbara Mazur (spr.) |
Sędziowie: |
SSA Grażyna Horbulewicz SSO del. Katarzyna Antoniewicz |
Protokolant: |
stażysta Agnieszka Makowska |
po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2014 r. w Gdańsku
sprawy R. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.
o prawo do renty w związku z chorobą zawodową
na skutek apelacji R. J.
od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu- IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt IV U 404/12
oddala apelację.
Sygn. akt III AUa 1182/13
Decyzją z dnia 22 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. odmówił ustalenia R. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową wskazując w jej uzasadnieniu, że komisja lekarska ZUS nie ustaliła niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł R. J. domagając się jej zmiany i ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, zasądzenia od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów procesu według norm przepisanych, dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego ortopedy, ewentualnie uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu skarżący zakwestionował dokonaną w postępowaniu administracyjnym ocenę jego niezdolności do pracy.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r. w sprawie IV U 404/12 Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:
Decyzją z dnia 27 października 2011 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w O. stwierdził u R. J. chorobę zawodową – przewlekłe zapalenie okołostawowe barku.
R. J. ma wykształcenie podstawowe. Pracował jako robotnik budowlany, traktorzysta kierowca, od dnia 03 listopada 1977 r. wykonywał pracę listonosza.
W dniu 15 grudnia 2011 r. wnioskodawca wystąpił do organu rentowego o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
Orzeczeniem z dnia 19 stycznia 2012 r. lekarz orzecznik ZUS, rozpoznając u wnioskodawcy okołostawowe zapalenie barku lewego w okresie remisji, zmiany zwyrodnieniowe stawów barkowych i kręgosłupa o miernym nasileniu, nie uznał go niezdolnego do pracy.
Skarżący nie zgodził się w z powyższym orzeczeniem wnosząc sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 10 lutego 2012 r., dokonując rozpoznania analogicznego jak lekarz orzecznik ZUS, podtrzymała jego stanowisko o zdolności skarżącego do pracy.
Na tej podstawie zaskarżoną decyzją z dnia 22 lutego 2012 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia, gdyż nie spełnił on podstawowej przesłanki, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 153, poz. 1227), jaką jest istnienie niezdolności do pracy.
Skarżący nie zgodził się z powyższą decyzją wnosząc odwołanie.
W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje między innymi renta z tytułu niezdolności do pracy - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.
Stosownie zaś do art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (…) z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej.
Pojęcie niezdolności do pracy, ustalenie której jest podstawą przyznania renty precyzuje natomiast art. 12 ustawy emerytalnej, stosownie do którego to przepisu:
- ust. 1 niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu,
- ust. 2 całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy,
- ust. 3 częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:
1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,
2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Zważywszy na zakres wiadomości specjalistycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: neurologa, ortopedy i specjalisty medycyny pracy jako właściwych dla oceny schorzeń skarżącego.
W złożonej opinii biegły ortopeda rozpoznał u skarżącego uszkodzenie mięśnia nadgrzbietowego lewego barku z przewlekłym zespołem bólowym.
W ocenie biegłego powyższe nie czyni skarżącego niezdolnym do zatrudnienia na poziomie posiadanych kwalifikacji. Biegły wyjaśnił, że z dokumentacji i badania wynika brak ograniczenia zakresu ruchomości lewego barku, brak aktywnego procesu zapalnego. Istniejące uszkodzenie mięśnia nadgrzbietowego ogranicza zdolności do wykonywania czynności przy uniesieniu ramienia ponad 90 º, ogranicza wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej.
Biegły neurolog rozpoznał u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa i zespoły bólowe w wywiadzie i uznał go za zdolnego do pracy.
W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że w badaniu neurologicznym nie stwierdził istotnych dla sprawności opiniowanego trwałych odchyleń od normy.
Biegły specjalista medycyny pracy po rozpoznaniu u badanego uszkodzenie mięśnia nadgrzbietowego lewego barku z przewlekłym zespołem bólowym uznał go za częściowo niezdolnego do pracy w związku z chorobą zawodową od października 2011 r. do października 2013 r.
W uzasadnieniu opinii biegły ten wskazał, że ubezpieczony ma ograniczenia do wykonywania pracy listonosza, może jednak wykonywać prace na innych stanowiskach, po przekwalifikowaniu zawodowym do prac nie wymagających dźwigania ciężarów.
Biegły ortopeda po zapoznaniu się z opinią lekarza medycyny pracy podtrzymał swoją opinię wskazując, że lekarz medycyny pracy oparł swoje wnioski jedynie na wynikach badań dodatkowych, natomiast podstawą wydania opinii ortopedycznej było także badanie przedmiotowe. Z badania tego wynika poprawa funkcji stawu barkowego, potwierdzona w badaniu USG z dnia 01 czerwca 2012 r. Obecnie niewielkie uszkodzenie mięśnia nadgrzbietowego, bez ciasnoty podbarkowej, bez wysięków, bez zmian patologicznych w innych strukturach barku przy zachowanej dobrej ruchomości, przy dobrym stanie mięśni jest przeciwwskazaniem do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej takiej jak praca górnika, drwala.
Ograniczona jest także możliwość podnoszenia ciężarów o wadze ponad 10 kg ponad poziom ramion i ich podnoszenia. Noszenie torby listonosza na ramieniu o wadze 10-15 kg nie powoduje ucisku na uszkodzone ścięgno mięśnia nadgrzbietowego.
Ubezpieczony zakwestionował wnioski opinii uzupełniającej ponawiając wcześniejsze argumenty i składając dokumentację medyczną. Organ rentowy złożył natomiast wniosek o ustalenie wspólnego stanowiska biegłych.
Biorąc pod uwagę rozbieżności co do możliwości wykonywania pracy fizycznej przez skarżącego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy w nowej osobie.
Nowy biegły ortopeda, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną i przeprowadzeniu badania przedmiotowego, rozpoznał u R. J.: przewlekłe okołostawowe zapalenie barku lewego w okresie remisji, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, początkowe zmiany zwyrodnieniowe kolan i uznał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy, w tym do pracy listonosza.
Ubezpieczony ponownie nie zgodził się z opinią, kwestionując rzetelność przeprowadzonych badań, ponawiając dotychczasowe argumenty i dodatkowo przedstawił swoją trudną sytuację finansową.
Sąd I instancji nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłych ortopedów. Sąd ten wskazał, że opinie zostały opracowane spójnie, a wnioski w nich zawarte konsekwentnie wypływały z nich treści. Nadto opinie obu biegłych zawierały analogiczne wnioski. Zastrzeżenia ubezpieczonego w istocie stanowią polemikę z prawidłowymi wnioskami biegłych. Trudna sytuacja finansowa ubezpieczonego i fakt, że pracę listonosza wykonywał przez ponad 30 lat zgodnie z obowiązującymi przepisami cyt. wyżej nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia niezdolności do pracy i przyznania prawa do renty.
W tym miejscu Sąd Okręgowy zauważył także, że lekarz medycyny pracy w złożonej opinii wskazał jedynie na przeciwwskazania do wykonywania pracy listonosza i ciężkich prac fizycznych. Sąd ten podkreślił, że ubezpieczony ma wykształcenie podstawowe. Wywodził dalej, że wykonywanie czynności listonosza wymaga jedynie przeszkolenia stanowiskowego i brak podstaw, aby oceniać zdolność do pracy ubezpieczonego tylko do czynności listonosza.
Zdaniem Sądu I instancji należy odróżniać konkretne zatrudnienie od szerszej oceny niezdolności do pracy, która nie odnosi się do jednego stanowiska pracy, lecz do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Sąd ten podkreślił, że nawet odsunięcie pracownika przez lekarza medycyny pracy od wykonywania dotychczasowej pracy w wyuczonym zawodzie, przy zachowaniu zdolności do wykonywania innego zatrudnienia, nie jest równoznaczne z niezdolnością do pracy.
Częściowo niezdolną do pracy jest bowiem osoba, która utraciła zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w znacznym stopniu. Ubezpieczony jako osoba z podstawowym wykształceniem może wykonywać prace fizyczne z wyłączeniem prac ciężkich i wymagających podnoszenia ciężarów.
Nie negując występowania schorzeń, ani tym bardziej choroby zawodowej, Sąd Okręgowy stwierdził, że nie stanowią one przeciwwskazania do wykonywania przez ubezpieczonego lekkich prac fizycznych, bez potrzeby przekwalifikowania, a jedynie po szkoleniu stanowiskowym.
Sąd ten w całej rozciągłości podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 12 marca 2007 r. w sprawie I UK 299/06, zgodnie z którym zmiany w organizmie powodujące przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku nie przesądzają o niezdolności do pracy, nawet częściowej, jeśli zachowana została zdolność do wykonywanej pracy zgodnej z kwalifikacjami.
Sąd I instancji uznał więc opinie za przekonywujące, zaś płynące z nich wnioski za logiczne i uzasadnione, oparte o wszechstronną ocenę schorzeń badanego w odniesieniu do jego możliwości zarobkowych. W ocenie tego Sądu, w świetle opinii biegłego, należało więc uznać, iż skarżący nie jest niezdolny do pracy w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową.
Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 477 (14) § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł R. J. kwestionując przyjęcie przez ten Sąd, w oparciu o przeprowadzone w postępowaniu sądowym- pierwszoinstancyjnym w niniejszej sprawie dowody, że nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową. Ponadto skarżący podnosił swoją trudną sytuację materialną.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja R. J. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.
Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się na kwestii, czy wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, wynikające z treści art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznych z tytuły wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm., nazywanej dalej ustawą wypadkową), w postaci: niezdolności do pracy oraz związku tej niezdolności ze stwierdzoną u ubezpieczonego chorobą zawodową.
U podstaw dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zdolności R. J. do pracy leżały sporządzone w postępowaniu przed tym Sądem opinie biegłych sądowych lekarzy: ortopedy: lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 roku (k. 23-24 akt sprawy), uzupełniona opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) oraz ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy), w których biegli ci stwierdzili, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową.
Opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. wyrok S.N. z dnia 21 października 2004 r. w sprawie V CK 143/04, publik. LEX nr 585885).
Sąd Apelacyjny stwierdził, iż sporządzone na użytek niniejszego postępowania opinie biegłych sądowych lekarzy: ortopedy lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 r. (k. 23-24 akt sprawy), uzupełniona opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) oraz ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy) odpowiadają wymogom stawianym przez przepis art. 285 § 1 k.p.c., ponieważ nie tylko umożliwiają ich sądową kontrolę, ale nadto uzasadnienie jest przystępne i zrozumiałe dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski sformułowane zostały jasno i czytelnie.
Wymienione wyżej opinie sądowo-lekarskie w niniejszej sprawie sporządzone zostały przez lekarzy o specjalności adekwatnej do schorzeń R. J.. Treść tych opinii świadczy o tym, że ich wydanie poprzedzone zostało rzetelną i wnikliwą analizą zgromadzonych w prawie dowodów, mających wpływ na wyrażone w nich finalne ustalenia. Biegli sądowi lekarze przekonywująco i logicznie uzasadnili swoje stanowisko.
W myśl art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej przy ustalaniu prawa do świadczenia rentowego odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną).
Dla oceny stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy konieczne jest uwzględnienie okoliczności wskazanych w treści art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej.
Wprawdzie biegły sądowy specjalista medycyny przemysłowej dr n. med. M. K. w opinii sądowo-lekarskiej z dnia 21 sierpnia 2012 r. (k. 83-84v. akt sprawy) uznała, że stwierdzone u R. J. uszkodzenie mięśnia nadgrzbietowego lewego barku z przewlekłym zespołem bólowym czyni go częściowo, okresowo niezdolnym do pracy listonosza, lecz zasadnie Sąd Okręgowy wskazał, że ocena niezdolności wnioskodawcy do pracy nie może ograniczać się jedynie do dotychczas wykonywanej pracy, lecz uwzględniać musi ogół jego kwalifikacji formalnych i praktycznych.
Zdaniem Sądu II instancji dokonana przez pozostałych biegłych sądowych lekarzy ocena wpływu rozpoznanego u wnioskodawcy schorzenia zawodowego na jego zdolność do pracy uwzględnia zarówno wymienione w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej czynniki medyczne, jak i wymienione w pkt 2 czynniki zawodowe.
W świetle decyzji Nr (...) Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w O. o stwierdzeniu choroby zawodowej u R. J. (k. 228-228v. akt sprawy) za kluczowe dla oceny jego niezdolności do pracy uznać należy ustalenie stanu jego zdrowia ortopedycznego i neurologicznego.
Dla uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy konieczne jest, aby naruszenie sprawności organizmu powodowało, co najmniej utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej).
Z treści art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej wynika bowiem, że nie ma niezdolności do pracy w przypadku, gdy naruszenie sprawności organizmu nie jest przeszkodą do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi lub możliwymi do nabycia kwalifikacjami (por. uzasadnienie wyroku S.N. z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie II UK 192/07, publik. LEX nr 511705).
Kluczowa dla stwierdzenia, czy rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia czynią go niezdolnym do pracy, jest zatem ocena elementu „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji na skutek wynikających z powyższych schorzeń przeciwwskazań.
Zaznaczyć bowiem należy, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową (por. wyrok S.N. z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie I UK 22/10, publik. LEX nr 607130).
R. J. ma wykształcenie podstawowe, nie ma wyuczonego zawodu, dotychczas wykonywał prace: robotnika budowlanego, traktorzysty, kierowcy, a ostatnio listonosza (kwestionariusz k. 4 akt ren. ZUS), a zatem dla oceny wpływu rozpoznanej u niego choroby zawodowej na zdolność do pracy przyjąć należy jego kwalifikacje rzeczywiste, wynikające z dotychczasowego doświadczenia zawodowego.
W dokumencie w postaci wywiadu zawodowego dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego ZUS N-10 z dnia 10 lutego 2012 r. (k. 64 akt dok. lek. ZUS) podano, że praca wykonywana ostatnio przez wnioskodawcę, tj. listonosza jest pracą samodzielną, średnio-ciężką, z przewagą wysiłku fizycznego, wymagającą: sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia, schylania się, podnoszenia i noszenia ciężarów, świadczoną w pełnym wymiarze czasu pracy wewnątrz pomieszczenia, jak i na zewnątrz budynku, w ekspozycji na zmienny mikroklimat.
Zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazują zaś przyjęcie, że wykonywanie większości prostych prac fizycznych, które wymagają jedynie przyuczenia stanowiskowego, wiąże się z wysiłkiem fizycznym oraz wymaga zachowania sprawności ruchowej.
Sąd Apelacyjny podziela w tym miejscu stanowisko zaprezentowane we wnioskach końcowych opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny przemysłowej dr n. med. M. K. z dnia 21 sierpnia 2012 r. (k. 83-84v. akt sprawy), zgodnie z którym stan lewego barku w znacznym stopniu ogranicza zdolność R. J. do wykonywania pracy listonosza, ponieważ w świetle wywiadu zawodowego dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego ZUS N-10 z dnia 10 lutego 2012 r. (k. 64 akt dok. lek. ZUS) oraz zasad logiki i doświadczenia życiowego praca ta wiąże się nieodłącznie z podnoszeniem i noszeniem ciężarów. Niezasadne jest zatem stanowisko, że wnioskodawca jest zdolny do wykonywania dotychczasowej pracy listonosza.
Jednakże jednocześnie Sąd ten ma na uwadze, że utrata zdolności do pracy nie może być utożsamiana z niezdolnością do wykonywania ostatniego z dotychczasowych zatrudnień, jeżeli pracownik może podjąć prace zgodne z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przez kwalifikacje zawodowe należy rozumieć zarówno kwalifikacje formalne, czyli przygotowanie zawodowe udokumentowane świadectwami ukończenia nauki, dyplomami, zaświadczeniami a także kwalifikacje rzeczywiste w postaci doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć prace w innych warunkach i na innym stanowisku, niż zajmowanym przed uzyskaniem świadczeń rentowych, ale zgodnym z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych (por. wyrok S.N. z dnia 20 grudnia 2011 roku w sprawie I UK 175/11, publik. LEX nr 1129321).
Ponieważ w świetle opinii biegłych sądowych lekarzy: ortopedy lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 r. (k. 23-24 akt sprawy), uzupełnionej opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) i ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy) wnioskodawca zachował sprawność fizyczną oraz może podjąć prace wymagające wysiłku fizycznego, a zatem zasadne jest przyjęcie, że przy posiadanych kwalifikacjach rzeczywistych, jest on zdolny do wykonywania szerokiego zakresu prostych prac fizycznych, po uprzednim przyuczeniu stanowiskowym.
Tym samym nie zachodzą podstawy do przyjęcia, że stan zdrowia R. J. rodzi przeciwwskazania, które wypełniają, stawiany przez przepis art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, wymóg „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego rzeczywistych kwalifikacji.
Zasadna jest zatem ocena biegłych sądowych lekarzy dokonana w opiniach: ortopedy lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 r. (k. 23-24 akt sprawy), uzupełnionej opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) i ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy), że stan zdrowia wnioskodawcy nie ogranicza w znacznym stopniu jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Wnioski te korespondują z zawartymi w wymienionych wyżej opiniach opisami badań przeprowadzonych z udziałem wnioskodawcy, jak również (w zakresie oceny stanu zdrowia ortopedycznego) z wnioskami opinii lekarza konsultanta ZUS (ortopedy) z dnia 10 stycznia 2012 r. (k. 55-57 akt dok. lek. ZUS).
Oceny biegłych sądowych lekarzy nie podważa orzeczenie (...) d/s Orzekania o Niepełnosprawności w O. z dnia 22 sierpnia 2011 r. (k. 51 akt sprawy), zaliczające R. J. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od dnia 01 sierpnia 2011 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.
Powyższe stanowisko wynika z tego, że nie można utożsamiać pojęcia niepełnosprawności w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776 ze zm.) z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej), ponieważ orzekanie w sprawie ustalenia stopnia niezdolności do pracy oraz w sprawie ustalenia stopnia niepełnosprawności należy do różnych organów, pojęcia te posiadają odmienną definicję legalną, i stanowią konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003 r. w sprawie II UK 386/02, publik. LEX nr 107174 oraz z dnia 28 stycznia 2004 r. w sprawie II UK 222/03, publik. LEX nr 122196).
Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Okręgowego, który uznał sporządzone w postępowaniu pierwszoinstancyjnym opinie biegłych sądowych lekarzy: ortopedy lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 r. (k. 23-24 akt sprawy), uzupełnioną opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) i ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy) za w pełni wiarygodne i miarodajne dla ustalenia: stanu zdrowia R. J. oraz wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na jego zdolność do pracy zarobkowej.
Odmienna ocena przeprowadzonych przez ten Sąd dowodów, zaprezentowana przez wnioskodawcę w apelacji, zgodnie z którą stan jego zdrowia czyni go niezdolnym do pracy zarobkowej w związku z chorobą zawodową, nie znajduje oparcia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach, a tym samym stanowi jedynie gołosłowną polemikę z merytorycznie uzasadnionym stanowiskiem w/w biegłych.
Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy wypadkowej renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek choroby zawodowej. Z treści wyżej przytoczonego przepisu wynikają dwie przesłanki, od których łącznego spełnienia uzależnione jest ustalenie prawa do świadczenia rentowego w związku z chorobą zawodową w postaci: zaistnienia niezdolności do pracy oraz związku pomiędzy tą niezdolnością, a chorobą zawodową. Brak chociażby jednego z tych elementów pociąga za sobą brak podstaw prawnych do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
Podnoszona w treści apelacji okoliczność w postaci trudnej sytuacji materialnej pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ponieważ nie stanowi ustawowej przesłanki ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
Ponieważ przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z opinii biegłych sądowych lekarzy: ortopedy lek. med. R. P. z dnia 08 maja 2012 r. (k. 23-24 akt sprawy), uzupełnionej opinią tego biegłego z dnia 16 października 2012 r. (k. 97 akt sprawy), neurologa lek. med. W. N. z dnia 18 maja 2012 r. (k. 26 akt sprawy) i ortopedy lek. R. K. z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 197-197v. akt sprawy) wykazały, że R. J. nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową, a zatem prawidłowo Sąd I instancji uznał, że nie zachodzą podstawy prawne z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy wypadkowej do ustalenia wnioskodawcy prawa do tego świadczenia.
Stosownie do treści art. 385 k.p.c. sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna.
Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.