Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 754/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 4 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II K 515/17.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

D. G.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Dotychczasowa karalność

Informacja e - (...) k. 227

Karta karna - k. 228-231

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Dotychczasowa karalność

Informacja e - (...)

Karta karna

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły też wątpliwości Sądu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 91 § 1 k.k. polegającą na jego niezastosowaniu do czynu określonego w pkt. III aktu oskarżenia a w konsekwencji wymierzeniu oskarżonemu jednostkowej kary za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w sytuacji gdy czyn ten został popełniony w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, nieprawidłowym ukształtowaniu w pkt. 1 zaskarżonego wyroku ciągu przestępstw albowiem z pominięciem czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut był zasadny, albowiem błędnie stwierdzono, że skoro czyn zarzucany oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia został zakwalifikowany z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, to nie może współtworzyć ciągu przestępstw wraz z czynami zarzucanymi oskarżonemu w punktach I-II i IV-XIV aktu oskarżenia, które zakwalifikowano z art. 278 § 1 kk. Tymczasem z art. 91 § 1 kk w aktualnym brzmieniu, który powinien być tu zastosowany, będąc względniejszy dla oskarżonego, jednoznacznie wynika, że kluczowa jest zbieżność podstawy wymiaru kary. W tym przypadku jest to art. 278 § 1 kk.

Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażony w wyroku z dnia 14 czerwca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 431/18. Stwierdzono w nim, że „na gruncie znowelizowanego art. 91 § 1 KK podstawą wymiaru kary w przypadku każdego przestępstwa składającego się na ciąg przestępstw musi być jeden i ten sam przepis. To zaś przesądza, że nie chodzi tutaj wyłącznie o warunek odnoszący się do podstawy wymiaru kary za składające się na ciąg przestępstwa, lecz także o wskazanie, że przepis stanowiący podstawę wymiaru musi stanowić również element podstawy kwalifikacji prawnej w odniesieniu do każdego przestępstwa spiętego klamrą ciągłości. Tak rozumiany warunek tożsamości spełniony będzie z oczywistych powodów w wypadku, gdy każde z przestępstw stanowiących element ciągu ma identyczną i taką samą podstawę kwalifikacji prawnej. Warunek ten będzie jednakże spełniony także w sytuacji, gdy każde z przestępstw spiętych klamrą ciągłości ma w podstawie kwalifikacji wykorzystany ten sam przepis, stanowiący podstawę wymiaru kary za każde z nich, i jednocześnie obok tego przepisu w podstawie kwalifikacji we wszystkich lub niektórych pojawiają się inne jeszcze przepisy, stanowiące element budowy kumulatywnej kwalifikacji, niestanowiącej jednak podstawy wymiaru kary. (P. K., Komentarz do art. 91 KK Kodeks karny. C. ogólna. T. C. II. Komentarz do art. 53-116, W. W. (red.), Z. A. (red.)”.

Identyczne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 24 maja 2016 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 72/16 wskazując, „przed nowelizacją przepisu art. 91 § 1 KK dokonaną ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) aby ocenić, iż pozostające w zbiegu realnym przestępstwa stanowią ciąg przestępstw, każde z tych przestępstw składających się na ciąg musiało być kwalifikowane z tego samego przepisu lub musiał być to ten sam zestaw przepisów tworzących kumulatywną kwalifikację w odniesieniu do każdego z czynów stanowiących części składowe ciągu przestępstw (tożsamość kwalifikacji prawnej). W aktualnym stanie prawnym każde z przestępstw spiętych klamrą ciągłości ma w podstawie kwalifikacji prawnej wykorzystany ten sam przepis, stanowiący podstawę wymiaru kary za każde z nich i jednocześnie obok tego przepisu w podstawie kwalifikacji we wszystkich lub niektórych pojawiają się inne jeszcze przepisy, stanowiące element budowy kumulatywnej kwalifikacji, niestanowiące jednak podstawy wymiaru kary”.

Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że spełnione zostały pozostałe wymogi uznania wszystkich wskazanych czynów za popełnione w ramach ciągu przestępstw. Oskarżony działał bowiem w krótkich odstępach czasu, w okresie od czerwca do września 2014 r., a więc na przestrzeni zaledwie czterech miesięcy. Ponadto z wykorzystaniem takiej samej sposobności, albowiem przestępstwa, których się dopuścił zostały popełnione niemal w identycznych okolicznościach, dotycząc kradzieży motocykli, skuterów, rowerów i innych rzeczy ruchomych, które zostały pozostawione bez nadzoru przez ich właścicieli w miejscach ich zwykłego parkowania bądź przechowywania. Oskarżony miał do nich łatwy dostęp, wykorzystując nadarzające się okazje i sam bądź wspólnie z innymi osobami dokonując ich zaboru w celu przywłaszczenia. Oczywistym jest zatem, że czyny zarzucane oskarżonemu w punktach I-XIV aktu oskarżenia stanowiły ciąg przestępstw, za które należało mu wymierzyć jedną karę.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy był zobligowany zmienić zaskarżony wyrok w tym zakresie. Dlatego uchylił punkt 2 dotyczący czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia i punkt 4 dotyczący orzeczenia o karze łącznej, a następnie przyjął, że czyny zarzucone oskarżonemu w punktach I-XIV aktu oskarżenia stanowią ciąg przestępstw, za które wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Skoro bowiem za czyny zarzucane oskarżonemu w punktach I-II i IV-XIV aktu oskarżenia wymierzono mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn zarzucany oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, to zdaniem Sądu Okręgowego - zważywszy na wniesienie apelacji na korzyść oskarżonego - kara za wszystkie te czyny stanowiące ciąg przestępstw nie powinna być wyższa od dotychczas orzeczonej. To z kolei przełożyło się na karę łączną pozbawienia wolności, którą należało ukształtować na nowo, łącząc kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 4 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną za czyn zarzucany oskarżonemu w punkcie XV aktu oskarżenia. Orzeczona kara łączna, to jest 3 lat i 8 miesięcy, także została złagodzona w stosunku do uprzedniej, to jest 4 lat pozbawienia wolności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w punktach I, II, IV, V, VII, VIII, XII, XIII i XV wyroku oraz o orzeczenie wobec oskarżonego za czyny opisane w pkt. III, VI, IX, X, XI, XIV, przy przyjęciu, że czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk - na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do winy oskarżonego w odniesieniu do wszystkich zarzucanych mu czynów. Dlatego jedynie częściowo uwzględnił wniosek obrońcy oskarżonego, zmieniając zaskarżony wyrok we wskazany wyżej sposób.

Lp.

Zarzut

3.2.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku poprzez:

- niezasadne ustalenie na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, że oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych w pkt. 1, 2, 4, 5, 7, 8, 12, 13 i 15 aktu oskarżenia, oparciu orzeczenia wyłącznie na dowodach obciążających, zbagatelizowaniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego w szczególności zeznań świadków D. D., S. D., B. B., oparciu orzeczenia w zakresie czynów 2, 7, 8 i 13 z a.o. na zeznaniach pokrzywdzonych którzy nie wiedzieli sprawcy kradzieży oraz w oparciu o dokumenty pojazdu, protokoły oględzin miejsca, protokół okazania rzeczy i pokwitowanie odbioru, które w zakresie ustalenia sprawcy kradzieży niczego istotnego do sprawy nie wnoszą,

- niezasadne pominięcie okoliczności przyznania się oskarżonego do czynów opisanych w pkt. 3, 6, 9, 10, 11 i 14 aktu oskarżenia, co w konsekwencji poskutkowało wymierzeniem wobec niego rażąco niewspółmiernej kary za ww. czyny;

3. Dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych w zakresie wysokości poniesionej przez nich szkody, co w konsekwencji spowodowało obrazę przepisu art. 7 k.p.k. czego skutkiem był błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia wysokości szkód poniesionych przez pokrzywdzonych na skutek utraty opisanych w akcie oskarżenia przedmiotów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na rodzaj i wzajemnie powiązanie zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego należało je rozpoznać łącznie. Tym bardziej, że były bezzasadne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do oceny dowodów, to by została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Co do ustaleń faktycznych, to Sąd Okręgowy podziela pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, czyniąc to zgodnie z regułami wynikającymi z treści art. 7 kpk. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, jego sprawstwo nie budziło wątpliwości. Potwierdzały to w szczególności wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym, w którym jednoznacznie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów i złożył obszerne wyjaśnienia, w których podał szereg szczegółów, jakie mogły być znane tylko osobie uczestniczącej w przestępczym procederze. Wyjaśnienia te były spójne, wzajemnie uzupełniające się, a przede wszystkim konsekwentne. Wprawdzie w postępowaniu sądowym oskarżony zmienił zdanie, twierdząc że został do tego zmuszony, w tym poprzez bicie i używanie paralizatora, jednak raz, że brak na to jakichkolwiek dowodów, a dwa, że tylko raz - w dniu 2 października 2014 r. (k.351-355) był przesłuchiwany przez funkcjonariusza Policji. Pozostałe przesłuchania, to jest w tym samym dniu 2 października 2014 r., (k.380-383) i kilka miesięcy później - w dniu 19 stycznia 2015 r. (k.568), przeprowadzili prokuratorzy - kobiety, które nie stwierdziły u niego żadnych obrażeń i nie odebrały od niego żadnych oświadczeń w tym zakresie. Gdyby tak było, to z pewnością odnotowano by to w protokołach przesłuchań. Co istotne, oskarżony nie podnosił tego wcześniej, przedstawiając tę - całkowicie niezgodną z rzeczywistością - wersję wydarzeń dopiero na rozprawie w dniu 7 czerwca 2019 r. (k.44v-45v), a więc po kilku latach. Jego tłumaczenia, że „Nie składałem zawiadomienia odnośnie wymuszania zeznań przez policjantów bo wiem jak to się kończy”, „Ja to podpisałem bo byłem bity. Miałem obrażenia. Pojechałem do zakładu karnego na B.. Na zdjęciach z „celówki” osadzonego to było widać jak byłem pobity”, „Nie pamiętam czy przed prokuratorem składałem wyjaśnienia. Jak składałem u prokuratora wyjaśnienia to je potwierdziłem. Prokurator mnie nie rozbierał tam, więc nie wiem czy widział obrażenia. Miałem poparzoną rękę paralizatorem”, „Prosto z prokuratury wróciłem na komendę. Musiałem to potwierdzić w prokuraturze bo bym dostał poprawkę na komendzie”, „Prokurator nic mi nie robił. Za chwilę wracałem na komendę bo byłem z komendy przewożony do ZK na B.” i „Pani prokurator nie zmuszała mnie do składania wyjaśnień. Nie wiem dlaczego napisałem, że protokół podpisałem i jest zgodny z moimi wyjaśnieniami” jedynie potwierdzają tę niedorzeczną linię obrony.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, wątpliwości nie budziły także zeznania świadków, przede wszystkim pokrzywdzonych, jak również wyjaśnienia i zeznania współsprawców, to jest T. J., S. D. i D. Z.. W tym drugim przypadku szczególnie istotne były te, które zostały złożone w postępowaniu przygotowawczym, kiedy na bieżąco relacjonowali, co, kiedy, gdzie i z kim robili, kategorycznie wskazując na udział w tym oskarżonego. Wprawdzie w postępowaniu sądowym świadek S. D. zasłaniał się niewiedzą i niepamięcią, twierdząc że kradzieży dokonywał sam i wykluczając, żeby współdziałał z oskarżonym (k.79v-80), jednak było to rażąco sprzeczne z całokształtem zgromadzonego materiału dowodowego, w tym jego własnymi wyjaśnieniami i prawomocnym wyrokiem. Świadek S. D. także twierdził, że wcześniejsze wyjaśnienia były na nim wymuszane przez funkcjonariuszy Policji poprzez stosowanie przemocy. Tyle, że on również zgłosił to po kilku latach, uprzednio, w tym przed sądem we własnej sprawie, nie zgłaszając żadnych nieprawidłowości. Twierdzenia obrońcy podważające zeznania świadka T. J., który w postępowaniu sądowym miał według niego obawiać się odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, a wcześniej obciążał oskarżonego, bo ubiegał się o dobrowolne poddanie się karze należało uznać za rażąco nielogiczne. Świadek miał prawo wszystkiego nie pamiętać, wszak ponownie zeznawał po kilku latach, jednak potwierdził odczytane mu wyjaśnienia (k.79-79v).

Obrońca oskarżonego skupił się także na zeznaniach świadka D. D., które dotyczyły zaledwie jednego z popełnionych przez oskarżonego czynów. Dla odmiany tych złożonych w postępowaniu sądowym (k.78-79), co również miało miejsce po kilku latach. Tymczasem Sąd Rejonowy w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wyjaśnił, dlaczego nie dał im wiary, opierając się wyłącznie na tych złożonych w postępowaniu przygotowawczym, kiedy świadek przedstawił swoją wiedzę w niniejszej sprawie i rozpoznał oskarżonego podczas okazania, nie mając co do tego żadnych wątpliwości. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, młody wiek świadka i stres towarzyszący przesłuchaniu w żaden sposób ich nie dyskwalifikował. Tak jak obawa przed ewentualnymi konsekwencjami nabycia rzeczy pochodzącej z przestępstwa. Co warte podkreślenia, jak zeznał w postępowaniu sądowym „Policja mnie do niczego nie zmuszała”. Co do zeznań świadka B. B., to potwierdził swoje wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym (k.71v). Jego niewiedza i niepamięć po tak długim czasie nie mogła w jakikolwiek sposób podważać jego uprzednich twierdzeń. Co istotne, nie ustalono, żeby osoby obciążające oskarżonego były z nim skonfliktowane. Wręcz przeciwnie. Jeśli chodzi o zeznania pokrzywdzonych, to słusznie obdarzono je walorem wiarygodności. W tym co do wartości skradzionych rzeczy, których nie można uznać za oderwane od cen rynkowych. Nawet jeśli były to rzeczy używane. Oczywistym jest, że gdyby było inaczej, to oskarżony nie dokonywałby ich kradzieży z zamiarem sprzedaży, na której mógłby zarobić. Tym samym zastrzeżenia obrońcy oskarżonego należało uznać jedynie za subiektywną ocenę i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w pkt. I, II, IV, V, VII, VIII, XII, XIII i XV wyroku oraz o orzeczenie wobec oskarżonego za czyny opisane w pkt. III, VI, IX, X, XI, XIV, przy przyjęciu, że czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk - na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od czynów, do których popełnienia ostatecznie się nie przyznał. Odnośnie ciągu przestępstw wypowiedziano się wyżej.

Lp.

Zarzut

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego za czyny opisane w III, VI, IX, X, XI, XIV, zaskarżonego wyroku co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego kary nadmiernie surowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut był bezzasadny, albowiem w niniejszej sprawie nie zaistniała niewspółmierność kar, a tym bardziej rażąca. Tak jednostkowych, jak i łącznej. Nie zmienia tego fakt, że dokonano zmiany zaskarżonego wyroku, która w konsekwencji rzutowała na rozstrzygnięcia w tym zakresie.

Rażąca niewspółmierność kary sprowadza się do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, „rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że „zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”.

Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy. Mając powyższe na uwadze, orzeczonych wobec oskarżonego kar, tak co do rodzaju, jak i wymiaru, nie sposób uznać za rażąco niewspółmierne. Oskarżony dopuścił się trzynastu czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk i jednego wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Duża ich ilość, znaczna wartość skradzionych rzeczy, znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości oraz uprzednia wielokrotna karalność i działanie w poczuciu całkowitej bezkarności uzasadniały wymierzenie oskarżonemu, przy przyjęciu ciągu przestępstw obejmującego czternaście czynów, kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę, że górna granica ustawowego zagrożenia wynosi - przy uwzględnieniu art. 91 § 1 kk - 7 lat i 6 miesięcy, to nie sposób jej uznać za niewspółmierną, a tym bardziej rażąco. To samo tyczy się kary 4 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, która jest zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącego miesiąc. Także ostatecznie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie sposób uznać za nadmiernie surową. Zdaniem Sądu Okręgowego jest ona ze wszech miar zasłużona i sprawiedliwa, stanowiąc odpowiednią reakcję na jego przestępczą działalność. Nie budziło też wątpliwości rozstrzygnięcie dotyczące naprawienia szkody, jaka powstała w mieniu pokrzywdzonych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w pkt. I, II, IV, V, VII, VIII, XII, XIII i XV wyroku oraz o orzeczenie wobec oskarżonego za czyny opisane w pkt. III, VI, IX, X, XI, XIV, przy przyjęciu, że czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk - na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Pomijając konsekwencje zmiany zaskarżonego wyroku związane z rozszerzeniem ciągu przestępstw, brak było podstaw do wymierzenia oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności w niższym wymiarze, w tym bardziej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt 3, 5-8 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Rozstrzygnięcia w tym zakresie nie budziły żadnych wątpliwości, a co za tym idzie wyrok w tej części należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie punktu 2 i 4, zmiana w zakresie punktu 1.

Zwięźle o powodach zmiany.

Z uwagi na konieczność rozszerzenia ciągu przestępstw o jeden czyn należało uchylić rozstrzygnięcie dotyczące tego czynu i kary łącznej, a następnie zmienić związane z tym orzeczenie w zakresie ciągu przestępstw.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

D. G.

IV i V

Na podstawie § 4 ust 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. B. kwotę 516,60 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej. Biorąc pod uwagę, że obrońca reprezentował oskarżonego w postępowaniu apelacyjnym, jego wniosek w tym zakresie zasługiwał na uwzględnienie.

Na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych w instancji odwoławczej, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę, że oskarżony jest pozbawiony wolności i nie uzyskuje dochodów, obciążanie go tymi należnościami było bezzasadne.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara co do części czynów

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana