Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2022 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o podwyższenie renty

1.  podwyższa rentę na zwiększone potrzeby ustaloną w pkt 3.c) wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 9 maja 2014r. w sprawie IC 84/11 i zasądza od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz W. K.:

a)  23.440 zł (dwadzieścia trzy tysiące czterysta czterdzieści złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 4 października 2019 roku do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty za okres od 1 stycznia 2017r. do 31 sierpnia 2019r.;

b)  900 zł (dziewięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 października 2019r. do dnia zapłaty – tytułem renty za okres od 1 do 30 września 2019r;

c)  po 900 zł (dziewięćset złotych) miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat – tytułem renty za okres od 1 października do 31 grudnia 2019r.;

d)  po 1.080 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych) miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat – tytułem renty za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2020r.;

e)  po 1.170 zł (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt złotych) miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat – tytułem renty poczynając od 1 stycznia 2021.

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  znosi między stronami koszty procesu;

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu tytułem zwrotu kosztów tymczasowo pokrytych z sum budżetowych od:

a)  Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. 7.603,18 zł (siedem tysięcy sześćset trzy złote osiemnaście groszy);

b)  W. K. 10.501 zł (dziesięć tysięcy pięćset jeden złotych) które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz w pkt 1;

Sygn. akt I C 409/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 stycznia 2020 roku (data wpływu) W. K. reprezentowany przez adw. P. N. wniósł do Sądu Rejonowego w Sieradzu przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 39.196,80 złotych z tytułu skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres 1 stycznia 2017 roku do 31 sierpnia 2019 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 4 października 2019 roku do dnia zapłaty, a także o podwyższenie renty miesięcznej na zwiększone potrzeby wypłacanej przez pozwanego na rzecz powoda z kwoty po 100,00 złotych miesięcznie do kwoty po 1.348,00 złotych miesięcznie płatnej z góry do 10-go dnia każdego miesiąca począwszy od dnia 1 września 2019 roku i na przyszłość z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 października 2019 roku w zakresie rat wówczas wymagalnych oraz w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. nie uznało powództwa, wniosło o jego oddalenie w całości jako bezzasadnego i o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Postanowieniem z dnia 28 października 2021 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową do rozpoznania przedmiotowej sprawy i sprawę tą przekazał Sądowi Okręgowemu w Sieradzu jako właściwemu rzeczowo i miejscowo.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 2 lutego 2011 r. na trasie R. – Z. podczas przejazdu powoda wraz z innymi pracownikami doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący pojazdem F. (...) o nr rej (...) 36 – J. B. jadąc na oblodzonym, prostym odcinku drogi wpadł w poślizg i stracił panowanie nad pojazdem, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu, a następnie wjechał do przydrożnego rowu znajdującego się po prawej stronie jezdni i uderzył lewym bokiem pojazdu oraz dachem w rosnące drzewo. W. K. był pasażerem ww. pojazdu i w wyniku wypadku stracił przytomność, doznał obrażeń ciała. Samochód marki F. (...) o nr rej (...) 36 był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) S.A.

(uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 9 maja 2014 roku w sprawie I C 84/21, k. 15-22v.)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 9 maja 2014 roku w sprawie IC 84/11 zasądzono od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz W. K. kwotę 108.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwotę 1.976,00 złotych tytułem odszkodowania, a także m.in. tytułem renty na zwiększone potrzeby powoda kwoty po 100 (sto) złotych miesięcznie, płatne do 10-ego dnia każdego kolejnego miesiąca poczynając od 1 czerwca 2011 r. Renta ta została zasądzona tytułem pokrycia kosztów zakupu leków i dojazdów do palcówek medycznych z uwagi na fakt, ze na datę orzekania powód wymagał zabiegów kinezyterapii, fizykoterapii, masaży, kontroli neurologicznej i przewlekłego zażywania leków (uzasadnienie k.21v). Ponadto Sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na przyszłość za wystąpienie u powoda skutków zdarzenia z dnia 2 lutego 2011 r.

(kopia wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 9 maja 2014 roku w sprawie I C 84/21 z uzasadnieniem k. 14-22v.)

Z załączonego oświadczenia o stanie rodzinnym majątku, dochodach i źródłach utrzymania wynika, że W. K. prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z żoną H. K.. Wnioskodawca posiada nieruchomość zabudowaną domem mieszkalnym przy ulicy (...) w S. (działka pow. 798 m2 i dom pow. 117 m2) oraz nieruchomość - łąkę w miejscowości B., gm. P. ( pow. 89 a), a także ruchomość - samochód osobowy marki V. o wartości 45.000,00 złotych. Na jego rachunku bankowym znajduje się kwota 30.000,00 złotych. Powód utrzymuje się z renty z ZUS w wysokości 1.401,18 złotych miesięcznie oraz renty na zwiększone potrzeby wypłacanej przez pozwanego w wysokości 100,00 złotych miesięcznie. Jego żona otrzymuje rentę z ZUS w wysokości 1.951,91 złotych miesięcznie. Na miesięczne zobowiązania i stałe wydatki wspólnego gospodarstwa domowego powoda składają się: ubezpieczenie indywidulane powoda - 42,50 złotych, ubezpieczenie indywidualne żony - 48,50 złotych, ubezpieczenie domu - 23,33 złotych, wywóz śmieci - 23,85 złotych, media - 80,00 złotych, opał - 500,00 złotych, gaz - 45,00 złotych, energia elektryczna - 120,00 złotych, podatek od nieruchomości - 42,75 złotych, leki - około 200,00 złotych, wizyty lekarskie (od stycznia do lipca 2019 roku) - 520 złotych. Łącznie wskazane miesięczne wydatki wynoszą 1.125,93 złotych (bez opisanych wizyt lekarskich za 7 miesięcy w kwocie 520,00 złotych). Z kolei dochód gospodarstwa domowego małżonków K. z tytułu rent to 3.453,09 złotych.

(oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku dochodach i źródłach utrzymania, k. 12-13)

Powód nie ujawnia skutków wypadku z dn. 02.02.11 r. w zakresie zdrowia psychicznego, obecne problemy zdrowia psychicznego nie są następstwem owego wypadku, w związku z następstwami wypadku z dnia 2 lutego 2011 r. powód nie wymaga nadal specjalistycznego leczenia psychiatrycznego. W związku z następstwami wypadku z dnia 2 lutego 2011 r. nie istnieje konieczność zażywania przez powoda leków i farmaceutyków z powodu stanu zdrowia psychicznego. Powód nie musi korzystać z pomocy osób trzecich z powodu problemów zdrowia psychicznego. Stan zdrowia psychicznego powoda nie uległ zmianie w stosunku do stanu z daty orzekania - tj. z daty 5 lutego 2015 r., tzn. skutki wypadku dla zdrowia psychicznego powoda uległy już wówczas wygaszeniu. Powód nie wymaga wzmożonego w stosunku do stanu uprzednio ustalonego leczenia psychiatrycznego. Powód nie wymaga bezwzględnej farmakoterapii psychiatrycznej. Powód nie wymaga pomocy innych osób z punktu widzenia psychiatrycznego.

(opinia sądowo – psychiatryczna, k. 80-88)

U powoda rozpoznano stan po operacyjnym leczeniu kompresyjnego złamania trzonu kręgu Th11 i nadłamania dolnej blaszki granicznej Thll z utrzymującym się przewlekle zespołem bólowo - korzeniowym z torem prawostronnym. Przebyty rozległy uraz zmiażdżeniowo - oparzeniowy lewej kończyny dolnej (wypadek na motocyklu w latach 80') z utrzymującym się owrzodzeniem goleni lewej. Przebyty zawał serca i implantacji stentów (2017 r.). Ponadto, rozpoznano zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa. Narząd ruchu powoda jest statycznie i dynamicznie niewydolny, ma on istotnie ograniczony zasięg samodzielnego chodu i sprawności ogólnej. Wymaga poruszania się przy użyciu 1 kuli łokciowej. Używanie na co dzień gorsetu (sznurówki Hohmanna) wydaje się być obecnie nieuzasadnione. Może dawać Powodowi poczucie bezpieczeństwa i pewności. Ma zachowaną pełną zdolność chwytną i manipulacyjną kończyn górnych. W związku z następstwami wypadku z dnia 02.02.2011 r. nie ma obecnie pilnych wskazań medycznych do kontynuowania leczenia specjalistycznego lub rehabilitacji. Powód obecnie nie wymaga „wzmożonej” rehabilitacji w stosunku do stanu uprzednio ustalonego. Obecnie nie ma pilnych wskazań do kontynuowania leczenia usprawniającego; fizykoterapii i kinezyterapii w związku z poniesionymi obrażenia ciała w wypadku z dnia 02.02.2011 r.

(opinia medyczna łączna, k. 178-215)

Konieczna jest dla powoda opieka osób trzecich, w związku z przebytym wypadkiem. Obecnie tę pomoc sprawuje żona powoda Potrzebna opieka w wymiarze 3 godzin usług opiekuńczych w ciągu doby. Świadczenia opiekuńcze wykonuje żona powoda. Jej pomoc jest rozłożona na różne pory dnia, ale opiekunka spoza rodziny wykonywałaby te obowiązki w ciągu 3 godzin nieprzerwanie.

(opinia medyczna, k. 117-177, ustna uzupełniająca opinia biegłej E. F. – nagranie z rozprawy z dnia 01 lutego 2022 r. 00:04:17-00:20:44)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego – opinii biegłych, a także uzupełniających opinii biegłych, zeznających na rozprawie. Zdaniem Sądu opinie te są pełne, spójne i pozbawione sprzeczności. W zakresie ustalenia wymiaru koniecznej dla powoda opieki osób trzecich sąd oparł się na opinii biegłej z zakresu pomocy społecznej i długoterminowej opieki pielęgniarskiej. Biegła E. F. w sposób niezwykle szczegółowy i precyzyjny wyjaśniła w opinii przy jakich czynnościach codziennych i dlaczego poszkodowany wymaga pomocy osób trzecich. Wskazała jednocześnie, że wymiar tej pomocy to 3 godziny dziennie. Podobny wymiar – wynoszący około 4 godzin dziennie, tym bie mniej bez szerszego uzasadniania, wskazali w swej opinii biegli z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej i neurologii wskazali. Należy jednak zauważyć, ze opinia biegłej E. F. została wydana nie tylko w zakresie jej specjalności, lecz także niezwykle szczegółowo umotywowana, co ostatecznie przesądziło o tym, że to jej opinię sąd przyjął ja jako podstawę ustalenia wymiaru koniecznej opieki osób trzecich.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 907 § 2 k.c. , jeżeli obowiązek płacenia renty wynika z ustawy, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub umowie. Zgodnie z przywołanym przepisem roszczenie o podwyższenie renty jest zasadne, o ile spełnione są dwie przesłanki, tj. obowiązek płacenia renty wynika z ustawy oraz zaistnieje zmiana stosunków. Przepis ten odnosi się do wszystkich rent odszkodowawczych o charakterze cywilnoprawnym. Podstawą zmiany wysokości świadczenia rentowego mogą być zatem jedynie nowe okoliczności, które nie istniały w dacie uprzedniego kształtowania tej wysokości.

Obciążenie pozwanego rentą na rzecz powoda wynika z art. 444 § 2 k.c., gdyż odpowiedzialność pozwanego za szkodę została ustalona w wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 9 maja 2014 roku w sprawie I C 84/21. W wyroku ustalono także wysokość renty na kwotę na 100 (sto) złotych miesięcznie.

Dla uwzględnienia powództwa o zmianę wysokości i czasu trwania renty konieczne jest wykazanie w procesie zmiany stosunków, a ciężar udowodnienia koniecznych przesłanek zgłoszonych w pozwie spoczywa na powodzie (art. 6 k.c.), (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 marca 1976 roku, sygn. akt III PRN 4/76, niepubl.). Stosownie do art. 907 § 2 k.c. w wypadku renty zasądzonej na podstawie art. 444 § 2 k.c. nowe okoliczności stanowiące podstawę stwierdzenia zmiany stosunków mogą dotyczyć zarówno sfery osobistej uprawnionego do renty lub zobowiązanego z tego tytułu, jak i zjawisk o charakterze obiektywnym, przy czym w każdym z tych wypadków decydujące znaczenie mają ich gospodarcze następstwa (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV CSK 444/13, Lex nr 1455237). Pojęcie „stosunków” jest ujęte w sposób ogólny i dlatego nie pozwala na wyłączenie z nich wszelkich okoliczności, od których zależy wysokość i czas trwania renty odszkodowawczej. W świetle przepisu art. 907 § 1 k.c. sąd jest władny uwzględnić takie okoliczności, od których uzależniona jest wysokość i czas trwania renty, jakie już istniały lub też mogły być przewidziane w ugodzie, czy przy wyrokowaniu, lecz wówczas były pominięte, jeżeli nastąpiła od tego czasu zmiana co najmniej jednego elementu, od którego uzależnione były w poprzednim wyroku lub ugodzie wysokość i czas trwania renty, (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1972 roku, sygn.. akt II PR 48/72, OSNCP 1972 nr 9, poz. 171).

Ocena, czy nastąpiła zmiana stosunków, uzasadniająca żądanie modyfikacji wysokości lub czasu trwania renty, wymaga porównania stanu faktycznego ustalonego w chwili orzekania o zasądzeniu renty lub w dacie zawarcia ugody (sądowej lub pozasądowej) w tym przedmiocie oraz stanu z chwili, której dotyczy żądanie zmiany. O zmianie można bowiem mówić jedynie wówczas, gdy nastąpiła ona po wydaniu wyroku zasądzającego rentę lub po zawarciu umowy w tym przedmiocie (zob. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 18 października 1972 r. – zasada prawna, III PZP 25/72, OSNCP 1973, nr 3, poz. 38, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, Przegląd orzecznictwa, NP 1974, nr 1, s. 77, oraz E. Wengerka, Przegląd orzecznictwa NP 1974, nr 7–8, s. (...); wyrok SN z dnia 28 listopada 1972 r., III PRN 94/72, OSNCP 1974, nr 2, poz. 22, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, Przegląd orzecznictwa NP 1975, nr 2, s. 285, oraz E. Wengerka, Przegląd orzecznictwa, NP 1975, nr 6, s. 876; też wyrok SN z dnia 6 grudnia 2000 r., II UKN 125/00, OSNAPiUS 2002, nr 15, poz. 365).

Sąd dokonał oceny stanu faktycznego ustalonego w chwili orzekania o zasądzeniu renty oraz stanu z chwili, której dotyczy żądanie zmiany wysokości renty. Na podstawie przedstawionych opinii biegłych, które stanowiły podstawę ustaleniu stanu faktycznego, a tym samym stanu zdrowia i potrzeb powoda związanych z leczeniem, ustalił, iż w zakresie konieczności korzystania z usług medycznych nastąpiła zmiana wobec sytuacji istniejącej w dacie wyrokowania w sprawie IC 84/11. W związku z następstwami wypadku z dnia 02.02.2011 r. nie ma obecnie pilnych wskazań medycznych do kontynuowania leczenia specjalistycznego lub rehabilitacji. Powód obecnie nie wymaga „wzmożonej” rehabilitacji w stosunku do stanu uprzednio ustalonego. Obecnie nie ma pilnych wskazań do kontynuowania leczenia usprawniającego; fizykoterapii i kinezyterapii w związku z poniesionymi obrażenia ciała w wypadku z dnia 02.02.2011 r. Wskazane są kontrole w Poradni Ortopedycznej jeden raz w roku lub w przypadku nagłego nasilenia dolegliwości (k. 212). Świadczenie to powód może realizować w ramach świadczeń gwarantowanych NFZ. Obecnie nie ma także wskazań do przewlekłego leczenia farmakologicznego i konieczności zażywania przez powoda leków i farmaceutyków w związku z następstwami wypadku. Brak jest również wskazań do zażywania „specjalnych środków pielęgnacyjnych”. Obecny stan zdrowia i dolegliwości powoda są determinowane także innymi schorzeniami, nie związanymi z wypadkiem. Między innymi chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa, chorobą układu krążenia. W zakresie natomiast zapewnienia koniecznej pomocy osób trzecich Sąd ustalił, że powód w następstwie wypadku doznał kompresyjnego złamania trzonu kręgu Th12 i blaszki granicznej Th11 co spowodowało utrwalone pourazowe patologie strukturalne i funkcjonalne a w konsekwencji wymaga on stałej opieki osób trzecich przy wykonywaniu czynności codziennych. Zakres tej opieki ma charakter niespecjalistyczny. Powód potrzebuje opieki osób trzecich, który ma charakter podstawowy – niewymagający specjalistycznej wiedzy oraz doświadczenia. Sąd ustalił, że powód wymaga opieki osób trzecich w wymiarze 3 godzin dziennie.

Zdaniem powołanych w sprawie biegłych z zakresu różnych specjalności: stan zdrowia psychicznego powoda nie uległ zmianie w stosunku do stanu z daty orzekania - tj. z daty 5 lutego 2015 r., tzn. skutki wypadku dla zdrowia psychicznego powoda uległy już wówczas wygaszeniu. Powód nie wymaga „wzmożonej” rehabilitacji w stosunku do stanu uprzednio ustalonego. Obecnie nie ma pilnych wskazań do kontynuowania leczenia usprawniającego; fizykoterapii i kinezyterapii w związku z poniesionymi obrażenia ciała w wypadku z dnia 02.02.2011 r. Natomiast inne dolegliwości zdrowotne, na które wskazuje powód nie są następstwem wypadku i nie mają związku z tym wypadkiem, tym samym nie mogą być brane pod uwagę przez Sąd w zakresie zmiany stanu faktycznego.

Powód obecnie znajduje się pod opiekę swojej żony, która sprawuje nad nim opiekę stałą. Opieka ta ma charakter opieki niespecjalistycznej – pomoc w poruszaniu się, podawaniu lekarstw, posiłków czy zawożeniu na wizyty do lekarza. Powód nie potrzebuje natomiast opieki specjalistycznej – wymagającej specjalistycznej wiedzy i doświadczenia w zakresie pielęgniarstwa czy opieki nad osobami niepełnosprawnymi. Ponadto, nie ma konieczności, aby powód korzystał z dodatkowej prywatnej opieki zdrowotnej – innych świadczeń z placówek niepublicznych. Nie ma także konieczności stosowania specjalnego leczenia farmakologicznego w związku z następstwami wypadku. Leczenie farmakologiczne, które obecnie stosuje powód nie ma związku z doznanym wypadkiem – jest następstwem innych dolegliwości zdrowotnych.

Sąd ustalił, że w zakresie pomocy osoby trzeciej konieczne jest zapewnienie powodowi pomocy niespecjalistycznej w wymiarze 3 godzin dziennie, czyli 90 godzin miesięcznie (3 godziny przez 30 dni w miesiącu). Opiekę tę obecnie sprawuje żona powoda. W tym zakresie niezbędne jest przyznanie powodowi renty stanowiącej ekwiwalent wartości świadczenia spełnianego przez żonę tj. wynagrodzenia za sprawowaną przez nią podstawową opiekę pielęgnacyjną. Zdaniem sądu brak podstaw do przyjęcia wysokości stawki godzinowej opieki według stawek stosowanych w specjalistycznych placówkach opiekuńczych MOPS, albowiem powód nie korzystał i nie korzysta z pomocy wyspecjalizowanego personelu. Należy bowiem zauważyć, że wysokość stawek stosowanych w MOPS jest wypadkową wielu kosztów np. kosztów zatrudnienia pracowników, kosztów utrzymania infrastruktury placówki, opłacenia podatków itp. Co oczywiste, zarówno powód jak i jego żona tego rodzaju kosztów nie ponoszą. Z drugiej strony wartość pracy świadczonej przez żonę powoda odpowiada uszczerbkowi majątkowemu jaki ponosi ona w związku z tym, że przez trzy godziny dziennie nie świadczy pracy zarobkowej lecz zajmuje się chorym mężem. Powód nie wykazał przy tym aby jego żona była w stanie zarobić na godzinę kwotę przewyższającą stawkę minimalną wynagrodzenia. Dlatego też są uznał, że to ta stawka powinna posłużyć do wyliczenia wysokości renty. Oczywiście, jeżeli w przyszłości powód zdecyduje się na skorzystanie z pomocy MOPS-u, będzie mógł zażądać od pozwanego stosownego podwyższenia renty.

Wynagrodzenie za sprawowaną opiekę nad powodem Sąd ustalił w wymiarze 3 godzin dziennie. Sąd przyjął, że stawka godzinowa za taką opiekę należy ustalić na podstawie stawki minimalnej za godzinę pracy obowiązującej w każdym roku objętym pozwem przy przyjęciu średnio 168 godzin roboczych w miesiącu (40 godzin tygodniowo). Zgodnie z art. 1 § 1a ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2207) za minimalną stawkę godzinową uznaje się, minimalną wysokość wynagrodzenia za każdą godzinę wykonania zlecenia lub świadczenia usług, przysługującą przyjmującemu zlecenie lub świadczącemu usługi. Zgodnie z art. 2 ust. 4 tej ustawy, wysokość minimalnego wynagrodzenia, a także wysokość minimalnej stawki godzinowej, o których mowa w ust. 3, podlegają ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów, w terminie do dnia 15 września każdego roku. Zgodnie z art. 2 ust. 5 tej ustawy, jeżeli (...) Dialogu (...) nie uzgodni w terminie, o którym mowa w ust. 3, wysokości minimalnego wynagrodzenia w roku następnym oraz nie ustali wysokości minimalnej stawki godzinowej w roku następnym, Rada Ministrów ustala, w drodze rozporządzenia, w terminie do dnia 15 września każdego roku, wysokość minimalnego wynagrodzenia w roku następnym, a także wysokość minimalnej stawki godzinowej w roku następnym wraz z terminem zmiany tych wysokości. Wysokość minimalnego wynagrodzenia, a także wysokość minimalnej stawki godzinowej ustalone przez Radę Ministrów nie mogą być niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej, o których mowa w ust. 2 pkt 1.

W okresie od 1 stycznia 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku minimalna stawka godzinowa za pracę wynosiła 13 zł brutto, tj. ok. 9 zł netto (obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2017 r.; MP, poz. 934). W okresie od 1 stycznia 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku minimalna stawka godzinowa za pracę wynosiła 13,70 zł brutto, tj. ok. 9 zł netto (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2018 r., Dz.U. z 2017 r., poz. 1747). W okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 sierpnia 2019 roku minimalna stawka godzinowa za pracę wynosiła 14,70 zł brutto, tj. ok. 10 zł netto (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2018 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2019 r. Dz.U. z 2018 r., poz. 1794). Tym samym łączna kwota skapitalizowanej renty za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 sierpnia 2019 r. wynosi 23 440 zł (nie doliczając 100 zł renty miesięcznie, które do tej pory powód już ma zasądzoną, tj. łącznie za ww. okres 3200 zł).

Za okres od 1 października do 31 grudnia 2019 r. Sąd zasądził kwotę po 900 zł miesięcznie (90 godzin miesięcznie przy stawce godzinowej za pracę w wysokości 10 zł netto – obowiązującej w roku 2019).

W okresie od 1 stycznia 2020 roku do 31 grudnia 2020 roku minimalna stawka godzinowa za pracę wynosiła 17 zł brutto, tj. ok. 12 zł netto (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2020 r. Dz.U. z 2019 r., poz. 1778). Tym samym za podany okres Sąd zasądził kwoty po 1080 zł miesięcznie (90 godzin miesięcznie przy stawce godzinowej za pracę w wysokości 12 zł netto – obowiązującej w roku 2020).

W okresie od 1 stycznia 2021 roku minimalna stawka godzinowa za pracę wynosiła 18,30 zł brutto, tj. ok. 13 zł netto (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 września 2020 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2021 r., Dz.U. z 2020 r., poz. 1596). Tym samym tytułem renty do 1 stycznia 2021 roku Sąd zasądził kwoty po 1170 zł miesięcznie (90 godzin miesięcznie przy stawce godzinowej za pracę w wysokości 13 zł netto – obowiązującej w roku 2021).

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda, ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 04 października 2019 r., tj. od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, jak w pkt 1a i 1b wyroku.

W pozostałym zakresie – co do żądanej kwoty skapitalizowanej renty oraz wyższej kwoty podwyższającej dotychczasową rentę – Sąd oddalił powództwo.

Sąd uznając część żądań zniósł między stronami koszty procesu. Zgodnie bowiem z art. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

O kosztach należnych stronie powodowej Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., przy zastosowaniu zasady ich stosunkowego rozdzielenia. Powód wygrał proces w 42% i w takim zakresie powinien ponieść koszty procesu pozwany. Wysokość wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa stanowi łącznie kwotę 18 104,18 zł. Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu tych wydatków proporcjonalnie do wyniku procesu, zobowiązując go do uiszczenia kwoty 7603,18 zł (18 104,18 zł x 42%). Od powoda zaś nakazał pobrać tytułem zwrotu kosztów tymczasowo pokrytych z sum budżetowych kwotę 10 501 zł (18 104,18 zł x 58%), które należy ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz.