Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Hybel
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Kasińska

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2022 roku w Limanowej

na rozprawie

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz strony powodowej Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 6113,20 zł (sześć tysięcy sto trzynaście złotych i dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 15 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 2217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

wyroku z 9 marca 2022 roku

Pozwem z dnia 22 grudnia 2020 roku strona powodowa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. domagała się zasądzenia od pozwanej A. M. kwoty 6 113,20 zł z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Strona powodowa wniosła ponadto o zasądzenie kosztów procesu, w tym:

- kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych,

- 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

- 400 zł opłaty od pozwu w postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu wskazano, iż pozwana A. M. na podstawie umowy pożyczki o numerze (...), płatnej w systemie ratalnym, zawartej w dniu 2017-10-12, otrzymała określoną kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tej umowie. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Pozwana pomimo upływu wyznaczonego terminu nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu 2018-11-28 (...) Sp. z o.o. zawarła z Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie z 3 marca 2021 roku, uwzględnił powództwo w całości (k.21).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości (k. 20-23). Wniosła ponadto o doręczenie nakazu zapłaty oraz pozwu wraz z załącznikami na adres pełnomocnika pozwanej, gdyż korespondencja z Sądu kierowana była na adres: ul. (...), (...)-(...) K., podczas gdy faktycznym adresem zamieszkania pozwanej w chwili próby doręczenia były (...), (...)-(...) S. i na taki adres pozwana wniosła o kierowanie dalszej korespondencji w przedmiotowej sprawie. Pozwana podniosła, że nie ma możliwości kompleksowego odniesienia się pozwu złożonego w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie został on jej doręczony na jej aktualny adres zamieszkania tj. (...), (...)-(...) S., ale na nieaktualny czyli ul. (...), (...)-(...) K. pod którym pozwana obecnie nie zamieszkuje. Pozwana wskazała, że o niniejszej sprawie dowiedziała się w placówce pocztowej.

Postanowieniem z 3 września 2021r. (k. 35) Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Limanowej (k.35).

W piśmie z 22 lutego 2022 r. (k.77) pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko wskazując, iż kwestionuje roszczenie dochodzone pozwem co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana jednocześnie zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom powoda, poza twierdzeniami wyraźnie przyznanymi w sprzeciwie. Ponadto, pozwana zakwestionowała wszelkie dokumenty przedłożone przez powoda, które albo nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem albo stanowią niepodpisane, ani przez nikogo nieautoryzowane wydruki komputerowe, gdyż takowe nie mogą stanowić wiarygodnego źródła twierdzeń o faktach.

Na niezasadność przedmiotowego powództwa, w ocenie pozwanej, wskazują w szczególności:

1.  fakt wywodzenia przez powoda twierdzeń w przedmiocie istnienia zobowiązania pozwanej, na podstawie wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego,

2.  brak legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej,

3.  fakt niezawarcia umowy pożyczki na warunkach przedstawionych przez powoda,

4.  praktyka rzekomego pożyczkodawcy, uzasadniająca zastosowanie w niniejszej sprawie sankcji zdefiniowanej w art. 5 ustawy o prawach konsumenta,

5.  zarzut istnienia w przedstawionym wydruku umowy, abuzywnych postanowień umownych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. M. w dniu 12 października 2017 roku zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki o nr (...) oraz ramową umowę pożyczki.

Do zawarcia umowy doszło poprzez służącą do tego celu internetową platformę pożyczkową. Udzielenie pożyczki zostało poprzedzone rejestracją pozwanej w systemie spółki, utworzeniu konta użytkownika oraz weryfikacją poprawności podanych przez nią danych. Po poprawnym wypełnieniu Formularza Informacyjnego pozwanej zostały przesłane dane do dokonania przelewu potwierdzającego rejestrację. W momencie dokonania rejestracji pozwana jednocześnie złożyła wniosek o pożyczkę, który może zostać złożony tylko za pośrednictwem Formularza Internetowego.

Złożony przez pozwaną wniosek o udzielenie pożyczki został pozytywnie zweryfikowany i w związku z powyższym doszło do zawarcia Ramowej umowy pożyczki.

Zgodnie z zawartą przez strony umową, (...) Sp. z o.o. przekazała na wskazane przez pozwaną konto bankowe kwotę 4.000 zł. Strony umówiły się, że pozwana spłaci pożyczkę do dnia 10 listopada 2017 roku. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 4953,42 zł i składała się na nią: kwota przekazanego kapitału 4.000 zł, prowizja 953,42 zł oraz oprocentowanie.

Dowód: ramowa umowa pożyczki (...), umowa pożyczki k. 55, potwierdzenie realizacji przelewu wychodzącego k.63.

Na dochodzone pozwem roszczenie składają się:

1.  należność główna w kwocie 4.000 zł,

2.  skapitalizowane odsetki, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności w skład której wchodzą odsetki umowne za opóźnienie w wysokości 580.75 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez stronę powodową od dnia 29.11.2018 roku, czyli dzień po dacie zawarcia umowy cesji, czyli - umowa cesji wierzytelności z dnia 2018-11-28 do dnia poprzedzającego złożenie pozwu,

3.  należności uboczne naliczone przez wierzyciela pierwotnego w kwocie 1000 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych banku k. 7.

W dniu 28 stycznia 2018 roku (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. zawarła ze stroną powodową umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której strona powodowa nabyła wierzytelność wobec pozwanej A. M., wynikającą z umowy nr (...), na łączną kwotę 5 629,41 zł, w tym kapitał w kwocie 4.000 zł, odsetki w kwocie 580,75 i koszty w kwocie 1048,66 zł.

Pozwana została zawiadomiona o przelewie wierzytelności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 8-14, wyciąg z elektronicznego załącznika

do umowy cesji k. 16, oświadczenie o zapłacie ceny k. 15, informacja o

zakupie wierzytelności k. 64.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i innych środków dowodowych przedłożonych przez powoda i znajdujących się w aktach sprawy. Podkreślić trzeba, że dowód z dokumentu prywatnego jest również samodzielnym środkiem dowodowym, o którego mocy dowodowej rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów. Dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią (art. 77 ³ k.c.). Zatem dokumentem mogą być także wydruki lub kserokopie. Wskazać trzeba, że dokumentem w znaczeniu materialnego, ale i procesowego prawa cywilnego, jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim informacją (art. 77 ³ k.c.). Mogą nim być zatem również kserokopie, o ile tylko zawarta jest w nich myśl ludzka. Jeżeli nadto znajduje się w nich tekst i jest możliwe ustalenie osoby, od której on pochodzi określonej przez ustawodawcę jako "wystawcę dokumentu" to stosuje się do nich art. 243 ¹ i nast. k.p.c. [p or: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2018 r., I ACa 405/18, publ. LEX 2561755]. Polski ustawodawca odszedł zatem od tradycyjnego rozumienia pojęcia dokumentu jako oświadczenia złożonego w formie pisemnej, zarówno na gruncie prawa materialnego jaki i prawa procesowego.

Pozwana zawarła umowę pożyczki za pośrednictwem platformy internetowej i do akt został przedłożony wydruk umowy. Strona powodowa jako przedsiębiorca zgodnie z dyspozycją pozwanej zawartą we wniosku o pożyczkę, wypłaciła pieniądze na konto pozwanej. Trudno znaleźć inne wytłumaczenie, kierując się zasadami doświadczenia, aby profesjonalny podmiot działający na rynku pożyczek konsumenckich przekazywał bez tytułu prawnego, jakiejś osobie, której dane osobowe pozyskał w niewyjaśniony sposób – kwotę 4.000 zł.

Argumentacja pozwanej polegała na ogólnym zaprzeczaniu i kwestionowaniu materiału dowodowego zaprezentowanego przez stronę powodową. Gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane (art. 230 k.p.c.) samo blankietowe zaprzeczenie wszystkich twierdzeń strony powodowej nie odnosi żadnych skutków procesowych.

W ocenie sądu wszystkie dowody przedłożone przez powoda zasługują na wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wniesione w niniejszej sprawie zasługuje w całości na uwzględnienie.

Bezspornym jest, iż pomiędzy pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. – a pozwaną A. M. zawarta została umowa pożyczki.

Zgodnie z treścią art.720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki zawarta przez pierwotnego wierzyciela z pozwanym stanowiła kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r. poz. 1528). Stosownie do treści art. 3 ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497 t.j.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Jak stanowi art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się umowę pożyczki. W art. 29 cyt. ustawy przewidziana jest forma pisemna dla umowy o kredyt konsumencki. Zawarta pomiędzy pierwotnym wierzycielem a pozwanym umowa odpowiadała powyższym regulacjom.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazywał na to, że umówiona kwota została przelana na rzecz pozwanej.

Pozwana faktowi temu nie zaprzeczyła, ani w żaden sposób nie wykazała, iż nie otrzymała środków pieniężnych w kwocie 4000 zł. Powód natomiast na tą okoliczność przedłożył potwierdzenie przelewu kwoty 4000 zł na rzecz pozwanej z dnia 12 października 2017 roku, dokonany przez (...) Sp. z o.o. (k. 63).

Powyższe fakty wynikają z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Pozwana nie podważyła prawdziwości dokumentów złożonych przez stronę powodową i nie przedłożyła żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o tym, iż treść tych dokumentów jest niezgodna z prawdą.

W ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie zarzut pozwanej dotyczący braku waloru dowodowego dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda. Dokumenty prywatne i ich walor dowodowy, podlegają ocenie w zakresie mocy dowodowej i wiarygodności, przy zastosowaniu reguł z art. 233 § 1 k.p.c. Niepodpisane wydruki pozostają dokumentem w znaczeniu powszechnej na gruncie prawa cywilnego definicji dokumentu sformułowanej w art. 77 ³ k.p.c. Dokumentem w znaczeniu prawa cywilnego, jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim informacją (art. 77 ³ k.c.).

Pozwana nie zanegowała faktu otrzymania na swoje konto bankowe kwoty 4000 zł od wierzyciela pierwotnego, a jedynie kwestionowała w sposób globalny i ogólnikowy legitymację czynną strony powodowej.

Pozwana nie wykazała aby jej zobowiązanie było niższe niż wynikało to z przedłożonych przez powoda dokumentów. Pozwana na okoliczność wywiązywania się z umowy nie powołała żadnych dowodów.

Zgodnie z art. 355 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 § 1 k.c.).

Niewątpliwie pozwana zobowiązała się wobec pierwotnego wierzyciela do spłaty pożyczki, która została jej udzielona, wraz z należnymi odsetkami i opłatami na warunkach szczegółowo określonych w tej umowie. Powyższego zobowiązania pozwana nie wykonała.

Swoją legitymację czynną strona powodowa w niniejszej sprawie wywodziła z umowy cesji wierzytelności. Na mocy umowy przelewu wierzytelności powód nabył wierzytelność przysługującą wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki nr (...).

W myśl art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki ( § 2).

Stosownie do treści art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Z kolei cesjonariusz w drodze przelewu wierzytelności nabywa tyle praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo in alium plus iuris transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Ponadto sytuacja prawna dłużnika, nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta).

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tej stronie, która wywodzi z tego skutki prawne.

Zdaniem sądu powód skutecznie wykazał nabycie wierzytelności wobec pozwanej wynikającej z umowy nr (...) przedstawiając umowę przelewu wraz z załącznikiem identyfikujących zakupioną wierzytelność wobec pozwanej.

Z przedłożonych do pozwu dokumentów wynika, że strona powodowa zawarła z pierwotnym wierzycielem ważną umowę cesji wierzytelności, nabywając między innymi wierzytelność przeciwko pozwanej, wynikającą z umowy pożyczki nr (...). Nadto w załączniku do umowy cesji wierzytelności w sposób szczegółowy i możliwy do zidentyfikowania została opisana wierzytelności przeciwko pozwanej, która została przelana na rzecz strony powodowej. Strona powodowa przedłożyła ponadto oświadczenie o zapłacie ceny.

Nabycie wierzytelności przez stronę powodową zostało zatem wykazane stosownymi dokumentami.

Zdaniem Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty dostatecznie dowodzą skutecznego nabycia przez stronę powodową wierzytelności przysługującej wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem. Wobec powyższego Sąd uznał za bezzasadne zarzuty pozwanej niewykazania przez stronę powodową, iż jest legitymowana czynnie do dochodzenia roszczenia oraz niewykazania, iż doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności.

W ocenie Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty w postaci ramowej umowy pożyczki nr (...) z dnia 12 października 2017 r. oraz umowy pożyczki, wbrew twierdzeniu pozwanej, pozwalają na prawidłowe wyliczenie dochodzonego roszczenia, gdyż precyzyjnie i jednoznacznie określają wysokość poszczególnych opłat obciążających pozwaną z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki oraz wysokość odsetek w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki przez pozwaną.

Odnosząc się do zarzutu zastosowania w treści umowy klauzul niedozwolonych w rozumieniu art. 385 ¹ kc skutkujących ich bezskutecznością i nieważnością, należy podnieść, iż art. 353 ¹ k.c. i 65 § 1 k.c. pozwalają na swobodne kształtowanie stosunku umownego, ale jednak w granicach bezwzględnie obowiązujących przepisów i zasad współżycia społecznego (art. 58 k.c.). Pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby zapis umowny dotyczący prowizji były sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszał interes konsumenta obciążając go ponad prawne limity.

Należy wskazać, że pobieranie opłat i prowizji w związku z udzieleniem pożyczki jest co do zasady dozwolone. Pobieranie tego typu opłat przy okazji zawarcia umowy jest możliwe także w sytuacji, gdy umowa obejmuje obowiązek zapłaty odsetek za korzystanie z kapitału. Przewiduje to wprost ustawa z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497), do której znajduje się odesłanie w umowie. W art. 36a tej ustawy wprowadzono mechanizm ograniczający wysokość tego typu opłat pozaodsetkowych. Co do zasady dopuszczalne jest zatem zastrzeganie tego typu opłat w umowie. Jest to w szczególności uzasadnione, gdy ma ona na celu rekompensatę kosztów poniesionych w związku z zawarciem umowy, kosztami obsługi umowy lub rekompensować ryzyko związane z jej udzieleniem.

Obowiązkiem Sądu jest ocena umowy pod kątem jej zgodności z prawem, a w szczególności z ustawą o kredycie konsumenckim, zaś w przypadku niezgodności postanowień umowy z prawem lub zasadami współżycia społecznego, stosuje sankcję z art. 58 k.c. uznając poszczególne jej postanowienia, a czasem i całą umowę za nieważną. Do tego konieczna jest ocena całości okoliczności sprawy, w tym zwłaszcza wysokości prowizji oraz wysokości samej pożyczki. Udzielenie przez sąd ochrony stronie umowy nie może opierać się wyłącznie na stwierdzeniu, że warunki umowy są dla niej niekorzystne. Dopuszczalność nadmiernej ingerencji sądowej uderza w umowę, która przestaje być stałym punktem odniesienia dla sytuacji prawnej stron.

Konsument może nabywać towary i usługi w różnych cenach. Pozwana świadomie zdecydowała się na zawarcie umowy pożyczki, której pozaodsetkowe koszty były wysokie, co oznacza, że wybrała dla siebie jeden z droższych produktów finansowych. Ta decyzja, będąca uzewnętrznieniem woli pozwanej, wywołała skutki prawne, których pozwana obecnie pragnie uniknąć.

Z treści umowy pożyczki wynika, iż pozasodsetkowe koszty mieszczą się w granicach określonych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Skoro tak, to brak jest podstaw do uznania, że postanowienie umowne o wysokości prowizji jest abuzywne, skoro na gruncie obecnie obowiązujących przepisów mieści się ono w granicach prawa. Strona powodowa nie musi wykazywać, na co przeznaczyła prowizję, jej wysokość określona jest wprost przez ustawę.

Strona powodowa udowodniła zatem fakt zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną i pierwotnym wierzycielem oraz wydania kwoty pożyczki zgodnie z umową, a tym samym wykazała istnienie roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało ocenić jako uzasadnione i zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę żądaną pozwem.

Powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu i to jego żądanie, jako znajdujące oparcie w przepisach prawa, zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zaś stosownie do art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Przy czym zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa, orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, uwzględniając wynik procesu wygranego przez powoda, w oparciu o art. 98 k.p.c. na jego rzecz zasądzono zwrot kosztów procesu, obejmujących wynagrodzenie reprezentującego go radcy prawnego w wysokości 1800 zł wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i opłatą od pozwu w kwocie 400 zł tj. łącznie 2217 zł.

SSR Małgorzata Hybel