Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 212/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 9 lutego 2021 r., sygn. akt II K 304/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

W.

K.

Sprawstwo i wina oskarżonej w zakresie zarzucanych jej czynów

Pismo Straży Miejskiej w L. z dnia 2.07.2021 r.

Karta karna z dnia 19.07.2021 r.

Pismo z KPP w L. z dnia 30.08.2021 r.

Zeznania świadka L. N.

275

281-282

290

292

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

------------------

-----------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Pismo Straży Miejskiej w L. z dnia 2.07.2021 r.

Karta karna z dnia 19.07.2021 r.

Pismo z KPP w L. z dnia 30.08.2021 r.

Zeznania świadka L. N.

Sąd Odwoławczy ujawnił treść pism ze Staży Miejskiej w L. oraz KPP w L. na okoliczność braku możliwości przeprowadzenia dowodu z nagrania monitoringu miejskiego z dnia 8 maja 2019 r.

Ponadto dopuścił dowód z aktualnych danych o karalności oskarżonej oraz zeznań L. N., który był świadkiem zatrzymania W. K..

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżona W. K. sformułowała w swojej apelacji szereg zarzutów obejmujących:

1) błąd w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu z art. 226 § 1 k.k. w sytuacji, kiedy zdaniem oskarżonej jej zachowanie wyczerpywało znamiona czynu z art. 216 § 1 k.k.;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez:

- błędne przyjęcie, iż oskarżona działała bez powodu, mimo iż składając wyjaśnienia odnośnie pierwszego z zarzucanych jej czynów W. K. wskazała, iż „przyłapała” znanego jej z imienia i nazwiska funkcjonariusza policji K. B. (1) na prywatnej wizycie w domu w czasie służby, zaś funkcjonariusz T. C. zadawał jej ból;

- błędne przyjęcie, iż zachowanie oskarżonej przebywającej w pokoju nr (...) KPP w L. wobec funkcjonariuszy P. A. i D. O. stanowiło realizację znamion czynu z art. 226 § 1 k.k.;

3) naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z monitoringu miejskiego, który miał zarejestrować zatrzymanie oskarżonej przez funkcjonariusza K. B. (1) oraz monitoringu z pomieszczenia (...) na terenie KPP w L., w którym przebywała oskarżona;

- rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Obrońca oskarżonej w wywiedzionej apelacji zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k., polegającą na poniechaniu przeprowadzenia dowodu z zeznań L. N., podczas gdy świadek ten w dniu 8.05.2019 r. przebywał w miejscu zdarzenia (na ul. (...) w L.), był świadkiem zachowania W. K. i K. B. (1), przyczyn i przebiegu interwencji Policji, w tym słyszał słowa wypowiadane przez oskarżoną i pokrzywdzonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż okoliczności faktyczne badanej sprawy nie budzą wątpliwości, a oskarżona w swoich wyjaśnieniach de facto przyznała się do popełnienia zarzucanych jej przestępstw i przeprosiła pokrzywdzonych T. C., D. O. i P. A., chociaż w jej odczuciu jej zachowanie było uzasadnione. Podkreślić należy, iż zachowanie W. K., która znieważała K. B. (1) w miejscu publicznym w czasie odbywania przez niego służby, w dodatku podczas obchodów zakończenia II Wojny Światowej, kiedy świadkami jej występku było wiele osób, jest zachowaniem niedopuszczalnym i wymaga odpowiedniej reakcji prawnokarnej. Co więcej, oskarżona nie zaprzestała kierowania obelg i niecenzuralnych słów w stosunku do policjantów także po zatrzymaniu, nie zważając na obecność innych osób w poczekalni (...) Centrum Medycznego i zakłócając w ten sposób funkcjonowanie placówki, a następnie podczas przeprowadzania z nią czynności w budynku KPP w L.. Nawet jeśli oskarżona uważała, iż jej zatrzymanie jest nieuzasadnione, to niedopuszczalnym było jej zachowanie relacjonowane przez świadków, polegające na nieustających atakach werbalnych i próbie ataku fizycznego na policjantów. Także działanie W. K. w stanie wzburzenia wywołanym – jej zdaniem – niewłaściwym zachowaniem policjantów, nie jest podstawą do przyjęcia, iż nie była ona świadoma swoich czynów – nawet jeśli znajdowała się pod wpływem alkoholu i przeżywała w tym czasie problemy w życiu osobistym związane z rozwodem.

Odnosząc się do zarzutu wadliwej kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonej czynu zauważyć należy, iż stypizowany w art. 226 § 1 k.k. występek znieważenia funkcjonariusza publicznego stanowi lex specialis w stosunku do przestępstwa zniewagi z art. 216 k.k. zagrożonego grzywną albo karą ograniczenia wolności. Funkcjonariusz publiczny bowiem z racji wykonywania służby publicznej i pełnienia szczególnej funkcji korzysta ze specjalnej ochrony prawa, a jego znieważenie podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych obok grzywny albo kary ograniczenia wolności zagrożony jest karą pozbawienia wolności do roku. Zarzuty dotyczące prawidłowości przypisania oskarżonej czynu opisanego w pkt 2. części wstępnej zaskarżonego wyroku stanowią nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż funkcjonariusze P. A. oraz D. O. na terenie KPP w L. również wykonywali swoje czynności służbowe, nawet jeśli dokumentację z zatrzymania sporządzał wówczas T. C., a oskarżona kierując do nich słowa używane powszechnie za obelżywe, wypełniła znamiona czynu z art. 226 § 1 k.k. Z pewnością również podnoszona przez oskarżoną okoliczność, iż policjanci na co dzień w swojej pracy spotykają się z „niestosownymi epitetami” i wulgaryzmami na swój temat, nie stanowi usprawiedliwienia dla jej zachowania ani nie sprawia, iż jej zachowanie nie będzie uznawane za bezprawne.

Ponieważ nagranie zatrzymania oskarżonej, które miał wykonać K. B. (1) prywatnym telefonem nie zostało włączone w poczet materiału dowodowego badanej sprawy i nie stanowiło podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, podniesione w apelacji zarzuty, które go dotyczyły, uznać należy za bezprzedmiotowe. Jak wynika z kolei z pisma Straży Miejskiej w L. z dnia 2 lipca 2021 r. (k. 275) oraz pisma KPP w L. z dnia 20 sierpnia 2021 r. (k. 290), nagranie z monitoringu miejskiego z dnia 8 maja 2019 r. nie zostało zabezpieczone, nie było zatem możliwości przeprowadzenia dowodu z tego nagrania przed sądem.

Nie sposób jednak odmówić racji skarżącej, która podniosła, iż niektóre środki podjęte przez funkcjonariuszy Policji wobec jej osoby były nadmierne i stanowiły manifestację przewagi fizycznej nad oskarżoną. Chociaż W. K. znieważała funkcjonariusza policji podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych podczas zabezpieczania obchodów zakończenia II Wojny Światowej, to jednak jak wynika z zeznań świadków, w tym samego K. B. (1), nie podjął on żadnej próby uspokojenia oskarżonej czy zdyscyplinowania jej chociażby przez pouczenie o karze grożącej jej za przestępstwo z art. 226 k.k., lecz od razu wezwał posiłki, po czym dokonano zatrzymania oskarżonej. Chociaż W. K. znajdowała się pod wpływem alkoholu i była nadmiernie pobudzona, to mając na względzie jej wiek i stan zdrowia wydaje się wątpliwym, czy konieczne było zatrzymanie jej przy użyciu środków przymusu bezpośredniego. Niewspółmierne wydają się także dalsze podjęte wobec oskarżonej czynności obejmujące obezwładnienie, podczas którego spowodowano u niej obrażenia ciała w postaci zasinień m. in. na nadgarstkach i kolanach, uniemożliwienie skorzystania z toalety czy odwiezienie oskarżonej do Szpitala (...) w S., gdzie po odmowie przyjęcia została przez funkcjonariuszy pozostawiona, chociaż – jak już wspomniano – nie są to okoliczności ekskulpujące oskarżoną od odpowiedzialności za przypisane jej przestępstwo.

Ad. 2

Podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut braku przesłuchania świadka L. N. został uzupełniony przed Sądem II instancji w postępowaniu odwoławczym, jednak jego zeznania nie stanowiły podstawy do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego wyroku w zakresie przypisania winy oskarżonej.

Wniosek

Oskarżona W. K. w swojej apelacji domagała się nadzwyczajnego złagodzenia kary lub nawet odstąpienie od jej wymierzenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zarówno oskarżona, jak i jej obrońca w wywiedzionych środkach odwoławczych domagali się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Biorąc pod uwagę okoliczności wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia, w której Sąd Odwoławczy odnosił się do podniesionych przez oskarżoną zarzutów oraz mając na względzie postawę W. K., która przeprosiła policjantów za swoje zachowanie, zasadnym było złagodzenie wobec niej kary i wymierzenie jej grzywny w wysokości 40 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych. Kara ta będzie stanowiła odpowiednią reakcję prawnokarną na zachowanie oskarżonej, uświadomi jej naganność jej zachowania, pozostając jednocześnie adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonej czynów. Ponadto Sąd Odwoławczy obniżył wysokość nawiązek orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych do kwot po 50 złotych.

Na marginesie zauważyć należy, iż z brzmienia art. 91 § 1 k.k. wynika, iż każde z przestępstw należących do zbiegu musi wyczerpywać znamiona ustawowe tego samego typu czynu zabronionego. Inaczej rzecz ujmując, każdy z czynów pozostających w ciągu wypełnia znamiona przestępstwa (ewentualnie kumulatywnie znamiona wielu przestępstw) tego samego typu. W konsekwencji judykatura przyjęła, że tożsamość kwalifikacji prawnej oznacza, iż nie składają się na ciąg przestępstwa kwalifikowane z różnych przepisów, w tym także z przepisów przewidujących podstawowe i kwalifikowane bądź uprzywilejowane typy czynów zabronionych ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2018 r., III KK 475/17, LEX nr 2573410). Tymczasem czyny wskazane w pkt 1 i 3 części wstępnej zaskarżonego wyroku zostały zakwalifikowane jako występki o charakterze chuligańskim. Zważywszy jednak, iż obie wywiedzione w badanej sprawie apelacje złożone zostały na korzyść oskarżonej, a orzeczenie jednej kary na podstawie art. 91 k.k. było korzystniejsze dla oskarżonej, to Sąd Okręgowy, nie mogąc wyjść poza granice zaskarżenia, nie zmieniał kwalifikacji przypisanych oskarżonej czynów jako ciągu przestępstw.

Ad. 2

Podczas kontroli odwoławczej wyroku Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Jak już jednak wspomniano, zasadnym było złagodzenie wymierzonej wobec W. K. kary oraz wysokości nawiązki orzeczonej od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

1  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok wobec W. K. częściowo w zakresie pkt I części dyspozytywnej – w zakresie przypisania oskarżonej popełnienia zarzucanych jej czynów oraz w zakresie pkt III i IV części dyspozytywnej zawierających rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przez Sądem I Instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy uznał za prawidłowe poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne leżące u podstaw wydanego orzeczenia, iż zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona zarzucanych jej czynów oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające winę i bezprawność jej postępowania. Także rozstrzygnięcia wydane w przedmiocie kosztów postępowania były prawidłowe i zaskarżone orzeczenie w tej części podlegało utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonej W. K. w następujący sposób:

- w pkt I części dyspozytywnej na podstawie art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w miejsce wymierzonej kary 10 miesięcy ograniczenia wolności wymierzył jej karę grzywny w ilości 40 stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna równa jest kwocie 15 złotych;

- w pkt II części dyspozytywnej obniżył wartość nawiązek do kwot po 50 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Wszystkie powołane wyżej okoliczności dotyczące zachowania policjantów oraz postawy oskarżonej, która przeprosiła funkcjonariuszy za swoje zachowanie, przemawiały za złagodzeniem wymierzonej W. K. kary poprzez wymierzenie jej grzywny w miejsce kary ograniczenia wolności. Kierując się dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k. Sąd Odwoławczy uznał, iż adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych W. K. przestępstw będzie kara 40 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 15 złotych. Zasadnym było również obniżenie nawiązki zasądzonej na podstawie art. 57a § 2 k.k. od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych K. B. (1) i T. C. do kwot po 50 złotych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Sąd Odwoławczy na podstawie art. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. J. K. kwotę 723,24 złotych, w tym 135,24 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 141,23 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

Wysokość zasądzonych kwot Sąd ustalił na podstawie § 17 ust. 2 pkt. 4, § 4 ust. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Zgodnie z powołanymi przepisami opłata za obronę w postępowaniu odwoławczym wynosi 420 złotych, którą to podwyższono o 40% w związku z trzema terminami rozprawy odwoławczej oraz o wysokość podatku od towarów i usług.

Ponadto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy za zarzucane jej przestępstwa oraz wymiar orzeczonej wobec niej kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana