Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

Przewodniczący: Sędzia Dorota Słowik

Protokolant: sekretarz sądowy Dagmara Wróbel

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2021 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) INC. z siedzibą w M. V. ((...)

przeciwko M. C.

o zapłatę

1.  umarza postepowanie co do kwoty 2.433,79 zł. (dwa tysiące czterysta trzydzieści trzy złote siedemdziesiąt dziewięć groszy),

2.  powództwo oddala,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.600 zł. (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 27/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Inc. z siedzibą w M. V. (...) wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. C. o zapłatę kwoty 12.479,32 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 11.707,21 zł. wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność, dochodzona pozwem wynika z umowy pożyczki nr (...), zawartej 20 maja 2019 r. przez pozwaną z pożyczkodawcą – (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Aktualnie pozwanej pozostała do zapłaty kwota 12.479,32 zł., na którą składają się:

- kwota 5.156 zł. pozostałej do spłaty należności głównej,

- kwota 386,18 zł. odsetek za opóźnienie, skapitalizowanych na dzień poprzedzający wniesienie pozwu.

- kwota 385,93 zł. odsetek umownych,

- kwota 550 zł. z tytułu opłat,

- 6.000,13 zł. z tytułu prowizji.

Na mocy umowy pożyczki pożyczkodawca zobowiązał się wypłacić pożyczkobiorcy kwotę pożyczki na wskazany przez niego adres. Pożyczkodawca obowiązany był do zwrotu pożyczki w określonym terminie. Wobec niespłacenia kwoty pożyczki zgodnie z zawartą umową przez pożyczkobiorcę, pożyczkodawca na podstawie § 8 umowy wypowiedział pozwanej umowę pożyczki. Roszczenie stało się wymagalne wraz z upływem terminu wypowiedzenia w dniu 9 listopada 2019 r. Podstawą żądania odsetek maksymalnych za opóźnienie jest § 8 pkt. 10 umowy pożyczki. Roszczenie dochodzone przez powoda niniejszym pozwem zostało nabyte przez powoda od spółki (...) spółki z ograniczaną odpowiedzialnością w W.. Powód zawarł umowę przelewu wierzytelności, nabył tym samym wierzytelność względem pozwanej, wraz z wierzytelnością przeszły przez nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o odsetki. Powód o dokonaniu przelewu wierzytelności zawiadomił pozwaną oraz wezwał ją do zapłaty zaległości. Pożyczkodawca wykonał swoje zobowiązanie w całości, zaś pozwana nie wykonała swego zobowiązania jako pożyczkobiorca.

Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2020 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Tczewie.

Pismem z dnia 3 listopada 2020 r. powód cofnął powództwo w części w zakresie kwoty 2.433,79 zł. stanowiącej cześć prowizji bez zrzeczenia się roszczenia w tym zakresie, podtrzymując powództwo w pozostałej części.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tczewie wydał nakaz zapłaty, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana skutecznie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wniosła o oddalenie pozwu w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu. Pozwana wskazała, że kwestionuje żądanie pozwu, co do zasady, w tym legitymację czynną powoda, jak i co do wysokości. Pozwana zwróciła uwagę, że zawarta między (...)spółkę z ograniczaną odpowiedzialnością w W. a powodem umowa poręczenia stanowi, że

nie przenosi wierzytelności z pożyczkodawcy na powoda. Z treści umowy wynika, że wierzyciel może dochodzić wierzytelności zarówno od pożyczkobiorcy, jak i poręczyciela (pkt. 12.1 umowy poręczenia). Pozwana zakwestionowała prawdziwość treści oświadczenia pożyczkodawcy, co do tego, że powód wypłacił poręczenie pożyczkodawcy i tym samym pokrył całe zobowiązanie pozwanej z umowy pożyczki objętej postępowaniem. Nadto zakwestionowała także prawdziwość treści zawiadomienia o przelewie wierzytelności. Pozwana zaprzeczyła, aby pożyczkodawca skorzystał z poręczenia ofiarowanego przez powoda w przypadku umowy pożyczki dotyczącej pozwanej i wobec tego zakwestionowała prawdziwość treści potwierdzenia wypłaty kwot poręczenia. Pozwana podała, że powód nie nabył także wierzytelności na podstawie art. 518 k.c., bowiem nie zaszły żadne okoliczności wskazane w tym artykule. Stroną umowy poręczenia nie była pozwana, powód nie spłacał długu pozwanej, a własny dług jako poręczyciela. Poręczycielowi, który przejął dług główny i następnie zaspokoił wierzyciela nie przysługuje z mocy samej ustawy roszczenie zwrotne w stosunku do poprzedniego dłużnika. Pozwana zakwestionowała zarówno wysokość zadłużenia pozwanej wobec pożyczkodawcy, jak i spłatę długu przez powoda z tytułu poręczenia. Zakwestionowała także ważność umowy poręczenia, gdyż nie wynika z niej wysokość zobowiązania wierzyciela wobec poręczyciela z tytułu opłaty za poręczenie. Pozwana zakwestionowała istnienie i zakres umocowania osoby podpisanej pod umową w imieniu pożyczkodawcy.

Nadto pozwana podniosła nieważność umowy pożyczki, nieważne i bezskuteczne w rozumieniu art. 3851 - 3852 są postanowienia umowy pożyczki dotyczące prowizji i opłaty przygotowawczej. Opłaty te są rażąco wysokie i prowadzą do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Postanowienia te nie zostały z pożyczkobiorcą ustalone indywidualnie. Stanowią one klauzule abuzywne, nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwaną oraz kształtują interesy konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Niedozwolone opłaty nie mogą obciążać pozwanej. Pozwana podnosiła nadto, że nie doręczono jej ani wypowiedzenia umowy, ani wezwania do zapłaty.

W piśmie z 15 lutego 2021 r. powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentów załączonych do pozwu i nn. pisma. Powód wskazał, iż nabył wierzytelność na podstawie art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. wskutek wpłaty kwoty poręczenia w związku z umową poręczenia z dnia 7 marca 2019 r. Umowa ta została zawarta w sposób skuteczny oraz ważny, pożyczkodawcę reprezentowały osoby, których umocowanie do działania w imieniu spółki wynika z przedłożonych przez powoda dokumentów. Pozwana złożyła wniosek o udzielenie pożyczki w ten sposób wyraziła wolę i zgodę na zaciągnięcie pożyczki. Powód załączył do akt także potwierdzenie nadania wypowiedzenia umowy pożyczki, wypowiedzenie było skuteczne, a roszczenie jest wymagalne. Co do kosztów pozaodsetkowych kredytu powód wskazał, że zasadą prawa zobowiązań jest zasada autonomii woli stron. Zdaniem powoda pożyczkodawca miał możliwość naliczenia prowizji za udzieloną pożyczkę, która winna zostać potraktowana jako wynagrodzenie z tytułu wykonanej czynności. Nie ma znaczenia w ocenie powoda, czy pozwana miała wpływ na ukształtowanie swojego obowiązku w zakresie zapłaty prowizji. Ponieważ jest to główne świadczenie stron. Nadto wbrew stanowisku pozwanej wysokość zastrzeżonej prowizji i opłaty przygotowawczej jest zgodna z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. C. zawarła z R. umowę pożyczki na okres 7 dni na kwotę 4.981,87 zł., prowizję oznaczono na dzień 250 zł., zaś kwotę całkowitej kwoty pożyczki oznaczono na kwotę 5.231,87 zł.

Pozwana M. C. 16 maja 2019 r. złożyła wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej przez (...) spółkę z o.o., we wniosku wskazano, iż część kwoty pożyczki w wysokości 2.000 zł. ma zostać wpłacona przelewem na zweryfikowany rachunek bankowy pożyczkobiorcy, zaś kwota 5.231,87 zł. wpłacona przelewem na rachunek bankowy w ramach opcji pożyczki na spłatę na wskazany rachunek.

20 maja 2019 r. pozwana zawarła z (...) spółką z o.o. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na warunkach oferty (...). Kwotę pożyczki ustalono na 7.231,87 zł (§ 5 ust. 4 umowy), okres spłaty pożyczki wynosił 130 tygodni. Opłata przygotowawcza została ustalona na kwotę 550 zł., prowizja na 6.000,31 zł., zaś odsetki na kwotę 945,84 zł., całkowita kwota pożyczki do spłaty wyniosła 14.728,02 zł. (§ 5 ust. 4 umowy). Pożyczkobiorca zobowiązała się m.in. do dokonywania terminowych spłat pożyczki.

Pożyczkobiorca wyraziła zgodę na cesję na inny podmiot niespłaconych przez nią kwot pożyczki przysługujących pożyczkodawcy bez względu na kwotę zaległości i czas jej trwania, również na podstawie art. 518 k.c. (subrogacja). Pożyczkobiorca miał zostać o tym fakcie powiadomiony (§ 7 ust. 5).

(dowody: umowa z ReFinansowo.pl – k. 54 – 64; wniosek o udzielenie pożyczki – k. 40-43; umowa pożyczki – k. 44 – 48; potwierdzenie wykonania operacji– k. 65, 66).

20 maja 2019 r. pożyczkodawca przelał na rachunek pożyczkobiorcy kwotę 2.000 zł. oraz kwotę 5.231,87 zł.

(dowody: potwierdzenie wykonania operacji – k. 65, 66).

Pismem z dnia 9 listopada 2019 r. pożyczkodawca wypowiedział umowę pożyczki ze skutkiem natychmiastowym i wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 12.659,58 zł. Przesyłka listowna została doręczona na adres pozwanej 18 listopada 2019 r.

(dowody: pismo z dnia 09.11.2019 r. – k. 67; poczta polska śledzenie przesyłek –k. 106-107).

7 marca 2019 r. (...) spółkę z o.o. oraz (...) zawarły umowę poręczenia. Stosownie do treści pkt. 2.1 umowy w celu zabezpieczenia ryzyka niewypłacalności kredytowej klientów, wynikającego z pożyczek udzielonych klientom przez wierzyciela na podstawie umów pożyczek, poręczyciel niniejszym zobowiązuje się udzielić poręczeń wierzycielowi, podczas gdy wierzyciel zobowiązuje się do uiszczenia opłaty poręczeniowej za każdą pożyczkę objęta poręczeniem udzielonym przez poręczyciela.

Zgodnie z umową poręczyciel jest zobowiązany udzielić poręczenia wierzycielowi w odniesieniu do każdej pożyczki wskazanej w odpowiednim oświadczeniu dostarczonym mu przez wierzyciela (pkt. 3.1.1), przygotować i dostarczyć wierzycielowi potwierdzenie doręczenia dotyczące wszystkich poręczeń udzielonych przez poręczyciela na podstawie odpowiedniego oświadczenia (pkt. 3.1.2). Wierzyciel natomiast został niniejszą umową zobowiązany do uiszczenia opłaty poręczeniowej na rzecz poręczyciela w dacie rozliczenia obowiązującej dla danego poręczenia (pkt. 3.2.2), przekazania poręczycielowi zawiadomienia o poręczeniu, aby wierzyciel mógł skorzystać z odpowiedniego poręczenia (pkt. 3.2.6.). W pkt. 4.2.1 wskazano, że każde oświadczenie zawiera w odniesieniu do każdej pożyczki, której wierzyciel żąda objęciem poręczeniem numer referencyjny pożyczki lub bazowej umowy pożyczki, datę bazowej umowy pożyczki, łączna kwotę do zapłaty w ramach tej pożyczki na dzień oświadczenia, łączną kwotę zaliczki w ramach tej pożyczki, opłaty zbiorcze w ramach tej pożyczki, opłatę poręczeniową płatną na rzecz poręczyciela za tę pożyczkę. Zawiadomienie o poręczeniu ma zawierać m.in. kwotę niespłaconą w odniesieniu do każdej pożyczki w przypadku, której wykonano poręczenie (pkt. 4.3.1.1). Poręczyciel ma obowiązek dostarczyć wierzycielowi (pocztą lub drogą elektroniczną) pisemne potwierdzenie poręczenia w ciągu 5 dni roboczych od daty dostarczenia poręczenia (pkt. 5.1), każde potwierdzenie poręczenia zostanie sporządzone w formie wskazanej w załączniku nr 4 (wzór potwierdzenia poręczenia) do niniejszej umowy i będzie zawierać dane dotyczące daty wejścia poręczenia w życie, daty wygaśnięcia poręczenia, poręczenie udzielone przez poręczyciela na rzecz wierzyciela na podstawie niniejszej umowy będzie skuteczne od daty wejścia w życie poręczenia (pkt. 5.2-5.3).

(dowody: umowa por ęczenia -k. 20 – 39).

2 stycznia 2020 r. wystawiono pismo, którym główny księgowy potwierdził, że (...) INC. na podstawie umowy z dnia 7 marca 2019 r. spłaciła w całości na rzecz wierzyciela należności wynikające z umów wskazanych w dokumencie stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszego potwierdzenia wypłaty kwot poręczenia.

Powyższe należności zostały spłacone przez poręczyciela:

1) w wysokości wskazanej w kolumnie zatytułowanej (niewypłacona kwota)

2) w dniu wskazanym w kolumnie (data subrogacji),

- opisanych w dokumencie stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszego potwierdzenia wypłaty kwot poręczenia

W załączniku nr 1 do umowy poręczenia – wykazie wierzytelności wynikających z niespłaconych pożyczek 2 stycznia 2020 r. wskazano jako niespłaconą kwotę z umowy pożyczki -12.246,01 zł., datę surogacji 2 stycznia 2020 r.

(dowody: potwierdzenie wyp łaty kwot poręczenia – k. 67; załącznik – k. 69).

7 stycznia 2020 r. sporządzone zostało przez pełnomocnika powoda pismo – zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty.

(dowody: pismo z dnia 7 stycznia 2020 r. – k. 76).

S ąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony (umowa pożyczki, umowa poręczenia, oświadczenie głównego księgowego, dowody przelewów etc), których prawdziwości i autentyczności co do zasady nie kwestionowała żadna ze stron.

Powód w piśmie z dnia 3 listopada 2020 r. cofnął powództwo w części w zakresie kwoty 2.433,79 zł. bez zrzeczenia się roszczenia, cofniecie nastąpiło zatem przed rozpoczęciem rozprawy.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.).

W myśl art. 355 k.p.c. Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie cofnięcie przez powoda pozwu nie jest sprzeczne z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa. Wobec skutecznego cofnięcia powództwa przez powoda umorzenie postępowania stało się możliwe.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 355 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt. 1. sentencji.

Przechodząc do oceny prawnej powództwa wskazać należało, iż nie zasługuje ono na uwzględnienie.

Należy wskazać, że pierwotnego wierzyciela i pozwaną łączyła umowa pożyczki. Zgodnie zaś z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). To strony dysponują przedmiotem postępowania i są w najwyższym stopniu zainteresowane jego wynikiem, wobec czego to na nich, co do zasady, ciąży obowiązek powoływania i przedstawiania sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nie udowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak m. in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia1975 r., sygn. akt III CRN 26/75, niepublikowanym – źródło L..pl nr (...)).

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwana zawarła umowę pożyczki z pierwotnym wierzycielem, powód przedstawił na tę okoliczność dowody w postaci wniosku o udzielenie pożyczki, umowę pożyczki, dowody przelewu na kwotę odpowiadającą kwocie pożyczki.

O ile wykazany został fakt zawarcia umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda, o tyle zgodzić się należy z pozwaną, że powód nie wykazał istnienia po jego stronie legitymacji czynnej. Nie jest w ocenie Sądu wystarczające dla przyjęcia następstwa prawnego po stronie wierzyciela przedłożenie umowy poręczenia i oświadczenia – potwierdzenia wpłaty kwot poręczenia. Z przedłożonej umowy poręczenia, zawartej 7 marca 2019 r., wynika, że poręczyciel – powód zobowiązał się udzielić poręczeń wierzycielowi, zaś wierzyciel zobowiązał się do zapłaty opłaty poręczeniowej za każdą pożyczkę objętą poręczeniem. Z powyższej umowy wynika, że powód zobowiązał się udzielić poręczeń na przyszłość za zobowiązania wynikające z udzielonych pożyczek. Należy mieć na uwadze, że umowę poręczenia zawarto 7 marca 2019 r., zaś umowę pożyczki w maju tego roku. Z umowy tej w żaden sposób nie można zatem wywodzić, że powód poręczył za określone zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki nr (...), zawartej z pozwaną. Z umowy poręczenia wynika, iż poręczyciel zobowiązał się do udzielenia poręczeń oraz przygotowania i dostarczenia wierzycielowi potwierdzenia poręczeń. Wierzyciel miał natomiast złożyć stosowne oświadczenia, co do wierzytelności, które mają zostać objęte tym poręczeniem. Tymczasem mimo postanowień umownych powód nie przedłożył oświadczenia wierzyciela dotyczącego zobowiązania, co do którego wierzyciel żąda objęcia poręczeniem (pkt. 3.1.1.). Tylko bowiem z tego oświadczenia wynikałoby, jakiej pożyczki dotyczy objęcie poręczeniem i jakiej kwoty poręczenie dotyczy, czy też wysokość opłaty poręczeniowej. Powód nie przedłożył także pisemnego potwierdzenia poręczania (pkt. 5.1), które potwierdzałoby udzielenie poręczenia za ten konkretny dług, nadto wskazywałoby od kiego poręczenia udzielono i kiedy ono wygaśnie. Wobec powyższego Sąd nie może przyjąć, że do udzielania poręczenia za zobowiązanie pozwanej wynikające z umowy pożyczki nr (...) w ogóle doszło. Skoro bowiem umowa z 7 marca 2019 r. przewidywała podjęcie określonych czynności w ramach udzielenia poręczenia, a nie wykazano, aby czynności tych dokonano, nie ma podstaw do przyjęcia, ze powód nabył wierzytelność względem pozwanej. Nadto w żaden sposób nie wykazano, że pożyczkodawca wykonał swoje zobowiązanie z umowy i opłatę poręczeniową uiścił. Podkreślenia wymaga, że dla przyjęcia, że poręczenie za zobowiązanie pozwanej miało miejsce nie wystarcza także przedłożenie dokumentu w postaci oświadczenia z 2 stycznia 2010 r. (k. 68), w którym potwierdzono dokonanie spłaty na rzecz wierzyciela za należności wynikające z umów wskazanych w dokumencie stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszego Potwierdzenia wypłaty kwot poręczenia. W samym dokumencie nie wskazano o zapłatę jakiej kwoty chodzi, czy jakiego zobowiązania ta kwota dotyczy. Przedłożony załącznik nr 1 jak wskazuje tytuł (opis) dokumentu (k. 69) nie stanowi załącznika do Potwierdzenia wypłaty kwot poręczenia, jak wskazano w samym oświadczeniu, ale załącznik do umowy poręczenia, przy czym, nie wskazano daty zawarcia poręczenia.

Nadto wskazać należy, że powód nie był konsekwentny co do rodzaju źródła swej legitymacji. W toku niniejszego postępowania mimo że powód legitymację tę wywodził z umowy poręczenia zawartej w dniu 7 marca 2019 r. z (...), to jednak w poczet złożonych przez siebie dowodów załączył pismo z dnia 7 stycznia 2020 r. zatytułowane „zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty”, podobnie na zawiadomienie pozwanej o przelewie wierzytelności powoływał się w pozwie. Przy czym powód nie przedstawił umowy przelewu wierzytelności. Rzeczą powoda było wykazanie, że nabył skutecznie wierzytelność względem pozwanej, czy to na podstawie umowy poręczenia, czy umowy przelewu wierzytelności. Tymczasem powód nie wykazał, że nastąpił przelew wierzytelności, nie wykazał też, że udzielił poręczenia za zobowiązanie pozwanej, nie wynika to z bynajmniej z umowy z dnia 7 marca 2019 r. Pozwana zaś zanegowała dokonanie poręczenia, jak też spłatę należności wynikającej z umowy zawartej z pozwaną przez (...). Zgodnie z art. 518 § 1 pkt 1 k.c. wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje wówczas, gdy osoba, która spłaca wierzyciela płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście lub pewnymi przedmiotami majątkowymi. Powód określonych dowodów dokonania spłaty nie przedstawił, wobec czego nie wykazał, że wypełnił dyspozycję wyżej powołanego przepisu. Co prawda przedłożył dokument wystawiony przez (...)potwierdzający dokonanie przez niego zapłaty, jednakże w ocenie Sądu moc dowodowa tego dokumentu jest nikła, wobec kapitałowego powiązania spółek, wątpliwości co do źródła legitymacji czynnej powoda, a także nieprzedłożenia dowodu spłaty zadłużenia pozwanej.

Pierwszy z wymienionych zarzutów pozwanej, jako najdalej idący, okazał się zasady, wobec czego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W tych okolicznościach nie ma potrzeby analizowania kolejnych zarzutów pozwanej w tym dotyczących klauzul abuzywnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.720 § 1 k.c. w zw. z art. 518 § 1 pkt 1 k.c. oraz art. 509 k.c. a contrario oddalił powództwo (pkt.2. wyroku).

W punkcie 3. wyroku orzeczono o kosztach procesu mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, o której mowa w art. 98 § 1 k.p.c. W konsekwencji należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.600 zł, albowiem powód przegrał proces w całości. Wskazać należy, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że stronę cofającą pozew, czy środek zaskarżenia uznaje się za przegrywającą sprawę (por. postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2000 r., sygn. akt I PKN 97/00, OSNP z 2002 r., nr 1, poz. 14, LEX nr 49897; postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2009 r., sygn. akt V CZ 58/09, niepubl.. LEX nr 551159). Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CZ 208/11, LEX nr 1214570). Zatem aby strona cofająca pozew nie była obciążona kosztami postępowania powinna wykazać, że wniesienie pozwu było niezbędne dla dochodzenia jej praw. W ocenie Sądu powód nie wykazał, iż wystąpienie z powództwem w nn. sprawie było konieczne do dochodzenia jego praw, ani że cofniecie pozwu ma związek z zaspokojeniem tej części roszczenia.

Na wydatki poniesione przez pozwanego składała się następujące kwota 3.600 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika (ustalone na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).