Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 12 stycznia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Ewa Spich – Jakubanis

Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Aneta Kamola

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2021 roku w Puławach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. F.

przeciwko A. K. (1)

o wydanie nieruchomości

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda S. F. na rzecz pozwanego A. K. (1) kwotę 4.969 zł (cztery tysiące dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od powoda S. F. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Puławach kwotę 2.029,46 zł (dwa tysiące dwadzieścia dziewięć złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem zwrotu wydatków.

I C 696/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 31 maja 2017 roku powód S. F. wniósł o nakazanie pozwanemu A. K. (1) wydania pasa gruntu o długości 100 m i szerokości 5 metrów, o łącznej powierzchni 500 m2 stanowiącego część działki nr (...) położonej w K. gmina W., która to działka jest własnością S. F.. W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powód wskazał, iż jego matka L. F. była właścicielką przedmiotowej działki, zaś wobec jej śmierci i treści postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku w sprawie I Ns 712/11 aktualnie to jemu przysługuje prawo własności tej nieruchomości. Działka ta graniczy z działką nr (...) stanowiącą własność pozwanego A. K. (1), który jednakże wjeżdża do swojej posesji przez pas gruntu działki nr (...), jak również na tej nieruchomości postawił ogrodzenie z metalowej siatki na słupkach, przy czym wystosowywane do niego wezwania do usunięcia ogrodzenia i zaprzestania korzystania z działki nr (...) pozostały bezskuteczne.

W odpowiedzi na pozew pozwany nie uznał powództwa podnosząc zarzut zasiedzenia spornego pasa gruntu, wskazując iż ta część działki nr (...) jest w jego nieprzerwanym posiadaniu od 1998 roku, zaś uprzednio - od lat 60-tych XX wieku - samoistnymi posiadaczami tej nieruchomości byli jego rodzice, z uwagi na dokonaną w rodzinie nieformalną „zamianę” działek.

W konsekwencji pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. /k. 18-19/.

Pismem z dnia 28 października 2019 roku powód ostatecznie sprecyzował dochodzone roszczenia wnosząc o nakazanie pozwanemu wydania mu działki nr (...) w zakresie pasa gruntu oznaczonego na mapie sporządzonej przez biegłego punktami 5-804, 5-347,5-805,5-802,5-813,5-810,5-807, 5-808 do 5-804 /k. 261/.

Pozwany podtrzymując zarzut zasiedzenie w zakresie pasa gruntu wyznaczonego punktami 5-347, 5-805, 5-802, 5-813, 5-810, 5-807, wnosił o oddalenie powództwa. /k. 274/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Działka nr (...) jest położona w K. w bezpośrednim sąsiedztwie działki (...). Naprzeciwko tych działek – po drugiej stronie drogi publicznej tj. działki nr (...) położona jest działka nr (...), przy czym jeszcze w latach 60— tych XX wieku wszystkie te nieruchomości znajdowały się w posiadaniu poprzedników prawnych A. K. (1) i S. F., zaś działki (...) stanowiły całość /plan sytuacyjny do zezwolenia na budowę k. 76/. Zgodnie z dokonanymi w rodzinie uzgodnieniami, L. F. - matka S. F. - objęła w posiadanie, a następnie uwłaszczyła się na działkę obecne oznaczoną nr 930, zaś jej brat M. K. (1) na działki obecnie oznaczone nr 172 i nr 6 / bezsporne, (...) akta uwłaszczeniowe - koperta/.

Z uwagi na niewystarczającą szerokość działek po obu stronach drogi, w celu racjonalnego wykorzystania działki (...), w tym zapewnienia dojazdu do siedliska pomiędzy M. K. (1) a jego siostrą L. F. zawarta została nieformalna ustna umowa zamiany, na mocy M. K. (1) objął w posiadanie działkę nr (...) bezpośrednio sąsiadującą z działką nr (...), zaś L. F. analogiczny obszar działki nr (...) po przeciwnej stronie drogi /zeznania S. F. k. 28-29, zeznania A. K. (1) k. 29-29v, zeznania świadka H. K. k. 67v-68v, zeznania świadka G. W. k. 69-69v, zeznania świadka C. Z. k. 69v-70, zeznania świadka M. K. (2) k. 70-70v/.

Umowa ta nigdy nie została sformalizowana, jednakże bezpośrednio po jej dokonaniu każda z działek została ogrodzona przez nowego posiadacza w ten sposób, że część działki nr (...) za pomocą drewnianego płotu „włączona” została w obręb siedliska M. K. (1). L. F. na znajdującej się w jej posiadaniu części działki nr (...) wzniosła „własne” budynki: murowany dom mieszkalny i budynki gospodarcze, a jej brat na początku lat 80-tych wybudował murowaną stodołę w ten sposób, że jej część znalazła się na działce (...). Na działce (...) wzniesiona została przez M. K. (1) szklarnia. Dojazd do siedliska M. K. (1) obejmującego działkę nr (...) i części działki nr (...) odbywał się szlakiem drożnym biegnącym od drogi publicznej przez działkę (...). Rodzina M. K. (1) korzystała także rolniczo z części działki (...) znajdującej się poza ogrodzeniem: zostały tam posadzone borówki, postawiony tunel ogrodniczy, M. K. (1) dokonał także szeregu nasadzeń. Jeszcze przed datą uwłaszczeń M. K. (1) na całej szerokości działki nr (...) wydobywał glinę, z której wypalane były cegły na budowę budynków /zeznania A. K. (1) k. 29-29v, zeznania świadka H. K. k. 67v-68v, zeznania świadka A. S. k. 68v-68v, zeznania świadka G. W. k. 69-69v, szkic sporządzony przez G. W. k. 65, zeznania świadka C. Z. k. 69v-70, zeznania świadka M. K. (2) k. 70-70v, zezwolenie na budowę stodoły k. 76, plan sytuacyjny do zezwolenie na budowę k. 76, zeznania świadka Z. S. k. 135v-136, zeznania świadka M. S. k. 134v-135/.

Po dacie objęcia w posiadanie przez każdą z rodzin działek uzyskanych w wyniku zamiany, przez kolejnych wiele lat stan posiadania pozostawał niezmienny a relacje pomiędzy rodzinami M. K. (1) i L. F. układały się zgodnie: ich członkowie pozostawali w dobrych, rodzinnych relacjach, nawzajem się odwiedzali z okazji świat i uroczystości rodzinnych. Nigdy nie były także zgłaszane przez którąkolwiek ze stron pretensje czy roszczenia związane z posiadaniem „zamienionych” działek czy jego zakresem /zeznania świadka H. K. k. 67v-68v, zeznania świadka A. S. k. 68v-69v, zeznania świadka G. W. k. 69-69v, zeznania świadka C. Z. k. 69v-70/.

Sytuacja ta nie uległa zmianie także po śmierci M. K. (1) w 1986 roku /bezsporne/.

W wyniku działu spadku po M. K. (1), jego syn M. K. (2) stał się właścicielem m.in działki nr (...) znajdującej się w posiadaniu L. F.. Na mocy umowy z dnia 8 lipca 1997 roku M. K. (2) sprzedał L. F. zabudowaną działkę nr (...) i działkę rolną nr (...) położone w K., przy czym z uwagi na uprzednią zamianę działki nr (...) z działką nr (...) L. F. tytułem nabycia własności w/w działek uiściła M. K. (2) zapłatę jedynie za działkę rolną - działkę nr (...) /umowa k. 64-65v, zeznania M. K. (2) k. 70-70v/.

Pomimo upływu czasu i zakupu przez L. F. działki nr (...) nie zostały podjęte jakiekolwiek inne czynności mające na celu uregulowanie stanu prawnego nieruchomości - działki nr (...), tak aby był on zgodny z faktycznym stanem posiadania, jednakże L. F., nigdy do dnia swojej śmierci w 2010 roku nie żądała od następców prawnych jej nieżyjącego brata wydania jej działki nr (...), pomimo, iż od nieruchomości tej uiszczała należności publicznoprawne / bezsporne, k. 83/.

Spadek po L. F. nabył w całości jej syn S. F. / k. 5/.

S. F. w 2016 roku wezwał A. K. (1) do wydania mu działki nr (...) położonej w K., w tym części włączonej w obręb jego siedliska i części służącej za dojazd do niego /k. 10, zeznania S. F. k. 28-29.

W wyniku powyższego A. K. (1) wydał S. F. część działki nr (...), z której usunął własne uprawy, odmawiając jednakże wydania jej w pozostałym zakresie tj. w obrębie ogrodzenia oraz na odcinku od drogi publicznej do własnego siedliska / bezsporne/.

Sąd Rejonowy w Puławach wyrokiem z dnia 8 października 2018 roku w sprawie I C 647/17 przywrócił A. K. (1) posiadanie części działki nr (...) stanowiącej drogę dojazdową do działki (...) utracone na skutek samowolnego naruszenia przez S. F. / k. 161-162, uzasadnienie k. 162-166/.

Aktualnie w posiadaniu A. K. (1) nadal znajduje się część działki nr (...) w obrębie wyznaczonym lina czerwoną od pkt 5-807 - 5-810- 5-813-5-802- 5-805- 5-808 - 5-804 - na obszarze tym znajduje się bowiem integralna część siedliska, jak również prowadzi nim szlak drożny umożliwiający dojazd do niego z drogi publicznej, a także fragment budynku stodoły i wiata /zdjęcia z oględzin k. 34 (wykonane przez datą wyroku w sprawie I C 647/17) , opinia biegłego geodety k. 180-185, bezsporne/.

Bacząc na powyższe Sąd Rejonowy zważył co następuje.

Okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy ustalone zostały na podstawie tak dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości czy też autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, jak też osobowych źródeł dowodowych: zeznań świadków oraz przesłuchanych w trybie art 299 k.p.c. powoda i pozwanego. Wskazać przy tym należy, iż co do zasady okoliczności te pozostawały poza sporem stron, bowiem ani S. F. - legitymujący się tytułem własności działki nr (...) ani tez A. K. (1) - będący w posiadaniu części tej nieruchomości nie negowali, iż ówcześni posiadacze przedmiotowych nieruchomości dokonali ich nieformalnej zmiany, w wyniku której M. K. (1) ( ojciec pozwanego) objął w posiadanie działkę nr (...), której część zagospodarował w ramach własnego siedliska i która służyła mu także jako dojazd do niego, zaś jego siostra L. F. (matka powoda) – położoną po przeciwnej stronie drogi działkę nr (...), na której wzniosła własny budynek mieszkalny oraz budynki gospodarcze. W przedmiotowej sprawie niekwestionowany przez żadną ze stron, jak również potwierdzony zgodnymi w tym zakresie zeznaniami wszystkich świadków był także fakt, iż od daty zamiany przez kolejnych kilkadziesiąt lat stan posiadania ukształtowany ową nieformalna umową rodziców stron był niezmienny oraz aprobowany i respektowany przez wszystkich członków obu rodzin, co więcej sytuacja ta nie uległa zmianie ani po śmierci M. K. (1) ani nawet po formalnym nabyciu w 1997 roku własności „zamienionej” działki przez L. F., która nigdy nie występowała do następców prawnych swojego brata o wydanie jej działki (...). Znamienne przy tym jest – co wprost wynika z zeznań M. K. (2) - iż L. F. właśnie z uwagi na uprzednią „zamianę” z bratem nabywając własność działki nr (...) dokonała na rzecz M. K. (2) zapłaty jedynie za działkę nr (...).

W przedmiotowej sprawie, wobec charakteru żądania powoda i podniesionego przez pozwanego zarzutu zasiedzenia oraz bezspornej okoliczności, iż do dnia dzisiejszego część działki nr (...) nadal znajduje się w posiadaniu pozwanego, spór koncentrował się natomiast wokół charakteru umowy, na podstawie której poprzednik prawny A. K. (1) objął w posiadanie działkę nr (...), a w konsekwencji czy posiadanie to miało charakter posiadania samoistnego czy też – jak wywodził powód – zamiarem obu rodzin było jedynie „czasowe” zezwolenie na korzystanie z cudzej nieruchomości, a tym samym posiadanie działki nr (...) było jedynie posiadaniem zależnym, a więc nie mogącym prowadzić do zasiedzenia, a w konsekwencji do skutecznego zniweczenia dochodzonego roszczenia windykacyjnego.

Zgodnie z art. 222 § 1 kc właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, zaś przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. ( art. 222 § 2 kpc).

Innymi słowy, istotą roszczenia windykacyjnego, jest przyznanie właścicielowi uprawnienia do władania, z wyłączeniem nieuprawnionej ingerencji osób trzecich, stanowiąca jego własność rzeczą.

Tym samym, dla uwzględnienia zgłoszonego żądania niezbędne jest wykazanie przez powoda, iż jest właścicielem rzeczy oraz co oczywiste, iż nastąpiła ingerencja w jego prawo, zaś z kolei pozwanego obciąża wykazanie, iż dokonane przez niego wkroczenie w cudzą sferę własności legitymowane jest przysługującym mu, a skutecznym wobec właściciela uprawnieniem wynikającym czy to z ograniczonego prawa rzeczowego czy też stosunków obligacyjnych.

Nie budzi także wątpliwości, iż roszczenie windykacyjne nie może zostać uwzględnione w sytuacji, gdy zgłoszone zostało przez podmiot, który utracił przymiot właściciela - gdy z uwagi na upływ czasu, własność nieruchomości nabyta została przez jej samoistnego posiadacza.

Zgodnie z art. 172 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny. (Dz. U. z dnia 18 sierpnia 1990 r.) tj. w dacie, w której M. K. (1) wszedł w posiadanie działki nr (...), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat 10 jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat 20 posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze ( § 2).

Z kolei, od dnia 1 października 1990 roku w myśl art 172 k.c. w zw. art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U.1990.55.321 z dnia 1990.08.18) terminy zasiedzenia wynosiły odpowiednio 20 i 30 lat.

Innymi słowy, długoletnie – 20 lub 30 letnie posiadanie nieruchomości prowadzi po stronie posiadacza do uzyskania przymiotu właściciela, pomimo iż formalnie tytułem tym legitymuje się w obrocie prawnym inny podmiot, jeżeli oczywiście posiadanie to nosi on znamiona samoistności.

Zasiedzenie jako instytucja prowadząca do nabycia prawa na skutek upływu czasu umożliwia - sankcjonując stan faktyczny - usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. W konsekwencji, na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je w sposób pierwotny, niezależnie od dotychczasowego właściciela. /R. M., Zasiedzenie i rozgraniczenie, W. 1959; A. K., Zasiedzenie w prawie polskim, W. 1964; E. J., Zasiedzenie, Z. 1999; S. W., Zasiedzenie jako sposób nabycia prawa podmiotowego (w:) Rozprawy z prawa..., s. 153).

Tym samym, w przedmiotowej sprawie M. K. (1) nabyłby własność działki nr (...) najpóźniej po upływie 30 lat od daty objęcia jej w posiadanie, przy założeniu oczywiście, iż jego posiadanie miało charakter posiadania samoistnego.

Jak podnosi się w doktrynie, posiadanie cechuje się samoistnością – a więc może prowadzić do zasiedzenia – wówczas, gdy po stronie posiadacza występują dwa elementy: fizyczne władanie rzeczą oraz co istotne, uzewnętrzniona na zewnątrz, manifestowana w sposób widoczny dla otoczenia wola władania rzeczą tą „dla siebie” jak właściciel. „Pierwszy z elementów budujących samoistne posiadanie występuje wtedy, gdy dana osoba znajduje się w sytuacji pozwalającej jej na korzystanie z rzeczy w taki sposób, w jaki mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo własności, przy czym nie jest wymagane efektywne korzystanie z rzeczy, wystarczy sama możliwość korzystania, rozumiana jako możliwość używania tej rzeczy, pobierania z niej pożytków, przekształcenia lub nawet zniszczenia. Władztwo nad rzeczą musi być stanem trwałym (choć przejściowo posiadacz może nie wykonywać władztwa bez utraty posiadania), nie napotykającym skutecznego oporu osób trzecich.” Z kolei „wola władania dla siebie (animus rem sibi habendi) przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w jego sferze swobodnej dyspozycji, przy czym ocena podejścia uwzględnia rzeczywistą wolę władającego, ale dokonywana jest obiektywnie, z punktu widzenia otoczenia posiadającego /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2010 roku I CSK 586/09 LEX nr 630169/.

Innymi słowy, „wola posiadacza władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi) przejawia się w czynnościach faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Przedsiębrana w taki sposób dyspozycja posiadacza powinna odpowiadać dyspozycjom właściciela, chociażby posiadacz nie miał przekonania, że jest właścicielem”. /postanowienie SN z dnia 14.07.2010 r. V CSK 17/10 LEX nr 852594/.

W niniejszej sprawie, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób uznać, iż posiadanie działki nr (...) przez M. K. (1) nie miało charakteru posiadania samoistnego. Na taki charakter posiadania wskazuje bowiem nie tylko okoliczność, iż od daty „zamiany” on i jego rodzina korzystali z niej z wyłączeniem jej właścicieli, ale przede wszystkim to, że działka ta – jej część objęta została wspólnym ogrodzeniem z będącą własnością ojca pozwanego działką (...) i wraz z nią zagospodarowana stając się integralną częścią siedliska, co więcej także dojazd do siedliska od drogi publicznej odbywał się także działką (...). Znamienne dla oceny charakteru posiadania jako samoistnego jest także to, iż tak M. K. (1), jak i przede wszystkim druga strona owej umowy zamiany - jego siostra L. F., po objęciu zmienionych działek w posiadanie wybudowali na nich budynki: M. K. (1) stodołę, której część już zlokalizowana została na działce (...) oraz szklarnię, L. F. zaś własny dom i budynki gospodarcze, zaś tak ukształtowany stan posiadania pozostawał bezsporny przez ponad 30 lat - aż do chwili gdy już po śmierci L. F. jej syn zażądał od A. K. (1) - syna M. K. (1) wydania działki (...). Co więcej, jak wynika ze zgodnych w tym zakresie zeznań świadków to właśnie niewystarczająca szerokość działek po obu stronach drogi utrudniająca racjonalne ich zagospodarowanie, była właśnie motywem dokonanej zamiany, przy czym nie bez znaczenia jest także to, iż objęcie działki (...) w posiadanie przez M. K. (1) nie nastąpiło pod tytułem „darmym”, bowiem jego siostra w zamian za działkę (...) objęła w posiadanie działkę (...), na której wzniosła własne siedlisko. Powyższe, w konsekwencji nie pozwala na uznanie za wiarygodne zeznań tak powoda, jak również świadków: B. F. i M. T. - żony i córki, iż owa umowa pomiędzy poprzednikami prawnymi stron miała mieć jedynie charakter „czasowy” nie zaś „trwałej” zamiany i ustała w chwili zakupu przez L. F. działki nr (...). Stanowisko temu przeczy bowiem chociażby okoliczność, iż L. F. stając się formalnie właścicielką działki nr (...) nie uiściła za nią zapłaty na rzecz jej ówczesnego właściciela M. K. (2) właśnie z uwagi na dokonana zamianę, jak również, już po dacie uzyskania tytułu prawnego do zamienionej działki nr (...) sama nigdy nie wystąpiła przeciwko następcy prawnemu jej brata o wydanie jej działki nr (...). Podnieść przy tym należy, iż jakkolwiek żadna z osób przesłuchanych w niniejszej sprawie nie była bezpośrednim uczestnikiem rozmów i uzgodnień poprzedzających dokonaną przez rodzeństwo zamianę, czerpiąc swoją wiedzę co do genezy zaistniałej sytuacji wyłącznie z rodzinnych relacji lub też bieżących obserwacji, to jednakże, przy założeniu racjonalności czynności podjętych przez poprzedników prawnych stron nie sposób przyjąć, iż którakolwiek z rodzin podjęłaby wiążącą się niewątpliwie ze znacznymi nakładami finansowymi decyzję o budowie murowanych, trwale związanych z gruntem budynków, w sytuacji gdyby wzajemne uzgodnienia dotyczyły jedynie czasowej możliwości korzystania z cudzej działki. Oceny powyższej nie zmienia przy tym okoliczność, że pomimo upływu czasu nie zostały podjęte czynności mające na celu formalnoprawne usankcjonowanie faktycznego sposobu korzystania z zamienionej działki (...), czego konsekwencją była okoliczność, iż każdy właścicieli uiszczał należności publicznoprawne także za działki będące w posiadaniu sąsiada.

Stąd też, uznać należy, iż pozwany wykazał, iż posiadanie przez jego ojca a następnie prze niego samego działki (...), w każdym razie tej jej części, która objęta była jednym ogrodzeniem z działką (...) oraz zajętą przez budynek stodoły i stanowiącą jej część wiatę, a także wykorzystywaną jako dojazd do siedliska miało charakter posiadania samoistnego i doprowadziło, jeszcze przed datą wniesienia przez S. F. pozwu o wydanie nieruchomości do nabycia jej własności w drodze zasiedzenia.

Oceny powyższej, z uwagi na charakter nabycia własności przez zasiedzenie nie zmienia okoliczność, iż A. K. (1), po wezwaniu przez S. F. „zwrócił” mu część działki poza wykorzystywanym na codzień obszarem, w szczególności nie może to niejako automatycznie oznaczać, że nie legitymował się przymiotem posiadacza samoistnego tej nieruchomości, a już napewno części, która włączona została do jego własnego siedliska czy też wykorzystywana była jako dojazd do niego. Okoliczność ta znajduje także potwierdzenie w fakcie, iż naruszenie tego posiadania przez S. F. skutkowało wytoczonym mu skutecznie przez A. K. (1) powództwem posesoryjnym.

Z uwagi na powyższe uznać należy, iż w wyniku zasiedzenia części nieruchomości - działki nr (...) przez A. K. (1), S. F. utracił jej własność, a tym samym jego powództwo windykacyjne w tym zakresie podlega oddaleniu.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak na wstępie.

Przechodząc do rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Generalną zasadą rozstrzygania o kosztach procesu jest art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W niniejszej sprawie wobec oddalenie powództwa w całości uznać należy, iż strona przegrywająca jest powód i na nim tez ciąży obowiązek zwrotu na rzecz pozwanego poniesionych przez niego kosztów procesu w łącznej wysokości 4.969 zł obejmujących koszty zastępstwa procesowego ustalone w wysokości 2.952 zł na podstawie spisu kosztów złożonego przez pełnomocnika pozwanego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł oraz kwotę 2.000 zł z tytułu poniesionych przez pozwanego wydatków związanych z opinią biegłego.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie, ponad kwoty uiszczonych przez strony zaliczek wydatkowana została z sum budżetowych Skarbu Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego kwota 2.029,46 zł, a w konsekwencji, biorąc pod uwagę wynik postępowania zasadne jest orzeczenie o jej ściągnięciu od powoda.

Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze oraz działając w oparciu o powołane przepisy prawa, Sąd Rejonowy orzekł, jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron ( P.I)