Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 października 2021r. Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. F. kwotę 11.030 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, dalej idące powództwo oddalił oraz orzekło o kosztach procesu i kosztach sądowych.

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne (k. (...)), które Sąd Okręgowy przyjął za własne (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 kpc).

Sąd Okręgowy również za własne przyjął oceny Sądu pierwszej instancji (k. (...), art. 387 § 2 ¹ pkt 2 kpc).

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 362 kc, poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nie przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym powód przyczynił się do zdarzenia szkodowego na poziomie 40%,

2.  naruszenie art. 233 § 1 w zw. z art. 13 § 2 kpc, poprzez przekroczenie przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów, uchybienie zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym powód nie przyczynił się do zdarzenia,

3.  naruszenie art. 233 § 1 w zw. z art. 13 § 2 kpc, poprzez przekroczenie przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów, uchybienie zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie na podstawie jednego dokumentu, tj. protokołu kontroli pracodawcy z 8 marca 2017r., że powierzchnia drogi komunikacyjnej, na której doszło do zdarzenia nie była utrzymana w stanie nie stwarzającym zagrożeń dla użytkowników.

Wskazując na powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwot: 9.200 zł., 288 zł. i 48 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy, jak już wskazano, podziela zarówno dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak i podziela jego ocenę dowodów oraz rozważania prawne (nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania), a których apelacja skutecznie nie podważa, stanowiąc jedynie pozbawianą podstaw polemikę zarówno z ustaleniami faktycznymi oraz oceną prawną kwestii przyczynienia się powoda do zdarzenia. Istota podniesionych przez apelującą zarzutów naruszenia tak prawa materialnego jak i procesowego oraz wywody ich uzasadnienia, sprowadzają się zatem wyłącznie do negowania kwestii przyjęcia przez Sąd Rejonowy przyczynienia się poszkodowanego do zdarzenia.

Odnosząc się zatem do powyższych zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że podziela szeroko prezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych pogląd, że samo ustalenie przyczynienia się poszkodowanego nie nakłada na sąd obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza o stopniu tego zmniejszenia. Ustalenie przyczynienia jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku szkody, a ponadto stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, a rozważenie wszystkich okoliczności in casu, w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej - jest jego powinnością. Do okoliczności, o których mowa w art. 362 k.c., zaliczają się natomiast - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. Zatem ustalenie przyczynienia się jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania i to warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody, a ponadto stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia (zob. m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2009r., IV CSK 241/09, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 września 2014r., I ACa 753/14).

Przede wszystkim, w ocenie Sądu Okręgowego, poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, uzasadniające, w świetle powyższych rozważań, brak przesłanek do przyjęcia podstaw do obniżenia należnego powodowi zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z wypadkiem, nie zostały skutecznie przez apelującą zakwestionowane poprzez podniesione zarzuty naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc. Tak więc, zdaniem Sądu Okręgowego, jak już wcześniej wskazano, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana bez naruszenia wymogów przewidzianych w przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie, w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżący, dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie zebranych dowodów, w tym przede wszystkim dowodów z dokumentów, zeznań świadków jak i zeznań powoda. Po pierwsze zatem w protokole kontroli P. (...)z (...)., jak ustalił Sąd Rejonowy, powierzchnia drogi komunikacyjnej, po której poruszał się powód na terenie zakładu pracy nie była utrzymana w stanie niestwarzającym zagrożenia dla użytkowników, a ponadto Inspektor pracy nakazał również wyposażyć w balustradę lub inne zabezpieczenie od strony przestrzeni otwartej schody zewnętrzne na drodze komunikacyjnej prowadzącej do hali pił. Przy czym okoliczność występowania powyższych istotnych uchybień pracodawcy nie była przez skarżącą kwestionowana, co wynika z wywodów uzasadnienia apelacji (k. (...)). Po drugie podnosząc okoliczność, że istniejące w dniu zderzenia trudne warunki na terenie zakładu, tj. występujące oblodzenie, musiały być powodowi znane i tym samym mobilizować do zachowania większej ostrożności, skarżąca pomija już, że z zeznań bezpośredniego świadka zdarzenia T. B. (k. (...)), a z którymi w zgodzie, w tym zakresie, postawały zeznania powoda (k. (...)) wynikało, że obaj z powodem po terenie zakładu szli nie za bardzo szybko, bo było ślisko, że szli ostrożnie, gdyż chwilę wcześniej świadek również poślizgnął się oraz, że wchodząc na schody powód patrzył przed siebie. Nadto świadek zeznał również, że na terenie zakładu była też inna droga, na której jednak było jeszcze bardziej ślisko. Te zatem okoliczności przemawiały, mając na uwadze wyżej powołane poglądy judykatury, za zasadnością przyjęcia braku podstaw, do obniżenia należnego powodowi zadośćuczynienia i odszkodowania, co czyniło także bezzasadnym zarzut naruszenia przepisu art. 362 kc. Można by oczywiście hipotetycznie założyć, że gdyby powód zachował jeszcze większą ostrożność, to do zdarzenia by nie doszło. Jednak zachowanie tejże ostrożności w granicach przeciętnego, starannego działania, a takie było, jak wynika z zebranego materiału, przez powoda zachowane, już nie uzasadniało zmniejszenia należnych mu od pozowanej świadczeń, nawet w sytuacji gdyby jego zachowaniu można było przypisać jakiekolwiek przyczynienie się do zdarzenia, ale zważywszy na ewidentne i istotne, wyżej wskazane uchybienia pracodawcy, w zakresie zapewnienia możliwości bezpiecznego przemieszczania się po terenie zakładu w trudnych warunkach atmosferycznych, również o tymże przyczynieniu się poszkodowanego, nie mogło być mowy w okolicznościach sprawy.

Z powyższych zatem względów, gdy zarzuty i wywody uzasadnienia apelacji w żaden sposób nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i uzasadniającej je argumentacji, apelacja, ta nie mogła podlegać uwzględnieniu. Z wyżej wskazanych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 w zw. z art. 13 § 2 kpc, oddalił apelację.

Sygnatura akt: (...) Ś., dnia (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)