Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Roman Troll

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2021 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Spółki (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko Gminie R.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt I C 863/19

1)  prostuje w rubrum zaskarżonego wyroku oznaczenie strony pozwanej poprzez wskazanie, że sprawa toczy się przeciwko Gminie R.,

2)  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten sposób, że:

a)  zasądza od pozwanej na rzecz powódki 20,81 zł (dwadzieścia złotych i osiemdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 grudnia 2018 r.,

b)  oddala powództwo w pozostałej części,

3)  oddala apelację w pozostałej części,

4)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Roman Troll

Sygn. akt III Ca 797/20

UZASADNIENIE

do wyroku z 15 grudnia 2021 r.

Powódka Spółka (...) Spółka Akcyjna w B. 19 sierpnia 2018 r. wniosła o zasądzenie od pozwanej Gminy R. na jej rzecz 682,24 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz
o kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że pozwana nie wywiązała się ze swoich obowiązków, gdyż nie przedłożyła ona osobom eksmitowanym ofert dostarczenia pomieszczeń tymczasowych, a lokatorzy ci nadal zajmują bezumownie lokale należące do powódki; domagała się kwoty, która stanowi odszkodowanie dotyczące lokali zajmowanych przez S. S., M. D. oraz D. N. (lokal przy ul. (...) - okres od 17 września 2015r. do 23 września 2015 r.; lokalu przy ul. (...) - okres od 12 grudnia 2015 r. do 14 stycznia 2016 r.; lokal przy ul. (...) - okres od 30 lipca
2015 r. do 31 sierpnia 2015 r.).

Uwzględniając żądanie powyższego pozwu zapadł nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie został zaskarżony przez pozwaną, która wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Zarzuciła brak wykazania wystąpienia i wysokości powstałej szkody oraz, że w okresie za który dochodzone jest odszkodowanie istniał realna możliwość wynajęcia lokali oraz za jaką kwotę; podniosła też zarzut przedawnienia roszczenia.

Wyrokiem z 18 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo (pkt 1.) i zasądził od powódki na rzecz pozwanej 270 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu (pkt 2.).

Orzeczenie to zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych:

W stosunku do S. S. 23 kwietnia 2010 r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wydał wyrok zaoczny, w którym to nakazał mu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w R., przy ulicy (...) i wydanie go powódce
w stanie wolnym od osób i rzeczy, jednocześnie ustalając w punkcie drugim, iż powyższemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Pismem z 10 września 2015 r. komornik sądowy wezwał pozwaną do wskazania noclegowni dla S. S. (wpłynęło ono do pozwanej 16 września 2015 r.), pozwana pismem z 23 września 2015 r. wskazała, że noclegownia dla niego znajduje się przy ulicy (...) w R.; komornik otrzymał pismo 30 września 2015 r.

W stosunku do D. N. 11 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wydał wyrok zaoczny, w którym to nakazał mu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ulicy (...) i wydanie go powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy, jednocześnie ustalając w punkcie drugim, iż powyższemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Pismem z 3 czerwca 2015 r. komornik sądowy wezwał pozwaną do wskazania pomieszczenia tymczasowego dla D. N. (pozwana otrzymała je 15 czerwca 2015 r.), pozwana pismem z 21 sierpnia
2015 r. wskazała, że nie dysponuje pomieszczeniami tego typu; pismo wpłynęło do komornika 31 sierpnia 2015 r.

W stosunku do M. D. 4 maja 2005 r. wydano wyrok zaoczny, w którym to nakazano mu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w R., przy ulicy (...) i wydanie go powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy, jednocześnie ustalając w punkcie drugim, iż powyższemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Pismem z 4 grudnia 2015 r. komornik sądowy wezwał pozwaną do wskazania pomieszczenia tymczasowego dla powyższej osoby (pozwana otrzymała je 11 grudnia
2015 r.), pozwana poinformowała, że nie dysponuje pomieszczeniem tego typu - odpowiedź wpłynęła do komornika 14 stycznia 2016 r.

Na mocy uchwały z 28 maja 2013 r. wskazano, że stawki czynszowe za lokale należące do powódki a mieszczące się w R. określa załącznik numer 3 do tej uchwały.

Na mocy uchwały nr (...). wprowadzono regulamin rozliczania zużycia wody pitnej w lokalach i budynkach (...) S.A. w B. oraz użytkowania wodomierzy lokalowych i ustalania opłat za wodę i odprowadzanie ścieków. Z kolei uchwałą z 21 grudnia 2012 r. w sprawie ustalenia stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi ustalono stawki za gospodarowanie odpadami komunalnymi uzależnione od sposobu zbierania odpadów oraz wielkości pojemnika.

Na podstawie uchwały numer (...) z 24 lutego 2015 r. w sprawie zatwierdzenia planu gospodarczego na rok 2015, dla nieruchomości położonej w R. przy
ul. (...) ustalono zaliczkę na koszty wywozu nieczystości stałych w wysokości 9 zł.
Z kolei na podstawie uchwały z 25 sierpnia 2003 r. przyjęto regulamin wspólnoty mieszkaniowej przy ulicy (...).

Powódka wielokrotnie wzywała pozwaną do zapłaty odszkodowania z tytułu z tytułu niedostarczenia przez nią lokali tymczasowych: pismem z 12 marca 2016 r. - do zapłaty 1368,19 zł; notą na 202,97 zł; notą na 8,33 zł.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy, przywołując regulacje art. 1046 § 4 k.p.c., art. 4 ust. 1, 2 i 2a ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, art. 18 ust. 5 tej ustawy, art. 417 § 1 k.c. i art. 118 k.c., uznał powództwo za niezasadne, pomimo zaniechania pozwanej, gdyż brak jest związku przyczynowego pomiędzy niepłaceniem odszkodowania przez zajmujących lokale, a niedostarczeniem im lokali tymczasowych, zaś pozwana odpowiada za to, że powódka nie mogła wynająć lokali, a ta nie wykazała, że było zainteresowanie wynajmem tych lokali. W ocenie Sądu Rejonowego w tej sprawie szkodą jest utrata korzyści,
w postaci ewentualnego czynszu najmu jaki powód mógłby uzyskać na rynku, gdyby lokal nie był zajmowany przez osoby, wobec których orzeczono eksmisję, dlatego powódka powinien wykazać, że miała możliwość wynająć lokal na wolnym rynku za wskazaną w pozwie stawkę czynszu, jednakże nie mogła tego uczynić z powodu niedostarczenia lokalu socjalnego przez pozwaną byłym lokatorom; wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego został zaś wycofany. Z przedłożonych dokumentów nie wynika zaś faktyczna wysokość wszystkich ponoszonych przez lokatorów opłat; powódka dołączyła do akt sprawy tabele sporządzone na własne potrzeby, obejmujące poszczególne kwoty należne od lokatorów, ale w żaden sposób nie wykazała, że uprawnienie do ich naliczenia w danej wysokości wynika z podjętych uchwał . Sąd Rejonowy nie uznał zarzutu przedawnienia roszczenia, gdyż stanął na stanowisku, iż roszczenia najwcześniej wymagalne przedawniłyby się 31 grudnia 2018 r. (nowe brzmienie art. 118 k.c.), jednakże bieg tego terminu został skutecznie przerwany wniesieniem pozwu 19 grudnia 2018 r.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekła na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c.

Apelację od tego wyroku złożyła powódka, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie: art. 233 k.p.c. przez naruszenie zasady swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała zasadności wysokości roszczenia; art. 328 § 2 k.p.c. przez nieustalenie przez Sąd Rejonowy podstawy faktycznej wyroku w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego i niewskazanie faktów, który uznał za udowodnione, w szczególności poprzez niedokonanie własnych ustaleń faktycznych, oparcie swoich wniosków tylko i wyłącznie na twierdzeniach strony pozwanej; art. 6 k.c. przez przyjęcie, że powódka nie wykazała zasadności wysokości roszczenia; naruszenie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez przyjęcie, że powódka nie wykazała wysokości prawidłowości naliczania wysokości opłat eksploatacyjnych, podczas gdy dokumentacja przedstawiona przez powódkę jednoznacznie wykazało prawidłowość wyliczenia wysokości należności za opłaty eksploatacyjne; art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez pominięcie, że szkoda dotyczy również straty, jaką poniosła powódka w związku
z tym, że byli lokatorzy, przy którym gmina R. nie wskazała pomieszczenia tymczasowego przy czym nie płacili należności, a tym samym szkoda ta pozostaje w normalnym związku przyczynowym z bezczynnością pozwanej.

Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie roszczenia w całości z odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania są obie instancje, względnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalanie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, gdyż przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, a strony nie wnosiły o jej przeprowadzenie (art. 374 k.p.c.).

Orzeczenie zapadło w składzie jednego sędziego z uwagi na regulację art. 15zzs ¹ pkt
4 ustawy z 2 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw
(t.j. Dz. U. poz. 1842 ze zm. w brzmieniu nadanym wskazaną niżej ustawą z 28 maja
2021 r.) i art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1090); ta regulacja obowiązuje od
3 lipca 2021 r.

Kwestie dotyczące samego sporządzenia uzasadnienia nie mają wpływu na wydane orzeczenie, gdyż jest to etap następczy. Jest możliwe także prześledzenie toku rozumowania Sądu Rejonowego przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia. Nadto Sąd Rejonowy sprostał regulacji art. 328 k.p.c. i dokonał własnych ustaleń. Poniżej jednak będą przedstawione zmiany tychże ustaleń faktycznych.

W rozpoznawanej sprawie odpowiedzialność pozwanej jest związana z tym, że – pomimo takiego jej obowiązku – nie przedstawiła komornikowi, który realizował tytuły wykonawcze, pomieszczenia tymczasowego dla dłużników. W tej sprawie chodzi o dwóch dłużników z ulic (...) (266,57 zł) i H. (349,06 zł); odnośnie trzeciego z dłużników, z ulicy (...), pozwana na wezwanie komornika przedstawiła miejsce noclegowe.

Wskazanie miejsca noclegowego (co do dłużnika z ul. (...)) nastąpiło w ciągu 14 dni od wezwania przez komornika, gdyż 30 września 2015 r. wpłynęło do komornika pismo pozwanej w tym zakresie, natomiast powódka w tej części dochodzi odszkodowania od 17 września 2015 r. do 23 września 2015 r. (69,76 zł). Z uwagi na to, że pozwana wywiązała się ze swojego obowiązku żądanie powódki w tym zakresie jest zupełnie bezzasadne. Trzeba bowiem mieć na uwadze to, że pozwana także powinna dysponować stosownym czasem do wskazania właściwego pomieszczenia; powinna to zrobić niezwłocznie [także bowiem kornik ma obowiązek niezwłocznie wystąpić do gminy z wnioskiem o wskazanie takiego pomieszczenia – por. § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania w sprawach o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia albo o wydanie nieruchomości (Dz. U. z 2021 r., poz. 11) i § 5 tego rozporządzenia], a dwa tygodnie jest okresem wystarczającym w celu umożliwienia jej właściwej reakcji; trzeba bowiem pamiętać o wszczętym już postępowaniu egzekucyjnym, które powinno toczyć się sprawnie, tym bardziej, że pozwana nie wskazuje żadnych okoliczności uniemożliwiających jej reakcję w podstawowym terminie. Warto także zaznaczyć, że wskazanie miejsca noclegowego wpłynęło 30 września 2015 r. do komornika.

W pozostałych dwóch przypadkach mamy do czynienia z sytuacją, gdy pozwana nie przedstawiła pomieszczeń tymczasowych, albowiem wskazała, że takimi nie dysponuje. Nie wykonała więc swojego obowiązku.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi jednostka samorządu terytorialnego wykonująca tę władzę z mocy prawa [por. art. 18 ust. 5 ustawy z 21 czerwca 2021 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1234 ze zm.) oraz art. 4 ust. 2a i 3tej ustawy, art. 1046 § 4 k.p.c.]. Zakres odpowiedzialność pozwanej wyznacza art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym pozwana jest zobowiązana do zrekompensowania powódce szkód (w rozumieniu art. 361 § 2 k.c.), będących normalnym następstwem zaniechania przez nią wskazania dla byłych najemców lokali powódki pomieszczenia tymczasowego lub noclegowni. W rozpoznawanej sprawie naprawienie szkody musi nastąpić przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 i 2 k.c.), powódka nie utraciła bowiem rzeczy tylko możliwość korzystania z niej.

Powódka musi więc wykazać, że osoby, którym gmina ma wskazać pomieszczenie tymczasowe lub noclegownię zajmowały jej lokale i nie można było przeprowadzić – na skutek braku ich wskazania – eksmisji w postępowaniu egzekucyjnym, okres czasu, w którym to czyniły oraz jakie opłaty powinny regulować za ich zajmowanie (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Odnośnie tych opłat powódka je szczegółowo opisała, ale pozwana zakwestionowała je
i zarzuciła, że to tylko własne oświadczenia powódki /k. 97v./. Powódka wskazała dokumenty, z których one wynikają, ale przedstawiła tylko ich część, jednocześnie wskazując w pozwie, że przedstawione taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę dotyczą B. /k. 8/. Lokale objęte tytułami wykonawczymi znajdują się w R..

Zawieranie z uprawnionymi umów najmu pomieszczeń tymczasowych jest formą realizacji zadań administracji publicznej przez organy jednostek samorządu terytorialnego. Odpowiedzialność zaś gminy na podstawie obecnie art. 417 § 1 k.c. obejmuje całą szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z jej zaniechaniem wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu osobie do tego uprawnionej (art. 361 § 2 k.c.). Pozostaje więc w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniem przez gminę wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu osobie do tego uprawnionej, strata właściciela lokalu mieszkalnego spowodowana nieuiszczeniem przez byłego lokatora opłat za używanie zajmowanego lokalu; za tę postać szkody gmina ponosi odpowiedzialność. Nie dostarczając osobie uprawnionej lokalu, gmina ponosi odpowiedzialność nie tylko za szkodę spowodowaną niemożnością dysponowania lokalem przez właściciela i pobieraniem pożytków, ale także za straty jakie poniósł właściciel w związku z tym, że uprawniony do tego innego lokalu nie uiszcza opłat za zajmowany lokal mieszkalny. Gmina odpowiada za tę należność niezależnie od możliwości jej wyegzekwowania przez właściciela od byłego lokatora oraz in solidum z obowiązanym do zapłaty byłym lokatorem. (Por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 stycznia
2014 r., sygn. akt I ACa 765/13, LEX nr 1454644). Gmina oczywiście może wykazywać, że były lokator należne opłaty uiścił, to jednak ją obciąża ciężar dowodzenia w tym zakresie (art. 6 k.c.).

W tej sprawie pozwana nie podnosiła okoliczności wskazujących na uregulowanie należności przez byłych lokatorów.

Za lokal przy ul. (...) powódka żąda 69,76 zł za okres od 17 do 23 września 2015 r. (pozwana otrzymała wezwanie od komornika 16 września 2015 r.); za lokal przy
ul. (...) żąda 266,57 zł za okres od 31 lipca do 31 sierpnia 2015 r. (pozwana otrzymała wezwanie od komornika 15 czerwca 2015 r.); za lokal przy ul. (...) żąda 349,06 zł za okres od 12 grudnia 2015 r. do 14 stycznia 2016 r. (pozwana otrzymała wezwanie od komornika 11 grudnia 2015 r.).

Wyżej już zaznaczono, że żądanie związane z lokalem przy ul. (...) jest niezasadne, a więc w zakresie 69,76 zł powództwo nie może być uwzględnione (należy bowiem pozostawić pozwanej niezbędny czas na realizację jej obowiązku, zdaniem Sądu Okręgowego wystarczające jest na to 14 dni).

Zgodnie z jej art. 5 ust. 1 ustawy z 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1104) do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. Jak natomiast wynika z art. 5 ust. 2 tej ustawy, jeżeli zgodnie ze znowelizowanym ustawą zmieniającą kodeksem cywilnym, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów kodeksu przed nowelizacją, to bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w ustawy zmieniającej. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Co też istotne, zgodnie z art. 118 k.c. w znowelizowanym brzmieniu, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

W rozpoznawanej sprawie nie mogło budzić wątpliwości, że roszczenia powódki dotyczące odszkodowania związane są z jej działalnością gospodarczą, a nadto dotyczą opłat za korzystanie z lokalu, będących roszczeniami o świadczenia okresowe, podlegały więc trzyletniemu terminowi przedawnienia (art. 118 k.c.).

Znowelizowany art. 118 k.c. nie mógł mieć jednak zastosowania do liczenia końcowego terminu przedawnienia tych roszczeń za okres od lipca do września 2015 r. Wykładając art. 5 ust. 2 ustawy zmieniającej należy mieć na względzie, że zgodnie ze znowelizowanym art. 118 k.c. końcowy termin przedawnienia zawsze, w przypadku przedawnienia dłuższego niż dwuletnie, upływa z ostatnim dniem roku kalendarzowego. Zatem według art. 118 k.c.
w nowym brzmieniu termin przedawnienia roszczeń okresowych generalnie wydłuża się
w stosunku do wcześniejszych terminów przedawnienia, które zgodnie z art. 112 k.c., co do zasady kończyły się z upływem dnia odpowiadającego początkowemu dniowi terminu. Prawidłowe zastosowanie omawianej normy intertemporalnej do dochodzonych w sprawie roszczeń za 2015 r. nakazywało więc obliczanie przedawnienia według dotychczasowych reguł, według których przedawnienie nie następowało z końcem roku, lecz z dniem odpowiadającym początkowemu dniowi biegu terminu. Z art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy z 13 kwietnia 2018 r.
o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw wynika bowiem, że jeżeli przedawnienie którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Zatem roszczenia co do żądań powódki w zakresie lokali przy ul. (...) za okres dłuższy niż 3 lata od wniesienia pozwu uległy przedawnieniu w całości, co do tego pierwszego 23 września 2018 r., a co do drugiego 31 sierpnia 2018 r., gdyż pozew wniesiono 19 grudnia 2018 r., a więc po upływie terminów przedawnienia. Ponadto co do żądania w zakresie lokalu przy ul. (...) uległy one przedawnieniu w części za okres do 18 grudnia 2015 r.

Wykładnia taka znajduje zresztą poparcie w poglądach piśmiennictwa, które wskazuje, że art. 5 ust. 2 zd. 1 ustawy z 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw zmienia moment rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia na dzień 9 lipca 2018 r. dla roszczeń, które spełniają następujące warunki: powstały przed 9 lipca 2018 r., ale nie uległy przedawnieniu przed tym dniem, oraz są to roszczenia, wobec których stosuje się podstawowy (ogólny) termin przedawnienia z art. 118 k.c. lub termin przedawnienia, o którym mowa w art. 125 k.c. Regulacja ta doznaje modyfikacji w art. 5 ust. 2 zd. 2 tej ustawy, mianowicie jeżeli bieg terminu przedawnienia tych roszczeń rozpoczął się przed
9 lipca 2018 r., a przy uwzględnieniu dotychczasowej długości terminu przedawnienia zakończyłby się wcześniej, to nie ulega zmianie moment rozpoczęcia biegu i długość terminu przedawnienia, w efekcie czego roszczenia przedawniają się wcześniej niż według reguły
z art. 5 ust. 2 zd. 1 tej ustawy. Do tych roszczeń nie będzie także miał zastosowania nowy
art. 118 zd. 2 k.c. (por. Komentarz do Kodeksu Cywilnego pod red. M. Frasa i M. Habdas, Tom I, Część ogólna, Lex/el. 2019 teza 11 do art. 117, a także uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z 11 marca 2020 r., sygn. akt III Ca 650/19, LEX nr 3080429).

Co do żądania za lokal przy ul. (...) (349,06 zł). Termin do wskazania pomieszczenia tymczasowego upływał pierwszego dnia Świąt Bożego Narodzenia, dlatego dopiero od poniedziałku (28 grudnia 2015 r.) można liczyć odpowiedzialność pozwanej za szkodę, są to więc 4 dni w 2015 r., a żądanie dotyczy także kilkunastu dni z 2016 r. W tym zakresie te żądania nie są przedawnione, niemniej jednak powódka nie przedłożyła dokumentów źródłowych umożliwiających sprawdzenie prawidłowego naliczenia żądanych opłat, a zrezygnowała z dowodzenia tego poprzez dowód z przesłuchania świadka. Jak już wyżej zaznaczono powódka podkreśliła w pozwie, że taryfy rozliczenia wody są przedstawione dla B., a dodatkowo są to osobne karty ze wskazaniem wysokości taryfy, ale nie wiadomo
z jakiego konkretnie dokumentu wynikają, ponadto nie przedstawiła uchwały zarządu nr 51/52/2013 /Z/V z 20 czerwca 2013 r. Z tych względów nie można uwzględnić jej powództwa co do żądania opłaty eksploatacyjnej.

Powódka załączyła zaś odpisy uchwał dotyczących opłat za wywóz nieczystości stałych i wyliczyła je za 20 dni 2015 r. (9 zł na osobę miesięcznie) na 5,81 zł, za jeden dzień wynosi ona w przybliżeniu 0,29 zł, a za 4 dni - 1,16 zł (w przybliżeniu), zaś w 2016 r. (za 14 dni) wyliczyła ją na 5,42 zł (12 zł na osobę miesięcznie) /k. 38 i 128/. Szkoda w tej części, za lokal przy ul. (...), wynosi więc 6,58 zł (1,16+5,42).

Powódka nie przedstawiła uchwały Rady Gminy R. PR.007.202.2014 z 13 listopada 2014 r., ale jest to dokument pozwanej, opublikowany, wskazujący wysokość taryf za wodę i ścieki w 2015 r. – nie dotyczy on zaś stawek za kolejny rok. Powódka wyliczyła ją za 20 dni 2015 roku na 71,17 zł, za jeden dzień wynosi ona w przybliżeniu 3,55 zł, a za 4 dni – 14,23 zł (w przybliżeniu). W 2016 r. wyliczyła ją na 49,82 zł, ale w tym zakresie nawet nie przywołała żadnego dokumentu źródłowego, na podstawie którego dokonała wyliczeń, a ten wcześniejszy, uchwała Rady Gminy R. PR.007.202.2014 z 13 listopada 2014 r., dotyczy roku poprzedniego. Wykazana szkoda w tym zakresie wynosi więc 14,23 zł za 4 dni 2015 roku.

Szkoda w tej części, za lokal przy ul. (...), wynosi więc 20,81 zł (1,16+5,42+14,23). W tej więc części (3%) wygrała ona powództwo, jednak jest to niewielka część całej wysokości żądania. Dlatego też należało uznać, że koszty procesu powódka ponosi w całości na podstawie art. 100 k.p.c., gdyż pozwana uległa tylko w nieznacznej części.

Stąd też procesowe zarzuty apelacji nie mogły doprowadzić do całkowitego jej uwzględnienia, powódka bowiem całości zasadności żądanej kwoty nie wykazała
(por. art. 6 k.c.).

Z tymi zmianami ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne.

Należało więc, stosując regulację art. 417 § 1 k.c. w związku z art. 18 ust. 5 ustawy
z 21 czerwca 2021 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz art. 363 § 1 i 2 k.c., w części uwzględnić powództwo co do żądania 20,81 zł, a w pozostałej części pozostało ono przedawnione (art. 117 § 2 k.c.) oraz niewykazane (art. 6 k.c.). O odsetkach orzeczono zgodnie z regulacją art. 481
§ 1 i 2 k.c.

Dlatego też zarzuty apelacji tylko w części okazały się zasadne, a w pozostałym zakresie były niezasadne.

Trzeba też zaznaczyć, że Sąd Rejonowy niewłaściwie oznaczył stronę pozwaną wskazując także jej organ wykonawczy, w tym zakresie sprostowano niedokładność -art. 350
§ 1 i 3 k.p.c. (pkt 1. sentencji).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., należało orzec jak
w punkcie 2. sentencji. W pozostałej części apelację, na podstawie art. 385 k.p.c., jako bezzasadną oddalono (pkt 3. sentencji).

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w całości obciążając nimi apelującą powódkę, która tylko w niewielkim zakresie (3%) wygrała sprawę; na koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej zgodnie
z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz § 10
ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia.

SSO Roman Troll