Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Kałwak

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Bogusława Musiał

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2020 roku

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko P. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 6.000,00 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 października 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego P. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 375,00 zł (trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu połowy opłaty uiszczonej w sprawie, a w pozostałym zakresie koszty procesu wzajemnie znosi pomiędzy stronami.

UZASADNIENIE

P. W. pozwem wniesionym w dniu 28.10.2019 r. do tut. Sądu wystąpił przeciwko P. (...) z siedzibą w W. domagając się zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 12.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi, liczonymi od dnia 25.09.2017r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia zgodnie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. Nadto, wnosił o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 3 stycznia 2003r. w miejscowości K. doszło do wypadku, którego sprawcą był Pan Ł. K. kierowca samochodu ciężarowego marki M. (...) nr rej. (...), który nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując niesprawnym technicznie pojazdem nieprawidłowo wykonał manewr wyprzedzania i najechał na jadącą w tym kierunku rowerzystkę S. C. - babcię powoda, która w wyniku doznanych obrażeń poniosła śmierć na miejscu. Pojazd sprawcy posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego ubezpieczyciela. Za spowodowanie tego wypadku przeciwko Ł. K. prowadzone było postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Lublińcu zakończone wyrokiem wydanym w dniu 25 listopada 2004r. pod sygn. akt II K 71/03 uznającym Ł. K. winnym zarzucanych mu czynów. Powód pismem z dnia 21 września 2017r . zgłosił swoje roszczenia wobec pozwanego tytułem śmierci babci S. C., pozwany pismem z dnia 25 września 2017r. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania. Decyzja pozwanego jest wielce krzywdzącą dla osoby powoda, bowiem jego babcia straciła życie przedwcześnie wskutek nieprawidłowych działań i zaniechań po stronie sprawcy, tym samym pozwany zwolnił sprawcę z odpowiedzialności wobec powoda za doznane przez niego w związku z powyższym krzywdy, pozbawiając jednocześnie powoda poczucia sprawiedliwości i kompensacji -wyłączając tym samym odpowiedzialność jaką powinien ponieść sprawca za popełniony czyn również wobec powoda. Powód w związku z powyższym zgłasza swoje roszczenia wobec pozwanego na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 24 kodeksu cywilnego oraz jednocześnie wskazując na podjętą przez Sąd Najwyższy uchwalę sygn. akt III CZP 76/10 o treści: najbliższemu członkowi rodziny zmarłego wskutek deliktu, który nastąpił przed 3 sierpnia 2008 roku przysługuje na podstawie art. .448 kc w zw. z art. 24 kc zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę i dalsze liczne orzecznictwo sądowe w tym zakresie wnosi o wypłatę na jego rzecz kwoty 12.000 zł tytułem naruszenia jego dóbr osobistych w postaci zerwania więzi rodzinnych łączących powoda z babcią oraz prawa do niezakłóconego i spokojnego życia w pełnej rodzinie pozbawionej wielkiej traumy i nieustającej żałoby. Dochodzone niniejszym pozwem wynagrodzenie zdaniem powoda nie jest zbyt wygórowane, wszak nie wróci życia poszkodowanej, lecz będzie adekwatne do poniesionej przez powoda krzywdy i straty w postaci pozbawienia życia - najcenniejszego daru każdego człowieka -bliskiej jego sercu osoby - jaką była dla powoda ukochana babcia - S. C. - pozew karta 3- 9.

Wodpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 30.12.2019r. (prezentata sądu) strona pozwana – P. (...) z siedzibą w W. – wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana, podnosiła między innymi, że pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę, której sprawcą była osoba ubezpieczona u pozwanego w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany odmówił przyznania na rzecz powoda zadośćuczynienia uznając, iż nie wykazał on naruszenia więzi rodzinnej skutkującego z kolei krzywdą moralną powoda w stopniu istotnym. W kwestii oceny prawnej czy zerwanie więzi rodzinnej stanowi dobro osobiste podlegające ochronie na podstawie przepisu art. 488 kc wypowiedział się obszernie SN w uchwale (7) z 22 października 2019 r, I NSNZP 2/2019 stwierdzając, iż nie jest to dobro osobiste mogące podlegać ochronie na podstawie ww. przepisu. SN uznał, że tylko przepis szczególny jakim jest art. 446 § 4 kc stanowić może podstawę dochodzenia roszczeń o zadośćuczynienie za śmierć osoby najbliższej. Pozwany podziela ten pogląd prawny. Przechodząc do oceny roszczenia o zadośćuczynienie powstaje problem jak wykazać, że nasilenie cierpień psychicznych jest wyjątkowo silne, w stopniu pozwalającym uznać je za dobro osobiste. Zadaniem pozwanego powód nie wykazał, iż w wyniku śmierci babci naruszona została więź rodzinna w stopniu, który można uznać za „dobro osobiste”. Pozwany podkreśla, ze po kilku latach od zdarzenia (tu 16 lat) każdy z najbliższych musi pogodzić się ze stratą, co oznacza, że reakcja żałoby ,mija. Cierpienia psychiczne, aby podlegać kompensacie, muszą mieć postać rozstroju zdrowia (art. 444 -445 kc). Najczęściej smutek, żal, poczucie osamotnienia czy bezradności nie podlegają na tej podstawie kompensacji. W takich przypadkach celowe staje się sięgnięcie do art. 446 § 32 kc. Pozwany podkreślał, że powód w chwili śmierci babci miał zaledwie 16 lat. Jak wynika z jego oświadczenia złożonego na potrzeby postępowania likwidacyjnego jego wieź z babcią była typowa w normalnie funkcjonującej rodzinie tzn. powód odwiedzał babcię uczestniczył w uroczystościach rodzinnych, spędzał u babci wakacje i ferie zimowe. Z oświadczenia życiowego wynika, że w takim wieku w jakim był powód w dacie śmierci babci i tym bardziej w okresie późniejszym więzi z dziadkami ulegają osłabieniu i wnuki mają coraz mniej czasu na spędzanie czasu z dziadkami. Powód domaga się przyznania 12.000 zł zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego roszczenie to jest wygórowane w okolicznościach sprawy. Porwany podnosił, że w aktach szkody znajdują się ugody pozasądowe na podstawie, których pozwany wypłacił na rzecz sióstr zmarłej po 5.000 zł zadośćuczynienia. Uwzględniając okoliczność tej sprawy i indywidualną sytuację pozwanego pozwany skalda ofertę ugodowego zakończenia sporu i zaproponował zapłatę kwoty zadośćuczynienia w wysokości 3.000zł. – odpowiedź na pozew – k. 34 – 36.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 stycznia 2003r. w miejscowości K. w woj. (...) doszło do wypadku, Ł. K. kierowca samochodu ciężarowego marki M. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując niesprawnym technicznie pojazdem nieprawidłowo wykonał manewr wyprzedzania i najechał na jadącą w tym kierunku rowerzystkę S. C..

S. C. w wyniku doznanych obrażeń poniosła śmierć na miejscu.

Przed Sądem Rejonowym w Lublińcu pod sygn. akt II K 71/03 toczyło się przeciwko Ł. K. postępowanie karne za spowodowanie tego wypadku, zakończyło się ono wydanym w dniu 25 listopada 2014r. wyrokiem uznającym Ł. K. winnym zarzucanych mu czynów.

dowód : - kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w Lublińcu II Wydział

Karny z dnia 25.11.2004 r., sygn. akt II K 71/03 karta 15

- fakty bezsporne.

Poszkodowana S. C. była babcią powoda. W dacie śmierci miała 69 lat a powód lat 16. Powód był bardzo zżyty z babcią, przez pierwsze dwa lata swojego życia mieszkał wspólnie z babcią, później w odległości ok. 40 km. Babcia była dla niego najbliższą ciepłą i kochającą osobą. Więzi z babcią miął bardzo mocne. Kiedy był mały jeździł do babci ze swoimi bliskimi co weekend. Babcia go kąpała, kładła do snu kiedy był mały. Zawsze chciał przebywać w otoczeniu babci. Babcia mu doradzała, wszystko dla niego robiła bezinteresownie. Dla powoda była to wielka strata kiedy dowiedział się, że babcia zginęła na drodze, był to dla niego cios psychiczny. Wcześniej babcia „była napędem dla rodziny”, wszyscy się zjeżdżali do babci. W dacie śmierci babci powód miał 15 lat. Mieszkał wtedy w D. z rodzicami i bratem, chodził do szkoły. Babcia mieszkała w K. woj. (...). To jest około 40 km od D.. Babcię odwiedzał powód razem z rodzicami prawie co weekend. Podczas wakacji wcześniej spędzał tam 2 - 3 tygodnie, a potem jak był starszy już 5 - 6 tygodni. Babcia również odwiedzała ich w D. raz na 2 - 3 miesiące, ale to powód z rodziną częściej do niej jeździliśmy. Babcia brała udział w wychowaniu powoda, uczyła go prostych czynności np. obierania ziemniaków, jak obiad ugotować, powód chodził razem z babcią do sklepu, pokazywała mu jak zwierzętami się opiekować. Babcia w młodości zawsze pomagała, powodowi. Powód P. W. uczył się przy babci, obserwował jak ona wszystko robi, w czasie wakacji cały czas był przy niej.

Po wypadku był powód w szoku, nie wiedział co się dzieje, „myślał, że to sen, ale to była prawda.” Po śmierci babci nie było już w rodzinie tej wesołości, wszyscy byli smutni. Jak babcia żyła to cała rodzina zjeżdżała się na święta do babci, razem wszyscy siedzieli przy stole. Po śmierci babci już tak wszyscy się tak nie spotykają. Babia „to był magnes, który nas wszystkich przyciągał”.

dowód : - zeznania powoda P. W. – zapis streszczenia rozprawy z

10 grudnia 2020 karta 79.

W dacie zdarzenia pojazd kierowany przez sprawcę posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u ubezpieczyciela P. (...) z siedzibą w W..

dowód : - fakty bezsporne.

Pismem opatrzonym datą 21 września 2017r. P. W., działając za pośrednictwem pełnomocnika, wystąpił do P. (...) z siedzibą w W., domagając się przyznania na jego rzecz kwoty 20.00,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią babci na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. Pozwany pismem z dnia 25 września 2017r. odmówił powodowi wypłaty odszkodowania

dowód : - pismo pełnomocnika P. W. do P. (...) z dnia 21.09.2017 roku – karta 13 i odpowiedź na nie z 25.09.2017r. karta 14.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie, jednakże częściowo co do wysokości.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy bezsporne były okoliczności zdarzenia szkodowego z dnia 3 stycznia 2003 r., na skutek którego śmierć poniosła 69 – letnia S. C. –babcia powoda. Niekwestionowana była wina sprawcy przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. - Ł. K.- potwierdzona prawomocnym wyrokiem skazującym SR w Lublińcu. Strona pozwana od początku nie negowała swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia jako ówczesny ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy na podstawie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Niekwestionowany był również przez strony przebieg postępowania likwidacyjnego, nie zakończyło się ono przyznaniem przez P. (...) zadośćuczynienia na rzecz powoda.

Sporne pozostawało żądanie powoda co do samej zasady jak i wysokości.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy przez obie strony a dotyczących przebiegu postępowania likwidacyjnego oraz zeznań powoda co do krzywdy związanej z utratą babci, których prawdziwość i treść nie były w procesie kwestionowane.

Ogólną podstawę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciela stanowi art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Nadto, na podstawie § 4 powołanego artykułu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zdarzenie szkodowe miało miejsce w dniu 3 stycznia 2003r., tj. w czasie obowiązywania Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. Nr 26, poz. 310 ze zm.). Natomiast zgłoszenie szkody do P. (...)miało miejsce dopiero w 2017r., tj. w okresie obowiązywania obecnej ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.) – dalej: „ustawa” lub „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Natomiast art. 159 ust. 1 ustawy stanowi,
że postępowania dotyczące roszczeń odszkodowawczych wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy toczą się według przepisów dotychczasowych. Ustawa weszła w życie z dniem 1.01.2004 r., a więc całe postępowanie likwidacyjne szkody toczyło się już pod rządami obecnie obowiązującej ustawy, a tym samym przepisy tej ustawy mają również zastosowanie w niniejszej sprawie. W szczególności wskazać należy na treść art. 34 ust. 1 ustawy, który stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Natomiast zgodnie z treścią art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym.

W dniu 03 sierpnia 2008 roku weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2008 r., Nr 116, poz. 731), na mocy której do art. 446 k.c. dodano § 4 w brzmieniu: Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Judykatura nie pozostawia wątpliwości, iż do stanów faktycznych, zaistniałych przed dniem wejścia w życie przepisu art. 446 § 4 k.c. (tj. gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3.08.2008 r., tak jak w niniejszej sprawie), istniała możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., tzn. poprzez odwołanie się do naruszenia dóbr osobistych (zob. m.in.: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, Biul. SN 2010/10/11, LEX nr 604152; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r. III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10, Biul. SN 2011/7/9, OSP 2012/3/32, LEX nr 852341; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 roku II CSK 248/10, LEX nr 785681 i powołane tam orzecznictwo; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011 r. I CSK 621/10 LEX nr 848128; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r., I ACa 459/13, LEX nr 1416095). Artykuł 446 § 4 k.c. nie uchylił artykułu 448 k.c., lecz jego dodanie było wyrazem woli ustawodawcy zarówno potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie obowiązujących przed jego wejściem w życie przepisów, jak i ograniczenia kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia do najbliższych członków rodziny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2013 r., I ACa 618/13, LEX nr 1375829).

Zgodnie z treścią art. 448 k.c.: w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Katalog dóbr osobistych pozostających pod ochroną prawa cywilnego zawarty jest w art. 23 k.c., ma charakter otwarty i jest stale poszerzany przez judykaturę i doktrynę. Natomiast art. 24 § 1 k.c. stanowi, że ten, czyje dobro osobiste zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać m.in. zadośćuczynienia pieniężnego. W orzecznictwie zaliczone zostały do dóbr osobistych m.in. więź emocjonalna łącząca osoby bliskie, relacja pomiędzy zmarłym a osobą zainteresowaną, więzi rodzinne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 roku II CSK 248/10, LEX nr 785681
i powołane tam orzecznictwo; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2004 r., I CK 484/03, OSNC 2005/4/69, Wokanda 2004/12/6, Biul. SN 2004/11/9, LEX nr 132396; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, Biul. SN 2010/10/11, LEX nr 604152; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r. III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10, Biul. SN 2011/7/9, OSP 2012/3/32, LEX nr 852341).

Kwotą kompensującą krzywdę powoda doznaną w związku ze śmiercią babci jest suma 6.000 zł, którą to Sąd zasądził w wyroku.

Uwzględniając powództwo P. W. Sąd wziął pod uwagę w szczególności bliskie i serdeczne relacje panujące pomiędzy powodem a babcią. Nie ulega wątpliwości, iż powód był związany z babcią, miał 15 lat kiedy ona tragicznie zginęła. Miała wpływ na jego wychowanie. Powód do tej pory pamięta co go babcia nauczyła: rzeczy ważnych (miłości do zwierząt) i prostych prac domowych, ale jakże w życiu potrzebnych. Powód szczegółowo w swoich zeznaniach opisał leczącą go więź z babcią (vide część uzasadnienia opisująca stan faktyczny), sąd nie znalazł podstaw aby oceniać ich jako niewiarygodne, zresztą strona pozwana je nie kwestionowała. Więź ta była na tyle silna, że powód utratę babci odczuwa jako stratę. Nagła śmierć babci jawi się dla niego jako bolesne wspomnienie straty.

Mając na uwadze powyższe, przyznana kwota 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia stanowi sumę adekwatną do rozmiaru krzywdy powoda, a zarazem jest kwotą wystarczającą. Zatem żądanie ponad tę kwotę należało oddalić.

Sąd wskazuje, iż nie podziela poglądów, iż musi nastąpić doznanie wstrząsu psychicznego w takim stopniu, który doprowadził do rozstroju zdrowia kwalifikowanego w kategoriach medycznego jako choroba psychiczna. ażeby uznać, że wystąpiła krzywda, a co zatem idzie przyznać zadośćuczynienie. W ocenie sądu krzywda wcale nie musi wiązać się z chorobą psychiczną, czy rozstrojem zdrowia kwalifikowanym medycznie,

Od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd zasądził również odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia 26.września 2017r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia zapłaty. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Ogólny termin likwidacji szkody ubezpieczeniowej wynika z treści art. 817 § 1 k.c., zgodnie którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Natomiast na podstawie przepisu szczególnego, tj. art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód zgłosił do P. (...)szkodę wraz z żądaniem kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku śmiercią dziadka na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. pismem z dnia 21 września 2017r. Wobec tego, mając na uwadze ww. 30 – dniowy termin likwidacji szkody, w dniu 22 października 2017 roku ubezpieczyciel pozostawał w zwłoce. Ubezpieczyciel już decyzję odmowną wypłaty odszkodowania wydał 25 września 2017r. (od tej daty odsetki liczy sobie strona powodowa, jednakże wtedy nie pozostawał w zwłoce w zapłacie zadośćuczynienia powodowi. Wobec tego Sąd wskazał jako początkową datę naliczania odsetek dzień 22 października 2017r. (termin zgodny z zapisami ww. przywoływanych przepisów) a nie zgodnie z żądaniem pozwu i w tym zakresie żądanie powoda należało oddalić.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. Zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 375,00 zł tytułem zwrotu połowy opłaty uiszczonej w sprawie, a w pozostałym zakresie koszty procesu wzajemnie znosi pomiędzy stronami.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.