Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Stryczyńska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 listopada 2021 r.
w W.

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o wartość kapitału początkowego i wysokość emerytury

na skutek apelacji A. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 stycznia 2020 r. sygn. akt XIII U 7395/17

oddala apelację.

Ewa Stryczyńska

Sygn. akt III AUa 681/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. dokonał ponownego ustalenia kapitału początkowego A. S.. Do ustalenia wartości kapitału początkowego przyjęto podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 603,49 zł. W decyzji tej do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął 1 rok i 3 miesiące okresów składkowych. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 49,43 %. W konsekwencji ustalony na dzień 1 stycznia 1999 r. kapitał początkowy wyniósł 13 177,45 zł.

Decyzją 7 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 poz. 1883 ze zm.) przyznał A. S. prawo do emerytury. Kwotę emerytury wyliczono na podstawie o art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS na kwotę 2 328,33 zł.

Decyzją 27 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podjął wypłatę emerytury A. S. od 1 października 2017 r., wskazując, że następuje to od daty nabycia uprawnień do emerytury. Kwotę emerytury wyliczono na 2 328,33 zł. Emeryturę zmniejszono z tytułu świadczeń pobranych w ZER MSWiA jednorazowo o kwotę 4 138, 04 zł.

Odwołanie od powyższych decyzji złożył A. S. i wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i obliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem dochodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za okres pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych od 1989 r. do 1998 r. oraz obliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem całości okresu pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych od 15 czerwca 1979 r. do 31 sierpnia 2012 r. Odwołujący się zakwestionował wskazaną w decyzji z 7 listopada 2017 r. kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego, wskazując, że we wcześniejszej korespondencji kierowanej do niego przez organ emerytalny wskazywano, że zwaloryzowany kapitał początkowy wynosić będzie 538115,46 zł. A. S. zakwestionował również zawarty w tej decyzji wpis, że świadczenie przyznano od 1 października 2017 r., tj., od daty nabycia uprawnień, podkreślając przy tym, że prawo do emerytury z systemu powszechnego nabył w kwietniu 2016 r., a w konsekwencji w jego przypadku zastosowanie winny mieć przepisy obowiązujące w tamtym czasie.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie i zasądzenie od odwołującego się na rzecz organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na te same okoliczności co w zaskarżonych decyzjach.

Wyrokiem z 30 stycznia 2020r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych w punkcie 1 zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 23 października 2017 roku, znak (...), o ponownym ustaleniu kapitału początkowego w ten sposób, że do ustalenia wartości kapitału początkowego A. S. uwzględnił dodatkowo jako okres składkowy okres od 1 sierpnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. i ustalił wartość kapitału początkowego odwołującego się na dzień 1 stycznia 1999 r. w kwocie 19123,50 zł, w punkcie 2 zmienił zaskarżone decyzje z dnia 7 listopada 2017 r., znak (...), o przyznaniu emerytury oraz z dnia 27 listopada 2017 r., znak (...), o podjęciu wypłaty emerytury w ten sposób, że przyznał A. S. świadczenie emerytalne od 1 lipca 2017 r., tj. od daty złożenia wniosku oraz ustalił, że podjęcie wypłaty świadczenia emerytalnego A. S. następuje od 1 października 2017 r., tj. od dnia wstrzymania wypłaty świadczenia przez Zakład Emerytalno - Rentowy MSWiA, zaś wysokość świadczenia emerytalnego obliczonego na dzień 1 lipca 2017 r. wynosi 2410, 77 zł.

W punkcie 3 sentencji Sąd Okręgowy oddalił odwołania w pozostałym zakresie, zaś w punkcie 4 odstąpił od obciążania odwołującego się A. S. kosztami postępowania.

Powyższe orzeczenie Sądu Okręgowego zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

A. S. (ur. (...)) w dniu 30 czerwca 1973 r. ukończył studia na (...) w L. na Wydziale Prawa i Administracji na kierunku prawo.

W okresie od 1 września 1975 r. do 31 maja 1979 r. A. S. był zatrudniony w (...) na stanowisku radcy.

A. S. w okresie od 15 czerwca 1979 r. do 31 sierpnia 2012 r. był zatrudniony w (...), ostatnim zajmowanym przez niego stanowiskiem było stanowisko radcy.

A. S. pracując w okresie od 15 czerwca 1979 r. do 31 sierpnia 2012 r. w (...)otrzymał następujące kwoty wynagrodzenia: za 1979 r. - 59136 zł, za 1980 r.- 126720 zł, za 1981 r. - 130080 zł, za 1982 r. - 146300 zł, za 1983 r. - 193043 zł, za 1984 r. - 140082 zł, za 1985 r. -169119 zł, za 1986 r. - 228802 zł, za 1987 r. 338985 zł, za 1998 r. -682800 zł , za 1989 r. -4 795 416, 00 zł, za 1990 r. - 33 408 570,00 zł, za 1991 r. - 38 778 496,00 zł, za 1992 r. - 62 385 750,00 zł, za 1993 r. - 87 694 313,00 zł, za 1995 r. - 17 121,68 zł, za 1996 r. - 25 259,05 zł, za 1997 r. - 31 699,34 zł, za 1998 r. - 49 648,84 zł, za 1999 r. - 56 329, 34 zł, za 2000 r. - 55 315,14 zł, za 2001 r. - 63 857,88 zł, za 2002 r. -65 704,84 zł, za 2003 r. - 67 268,47 zł; za 2004 r. - 68 616,12 zł, za 2005 r. - 73 420,74 zł, za 2006 r. - 75 692,16 zł, za 2007 r. - 77 202,98 zł, za 2008 r. - 85 515,38 zł, za 2009 r. - 95 428,44 zł, za 2010 r. - 104 390,87 zł, za 2011 r. - 116 191,60 zł i za 2012 r. otrzymał łączną kwotę wynagrodzenia 58 919,56 zł.

W okresie zatrudnienia w (...) A. S. korzystał z urlopu bezpłatnego w okresie od 27 grudnia 1985 r. do 27 grudnia 1985 r. oraz od 1 grudnia 1993 r. do 31 grudnia 1994 r.

W okresie od 1 grudnia 1993 r. do 31 grudnia 1994 r. A. S. pozostawał zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Sp. z o.o., gdzie w 1993 r. uzyskał wynagrodzenie w kwocie 30000000 zł, zaś w 1994 r. w kwocie 20000000zł.

W dniu 27 kwietnia 2004 r. A. S. wniósł o ustalenie kapitału początkowego.

Decyzją z 2 lipca 2004 r., znak (...) ustalono kapitał początkowy A. S. określając go na kwotę 185372,55 zł, przyjmując przy tym podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 2482,07zł, okresy składkowe wynoszące 18 lat i 5 dni, okresy nieskładkowe wynoszące 4 lata i 11 dni.

W związku z doliczeniem okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o., decyzją z 28 marca 2017 r. po raz kolejny ustalono kapitał początkowy A. S. określając go na kwotę 218258,70 zł, przyjmując przy tym podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 2939,05 zł, okresy składkowe wynoszące 19 lat, 2 miesiące i 28 dni, okresy nieskładkowe wynoszące 4 lata i 11 dni.

Następnie decyzją, z 5 czerwca 2017 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., uwzględniając okres pozostawania w dyspozycji (...) w latach 1993 i 1995 jako okres składkowy, ponownie ustalił kapitał początkowy A. S. określając go na kwotę 216778,98 zł, przyjmując przy tym podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 2856,39, okresy składkowe wynoszące 19 lat, 6 miesięcy i 5 dni, okresy nieskładkowe wynoszące 4 lata i 11 dni.

A. S. jest uprawniony do emerytury policyjnej od 1 kwietnia 2010 r. Na potrzeby uzyskania powyższego świadczenia zaliczono okres służby odwołującego się w (...) od 1 września 1975 r. do 31 lipca 1990 r., okres służby w (...) od 1 sierpnia 1991 r. do 28 czerwca 2002 r. oraz okres służby w (...) od 29 czerwca 2002 r. do 16 marca 2010 r. Jako okres nieskładkowy zaliczono również okres przed służbą przypadający od 1 października 1969 r. do 30 września 1973 r.

Decyzją z 25 sierpnia 2017 r. Zakład Emerytalno - Rentowy MSWiA w W., ustalając ponownie wysokość świadczeń emerytalno - rentowych ubezpieczonego zaliczył nadal do wysługi wskazane wyżej okresy, przy czym okres od 1 września 1975 r. do 31 lipca 1990 r., według przelicznika 0% . Wypłata tego świadczenia następowała do 30 września 2017 r.

A. S. 21 lipca 2017r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury z systemu powszechnego. We wniosku tym wskazał, że ma ustalone prawo do emerytury przez Zakład Emerytalno - Rentowy MSWiA.

Pismem z 11 sierpnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zwrócił się do Zakładu Emerytalno - Rentowego MSWiA o udzielenie informacji dotyczących świadczenia emerytalnego ubezpieczonego. W odpowiedzi poinformowano, że A. S. posiada prawo do emerytury policyjnej oraz wymieniono okresy składkowe i nieskładkowe przyjęte do wyliczenia tego świadczenia.

W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. decyzją z 23 października 2017 r. dokonał ponownego ustalenia kapitału początkowego A. S.. Do ustalenia wartości kapitału początkowego przyjęto podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 603,49 zł. W decyzji tej, do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 49,43 %. Łączny staż ubezpieczeniowy wyniósł 1 lat i 3 miesiące okresów składkowych. Ustalony na 1 stycznia 1999 r. kapitał początkowy wyniósł 13 177,45 zł. Przy wyliczeniu kapitału początkowego nie uwzględniono okresu zatrudnienia w (...) od 1 września 1975 r. do 31 grudnia 1998 r.

Zaskarżoną decyzją z 7 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznał A. S. prawo do emerytury. Kwotę emerytury wyliczono na 2 328,33 zł.

Ostatecznie, decyzją 27 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podjął wypłatę emerytury A. S. od 1 października 2017 r. Kwotę emerytury wyliczono na 2 328,33 zł. Emeryturę zmniejszono z tytułu świadczeń pobranych w ZER MSWiA tj. jednorazowo o kwotę 4 138, 04 zł.

Dokonując wyliczenia kapitału początkowego decyzją z 23 października 2017 r., a następnie wyliczenia wysokości świadczenia emerytalnego A. S. (decyzje z 7 i 27 listopada 2017 r.) nie uwzględniono okresu od 1 sierpnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. pomimo, że nie został on zaliczony przy ustalaniu prawa do emerytury mundurowej. Jednocześnie w okresie tym A. S. pozostawał zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) w W. i osiągał przychód, od którego odprowadzano składki na ubezpieczenie społeczne. Wysokość emerytury A. S. z uwzględnieniem dodatkowego stażu pracy od 1 sierpnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. na dzień 1 lipca 2017 r. wynosi 2410,77 zł, zaś wartość kapitału początkowego - 19123,50 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i w aktach rentowych oraz częściowo w oparciu o niekwestionowane oświadczenia obu stron zawarte w pismach i złożone do protokołu z rozprawy, a także w oparciu o sporządzoną w niniejszej sprawie opinię biegłej z zakresu rachunkowości T. O..

Wiarygodność dokumentów nie była podważana przez żadną ze stron. Sąd również nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Sąd pierwszej instancji uznał również za wiarygodną opinię przedstawioną przez biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Jest ona wewnętrznie spójna, logiczna, przejrzysta i wyczerpująco oraz szczegółowo odpowiada na pytanie Sądu. Opracowana została na podstawie zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji. Wnioski opinii pozostają w logicznej spójności z jej treścią. Opinia nie budzi też wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania, zatem w ocenie Sądu należy ją uznać za miarodajny dowód w sprawie.

Nie zmieniają powyższej oceny zarzuty wobec opinii sformułowane przez odwołującego się bowiem zasadniczo sprowadzają się one do polemiki z tezą dowodową i wnioskami opinii, nie podważając jej rzetelności. Jednocześnie, odnosząc się do argumentacji odwołującego się jakoby biegła błędnie sporządziła opinię nie biorąc pod uwagę wcześniej ustalanego kapitału początkowego wynoszącego 216778,98 zł, Sąd stwierdził brak podstaw do jej uwzględnienia. Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 175 ust. 4 ustawy emerytalnej, ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego następuje w okolicznościach określonych wart. 114a tej ustawy więc organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

Niewątpliwie fakt ujawnienia, że na potrzeby prawa do świadczenia emerytalnego z zaopatrzenia emerytalnego zaliczono odwołującemu się okres pokrywający się z okresem zatrudnienia w (...)stanowi nowy dowód w rozumieniu art. 114 ust. 1 pkt 1 uzasadniający ponowne ustalenie kapitału początkowego.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołania zasługiwały na częściowe uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy organ rentowy prawidłowo wyliczył A. S. kapitał początkowy oraz, czy prawidłowo wyliczył wysokość emerytury. Odwołujący się, choć nie kwestionował wyliczeń organu rentowego od strony matematycznej, to jednak zarzucał zaskarżonym decyzjom oparcie się na błędnym założeniu, że wobec zaliczenia przy ustaleniu prawa do emerytury mundurowej okresu służby w (...) od 1 września 1975 r. do 31 lipca 1990 r., okresu służby w (...) od 1 sierpnia 1991 r. do 28 czerwca 2002 r., okresu służby w (...) od 29 czerwca 2002 r. do 16 marca 2010 r., a także - jako okresu nieskładkowego - okresu od 1 października 1969 r. do 30 września 1973 r., do obliczenia kapitału początkowego, oraz ustalenia wysokości emerytury okresy te nie mogą zostać uwzględnione. W konsekwencji odwołujący się, kwestionując ten tok rozumowania, wniósł o przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem dochodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za okres pracy w (...) od 1989 r. do 1998 r. oraz obliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem całości okresu pracy w (...) od 15 czerwca 1979 r. do 31 sierpnia 2012 r.

Odnosząc się do powyższych zarzutów A. S., Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Zgodnie z art. 174 ust. 1 omawianej ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53 ustawy z uwzględnieniem ust. 2-12. Natomiast art. 174 ust. 2 ustawy wskazuje, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, i okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. Stosownie do art. 174 ust. 3, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed 1 stycznia 1999r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U z 2017 r. poz. 1778 ze zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1-3, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. la i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Zgodnie zaś z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przychód oznacza przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 2-5 powyższej ustawy, wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach. Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2. Tablice o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od 1 kwietnia do 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6. Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. la i lb oraz art. 185.

Sąd Okręgowy wskazał, że niezależnie od powyższych regulacji, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, okresami składkowymi są okresy służby: w Policji (Milicji Obywatelskiej); w Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (w organach bezpieczeństwa publicznego); w Straży Granicznej; Straży Marszałkowskiej; w Służbie Więziennej; w Państwowej Straży Pożarnej; w Służbie Celnej; w Biurze Ochrony Rządu; w Służbie Celno- Skarbowej, czy też w Służbie Ochrony Państwa .

Stosownie zaś do art. 5 ust. 2a tej ustawy, okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 61it.a-e i g, nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono ubezpieczonym prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2, tj. odpowiednio żołnierzom zawodowym oraz funkcjonariuszom Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej.

Powyższe oznacza, że w sytuacji, w której powyższe okresy zostały zaliczone na poczet uzyskania uprawnień emerytalno - rentowych wynikających z ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), brak możliwości zaliczenia ich równolegle - niejako dwutorowo - na potrzeby uprawnień emerytalnych z systemu powszechnego.

Sąd Okręgowy podkreślił przy tym, że wola ustawodawcy w kwestii niemożliwości uwzględnienia okresów pełnionej służby przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób, została zamanifestowana w omawianym przepisie jasno i wyraźnie. Wynika bowiem z niego w sposób nie budzący wątpliwości, że jeżeli pewien przedział czasowy został uwzględniony przy ustalaniu jakiegokolwiek ze świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym (tak emerytury, jak i renty) i niezależnie od tego, czy świadczenie to przyznano na wniosek, czy z urzędu, nie podlega on już ponownie uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i obliczaniu ich wysokości. Sens przyjętej regulacji polega na uniemożliwieniu uzyskania za ten sam okres ubezpieczenia (niezależnie od liczby tytułów ubezpieczenia w danym okresie) jednocześnie dwóch świadczeń - z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy i powszechnego ubezpieczenia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2011 r, sygn. II UK 192/11).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie oraz zważywszy na zarzuty zgłoszone w odwołaniach Sąd wskazał, że odwołanie od decyzji z 23 października 2017r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo, tj. w zakresie w jakim w zaskarżonej decyzji nie uwzględniono przy wyliczeniu kapitału początkowego okresu od 1 sierpnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r.

Jak wynika bowiem z analizy akt sprawy, okres ten nie został zaliczony A. S. do uprawnień emerytalnych wynikających z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), pomimo przedstawienia stosownego świadectwa pracy i zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, z których wynika, że w tym okresie odwołujący się zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik (...).

Z tych względów, kierując się wyliczeniami biegłej, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił decyzję z 23 października 2017 r. częściowo, tj. zaliczył okres od 1 sierpnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. jako okres składkowy i ustalił wartość kapitału początkowego odwołującego na 1 stycznia 1999 r. na kwotę 19123,50 zł.

Jednocześnie Sąd pierwszej instancji nie znalazł postaw do uwzględnienia dalej idących zarzutów odwołującego się i zaliczenia dochodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z całego okresu zatrudnienia w (...) począwszy od 1989 r. Wnioskodawca domagał się bowiem zaliczenia także okresów zatrudnienia, które były już uwzględnione przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej. Powyższe żądanie nie mogło być, zdaniem Sądu, uwzględnione z uwagi na treść art. 5 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wynika bowiem z niego jednoznacznie, że jeżeli funkcjonariusz ma ustalone prawo do świadczenia pieniężnego z zaopatrzenia emerytalnego, okresów przyjętych do wyliczenia tego świadczenia nie można uwzględnić mu ani przy ustalaniu prawa do emerytury i renty określonych w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w ustawach, do których ta ostatnia ustawa emerytalna odsyła, ani też przy ustalaniu wysokości któregokolwiek z tych świadczeń. Sąd Okręgowy powołał się w tej kwestii na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 28 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. III AUa 371/15, nie jest bowiem możliwe zaliczenie tego samego okresu do dwóch różnych świadczeń, gdyż nie byłoby to sprawiedliwe. Z jednego okresu można otrzymywać tylko jedno świadczenie. Nie może być bowiem tak, że z jednego okresu pracy ubezpieczony otrzymywałby dwa świadczenia.

Nie zmienia powyższej oceny fakt, że decyzją Zakładu Emerytalno - Rentowego MSWiA z 25 sierpnia 2017 r. okres od 1 września 1975r. do 31 lipca 1990r. został zaliczony według wskaźnika 0%. Okoliczność ta ma bowiem jedynie wpływ na wysokość świadczenia i nie zmienia faktu, że okres ten nadal pozostaje uwzględniony przy ustalaniu prawa do tzw. „emerytury mundurowej”.

W związku z powyższym w pozostałym zakresie Sąd oddalił odwołanie od decyzji

z 23 października 2017 r., na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Konsekwencją powyższego było rozstrzygnięcie dotyczące decyzji z 7 listopada 2017 r. i z 27 listopada 2017 r. Na skutek powyższych przeliczeń zmianie uległa bowiem również wysokość świadczenia przysługującego odwołującemu się. Z tych względów, kierując się wyliczeniami biegłej, Sąd zmienił decyzję z 7 listopada 2017 r. znak (...) o przyznaniu emerytury oraz z 27 listopada 2017 r. znak (...) o podjęciu wypłaty w ten sposób, że ustalił, że wysokość świadczenia emerytalnego obliczonego na 1 lipca 2017r. wynosi 2410,77 zł.

Jednocześnie, Sąd Okręgowy dokonując zmiany powyższych decyzji wskazał, że świadczenie emerytalne przysługuje A. S. od 1 lipca 2017 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku oraz ustalił, że podjęcie wypłaty świadczenia emerytalnego A. S. następuje od 1 października 2017 r., tj. od następnego dnia po wstrzymaniu wypłaty świadczenia przez Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA.

W decyzji z 7 listopada 2017 r. błędnie wskazano datę prawa do świadczenia, nie uwzględniając, że zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Mając zatem na uwadze fakt, że odwołujący się wniosek o emeryturę złożył 21 lipca 2017 r., świadczenie przysługuje mu od 1 lipca 2017 r.

W konsekwencji również data 1 października 2017 r. nie stanowi dnia nabycia uprawnienia do świadczenia, a jedynie datę podjęcia jego wypłaty, w związku z faktem wstrzymania wypłaty emerytury przez Zakład Emerytalno - Rentowy MSWiA z dniem 30 września 2017 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 2. wyroku, zaś w pozostałym zakresie Sąd pierwszej instancji oddalił odwołania od decyzji z dnia 7 i 27

listopada 2017 roku, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Mając na uwadze zasadę słuszności wynikającą z art. 102 k.p.c. Sąd Okręgowy nie obciążył odwołującego się kosztami zastępstwa procesowego. Ze względu na charakter dochodzonego roszczenia oraz częściowe uwzględnienie odwołań, zasądzenie kosztów nawet w części, byłoby, w ocenie Sądu, sprzeczne z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego, wobec czego Sąd nie obciążył odwołującego się tymi kosztami o czym orzekł w punkcie 4 wyroku.

Od powyższego wyroku apelację wniósł odwołujący się zarzucając Sądowi pierwszej instancji:

- naruszenie art. 5 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291) polegające na przyjęciu, że odwołujący się żąda zaliczenia do ustalania kapitału początkowego okresu pracy w (...) podczas gdy odwołujący się w spornym okresie pracował na pełen etat zarówno w (...), a także służył w pełnym wymiarze czasu pracy w (...);

- naruszenie przepisów ustawy z 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) (Dz.U. z 2020 r. poz. 723) polegające na tym, że na podstawie błędnej decyzji z 28 sierpnia 2017r. Dyrektor Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. ustalając ponownie wysokość świadczeń emerytalno-rentowych zaliczył nadal do wysługi pracy, okres pracy w (...), zamiast zaliczyć jedynie okres pracy w (...).

Wskazując na powyższe zarzuty odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Organ rentowy nie odniósł się do zarzutów i wniosków apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Odwołujący się w apelacji nie sformułował zarzutów dotyczących poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, nie kwestionował też poprawności zastosowania przez Sąd przepisów postępowania. Sąd Apelacyjny nie dostrzegł także z urzędu wad postępowania prowadzonego przez Sąd pierwszej instancji. W pierwszej kolejności wskazać zatem należy, że Sąd Apelacyjny podziela ustalenia dotyczące stanu faktycznego poczynione przez Sąd pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, czyniąc podstawą rozstrzygnięcia. Zbędne jest ich ponowne przedstawianie, ponieważ orzekając na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, lecz wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2015 r, sygn. I CSK 654/14).

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył kwestii materialnoprawnych, a konkretnie zasadności zastosowania przez organ rentowy oraz Sąd pierwszej instancji zasad, zgodnie z którymi okresy pracy, które zostały zaliczone na poczet uzyskania przez odwołującego się uprawnień emerytalno - rentowych wynikających z ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2020r. poz. 723 ze zm., zwanej „ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych”), skutkują brakiem możliwości zaliczenia ich ponownie na potrzeby uprawnień emerytalnych z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 5 ust. 2a ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 202 lr. poz. 291 ze zm., zwanej „ustawą emerytalną”). Odwołujący się wskazywał wprawdzie w apelacji na naruszenia art. 5 ust. 2 ustawy emerytalnej jednakże uwzględniając treść uzasadnienia zarzutów apelacji oraz istotę sporu w niniejszej sprawie, Sąd Apelacyjny uznał to za oczywistą niedokładność pisarską i przyjął, że odwołującemu się chodziło w istocie o zarzut naruszenia art. 5 ust 2a ustawy, który dotyczy zakazu zaliczania okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy emerytalnej, przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd pierwszej instancji w sposób wnikliwy i wyczerpujący przeanalizował istotne dla niniejszej sprawy fakty a następnie zastosował prawidłowe regulacje prawa materialnego, m.in. opisany wyżej art. 5 ust 2a ustawy emerytalnej. Apelujący zarzucając naruszenie tego przepisu zaprezentował w istocie jedynie niezadowolenie z wyniku sprawy i własną subiektywną interpretację powyższej regulacji, wskazując, że nie zgadza się z przyjętym przez Sąd pierwszej instancji celem, jaki przyświecał ustawodawcy przy ustanawianiu tejże regulacji.

Zgodnie z art. 5 ust 2a ustawy emerytalnej, okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 6 lit. a-e i g (pełnionej w Polsce okresów służby: w Policji (Milicji Obywatelskiej), w Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Centralnym Biurze Anty korupcyjnym (w organach bezpieczeństwa publicznego), w Straży Granicznej, w Służbie Więziennej, w Państwowej Straży Pożarnej oraz w Biurze Ochrony Rządu (obecnie Służbie Ochrony Państwa)), nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2 tej ustawy.

Cytowany przepis ma jednoznaczną i klarowną treść, w związku z czym jego wykładnia nie może nasuwać jakichkolwiek wątpliwości. Należy więc uznać, że zawarta nim regulacja oznacza, że zarówno przy ustalaniu prawa do emerytury i renty określonych w przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i przy obliczaniu wysokości tych świadczeń, nie uwzględnia się wymienionych wyżej okresów służby, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym oraz funkcjonariuszy służb mundurowych. Innymi słowy, jeśli funkcjonariusz jednej ze wskazanych w ww. ustawie służb ma ustalone prawo do świadczenia pieniężnego z zaopatrzenia emerytalnego z tytułu odbycia owej służby, to okresu tej służby nie można uwzględnić mu ani przy ustalaniu prawa do emerytury i renty określonych w ustawie emerytalnej, ani też przy ustalaniu wysokości któregokolwiek z tych świadczeń. Stanowisko to należy uznać za utrwalone w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z 22 maja 2012 r., sygn. III UK 104/11, nie publik.).

Warto w tym miejscu przytoczyć także dotyczący tej kwestii pogląd wyrażony w innym wyroku Sądu Najwyższego, zgodnie z którym nie ma żadnych uzasadnionych podstaw prawnych do wliczenia okresu służby mundurowej (niejako „po raz drugi”) przy ustalaniu świadczeń „cywilnych” z powszechnego systemu z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, co w obowiązującym porządku prawnym oznacza, że prawo do emerytury „cywilnej” i ustalenia jej wysokości oraz emerytury „mundurowej” ustala się odrębnie przy zastosowaniu odpowiednich przepisów ustawy emerytalnej albo na podstawie przepisów ustawy o zaopatrzeniu służb mundurowych. Następnie osoba, której ustalono oba takie niezależne świadczenia nie tyle „zrzeka się” jednego z nich, ale może dokonać wyboru tego, które jest wyższe lub korzystniejsze dla niej (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2019r., sygn. I UK 155/18, Legalis nr 1892990).

Rozwijając to zagadnienie należy wskazać, że osoba, mająca ustalone prawo do emerytury „mundurowej” może, po osiągnięciu wieku emerytalnego, nabyć również prawo do emerytury z ubezpieczenia społecznego, jeżeli poza okresami (służby i ubezpieczenia) uwzględnionymi przy ustalaniu prawa do świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego (tzw. wysługi lat) legitymuje się innymi okresami składkowymi i nieskładkowymi w rozmiarze wystarczającym w myśl obowiązujących przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do uzyskania prawa do tego świadczenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r., I UK 178/08 niepubl.). Zatem możliwość jednoczesnego nabycia prawa do emerytury z ubezpieczenia społecznego i emerytury mundurowej możliwa jest tylko wówczas, gdy okresy ubezpieczenia powszechnego i służby mundurowej w oparciu, o jaką ustalono wysługę „mundurową” nie zostały wzajemnie uwzględnione przy ustalaniu prawa do świadczeń, a każdy z nich ale z osobna jest samodzielnie wystarczający do uzyskania prawa do emerytury w określonym systemie. Nie chodzi przy tym o okresy zatrudnienia trwające równolegle, niejako pokrywające się czasowo. Należy zwrócić uwagę na to, że po zmianie art. 2 ust. 2 ustawy emerytalnej od 5 lutego 2009 r. (dokonanej ustawą z 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), w przepisie tym podkreślono, że świadczenia z tej ustawy na jej warunkach i wysokości przysługują również żołnierzom zawodowym oraz funkcjonariuszom Policji (...), jeżeli nie spełniają oni warunków do nabycia prawa lub utracili prawo do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób (żołnierzy i funkcjonariuszy), oraz członkom rodzin pozostałym po tych osobach. Czyli, gdy nie mają oni prawa (w przeciwieństwie do odwołującego się) do emerytury policyjnej (milicyjnej) lub utracili prawo do takiego świadczenia.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego (wyrażonego m.in. w wyroku z 27 sierpnia 2013 r., II UK 22/13 - baza orzeczeń Sądu Najwyższego) ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie zawiera obecnie ani nie zawierała wcześniej przepisu, który pozwalałby ubezpieczonemu żądać wyłączenia wybranych okresów, już raz zaliczonych do stażu emerytalnego w celu uzyskania emerytury „mundurowej”, by tych samych okresów "użyć" ponownie w celu uzyskania emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Tymczasem wnioskodawca w istocie tego się domaga. Apelującemu, co niesporne, przysługuje prawo do emerytury policyjnej, z którego przez lata korzystał. Tym samym wnioskodawca nie może już żądać, by prawo do emerytury z ubezpieczenia powszechnego przysługiwało mu po zaliczeniu tych samych (w części lub w całości) okresów ubezpieczenia (w rozpoznawanej sprawie pokrywających się czasowo i funkcjonalnie bezpośrednio ze sobą związanych okresów służby w organach bezpieczeństwa państwa od 1 września 1975r. do 31 lipca 1990r. z okresami zatrudnienia w (...)), już uwzględnionych przy ustalaniu uprawnień do emerytury mundurowej i wyliczenia wysługi z tego tytułu, a przysługującej z mocy prawa (ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych). Nie ma żadnych prawnych podstaw, do wykorzystywania raz już zaliczonych okresów składkowych ponownie, przy ustalaniu świadczeń emerytalnych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8 lipca 2014r., sygn. III AUa 1542/13).

Nie zgadzając się zatem z zaprezentowanym w apelacji stanowiskiem skarżącego wskazać należy, że rację miał niewątpliwie Sąd Okręgowy stwierdzając, że jeżeli funkcjonariusz ma ustalone prawo do świadczenia pieniężnego ustalonego na podstawie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych, to okresów przyjętych do wyliczenia tego świadczenia nie można uwzględnić ponownie ani przy ustalaniu prawa do emerytury i renty określonych w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w ustawach, do których ustawa emerytalna odsyła, ani też przy ustalaniu wysokości któregokolwiek ze świadczeń przewidzianych w tej ustawie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych, wskazać należy, że podnoszone przez skarżącego w tym względzie w apelacji argumenty są irrelewantne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Rzeczywiście, na mocy decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego MSWiA z 25 sierpnia 2017 r. okres od 1 września 1975 r. do 31 lipca 1990 r. został zaliczony odwołującemu się według wskaźnika 0% podstawy wymiaru za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b tej ustawy. Powyższe ma jednakże wpływ jedynie na wysokość świadczenia (do którego odwołujący się nie utracił prawa) i nie zmienia faktu, że okres ten nadal pozostaje uwzględniony przy ustalaniu prawa do tzw. „emerytury mundurowej”. Nadto zważyć należy, że w uzasadnieniu apelacji odwołujący się nie skonkretyzował przytoczonego wyżej zarzutu, i w konsekwencji trudno jest ustalić na czym jego zdaniem polegało naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych. Co więcej, decyzja Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego MSWiA z 25 sierpnia 2017 r. nie była (i co oczywiste nie mogła być) przedmiotem niniejszego postępowania i nie podlegała ocenie Sądu co do jej prawidłowości i zasadności.

Wobec powyższych rozważań Sąd Apelacyjny oddalił apelację odwołującego się, uznając ją za bezzasadną, o czym orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.

Ewa Stryczyńska