Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 892/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 września 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 1175/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku:

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego i na podstawie takiej dowolnej oceny, a odnoszącej się głównie do oceny i analizy zeznań świadków - rodziny oskarżonego - przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w przypadku, gdy jak wykazało to postępowanie, świadkowie uzgadniali treść swoich depozycji pomiędzy sobą znając treść protokołów przesłuchań z innych postępowań, co wskazuje na fakt, iż ich zeznania nie były ani spontaniczne ani szczere a miały jedynie na celu całkowite zdyskredytowanie osoby oskarżonego, co skutkuje powinnością uznania ich za niewiarygodne źródło dowodowe w sprawie,

- art. 7 k.p.k. poprzez nieuzasadnioną odmowę przyznania waloru wiarygodności konsekwentnym i spójnym wyjaśnieniom oskarżonego A. O. (1), nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz oparcie tym samym rozstrzygnięcia w sprawie w zasadzie jedynie na dowodzie z zeznań świadków D. O. oraz A. B. którzy byli zaangażowani w spór pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym a tym samym mieli powód do składania zeznań sprzecznych z rzeczywistością,

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez brak odniesienia się w pisemnym uzasadnieniu wyroku do ujawnionych w toku postępowania okoliczności polegających na ustalaniu treści zeznań pomiędzy świadkami - rodziną oskarżonego - które to okoliczności mają istotne znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy i ustalenia w sposób prawidłowy stanu faktycznego w sprawie i tym samym całkowite pominięcie tego elementu postępowania, które jednoznacznie ukazywało sposób działania zarówno pokrzywdzonej jak i jej dzieci oraz synowej, którzy z premedytacją dążyli do obciążenia swymi zeznaniami oskarżonego,

- art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez jego wadliwe zastosowanie polegające na nieuzasadnionym oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego złożonego w toku postępowania sądowego powołując się tym samym, iż wniosek ten zmierzał do przedłużenia postępowania w przypadku, gdy po pierwsze postępowanie z uwagi na tę okoliczność nie zostałoby wydłużone w kontekście przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego chirurga na okoliczność ustalenia uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonej a po drugie dopuszczenie dowodu z opinii biegłych tj. przeprowadzenie w stosunku do oskarżonego badań wariograficznych, było jedynym dowodem i możliwością obrony swych praw w procesie karnym przez oskarżonego i tym samym możliwością dowodzenia swych racji,

- art. 170 § 1a k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i tym samym nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych, wykonania badania wariograficznego w przypadku, gdy dowód ten miało istotne znaczenie czy zarzucany oskarżonemu czyn został przez niego popełniony,

- art. 192a § 1 k.p.k. w zw. z art. 199a k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i tym samym nieuzasadnione nie dopuszczenie dowodu z opinii biegłych na okoliczność przeprowadzenia badania wariograficznego oskarżonego, który to dowód miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Na skutek poczynionych błędów procesowych błąd w ustaleniach faktycznych sprawy polegający na uznaniu, że oskarżony A. O. (1) dopuścił się zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu w przypadku, gdy okoliczności zmierzające do wykazania prawdziwości i rzetelności zarzutu nie zostały potwierdzone zgodnie z treścią prawdy materialnej, zaś ustalony przez Sąd stan faktyczny nie powinien znaleźć oparcia na zgromadzonych dowodach z przyczyn opisanych powyżej.

Powyższe zarzuty zostały zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego i z uwagi na ich treść zostaną omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się w głównym ich nurcie niezasadne.

Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, w tym świadków będących członkami najbliższej rodziny oskarżonego. Z kwerendy akt sprawy w sposób jasny i klarowny wynika, że syn pokrzywdzonej i oskarżonego - D. O., a także jego małżonka - A. O. (2) oraz córka stron A. B. słyszeli awantury. Z racji zamieszkiwania w tym samym domu, choć w jego różnych częściach dochodziły odgłosy awantur i co znamienne zarówno A. O. (2), jak i D. O. wskazywali, że osobą wypowiadającą słowa wulgarne był głównie oskarżony, który szturchał i pukał pokrzywdzoną, a nadto, widzieli jej posiniaczone ręce i zapłakaną pokrzywdzoną. Istotne jest to, że wedle relacji A. B. przemoc fizyczna i psychiczna nasiliła się w pewnym okresie czasu i była naocznym świadkiem negatywnych zachowań ojca względem matki. W aspekcie powyższego słusznie za przymiotem wiarygodności Sąd meriti obdarzył depozycje pokrzywdzonej Z. O.. W tym miejscu wskazać należy, iż okoliczność czytania przez świadków swych zeznań składanych w sprawie cywilnej o separację oraz z postępowania przygotowawczego (przy czym każdy z nich czytał własne relacje) - co wyżej wymienieni rzeczywiście potwierdzili - nie deprecjonuje a priori wartości dowodowej ich relacji. Analiza treści ich zeznań wskazuje, że są one spójne i logiczne, a także wzajemnie ze sobą korespondują. Przede wszystkim, istotne są ich relacje składane bezpośrednio po złożeniu zawiadomienia o przestępstwie przez pokrzywdzoną w postępowaniu przygotowawczym, gdyż o ile nie są tak obszerne jak w postępowaniu sądowym, niemniej jednak nie pozostają w opozycji do tych składanych pierwotnie. Imputowanie, jakoby świadkowie uzgadniali wspólną wersję przebiegu wydarzeń z udziałem oskarżonej i pokrzywdzonej nie jest uprawnione. Świadkowie przecież nie musieli potwierdzać takiego stanu rzeczy. Co więcej zauważyć należy, iż równie dobrze oskarżony mógł zapoznawać się z treścią swoich wyjaśnień. Okoliczności te nie stanowią prostego asumptu do ich zdezawuowania i posądzenia świadków o składanie fałszywych zeznań. Podkreślić należy, iż również funkcjonariusz policji A. W. wskazywał, że w rozmowach z pokrzywdzoną uzyskał wiedzę o nagannych zachowaniach jej męża oraz, że Z. O. obawia się męża.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 7 k.p.k., i art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o możności przypisania oskarżonemu S. G. zrealizowania znamion czynu mu zarzucanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Mając na względzie zarzuty obrońcy oskarżonego wskazać też należy, iż obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 05.02.2015 r., II Aka 85/14, Legalis). Sporządzenie uzasadnienia wyroku jest czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k., dlatego niedostatki uzasadnienia wyroku nie dają podstaw do jego skutecznego podważenia, o ile został w sprawie zebrany i prawidłowo ujawniony materiał dowodowy dający podstawę do rozstrzygnięć jakie w sprawie takiej zapadły (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23.12.2014 r., II Aka 436/14, Legalis).

Niezasadne są też w tym kontekście twierdzenia obrońcy oskarżonego koncentrujące się na wykazywaniu naruszenia norm przepisów art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 170 § 1a k.p.k., oraz art. 192a § 1 k.p.k. w zw. z art. 199a k.p.k.

Skarżący bezpodstawnie upatruje naruszenia powyższych norm między innymi w zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii chirurga na okoliczność ustalenia uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonej, albowiem opinia biegłego S. N. w sposób klarowny udziela na postawione przez sąd pytania odnośnie odniesionych przez Z. O. na skutek uderzenia jej przez oskarżonego w twarz, a także mechanizmu powstania ujawnionych u niej w dniu 26 czerwca 2019 roku obrażeń.

Natomiast odnosząc się do kwestii powołania biegłego w celu przeprowadzenia ekspertyzy poligraficznej to powinna być wnikliwa ocena zasadności tych badań, wyraźnie określony ich przedmiot i cel, wskazany materiał dowodowy dający podstawę do prowadzenia badań oraz wskazówki, jak należy go skompletować, by był użyteczny do budowy testów. Oceniając opinię, organ powinien skontrolować poprawność metody, logiczność, pełność i przejrzystość wniosków, a także sprawdzić, czy biegły zrealizował zakres ekspertyzy, nie przekroczył swoich uprawnień oraz miał odpowiednie kompetencje do jej realizacji (T. Widła, Ocena dowodu, 1992, s. 75; T. Tomaszewski, Dowód z opinii, s. 76–77). Warunkiem sine qua non przeprowadzenia ekspertyzy poligraficznej jest wyrażenie zgody na jej przeprowadzenie przez osobę badaną (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.01.2015 r., I KZP 25/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 26.02.2015 r., II Aka 31/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.1.2014 r., II Aka 263/13, Legalis). Jest to o tyle oczywiste, że jedynie dobrowolne uczestnictwo w badaniach pozwala biegłemu na jego przeprowadzenie oraz wyciągnięcie właściwych wniosków z badania. Wskazuje się ponadto, że istota ekspertyzy poligraficznej polega na współpracy biegłego z osobą badaną, co więcej – wymaga ona od badanego pewnej aktywności. Konsekwencją uzyskania zgody na przeprowadzenie badania i stosowanie przez biegłego środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu jest uchylenie zakazu z art. 199 k.p.k. poprzez przyjęcie, że wypowiedzi oskarżonego dotyczące zarzucanemu czynu mogą stanowić dowód w sprawie. Mogą zostać wykorzystane tylko te oświadczenie, które zostały złożone w czasie badania z wykorzystaniem poligrafu, toteż oświadczenia, których adresatem stał się biegły przed oraz po przeprowadzeniu badania, nie mogą zostać wykorzystane. Ponadto należy zwrócić uwagę, że art. 199 k.p.k. dotyczy oskarżonego, toteż złożenie w obecności biegłego przeprowadzającego badanie oświadczenia przez świadka nie może zostać ujawnione w treści ekspertyzy lub w toku przesłuchania biegłego. Należy podkreślić, że badanie przeprowadzone w trybie art. 199a k.p.k. nie jest dowodem sprawstwa i winy oskarżonego, toteż nie może być podstawą ponoszenia przez niego odpowiedzialności karnej. Istota tego badania polega na zbadaniu związku badanego z czynem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19.08.1999 r., II Aka 147/99, Legalisz glosą J. Widackiego, Pal. 2000, Nr 3, s. 251). Badanie to dowodzi wyłącznie tego, jaka była reakcja oskarżonego na zadawane mu pytania, więc powinno w zależności od poczynionych ustaleń stanowić impuls do przeprowadzenia dalszych czynności dowodowych w celu zweryfikowania informacji uzyskanych w trakcie badania poligraficznego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 07.12.2016 r., II Aka 157/16, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25.08.2015 r., III KK 51/15, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.06.2015 r., VKK 113/15, Legalis; wyr.ok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 05.11.2014 r., II Aka 363/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13.08.2013 r., II Aka 235/13, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.12.2013 r., III KK 273/13, Legalis). Jeżeli chodzi o znaczenie dowodowe badań wariograficznych, to w orzecznictwie podkreśla się, że mają one charakter pomocniczy, pośredni i nie mogą zastępować samodzielnych dowodów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10.06.2015 r., III KK 18/15, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 08.04.2014 r., II Aka 36/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.01.2014 r., II Aka 236/13, Legalis). Ponadto opinia z badania wariograficznego powinna być wykonana jak najszybciej (ocenia się, że do kilkudziesięciu godzin od zatrzymania), inaczej traci wartość poznawczą wraz z upływem czasu oraz liczbą czynności przeprowadzanych z udziałem badanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15.01.2004 r., II Aka 24/03, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26.04.2005 r., II Aka 264/04, Legalis). W praktyce zdarzają się przypadki występowania przez oskarżonych z wnioskami o poddaniu ich badaniom wariograficznym na okoliczność wiarygodności i prawdomówności złożonych wyjaśnień. Tak określony cel nie ma jednak nic wspólnego z istotą omawianego badania. W badaniu tym chodzi jedynie o rejestrację nieświadomych reakcji organizmu. Dowód z opinii wariograficznej z pewnością zaś nie dowodzi takich okoliczności jak prawdziwość wyjaśnień (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01.02.2008 r., V KK 231/07, Legalis). Dowód z ekspertyzy wariograficznej nie może być dopuszczony w celu "oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego" (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 07.12.2016 r., II Aka 157/16, Legalis). Jeżeli chodzi o znaczenie dowodowe badań wariograficznych, to w orzecznictwie podkreśla się, że "mają one charakter pomocniczy, pośredni i nie mogą zastępować samodzielnych dowodów. Na późniejszym etapie postępowania nie może on służyć badaniu prawdomówności, zaś wynik badania nie może być wprost wykorzystany jako dowód winy lub niewinności" (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.01.2014 r., II Aka 236/13, Legalis).

Tym samym, żądanie przez obrońcę przeprowadzenia badań wariograficznych celem wykazania prawdziwości wyjaśnień oskarżonego nie było uzasadnione.

Odnosząc się zatem do zarzutu dotyczącego bezpodstawnego oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie badania wariograficznego oskarżonego na okoliczność jego ewentualnego związku ze zdarzeniami sąd odwoławczy uznał, iż słusznie Sąd meriri uznał, że na obecnym etapie postępowania brak podstaw do jego przeprowadzania. Treść ekspertyzy wariograficznej, o jakiej stanowi art. 199a k.p.k., dowodzi wyłącznie tego, jakie były reakcje organiczne oskarżonego na określone zadawane mu pytania, które to reakcje odzwierciedlają stosunek emocjonalny strony biernej procesu do danych zdarzeń. Dowód z ekspertyzy wariograficznej nie może być dopuszczony w celu "oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego", zaś wyniku tej ekspertyzy nie należy postrzegać w kategoriach dowodu sprawstwa lub braku sprawstwa oskarżonego. W judykaturze podnosi się, że skoro wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z ekspertyzy wariograficznej złożony został na zaawansowanym etapie postępowania sądowego, po dokładnym zapoznaniu się przez oskarżonego z aktami sprawy, to powyższy dowód utracił już swą wartość poznawczą. Wobec tego wniosek obrońcy w tym przedmiocie trafnie oddalono się na podstawie między innymi na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 05.11.2014 r., II Aka 363/14).

Odnosząc się w tym kontekście do zarzutu odwoławczego błędu w ustaleniach faktycznych podnieść należy, iż nie może on polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego A. O. (1) w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy co do zasady podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. O. (1) od zarzucanego mu czynu, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego A. O. (1) za winnego przypisanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 września 2021 roku sygn. akt II K 1175/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonego bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015.1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego A. O. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej Z. O. kwoty po 840 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

3

W oparciu o przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżycielki posiłkowej Z. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

4

W oparciu o przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego A. O. (1) kwotę 180 złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 złotych tytułem obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków w wysokości 10 złotych oraz od opłaty w kwocie 180 złotych. Oskarżony jest mężczyzną w średnim wieku, z ostatnich informacji o nim wynikało, że jest emerytem oraz dodatkowo pracuje dorywczo oraz osiąga dochód w wysokości około 200-400 złotych. Poza tym, jak wynika z analizy akt sprawy nie ma nikogo na utrzymaniu oraz posiadał w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżony winien i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. O. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 września 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 1175/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana