Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Daria Ratymirska

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Tekieli

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2022 r. w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1) i K. K. (2)

przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w Warszawie

o zapłatę kwoty 10.062,63 zł i kwoty 15.126,00 zł i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w Warszawie na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 10.028,97 zł (dziesięć tysięcy dwadzieścia osiem złotych 97/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 8.178,97 zł od dnia 18 września 2018 r., od kwoty 1.700 zł od dnia 15 grudnia 2018 r., od kwoty 150 zł od dnia 11 września 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w Warszawie na rzecz powódki K. K. (2) kwotę 15.126,00 zł (piętnaście tysięcy sto dwadzieścia sześć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 15.000 zł od dnia 28 grudnia 2018 r., od kwoty 126 zł od dnia 21 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w dalszej części;

IV.  rozstrzyga, że koszty procesu będą w całości zwrócone na rzecz powodów od strony pozwanej, pozostawiając szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

sygn. akt IC 1309/19

UZASADNIENIE

K. K. (2) wniosła pozew przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w Warszawie o zapłatę kwoty 15000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, będącą skutkiem wypadku komunikacyjnego z dnia 6.05.2018r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.12.2018r., kwoty 126 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki zdarzenia.

K. K. (1) wniósł pozew przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w Warszawie o zapłatę kwoty 8000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, będącą skutkiem wypadku komunikacyjnego z dnia 6.05.2018r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia15.09.2018r., oraz kwoty 2062,63 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1700 zł od dnia 15.12.2018r., od kwoty 212,63 zł od dnia 15.09.2018r., od kwoty 150 zł od dnia wniesienia pozwu.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Przyznała, że w związku z przedmiotowym zdarzeniem ma legitymację procesową bierną na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Czynności likwidacyjne, po zgłoszeniu zaistniałego zdarzenia z dnia 6.05.2018r. prowadzone były przez reprezentanta do spraw roszczeń zagranicznego ubezpieczyciela, udzielającego ochrony ubezpieczeniowej sprawcy kolizji, Compensa TU. Pozwana zarzuciła, że przeprowadzone przez reprezentanta do spraw roszczeń postępowanie likwidacyjne pozwoliło ustalić zakres uzasadnionych i niezbędnych kosztów leczenia i rehabilitacji oraz oszacować należne zadośćuczynienie, które zostało wypłacone powodom w wysokości adekwatnej do rozmiaru krzywdy.

Sąd ustalił:

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 6.05.2018r. powódka (lat 26) doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego oraz wieloodłamowego złamania trzonu kości ramiennej prawej z przemieszczeniem, które było leczone operacyjnie z powikłaniem uszkodzenia nerwu promieniowego, co skutkowało częściowym niedowładem nerwu promieniowego prawego. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z wypadkiem został oceniony na 10%. Na skutek urazu czynność kończyny górnej powódki jest ograniczona, ręka prawa nie jest w pełni sprawna, a ponadto na jej ramieniu pozostała szpecąca blizna po leczeniu operacyjnym

W związku z urazem kręgosłupa szyjnego, powódka przez trzy tygodnie nosiła kołnierz ortopedyczny, stosowała leczenie farmakologiczne, przeciwbólowe i zabiegi rehabilitacyjne. Stan powódki po leczeniu poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa ani osłabienie kończyn górnych.

W pierwszym okresie po wypadku, przez dwa miesiące, powódka miała znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego i ortezy na kończynie górnej prawej. Każda czynność, związana z samoobsługą sprawiała jej trudność, wymagała pomocy osób trzecich przy ubieraniu się, myciu i przygotowywaniu posiłków przez cztery godziny dziennie. W tym czasie nie powinna była pracować zawodowo.

Obecnie funkcjonowanie powódki na co dzień jest ograniczone przez to, że ma trudności w posługiwaniu się prawą ręką, której sprawność jest ograniczona, a siła osłabiona. Rokowania co do pełnego odzyskania sprawności organizmu są korzystne. Powódka jest osobą w młodym wieku, dalsza rehabilitacja powinna dać właściwy efekt pod warunkiem zdyscyplinowania powódki, jeśli chodzi o ćwiczenia własne.

Trwałym następstwem obrażeń, doznanych w wypadku, jest występująca u powódki blizna pooperacyjna, która powoduje wyraźny defekt estetyczny oraz umiarkowane zaburzenia funkcjonalne (dolegliwości bólowe). Blizna zlokalizowana jest po stronie bocznej ramienia prawego o przebiegu równoległym do długiej osi kończyny od połowy ramienia do okolicy łokciowej, ma długość 17 cm - przy wyproście w stawie łokciowym, 19 cm - przy zgięciu; szerokość – do 2 cm, występują wyraźne ślady po szwach tzw. „drabinka”; blizna jest bardzo widoczna, czerwono – bordowa. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w związku z tym wynosi 5%. Blizna nie rokuje poprawy, ma charakter trwały i nieodwracalny.

Koszty leczenia, poniesione przez powódkę, udokumentowane rachunkami (k-88,89), na kwotę 126 zł, pozostają w związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem.

Dowód:

opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii J. W. i ortopedii oraz chirurgii urazowej S. L. (k- 189 i nast.);

opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii plastycznej P. D. (k-230 i nast.);

faktury dot. kosztów leczenia nr (...) i nr (...) (k-88,89);

zeznania powódki (k-161v.).

Pismem z dnia 20.07.2018r., powódka wezwała (...) S.A. do zapłaty kwoty 60.000 zł, tytułem zadośćuczynienia. Po przyjęciu zawiadomienia o szkodzie, korespondent do spraw roszczeń zagranicznego ubezpieczyciela, udzielającego ochrony ubezpieczeniowej sprawcy kolizji, (...) S.A. V. (...) wypłaciło powódce kwotę 19.000 zł, tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 14.03.2019r. powódka wezwała dodatkowo do zapłaty kwoty 126 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, dołączając do wezwania faktury nr (...).

Dowód:

zgłoszenie szkody z wezwaniem do zapłaty z 20.07.2018r. (k-79);

pismo powódki z dnia 14.03.2019r. (k-75);

pismo strony pozwanej – decyzje z dnia 26.10.2018r. i 16.01.2019r. (k-73,74).

Na skutek wypadku z dnia 6.05.2018r. powód (lat 26) doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego (urazu aparatu więzadłowo – mięśniowego kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcia biczem”) oraz złamania wyrostków poprzecznych kręgów L1 – L3 i L5 prawostronnie. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem został oceniony na 5%.

Zgodnie z zaleceniem lekarskim powód stosował przez dwa tygodnie kołnierz ortopedyczny miękki, leczenie farmakologiczne przeciwbólowe i zabiegi rehabilitacyjne. Stan powoda po leczeniu poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa szyjnego ani osłabienie kończyn górnych.

W pierwszym okresie po wypadku, przez cztery tygodnie, powód miał znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała mu trudności, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, toalecie, przygotowywaniu posiłków, praniu, sprzątaniu, robieniu zakupów, przez trzy godziny dziennie. Przez następne dwa miesiące samodzielność powoda poprawiła się, bóle złagodniały, w tym czasie powód wymagał pomocy osób trzecich przez godzinę dziennie. Z uwagi na młody wiek, powód ma szanse poprawić znacznie swoją sprawność w zakresie ruchomości odcinka lędźwiowego po doznanym urazie, rokowania na przyszłość są korzystne, wymaga to jednak kontynuowania rehabilitacji zwłaszcza w postaci własnych ćwiczeń wykonywanych codziennie. Pewna część dolegliwości powoda wynika ze stwierdzonych zmian przeciążeniowych i dyskopatycznych odcinka lędźwiowego.

W ramach leczenia skutków wypadku, po skierowaniu przez lekarza neurologa, powód obył dwukrotnie serię zabiegów rehabilitacyjnych, ponosząc łącznie koszt 1400 zł (2 x 700 zł), z czego pozwany zwrócił mu jedynie połowę. Czas oczekiwania na zabiegi w K. w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ był bardzo długi, dlatego powód zdecydował się na zabiegi płatne, które przynosiły mu ulgę w dolegliwościach bólowych, wywołanych wypadkiem. Powód odbył w dniu 6.06.2018r. wizytę u lekarza ortopedy, za co zapłacił 160 zł, oraz w dniu 22.08.2018r. wizytę u lekarza neurologa, za co zapłacił 150 zł. W dniu 14.05.2018r. poniósł koszt zakupu leku przeciwbólowego S. w wysokości 18,97 zł.

Dowód:

opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii J. W. i ortopedii oraz chirurgii urazowej S. L. (k- 181 i nast.);

faktury za konsultacje lekarskie i zakup leku nr (...), nr (...), nr (...) (k-83 - 85)

faktury dot. rehabilitacji nr (...) (...) i nr (...) (k-27);

zeznania powoda (k-161).

Pismem z dnia 13.08.2018r. powód wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 25.000 zł, tytułem zadośćuczynienia, i kwoty 212,63 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, dołączając dokumentację medyczną, bilet kolejowy z dnia 6.06.2018r., fakturę nr (...).(...) fakturę nr (...). Po przyjęciu zawiadomienia o szkodzie, korespondent do spraw roszczeń zagranicznego ubezpieczyciela, udzielającego ochrony ubezpieczeniowej sprawcy kolizji, (...) S.A. V. (...) wypłaciło powodowi kwotę 3500 zł, tytułem zadośćuczynienia, i kwotę 1700 zł, tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji (na podstawie faktury nr (...)). Odmówiono powodowi zwrotu kosztów rehabilitacji na podstawie faktury nr (...) (na kwotę 1700 zł). Pismem z dnia 13.11.2018r. powód wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 1700 zł, zgodnie z fakturą nr (...).

Dowód:

zgłoszenie szkody z wezwaniem do zapłaty (k-70-72)

potwierdzenie przyjęcia zawiadomienia o szkodzie z dnia 24.08.2018r. (k-66)

decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 19.09.2018r. (k-65)

informacja o procesie likwidacji szkody (k-67)

wezwanie do zapłaty z 13.11.2018r. (k-68)

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 123 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. z dnia 9 lutego 2018 r. Dz.U. z 2018 r. poz. 473) Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce w niniejszej sprawie i ustalenie w tym zakresie nie było przez pozwanego kwestionowane. Legitymacja bierna pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika z art. 19 ust. 3 w zw. z art. 123 pkt 1 i 2 powołanej wyżej ustawy z dnia 22 maja 2003 r. Zgodnie z art. 19 ust. 1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Poszkodowany może ponadto dochodzić roszczeń bezpośrednio od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w przypadkach, o których mowa w art. 123 (ust. 3).

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. stanowi, że Sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienie psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie przyznawane jednorazowo stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość. Takie stanowisko wyraził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006, sygn. akt. IV CSK 99/05 i Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 08 lutego 2006 r. sygn. akt. I A Ca 1131/05.

Skutki wypadku na zdrowiu powodów, opisane wyżej, ustalono w oparciu o dowody z opinii biegłych lekarzy oraz zeznania powodów. W następstwie wypadku powodowie doznali rozstroju zdrowia, związanego z urazem kręgosłupa oraz – w przypadku powódki – także prawej ręki, co ujemnie wpłynęło na ich funkcjonowanie w życiu codziennym. Dotychczasową aktywność i sprawność fizyczną ograniczyły występujące od dnia wypadku dolegliwości bólowe, mające związek z przedmiotowym wypadkiem - przez pierwsze tygodnie, powodowie mieli znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania środków ortopedycznych. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała im trudności, wskazana była pomoc osób trzecich przy zwykłych codziennych czynnościach. W tym czasie nie powinni byli pracować zawodowo. Obecnie funkcjonowanie powodów na co dzień nie jest już w tak znacznym stopniu ograniczone, przy czym powrót do sprawności jak przed wypadkiem wymaga kontynuowania ćwiczeń rehabilitacyjnych i samodyscypliny w tym zakresie. Odpowiednio wcześnie wdrożona rehabilitacja spowodowała u powodów poprawę zdrowia i powrót do sprawności kręgosłupa u każdego z nich. Następstwem wypadku są jednak nadal występujące u powódki ograniczenia czynności kończyny górnej, ręka prawa nie jest w pełni sprawna, wywołuje dolegliwości bólowe, a ponadto na jej ramieniu pozostała szpecąca blizna po leczeniu operacyjnym przebytego w wypadku złamania. Uwzględniając zatem doznany w wypadku rozstrój zdrowia, oceniony przez biegłych lekarzy uszczerbek na ich zdrowiu, pourazowe dolegliwości bólowe oraz ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu, których powodowie doświadczyli na skutek utraty dotychczasowej sprawności, Sąd doszedł do przekonania, że dotychczas wypłacone przez ubezpieczyciela kwoty zadośćuczynienia były stanowczo za niskie. Adekwatnym zadośćuczynieniem dla powódki, zgodnie z jej żądaniem, będzie suma 34.000 zł, zaś w przypadku powoda – suma 11.500 zł. Mając na uwadze, że dotychczas wypłacono powodom z tego tytułu odpowiednio kwoty 19.000 zł i 3.500 zł, zasądzono różnicę.

Zasądzone zadośćuczynienie, mające na celu złagodzenie cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną krzywdę. Jednocześnie trzeba zaakcentować, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość majątkową, choć nie może ona być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, czyli winna być utrzymana w rozsądnych granicach.

Odsetki od kwoty 15.000 zł, tytułem uzupełnienia zadośćuczynią na rzecz powódki, zasądzono, zgodnie z żądaniem, od dnia 28.12.2018r., mając na uwadze, że powódka wystosowała wezwanie do zapłaty kwoty 60.000 zł z tego tytułu pismem z dnia 20.07.2018r. (k-79), zaś zgodnie z decyzją reprezentanta ds. roszczeń z dnia 26.10.2018r. (k-74) wypłacone dobrowolnie świadczenie ograniczono do kwoty 19.000 zł (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 817§1 kc).

Odsetki od kwoty 8.000 zł, tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia na rzecz powoda, zasądzono od dnia 18.09.2018r., mając na uwadze, że pismem z dnia 13.08.2018r. (k-70) powód wezwał do zapłaty kwoty 25.000 zł z tego tytułu w terminie 30 dni, jednak nie przedstawił dowodu doręczenia tego pisma, dlatego odsetki zasądzono dopiero od dnia wydania decyzji w tym przedmiocie przez reprezentanta ds. roszczeń (k-65), na podstawie której wypłacono powodowi kwotę 3500 zł, tytułem zadośćuczynienia (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 817§1 kc). W dalszej części powództwo w zakresie odsetek, żądanych od daty wcześniejszej, podlegało oddaleniu.

Wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powodów do wskazania wszystkich zakładów opieki zdrowotnej, w których się leczyli po zdarzeniu z dnia 6.05.2018r. w związku z doznanymi urazami, oraz do przedstawienia wszystkich posiadanych wyników badań obrazowych, zawarty w pkt 2 odpowiedzi na pozew, nie zasługiwał na uwzględnienie. Wniosek ten nie zmierzał do wykazania żadnej tezy dowodowej, stawianej przez pozwanego, który przy tej okazji nie powołał żadnych faktów spornych i istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, które mogłyby być udowodnione po uwzględnieniu tego wniosku. Niezależnie od tego, pełnomocnik powodów oświadczył na rozprawie, że powodowie nie dysponują żadną inną dokumentacją medyczną, poza dotychczas złożoną do akt sprawy. Sąd oddalił także wniosek pozwanego, zawarty w pkt 3 odpowiedzi na pozew, tj. o zwrócenie się do Narodowego Funduszu Zdrowia o informację, jaka była długość okresu oczekiwania na konsultację w poradni neurologicznej i ortopedycznej oraz na świadczenie fizjoterapii w ramach świadczeń finansowanych ze środków publicznych. Pomimo zobowiązania, strona pozwana nie wykazała, że sama nie mogła uzyskać wym. dokumentów i informacji, a jej twierdzenie, zawarte w piśmie procesowym z dnia 6.02.2020r., że nie posiada narzędzi, pozwalających uzyskać takowe informacje, pozostało gołosłowne, skoro pozwana nawet nie wystąpiło ze stosownym wnioskiem.

Na uwzględnienie w niniejszej sprawie zasługiwało także powództwo o zapłatę odszkodowania, tytułem zwrotu kosztów leczenia. Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją.

Powódka domagała się zwrotu kosztów leczenia w łącznej kwocie 126 zł (która nie została dotychczas zrefundowana przez ubezpieczyciela), w oparciu o faktury nr (...) (k-88,89). Poniesione przez powódkę koszty leczenia miały związek z wypadkiem, co wynika także z opinii biegłych lekarzy. Podobnie, jak koszt przeprowadzonej u powoda rehabilitacji (1700 zł – na podstawie faktury nr (...), k-27) oraz koszt konsultacji lekarskich powoda (160 zł i 150 zł - w oparciu o faktury (...).(...) i nr (...), k-83, 84) i zakupu przez niego leku przeciwbólowego (18,97 zł - faktura nr (...), k-85), wywołane były potrzebą leczenie skutków tego wypadku i w konsekwencji doprowadziły do powrotu do zdrowia (art. 361 § 1 kc). Strona pozwana zarzuciła, że rehabilitacja, jako świadczenia standardowe, są refundowane przez NFZ i osoba poszkodowana nie jest zobowiązana pokrywać wskazanych kosztów własnymi środkami pieniężnymi. Przepis art. 444§ 1 zd. 2 kc nie uzależnia przewidzianych w nim roszczeń od istnienia potencjalnej możliwości pokrycia kosztów leczenia ze środków publicznych. To zobowiązany do naprawienia szkody musi wykazać, że koszty leczenia poszkodowanego zostaną w całości pokryte z takich właśnie środków (art. 6 kc). To pozwanego obciążał zatem ciężar dowodu, że zgłoszona przez powoda suma nie była mu potrzebna na koszty leczenia, ponieważ mogła być pokryta ze środków publicznych (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 7.11.2013r., I ACa 145/13, LEX nr 1400380). Skoro pozwana w niniejszej sprawie nie wykazała, że powód mógł bez zbędnej zwłoki w miejscu swojego zamieszkania skorzystać z zabiegów rehabilitacyjnych w zakresie, który pozwalałby na poprawę stanu jego zdrowia po wypadku, Sąd zasądził na rzecz powoda żądaną kwotę, tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji, oraz pozostałe, udokumentowane koszty leczenia (łącznie 2.028,97 zł), co do których strona pozwana nie przedstawiła żadnych zarzutów. Co do dalszej kwoty, której zasądzenia powód domagał się, tytułem zwrotu kosztów leczenia (tj. 33,66 zł), Sąd oddalił powództwo. Rację miała strona pozwana, że powód – domagając się zapłaty kwoty 2.062,63 zł, przedstawił rachunki jedynie na kwotę 2.028,97 zł i nie sprecyzował w tym zakresie żądania pozwu. Powód w żaden sposób nie odniósł się do tego zarzutu i nie wyjaśnił, czego dotyczy brakująca kwota 33,66 zł. W uzasadnieniu pozwu powód wprawdzie ogólnikowo wskazując na poniesione koszty leczenia, powołał dowód w postaci biletu kolejowego, który mógł opiewać na tą kwotę, ale nie uzupełnił swojego wniosku ani twierdzenia w tym zakresie po zarzucie pozwanej, nie przedstawił stosownego dokumentu, nie wskazał też jaką podróż odbył w związku z tym biletem i jaki to ma związek z przedmiotowym wypadkiem. Dlatego w tym zakresie powództwo, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu.

Kwotę 126 zł (tytułem zwrotu kosztów leczenia powódki) zgodnie z żądaniem zasądzono z odsetkami od dnia 21.08.2019r. – jak ustalono, w piśmie z dnia 14.03.2019r. (k-75) powódka bezskutecznie wezwała ubezpieczyciela do zapłaty tej kwoty.

Odszkodowanie należne powodowi w zakresie kwoty 160 zł (tytułem zwrotu kosztów konsultacji ortopedycznej – k.83) i kwoty 18,97 zł (tytułem zwrotu kosztów leku przeciwbólowego, k. 85) zasądzono od dnia 18.09.2018r. – jak ustalono, pismem z dnia 13.08.2018r. powód zgłosił szkodę i wezwał (...) S.A. do zapłaty m.in. kwoty 212,63 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, dołączając m.in. fakturę nr (...) (...)(160 zł za konsultację ortopedyczną) i fakturę nr (...) (18,97 zł za lek przeciwbólowy), nie przedstawił dowodu doręczenia. Wezwanie to pozostało bezskuteczne. Odsetki zasądzono od dnia w którym reprezentant ds. roszczeń wydał decyzję w sprawie zgłoszonych roszczeń. Odsetki od kwoty 1700 zł (tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji – k.27) zasądzono zgodnie z żądaniem - pismem z dnia 13.11.2018r. powód wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 1700 zł, tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji, zgodnie z fakturą nr (...). Wezwanie pozostało bezskuteczne, odmówiono powodowi zwrotu kosztów z tego tytułu w piśmie z dnia 29.11.2018r. (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817§1 kc). Odsetki od kwoty 150 zł, tytułem zwrotu kosztów konsultacji neurologicznej (k-84) zasądzono dopiero od dnia 11.09.2019r., tj. od daty sporządzenia odpowiedzi na pozew w niniejszej sprawie, gdyż powód nie wykazał, aby wcześniej (tj. przed doręczeniem pozwu) wzywał do zapłaty z tego tytułu. W dalszej części powództwo co do odsetek żądanych od tej kwoty od daty wcześniejszej podlegało oddaleniu.

Oddaleniu podlegało także powództwo w zakresie żądania powódki ustalenia odpowiedzialności za skutki wypadku powódki, które mogą pojawić się w przyszłości, z uwagi na brak interesu prawnego (art. 189 kpc). Hipotetyczna ewentualność powstania innych skutków zdarzenia sama w sobie nie powoduje istnienia interesu prawnego. Tym bardziej, że z opinii biegłych lekarzy wynika, że nie należy spodziewać się innych następstw czy powikłań doznanego urazu, a rokowania w tym zakresie są korzystne. Niezależnie od tego, w przypadku powstania nowej szkody, w związku z przedmiotowym wypadkiem, powódka może przecież wytoczyć powództwo o zasądzenie. W świetle przepisu art. 442 ¹ § 3 kpc w aktualnym brzmieniu, nie można tu mówić o czasowym ograniczeniu dochodzenia roszczeń o naprawienie szkody na osobie, która w tym przypadku jeszcze nie powstała lub się nie ujawniła.

Orzeczenie w pkt IV oparto na przepisach art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 98 § 1 kpc i art. 108§1 zd. 2 kpc.