Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Olszewska-Kowalska

Protokolant: sek. sąd. Dawid Soboczyński

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2022 roku w Sopocie,

na rozprawie

sprawy

z powództwa J. M. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda J. M. (1) na rzecz pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zwraca od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sopocie na rzecz powoda J. M. (1) kwotę 56,60 zł (pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego.

Sygn. akt I C 363/20

UZASADNIENIE

Powód J. M. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 19.383,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 listopada 2019 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazano, iż powód jest właścicielem pojazdu mechanicznego A. (...) o nr rej. (...). W dniu 25 lipca 2018 r. pojazd został uszkodzony na płatnym parkingu usytuowanym przy ul. (...) w G. pomiędzy budynkami o numerach (...). Powód ustalił, że zarządcą parkingu odpowiedzialnym za prawidłowe i bezpieczne działanie słupków parkingowych jest (...) Sp. z o.o. w G.. Powód zgłosił ww. firmie zaistniały wypadek wraz z żądaniem pokrycia kosztów naprawy pojazdu. Powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi ww. podmiotu, który odmówił wypłaty odszkodowania stwierdzając, że nie zaistniały przesłanki odpowiedzialności cywilnej Ubezpieczonego. (pozew – k. 4-7)

Nakazem zapłaty z dnia 27 lipca 2020 r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Sopocie uwzględnił żądanie pozwu w całości. (nakaz zapłaty – k. 27)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, iż pozwana kwestionuje roszczenie co do zasady oraz co do wysokości. Zdaniem pozwanego zgromadzona w toku postępowania likwidacyjnego dokumentacja nie pozwoliła na potwierdzenie, że do szkody doszło w podanych przez powoda okolicznościach. W ocenie pozwanej kosztorys załączony do pozwu zawiera elementy, które nie mogły ulec uszkodzeniu w zdarzeniu. Dotyczy to głównie kondensatora. Niezależnie od powyższego, jak wynika z przesłanych przez pozwaną kosztorysów, pozwana oferowała możliwość nabycia części zamiennych ze specjalnym rabatem, z propozycji powód nie skorzystał i tym samym zwiększył rozmiar szkody. (sprzeciw – k. 29-30)

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. (1) jest właścicielem pojazdu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...).

W dniu 25 lipca 2018 r. ww. pojazd był użytkowany przez ojca powoda – J. M. (2). Tego dnia, ok. godz. 08.00 J. M. (2) wjechał ww. pojazdem na parking usytuowany w G. przy ul. (...) pomiędzy budynkami o nr (...). Był to parking płatny, wyjazd z parkingu zabezpieczony był zamontowanymi w podłożu ruchomymi słupkami parkingowymi. O możliwości wyjazdu pojazdu z parkingu informował semafor świetlny, który za pomocą sygnałów świetlnych (zielone i czerwone światło) wskazywał, czy słupek zabezpieczający został całkowicie schowany w ziemi i czy można rozpocząć manewr wyjazdu z parkingu.

Przy wjeździe na parking J. M. (2) pobrał bilet parkingowy. Z uwagi na fakt, że opłacony czas parkowania został przekroczony, kierujący pojazdem musiał uiścić dodatkową opłatę, dlatego też do bramy wyjazdowej podjeżdżał dwukrotnie. Przy drugim razie J. M. (2) rozpoczął manewr wyjazdu z parkingu. Semafor świetlny usytuowany przy wyjeździe z parkingu wskazywał wówczas czerwone światło. Pomimo tego, J. M. (2) rozpoczął manewr wyjazdu z parkingu, najeżdżając pojazdem na obniżający się słupek zabezpieczający. W związku z ww. zdarzeniem doszło do uszkodzenia pojazdu powoda, w tym przedniej nakładki zderzaka, kratki wlotu powietrza, kratki prawej dolnej, w której jest zamontowana lampa halogenowa, wgniecenia rury intercoolera.

(dow ód: dowód rejestracyjny – k. 11-12, dokumentacja zdjęciowa – akta szkody, nagranie z monitoringu – k. 50, zeznania świadka J. W. (1) – k. 68-69, zeznania powoda J. M. (1) – k. 70)

Zarządcą parkingu jest spółka (...) Sp. z o.o. w G., która w dacie zdarzenia objęta była umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w S..

(okoliczno ść niesporna)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń.

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 23 stycznia 2019 r. pozwany odmówił uznania swojej odpowiedzialności za uszkodzenia pojazdu powoda stwierdzając, że nie zaistniały przesłanki odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego za uszkodzenie pojazdu, w szczególności ubezpieczony nie potwierdził okoliczności i przyczyn powstania szkody.

(dow ód: decyzja z dnia 23.01.2019 r. – akta szkody)

Powód dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu w Centrum N. Samochodów DuchSerwis w P..

W dniu 04 września 2019 r. DuchSerwis w P. wystawił fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 19. 383,42 zł tytułem naprawy pojazdu. Faktura VAT została przez powoda w całości opłacona.

(dow ód: faktura VAT – k. 13-14, potwierdzenie przelewu – k. 15)

W dniu 29 października 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 19.383,42 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) – w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania.

Pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie odmowy wypłaty odszkodowania.

(dow ód: wezwanie – k. 16, decyzja – k. 17-17v)

Do uderzenia w automatyczny słupek zaporowy chowany w ziemi, zainstalowany przy bramie wyjazdowej parkingu, nie doszło w momencie nagłego wysunięcia się (...) z ziemi podczas wyjeżdżania pojazdu A. (...), lecz w momencie, gdy słupek z pozycji wystającej w wysokości ok. 06,m rozpoczął automatycznie obniżać się – chować w ziemi.

W momencie zaistniałego zdarzenia słupek zaporowy chowając się do ziemi, znajdował się jeszcze na wysokości ok. 0,35 m i na tej wysokości po zaistniałym zdarzeniu zatrzymał się.

(...) zaporowy bramy wyjazdowej oprócz słupka chowającego się w ziemi, posiadał również semafor świetlny ze światłem czerwonym zabraniającym wyjazd z parkingu i światłem zielonym zezwalającym na wyjazd. Światło zielone zapalało się w momencie, gdy słupek zaporowy schował się całkowicie w ziemi.

Odpowiedzialność za zaistniałą szkodę ponosi kierowca pojazdu osobowego marki A. (...), który ruszył do przodu w czasie, gdy na semaforze paliło się światło czerwone, zabraniające wyjazdu, a wskazujące, że słupek zaporowy nie schował się jeszcze w całości w ziemi.

(dow ód: opinia biegłego sądowego z zakresu fotografii kryminalistycznej oraz kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków J. B. – k. 105-126, opinia ustna biegłego sądowego J. B. z dnia 14 marca 2022 r. – k. 161-163v)

S ąd zważył co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci złożonych przez obie strony dokumentów, zeznań powoda J. M. (1), świadków J. M. (2) oraz J. W. (2), nagrania z monitoringi i opinii biegłego sądowego biegłego sądowego z zakresu fotografii kryminalistycznej oraz kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków J. B..

Sąd dał wiarę dowodom w postaci korespondencji stron w toku postępowania likwidacyjnego dołączonej do pism procesowych oraz znajdującej się w aktach postępowania likwidacyjnego. Na ich podstawie Sąd ustalił przebieg postępowania likwidacyjnego. Powyższe dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności i wiarygodności.

Sąd ustalając stan faktyczny uwzględnił nadesłany przez (...) Sp. z o.o. w G. zapis z monitoringu obrazujący zdarzenie objęte pozwem. Sąd zważył, że data wskazana na zapisie monitoringu różni się od daty zdarzenia, a nadto, że jakość nagrania jest słaba. Okoliczności te nie dyskwalifikowały dowodu z zapisu monitoringu. Zapis został dokładnie przeanalizowany przez biegłego sądowego, który - jak wskazał - często w swojej pracy analizuje taki materiał dowodowy jako biegły z zakresu kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków. Biegły jednoznacznie stwierdził, że obraz nadawał się do analizy w przedmiocie tezy dowodowej i na jego podstawie można jednoznacznie uznać, że zapis ten odzwierciedla przebieg zdarzenia szkodowego z dnia 25 lipca 2018 r. z udziałem pojazdu a. (...) o nr rej. (...), którego kierowcą był wówczas ojciec powoda. Biegły sądowy z całą stanowczością stwierdził, iż z dużym prawdopodobieństwem zbliżonym do pewności można wnioskować, iż nagranie z monitoringu jest nagraniem zdarzenia z dnia 25 lipca 2018 r. na którym została zarejestrowana kolizja pojazdu A. (...) ze słupkiem blokady wyjazdowej. O powyższym świadczą zeznania świadka J. M. (2), który zeznał, iż do bramy wyjazdowej podjeżdżał dwukrotnie, co zostało ujęte w przedstawionym nagraniu. Nadto zapis monitoringu koresponduje z zeznaniami świadka J. W. (1), który po zdarzeniu oglądał nagranie z monitoringu. Sąd zważył także, że strona powodowa nie podniosła żadnych argumentów na okoliczność, że zapis nie dotyczy zdarzenia analizowanego w niniejszej sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka J. W. (1), które były konkretne i co do okoliczności zajścia z dnia 25 lipca 2018 r. znalazły potwierdzenie w zapisach monitoringu oraz treści opinii biegłego sądowego sporządzającego opinię w sprawie. Świadek potwierdził, iż z zapisów dostępnego, nadesłanego do akt sprawy monitoringu wynika, iż kierujący pojazdem marki A. (...) J. M. (2) nie dostosował się do sygnalizacji świetlnej i na czerwonym świetle rozpoczął manewr wyjazdu z parkingu, nie czekając na całkowite schowanie się w ziemi słupków zabezpieczających. Sąd nie miał podstaw by odmówić zeznaniom tym wiarygodności.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. M. (2), w szczególności w zakresie miejsca i daty zdarzenia. Sąd nie uwzględnił natomiast zeznań świadka, iż przed wyjazdem z parkingu upewnił się, że sygnalizator świetlny usytuowany przy wyjeździe z parkingu wskazywał zielone światło oraz że słupki zabezpieczające całkowicie schowały się w ziemi. Zeznania te pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym - z zeznaniami świadka J. W. (1), zapisem z nagrania monitoringu oraz wnioskami opinii biegłego sądowego z zakresu fotografii kryminalistycznej oraz kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków J. B..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda J. M. (1) co do miejsca zdarzenia, procesu likwidacji szkody oraz poniesionych przez niego kosztów naprawy pojazdu. Sąd z ostrożnością podszedł do zeznań powoda w przedmiocie przebiegu zdarzenia szkodowego. Powód nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a wiedzę posiadał z opowiadań swojego ojca – J. M. (2). Zeznania świadka J. M. (2) co do przebiegu zdarzenia zostały uznane przez Sąd za niewiarygodne.

Sąd uznał za wiarygodną w całości opinię biegłego sądowego z zakresu fotografii kryminalistycznej oraz kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków J. B. i na jej podstawie ustalił przyczyny uszkodzenia pojazdu w dniu 25 lipca 2018 r. na parkingu przy ul. (...) w G.. Opinia została sporządzona przez biegłego dysponującego odpowiednią wiedzą specjalistyczną z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego i wieloletnim doświadczeniem zawodowym. Opinia – w ocenie Sądu – została sporządzona w sposób staranny i rzetelny, na podstawie dostępnego w sprawie materiału. Biegły w sposób jasny i precyzyjny wyjaśnił podstawy swojego wnioskowania. Dlatego też – w ocenie Sądu – nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty strony powodowej do opinii, do których to zarzutów biegły w sposób stanowczy i szczegółowy odniósł się w opinii ustnej z dnia 14 marca 2022 r.

Na podstawie art. 2352§ 1 pkt. 3 i 5 k.p.c. Sąd oddalił wniosek powoda o zobowiązanie przez Sąd firmy (...) Sp. z o.o. w G. do wskazana danych osobowych i adresu zamieszkania pracownika spółki, który w dniu 25 lipca 2018 r. w godzinach rannych pracował na parkingu przy ul. (...) w G.. Zauważyć trzeba, iż to obowiązkiem strony jest ustalenie i wskazanie adresu świadka. Powód nie wykazał, by czynił jakiekolwiek starania celem ustalenia danych osobowych świadka i jego adresu zamieszkania, np. by wystąpił w tym przedmiocie z wnioskiem do zarządcy parkingu. Ustalanie nie tylko adresu świadka ale i jego danych osobowych przez sąd stanowiłoby przejaw zastępowania inicjatywy strony przy gromadzeniu i przedstawianiu dowodów. Niezależnie od tego, trzeba wskazać, że według powoda świadek miał zeznać na okoliczność, iż większa liczba osób uszkodziła samochód w podobnych okolicznościach. W świetle opinii biegłego sądowego stwierdzenie faktu, iż inne osoby uszkodziły samochód przy wyjeździe czy wjeździe na parking nie miałoby większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. W sprawie ustalono, że kierujący pojazdem A. (...), mimo takiego obowiązku, nie zastosował się do sygnałów świetlnych nadawanych przez semafor świetlny. Przebieg zdarzenia został zarejestrowany, wątpliwym jest by świadek co do przebiegu zdarzenia mógł zeznać więcej niż wynika z zapisu monitoringu.

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Roszczenie powoda opierało się na treści art. 822 § 1 k.c. w myśl którego, w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

W przedmiotowej sprawie bezsporny był fakt zawarcia pomiędzy (...) Sp. z o.o. w G. a pozwanym (...) S.A. w S. umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Niesporny był fakt powstania szkody majątkowej po stronie powoda w postaci uszkodzenia pojazdu marki A. (...).

Sporny był przebieg zdarzenia z dnia 25 lipca 2018 r., z którego powód wywodził swoje roszczenie, przyczyna tego zdarzenia a w dalszej kolejności zakres szkody. W sprawie zachodziła konieczność ustalenia kto ponosi odpowiedzialność za powstanie spornego zdarzenia a w konsekwencji za powstanie szkody.

Zgodnie z przepisem art. 415 k.c., kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Powołany przepis normuje odpowiedzialność deliktową opartą na winie sprawcy, dlatego czyn pociągający za sobą tę odpowiedzialność musi wykazywać określone znamiona odnoszące się do strony przedmiotowej i podmiotowej. Chodzi o znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej, określane mianem bezprawności czynu, i od strony podmiotowej, określane winą w znaczeniu subiektywnym. Dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach czynu zawinionego w rozumieniu art. 415 k.c. Bezprawność czynu oznacza jego sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Winę można natomiast przypisać sprawcy czynu w sytuacji, w której istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 4/08, LEX nr 424363).

Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przepis ten nie określa bliżej zachowania sprawczego, rodzącego odpowiedzialność odszkodowawczą. Może to być zarówno działanie, jak i zaniechanie, przy czym zachowanie to musi być zawinione. Za takie z kolei można jedynie uznać działania bezprawne, tj. zachowanie sprzeczne obowiązującymi normami prawnymi, jak również zachowanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej, nakazującymi lub zakazującymi określonego zachowania, mimo iż nie jest ono nakazane lub zakazane normą prawną.

Bezprawność w prawie cywilnym oznacza sprzeczność zachowania się sprawcy z przepisami prawa zawartymi w różnych jego gałęziach oraz z zasadami współżycia społecznego, czy też dobrymi obyczajami (por. np. W. Czachórski, w: System Prawa Cywilnego, t. III, cz. 1, Ossolineum 1981, s. 533-534, Z. Radwański, Zobowiązania-część ogólna, Warszawa 2001, s. 170 i nast.; G. Bieniek, w: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2009, s. 294; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz k.c. 2010, III, s. 357; wyrok SN z 10 lutego 2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012, Nr 10, poz. 95; wyr. SN z 20.1.2009, II CSK 423/08, Legalis).

W świetle dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych nie sposób uznać, by zarządca parkingu odpowiedzialny za prawidłowe i bezpieczne działanie automatycznych słupków parkingowych dopuścił się zachowania bezprawnego, którego bezpośrednim następstwem było uszkodzenie pojazdu powoda marki A. (...).

Oceniając zasadność wywiedzionego przez powoda roszczenia, Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego sądowego z zakresu fotografii kryminalistycznej oraz kryminalistycznej i technicznej rekonstrukcji wypadków J. B.. W opinii biegły stwierdził, iż do uderzenia w automatyczny słupek zaporowy chowany w ziemi, zainstalowany przy bramie wyjazdowej parkingu, doszło nie w momencie nagłego wysunięcia się (...) z ziemi podczas wyjeżdżania pojazdu A. (...), lecz w momencie, gdy słupek z pozycji wystającej w wysokości ok. 0,6 m rozpoczął automatycznie obniżać się – chować w ziemi. W momencie zaistniałego zdarzenia słupek zaporowy chowając się do ziemi, znajdował się jeszcze na wysokości ok. 0,35 m i na tej wysokości po zaistniałym zdarzeniu zatrzymał się. Biegły wyjaśnił, że system zaporowy bramy wyjazdowej oprócz słupka chowającego się w ziemi, posiadał również semafor świetlny ze światłem czerwonym zabraniającym wyjazd z parkingu i światłem zielonym zezwalającym na wyjazd. Światło zielone zapalało się w momencie, gdy słupek zaporowy schował się całkowicie w ziemi. Biegły stwierdził, iż odpowiedzialność za zaistniałą szkodę ponosi kierowca pojazdu osobowego marki A. (...), który ruszył do przodu w czasie, gdy na semaforze paliło się światło czerwone, zabraniające wyjazdu, a wskazujące, że słupek zaporowy nie schował się jeszcze w całości w ziemi.

Do powyższe opinii zastrzeżenia zgłosiła strona powodowa formułując szereg zarzutów w piśmie z dnia 24 listopada 2021 r.

Zarzuty te - w ocenie Sądu - nie zasługiwały na uwzględnienie. Na rozprawie w dniu 14 marca 2022 r. biegły w sposób wyczerpujący, jasny i stanowczy wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę powodową, odpowiadając także na uzupełniające pytania Sędziego. Biegły odpowiedział na pytania i ustosunkował się do zastrzeżeń strony, odpierając wszystkie zarzuty skierowane do wydanej przez niego opinii. Dlatego brak było powodów, by podważać wiarygodność opinii wydanej przez biegłego J. B..

W ocenie Sadu zapis monitoringu nie pozostawia wątpliwości, że kierujący pojazdem marki A. (...) J. M. (2) nie dostosował się do sygnalizacji świetlnej i na czerwonym świetle rozpoczął manewr wyjazdu z parkingu, nie czekając na całkowite schowanie się w ziemi słupków zabezpieczających, zatem ponosi wyłączną winę za powstanie szkody.

Mając na uwadze powyższe, brak podstaw do przypisania zarządcy parkingu – spółce (...) Sp. z o.o. w G. odpowiedzialności za następstwa zdarzenia z dnia 25 lipca 2018 r. W konsekwencji należało stwierdzić, że odpowiedzialności nie ponosi także ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej ww. podmiotu.

Powództwo należało oddalić wobec braku odpowiedzialności pozwanego co do zasady. W tej sytuacji niecelowym było ustalanie zakresu szkody oraz jej wycena.

Mając na względzie powyższe, na podstawie przywołanych wyżej przepisów stosowanych a contrario, należało orzec jak w pkt I sentencji wyroku.

Zgodnie z przepisem art. 98 § 1 kpc, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W związku z oddaleniem powództwa w całości za stronę przegrywającą postępowanie uznać należało powoda. Na koszty poniesione przez pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego w kwocie 3.600 zł. Wysokość wynagrodzenia została ustalona w oparciu o treść § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.). Taką kwotę Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego z tytułu zwrotu kosztów procesu, zasądzając również na podstawie art. 98 § 11 k.p.c. od tej kwoty odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Jednocześnie Sąd nie wliczył do zasądzonych na rzecz pozwanego kosztów procesu kwoty 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, bowiem w aktach sprawy brak było dowodu jej uiszczenia.

W punkcie III Sąd na zasadzie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie kwotę 56,60 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego.