Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 665/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 31 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt V K 118/19.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

A. P.

Sytuacja majątkowa

Informacja e - (...) k.379

A. P.

Dotychczasowa niekaralność

Karta karna - k.380-382

A. P.

Uzyskanie odszkodowania od ubezpieczyciela

Pismo - k.387-394

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Lp.

Wskazać oskarżonego.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa

Informacja e - (...)

Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot, nie był kwestionowany i nie budził żadnych wątpliwości.

Dotychczasowa niekaralność

Karta karna

Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot, nie był kwestionowany i nie budził żadnych wątpliwości.

Uzyskanie odszkodowania od ubezpieczyciela

Pismo

Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot, nie był kwestionowany i nie budził żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegających na:

- błędnym ustaleniu, że oskarżona dokonała przywłaszczenia powierzonej jej umową najmu rzeczy ruchomej w postaci samochodu marki R. (...), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że samochód ten był we władaniu świadka K. H., a nie oskarżonej;

- błędnym ustaleniu, że oskarżona nie chciała oddać samochodu A. Ł., tymczasem wskazała oskarżonemu, gdzie ten samochód się znajduje i na tej podstawie pokrzywdzony odnalazł samochód odbierając go od K. H.;,

- błędnym ustaleniu, że dom w S. przy ul. (...) został zdewastowany, a także że zniknęło z niego dziesięć sztuk żyrandoli, siedem sztuk karniszy mosiężnych, firan i zasłon, sterownik pieca gazowego, bateria prysznicowa z przewodem i słuchawką, a także „pogodynka” sterująca ogrzewaniem w domu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemnie powiązanie zarzutów przedstawionych przez obrońcę oskarżonej przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Nie ulega wątpliwości, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd meriti prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając, że doszło do popełnienia czynów z art. 284 § 2 kk. Oskarżona faktycznie rozporządzała powierzonymi jej rzeczami, to jest samochodem i wyposażeniem domu jak własnymi, dokonując ich przywłaszczenia.

Wprawdzie przedmiotowy samochód faktycznie znajdował się we władaniu świadka K. H., jednak - co wprost wynika z jej zeznań - oskarżona go jej udostępniła, rozporządzając jak własnym. Nastąpiło to bez wiedzy i zgody pokrzywdzonego, który nie mógł zlokalizować tego pojazdu. W dodatku nie będącego jego własnością, bo leasingowanego. Prawdą jest, że oskarżona pomogła mu go odzyskać, jednak nie zmienia to faktu, że uprzednio dopuściła się przestępstwa. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd meriti słusznie uznał, że zeznania świadka A. Ł. nie budziły żadnych wątpliwości, znajdując potwierdzenie w złożonych dokumentach, w tym umowie i fakturach. Oskarżona nie dość, że przywłaszczyła powierzoną jej rzecz ruchomą, to jeszcze czerpała z tego korzyści w zamian za korzystanie z pojazdu przez świadka K. H..

Co zaś się tyczy wyposażenia domu, który wynajmowała, to skoro stwierdzono, że brakuje w nim szeregu przedmiotów, to jedyną osobą, która mogła je przywłaszczyć była uprzednio zamieszkująca tam oskarżona. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonej T. W., na których prawidłowo się oparto, rzeczy te bez wątpienia znajdowały się w tym miejscu w momencie, kiedy nieruchomość została jej udostępniona. Następnie, kiedy dostano się do środka po jej wyprowadzce, wnętrze było już zdewastowane. Powyższe znajduje też potwierdzenie w protokole i dokumentacji fotograficznej. Brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że pokrzywdzona T. W. miałaby pomawiać oskarżoną. To, że przysługiwały jej roszczenia cywilne związane z nienależytym wykonaniem umowy najmu nie oznacza automatycznie, że nie oskarżona nie popełniła przestępstwa.

Jednocześnie Sąd meriti zasadnie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, uznając je za przyjętą przez nią linię obrony, która zmierzała jedynie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione czyny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił wymierzenie rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności, w sytuacji, w której Sąd mógł poprzestać na wymierzeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie podkreślić należy, że rażąca niewspółmierność kary sprowadza się do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, „rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że „zarzut niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”.

Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti wymierzył oskarżonej kary jednostkowe 1 roku pozbawienia wolności i karę łączoną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób tu mówić o rażącej niewspółmierności. Po pierwsze, czyn z art. 284 § 2 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 3 miesiąca a górna 5 lat. Tym samym wymierzona kara jest zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Po drugie, oskarżona jest osobą wielokrotnie karaną, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, nie wyciągając żadnych wniosków i wymagając resocjalizacji w warunkach zakładu karnego. Po trzecie, oskarżona wykorzystując zaufanie pokrzywdzonych czerpała korzyści z cudzej własności i dokonała jej dewastacji. Wprawdzie szkoda została częściowo naprawiona, bo przy udziale oskarżonej pokrzywdzony odzyskał samochód, jednak nie zmienia to faktu, że musi ponieść adekwatną odpowiedzialność karną. Wymierzona jej kara łączna jest zdaniem Sądu Okręgowego ze wszech miał słuszna i prawidłowa.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

W związku dewastacją domu należącego do pokrzywdzonych T. W. i K. W. ubezpieczyciel wypłacił im odszkodowanie w wysokości 9024,08 złotych, które obejmowało wszystkie przywłaszczone rzeczy prócz firan i zasłon, które pokrzywdzona T. W. oszacowała na kwotę 1.000 złotych.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Z zeznań pokrzywdzonej T. W. wynikało, że dom był ubezpieczony i uzyskano odszkodowanie. W związku z tym Sad Okręgowy zwrócił się z urzędu do ubezpieczyciela o wskazanie, jaka dokładnie kwota i za jakie dokładnie rzeczy bądź usługi została wypłacona. Powyższe miało istotny wypływ na wysokość kwoty orzeczonej w związku z obowiązkiem naprawienia szkody.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z opisanych wyżej względów brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonej i zmiany orzeczonych wobec niej kar, tak jednostkowych, jak i łącznej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obowiązek naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach zmiany.

Zaskarżony wyrok podlegał zmianie jedynie w zakresie wysokości kwoty z tytułu obowiązku naprawienia szkody. W związku z wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela określono ją na 1.000 złotych, co jest równowartością przywłaszczonych firan i zasłon. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. P.

III

IV

Na podstawie § 4 ust 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wołominie na rzecz adw. M. O. kwotę 516,60 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonej z urzędu w instancji odwoławczej. Biorąc pod uwagę, że obrońca reprezentował oskarżoną w postępowaniu odwoławczym, jego wniosek w tym zakresie zasługiwał na uwzględnienie.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych w instancji odwoławczej, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Z uwagi na sytuację materialną i zapadłe rozstrzygnięcia obciążanie jej tymi należnościami było bezzasadne.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana