Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2022 r.

1.  utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r., sygn. akt VIII GNc 257/21 w zakresie kwoty 82.115,61 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące sto piętnaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a)  77.146 ,67 zł od dnia 17 lipca 2021 r. do dnia 6 sierpnia 2021 r.,

b)  76.146,67 zł od dnia 7 sierpnia 2021 r. do dnia 10 września 2021 r.,

c)  75.646,67 zł od dnia 11 września 2021 r. do dnia 8 października 2021 r.,

d)  75.096,67 zł od dnia 9 października 2021 r. do dnia 5 listopada 2021 r.,

e)  74.596,67 zł od dnia 6 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,

oraz w zakresie kosztów procesu zasądzonych w nakazie zapłaty,

2.  oddala powództwo w zakresie dotyczącym kwoty należności głównej 500 zł (pięćset złotych) i w tym zakresie uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r., sygn. akt VIII GNc 257/21

3.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r., sygn. akt VIII GNc 257/21 w pozostałym zakresie i w tej części postępowanie umarza,

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda dodatkowo tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się postanowienia o kosztach procesu zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII GC 194/21

UZASADNIENIE

Powód (...) w pozwie z dnia 27 lipca 2021 r. wniesionym przeciwko pozwanemu – M. M., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą M. M. M. domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie w nim, że pozwany ma zapłacić powodowi kwotę 86.921,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 78.616,67 zł od dnia 21 lipca 2021 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 13 lipca 2016 r. zawarł z pozwanym umowę o kredyt nr (...). Na podstawie umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 100.000 zł na dofinansowanie bieżącej działalności gospodarczej. Jako zabezpieczenie spłaty tego kredytu Bank przyjął od pozwanego wystawiony przez niego weksel własny in blanco, wraz z deklaracją wekslową, w której to deklaracji pozwany wskazał, że złożony przez niego do dyspozycji banku weksel, bank ma prawo w każdym czasie wypełnić na kwotę odpowiadającą jego zadłużeniu z tytułu ww. kredytu. Wobec braku płatności wymagalnych zobowiązań przez pozwanego, w.w umowa została wypowiedzialna. Powód wypełnił weksel in blanco, zgodnie z deklaracją wekslową na kwotę 84.726,67 zł, odpowiadającą zobowiązaniu finansowemu pozwanego. Pismem z dnia 7 listopada 2019 r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla. Termin wykupu weksla upłynął w dniu 20 listopada 2019 r.

Powód wskazał ponadto, że po wysłaniu do pozwanego wezwania do zapłaty, pozwany dokonał następujących wpłat na łączną kwotę 6.110 zł:

- w dniu 26.01.2021 r. – w wysokości 110 zł,

- w dniu 02.03.2021 r.- w wysokości 1000 zł,

- w dniu 22.03.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 14.04.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 11.05.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 8.06.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 20.07.2021 r. – w wysokości 1000 zł.

Jak wskazał powód, powyższe wpłaty pozwanego zmniejszyły sumę wekslową do kwoty 78.616,67 zł.

W związku z dokonanymi wpłatami powód wskazał, że dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty 86.921,11 zł, na którą składają się kwoty:

- 78.616,11 zł tytułem pozostałej do zapłaty należności z weksla;

- 8.304,44 zł, stanowiącej skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie od sumy wekslowej z uwzględnieniem dokonanych wpłat od dnia wymagalności roszczenia tj. 21.11.2019 r. do 20.07.2021 r.

W dniu 4 sierpnia 2021 r. Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym na podstawie weksla, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył zarzuty od tego nakazu i wniósł o jego uchylenie w całości.

W uzasadnieniu zarzutów pozwany potwierdził, że zawarł z powodem umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Pozwany przyznał, że w toku realizacji tej umowy powstały po jego stronie zaległości płatnicze. Zakwestionował jednak wysokość należności dochodzonej przez powoda ze względu na dokonywane przez niego wpłaty, które nie zostały ujawnione w pozwie. Pozwany podał, że w latach 2014 – 2017 zawarł z (...) łącznie pięć umów kredytowych. Jedna została w całości spłacona w 2019 r., natomiast pozostałe cztery są nadal aktywne. Pozwany wskazał dalej, że powód w tym samym czasokresie wniósł do Sądu Okręgowego i Sądu Rejonowego w Bydgoszczy cztery pozwy. Pozwany podał, że wszystkie cztery umowy spłacał w jednakowy sposób i choć doszło do zadłużenia to nigdy jednak nie nastąpiło całkowite zaprzestanie dokonywania wpłat. Pozwany podniósł, że powód w treści pozwu nie uwzględnił wszystkich 21 wpłat jakich dokonał.

W dalszej części uzasadnienia zarzutów pozwany podał, że od 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się obrotem wierzytelnościami i nieruchomości. Jego problemy finansowe rozpoczęły się w 2017 r. kiedy to jego największy kontrahent (...) stał się niewypłacalny. Pozwany wskazał, że w stosunku do wymienionej spółki przysługuje mu wierzytelność w wysokości przekraczającej 500.000 zł. Pozwany podał, że ze względu na bezskuteczną egzekucję popadł w poważne problemy finansowe w celu utrzymania rodziny i kontynuowania działalności gospodarczej zaciągał kolejne zobowiązania. Stopniowo jego sytuacja zaczęła się poprawiać. Aktualnie posiada zobowiązania wobec 5 banków. Pozwany wskazał, że widzi możliwość zawarcia ugody z powodem i tym samym wniósł o skierowanie stron na drogę postępowania mediacyjnego. Uwzględniając wniosek pozwanego Sąd skierował strony do mediacji, jednakże powód nie wyraził zgody na mediację (pismo powoda k-219).

W piśmie przygotowawczym z dnia 15 października 2021 r. powód przyznał, że pozwany dokonał następujących wpłat:

- w dniu 6.12.2019 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 10.01.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 14.02.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 6.03.2020 r. w wysokości 110 zł,

- w dniu 6.04.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 11.05.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 5.06.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 3.07.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 14.08.2020 r. w wysokości 150 zł,

- w dniu 18.09.2020 r. w wysokości 150 zł,

- w dniu 9.10.2020 r. w wysokości 130 zł,

- w dniu 5.11.2020 r. w wysokości 130 zł,

- w dniu 11.12.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 6.08.2021 r. w wysokości 1.000 zł,

- w dniu 10.09.2021 r. w wysokości 500 zł,

- w dniu 8.10.2021 r. w wysokości 550 zł.

W piśmie z dnia 15 października 2021 r. powód cofnął pozew w zakresie żądania zasądzenia kwoty 3.610,48 zł i zrzekł się w tym zakresie roszczenia. Powód zażądał uchylenia w tym zakresie nakazu zapłaty i umorzenia postępowania. Jednocześnie powód wniósł o utrzymanie w mocy wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty w zakresie należności głównej w kwocie 83.310,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 77.146,67 zł od dnia 21.07.2021 r. do dnia 06.08.2021 r.

- 76.146,67zł od dnia 07.08.2021 r. do dnia 10.09.2021 r.

- 75.646,67 zł od dnia 11.09.2021 r. do dnia 08.10.2021 r.

- 75.096,67 zł od dnia 09.10.2021 r. do dnia zapłaty.

W piśmie z dnia 20 listopada 2021 r. pozwany wskazał, że powód nieprawidłowo zaksięgował dokonane przez niego wpłaty. Pozwany podniósł, że wpłaty dokonane do końca 2020 r. oraz kwoty przelane po lipcu 2021 r. zostały zaksięgowane przez powoda w tym samym dniu, co dokonana wpłata. Natomiast w odniesieniu do przelewów zrealizowanych od stycznia 2021 r. do końca lipca 2021 r. po stronie powoda występują kilkudniowe opóźnienia w księgowaniu. Pozwany wskazał, że chciałby w tej sprawie zawrzeć ugodę z powodem i podniósł, ze dokonał kolejnej wpłaty na rzecz powoda w kwocie 500 zł w dniu 5 listopada 2021 r.

W odpowiedzi na powyższe, powód w piśmie przygotowawczym z dnia 9 grudnia 2021 r. cofnął pozew w części tj. o kwotę 695,02 zł ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie i wniósł o:

1. uchylenie nakazu zapłaty z dnia 4 sierpnia 2021 r. w zakresie kwoty 695,02 zł i umorzenie w tej części postępowania;

2. utrzymanie w mocy nakazu zapłaty w pozostałej części tj. co do kwoty 82.615,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 77.146,67 zł od dnia 21.07.2021 r. do dnia 06.08.2021 r.,

- 76.146,67zł od dnia 07.08.2021 r. do dnia 10.09.2021 r.,

- 75.646,67 zł od dnia 11.09.2021 r. do dnia 08.10.2021 r.,

- 75.096,67 zł od dnia 09.10.2021 r. do dnia 5.11.2021 r.,

- 74.596,67 zł od dnia 6.11.2021 r. do dnia zapłaty.

W piśmie z dnia 18 stycznia 2022 r. pozwany stwierdził, iż po otrzymaniu ostatniego pisma powoda z dnia 9 grudnia 2021 r. i sprostowaniu wszystkich nieprawidłowości opisanych przez powoda w pozwie – nie wnosi już więcej wniosków w tym zakresie. Złożył jednocześnie propozycję ugodową w postaci uznania kapitału w wysokości 74.096,67 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przy czym zaproponował rozłożenie spłaty tej należności w ratach w wysokości co najmniej 2.600 zł. Dołączył też potwierdzenie dokonania na rzecz powoda kolejnej wpłaty w kwocie 500 zł w dniu 7 stycznia 2022 r.

Powód w piśmie z dn. 9 grudnia 2021 r. podniósł, iż wielokrotnie podejmował próby porozumienia z pozwanym w przedmiocie spłaty niniejszego zobowiązania , które nie doszły jednak do skutku, wobec czego w ocenie powoda nie ma już możliwości porozumienia z pozwanym.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje.

W dniu 13 lipca 2017 r. strony podpisały umowę o kredyt na działalność gospodarczą – biznes ekspres nr (...), zgodnie z którą powód udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 100.000 zł na okres 5 lat na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią § 4.01 ust 2 umowy, kredytobiorca w celu zabezpieczenia roszczeń banku udzieli prawnego zabezpieczenia w postaci jednego weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową.

Zgodnie z treścią § 6.01 ust. 1 umowy w razie stwierdzenia przez bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub, że zagrożona jest terminowa spłata kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy bank może m.in. wypowiedzieć umowę w całości lub części z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu.

Na zabezpieczenie kredytu pozwany wystawił weksel in blanco. Strony podpisały także deklarację wekslową.

dowód: uwierzytelniony odpis weksla k. 7, deklaracja wekslowa k. 8, umowa o kredyt na działalność gospodarczą k. 40-43

Pismem z dnia 17 maja 2018 r. powód wypowiedział umowę i wezwał pozwanego do zapłaty całej wierzytelności banku w terminie 30 dni od daty otrzymania wypowiedzenia. Jednocześnie bank poinformował, że spłata należności w tym terminie zostanie potraktowana jako zgoda na uznanie wypowiedzenia umowy kredytu przez bank za bezskuteczne i spowoduje utrzymanie dotychczasowych warunków kredytowych.

W treści pisma wskazano, że aktualne zadłużenie pozwanego wynosi 78.246,31 zł i obejmuje kwoty:

- 64.996 zł tytułem nieprzeterminowanego kapitału,

- 361,07zł tytułem nieprzeterminowanych odsetek,

- 10.002 zł tytułem przeterminowanego kapitału,

- 2276,94 zł tytułem przeterminowanych odsetek,

- 83,30 zł tytułem odsetek karnych,

-30 zł tytułem poniesionych kosztów.

Pozwany nie spłacił zadłużenia ani nie złożył wniosku o restrukturyzację kredytu.

dowód: pismo powoda z dn. 17.05.2018 r. k. 44

Powód wypełnił wystawiony przez pozwanego weksel na kwotę 84.726,67 zł. Pismem z dnia 7 listopada 2019 r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla.

dowód: poświadczona kopia weksla k. 7; wezwanie do wykupu weksla k. 45

Po wystawieniu weksla pozwany dokonał dodatkowo następujących wpłat:

- w dniu 6.12.2019 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 10.01.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 14.02.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 6.03.2020 r. w wysokości 110 zł,

- w dniu 6.04.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 11.05.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 5.06.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 3.07.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 14.08.2020 r. w wysokości 150 zł,

- w dniu 18.09.2020 r. w wysokości 150 zł,

- w dniu 9.10.2020 r. w wysokości 130 zł,

- w dniu 5.11.2020 r. w wysokości 130 zł,

- w dniu 11.12.2020 r. w wysokości 100 zł,

- w dniu 6.08.2021 r. w wysokości 1.000 zł,

- w dniu 10.09.2021 r. w wysokości 500 zł,

- w dniu 8.10.2021 r. w wysokości 550 zł,

- w dniu 5.11.2021 r. w wysokości 500 zł,

- w dniu 7 stycznia 2022 r. w wysokości 500 zł.

dowód: potwierdzenia przelewów k. 111-131,240, 261 zestawienie spłat kapitałowo – odsetkowych k. 227-230, wyliczenie odsetek k. 231

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą od 2013 r. W okresie od 2014 r. do 2017 r. pozwany zawarł z (...) 5 umów kredytowych. Jedną z nich spłacił w całości. W odniesieniu do pozostałych umów powód prowadzi przeciwko pozwanemu postepowania sądowe. W 2017 r. największy kontrahent pozwanego (...) stał się niewypłacalny i wówczas rozpoczęły się problemy finansowe pozwanego. W stosunku do wymienionej spółki pozwanemu przysługuje wierzytelność w wysokości przekraczającej 500.000 zł. W celu utrzymania rodziny i kontynuowania działalności gospodarczej pozwany zaciągał kolejne zobowiązania. Stopniowo jego sytuacja zaczęła się poprawiać. Aktualnie posiada zobowiązania wobec 5 banków.

W dniu 26 lutego 2021 r. pozwany skierował do przedstawiciela powoda e-mail, w którym zaproponował spłatę zadłużenia wynikającego ze wszystkich umów zawartych z powodem, w tym umowy będącej przedmiotem niniejszego postępowania, w kwocie po 1000 zł do czerwca 2021 r. Pozwany wskazał, że najpóźniej w czerwcu 2021 r. dokona jednorazowej wpłaty w wysokości 220.000 zł. Pozwany wniósł jednocześnie o umorzenie pozostałej części zadłużenia. Powód nie udzielił odpowiedzi na tę propozycję.

dowód: umowy o kredyt na działalność gospodarczą k. 66-83,k.85-89, potwierdzenie całkowitej spłaty kredytu k. 84, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym na podstawie weksla , sygn. akt VIII GNc 3594/21 k. 90, pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym z weksla k. 91-94, zarzuty od nakazu zapłaty wydanego w sprawie VIII GNc 3594/21 k. 95-96, nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 3595/21 k. 97, pozew o zapłatę k. 98 – 102, zarzuty od nakazu zapłaty wydanego w sprawie VIII GNc 3595/21 k. 103-104, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym z weksla wydany w sprawie o sygn. akt VIII GNc 256/21 k. 105, pozew o zapłatę k. 106-108, zarzuty od nakazu zapłaty złożone w sprawie VIII GNc 256/21 k. 109-110, nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie VI GNc 463/16 k.132-133, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie V GNc 3033/16 k. 134, porozumienie zawarte z (...) wraz z dowodami jego realizacji k. 136-139, ugoda mediacyjna zawarta z (...) wraz z dowodami jej realizacji k. 162- 180, wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu wydany w sprawie I C 1857/19 wraz z dowodami wykonania wyroku k. 181- 196

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych przez strony do akt sprawy, nie było bowiem wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności.

Powód w uzasadnieniu pozwu jako podstawę dochodzenia swojego roszczenia wobec pozwanego wskazał fakt wręczenia mu przez pozwanego weksla własnego (gwarancyjnego) na zabezpieczenie roszczeń powoda z tytułu zawartej między stronami umowy o kredyt. W deklaracji wekslowej z dnia 13 lipca 2017r. wskazano, iż pozwany wydał powodowi podpisany przez siebie weksel własny in blanco, upoważniając wierzyciela do wypełnienia wydanego weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanego przez pozwanego kredytu wraz z odsetkami, prowizją i kosztami w przypadku niedotrzymania umownego terminu spłaty kredytu (deklaracja wekslowa k- 8 akt).

Z przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (j.t.: Dz. U. z 2016 r., poz. 160 ze zm.), będącej ustawą szczególną wobec Kodeksu cywilnego, wynika że do specyficznych cech zobowiązania wekslowego należy formalna i materialna surowość. Formalna surowość przejawia się przede wszystkim w tym, że koniecznym warunkiem powstania zobowiązania wekslowego jest wystawienie weksla, a więc dokumentu, który musi spełniać określone wymagania formalne, wymienione dla weksli trasowanych w art. 1 i 2 Prawa wekslowego, a dla weksli własnych w art. 101 i 102 tego Prawa. Przesłanki te muszą być przestrzegane pod rygorem nieważności (tak Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 1995 r., III CZP 66/95, OSNC 1995/12/168).

W niniejszej sprawie, istotne znaczenie dla jej rozpoznania miał fakt, iż należności z weksla dochodził remitent (pierwszy wierzyciel). Dopuszczalne zatem było powoływanie przez wystawcę weksla zarzutów związanych z tzw. stosunkiem podstawowym (subiektywnych). Nie kolidowało to z abstrakcyjnym charakterem zobowiązania wekslowego.

Po wniesieniu zarzutów związanych z czynnością prawną będącą podstawą wręczenia weksla, spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przenosi się na ogólną płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. Strony mogą zatem powoływać się na podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego je stosunku prawnego, który jest źródłem dochodzonego przez powoda roszczenia cywilnoprawnego, nawet jeżeli okaże się, że roszczenie wekslowe nie istnieje (uchwała 7 sędziów SN z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66, OSN 1968, nr 5, poz. 79; uchwała SN z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, OSN 1973, nr 5, poz. 72 oraz wyrok SN z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSN 1997, nr 9, poz. 124). Powoływanie się przez dłużnika na stosunek prawa cywilnego, w związku z którym został wierzycielowi wręczony weksel, nie stanowi zmiany powództwa. Jego przedmiotem pozostaje nadal roszczenie wekslowe, a sąd rozpatruje jedynie, czy i w jakim zakresie podniesione przez dłużnika zarzuty oparte na stosunku podstawowym czynią roszczenie wekslowe powoda bezzasadnym. Jednakże zarówno zarzuty podniesione przez dłużnika, jak i twierdzenia zgłaszane przez wierzyciela na ich odparcie mogą się jedynie obracać w granicach roszczenia objętego wekslem.

Istnieje istotna różnica między wekslem całkowicie wypełnionym przez wystawcę (dłużnika) a wekslem niezupełnym, który wypełnia posiadacz (wierzyciel osobisty), najczęściej poprzez wpisanie sumy wekslowej. Oczywistym jest, że w razie wypełnienia przez remitenta weksla in blanco w zakresie sumy wekslowej, remitent nie może zasłaniać się wobec dłużnika abstrakcyjnością zobowiązania wekslowego, gdy dłużnik domaga się określenia podstawy dochodzenia określonej kwoty. Aby pozwany mógł przeprowadzić dowód nieistnienia wierzytelności wekslowej, musi wiedzieć, z jakiego tytułu powód wywodzi wierzytelność. Wierzyciel ma obowiązek podać, dlaczego domaga się zapłaty i przedstawić stosowne wyliczenie. Nie chodzi w tym wypadku o rozkład ciężaru dowodu, tzn. obowiązek ten nie wynika z przerzucenia na powoda ciężaru dowodu (art. 6 k.c.). Jest on naturalną konsekwencją domagania się przez wierzyciela osobistego od dłużnika określonego świadczenia pieniężnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 2 marca 2005 r., I ACa 1413/04, OSA 2006/4/10). W konsekwencji stwierdzić należy, że powód domagając się zapłaty określonej sumy na podstawie weksla in blanco, powinien wyjaśnić z czego kwota ta wynika. Nie miałby takiego obowiązku, jedynie gdyby otrzymał od pozwanego całkowicie wypełniony weksel.

Nie może budzić wątpliwości, że wystawienie w tym celu weksla powodowało, że wierzycielowi przysługiwać mogło – obok roszczenia pierwotnego wynikającego ze stosunku cywilnoprawnego – również nowe roszczenie oparte na wekslu.

Jak wyjaśnił to przekonująco Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66 (OSNC 1968, Nr 5, poz. 79) przedmiot obu wymienionych roszczeń będzie ten sam, a wierzyciel tylko raz może uzyskać zaspokojenie. Weksel gwarancyjny zabezpiecza bowiem jedynie wierzytelność cywilną, dlatego też dłużnikowi będącemu wystawcą weksla przysługują przeciwko roszczeniu wekslowemu – w stosunku do posiadacza weksla będącego remitentem (pierwszym wierzycielem) – te wszystkie zarzuty, jakie mu przysługują przeciwko roszczeniu cywilnemu (art. 17 Prawa wekslowego).

Podniesienie przez dłużnika zarzutów wynikających ze stosunku podstawowego łączącego strony rodzi konieczność uwzględnienia wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych dotyczących tego stosunku. W ten sposób spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przenosi się na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. Ten ostatni bowiem rozstrzyga w ostatecznym rezultacie o tym, czy i w jakim zakresie istnieje po stronie dłużnika zobowiązanie wekslowe zaciągnięte wobec wierzyciela w celu zabezpieczenia wierzytelności cywilnej. Wynika z powyższego swoisty priorytet stosunku podstawowego wobec stosunku wynikającego z weksla gwarancyjnego, a także ich ścisły związek (zob. także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, OSNC 1973, Nr 5, poz. 72). Chociaż bowiem przedmiotem żądania pozostaje nadal roszczenie wekslowe, sąd obowiązany jest rozstrzygnąć czy i w jakim stopniu podniesione przez dłużnika zarzuty, oparte na stosunku cywilnoprawnym (art. 17 Prawa wekslowego), bądź też na treści deklaracji wekslowej w przypadku weksla in blanco (art. 10 Prawa wekslowego) czynią roszczenie wekslowe bezzasadnym. Jeśli zatem zobowiązanie wekslowe jest ważne, wystawca może, w braku skutecznych zarzutów wekslowych, podnieść zarzuty oparte na stosunku podstawowym i na ich podstawie podważać zarówno istnienie, jak i rozmiar zobowiązania wekslowego ze względu na jego związek ze stosunkiem podstawowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2008 r., IV CSK 65/08, LEX nr 453032).

Dochodząc wierzytelności wekslowej wierzyciel może już w pozwie – niezależnie od powołania się na treść weksla – przytoczyć fakty i dowody uzasadniające roszczenie wynikające ze stosunku podstawowego. Może również oprzeć swoje żądanie na dwóch podstawach faktycznych i prawnych powołując się na fakt wystawienia weksla na zabezpieczenie dochodzonych roszczeń – jak miało to miejsce w niniejszej sprawie (zob. uzasadnienie pozwu – k. 4 i 5 akt sprawy). W takim przypadku Sąd obowiązany był dokonać oceny obu podstaw dochodzonych roszczeń, przy czym chociażby częściowa bezpodstawność roszczenia cywilnoprawnego pociąga za sobą również niezasadność w tym zakresie roszczenia opartego na wekslu. Wręczając i przyjmując weksel strony obejmują bowiem swoją wolą jego funkcję zabezpieczającą (causa cavendi), z której wynika, że wierzytelność wekslowa ma ułatwić zaspokojenie wierzyciela w ramach stosunku podstawowego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997, Nr 9, poz. 124 oraz Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 sierpnia 2008 r., I ACa 521/08, LEX nr 466426). Wystawienie weksla stawia jednak dłużnika w o tyle trudniejszej sytuacji, że stwarza domniemanie istnienia wierzytelności w wysokości sumy wekslowej, przerzucając w ten sposób ciężar dowodu przeciwnego na dłużnika, podczas gdy przy braku weksla dowód istnienia i wysokości wierzytelności obciąża wierzyciela. Powód, który posiada podpisany przez pozwanego weksel i wypełnia go na podstawie deklaracji wekslowej, nie musi niczego dowodzić, bowiem to pozwany powinien w takim przypadku udowodnić, że jego zobowiązanie ze stosunku podstawowego nie istnieje lub też istnieje, ale w innej wysokości (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cytowanej wyżej uchwały 7 sędziów z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66, a także w wyroku z dnia 11 października 2013 r., I CSK 763/12, LEX nr 1408884).

W pierwszej kolejności stwierdzić więc należy, że pozwany z zarzutach od nakazu zapłaty nie podniósł żadnych zarzutów do złożonego przez powoda weksla i deklaracji wekslowej, w szczególności nie zaprzeczył aby takie dokumenty podpisał.

W treści zarzutów pozwany podniósł natomiast, że dokonał na rzecz powoda kilku wpłat, które nie zostały przez niego uwzględnione. Nadto pozwany podnosił, że zapłaty dokonane w okresie od stycznia 2021 r. do lipca 2021 r. zostały zaksięgowane przez powoda z błędną datą, przez co nieprawidłowo ustalono wysokość odsetek.

Powód przychylił się w toku postępowania do wskazanych zarzutów pozwanego i cofnął pozew w zakresie, w jakim powód uregulował swoje zobowiązanie oraz w części, w której nieprawidłowo wyliczono odsetki.

Pozwany nie zgłosił żadnych dalszych zarzutów dotyczących wysokości dochodzonego w tej sprawie roszczenia. W piśmie procesowym z dnia 18 stycznia 2022 r. złożył propozycję ugodową postaci: uznania kapitału w wysokości 74.096,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami sądowymi (k-260). Powód nie odniósł się do tej propozycji pozwanego, nadto powód przedstawił historię wpłat i zestawienie naliczonych odsetek, które potwierdzają zasadność pozwu w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm. - dalej jako „Pr. bank.”) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05 (LEX nr 172176) roszczenie kredytodawcy (Banku) o zwrot kredytu powstaje dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę (art. 69 Pr. bank.). Takie wykorzystanie oznacza wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być określony w umowie, przy czym strony mogą dokonać, oczywiście, zmiany tego sposobu także po zawarciu umowy kredytowej.

W ocenie Sądu, powód wykazał zasadność kwoty dochodzonej przez niego ostatecznie w niniejszej sprawie. Pozwany nie zaprzeczył zaś, że na zabezpieczenie zawartej z powodem umowy kredytowej wystawił powodowi weksel, że nie spłacał kredytu zgodnie z umową, że powód miał podstawy do wypowiedzenia umowy kredytowej, że po uwzględnieniu zarzutów pozwanego odnośnie dokonanych przez niego wpłat i sposobu ich rozliczenia, na rzecz powoda zalegał z zapłatą kwoty dochodzonej w niniejszej sprawie. Pozwany co do zasady nie negował zatem roszczenia powoda, o czym świadczą choćby wnioski pozwanego o skierowanie sprawy do mediacji czy wyrażana przez pozwanego chęć zawarcia z powodem ugody, do której jednak nie doszło.

Trzeba więc stwierdzić, że pozwany, po ponownym rozliczeniu przez powoda wpłat dokonanych przez pozwanego, ostatecznie nie podniósł już jakichkolwiek zarzutów i dowodów dotyczących błędnego określenia w złożonych przez powoda dokumentach wysokości faktycznie istniejącej zaległości w spłacie kredytu, Pozwany nie podważał też dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda, w tym m.in. w postaci w pełni wiarygodnych wydruków z systemów bankowych.

Należy też zauważyć, że pozwany, podpisując świadomie, jako przedsiębiorca, umowę kredytu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej potwierdził zgodę na obciążenie go wymienionymi w umowie należnościami w tym z tytułu odsetek od należności przeterminowanych (tzw. karnych). Pozwany nie wykazał, by określone przez powoda kwoty odsetek były zawyżone (co do wysokości stawek, czy ilości dni opóźnienia).

Podstawy naliczenia oraz okresy opóźnień w zapłacie wynikały z przedłożonych przez powoda zestawień spłat rat kapitałowych i wyliczeń odsetek (k-227-231), których pozwany nie kwestionował.

Jak już wcześniej wskazano, pozwany nie podważył wiarygodności dowodów, na podstawie których powód dokonał wyliczeń zaległości z tytułu kapitału i odsetek. Złożone przez powoda wydruki komputerowe stanowią dowody z dokumentów w rozumieniu art. 243 ¹ k.p.c., zawierają bowiem tekst i umożliwiają ustalenie ich wystawców. Pozwalają tym samym na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Z takimi dowodami nie wiążą się wprawdzie domniemania, jakie towarzyszą dokumentom urzędowym (art. 244 k.p.c.), czy prywatnym (art. 245 k.p.c.), skoro nie są podpisane, jednakże świadczą one o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku. Pozwany nie przedstawił żadnych zarzutów, a tym bardziej dowodów, mogących zdyskwalifikować te wydruki.

Pozwany nie wykazał, aby spłacił zadłużenie w całości bądź w innej części niż przedstawił to powód, zarówno w odniesieniu do kapitału, jak i do odsetek, względnie że ustalone przez bank zadłużenie jest niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy (poza przedstawieniem dowodu wpłaty na rzecz powoda dodatkowej kwoty 500 zł w dniu 7 stycznia 2022 r. k-261, której to wpłaty powód nie zakwestionował). Pozwany nie przedstawił dowodów dla potwierdzenia, że saldo wzajemnych rozliczeń przedstawiało się odmiennie niż w dowodach zgłoszonych ostatecznie przez powoda.

W konsekwencji powyższych rozważań, w ocenie Sądu Okręgowego powód wykazał więc zasadność swojego roszczenia opartego zarówno na zobowiązaniu wekslowym, jak również wynikającego ze stosunku podstawowego, tak co do zasady, jak i wysokości potwierdzonej dokumentami bankowymi, których pozwany w najmniejszym stopniu nie podważył, przyznając jednocześnie początkowy stan zadłużenia.

Odnosząc się natomiast do wniosku pozwanego o rozłożenie na raty zasądzonej należności, zważyć należy, że w myśl art. 320 k.p.c. jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach możliwe jest rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia.

W orzecznictwie podkreśla się, że przytoczona regulacja określa szczególną regułę wyrokowania („moratorium sędziego”) dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia nie tylko interesów pozwanego, w zakresie czasu wykonania wyroku, lecz także interesów powoda – przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca 2015 r., I ACa 1508/14, LEX nr 1746829). Przyjmuje się również, że pomimo umiejscowienia art. 320 k.p.c. wśród przepisów postępowania, ma on charakter materialnoprawny, ponieważ modyfikuje treść łączącego strony stosunku cywilnoprawnego, w odniesieniu do sposobu i terminu spełnienia świadczenia przez pozwanego i w tym zakresie ma charakter konstytutywny (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014 r., V CSK 302/13, LEX nr 1480070).

Należy zgodzić się z poglądem, że ewentualna możliwość rozłożenia na tej podstawie świadczenia na raty przez sąd wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, nie tylko związanych z sytuacją dłużnika (gdy ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody), ale także oceny uzasadnionego interesu wierzyciela domagającego się ochrony prawnej. Ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma bowiem charakter wyjątkowy i w związku z tym – jak stanowi powyższy przepis – może być ona stosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Podkreślić przy tym należy, że nie może być ona stawiana ponad ochronę wierzyciela (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 października 2015 r., V ACa 899/14, LEX nr 1856597).

Zastosowanie tej regulacji powinno zatem polegać na wyznaczeniu takiego terminu który z jednej strony mógłby umożliwić pozwanemu wykonanie orzeczenia w sposób dla niego najmniej dotkliwy i nie narażający na nadmierne straty, z drugiej jednakże strony jego wyznaczenie nie może narażać powoda na dalsze szkody. Rozłożenie świadczenia na raty ma bowiem ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (tak m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/06, OSNC z 2007 r., Nr 10, poz. 147 oraz uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNCP z 1971 r. Nr 4, poz. 61).

Taka ingerencja sądu w treść stosunku prawnego łączącego strony może być przede wszystkim uzależniona od zaistnienia szczególnie uzasadnionych wypadków w sferze majątkowej dłużnika. Okoliczności z tym związane powinna zatem wykazać osoba zobowiązana do świadczenia – w myśl reguły art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. (zob. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015 r., II CSK 383/14, LEX nr 1745792).

W rozpoznawanej sprawie pozwany w piśmie procesowym z dnia 18 stycznia 2022 r. w uzasadnieniu swojego wniosku o rozłożenie roszczenia powoda na raty zaproponował miesięczne raty w wysokości co najmniej 2.600 zł, płacone najpóźniej do 31 lipca 2025 r. Powołał się na obecne ugody jakie zawarł ze swoimi wierzycielami oraz wyroki i kolejne cztery postępowania sądowe prowadzone z powodem. Dodał też, że utrzymanie nakazu zapłaty w mocy spowoduje nieodwracalne skutki dla niego i jego rodziny, a z całą pewnością nie zagwarantuje powodowi spłaty całości zadłużenia.

W toku sprawy pozwany dołączył do zarzutów dokumentację, z której wynikało, że obciążają go liczne zobowiązania, wynikające głównie z zawartych umów kredytowych. Pozwany nie przedstawił jednak, jaki jest stan jego majątku i jakie osiąga dochody, nie przedłożył też żadnych dokumentów potwierdzających te fakty. Sąd nie miał więc wiedzy o aktualnej sytuacji pozwanego, posiadanym przez niego majątku, dochodach, jak i aktualnych obciążeniach. Tym samym pozwany uniemożliwił sądowi dokonanie jakiejkolwiek oceny jego sytuacji finansowej w kontekście możliwości i realności złożonej przez niego propozycji rozłożenia roszczenia na raty. Przede wszystkim zaś uniemożliwił sądowi dokonanie oceny, czy w niniejszej sprawie istotnie mamy do czynienia ze „szczególnymi okolicznościami” o jakich mowa w art. 320 k.p.c. Niemożliwym zatem było ustalenie, jakie są jego możliwości w zakresie spłaty zobowiązania. Tym bardziej, że pozwany zaproponował wysokość miesięcznej raty w kwocie „co najmniej 2.600 zł”, gdy tymczasem w toku procesu wykazał, że wpłaty jakich dokonywał na rzecz powoda z tytułu niniejszej umowy w 2020 r. w większości przypadków dokonywane były w kwotach od 100 zł do 150 zł. Jedynie trzy wpłaty opiewały na kwoty 500 zł lub nieco powyżej, a jedna na kwotę 1.000 zł. Ponadto, pozwany, w przedłożonej korespondencji mailowej prowadzonej z powodem, m.in. w sprawie spłaty zobowiązań z niniejszej umowy, deklarował wpłaty do czerwca 2021 r. na poczet każdego kredytu w kwocie 1.000 zł miesięcznie (k-205). I choć co prawda w uzasadnieniu pozwu, powód potwierdził dokonanie takich wpłat przez pozwanego (jak również w lipcu i sierpniu 2021 r.), to jednak pozwany nie wykazał, aby wpłat w takiej wysokości lub wyższej dokonywał na rzecz powoda z tytułu niniejszej umowy w okresie późniejszym. Z materiału dowodowego wynika, że w późniejszym okresie tj. we wrześniu i październiku 2021 r. były to już wpłaty w wysokości 500 zł i 550 zł. Ostatnia wykazana przez pozwanego wpłata, też w wysokości 500 zł miała miejsce 7 stycznia 2022 r. Pozwany nie wskazał również, czy pozyskał jakiekolwiek środki ze wspomnianej w w/w korespondencji mailowej transakcji sprzedaży nieruchomości (k-205). Pozwany w ogóle nie wykazał jaki posiada majątek i jakie osiąga dochody. Trudno zatem ocenić, czy proponowana przez niego kwota 2.600 zł miesięcznie była kwotą, którą pozwany mógłby płacić, czy też jego sytuacja majątkowa pozwalałby na większe raty, skoro pozwany proponował raty w wysokości „co najmniej” 2.600 zł miesięcznie. Pozwany nie zaoferował więc żadnych dowodów dla potwierdzenia woli, a także realnej możliwości spłaty zadłużenia wobec powoda w zaproponowanych miesięcznych ratach.

Jednocześnie w ocenie Sądu, analizując jedynie dowody, które znajdują się w aktach sprawy, stwierdzić należy, że trudno na ich podstawie uznać, iż w niniejszej sprawie zaszły jakieś szczególne okoliczności uzasadniające rozłożenie świadczenia na raty. Z przedłożonych dokumentów wynikało bowiem, że pozwany zaciągał zobowiązania wobec banków, których nie spłacał, zarówno przed datą zawarcia umowy, będącej przedmiotem niniejszego postępowania, jak również później. Zatem, zwłaszcza w stosunku do umów zawieranych później musiał się liczyć z tym, że nie będzie w stanie regulować wynikających z nich zobowiązań, gdyż ma inne długi. Nie zasługują przy tym na uwzględnienie jego twierdzenia, iż znalazł się w trudnej sytuacji nagle w związku z problemami (...) Z dowodów znajdujących się na k. 132-133 wynika bowiem, że już w 2016 r. dochodził należności od tej spółki przed Sądem i uzyskał nakazy zapłaty. Zatem zaciągając kolejne zobowiązanie kredytowe w 2017 r. musiał zdawać sobie sprawę, że wierzytelność ta może nie zostać uregulowana. Pozwany w swoim wniosku, poza powołaniem się na posiadanie zobowiązań z tytułu zaciągniętych kredytów, nie wskazał żadnych innych szczególnych okoliczności, przemawiających za koniecznością zastosowania w jego przypadku szczególnego, wyjątkowego rozwiązania, przewidzianego w art. 320 k.p.c

Przeciwko rozłożeniu na raty dochodzonego w tej sprawie roszczenia przemawiał również interes powoda. Wskazać bowiem należy, że umowa, będąca przedmiotem niniejszej sprawy nie jest jedyną umową kredytową, którą pozwany zawarł z powodem i której nie spłaca. Pozwany nie zakwestionował przy tym faktu wskazanego przez powoda m.in. w piśmie procesowym z dnia 15 października 2021 r., iż z obowiązku terminowej spłaty należności z niniejszej umowy, pozwany przestał się wywiązywać od listopada 2017 r. (k-225). W listopadzie 2019 r. został zaś wezwany do wykupu weksla. Powyższe okoliczności wskazują, że pozwany zalega ze spłatą należności objętych pozwem już od czterech lat. Okres ten jest na tyle długi, że pozwany mógł podjąć działania w celu restrukturyzacji swego zadłużenia względnie podjąć zwiększone wysiłki w celu zdobycia środków na spłatę długów. Rozłożenie na raty świadczenia zgodnie z wnioskiem pozwanego spowodowałoby, że powód oczekiwałby na spełnienie świadczenia kolejne ponad 3 i pół roku. Taka decyzja powodowałaby nieuzasadnione przerzucenie ciężaru trudnej sytuacji finansowej pozwanego na powoda.

Ponadto brak zapłaty przysługujących stronie powodowej wymagalnych należności oraz składanie propozycji zawarcia ugody, za którymi nie idą jakiekolwiek działania celem zmniejszenia istniejącego z tego tytułu zadłużenia, świadczy o tym, iż wniosek o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty należy obecnie ocenić jako kolejną próbą uzyskania odroczenia terminu płatności, co z pewnością nie zasługuje na ochronę.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, brak inicjatywy dowodowej po stronie pozwanej –– oraz konieczność wzięcia pod uwagę także interesu powoda, nakazywały w tym wypadku nieuwzględnienie wniosku dłużnika o rozłożenie świadczenia na raty. W istocie rzeczy fakt, iż pozwany powołuje się tylko na niezrealizowane zamierzenia czy też nieterminowe spłaty ze strony kontrahentów nie może uzasadniać zastosowanie art. 320 k.p.c. W takiej sytuacji rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty nie pozwoliłoby, w ocenie Sądu, osiągnąć celu, któremu instytucja z art. 320 k.p.c., ma służyć.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, roszczenie powoda dochodzone przez niego w pierwszej kolejności z tytułu weksla, jak również z uwagi na zawartą przez strony umowę kredytową – zasługiwało na uwzględnienie. Dlatego też, Sąd, w oparciu o treść art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r. o sygn.. akt VIII GNc 257/21 w zakresie kwoty 82.115,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 77.146,67 zł od dnia 21.07.2021 r. do dnia 06.08.2021 r.,

- 76.146,67zł od dnia 07.08.2021 r. do dnia 10.09.2021 r.,

- 75.646,67 zł od dnia 11.09.2021 r. do dnia 08.10.2021 r.,

- 75.096,67 zł od dnia 09.10.2021 r. do dnia 5.11.2021 r.,

- 74.596,67 zł od dnia 6.11.2021 r. do dnia zapłaty

oraz w zakresie zasądzonych w tym nakazie kosztów procesu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z brzmieniem art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Odsetki naliczono od dnia następnego po dacie płatności sumy wekslowej z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwanego.

Wobec faktu, że pozwany uregulował na rzecz powoda w dniu 7 stycznia 2022 r. kolejną kwotę 500 zł, a powód nie cofnął w tym zakresie powództwa Sąd uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r. o sygn. akt VIII GNc 257/21 w zakresie dotyczącym kwoty należności głównej w wysokości 500 zł i w tym zakresie powództwo oddalił (pkt 2. wyroku).

W punkcie 3 wyroku Sąd na podstawie art. 355 kpc umorzył postępowanie w pozostałym zakresie z uwagi na fakt, że powód w części cofnął pozew w tej sprawie i w tym zakresie uchylił nakaz zapłaty wydany przez Sad Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 4 sierpnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 257/21.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z treścią art. 100 kpc uznając, że powód uległ tylko co do nieznacznej części roszczenia, a część należności dochodzonych pozwem pozwany uregulował po dacie jego wniesienia. Cofnięcie pozwu w tym zakresie nie oznacza zatem, że powód przegrał w tej części sprawę. W chwili złożenia pozwu był on bezzasadny jedynie w zakresie 1.470 zł. Jedynie co do tej kwoty powód może być uznany za przegrywającego. Wymieniona suma stanowi zaledwie 1,70 % dochodzonego roszczenia, jest więc na tyle niewielką jego częścią, że uzasadnia zastosowanie art. 100 zd.2 kpc.

Na koszty powoda złożyły się kwoty : 1.878 zł, tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 5.400 tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, określonego zgodnie z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265), kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Łącznie koszty poniesione przez powoda wyniosły 6.504 zł. Z uwagi na fakt, że w nakazie zapłaty zasądzono kwotę 4.704 zł Sąd w punkcie 4. wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda dodatkowo kwotę 1.800 zł.

SSO Elżbieta Kala