Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 374/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 21 grudnia 2020r. w sprawie sygn. IIK 205/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

B. D.

Oskarżony B. D. został uderzony i kopnięty przez oskarżyciela posiłkowego M. S. i doznał w wyniku zdarzenia z dnia 10.01.2018r. obrażeń ciała opisanych w obdukcji z dnia 13.01.2018r.

Czyn I z art. 158 § 1 k.k.

Obdukcja

87-88

2.1.1.2.

B. D.

Oskarżyciel posiłkowy M. S. w dniu 10.01.2018r. zachował się arogancko wobec oskarżonego B. D., żądając aby natychmiast odjechał, pomimo, że widział, iż oskarżony wykonuje prace budowlane na posesji.

Czyn I z art. 158 § 1 k.k.

Wyjaśnienia oskarżonego B. D. ;

Zeznania świadka M. P.

35

249

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

2.1.1.2

Obdukcja obrażeń ciała oskarżonego B. D. z dnia 13.01.2018r. (k- 87-88)

Zachowanie aroganckie oskarżyciela posiłkowego M. S..

Wbrew stanowisku sądu I instancji obdukcja lekarska B. D. jest wiarygodnym dowodem gdyż:

1.została sporządzona w krótkim czasie po zdarzeniu czyli 13. 01.2018r. w sytuacji gdy oskarżony od dnia 10.01.2018r. do dnia 12. 01. 2018 roku był zatrzymany przez policję;

2. obrażenia ciała oskarżonego B. D. opisane w tej obdukcji korespondują z obrażeniami, o jakich wyjaśniał podczas przesłuchania w dniu 11. 01.2018 r. ( k- 35) Mówił przesłuchującemu, że boli go ręka, zaś obrażenia kciuka potwierdziła obdukcja lekarska. Rozumując logicznie należy dojść do wniosku, że stwierdzone obdukcją z dnia 13.01.2018r. obrażenia ciała oskarżony miał już w momencie gdy był przesłuchiwany przez policję;

3. nie jest przekonujący argument sądu I instancji, sprowadzający się do twierdzenia, że gdyby oskarżony B. D. doznał obrażeń ciała podczas zdarzenia zadanych mu przez oskarżyciela posiłkowego M. S. to lekarz, który decydował o przyjęciu oskarżonego do izby zatrzymań wpisałby obrażenia do zaświadczenia lekarskiego. Argument ten nie przekonuje skoro lekarz sprawdzał obrażenia ciała B. D. pod kątem czy ze względu nas stan zdrowia może przebywać w izbie zatrzymań. Natomiast opisane w obdukcji obrażenia ciała oskarżonego to głównie zasinienia na klatce piersiowej, głowie, rękach, które nie stanowią przeciwskazań do zatrzymania. Policjant przesłuchujący oskarżonego w dniu 11.01.2018r. oraz świadkowie przesłuchani w tej sprawie nie musieli tych zasinień zauważyć skoro znajdowały się głównie pod ubraniem oskarżonego. Tak więc, należy zmienić ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji i uznać, że oskarżony B. D. także doznał obrażeń ciała na skutek działania oskarżyciela posiłkowego M. S. w dniu zdarzenia.

Należy stwierdzić, że oskarżony B. D. i oskarżyciel posiłkowy M. S. opisując początek zdarzenia wskazują na to, że każdy z nich został obrażony słownie przez drugiego. Żaden z nich nie dążył do polubownego rozwiązania konfliktu prezentując postawę nieprzejednaną i arogancką. Częściowo zwrócił na to uwagę w swoich zeznaniach świadek M. P.. ( k- 294 ) Świadek ten zeznał, że w czasie zdarzenia słyszał podniesione głosy więcej niż jednej osoby. Były to głosy męskie. Byłem w środku budynku a głosy dochodziły z podwórka”. Tak więc należy uznać, że pierwszy etap tego zdarzenia polegał na tym, że oskarżony i oskarżyciel posiłkowy M. S. nawzajem się obrażali a następnie doszło do rękoczynów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

3.4.

1.obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. polegająca na oddaleniu dwukrotnie zgłoszonego przez obrońcę wniosku dowodowego z opinii biegłego lekarza ortopedy i w konsekwencji nieprzeprowadzeniu istotnego z punku widzenia rozstrzygnięcia dowodu pomimo wniosku strony w tym zakresie oraz uznaniu, że okoliczności, które mają być udowodnione za pomocą ww. dowodu nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, oraz w oczywisty sposób zmierzają do przedłużenia postępowania podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu pozwoliłoby przede wszystkim na ustalenie, czy oskarżony B. D., mając liczne schorzenia wynikające z załączonej do akt dokumentacji medycznej, lecząc się i korzystając z licznych zabiegów rehabilitacyjnych także w okresie popełnienia zarzucanego czynu mógł jak wynika to z wersji zdarzeń przedstawionej przez pokrzywdzonego M. S. wielokrotnie uderzać pokrzywdzonego i powodować u niego powstałe obrażenia, jak też czy cierpiąc na ww. schorzenia obiektywnie możliwe było zadawanie silnych ciosów pięściami i kopanie pokrzywdzonego;

2. obraza przepisów mająca wpływ na teść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k . w zw. z art. 4 k.p.k.-poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem zasady obiektywizmu , bez uwzględniania okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego a także bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania, nierozważnie wszystkich okoliczności sprawy polegająca na:

a)  uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań pokrzywdzonego M. S. w zakresie opisu okoliczności poprzedzających zdarzenie, jak i jego przebieg, w tym w szczególności, że nie stosował on agresji słownej i fizycznej wobec oskarżonego B. D. , a oskarżony ten nie miał żadnego powodu aby zachować się wobec niego w taki sposób, podczas gdy przedstawiony przez niego przebieg zdarzenia jest subiektywny, wyolbrzymiony i ukierunkowany wyłącznie na niekorzyść oskarżonych;

b)  uznaniu za w pełni wiarygodne zeznania świadka J. S., podczas gdy jej zeznania jako osoby najbliższej dla pokrzywdzonego wbrew ocenie sądu, są subiektywne tendencyjne, nacechowane emocjonalnie, wyolbrzymiają zakres odniesionych obrażeń i nie znajdują pokrycia w dokumentacji medycznej jak i opinii biegłych a co więcej sprowadzają się do przedstawienia odczuć i ocen świadka , nie zaś obiektywnej relacji faktów;

c)  uznaniu za wiarygodne w części zeznania świadka M. P. , który to świadek zmieniał swoje zeznania w zależności od etapu postępowania, jak sam przyznał – wymyślał szczegóły, tak więc nie sposób uznać, że zeznanie złożone na etapie postępowania sądowego jest wiarygodne, skoro świadek ten bez jakiejkolwiek refleksji czy obawy przed odpowiedzialnością karną składał fałszywe zeznania, zatem zeznania te w całości winny pozostać uznane za niewiarygodne jako pochodzące z nierzetelnego i niemiarodajnego źródła dowodowego;

d)  odmowie wiarygodności dowodu z dokumentu obdukcji lekarskiej B. D. z dnia 13 stycznia 2018r. tylko na tej podstawie, że została ona złożona do akt w dniu 30 marca 2018r. (k- 86) zatem jak uznał sąd w toku postępowania sądowego podczas gdy prokurator w tym dniu dopiero zatwierdził akt oskarżenia i tylko przez przeoczenie pracowników prokuratury dokumenty nie zostały przesłane wraz z aktami postępowania przygotowawczego do sądu , a co więcej nie sposób odmawiać wiarygodności dowodowi z dokumentu z uwagi na czas jego przedłożenia bowiem na tym etapie procedura karna nie przewiduje jakiejkolwiek prekluzji dowodowej a tym bardziej jej wpływu na wiarygodność dowodu, jednocześnie biegły specjalista medycyny sądowej w swojej opinii potwierdził, że obrażenia B. D. opisane w ww. obdukcji mogły powstać w sytuacji gdy został on uderzony ręką a następnie kilkukrotnie kopnięty przez pokrzywdzonego;

e)  oparciu orzeczenia w niniejszej sprawie wyłącznie na selektywnie wybranej części materiału dowodowego obciążającej oskarżonych i w związku z tym uznanie za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych, którzy w toku postępowania konsekwentnie wskazywali, iż to B. D. został zaatakowany przez M. S. najpierw słownie a potem doszło do wzajemnej przepychanki zatem działał w samoobronie zaś jego syn K. D. po ujawnieniu ataku na ojca udał się ojcu na pomoc mając na względzie wiedzę o niesprawności i dolegliwościach zaatakowanego B. D., w konsekwencji czego doszło do niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania oceny zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów akcentując – wbrew zasadzie obiektywizmu- jednie okoliczności niekorzystne dla oskarżonych i oparte na nieprzekonywujących dowodach, przy jednoczesnym bagatelizowaniu, a w wielu wypadkach całkowitym pomijaniu tych które przemawiały na ich korzyść a to m. in. wersji wydarzeń oskarżonych, którzy złożyli obszerne i spójne wyjaśnienia ;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1. Zarzut niezasadny.

Nie doszło do naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. gdyż niezasadne jest weryfikowanie sprawności fizycznej oskarżonego B. D. przy pomocy dowodu z opinii biegłego lekarza ortopedy bowiem rozstrzygnięcie czy uderzył i kopał pokrzywdzonego M. S. w dniu zdarzenia należy do ustaleń stanu faktycznego i nie wymaga wiedzy specjalnej.

Ad 2. Zarzut częściowo zasadny.

Ocena takich dowodów jak opinia lekarska o obrażeniach ciała oskarżonego B. D., ocena zeznań oskarżyciela posiłkowego M. S. i świadka M. P. dokonana przez sąd I instancji w pewnej części narusza art. 7 k.p.k. gdyż nie jest zgodna z doświadczeniem życiowym, daje prymat jednej wersji zdarzenia ignorując dowody obiektywne, które jej przeczą. Wymienione dowody wskazują na aktywny udział oskarżonego B. D. i oskarżyciela posiłkowego M. S. w stosowaniu przemocy nawzajem wobec siebie do momentu gdy po stronie ojca dołączył do zdarzenia drugi oskarżony- K. D.. Wtedy obaj, mając przewagę fizyczną nad M. S. stosowali wobec niego przemoc jednocześnie doprowadzając do przewrócenia się oskarżyciela posiłkowego na ziemię i kopali go w górne części ciała, w tym po głowie. Spowodowali działając wspólnie obrażenia ciała z art. 157 § 2 k.k. Stosowanie przemocy wobec oskarżonego B. D. przez oskarżyciela posiłkowego M. S. potwierdza dowód obiektywny w postaci obdukcji lekarskiej z dnia 13.01.2018r.

Ad. 2 A.

Zarzut częściowo zasadny.

Należy stwierdzić, że oskarżony B. D. i oskarżyciel posiłkowy M. S. opisując początek zdarzenia wskazują na to, że każdy z nich został obrażony słownie przez drugiego. Żaden z nich nie dążył do polubownego rozwiązania konfliktu prezentując postawę nieprzejednaną i arogancką. Częściowo zwrócił na to uwagę w swoich zeznaniach świadek M. P.. ( k- 294 ) Świadek ten zeznał, że słyszał podniesione głosy więcej niż jednej osoby. Były to głosy męskie. Byłem w środku budynku a głosy dochodziły z podwórka”. Tak więc należy uznać, że pierwszy etap tego zdarzenia polegał na tym, że oskarżony i oskarżyciel posiłkowy M. S. nawzajem się obrażali a następnie doszło do rękoczynów. Takie ustalenia potwierdzają wyniki obu załączonych do akt obdukcji lekarskich dotyczących oskarżonego B. D. i oskarżyciela posiłkowego M. S.. Oceniając zeznania oskarżyciela posiłkowego M. S. należy stwierdzić, że są one wiarygodne w takim zakresie, w jakim znajdują potwierdzenie w dowodach obiektywnych i zeznaniach świadków, którzy przyszli na miejsce zdarzenia. Jednak opis obrażeń ciała oskarżonego B. D. stwierdzony w obdukcji lekarskiej z dnia 13.01.2018r. nie pozwala uznać za wiarygodne zeznań oskarżyciela posiłkowego o tym, że biernie podporządkował się stosowanej wobec niego przemocy. Obrażenia, jakich doznał oskarżony B. D. świadczą o tym, że udział oskarżyciela posiłkowego był aktywny w pierwszej fazie tego zdarzenia. Tym samym ustalenia sądu I instancji naruszają zasady oceny dowodów wskazane w art. 7 k.p.k.

Ad. 2 B.

Zarzut niezasadny.

Zeznania świadka J. S. są wiarygodne gdyż są one zgodne z obdukcją lekarską oskarżyciela posiłkowego M. S. i zgromadzoną w sprawie dokumentacją medyczną, opisującą jego obrażenia ciała.

Ad.2 C

Zarzut częściowo zasadny.

Świadek M. P. na rozprawie przed sądem I instancji zmienił swoje zeznania na korzyść oskarżyciela posiłkowego M. S.. Powodem zmiany zeznań było podjęcie pracy u oskarżyciela posiłkowego i niechęć do wypowiadania się niekorzystnie wobec obecnego pracodawcy. W tej sytuacji zeznania tego świadka należy ocenić stosując kryterium zgodności z innymi obiektywnymi dowodami. Skoro oskarżony B. D. także doznał obrażeń ciała stwierdzonych obdukcją lekarską to należy uznać, iż w pierwszej fazie zdarzenia doszło do stosowania przemocy nawzajem wobec siebie przez oskarżonego B. D. i M. S.. Dopiero widząc szarpiących się B. D. i M. S. dołączył do nich po stronie ojca, drugi oskarżony – K. D. i razem stosowali przemoc wobec oskarżyciela posiłkowego M. S. powodując z kolei obrażenia ciała potwierdzone obdukcją, załączonymi do akt zdjęciami tych obrażeń oraz opiniami biegłych. Taki wniosek, zgodny z zasadami oceny dowodów wskazanymi w art. 7 k.p.k., należy wyprowadzić ze zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego.

Ad. 2 D. Zarzut zasadny.

Ocena dowodów, w zakresie w jakim sąd I instancji uznał za niewiarygodną obdukcję lekarską z dnia 13.01.2018r. stwierdzającą powstanie obrażeń ciała u oskarżonego B. D. jest dowolna i narusza art. 7 k.p.k. Wbrew stanowisku sądu I instancji obdukcja lekarska B. D. jest wiarygodnym dowodem gdyż:

1.została sporządzona w krótkim czasie po zdarzeniu czyli 13. 01.2018r. w sytuacji gdy oskarżony od dnia 10.01.2018r. do dnia 12. 01. 2018 roku był zatrzymany przez policję;

2. obrażenia ciała oskarżonego B. D. opisane w tej obdukcji korespondują z obrażeniami, o jakich wyjaśniał podczas przesłuchania w dniu 11. 01.2018 r. ( k- 35) Mówił przesłuchującemu, że boli go ręka, zaś obrażenia kciuka potwierdziła obdukcja lekarska. Rozumując logicznie należy dojść do wniosku, że stwierdzone obdukcją z dnia 13.01.2018r. obrażenia ciała oskarżony miał już w momencie gdy był przesłuchiwany przez policję;

3. nie jest przekonujący argument sądu I instancji, sprowadzający się do twierdzenia, że gdyby oskarżony B. D. doznał obrażeń ciała podczas zdarzenia zadanych mu przez oskarżyciela posiłkowego M. S. to lekarz, który decydował o przyjęciu oskarżonego do izby zatrzymań wpisałby obrażenia do zaświadczenia lekarskiego. Argument ten nie przekonuje skoro lekarz sprawdzał obrażenia ciała B. D. pod kątem czy ze względu nas stan zdrowia może przebywać w izbie zatrzymań. Natomiast opisane w obdukcji obrażenia ciała oskarżonego to głównie zasinienia na klatce piersiowej, głowie, rękach, które nie stanowią przeciwskazań do zatrzymania. Policjant przesłuchujący oskarżonego w dniu 11.01.2018r. oraz świadkowie przesłuchani w tej sprawie nie musieli tych zasinień zauważyć skoro znajdowały się głównie pod ubraniem oskarżonego. Tak więc, należy zmienić ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji i uznać, że oskarżony B. D. także doznał obrażeń ciała na skutek działania oskarżyciela posiłkowego M. S. w dniu zdarzenia.

Ad 2 E.

Zarzut częściowo zasadny.

Poprzez uznanie za niewiarygodną obdukcję lekarską sąd I instancji naruszy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. nakazujący oceniać zgromadzony materiał dowodowy w jego całokształcie. Dalsze rozważania znajdują się w punktach 2A- 2D.

Zarzut

-dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na teść orzeczenia tj.:

A. błędne ustalenia, że oskarżeni wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego w ten sposób, że bili go pięściami oraz kopali po górnych częściach ciała oraz okolicy biodrowej oraz narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k.

B. błędne ustalenie , że oskarżeni działali publicznie, bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, podczas gdy całe zdarzenie miało miejsce na małym parkingu na uboczu, prywatnej posesji, do której dostęp mają tylko osoby uprawnione a ponadto było zasłonięte przez znajdujące się tam budynki i pojazdy, trwało nie więcej niż 5 minut i brak jakichkolwiek naocznych świadków, przypadkowych przechodniów, którzy nawet potencjalnie mogliby widzieć tę sytuację;

C. błędne ustalenia, że oskarżony B. D. w arogancki sposób odmówił spełnienia prośby pokrzywdzonego, podczas gdy okoliczność ta nie wynika z obiektywnych dowodów w sprawie, nikt poza pokrzywdzonym tego nie potwierdził zaś z przedstawionych w sprawie wersji zdarzeń wynika, że co najmniej agresja słowna była kierowana przez pokrzywdzonego do B. D. zaś mając na uwadze rozstrzyganie wątpliwości na korzyść oskarżonego należy uznać , że to pokrzywdzony zaatakował słownie oskarżonego;

D. błędne ustalenie , że B. D. uderzył pokrzywdzonego pięścią prawej ręki w prawa części skroni, a następnie zdał kilka kolejnych ciosów zaciśniętymi rękoma w głowę, okolice klatki piersiowej, żebra podczas gdy na materiale poglądowym po prawej stronie głowy M. S. nie miał żadnych śladów zaś B. D., co wynika z przedstawionej przez niego dokumentacji medycznej od wielu lat leczy się ortopedycznie iż z uwagi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa stawów kolanowych, biodrowych, jak również cierpi na zespół bólowy stawów barkowych z ograniczeniami ruchomości , zatem takie schorzenia obiektywnie uniemożliwiały mu zadawanie silnych ciosów, powodujących takie obrażenia jak przedstawił pokrzywdzony M. S.;

E. błędne ustalenia nieznajdujące pokrycia w materialne dowodowym, że obrażenia opisane w obdukcji B. D. z dnia 13 stycznia 2018 roku nie powstały w wyniku ataku M. S. na B. D., bowiem obdukcja ta nie została przedłożona odpowiednio wcześniej do akt i została wykonana trzeciego dnia po zdarzeniu , podczas gdy przez pierwsze dwie doby od zdarzenia oskarżony był zatrzymany i został zwolniony dopiero w dniu 12 stycznia 2018 roku o godz. 12.40 , tak więc mógł udać się do lekarza dopiero następnego dnia, po dotarciu do domu i otrząśnięciu się z szoku spowodowanego zatrzymaniem, zaś biegły specjalista medycyny sądowej w swojej opinii, która została uznana za wiarygodną przez sąd potwierdził, że obrażenia B. D. mogły powstać w sytuacji gdy został on uderzony ręką a następnie kilkukrotnie kopnięty przez pokrzywdzonego;

F. błędne ustalenie, że M. S. nie zaatakował w jakikolwiek sposób B. D. zatem oskarżeni nie mieli powodu aby w jakikolwiek sposób odpierać atak pokrzywdzonego, podczas gdy obrażenia wynikające z ciosów zadanych przez pokrzywdzonego potrwierdzone zostały ww. obdukcją oraz opinią biegłego lekarza medycyny sądowej, jak też z zeznań świadka P. G. wynika, że K. D. wyskoczył w budynku krzycząc z rękami do ojca co potwierdza, że chciał on ratować ojca przed atakiem M. S., który bił B. D.;

G. -błędne ustalenie, że wysportowany i silny M. S. jak wynika z zeznań jego żony J. S. , której sąd dał w pełni wiarę; pokrzywdzony regularnie ćwiczy od wielu lat w jakikolwiek sposób nie odparł rzekomego ataku ze strony starszego schorowanego mężczyzny, po którego ciosach miał upaść na ziemię i w żaden sposób nie bronić się podczas gdy w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego sytuacja taka jawi się jako kuriozalna i abstrakcyjna;

H. błędne ustalenia niewynikające z jakichkolwiek dowodów, że skoro sąd na sali sądowej nie dostrzegł jakichkolwiek problemów z poruszaniem się oskarżonego B. D. wykonywaniem przez niego ruchu czy gestykulowaniem to oskarżony ten mógł również pobić młodszego od siebie silnego mężczyznę podczas gdy okoliczność ta wina być zweryfikowana opinią specjalisty bowiem wymaga wiadomości specjalnych nie zaś obserwacji sądu a ponadto należy odróżnić wykonywanie podstawowych czynności życiowych od udziału w regularnej bójce czy pobiciu, do których to czynności potrzeba znacznie więcej sił, sprawności i szybkości czego sąd już nie mógł zaobserwować na sali sądowej,

I. błędne ustalenia, że oskarżeni przewrócili i kopali pokrzywdzonego, w obawie przez dalszym atakiem wczołgał się pod samochód ciężarowy podczas gdy oskarżeni wyjaśnili spójnie i logicznie, że gdy K. D. chciał ratować ojca odepchnął pokrzywdzonego, który w tym momencie przewrócił się i wpadł częściowo pod ww. pojazd co potwierdza także świadek P. G. zeznając , że pokrzywdzony leżał jednie częściowo pod samochodem, jakby na jego granicy;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. A.

Zarzut niezasadny.

Biegły W. S. w swojej opinii ( k- 311-318) nie wskazywał, aby doszło w dniu zdarzenia do narażenia oskarżyciela posiłkowego M. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k. a jedynie stwierdził powstanie obrażeń ciała i rozstroju zdrowia na czas krótszy niż 7 dni. Taki wniosek wynika także z pierwszej opinii biegłego J. P. (k- 52-53). Następnie po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją medyczną dotyczącą oskarżyciela posiłkowego M. S., w swojej opinii uzupełniającej biegły doszedł do innych wniosków stwierdzając, że zapobieganie urazom głowy, a takich doznał oskarżyciel posiłkowy w dniu zdarzenia, jest istotną częścią profilaktyki zapobiegania napadom padaczki. Determinuje to wniosek, że pokrzywdzony M. S., który był wcześniej leczony z powodu padaczki doznając kilkakrotnych urazów głowy – był narażony na co najmniej atak tej choroby. (k- 234). Tak więc, zasadnie sąd I instancji, oparł się na opinii uzupełniającej biegłego J. P. i uznał, że bezpośrednie narażenie na poważne skutki dla zdrowia nastąpiło w niniejszej sprawie gdyż oskarżeni B. D. i K. D. działając wspólnie i w porozumieniu bili i kopali oskarżyciela posiłkowego M. S. także w głowę czyli w newralgiczną część ciała, odpowiedzialną za zachowanie podstawowych funkcji życiowych. Sposób stosowania przemocy opisał w swoich zeznaniach oskarżyciel posiłkowy M. S., (k- 2, 152-155) zaś doznane przez niego obrażenia ciała stwierdza wykonana w dniu 12.01.2018r. obdukcja lekarska. Sąd odwoławczy powołuje się na Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2021 r. IV KK 223/21, w który zawarto tezę, że . „Oskarżony brał udział w pobiciu ochroniarza, wspólnie i porozumieniu z inną osobą zadając ciosy pięściami w newralgiczne części ciała, w tym także w głowę. Nie potrzeba żadnych wiadomości specjalnych, by ocenić, że zachowanie takie może - choć nie musi - spowodować uszczerbek na zdrowiu. Właśnie owa możliwość wystąpienia uszczerbku stanowi znamię typu, o którym mowa w art. 158 § 1 k.p.k., a nie samo jego wystąpienie. Co więcej, dla przypisania odpowiedzialności karnej za udział w bójce lub pobiciu nie jest konieczne wykazanie jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. ” Opublikowano: LEX nr 3302497.

Ad. B. Zarzut częściowo zasadny.

Należy stwierdzić brak wszystkich znamion występku o charakterze chuligańskim. Z innych jednak przyczyn niż wskazane w apelacji obrońcy. Do pobicia oskarżyciela posiłkowego M. S. doszło w miejscu publicznym -oskarżeni działali w miejscu widocznym dla przechodniów a także właścicieli garaży, osób korzystających z pawilonu handlowego czy sąsiednich kamienic. Do pobicia oskarżyciela posiłkowego doszło bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, za który należy uznać konflikt sąsiedzki związany z parkowaniem samochodu i zastawieniem drogi wyjazdu. Jednak wymienione znamiona nie wyczerpują wszystkich znamion występku o charakterze chuligańskim. Zgodnie z art. 115 § 21 k.k. potrzebne jest jeszcze znamię okazania rażącego lekceważenia porządku prawnego. Sąd odwoławczy powołuje się na komentarz prof. M. M. :„Dość często stosowana jest formuła: skoro sprawca działał publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, to „tym samym” okazał rażące lekceważenie porządku publicznego. Takie rozumowanie jest z formalno-logicznego punktu widzenia nieuzasadnione, bo omawiana przesłanka jest niewątpliwie odrębną przesłanką chuligańskiego charakteru czynu, a więc działanie publicznie oraz brak powodu albo jego błahość jeszcze jej nie implikują (przed takim automatyzmem przestrzega SN w wyroku z dnia 7 maja 1974 r., Rw 236/74, LEX nr 18845). Jak wynika z opisu zarzutu z aktu oskarżenia nie zawiera on wskazanego znamienia występku o charakterze chuligańskim. Sąd I instancji powielił ten błąd w wyroku. Sąd odwoławczy nie może poprawić opisu czynu gdyż wyrok został zaskarżony tylko na korzyść oskarżonych. Tak więc, należało wyeliminować art. 57a § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania oskarżonych.

Ad. C. Zarzut zasadny.

Z wyjaśnień oskarżonego B. D. znajdujących potwierdzenie w zeznaniach świadka M. P. oraz częściowo zeznaniach oskarżyciela posiłkowego wynika, że B. D. i M. S. nawzajem się obrażali. Żaden z nich nie ustąpił drugiemu. O wzajemnej agresji świadczy chociażby to, że każdy z nich posiadał obdukcję dotyczącą obrażeń ciała stwierdzającą , że mogły one powstać w opisanych przez nich warunkach. Konflikt o miejsca do parkowania samochodów i zastawienie wyjazdu był bezpośrednią przyczyną zdarzenia.

Ad. D. Zarzut niezasadny.

Ustalenie, że oskarżony B. D. uderzył oskarżyciela posiłkowego pięścią prawej ręki w prawą część skroni zostało dokonane na podstawie zeznań oskarżyciela posiłkowego M. S. oraz obdukcji lekarskiej z dnia 12. 01. 2018r. Z obdukcji jednoznacznie wynika, że obrażenia ciała oskarżyciela posiłkowego mogły powstać w mechanizmie przez niego opisanym. Obdukcja stwierdza obrażenia po prawej stronie głowy oskarżyciela posiłkowego M. S. - np. obrzęk okolicy skroniowej prawej. (k- 53)

Ad. E . Zarzut zasadny.

Wiarygodność dowodu z obdukcji lekarskiej dotyczącej obrażeń ciała oskarżonego B. D. została omówiona w punkcie 3.1.

Ad. F. Zarzut zasadny.

Wyjaśnienia oskarżonego K. D., w których wskazał iż widział, że oskarżyciel posiłkowy M. S. szarpał oskarżonego B. D. i wypowiedział widząc to zachowanie słowa „ z rękami do ojca” przyłączając się do bicia pokrzywdzonego po stronie oskarżonego B. D. oznaczają , że pokrzywdzony też stosował przemoc wobec oskarżonego B. D.. Wyjaśnienia oskarżonego K. D. znajdują potwierdzenie w obdukcji lekarskiej z dnia 13. 01. 2018r. wskazującej konkretne obrażenia ciała, jakich doznał w wyniku tego zdarzenia oskarżony B. D..

Ad. G. Zarzut częściowo zasadny.

Pokrzywdzony stosował przemoc wobec oskarżonego B. D. gdyż na to wskazuje wiarygodny dowód w postaci obdukcji lekarskiej z dnia 13. 01. 2018r. a ponadto wyjaśnienia tego oskarżonego znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach drugiego oskarżonego- K. D. . Natomiast ustalenie sądu I instancji, że pokrzywdzony upadł na ziemię na skutek uderzeń i kopania go przez obu oskarżonych, działających wspólnie i w porozumieniu wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego M. S. (k- 2-3, 153-154). Moment podnoszenia się pokrzywdzonego z ziemi widział świadek P. G.. (k- 193)

Ad. H. Zarzut niezasadny.

Oskarżony B. D. zadawał ciosy i kopał oskarżyciela posiłkowego M. S.. To ustalenie sądu I instancji jest prawidłowe gdyż zostało dokonane na podstawie zeznań M. S., które znajdują potwierdzenie w dowodzie obiektywnym jakim jest obdukcja lekarska opisująca doznane obrażenia ciała i stwierdzająca, że mogły one powstać w okolicznościach podanych przez oskarżyciela posiłkowego. Powyższe ustalenie zostało oparte na wszechstronnej analizie materiału dowodowego dokonanej zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 7 k.p.k. Wniosek powyższy jest także zgodny z doświadczeniem życiowym bowiem do zdarzenia doszło pod wpływem silnych negatywnych emocji, które chwilowo przeważyły nad odczuciem bólu oskarżonego spowodowanym ograniczonym zakresem ruchu w rękach. Sąd I instancji miał możliwość poczynienia swoich ustaleń, które przekonująco uzasadnił opisując zachowanie oskarżonego na sali rozpraw. Na podstawie tych obserwacji stwierdził, że oskarżony funkcjonuje normalnie a ograniczony zakres ruchu w rękach, zwłaszcza w stanie zdenerwowania nie stanowił przeszkody do zadawania uderzeń oraz kopania oskarżyciela posiłkowego.

Ad. J. Zarzut niezasadny.

Ustalenie sądu I instancji o tym, że oskarżony K. D. dołączył do zdarzenia po stronie swojego ojca i wspólnie z nim korzystając z przewagi siły fizycznej bili i kopali oskarżyciela posiłkowego M. S. wynika z zeznań pokrzywdzonego, znajdujących potwierdzenie w obdukcji lekarskiej. Z zeznań M. S. wynika, że oskarżeni stosowali przemoc nawet wtedy gdy upadł i leżał pod ciężarówką, a więc w sytuacji gdy nie stanowił dla nich żadnego zagrożenia. Powyższe ustalenie znajduje się pod ochroną art. 7 k.p.k.

Zarzut

naruszenie prawa materialnego:

- art. 158 § 1 kk- poprzez jego niewłaściwe zastosowanie , w sytuacji gdy zachowanie oskarżonych nie wypełniło znamion ww. czynu tj. nie doszło do jakiegokolwiek narażenia pokrzywdzonego na skutek wskazany w przedmiotowej normie prawnej bowiem z opinii biegłego wynika, zaledwie , że obrażenia jakich doznał M. S. wyczerpują znamiona z art. 157 § 2 k.k. zaś sąd I instancji jednie blankietowo wskazał, że pokrzywdzony został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. podczas gdy przypisując odpowiedzialność za ww. czyn sąd winien konkretnie wskazać na jaki skutek został narażony pokrzywdzony bowiem przedmiotowa norma określa skutek w postaci narażenia w formie alternatywnej rozłącznej tak więc nie jest możliwe przypisanie odpowiedzialności karnej za każdą postać ww. skutku;

2. art. 29 kk – poprzez jego wadliwe niezastosowanie i uznanie, że oskarżeni popełnili zarzucany im czyn bowiem nie działali w obronie koniecznej , podczas gdy oskarżeni pozostawali w błędzie, co do okoliczności uchylających winę w ten sposób, że atak pokrzywdzonego na B. D. odbił się w ich świadomości jako zamach bezprawny i bezpośredni uprawniający do zastosowania obrony koniecznej;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 . Zarzut częściowo zasadny.

Występek z art. 158 § 1 k.k. ma charakter materialny i w rezultacie do przypisania sprawcy tego przestępstwa wymagane jest ustalenie - które musi znaleźć odzwierciedlenie w opisie czynu - nie tylko udziału oskarżonych w pobiciu, lecz także tej okoliczności, że pobicie miało niebezpieczny charakter, który powodował stan realnego i bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem skutków wymienionych w tym przepisie. Przestępstwo to jest więc typowym przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Nie jest w związku z tym obojętne dla odpowiedzialności karnej sprawców, jaki stopień niebezpieczeństwa dla zdrowia czy też dla życia został spowodowany w wyniku pobicia określonego w art. 158 § 1 k.k. W tym zakresie ustalenia sądu I instancji wymagają doprecyzowania. Należy podzielić ustalenia sądu I instancji, iż bezpośredniość narażenia wynikała z zadawania przez obu oskarżonych działających wspólnie i w porozumieniu uderzeń i kopnięć w górną część ciała - także w głowę oskarżyciela posiłkowego M. S. czyli w newralgiczną część ciała odpowiedzialną za podstawowe funkcje życiowe. Natomiast stan realnego zagrożenia dla zdrowia wynikał z niebezpieczeństwa ataku padaczki u oskarżyciela posiłkowego gdyż jak wynika z opinii biegłego J. P., ochrona głowy przed urazami jest jedną z profilaktyki padaczki. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 342/16. „Poza ustaleniem bezpośredniości narażenia, konieczne jest również określanie potencjalnego stopnia narażenia, a więc wskazanie postaci wystąpienia możliwego skutku z art. 148 § 1 k.k., 156 § 1 k.k. czy też z art. 157 § 1 k.k., przy czym te znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. nie mogą wystąpić jednocześnie. Tożsamy pogląd wyrażono również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2019 r., IV KK 302/18. Podkreślono w nim, że w wypadku przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. skutek w postaci narażenia został określony w formie alternatywy rozłącznej. W konsekwencji, sprawcy tego typu przestępstwa możliwe jest przypisanie tylko jednej z tych postaci narażenia, tj. utraty życia albo wystąpienia skutku z art. 156 § 1 k.k. czy też z art. 157 § 1 k.k. Wadliwe jest więc zamieszczenie w opisie czynu wszystkich alternatywnych znamion wynikających z treści konkretnego przepisu, który wskazuje na możliwość popełnienia identycznie kwalifikowanego przestępstwa w różnych formach (OSNK 2019, z. 9, poz. 56)”. Tymczasem w tej sprawie wskazany skutek został określony właśnie alternatywnie (z art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.). Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż bezpośrednie i realne narażenie poprzez uderzenia i kopnięcia w górną część ciała w tym także w głowę przybrało postać narażenia na skutek z art. 157 § 1 k.k. gdyż taki wniosek wynika z opinii biegłego J. P.. (k- 234) Opinia ta została wydana na podstawie całości dokumentacji lekarskiej oskarżyciela posiłkowego, który po pobiciu konsultował z lekarzem neurologiem możliwość wystąpienia ataku padaczki, na którą uprzednio się leczył. Należało więc uznać, że chociaż oskarżyciel posiłkowy doznał lekkich obrażeń ciała to uderzenia i kopnięcia w głowę, mogły narazić go na spowodowanie poważniejszych skutków w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż 7 dni.

Ad. 2. Zarzut niezasadny

Art. 29 k.k. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Należy powołać się na „Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2017 r. II AKa 400/16 „Urojona obrona konieczna różni się od obrony koniecznej tym, że mamy do czynienia w jej przypadku z urojeniem, iż zachodzi zamach uzasadniający obronę konieczną, a zatem zamach ten nie jest rzeczywisty, bo nie istnieje w obiektywnej rzeczywistości.” Natomiast, jak wynika ze zgromadzonych dowodów ocenionych zgodnie z art. 7 k.p.k. zamach był rzeczywisty i realny gdyż oskarżyciel posiłkowy także stosował przemoc wobec oskarżonego B. D.. O stosowaniu tej przemocy świadczą zarówno jego wyjaśnienia, jak i wyjaśnienia K. D., co potwierdza obdukcja lekarska oskarżonego B. D.. Do rękoczynów doszło na skutek wzajemnego obrażania się i nieustępliwości obu stron tego konfliktu. Nie zostały także spełnione znamiona obrony koniecznej skoro w początkowej fazie zdarzenia ciosy wymierzali sobie nawzajem oskarżony B. D. i oskarżyciel posiłkowy M. S. a przyłączenie się do pobicia oskarżyciela posiłkowego przez oskarżonego K. D. po stronie ojca nastąpiło w celu wzmocnienia jego sił w starciu z oskarżycielem posiłkowym. Przemoc oskarżonych była kontynuowana pomimo, że przewaga sił doprowadziła do sytuacji gdy oskarżyciel posiłkowy już im nie zagrażał.

Zarzut

rażąca niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności poprzez:

1.  wymierzenie oskarżonym kar po 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby , która to kara zdaniem oskarżonych przekracza stopień winy społecznej szkodliwości zarzucanego czynu , zaś mając na uwadze zachowanie oskarżonych w tym uprzednia niekaralność K. D. jak i zaangażowanie w działalność społeczną B. D., ich dotychczasowy tryb życia pozytywną prognozę kryminalną, incydentalny charakter czynu to wymierzenie ww. kar powoduje , iż tak wymierzona kara w sposób rażący przekracza stopień winy moich mandantów;

2.  zasądzenie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w wysokości po 5000 zł i uznanie , że należna pokrzywdzonemu nawiązka ww. wysokości jest adekwatna do jego krzywdy, bólu i cierpienia, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika , że odniósł on zaledwie lekki uszczerbek na zdrowiu i przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 2 tygodnie , brak jakichkolwiek dowodów poniesienia przez pokrzywdzonego innych wymiernych strat czy szkód, zaś dla możliwości finansowych oskarżonych jest to kwota wygórowana , tak więc ww. nawiązka stanowi kwotę nadmierną i nieadekwatną do realnych szkód i pokrzywdzony na skutek zdarzenia;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Zarzut częściowo zasadny.

Sąd odwoławczy złagodził karę oskarżonym. Złagodzenie kary wynikało przede wszystkim z eliminacji znacznej okoliczności obciążającej jaką jest chuligański charakter czynu. Wymierzając kary sąd odwoławczy uwzględnił na korzyść obu oskarżonych to, że pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała. Na korzyść oskarżonego B. D. sąd odwoławczy uwzględnił to, że on także doznał obrażeń ciała wskazanych w obdukcji lekarskiej z dnia 13.01.2018r. oraz fakt, iż także został obrażony przez oskarżyciela posiłkowego w początkowej fazie zdarzenia. Natomiast na korzyść oskarżonego K. D. sąd odwoławczy uwzględnił jego dotychczasową niekaralność. Okolicznością obciążającą obu oskarżonych jest stosowanie przemocy także w sytuacji gdy pokrzywdzony już im nie zagrażał.

Ad. 2. Zarzut częściowo zasadny.

Nawiązki mają kompensacyjny charakter i zdaniem sądu odwoławczego zostały zasądzone przez sąd I instancji w zawyżonych kwotach. Kwoty nawiązek wymagały obniżenia do poziomu odpowiadającego poczuciu krzywdy, bólu i cierpienia pokrzywdzonego. Pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała na czas poniżej 7 dni. Przebywał na zwolnieniu lekarskim około dwóch tygodni i przez ten czas nie pracował. Nie przedstawił dokumentów świadczących o tym, że poniósł koszty leczenia. Swoim zachowaniem także spowodował obrażenia ciała u oskarżonego B. D.. Te okoliczności uzasadniają obniżenie zasądzonych nawiązek do kwot po 2500 zł od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego M. S..

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyrok poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów;

2. zasądzenie na rzecz oskarżonych kosztów obrony za postępowanie przez sądem I i II instancji według norm przepisanych;

3.ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji;

4. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a. wyeliminowanie z opisu czynu znamion występku chuligańskiego i kwalifikacji prawnej z art. 57 a § 1 k.k. oraz warunkowe umorzenie postępowania na okres próby w wymiarze 1 roku w stosunku do K. D.;

b. wyeliminowanie z opisu czynu znamion występku chuligańskiego i kwalifikacji prawnej z art. 57 a § 1 k.k. oraz orzeczenie kary grzywny w dolnej granicy przewidzianej ustawą po zastosowaniu art. 37 a kk w stosunku do B. D.;

c. zmniejszenie kwoty zasądzonej tytułem nawiązki na rzecz pokrzywdzonego do kwot po 2000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1. Wniosek o uniewinnienie nie jest zasadny. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. wskazuje, przez oskarżeni popełnili przestępstwo z art. 158 § 1 k.k.

2. Wniosek o zasądzenie na rzecz oskarżonych kosztów obrony za postępowanie przez sądem I i II instancji według norm przepisanych jest niezasadny gdyż nie zostały spełnione przesłanki z art. 632 ust. 2 k.p.k. Zasądzenie kosztów następuje jedynie wypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania a w niniejszej sprawie zapadł wyrok skazujący.

3. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji jest niezasadny gdyż materiał dowodowy został uzupełniony przez sąd odwoławczy a zgodnie z art. 437 § 1 k.p.k. przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania następuje wtedy gdy należy przeprowadzić w całości postępowanie dowodowe, a taka okoliczność nie występuje w niniejszej sprawie.

4. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a. wyeliminowanie znamion występku chuligańskiego jest zasadny gdyż nie zostały w wyroku opisane wszystkie przesłanki z art. 115 § 21. K.k. Nie została wskazana przesłanka w postaci okazania rażącego lekceważenia zasad współżycia społecznego. Wszystkie przesłanki uznania czynu za występek o charakterze chuligańskim powinny być spełnione łącznie. Wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonych, co wyklucza dokonanie zmiany w opisie czynu na niekorzyść oskarżonych.

Wniosek o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego K. D. nie jest zasadny gdyż stosował on przemoc wobec pokrzywdzonego w postaci uderzania i kopania pokrzywdzonego także w głowę, czyli w ważny ośrodek funkcji życiowych i kontynuował ją także wtedy gdy pokrzywdzony leżał już na ziemi i nie zagrażał oskarżonym. Nie można więc uznać, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, co jest przesłanką wskazaną w art. 66 § 1 k.k. skutkującą warunkowym umorzeniem postępowania.

b. Z tych samych powodów orzeczenie łagodniejszego rodzaju kary wobec oskarżonego B. D. nie spełnia celów kary wskazanych w art. 53 § 1 k.k. gdyż kara powinna być dostosowana do zawinienia. Oskarżony B. D. także stosował przemoc nieadekwatną do okoliczności zdarzenia, z błahych powodów, za które należy uznać konflikt sąsiedzki wynikający z zastawienia samochodem wyjazdu z posesji. Wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania art. 57 a §1 k.k. zostało już omówione w punkcie 4.a.

c. Wniosek o obniżenie nawiązek jest częściowo zasadny. Nawiązki zostały obniżone do kwoty po 2.500 zł czyli do poziomu odpowiadającego poczuciu krzywdy, bólu i cierpienia pokrzywdzonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżeni pobili oskarżyciela posiłkowego w dniu 10.01.2018r. Zasadnie opierał się na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego M. S., które znajdują potwierdzenie w obdukcji lekarskiej z dnia 12.01.2018r.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.11.Opis czynu;

0.0.22.Kwalifikacja prawna i podstawa skazania;

3. Wymiar kary;

4. Wymiar nawiązki ;

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 342/16. „Poza ustaleniem bezpośredniości narażenia, konieczne jest również określanie potencjalnego stopnia narażenia, a więc wskazanie postaci wystąpienia możliwego skutku z art. 148 § 1 k.k., 156 § 1 k.k. czy też z art. 157 § 1 k.k., przy czym te znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. nie mogą wystąpić jednocześnie. Tożsamy pogląd wyrażono również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2019 r., IV KK 302/18. Podkreślono w nim, że w wypadku przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. skutek w postaci narażenia został określony w formie alternatywy rozłącznej. W konsekwencji, sprawcy tego typu przestępstwa możliwe jest przypisanie tylko jednej z tych postaci narażenia, tj. utraty życia albo wystąpienia skutku z art. 156 § 1 k.k. czy też z art. 157 § 1 k.k. Wadliwe jest więc, w ramach opisu czynu przypisanego w wyroku skazującym (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.), zamieszczenie w opisie czynu wszystkich alternatywnych znamion wynikających z treści konkretnego przepisu, który wskazuje na możliwość popełnienia identycznie kwalifikowanego przestępstwa w różnych formach (OSNK 2019, z. 9, poz. 56)”. Tymczasem w tej sprawie wskazany skutek został określony właśnie alternatywnie (z art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k.). Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż bezpośrednie i realne narażenie poprzez uderzanie i kopnięcia w górą część ciała w tym w głowę przybrało postać narażenia na skutek z art. 157 § 1 k.k. gdyż taki wniosek wynika z opinii biegłego J. P.. (k- 234) Opinia ta została wydana na podstawie całości dokumentacji lekarskiej oskarżyciela posiłkowego, który po pobiciu konsultował z lekarzem neurologiem możliwość wystąpienia ataku padaczki, na którą uprzednio się leczył. Należało więc uznać, że chociaż oskarżyciel posiłkowy doznał lekkich obrażeń ciała to uderzenia i kopnięcia w głowę, mogły narazić go na spowodowanie poważniejszych skutków w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż 7 dni.

Ad.2. Do pobicia oskarżyciela posiłkowego M. S. doszło w miejscu publicznym -oskarżeni działali w miejscu widocznym dla przechodniów a także właścicieli garaży, osób korzystających z pawilonu handlowego czy sąsiednich kamienic. Do pobicia oskarżyciela posiłkowego doszło bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, za który należy uznać konflikt sąsiedzki związany z parkowaniem samochodu i zastawieniem drogi wyjazdu. Jednak wymienione znamiona nie wyczerpują wszystkich znamion występku o charakterze chuligańskim. Zgodnie z art. 115 § 21 k.k. potrzebne jest jeszcze znamię okazania rażącego lekceważenia porządku prawnego. Jak wynika z opisu zarzutu z aktu oskarżenia nie zawiera on wskazanego znamienia występku o charakterze chuligańskim. Sąd I instancji powielił ten błąd w wyroku. Sąd odwoławczy nie może poprawić opisu czynu gdyż wyrok został zaskarżony tylko na korzyść oskarżonych. Tak więc, należało wyeliminować art. 57a § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania oskarżonych.

Ad. 3. Sąd odwoławczy złagodził karę oskarżonym. Złagodzenie kary wynikało przede wszystkim z eliminacji znacznej okoliczności obciążającej jaką jest chuligański charakter czynu. Wymierzając kary sąd odwoławczy uwzględnił na korzyść obu oskarżonych to, że pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała. Na korzyść oskarżonego B. D. sąd odwoławczy uwzględnił to, że on także doznał obrażeń ciała wskazanych w obdukcji lekarskiej z dnia 13.01.2018r. oraz fakt, iż także został obrażony przez oskarżyciela posiłkowego w początkowej fazie zdarzenia. Natomiast na korzyść oskarżonego K. D. sąd odwoławczy uwzględnił jego dotychczasową niekaralność. Okolicznością obciążającą obu oskarżonych jest stosowanie przemocy także w sytuacji gdy pokrzywdzony leżał na ziemi i już im nie zagrażał.

Sąd odwoławczy skrócił także okres próby do 2 lat mając na uwadze upływ aż 4 lat od zdarzenia. Kierując się potrzebą wygaszenia konfliktów sąsiedzkich sąd odwoławczy nałożył na oskarżonych w miejsce obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego obowiązek informowania sądu o przebiegu okresu próby.

Ad. 4. Nawiązki mają kompensacyjny charakter i zdaniem sądu odwoławczego zostały zasądzone przez sąd I instancji w zawyżonych kwotach. Kwoty nawiązek wymagały obniżenia do poziomu odpowiadającego poczuciu krzywdy, bólu i cierpienia pokrzywdzonego. Pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała na czas poniżej 7 dni. Przebywał na zwolnieniu lekarskim około dwóch tygodni i przez ten czas nie pracował. Nie przedstawił dokumentów świadczących o tym, że poniósł koszty leczenia. Swoim zachowaniem także spowodował obrażenia ciała u oskarżonego B. D.. Te okoliczności uzasadniają obniżenie zasądzonych nawiązek do kwot po 2500 zł od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego M. S..

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

7

Sąd odwoławczy jednocześnie z apelacją obrońcy oskarżonych rozpoznawał zażalenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. S. w sprawie VI Kz 359/21 (k- 508-509) na zawarte w punkcie 8 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie dotyczące kosztów zastępstwa procesowego. Zażalenie jest zasadne i skutkowało podwyższeniem kwoty z 3.500 zł do kwoty 7350 zł czyli o dodatkową kwotę 3 850 zł. Jak wynika z rachunków k- 477 – 478 oraz 577-578 kwota kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego z wyboru w związku z toczącym się postępowaniem karnym wzrosła w stosunku do zasądzonej o dalsze 3850 zł, co daje łącznie kwotę 7350 zł. Tak więc sąd odwoławczy uwzględnił zażalenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i taką kwotę zasądził. Powyższe rozstrzygnięcie znajduje uzasadnienie w treści art. 627 k.p.k. Zasądzona kwota nie przekracza sześciokrotności stawki minimalnej zgodnie z § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). W tej sprawie w postępowaniu przed sądem I instancji obyło się łącznie 8 rozpraw. Stawka minimalną należy obliczyć według wzoru 840 zł za pierwszy termin + 7 X 168 za kolejne terminy = 2016 zaś maksymalna kwota będąca sześciokrotnością stawki minimalnej wynosi 12.096 zł. Tak więc zasądzona kwota nie przekracza górnej granicy.

0.3Zasądzając koszty sądowe od oskarżonych sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz na podstawie art. 2 pkt 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana