Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VKa 556/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 21 lipca 2021r. w sprawie IIK 236/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanyw art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. polegające na skazaniu M. B. za wchodzące w skład czynu ciągłego czyny z art. 278 § 1 k.k. popełnionego w dniu 3 maja 2019r., pomimo tego, że stanowiły one element czynu ciągłego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. popełnionego w okresie od 5 lutego 2019 roku do 18 sierpnia 2019 roku za dokonanie którego M. B. skazany został wcześniejszym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt II K 309/20, który uprawomocnił się w dniu 1 kwietnia 2021 roku.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę zaskarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść polegający na wadliwym uznaniu, iż przypisane oskarżonemu wyrokiem Sądu pierwszej instancji czyny nie są tożsame z przestępstwem, za które M. B. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 24 marca 2021 roku wydanym w sprawie Il K 309/20.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę zaskarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść polegający na wadliwym uznaniu, iż przedmiotowej sprawie oskarżony popełniając kolejne przestępstwa wykorzystywał tą samą sposobność, lecz nie działał ze z góry powziętym zamiarem, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawione powyżej zarzuty okazały się w całości zasadne.

W pierwszej kolejności sąd odwoławczy odsyła do treści wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z dnia 24 marca 2021r. w sprawie IIK 309/20. W wyroku tym M. B. został uznany za winnego przestępstwa z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. Ten czyn ciągły popełniony był w okresie od 5.02.2019r. do 18.08.2019r. i polegał na dokonaniu wielu kradzieży plastikowych osłon maskujących wyłącznie z samochodów A. z ich przedniego zderzaka i przednich lamp przeciwmgłowych oraz w jednym przypadku lamp i listwy czujników podlampowych. Sprawca działał w K. i U., regularnie w odstępach tygodnia, dwóch tygodni.

W sprawie II K 236/20 oskarżony M. B. dokonał identycznych czynów w dniu 3 maja 2019r. w M. i S. (6 kradzieży plastikowych osłon maskujących z przednich zderzaków samochodów A.). W złożonych wyjaśnieniach (k.110) opisał wprost, że działał w warunkach art. 12 k.k. (przyjechał do M. w celu kradzieży elementów z samochodu A., po pierwszej kradzieży pojechał z nadzieją dalej szukać samochodów A. żeby ukraś z ich przedniego zderzaka elementy plastikowe, faktycznie udało mu się dokonać 6 identycznych czynów). Był to klasyczny przykład uzasadniający obowiązek zastosowania konstrukcji z art. 12§1 k.k., która błędnie nie została przez sąd rejonowy zastosowana, bo przyjęto konstrukcję ciągu przestępstw z art. 91 k.k. Regulację przewidzianą w art. 12 § 1 k.k. jako instytucję prawa karnego materialnego, przy spełnieniu określonych przesłanek, sąd nie może, lecz ma obowiązek zastosować. Zaniechanie realizacji tego wymogu, do respektowania którego sąd jest zobowiązany, stanowi więc obrazę, i to zazwyczaj rażącą, prawa materialnego, uzasadniającą ingerencję w zaskarżony wyrok nawet poza granicami wniesionego środka odwoławczego (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 lutego 2019 roku, w sprawie II AKa 212/18).

Zarówno w sprawie IIK 309/20 jak i II K 236/20 oskarżony działał w warunkach art. 12§1 k.k. W tych sprawach sprawca działał w miejscowościach nadmorskich w pasie 40 kilometrów, głównie w weekendy, z tą samą regularnością. Było to niewątpliwie działanie zaplanowane, skoro przedmiotem kradzieży były zawsze przedmioty wyłącznie z samochodów drogiej marki A., które mogą być częściej właśnie w miejscowościach nadmorskich, do których w weekendy przyjeżdżają turyści. Należało mieć zatem na uwadze elementy przedmiotowe i podmiotowe cechujące okoliczności popełnianych czynów zarzuconych oskarżonemu w sprawach IIK 236/20 i IIK 309/20. Już na pierwszy rzut oka wynika, że wszystkie wymienione zachowania stanowiły jedno przestępstwo popełnione w warunkach art. 12 §1 k.k. Po pierwsze czyny ze sprawy IIK 236/20 miały miejsce w dniu 3 maja 2019r. podczas gdy w sprawie IIK 309/20 czyny były popełniane z przerwami trwającymi od tygodnia do dwóch tygodni od lutego do sierpnia. W szczególności należy zwrócić uwagę, że w sprawie IIK 309/20 przypisane zostały czyny popełnione 21/22 kwietnia 2019r. (tydzień przed 3 maja 2019r. i 18 maja 2019r. dwa tygodnie po 3 maja 2019r.). W tych konkretnych przypadkach oskarżony działał w weekendy, w szczególności w długi weekend majowy i na początku sezonu letniego nad morzem. O jedności czynu decyduje w tym wypadku jedność z góry powziętego zamiaru, która w świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie a opisanych powyżej jawi się oczywistą.

Sąd Okręgowy w Koszalinie rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd prawny zgodnie z którym, dla realizacji jednoczynowej koncepcji czynu ciągłego z art. 12 k.k. wystarczający jest bowiem ogólny zarys wykonania czynności składających się na wielość zachowań, które sprawca obejmuje swym z góry podjętym zamiarem. Zastosowania tej instytucji materialnoprawnej nie warunkuje przewidywanie przez sprawcę z góry ilości zdarzeń i ich skonkretyzowanego przebiegu wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z dnia 26 maja 2020 r. II AKa 291/19.

Powtarzalność i częstotliwość popełnionych czynów na przestrzeni zaledwie około 8 miesięcy, stwarza podstawy do przyjęcia, iż dzieliły je krótkie odstępy czasu. Oskarżony M. B. dopuszczał się zachowań realizujących znamiona kradzieży wielokrotnie, z podobną regularnością, a jego działanie ukierunkowane było na dokonanie kradzieży dokładnie tych samych rzeczy i wyłącznie nich oraz wyłącznie z tego samego rodzaju samochodu w miejscowościach wyłącznie nadmorskich. Regularność kradzieży wskazuje, że oskarżony pozostawał w stałej gotowości do takich działań, działał w ramach ustalonego uprzednio zamiaru i planu. Brak jest w tych warunkach podstaw, aby negować, że przystępując do realizacji chronologicznie pierwszego z zarzucanych mu zachowań, nie działał on w zamiarze popełnienia kolejnych, skoro taki wniosek wprost narzuca charakter i suma podniesionych wyżej okoliczności. Ponadto obrońca oskarżonego przyznał ten fakt we wniesionej apelacji. W tym stanie rzeczy należało przyjąć, iż oskarżony, realizując kolejne zarzucone mu kradzieże dokładnie takich samych przedmiotów, działał z zamiarem z góry podjętym, a nie każdorazowo odnawialnym. Zakończenie przestępczej działalności związane było z zatrzymaniem oskarżonego przez policję. Sąd Okręgowy w Koszalinie podziela pogląd prawny wyrażony w postanowieniu postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 18 maja 2020 r. IV KK 25/20, zgodnie z którym granice ciągłości wyznaczają początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, które stanowią czyn ciągły. Jednak tylko czyny popełnione w okresie tak wyznaczonym – przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z treści art. 12 § 1 KK – mogą zostać objęte skutkami będącymi następstwem ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 K.p.k. Taka sytuacja ma miejsce gdy weźmie się pod uwagę przypisane oskarżonemu zachowania ze spraw IIK 309/20 jak i II K 236/20. Dlatego orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postepowania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadność postawionego zarzutu skutkowała zasadnością złożonego wniosku.

3.2.

- obraza prawa procesowego, mająca istotny wpływ na treść orzeczenia - art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez brak ustalenia, że wyrok wydany wobec oskarżonego w dniu 31 marca 2011 roku przez AG H. w sprawie 282 Ds. 34/11 7911Js 22200/11 uległ zatarciu z mowy prawa co z kolei doprowadziło do błędnego przyjęcia, że oskarżony był przed zaistnieniem zdarzeń ujętych w kwestionowanym wyroku karany, a tym samym dopuszczając się zachowań objętych skazaniem w sprawie II K 236/20 wykazał, że „jest on osobą niepoprawną. Po raz kolejny dopuścił się przestępstw, okazując tym samym swoje rażące lekceważenie dla obowiązującego porządku prawnego” ( tak w pkt 4 uzasadnienia wyroku).

- obraza prawa materialnego a to art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k. i art. 106 k.k. oraz art. 114a k.k. w brzmieniu sprzed dnia wejścia z życie znowelizowanej ustawy obowiązującej do dnia 30 czerwca 2015 r., poprzez niezastosowanie przepisów względniejszych dla sprawcy w sytuacji, gdy prawomocne orzeczenie skazujące M. B. za popełnienie przestępstwa wydane przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie członkowskim Unii Europejskiej„ tj. wyrok z dnia 31 marca 2011 roku, sygn. 282 Ds. 34/11 7911Js 22200/11 zapadł a następnie został wykonany (11 kwietnia 2014 roku zakończono wykonywanie kary ze sprawy 282 Ds. 34/11 7911Js 22200/11) w czasie kiedy to do zatarcia skazania nie stosowało się ustawy obowiązującej w miejscu skazania, lecz regulacje krajowe - polskie co z kolei nakazywało zastosować art. 76 § 1 k.k. i uznać, że w/w skazanie zatarło się z mocy prawa z dniem 11 października 2014 roku a tym samym należy je uznać za niebyłe.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę zaskarżonego wyroku i mający istotny wpływ na jego treść polegający na wadliwym uznaniu, iż oskarżony był karany przed zaistnieniem zdarzeń z dnia 3 maja 2019 roku ujętych w kwestionowanym wyroku, zaś „orzekane mu wcześniej kary nie odniosły wobec niego żadnych rezultatów” (tak w pkt. 4 uzasadnienia wyroku) w sytuacji gdy przed dniem 3 maja 2019 roku oskarżony nigdy nie był karany, co z kolei skutkowało błędnym ustaleniem, że zastosowane wobec oskarżonego sankcje nie powstrzymały go od popełniania kolejnych przestępstw i potraktowaniem tej okoliczności jako obciążającej oskarżonego przy wymiarze kary.

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu czyny z art. 278 § 1 k.k. w sytuacji gdy sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiały za orzeczeniem wobec M. B. zdecydowanie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd - na mocy art. 436 kpk - nie odniesie się do opisanych powyżej zarzutów z uwagi na uwzględnienie zarzutów wymienionych i omówionych w punkcie 3.1. uzasadnienia, których uwzględnienie było wystarczające do wydania rozstrzygnięcia.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) obniżenie do 3 miesięcy orzeczonej wobec oskarżonego kary pobawienia wolności

b) warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec oskarżonej kary na okres 3 lat próby

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd - na mocy art. 436 kpk - nie odniesie się opisanych powyżej wniosków, skoro nie odniósł się do postawionych uprzednio zarzutów z uwagi na uwzględnienie zarzutów wymienionych i omówionych w punkcie 3.1. uzasadnienia, których uwzględnienie było wystarczające do wydania rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

W sprawie zaszła przyczyna opisana w treści przepisu art. 439§1 pkt 8 k.p.k. Dlatego na podstawie art. 439§1 pkt 8 k.p.k. sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie karne przeciwko M. B. o czyny przypisane mu w punkcie I zaskarżonego wyroku umorzył.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego zostały opisane w treści rubryki numer 3.1.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. sąd ustalił, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

sędzia Rafał Podwiński

Koszalin 22.12.2021 roku