Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 stycznia 2020 roku

Pozwem inicjującym przedmiotowe postępowanie strona powodowa (...) Bank SA w W. domagała się wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez nakazanie pozwanej H. S. zapłaty na jej rzecz kwoty 196.246,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona powodowa powołała się na zawartą z pozwaną w dniu 7.12.2016 roku umowę pożyczki nr (...), z której warunków pozwana się nie wywiązała, co skutkowało postawieniem zobowiązania w stan pełnej wymagalności.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin Zachód w Lublinie w dniu 7.11.2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym ds. VI Nc-e (...) nakazujący pozwanej w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty, zapłacić (...) Bank SA kwotę 196.246,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12.10.2018 roku do dnia do dnia zapłaty oraz kwotę 6.054 zł jako zwrot kosztów procesu-k. 3.

W sprzeciwie pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa-k. 4-5. Pozwana podniosła, że strona powodowa nie udowodniła istnienia wierzytelności ani jej wysokości, ponieważ nie przedłożyła umowy kredytowej, będącej podstawą roszczenia ani dowodu na to, że pozwana otrzymała od Banku jakiekolwiek świadczenie z tytułu tej umowy. Ponadto nie przedstawiała w jaki sposób wyliczyła żądaną kwotę należności głównej i odsetek. Nie wykazano także, że pozwana ma obowiązek zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego jak i jego następcy prawnego.

W pismach z dnia 17.06.2019 roku (k. 60-63), z dnia 9.07.2019 roku (k.129-133) i z dnia 2.12.2019 roku (k.148-149) strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu. Zaznaczyła, że pozwana w żaden sposób nie zdołała zaprzeczyć faktu zawarcia umowy kredytowej. Dołączenie odpisu umowy do pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie było konieczne z uwagi na art. 505 ³² § 1 k.p.c. Pozwana składając dobrowolnie i świadomie podpis pod umową kredytową zaakceptowała jej warunki. Powodowy Bank zakwestionował też twierdzenia pozwanej podważające brak wypłacenia kwot kredytu. Środki z kredytu zostały pozwanej udostępnione w dniu 6.12.2016 roku, zgodnie z dyspozycją uruchomienia kredytu. Ponadto pozwana przystąpiła do realizacji zobowiązań umownych. Powodowy Bank podkreślił, że roszczenie wyrażone w pozwie nie było przedmiotem żadnej umowy cesji. Z uwagi na brak spłaty należności w terminie określonym w wypowiedzeniu umowy zobowiązanie pozwanej z dniem 24.09.2018 roku zostało postawione w stan wymagalności. Wypowiedzenie zostało wyrażone skutecznie w myśl art. 61 k.c. i dokonane z zachowaniem wymogów art. 75c ustawy prawo bankowe. Ponadto przedstawiona historia rachunku kredytowego oraz wyciąg z ksiąg banku jako dokument prywatny są ze sobą spójne i potwierdzają prawidłowość i wysokość roszczenia wskazanego w pozwie. Bank zaznaczył, że dochował procedury upominawczej z art. 75c ustawy prawo bankowe przez wielokrotne informowanie pozwanej o zaległości w spłacie zobowiązania i wzywanie jej przed wypowiedzeniem umowy do zapłaty zaległości. Ponadto zastosowana konstrukcja wypowiedzenia umowy była prawidłowa i skuteczna, a samo wypowiedzenie doprowadziło do wymagalności roszczenia. Wypowiedzenie miało warunkowy charakter tylko w tym znaczeniu, że jeżeli pozwana dokonałaby spłaty, wypowiedzenie byłoby nieskuteczne, a umowa dalej kontynuowana. Ponadto warunek w wypowiedzeniu miał charakter rozwiązującego. Oświadczenie woli z wypowiedzenia jest jasne i nie nasuwa wątpliwości. Strona powodowa podała, że postanowienia umowne dotyczące prowizji nie zostały zastrzeżone kosztem pozwanej, w rażąco zawyżonej wysokości. Pozwana miała świadomość wysokości prowizji, bo była z nią indywidulanie konsultowana. Miała też świadomość ryzyka związanego z zaciągniętym zobowiązaniem kredytowym, co uniemożliwia uznanie tego zapisu umownego jako abuzywnego i niewiążącego zgodnie z art. 385 ¹§ 1 k.c. Pozwana miała realny wpływ na kształt umowy co do kwoty kredytu, okresu kredytowania, oprocentowania, a więc na istotne elementy treści umowy.

Pozwana precyzując swoje stanowisko procesowe podniosła m.in. zarzut bezskuteczności wypowiedzenia. Według pozwanej wypowiedzenie umowy pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia jest nieważne oraz niedopuszczalne. Ochrona prawna konsumentów wymaga, aby zakres takiego oświadczenia był precyzyjnie oznaczony. Obarczenie jej stanem niepewności co do łączącego ją z Bankiem stosunku prawnego działa na jej niekorzyść. Kredytobiorca nie jest w stanie ustalić z jakim terminem roszczenie banku może stać się wobec niego wymagalne. Nieprawidłowe jest kierowanie do kredytobiorcy wezwania do zapłaty, w którym jednocześnie dokonuje się wypowiedzenia umowy kredytowej pod warunkiem niespłacenia zaległego zadłużenia w oznaczonym terminie. Takie wypowiedzenie jest bezwzględnie nieważne ze względu na sprzeczność z właściwością czynności prawnej tj. art. 58 § 1 w z w art. 89 k.c. W mocy pozostaje wówczas jedynie wezwanie do zapłaty. Ponadto według pozwanej stosowanie przez powodowy Bank warunkowego wypowiedzenia umowy stoi w sprzeczności z art. 75c prawa bankowego. Nie można bowiem dopuszczać połączenia w jednym dokumencie dwóch instytucji prawa bankowego, bo to prowadziłoby do iluzoryczności postępowania upominawczego i niejednoznaczności wypowiedzenia samej umowy kredytowej. Skoro umowa kredytowa nie została w przedmiotowej sprawie skutecznie wypowiedziana powództwo należy oddalić jako przedwczesne. Także Rada Prawa Pankowego ZBP wskazuje i ostrzega banki, że jeśli bank zdecydowałby się wypowiedzieć umowę bez uprzedniego przeprowadzenia procedury z art. 75 prawa bankowego istnieje ryzyko uznania takiego wypowiedzenia za bezskuteczne. Według pozwanej Bank nie udowodnił, by doręczył jej wezwanie do zapłaty poprzedzające wypowiedzenie umowy. Oświadczenie woli banku dotyczące wezwania do zapłaty nie dotarło zatem do pozwanej tak by mogła się z nim zapoznać stosownie do art. 61 § 1 k.c. Bank nie miał zatem prawa wypowiedzieć umowy kredytu. Pozwana zakwestionowała też wysokość i zasadność roszczenia, które bank oparł na wyciągu z ksiąg rachunkowych, który nie ma mocy dokumentu urzędowego. Bank podejmując próbę udowodnienia wysokości należności głównej i odsetek przedłożył jedynie dokumenty prywatne, które w całości wytworzył, nie przedstawiając innych dowodów. W szczególności Bank nie wykazał na jakiej podstawie wyliczył wysoką kwotę prowizji na 24.977,61 zł i czy w związku z zawarciem umowy poniósł koszty, którymi mógł uzasadnić jej wysokość. A to ma wpływ na ocenę czy jego żądanie nie stanowi nadużycia prawa zgodnie z art. 5 k.c. Powołując się na stanowisko UOKIK pozwana podała, że zastrzeżenie wygórowanych opłat ma na celu obejście prawa przez unikniecie stosowania ustawowego limitu odsetek maksymalnych w stosunku do pożyczkobiorcy, co jest sprzeczne z art. 58 § 1 k.c. Zdaniem pozwanej również postanowienie § 1 ust 9 pkt 1 i 2 umowy o obniżeniu prowizji bankowej winno zostać zbadane przez Sąd pod kątem dopuszczenia się przez Bank nieuczciwej praktyki rynkowej oraz pod kątem ewentualnej abuzywności, ponieważ umowa została zawarta przy wykorzystaniu wzorca umownego w rozumieniu art. 384 §1 k.c. Zdaniem pozwanej Bank nie udowodnił istnienia i wysokości zobowiązań uzasadniających konsolidację i przekazania kwot na poczet tych zobowiązań pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank SA zawarł w dniu 6.12.2016 roku z pozwaną H. S. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...) na kwotę 199.980,88 zł z przeznaczeniem na spłatę:

- potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy w kwocie 5800 zł,

- zobowiązań kredytowych z tytułu: umowy kredytu o kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Banku S.A. w wys. 27.982,32 zł, umowy kredytu o kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Banku S.A. w wys. 22.617,95 zł, umowy kredytu o kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wys. 16.489 zł, umowy kredytu o kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wys. 79.399 zł, umowy kredytu o kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wys. 22.715 zł,

-prowizji od udzielonego kredytu w wysokości 24977,61 zł z zastrzeżeniem ust 9- § 1 ust 1 umowy.

Pozwana w umowie kredytowej wskazała adres zamieszkania w Z. przy ul. (...), a adres do korespondencji Z. nr domu(...).

Kwotę udzielonego kredytu pozwana zobowiązała się spłacić z należnymi odsetkami umownymi w 120 równych ratach kapitałowo –odsetkowych, płatnych nie później niż do 25 dnia każdego miesiąca na warunkach i zasadach określonych w dalszych postanowieniach umownych- § 1 ust 4 umowy.

Umowa została zawarta pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej, poprzedzonej pełną weryfikacją i potwierdzeniem zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku- § 1 ust 5 umowy. Uruchomienie środków kredytowych było jednoznaczne z podjęciem pozytywnej decyzji kredytowej- § 1 ust 6 umowy. Środki z kredytu miały zostać przekazane przez Bank Kredytobiorcy zgodnie z odrębną dyspozycją stanowiącą załącznik do umowy- §1 ust 7 umowy.

W związku ze skorzystaniem przez pożyczkobiorcę z dodatkowych produktów określonych w „zestawieniu produktów dodatkowych pożyczkobiorcy/kredytobiorcy” stanowiącym załącznik do umowy prowizja, o której mowa w §1 ust 1 pkt 3a została obniżona o 8999,14 zł do kwoty 24977,61 zł z zastrzeżeniem, że w przypadku rezygnacji pożyczkobiorcy z tego dodatkowego produktu w trakcie trwania umowy bank mógł naliczyć pożyczkobiorcy uzupełniającą prowizję w wysokości 8999,14 zł, z tym, że w przypadku rezygnacji z dodatkowego produktu prowizja uzupełniająca miała zostać pomniejszona proporcjonalnie do niewykorzystanego okresu obowiązywania tego produktu i miała zostać dodana do bieżącego salda pożyczki lub też pobrana z rachunku pożyczkobiorcy, zgodnie ze złożoną przez pożyczkobiorcę dyspozycją, a saldo pożyczki po dodaniu prowizji uzupełniającej nie mogło być wyższe niż kwota pożyczka z § 1 ust 1- § 1 ust 9 umowy.

Oprocentowanie kredytu było liczone według zmiennej stopy procentowej, która miała bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie w całym okresie umowy stanowiło sumę stawki WIBOR 3M i marży w wys. 8,26 %-stałej w trakcie trwania umowy. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 9,99% w stosunku rocznym - § 2 ust 1-3.

Bank zastrzegł sobie możliwość obciążenia kredytobiorcy kosztami powstałymi w wyniku niewywiązania się z postanowień umownych w szczególności odsetkami karnymi od zadłużenia przeterminowanego, ewentualnymi kosztami sądowymi, egzekucyjnymi zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami oraz kosztami windykacyjnymi. Zadłużeniem przeterminowanym były wszelkie należności wynikające z zaciągniętego kredytu niespłacone w terminie lub wysokości określonej w umowie. Bank miał prawo obciążyć kredytobiorcę odsetkami od zadłużenia przeterminowanego. Oprocentowanie od zadłużenia przeterminowanego było równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 ¹ k.c., a w dniu zawarcia umowy wynosiło 14 % w stosunku rocznym- § 3 ust 1-2 i 5.

Spłat rat kapitałowo-odsetkowych pozwana zobowiązała się dokonywać zgodnie z terminami i w wysokości określonej w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat na rachunek kredytu o nr (...)-§ 4 ust 1 i 6 umowy.

Całkowita kwota kredytu wynosiła 175.003,27 zł i nie obejmowała kredytowanych przez bank kosztów kredytu wskazanych w § 1 ust 1 pkt 3 . Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 319.008,63 zł. W tym całkowity koszt kredytu na dzień zawarcia umowy wynosił 144.005,36 zł ( w tym należne odsetki 119.027,75 zł i prowizja 24.977,61 zł) -§ 5 umowy.

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytową z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia m.in. w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy lub regulaminu udzielania pożyczek/kredytów dla osób fizycznych przez kredytobiorcę § 9 ust 1 i 2 pkt 1.

W przypadku opóźnienia się przez kredytobiorcę ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywał kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostały uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji gdy złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację został odrzucony, bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu- § 9 ust 3.

Od dnia następnego po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu było wymagalne i było traktowane jako zadłużenie przeterminowane - § 9 ust 4.

W formularzu informacyjnym dotyczącym umowy kredytu stwierdzono, że pozwanej nie dotyczy obowiązek zawarcia dodatkowej umowy w szczególności umowy ubezpieczenia.

Zgodnie z § 7 ust 1 pkt 2 Regulaminu Udzielania pożyczek/ kredytów dla osób fizycznych pożyczkobiorca/kredytobiorca był obowiązany do powiadamiania banku o każdej zmianie w danych osobowych ( w tym zmiany adresu i miejsca zatrudnienia), które zostały podane w związku z zawarciem umowy.

Według pkt 4 postanowień ogólnych Taryfy Opłat i Prowizji (...)dla klientów indywidualnych opłaty i prowizje pobierane były po wykonaniu usługi lub na koniec dnia, w którym klient złożył dyspozycję wykonania umowy, miesięcznie lub w innych okresach rozliczeniowych, zbiorczo-za wykonanie usługi w trakcie okresu rozliczeniowego, zgodnie z zawartą umową. Prowizja za udzielenie pożyczki była pobierana jednorazowo od kwoty pożyczki i była indywidualnie ustalana z kredytobiorcą.

W dniu 7.12.2016 roku strona powodowa uruchomiła kredyt, wypłacając środki z kredytu m.in. na spłatę zobowiązań z umów kredytów niecelowych i studenckich wskazanych w § 1 ust 1 umowy oraz na obliczoną prowizję.

Pozwana przystąpiła do spłaty kredytu zgodnie z załączonym do umowy kredytowej harmonogramem spłat.

(dowód: umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...). k.17-20 w kserokopii, szczegółowe rozliczenie kredytu k. 27-37 i k. 71-75, dyspozycja uruchomienia kredytu k. 75, prognozowany harmonogram spłat k. 76-77, oświadczenie ryzyka zmiennej stopy procentowej k. 78, oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat k. 79, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy k. 80, zgoda na weryfikację z dnia 1.12.2016 roku k. 81, zaświadczenie z zakładu pracy o dochodach k. 82, formularz informacyjny dotyczący kredytu k. 83, regulamin udzielania pożyczek/kredytów dla osób fizycznych k. 85-86, Taryfa Opłat i Prowizji (...) dla klientów indywidualnych k. 87-89, historia szczegółowa rachunku kredytowego k. 98-111, historia uznań i obciążeń rachunku kredytowego k. 112-114)

Pozwana od listopada 2017 roku opłacała raty wynikające z harmonogramu spłaty.

(dowód: szczegółowe rozliczenie kredytu k. 27-37 historia szczegółowa rachunku kredytowego k. 98-111, historia uznań i obciążeń rachunku kredytowego k. 112-114)

Pismem z dnia 4.01.2018 roku nadanym w dniu 5.01.2018 na adres pozwanej w miejscowości (...) Bank informował pozwaną o zaległości wynoszącej 2.525,84 zł z tytułu umowy kredytu nr (...) powiększonej o odsetki wynoszące 14 %. Bank prosił pozwaną o dokonanie wpłaty na wskazany rachunek bankowy. Poinformował też pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Pismem z dnia 5.03.2018 roku nadanym w dniu 6.03.2018 na adres pozwanej w miejscowości (...) Bank informował pozwaną o zaległości wynoszącej 5.168,44 zł z tytułu umowy kredytu nr (...) powiększonej o odsetki wynoszące 14 %. Bank prosił pozwaną o dokonanie wpłaty na wskazany rachunek bankowy. Poinformował też pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Następnie pismem z dnia 29.05.2018 roku (nadanym w dniu 30.05.2018) na adres pozwanej przy ul. (...) Z. Bank wezwał pozwaną do uregulowania wymagalnego zadłużenia w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego pisma, które wynosiło 5.224,93 zł, powiększone o odeski wynoszące 14 % na wskazany rachunek bankowy. Bank informował pozwaną, że nieuregulowanie zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy z żądaniem natychmiastowej spłaty w całości zobowiązania. Przesyłkę odebrano w placówce FUP w Z. w dniu 21.06.2018 roku.

(dowód: pismo z dnia 4.01.2018 roku k. 97, pismo z dnia 5.03.2018 roku k. 96, pismo z dnia 26.05.2018 roku z dowodem śledzenia przesyłki k. 94-95)

Pismem z dnia 26.06.2018 roku nadanym na adres pozwanej przy ul. (...) w Z. zatytułowanym „warunkowe wypowiedzenie umowy o pożyczkę/ kredyt konsolidacyjny nr (...)” Bank z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty, wezwał pozwaną do dokonania w terminie 14 dni roboczych licząc od dnia otrzymania pisma, spłaty zaległości wynoszącej 7.919,92 zł informując, że kwota ta została powiększona o odsetki wynoszące 14%. Jednocześnie Bank informował o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych licząc od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W przypadku nieskorzystania przez pozwaną w/w z uprawnień wynikających z art. 75c ustawy prawo bankowe Bank złożył pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia rozpoczynającego się od dnia w którym upłynie 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia nin. pisma.

Bank w piśmie tym dodał, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach.

Bank nadto informował, że w przypadku nieuregulowania zadłużenia przeterminowanego bądź uregulowania go w niepełnej wysokości umowa zostanie rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenia, a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności.

Przesyłkę powyższą pod wskazanym adresem w dniu 2.07.2018 roku osobiście odebrała pozwana H. S..

(dowód: warunkowe wypowiedzenie umowy o kredyt konsolidacyjny z dowodem odbioru k. 23-24 i k. 90-91)

Następnie pismem z dnia 26.09.2018 roku nadanym na adres pozwanej przy ul. (...) w Z. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia z umowy nr (...) z dnia 7.12.2016 roku na kwotę 195.107,01 zł, wskazując, że nieuiszczenie jej w terminie 7 dni będzie skutkować skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. Przesyłkę w dniu 1.10.2018 roku podjęła P. K.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 26.09.2018 roku z dowodem odbioru k. 21-22 i k. 92-93)

Według Wyciągu z Ksiąg Bankowych nr (...)/ (...) Bank SA na dzień 12.10.2018 roku H. S. posiadała zadłużenie wymagalne w wysokości 196.246,37 zł z umowy nr (...) z dnia 7.12.2016 roku, na które składała się należność: 185.663,18 zł z tytułu niespłaconego kapitału, 9.028,72 zł z tytułu odsetek umownych, 1.554,47 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 13 i k. 115, szczegółowe rozliczenie kredytu k. 27-37 i k. 71-75, historia szczegółowa rachunku kredytowego k. 98-111, historia uznań i obciążeń rachunku kredytowego k. 112-114)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów przedłożonych przez Bank, których moc dowodowa nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1497 z późn. zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego.

Obowiązująca od 18 grudnia 2011 r. ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie reguluje jednak całościowo kwestii wypowiedzenia umowy kredytowej. Zgodnie art. 75 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz.U.2018.2187 t.j. z dnia 2018.11.23) w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni –art. 75 ust 2 cyt ustawy.

Z przedłożonych przez powodowy Bank dokumentów wynikało, że strony zawarły w dniu 6.12.2016 roku umowę kredytu konsolidacyjnego ( konsumenckiego) nr (...), na podstawie, której strona powodowa wywodzi swoje roszczenie. Wypłat środków z przyznanego kredytu dokonano w dniu 7.12.2016roku.

Pozwana w sposób gołosłowny twierdziła, że stron nie łączy stosunek zobowiązaniowy z uwagi na brak przedłożenia przez stronę powodową do pozwu składanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym jakiejkolwiek umowy kredytowej. Należy podkreślić, że stosowanie do art. 505 ³² § 1 k.p.c. pozwie powód powinien wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Dowodów nie dołącza się do pozwu. Przepisu art. 128 nie stosuje się. Niemniej jednak na skutek sprzeciwu pozwanej strona powodowa przedłożyła w toku tej sprawy umowę kredytową w kserokopii, z wyraźnym podpisem pozwanej, co do której pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń. W aktach sprawy zalega też historia rachunku kredytowego dokumentująca dokonywanie przez pozwaną wpłaty na poczet rat kredytowych, co już samo w sobie potwierdza, fakt zawarcia umowy kredytowej i przystąpienie przez pozwaną do wywiązywania się z obowiązków wynikających z tej umowy. Ponadto strona podwodowa dołączyła potwierdzenie uruchomienia kredytu w dniu 7.12.2016 roku przez przelew kwot wynikających z umowy na spłatę wskazanych przez pozwaną kredytów objętych konsolidacją. Strona powodowa udokumentowała zatem –wbrew twierdzeniom pozwanej - że dokonała spłat zobowiązań kredytowych pozwanej we wskazanym przez nią piśmie „dyspozycja uruchomienia kredytu” z k. 75. To nie do strony powodowej należało natomiast dowodzenie czy zobowiązania te istniały. Bank udzielił bowiem pozwanej kredytu konsolidacyjnego na podstawie złożonego przez nią wniosku. To pozwana w tym wniosku wskazywała istniejące już i objęte wnioskiem o konsolidację kredyty. Z historii rachunku kredytowego z k. 112 wynika natomiast w sposób nie budzący wątpliwości, w jaki sposób Bank uruchomił środki kredytowe na spłatę zobowiązań określonych do konsolidacji. Ponadto na gruncie § 1 ust 6 umowy uruchomienie środków kredytowych było jednoznaczne z podjęciem pozytywnej decyzji kredytowej.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła też zarzut braku wykazania przez stronę powodową wysokości żądanej kwoty i naliczonych odsetek. Wbrew zarzutom pozwanej strona powodowa wykazała dokumentami, że określona przez nią w pozwie kwotowo wierzytelność jej przysługuje i jest wymagalna. Wynika to z wyciągu z ksiąg bankowych i wyciągów z rachunku kredytowego do konkretnej umowy kredytu nr (...). Wyciąg z ksiąg bankowych nie jest dokumentem urzędowym, ma jednak moc dowodową w postępowaniu cywilnym. Jest bowiem dokumentem prywatnym w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego i podlega ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Dokument ten nie budził wątpliwości Sądu.

Strona powodowa przedłożyła też dokumenty bankowe w postaci elektronicznych wydruków dotyczących szczegółowej historii rachunku kredytowego nr (...) dedykowanego do umowy z dnia 6.12.2016 roku, historii obciążeń i uznań w/w rachunku kredytowego, w których szczegółowo przedstawiono sposób rozliczenia odsetek za zwłokę, odsetek umownych i wysokość niespłaconego przez pozwaną kapitału. W dokumencie zatytułowanym „szczegółowa historia rachunku dedykowanego do umowy nr (...)” wskazano wszystkie wpłaty pozwanej wraz ze sposobem ich zaksięgowania. Zatem zarzut pozwanej nieprawidłowego wykazania wysokości roszczenia okazał się bezzasadny. W żaden sposób pozwana nie udowodniła, by strona powodowa błędnie i niezgodnie z postanowieniami umownymi naliczyła kwoty odsetek. Kwoty naliczenia odsetek umownych i karnych pozostają związane z zaprzestaniem płatności rat kredytu przez pozwaną i opierają się na postanowieniach umowy.

W ocenie Sądu mimo zastrzeżeń pozwanej strona powodowa przedłożonymi dokumentami, wykazała wysokość jej zobowiązania odnośnie wszystkich poszczególnych kwot roszczenia. Podnieść należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. obowiązek wykazania wysokości roszczenia spoczywa na powodzie, który winien przedstawić wyliczenie dochodzonej należności w sposób umożliwiający kontrolę przeprowadzonych wyliczeń. Strona powodowa przedłożyła umowę kredytową, zawierającą szczegółowe postanowienia umowne, w tym sposób i okoliczności w jakich bank mógł naliczyć odsetki umowne i karne. Przedstawiła wypowiedzenie umowy kredytowej, wezwania do zapłaty, w których również dokładnie określono zadłużenie pozwanej, wskazując osobno kwoty należności głównej i odsetek. Wreszcie Bank przedłożył dodatkowe elektroniczne zestawienie z rachunku kredytowego pozwanej, których wiarygodności pozwana nie kwestionowała. W ocenie Sądu, strona powodowa – zgodnie ze spoczywającym na niej ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. – wykazała istnienie i wysokość zadłużenia pozwanej, a jednocześnie pozwana, nie przedstawiła na tą okoliczność przeciwdowodu, który podważałby wyliczenia strony powodowej.

Całkowicie niezrozumiałe były zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczące niewykazania obowiązku zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego jak i jego następcy prawnego. Umowę z pozwaną zawarł powodowy Bank, który wystąpił z roszczeniem jako wierzyciel pierwotny. Legitymacja czynna strony powodowej nie budzi zatem żadnej wątpliwości. Jak podkreślał powodowy Bank wierzytelność objęta pozwem nie była przedmiotem żadnej umowy cesji.

Pozwana w dalszych pismach procesowych podniosła też zarzut niewymagalności roszczenia wynikający z braku skutecznego wypowiedzenia jej umowy kredytowej, jako wypowiedzenia warunkowego oraz zarzuciła, że nie bank nie mógł wypowiedzieć umowy kredytowej bo nie zastosował procedury upominawczej z art. 75c prawa bankowego. Powyższą argumentację pozwanej Sąd uznał za błędną.

W toku niniejszego postępowania w związku z zarzutami pozwanej powodowy Bank uzupełnił swoje wnioski dowodowe, przedkładając dokumenty potwierdzające niewywiązywanie się przez pozwaną z zobowiązań umowy kredytowej poprzez brak regulowania rat kredytowych. Pozwana jako kredytobiorca na podstawie § 1 ust 4 umowy zobowiązała się do terminowego spłacania rat kredytowych, pod rygorem wypowiedzenia umowy określonym w § 9 umowy. Z obowiązku tego się nie wywiązała, co szczegółowo wynika m.in. historii rachunku kredytowego i zestawień przedłożonych przez stronę powodową. Pozostawała w opóźnieniu w spłacie rat kredytowych. Bank udowodnił zatem, że istniały podstawy do wypowiedzenia pozwanej umowy kredytowej na podstawie § 9 ust 3.

Strona powodowa udowodniła również, że przed wypowiedzeniem umowy kredytowej zastosowała procedurę upominawczą z art. 75c ust 1 i 2 prawa bankowego, zgodnie z którym: jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Strona powodowa przedłożyła dwa wezwania do zapłaty wysłane zwykłymi przesyłkami listowymi z dnia 4.01.2018 i 5.03.2018, w których wskazała kwoty zaległości, wysokość odsetek, informując jednoczenie pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Z racji sposobu nadania tych przesyłek jako zwykłych strona podwodowa nie miała żadnej realnej możliwości przedłożenia dowodu odbioru tych wezwań przez pozwaną. Z umowy nie wynikało również, że do wysyłki takich wezwań do zapłaty należy zastosować procedurę przesyłki poleconej z dowodem odbioru. Pozwana tymczasem w sposób całkowicie dowolny kwestionuje skuteczność doręczenia jej tych wezwań, mimo przedłożenie ich treści przez stronę powodową, sugerując, że skoro bank nie udowodnił skuteczności doręczenia wezwania do zapłaty z dużą dozą prawdopodobieństwa pozwana nie otrzymała żadnych wezwań do zapłaty, poprzedzających wypowiedzenie warunkowe dokonane przez bank. Takiej argumentacji pozwanej Sąd nie zaaprobował, ponieważ wynika ona jedynie z zajętej przez pozwaną postawy procesowej, nakierunkowanej na obalenie żądania banku. Ponadto taka argumentacja pozwanej kłóci się z logiką i racjonalnym postępowaniem banku, w sytuacji gdy już w grudniu 2017 roku odnotował brak spłat rat kredytu przez pozwaną. Pierwsze wezwanie do zapłaty z 4.01.2018 roku pozostaje zatem ściśle związane z datą zaprzestania przez pozwaną płatności raty w grudniu 2017 roku i w ocenie Sądu jednoznacznie potwierdza, że bank podejmował się w styczniu i marcu 2018 roku zawiadomienia pozwanej o zaległości w płatności. Ponadto pismem z dnia 26.05.2018 roku (którego dowód doręczenia w formie wydruku z systemu śledzenia przesyłek poleconych udowodniała strona powodowa), pozwana została wezwana do zapłaty w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wbrew zarzutom pozwanej chociaż wydruk z systemu śledzenia przesyłek poleconych nie jest typowym potwierdzeniem odbioru, stanowi dowód powszechnie dostępny w internecie. System śledzenia przesyłek jest system internetowym, który potwierdza fakt odbioru przesyłki o wskazanym numerze (...), w sposób nie budzący wątpliwości. Powyższe czynności zdaniem Sądu przesadzają o wyczerpaniu przez stronę powodową procedury z art. 75c prawa bankowego. Zresztą o wyczerpaniu tej procedury stanowi sama treść wypowiedzenia warunkowego z dnia 26.06.2018 roku, które w ocenie Sądu jest w pełni skuteczne.

Zgodnie z art. 89 k.c., powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego, chyba że taką możliwość wyłącza ustawa albo właściwości czynności prawnej. W postanowieniu składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2013 r., III CZP 85/12 (OSNC 2013 Nr 11, poz. 132) zostało wyrażone stanowisko, że dopuszczalne jest, co do zasady, dokonanie czynności prawnej zawierającej zastrzeżenie, że jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli wykonującego zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia. Zastrzeżenie to podlega ocenie na podstawie art. 353 ¹ k.c., z uwzględnieniem normatywnej konstrukcji warunku określonej w art. 89 k.c. Nie została wyłączona dopuszczalność zastrzeżenia warunku także w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy. Zaakceptowane zostało stanowisko, że warunkiem może być także spełnienie świadczenia, ponieważ zapłata nie zawsze jest zdarzeniem całkowicie uzależnionym od dłużnika (wyroki z dnia 6 września 2007 r., IV CSK 118/07 (OSP 2008 Nr 12, poz. 125; z dnia 17 marca 2011 r., IV CSK 358/10, niepubl.). Przyjmowana co do zasady możliwość złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o kredyt pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia wymaga rozważenia, czy powinna mieć zastosowanie w kontekście postanowień konkretnej umowy.

Natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2016 r. II CSK 750/15 stwierdził, że wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego bez dochowania wymaganych warunków, może prowadzić do uznania tej czynności za bezskuteczną. Dokonanie takiego wymówienia nie może być czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań. Wypowiedzenie umowy powinno być złożone samodzielnie, po wyczerpaniu działań upominawczych i jednoznacznie sformułowane.

Biorą pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy zdaniem tut. Sądu, wypowiedzenie zostało dokonane skutecznie, a co za tym idzie roszczenie jest wymagalne. Zdaniem tut Sądu wypowiedzenie umowy kredytowej pozwanej zostało dokonane w sposób prawidłowy, w oparciu o § 9 ust 3 umowy kredytowej.

Przed nadaniem pisma z dnia 26.06.2018 roku o wypowiedzeniu umowy Bank wysyłał pozwanej monity z wezwaniami do zapłaty z dnia 4.01.2018 i 5.03.2018 roku i z dnia 26.05.2018 roku. Z pism tych wynika, że pozwana była informowana o narastającej zaległości w spłacie kredytu oraz wzywana do zapłaty. Już w piśmie z dnia 4.01.2018 roku pouczono ją zgodnie z art. 75 c ust 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Pismo z dnia 26.05.2018 roku określone zostało jako ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy i zawierało wezwanie do uregulowania wskazanej w piśmie zaległości w terminie 7 dni. Wskazano też, że brak uregulowania zaległego zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy i żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania. Bez znaczenia pozostaje brak wskazania w wezwaniu do zapłaty z dnia 4.01.2018 i 5.03.2018 roku pozwanej terminu płatności, a w piśmie z dnia 26.05.2018 roku określenie go jako termin 7 dniowy, w kontekście zainicjowania przez bank postępowania upominającego. Termin 14 dniowy na spłatę zaległego zobowiązania wynikający z art. 75 c ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe i § 9 ust 3 umowy kredytowej bank zastosował w warunkowym wypowiedzeniu umowy. Wypowiedzenie umowy pismem z dnia 26.06.2018 roku nie nastąpiło zatem nagle, bez wcześniejszych wezwań. Poprzedzone było informacjami o zaległościach i wezwaniami do zapłaty oraz wskazaniem na skutki braku zapłaty zaległych rat.

W § 9 umowy uregulowano 30-dniowy termin wypowiedzenia umowy oraz przyczyny wypowiedzenia umowy kredytowej. W § 9 ust 3 uregulowano natomiast, że w przypadku opóźnienia się przez kredytobiorcę ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywał kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostały uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji gdy złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację został odrzucony, bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Nie budziło wątpliwości Sądu, że w przedmiotowej sprawie pozwanej istniały określone w umowie § 9 ust 3 przesłanki do wypowiedzenia umowy kredytu, bo przede wszystkim istniała zaległość w spłacie rat. Pozwana wskazywała na nieuprawnione połącznie przez bank w jednym piśmie wezwania do zapłaty, pouczenia o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację i oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Zacytowany § 9 ust 3 umowy nie wyłączał jednak możliwości połącznia w jednym piśmie wezwania do zapłaty, pouczenia o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację i oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Taką praktykę stosują też inne banki.

Ponadto samo wypowiedzenie było sformułowane w sposób jasny. Z pisma z dnia 26.06.2018 roku wyraźnie wynika, że Bank wypowiada umowę z zachowaniem 30 – to dniowego terminu wypowiedzenia liczonego od doręczenia pisma i upływu 14 dni na ewentualne dokonanie spłaty zaległości lub złożenie wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Treść wypowiedzenia była dla pozwanej jasna, tym bardziej, że wcześniej na bieżąco Bank informował ją o narastającej zaległości, wzywał do zapłaty z zagrożeniem wypowiedzenia umowy. Dopiero po upływie wszystkich terminów wyznaczanych w tych pismach bank zdecydował o wypowiedzeniu umowy.

Odnośnie warunkowego charakteru wypowiedzenia wskazać należy, że co prawda Bank w treści pisma określił wypowiedzenie jako warunkowe, jednakże w istocie wypowiedzenie zostało dokonane bezwarunkowo, przewidział natomiast Bank anulowanie wypowiedzenia pod warunkiem, że w terminie określonym w wypowiedzeniu pozwana ureguluje zaległość lub zgłosi wniosek o restrukturyzację. Zawarto też w wypowiedzeniu wyjaśnienie jak należy rozumieć owo „warunkowe wypowiedzenie” oraz jaki jest skutek nieuregulowania zaległości i kiedy on nastąpi. Wyraźnie określono, że w przypadku braku wpłaty umowa zostanie rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenie, a całość zobowiązań zostanie postawiona w stan wymagalności-podobnie Sąd Apelacyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.10.2018r. sygn. akt I ACa 613/18.

Ponadto z przedłożonego przez Bank wypowiedzenia wraz z dowodem doręczenia wynika, że doręczono je na adres zamieszkania pozwanej udostępniony po jego zmianie Bankowi, którego pozwana nie kwestionowała ( ul. (...) Z.). Strona powodowa zgodnie z art. 61 §1 zd 1 k.c. stworzyła pozwanej możliwość zapoznania się ze złożonym przez nią oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy kredytowej. Dla skuteczności złożonego oświadczenia woli powoda o wypowiedzeniu nie jest niezbędne zapoznanie się z treścią tego oświadczenia przez pozwaną, a stworzenie jej takiej możliwości.

W światle powyższego dokonane przez Bank wypowiedzenie było zdaniem Sądu skuteczne.

W ocenie Sądu pozwana bezzasadnie powoływała się też na nadużycie przez powodowy Bank swojego prawa zgodnie z art.5 k.c. przy wliczeniu w koszt kredytu prowizji bankowej na poziomie 24.977,61 zł oraz uznanie zapisu umownego dotyczącego prowizji za klauzulę abuzywną w świetle art 385 ¹§ 1 k.c.

Podstawę pobrania prowizji przez bank w związku z udzieleniem kredytu stanowi art. 69 ust 2 pkt 9 ustawy prawo bankowe, z którego wynika, że jeśli umowa przewiduje prowizję, to powinna zarazem określać jej wysokość. Nie jest to jednak obligatoryjny element treści tej umowy, ponieważ ustawodawca pozostawia w tym zakresie duży zakres swobody stronom umowy kredytu.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

§ 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

§ 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

§ 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Przede wszystkim kwota prowizji stanowiąca część kwoty kredytu określała część świadczenia głównego stron umowy. Ponadto została w §1 ust 3 a umowy określona w sposób jednoznaczny -kwotowo.

Nadto według pkt 4 postanowień ogólnych Taryfy Opłat i Prowizji (...)dla klientów indywidualnych opłaty i prowizje pobierane są po wykonaniu usługi lub na koniec dnia, w którym klient złożył dyspozycję wykonania umowy, miesięcznie lub w innych okresach rozliczeniowych, zbiorczo-za wykonanie usługi w trakcie okresu rozliczeniowego, zgodnie z zawartą umową. Prowizja za udzielenie pożyczki była pobierana jednorazowo od kwoty pożyczki i była indywidualnie ustalana z kredytobiorcą.

Nie budzi wątpliwości, że prowizja bankowa jest opłatą pobieraną z tytułu dokonania określonych czynności na rzecz klienta. Jest kosztem naliczanym jednorazowo i stanowi procent od kwoty kredytu. Prowizja jest pobierana w formie jednej płatności lub doliczana do kredytu. Kredytowanie prowizji skutkuje podniesieniem całkowitego kosztu pożyczki bankowej i zwiększa wysokość comiesięcznych rat. Ponadto pobranie prowizji od udzielonego kredytu stanowi zysk banku. A to na jego osiągniecie nastawiona jest działalność sektora bankowego. Z osiągniętego zysku banki pokrywają część kosztów swojej profesjonalnej działalności. Ponadto ani z ustawy prawo bankowe ani z ustawy o kredycie konsumenckim nie wynikają żadne wytyczne co do czynności bankowych, które Bank może uwzględnić w wyliczeniu wysokości prowizji bankowej.

W ustawie o kredycie konsumenckim od 11.03.2016 roku obowiązuje jedynie przepis art. 36 a, który określa wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu według wzoru

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Zgodnie z art. 36 a ust 2 ustawy o kredycie konsumenckim pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Ponadto pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu-art. 36a ust 3.

Kwota prowizji naliczonej w umowie z dnia 6.12.2016 roku nie przewyższa jednak maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu w rozumieniu art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, który wprowadził pewne limity kosztów pozaodsetkowych kredytów konsumenckich, w tym kosztów prowizji, ubezpieczenia kredytu, opłat przygotowawczych czy związanych z obsługą domową.

W przedmiotowej sprawie kwota prowizji została też z pozwaną uzgodniona indywidualnie. Pozwana przystała na jej wysokość. Ponadto prowizja udzielonego kredytu w kwocie 24.977,61 zł przy uwzględnieniu wysokość kredytu na 199.980,88 zł stanowiła około 12%, co nie jest kwotą wygórowaną jeśli chodzi o prowizje ustalenie w innych instytucjach bankowych.

W ocenie Sądu wysokość uzgodnionej z pozwaną indywidualnie prowizji bankowej nie może być uznana za abuzywne postanowienie w świetle 385 ¹ § 1 k.c. Wysokość prowizji nie narusza też przepisów prawa w tym art. 5 k.c. Postanowienie dotyczące pobrania i wysokości prowizji nie jest też nieważne na podstawie art. 58§1 k.c.

Sąd nie dopatrzył się też, by w postanowieniu §1 ust 9 pkt 1 i 2 umowy w związku z obniżeniem kwoty prowizji z uwagi na skorzystanie przez pozwaną z dodatkowego produktu, Bank dopuścił się nieuczciwej praktyki rynkowej.

Zgodnie z przywołanym przez pozwaną art. 24 ust 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U.2019.369 t.j. z dnia 2019.02.26 ) zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Natomiast art. 24 ust 2 cyt ustawy stanowi, że przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami zachowanie przedsiębiorcy, w szczególności:

1) (uchylony);

2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;

3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji;

4) proponowanie konsumentom nabycia usług finansowych, które nie odpowiadają potrzebom tych konsumentów ustalonym z uwzględnieniem dostępnych przedsiębiorcy informacji w zakresie cech tych konsumentów lub proponowanie nabycia tych usług w sposób nieadekwatny do ich charakteru.

3. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów konsumentów.

W ocenie Sądu strona powodowa przy zawieraniu umowy kredytowej w zakresie obniżenia prowizji nie naruszyła art. 24 ust 2 pkt 4 w/w ustawy, bo rzeczywiście nie zaproponowała pozwanej nabycia żadnych dodatkowych usług finansowych.

Z §1 umowy kredytowej absolutnie nie wynika, aby na pozwaną nałożono obowiązek skorzystania z jakiegokolwiek dodatkowego produktu określonego w: „Zestawieniu produktów dodatkowych pożyczkobiorcy/kredytobiorcy”. Z tego postanowienia umownego wynika jedynie, że pozwanej obniżono o 8999,14 zł prowizję bankową, z uwagi na skorzystanie z takiego dodatkowego produktu. W całej umowie brak jednak odwołania do tego konkretnego produktu dodatkowego, a gdy Bank nakłada na kredytobiorcę dodatkowe obowiązki, z którymi łączy się odpłatność np. wynikające z ubezpieczenia na życie, produkt ten szczegółowo konkretyzuje w umowie. W przedmiotowej umowie kredytowej próżno szukać odwołania do produktu dodatkowego, co świadczy jedynie o tym, że pozwana skorzystała z obniżenia prowizji mimo, braku skorzystania z produktu dodatkowego. Ponadto w formularzu informacyjnym dotyczącym umowy kredytu konsumenckiego wprost napisano, że pozwana nie miała obowiązku zawarcia dodatkowej umowy w szczególności umowy ubezpieczenia-k. 83/2.

Reasumując strona powodowa zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu z art. 6 k.c. wykazała fakt istnienia i wymagalności dochodzonego pozwem roszczenia, brak sprzeczności postanowień umownych z przepisami prawa, dlatego powództwo w całości uwzględniono.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono od kwoty kapitału i odsetek od dnia 12.10.2018 roku na podstawie art. 481§1 i 2 k.c. i art. 482 k.c. jako, że powodowy bank skapitalizował odsetki doliczając je do żądnego roszczenia. Ponadto przed tą datą wielokrotnie wzywał pozwaną do zapłaty.

Art. 98 k.p.c. wyraża zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, która w polskim procesie jest regułą. To strona przegrywająca proces powinna ponosić jego koszty. Ostatecznie to pozwana w myśl powyższej zasady jako przegrywająca spór w sprawie winna w całości zwróci stronie powodowej uiszczoną opłatę od pozwu w kwocie 2454 zł, koszty zastępstwa profesjonalnego według stawek taryfowych tj. 5417 zł wynikające z §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.).