Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Borkowski

Protokolant: Kinga Poręba

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2020 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1) i M. K. (2)

przeciwko Gminie C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy C. na rzecz powodów M. K. (1) i M. K. (2) solidarnie kwotę 10.150 (dziesięć tysięcy sto pięćdziesiąt) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2018 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od powodów M. K. (2) i M. K. (1) solidarnie na rzecz pozwanej Gminy C. kwotę 9.000 (dziewięć tysięcy) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu,

IV.  przyznaje biegłemu E. F. (1) kwotę 82,89 (osiemdziesiąt dwa 89/100) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych przy sporządzaniu opinii i kwotę te wypłacić tymczasowo ze środków budżetowych,

V.  nakazuje ściągnąć od powodów M. K. (2) i M. K. (1) solidarnie na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 4.873,21 (cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt trzy 21/100) zł tytułem zwrotu części kosztów postepowania dowodowego,

VI.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Gminy C. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 222,49 (dwieście dwadzieścia dwa 49/100) zł tytułem zwrotu części kosztów postepowania dowodowego.

SSO Piotr Borkowski

Sygn. I C 778/18

UZASADNIENIE

wyroku z 20 lipca 2020 roku

1.  Stanowiska stron

Powodowie M. K. (1) i M. K. (2) wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od Gminy C. kwoty 278.400 zł z odsetkami i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie podali, że są na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej właścicielami części gruntu odpowiadającej parceli gruntowej 792/2 położonej w C. o powierzchni 2 arów. Działka ta stanowiła w terenie część parkingu przy Urzędzie Gminy w C., Gmina objęła ją w posiadania w 2004 r. urządzając na jej terenie parking. W lipcu 2017 r. Gmina wydała powodom wskazaną parcelę na skutek przegranego procesu sądowego. Powodowie dochodzą odszkodowania za bezumowne korzystanie przez Gminę z nieruchomości powodów za okres od 1 czerwca 2005 r. do 30 czerwca 2017 r. to jest 145 miesięcy. Dochodzoną kwotę powodowie wyliczyli jako iloczyn liczby samochodów, które mogłyby parkować na wskazanej nieruchomości (8 aut), 8 godzin dziennie, 2 zł jako stawki za godziną parkowania i oraz 25 dni roboczych, przy przyjęciu że parking byłby wykorzystany w 60%, a koszty utrzymania parkingu wynosiłyby 40% (145 miesięcy x 25 dni x 8godzin x 2 zł x 60% x 40%).

W odpowiedzi na pozew Gmina C. wniosła o oddalenie powództwa (k. 28). Przyznała, że między stronami toczyły się w przeszłości dwie sprawy sądowe: z powództwa Gminy na podstawie art. 231 k.c., które to powództwo zostało oddalone i z powództwa obecnych powodów, który to proces Gmina przegrała w efekcie czego wydała powodom wskazaną w pozwie nieruchomość. Zakwestionowała jednak wysokość dochodzonej kwoty. Na terenie całej Gminy nie funkcjonują parkingi płatne, także parking przy UG, skład którego wchodziła nieruchomość powodów funkcjonował jako parking bezpłatny. Nieruchomość powodów to nieustawny klin, który może być wykorzystywany na parking tylko razem z działką pozwanej. Ponadto powodowie od momentu wydania im nieruchomości nie wykorzystywali swej nieruchomość na parking płatny, ani w żaden inny sposób.

2.  Stan faktyczny sprawy

W księdze wieczystej (...) wpisana jest między innymi parcela gruntowa (...), a jako jej właściciele powodowie na prawach małżeńskiej wspólności ustawowej. W mapie ewidencyjnej parcela ta wchodziła w skład działki ewid. nr 381. Działka ta nie została ujawniona w księdze wieczystej, a jej stan prawny nie jest uregulowany, stanowi ona część pasa drogi krajowej nr (...).

(mapa k. 130 akt I C(...))

Od 2002 r. Gmina C. prowadziła uzgodnienia z (...) odnośnie wybudowania parkingu przy Urzędzie Gminy. Miał on zostać zlokalizowany na działkach ewid. nr (...) i (...) W 2005 r. pozwana uzyskała decyzję - pozwolenie na budowę parkingu wraz z drogą manewrową. Parking taki urządzono w tym samym roku. Jego częścią została część działki nr (...), w skład której wchodziła parcela nr (...).

Pozwem z 21 października 2014 r. domagał się nakazania Gminie C. wydania mu części działki nr (...) odpowiadając parceli nr (...). W sprawie jaka toczyła się przed Sądem Rejonowym w Nowym Sączu pod sygn. (...) została wykonana opinia geodezyjna, w której wyodrębniono parcelę nr (...). Wyrokiem z 22 września 2016 r. uwzględniając powództwo w całości sąd nakazał pozwanej wydanie powodowi gruntu stanowiącego parcelę nr (...). Apelacja Gminy od tego wyroku została oddalona przez Sąd Okręgowy w Nowym Sączu wyrokiem z 16 marca 2017 r. z tą modyfikacją, że Sąd II instancji wyznaczył termin wydania nieruchomości do 15 lipca 2017 r.

(akta I C 2596/14: pozew k. 1, opinia k. 130, wyroki k. 177 i 205)

Pozwem z 13 października 2015 r. Gmina C. wniosła o zobowiązanie M. K. (2) i M. K. (1) do przeniesienia na nią własności parceli nr (...). Uzasadniając podała, że na wskazanym gruncie urządziła parking o wartości znacznie przekraczającej wartość gruntu zajętego na ten cel. W sprawie jaka toczyła się przed Sądem Rejonowym w Nowym Sączu pod sygn. (...) wyrokiem z 19 stycznia 2018 r. oddalono powództwo uznając, że wartość parkingu nie przewyższa znacznie wartości parceli nr (...). Wyroku tego Gmina nie zakwestionowała apelacją.

(akta (...): pozew k. 1, wyrok k. 341)

Nieruchomość powodów ma powierzchnię 2 arów. Stanowi nieregularny wielobok o wydłużonym kształcie. W terenie stanowi część placu parkingowego przy Urzędzie Gminy C. z wjazdem z drogi krajowej nr (...) oraz w części trawnik.

Powodowie w terenie ogrodzili fizycznie swoją nieruchomość w taki sposób, że niemożliwy stal się wjazd na dalszą część parkingu położonego na działce gminnej. W reakcji na to Gmina wykonała kolejny, własny zjazd z drogi krajowej na swoją część parkingu.

(zdjęcia k. 36-41 i 67-72, zeznania A. M. k. 61)

W dniu 15 lipca 2017 r. Gmina wydała powodom przedmiot sporu, o czym powiadomiła ich pismem z 11 lipca 2017 r.

(pismo k. 32)

Po wydaniu powodom części parkingu pozwana prowadziła z powodami negocjacje na temat zakupu od nich parceli nr (...). Gmina jako cenę nabycia proponowała kwotę 37.000 zł ustaloną przez biegłą w sprawie (...). Ponieważ powodowie żądali kwoty 250.000 zł do zawarcia umowy ostatecznie nie doszło.

(protokół k. 35)

Od czasu przejęcia w posiadanie parceli nr (...) powodowie nie podjęli na niej żadnych działań w celu urządzenia i prowadzenia tam parkingu (bezsporne).

Na nieruchomości powodów – parceli nr (...) istnieje możliwość urządzenia zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami 6 miejsc postojowych.

(opinia E. F. k. 95, opinie uzupełniające k. 150, 190 i 216)

3.  Ocena dowodów

Powyższy stan faktyczny w przeważającej części nie był sporny. Dotyczy to prawa własności powodów do parceli nr (...) oraz przebiegu i wyników dwóch toczących się w poprzednich latach z udziałem tych samych stron postępowań sądowych.

Z uwagi na wskazywaną przez powodów podstawę faktyczną rozstrzygnięcia jedną z istotnych kwestii było ustalenie ile samochodów mogłoby parkować na nieruchomości powodów. Przyjmując liczbę 6 samochodów Sąd oparł się na opinii E. F.. Brak było powodów by kwestionować ustalenia wskazanego biegłego. Ten przedstawił kilka wariantów urządzenia parkingu oraz przepisy, które normują tworzenie i funkcjonowanie tego typu obiektów. Pozwana składała zarzuty do opinii i każdorazowo biegły się do nich ustosunkowywał. Wniosków opinii nie może w szczególności skutecznie negować zeznanie J. K. czy też treść pisma jego autorstwa (k. 126). Wymieniony zeznawał jako świadek, osoba wykonujące zlecenia na rzecz pozwanego, a więc związana z nim gospodarczo. Przede wszystkim jednak należy mieć na uwadze, że obie strony procesu reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników. Strona kwestionująca wnioski biegłego mogła zwalczać je np. dowodem z innej, kolejnej opinii. Pozwana z takiego prawa nie skorzystała. Ostatnie zarzuty pozwanej do opinii nie zawierają wniosków dowodowych lecz jedynie lakoniczne stwierdzenie o niewiarygodności opinii (k. 201). Tak więc ostatecznie Sąd z jednej strony nie posiadając wiedzy specjalistycznej w dziedzinie urządzania i funkcjonowania parkingów, a z drugiej nie mając podstaw do kwestionowania wniosków opinii biegłego, dokonując oceny ile samochodów może w jednym czasie parkować na nieruchomości powodów oparł się na wnioskach opinii.

4.  Ocena prawna

Podstawa prawna

Powodowie są właścicielami nieruchomości wskazanej w pozwie, a pozwana była jej posiadaczem samoistnym. Powodowie żądali zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 1 czerwca 2005 r. do 30 czerwca 2017 r.

Wzajemne roszczenia miedzy właścicielem, a posiadaczem regulują art. 224, 225 i 226 k.c. Zgodnie z at. 224 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne (§ 1). Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (§ 2). Artykuł 225 k.c. stanowi zaś, że obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Charakter posiadania przedmiotu sporu przez pozwaną

Mając na uwadze przytoczone powyżej normowania, które regulują stosunek właściciel - posiadacz jedną z kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu kwestią jest ustalenie czy, a jeśli tak to od kiedy (tj. w jakim okresie czasu) pozwana była posiadaczem nieruchomości powodów w złej wierze. W tej kwestii Sąd podzielił stanowisko powodów, że chodzi o okres od 1 czerwca 2005 r. do 30 czerwca 2017, a więc cały okres objęty żądaniem pozwu. W tym okresie, to jest od urządzenia parkingu do daty wydania powodom nieruchomości, Gmina poprzez urządzenie na niej parkingu posiadała grunt będąc cały czas w złej wierze. Gmina urządzając parking przygotowała odpowiednią dokumentację, musiały ją wykonać osoby posiadające fachową wiedzę, dotyczy to chociażby opracowań geodezyjnych. Tymczasem własność nieruchomości powodów była już wtedy ujawniona w odpowiedniej księdze wieczystej. Trudno obecnie uznać, by występujący w obrocie prawnym jako profesjonalista podmiot faktu tego nie zauważył.

Czas korzystania z rzeczy powoda przez pozwanego

Czas ten nie był sporny między stronami. Jego początek datuje się na okres urządzenia przez Gminę parkingu i trwa do protokolarnego wydania powodom nieruchomości 15 lipca 2017 r. Powodowie żądali zapłaty za bezumowne korzystanie od 1 czerwca 2005 r. do 30 czerwca 2017 r. (145 miesięcy), a więc mieścili się z żądaniem w okresie posiadania pozwanej.

Wysokość wynagrodzenia

W granicach roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy właściciel może zażądać rozliczenia wszelkich należności, jakie mógłby uzyskać w przypadku oddania rzeczy do korzystania na podstawie umowy lub innego stosunku prawnego. Podstawą ustalenia należnej właścicielowi kwoty jest wynagrodzenie, które przysługiwałoby mu od posiadacza, gdyby strony związane były stosowną umową lub w inny sposób posiadanie to opierałoby się na prawie. Jak doprecyzował to Sąd Najwyższy w wyroku z 7.04.2000 r., IV CKN 5/00, LEX nr 52680: „o wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia”. Zaś stosunek prawny, z którego mogłyby wynikać te należności, powinien być dostosowany do przedmiotu – jeśli jest nim nieruchomość, w grę wchodzą zarówno najem, dzierżawa, jak i ograniczone prawa rzeczowe (np. odpłatne użytkowanie), mogące być podstawą takich rozliczeń.

Wartość zużytych pożytków, którą ma uiścić posiadacz rzeczy na podstawie art. 224 § 2 i art. 225 k.c., oblicza się według cen istniejących w poszczególnych okresach gospodarczych korzystania z rzeczy (wyrok SN z 5.06.1984 r., III CRN 101/84, LEX nr 3019).

W wyroku z dnia 4 lipca 2012 r. (sygn. I CSK 669/11, OSNC 2013, nr 3, poz. 38) Sąd Najwyższy podkreślił, że natura roszczenia wynikającego z art. 224 i 225 k.c. - ewentualnie w zw. z art. 230 k.c. - "tzw. roszczenia uzupełniającego o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z cudzej nieruchomości, jest przybliżona do roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia. (...) Trafnie zatem w doktrynie wyrażono pogląd o dopuszczalności zastosowania art. 322 k.p.c. także w omawianej sytuacji".

Powodowie wyliczyli wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną jako iloczyn następujących wartości:

1.  nieruchomość powoda byłaby wykorzystywana na parking, na nieruchomości powoda mogło by parkować 8 samochodów w jednym czasie,

2.  opłata za parkowanie wynosiłaby 2 zł za godzinę,

3.  każdy z samochodów parkowałby po 8 godzin dziennie,

4.  do podstawy obliczenia przyjęto 25 dni roboczych (dni parkowania) w miesiącu,

5.  parking byłby wykorzystywany w 60% jego pojemności,

6.  40% przychodów stanowiłyby koszty utrzymania parkingu.

Już w samym wyliczeniu powodów istnieje błąd, bowiem żądana kwota nie jest iloczynem wszystkich wskazanych przez powoda składowych. I tak:

8 aut x 2 zł/godz. x 8 godzin dziennie x 25 dni w miesiącu x 145 miesięcy x 60% faktycznego wykorzystania parkingu = 278.000 zł. Takiej też kwoty powód żąda. Tymczasem w uzasadnieniu pozwu wskazują: „konieczne są nakłady w postaci utrzymania parkingu, powodowie kwotę przychodu pomniejszają o 40% kosztów”. A więc: 278.000 zł x 60% (bo wskazane koszty to 40%) = 167.000 zł. Taka kwota wynikałaby już z samych twierdzeń pozwu.

Ponad to wskazane przez powodów składniki stanowiące podstawę wyliczenia wynagrodzenia muszą zostać zmienione. I tak: biegły wskazał, że na nieruchomości powoda może jednocześnie parkować 6 samochodów1. Do weryfikacji pozostaje także kwota 2 zł za godzinę parkowania. Powodowie podają aktualną stawkę obowiązującą (na chwilę obecną) w sąsiedniej gminie miejskiej (N.), zaś żądanie dotyczy lat 2005 – 2017. Stawki opłat za parkowanie były wtedy ogólnie znacznie mniejsze. Mając to na uwadze Sąd przyjął do wyliczenia stawkę 1 zł za godzinę parkowania uśredniając ją za cały okres wskazany do wyliczenia. Sąd obniżył także kolejny składnik wyliczenia przyjmując do wyliczenia 20 dni w tygodniu, zamiast wskazywanych w pozwie 25 dni. W sąsiedniej gminie miejskiej parkowanie w soboty i święta jest bezpłatne, trudno by w gminie wiejskiej obowiązywały surowsze zasady. Ponadto, gdyby nawet odrzucić powyższe założenia trudno przyjąć, że pod Urzędem Gminy parkowano by samochody w dni kiedy urząd jest zamknięty.

Nie do przyjęcia jest także założenie, że parking byłby wykorzystywany w 60%. Trzeba przypomnieć, że Urząd Gminy w C. dysponuje własnym parkingiem, nie tylko dla interesariuszy, ale dla każdego zainteresowanego. Był on i cały czas jest bezpłatny. C. to gmina wiejska, na terenie której nie ma parkingów płatnych. W bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości powodów ulokowane są sklepy gabinety lekarskie, stacja benzynowa, szkoła i basen. Każda z tych nieruchomości i instytucji ma własny parking, ogólnie dostępny i bezpłatny. Trudno sobie wyobrazić sytuację, w której większość mieszkańców czy interesantów wybiera parking płatny mając w bezpośrednim sąsiedztwie możliwość bezpłatnego zaparkowania. Na marginesie: Sąd posiada odnośnie parkingu przy UG w C. własne bogate doświadczenia dotyczące lat 2000 – 2016, a więc okresu objętego pozwem (dotyczy to codziennych przejazdów trasą, przy której położona jest nieruchomość powodów, tam i z powrotem, a także z parkowaniem samochodu na parkingu UG C.). Wynika z nich, że parking gminny przy UG w przeważającym czasie był dostępny tj. były na nim wolne miejsca. Dlatego jako podstawę do wyliczeń Sąd przyjął wykorzystanie (jedynego płatnego na terenie Gminy C.) parkingu powoda w 30%.

Mając na uwadze opisane powyżej warunki trudno byłoby także przyjąć, że zaparkowany samochód zostanie pozostawiony na parkingu przez 8 godzin. Sąd przyjął, że można założyć czas postoju maximum 3 godziny na jednym miejscu postojowym, przy przyjęciu, że na jednym miejscu dziennie parkuje po kilka samochodów na czas po kilkanaście do kilkudziesięciu minut (przyjęte 3 godziny jest sumą czasu w jakim jedno miejsce parkingowe jest zajęte). Jak już wskazano jest to parking przy UG. Jego pracownicy mają własny parking. Trudno byłoby przyjąć by odwiedzający urząd petent pozostawał tam 8 godzin. Chcąc zaś zrobić zakupy, pójść na basen, do fryzjera, dentysty, czy na stację benzynową skorzysta z licznych opisanych powyżej pozostałych darmowych parkingów. Przyjeżdżając do dentysty, na basen, itp. niezrozumiałym byłoby parkowanie na stosunkowo drogim parkingu płatnym i pokonywanie reszty trasy pieszo zamiast zatrzymanie samochodu na parkingu bezpłatnym bezpośrednio pod konkretnym obiektem, do którego chce się skierować zainteresowany.

Powyższe dane pozwalają na następujące obliczenia: 6 aut (miejsc) x 3 godz. dziennie x 1 zł/godz. x 20 dni x 145 miesięcy x 30% = 15.660 zł.

Są to hipotetyczne przychody jakie generowałby płatny parking funkcjonujący na nieruchomości powodów. Powodowie przyjmują, że jego funkcjonowanie kosztowałoby 40% osiąganych przychodów, przy czym wskaźnik taki odnoszą do przychodu w wysokości 278.000 zł zsumowanego za cały dochodzony okres. Oczywistym jest, że im mniejszy przychód tym bardziej niekorzystna relacja przychodów do kosztów. Przykładowo: czy na parkingu parkuje 1 czy 20 samochodów koszt wynagrodzenia pracownika (parkingowego) jest taki sam. Tu należy rozważyć ile kosztowałaby obsługa płatnego parkingu w okresie ponad 12 lat objętych żądaniem pozwu. Sąd nie posiada danych do dokonania takich obliczeń, a strony w trakcie postępowania nie zadbały o ich przedstawienie, nie zaoferowały także w tej kwestii żadnego materiału dowodowego, chociaż kwestia kosztów utrzymania parkingu pojawia się już w pozwie. By pobierać opłaty za parking w godzinach wskazanych przez powodów (8 godzin dziennie) należałoby albo zatrudnić pracownika na cały etat, albo nabyć parkometr i zapewnić jego obsługę i serwis. Przyjmując za podstawę do wynagrodzenia parkingowego za 12 lat najniższe wynagrodzenie czy też ceny zakupu najtańszego parkometru (oferty można znaleźć w Internecie) w obu przypadkach koszty znacznie przekraczałyby przychód uzyskany przy powyższych założeniach, a nawet przy kryteriach zbliżonych do tych podanych przez powoda. I tak przykładowo: gdyby przyjąć założenia powoda, a więc, że parking przy wykorzystaniu go w 60% daje przychód 278.000 zł to koszt parkingowego wynosiłby 326.250 zł2.

Wszystkie powyższe wyliczenia prowadzą do wniosku, że w sprawie wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powodów należy ustalić według oceny Sądu przy rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy; wskazane przez powodów kryteria są z wyżej wskazanych względów nieprzydatne3. Tymi okolicznościami są (w skrócie) faktyczne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powodów oraz małe szanse na uzyskanie z tej nieruchomości istotnych dochodów; przy tym ostatnim wystarczy pobieżne chociażby zapoznanie się z wielkością i konfiguracją nieruchomości oraz fakt istnienia wielu darmowych parkingów w promieniu do 200 metrów. Na poparcie tezy o niskim potencjale nieruchomości można podać fakt (który sam z siebie nie mógłby być bezpośrednio brany pod uwagę przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie), że powodowie nawet nie próbowali i nie próbują wykorzystywać w jakikolwiek sposób przedmiotowej nieruchomości, nie ma po prostu ani możliwości, ani ekonomicznego sensu. Trudno tu uznać za prawdziwe twierdzenie powoda (k. 245), że znalazł on inwestora, który na nieruchomości chciał prowadzić komis samochodowy, ale spór z żoną spowodował, że pomysł upadł. Nie trzeba specjalistycznej wiedzy by uznać, że trudno byłoby prowadzić taką działalność na nieruchomości, na której możliwe jest zaparkowanie 6 samochodów, nie wspominając już o postawieniu na tym samym terenie budynku pozwalającego taką działalność prowadzić.

W takim stanie Sąd uznał, że adekwatnym do przedstawionego wyżej stanu faktycznego wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości będzie kwota 10.150 zł odpowiadająca iloczynowi kwoty 70 zł za każdy miesiąc bezumownego korzystania i ilości miesięcy (70 x 145) zł. Podstawą do takiego wyliczenia było ustalenie przy pomocy ogólnie dostępnych portali internetowych, że cena dzierżawy nieruchomości w gminie C. wacha się w granicach 1 zł za m.kw. za miesiąc (przykładowo (...) Dotyczy to jednak działek o bardziej atrakcyjnej do prowadzenia jakiejkolwiek działalności tak powierzchni jak i konfiguracji. Działka powodów ma dwa ary powierzchni i konfigurację praktycznie wykluczającą jakiekolwiek jej wykorzystanie poza funkcjonowaniem w ramach parkingu UG. Ocenę taką potwierdza najlepiej fakt, że mimo posiadania działki już od kilku lat powodowie nie zdecydowali się na jakiekolwiek jej wykorzystanie. O ile właściciel nieruchomości nie musi z niej faktycznie korzystać by moc dochodzić wynagrodzenia za wcześniejsze bezumowne korzystanie z niej przez inna osobę, o tyle fakt taki może świadczyć (i w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu świadczy) o niskim potencjale nieruchomości. Tłumaczenie powoda, że nieruchomość nie jest wykorzystywana przez kilka lat z uwagi na konflikt z żona jest niewiarygodne. Małżonkowie bowiem razem wystąpili z pozwem chcąc uzyskać związaną z nieruchomością korzyść. Gdyby była możliwość uzyskania takiej korzyści np. z wydzierżawienia działki, prawdopodobnie z możliwości takiej także by skorzystali.

W pozostałej części Sąd powództwo oddalił.

Odsetki

Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W niniejszej sprawie powodowie żądali zasądzenia na ich rzecz odsetek od dnia doręczenia pozwu. Ponieważ powodowie nie wykazali by wzywali wcześniej pozwaną do zapłaty, za wezwanie takie należało uznać pozew, a zatem roszczenie stało się wymagalne dzień po doręczeniu pozwu. Podstawą do zasądzenia odsetek jest art. 481 § 1 i 2 k.c.

5 Koszty

Konsekwencją powyższego orzeczenia co do zasady jest rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania. Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd koszty te rozdzielił stosunkowo między stronami.

Powodowie utrzymali się z żądaniem w 3,65%, a więc przegrali w 96,35%. Koszty postępowania to: 13.920 zł opłata od pozwu oraz 6.095,70 zł koszty opinii biegłego – (2582,78 zł, 1258,31 zł, 1238,06 zł, 933, 66 zł, 82,89 zł).

W punkcie III wyroku Sąd zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 9.000 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu. Jest to 90% kwoty z § 2 pkt 7 rozporządzenia MS z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (powodowie winni zwrócić pozwanej 96,35% tej kwoty, zaś pozwana powodom 3,65%, co po zarachowaniu daje w przybliżeniu 9720 zł) pomniejszone o część opłaty należnej od zasądzonego roszczenia.

Powodowie uiścili całą opłatę od pozwu. Część kosztów biegłego pokryto z uiszczonej przez powodów zaliczki (1000 zł). Brakującą kwotę (5.095,70 zł) należało ściągnąć od stron stosownie do wyniku postępowania. Kwota z pkt VI wyroku to 3,65% kosztów postępowania dowodowego (6.095,70 zł x 3,65%). Brakująca część kosztów biegłego obciążała powodów (6.095,70 – 1000 – 222,49= 4.873,21 zł), jest ona objęta pkt V wyroku.

SSO Piotr Borkowski

1 Kwestię wiarygodności opinii i braku jej skutecznego podważenia przez strony omówiono wcześniej.

2 Do wyliczenia za cały okres przyjęto wartości podane przez powodów na 2019 rok, a więc i jako podstawę najniższego wynagrodzenia pracownika przyjęto najniższe wynagrodzenie brutto w 2019 r. czyli 2.250 zł (x 145 miesięcy = 326.250 zł).

3 Gdyby bowiem ustalać wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie jako równowartości korzyści jakie mogliby odnieść powodowie prowadząc parking i przy przyjęciu realnych przychodów i kosztów wartość ta byłaby ujemna.