Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 maja 2017 r. znak (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. zobowiązał S. K. do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku opiekuńczego za okresy: 13 – 21 stycznia 2014r., 30 stycznia – 3 marca 2014r., 17 – 24 marca 2014r., 5 – 13 maja 2014r. w kwocie 41 163, 12 zł wraz z odsetkami w wysokości 11 425, 21 zł. Uzasadniając zajęte stanowisko organ rentowy wskazał, iż adresatka decyzji została zgłoszona przez płatnika Instytut linqua doctrina jako pracownik do ubezpieczeń społecznych z wysoką podstawą wymiaru składek, która to podstawa została obniżona przez organ do wysokości obowiązującego wynagrodzenia minimalnego dla pełnego miesiąca wobec uznania, iż jej określenie było ukierunkowane na uzyskanie przez ubezpieczoną wysokich świadczeń z ubezpieczenia chorobowego i pozostawało tym samym w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

S. K. wniosła odwołanie od tej decyzji kwestionując ją w całości i wskazując na nieprawidłowość stanowiska organu o przyjęciu do podstawy wymiaru świadczenia kwoty 1449, 67 zł (k. 15). Ubezpieczona dochodziła modyfikacji decyzji, w tym poprzez przyjęcie wyższej podstawy wymiaru świadczenia, ewentualnie uchylenia stanowiska organu (oświadczenie na rozprawie, zapis skrócony k. 82)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od odwołującej się kosztów procesu wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

S. K. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych od dnia 5 grudnia 2013r. z tytułu zatrudnienia w Instytut linqua doctrina spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Niesporne, nadto dane o zgłoszeniach – nieoznaczona numerem 20 od końca karta akt zasiłkowych

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wypłacił S. K. zasiłek opiekuńczy:

- za okres 13 – 21 stycznia 2014r. w kwocie brutto 6627, 06 zł w dniu 11 lutego 2014r.,

- za okres 30 stycznia – 17 lutego 2014r. w kwocie brutto 13990, 46 zł w dniu 5 marca 2014r.,

- za okres 18 lutego – 3 marca 2014r. w kwocie brutto 10308, 76 zł w dniu 25 marca 2014r.

- za okres 17 – 24 marca 2014r. w kwocie brutto 5890, 72 zł w dniu 18 kwietnia 2014r.,

- za okres 5 – 13 maja 2014r. w kwocie brutto 6627, 06 zł w dniu 4 czerwca 2014r.,

łącznie w kwocie 43444, 06 zł, przyjmując jako dzienną stawkę świadczenia 736, 34 zł, a jako podstawę jego wymiaru 27 612, 80 zł.

Niesporne, nadto karta zasiłkowa – nienumerowane, 2 i 3 z kolei karty akt zasiłkowych, informacja o wypłaconych świadczeniach – nienumerowana - 30 od końca karta akt zasiłkowych

Jeszcze przed dokonaniem pierwszej wypłaty, bo w dniu 27 stycznia 2014r. Wydział Zasiłków (...) Oddziału w S. wystąpił do Wydziału Składek i (...) o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w sprawie ubezpieczonej z uwagi na krótki okres zatrudnienia przed okresem sprawowania opieki nad chorym dzieckiem i wysoką podstawę wymiaru składek. Występujący z wnioskiem wskazał, że płatnik składek - spółka Instytut lingua doctrina podał jako stałe umowne wynagrodzenie wymienionej 32 000 zł. Nadto Wydział Zasiłków zaznaczył, że podstawa wymiaru składek S. K. z tytułu wcześniejszego zatrudnienia pracowniczego u innego płatnika w okresie 23 maja 2011r. – 3 grudnia 2013r. została obniżona decyzją organu z dnia 13 grudnia 2013r. do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wydział Zasiłków wskazał, że istnieje podejrzenie wyłudzenia świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Dowód: pismo wewnętrzne – nienumerowana 21 od końca karta akt zasiłkowych

Postępowanie wyjaśniające zostało wszczęte jeszcze w lutym 2014r. Pierwsze pismo wzywające do złożenia dokumentów organ wysłał do płatnika składek 19 lutego 2014r. (pismo pochodziło z 10 lutego 2014r.)

Dowód: pismo organu, nienumerowana, 16 od końca kart akt zasiłkowych

W tej samej dacie wysłano pismo również do ubezpieczonej.

Dowód: pismo organu nienumerowana 25 od końca karta akt zasiłkowych

Organ nie otrzymał od ubezpieczonej i płatnika składek żądanych informacji i dokumentów.

Dowód: notatki służbowe – nienumerowane – 27 i 28 od końca karty akt zasiłkowych

W efekcie (...) Oddział w S. przesłuchał osoby zgłoszone do ubezpieczeń przez płatnika składek.

Dowód: protokoły zeznań przed organem – nienumerowane – 42 - 43, 44- 45, 47 – 48 od końca karty akt zasiłkowych,

Efektem przeprowadzonego postępowania było wydanie przez organ rentowy w dniu 21 grudnia 2016r. decyzji nr (...) stwierdzającej, iż dla S. K. podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik u płatnika składek Instytut lingua doctrina spółki z o.o. w S. w przypadku składek na ubezpieczenie społeczne (decyzja obejmowała też podstawę składek na ubezpieczenie zdrowotne) podstawa wymiaru wynosi:

- za grudzień 2013r. 1393, 55 zł,

- za styczeń 2014r. 1083, 87 zł,

- za luty 2014r. 0 zł,

- za marzec 2014r. 1083, 87 zł,

- za kwiecień 2014r. 1690 zł,

- za maj 2014r. 1192, 26 zł,

- za czerwiec 2014r. 1680 zł,

- za lipiec 2014 r. 1680 zł

- za sierpień 2014r. 1680 zł.

Wydający decyzję organ podał w jej uzasadnieniu, że w dokumentacji rozliczeniowej za poszczególne miesiące kalendarzowe objęte decyzją płatnik składek wskazał odpowiednio podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne S. K. w wysokości: 27 200 zł, 18 285, 12 zł, 0 zł, 21 333, 76 zł, 32 000 zł, 21 333, 76 zł, 19 427, 36 zł, 32 000 zł, 32 000 zł. W ocenie organu przyznane ubezpieczonej wynagrodzenie pozostawało nierealne i będące w sporze z podstawowym celem działalności gospodarczej płatnika zważywszy na rodzaj zadań pracownicy (gotowanie i robienie zakupów). Organ powołał się na naruszenie zasad współżycia społecznego polegające na świadomym osiąganiu z systemu korzyści kosztem innych jego uczestników i zaznaczył, że podstawę wymiaru składek winno stanowić wynagrodzenie godziwe i ekwiwalentne, za które w tym wypadku uznać należy wynagrodzenie minimalne. Organ wskazał, iż swoją ocenę celu ustalenia wynagrodzenia na zawyżonym poziomie oparł na powiązaniu ubezpieczonej ze wspólnikiem będącej płatnikiem spółki (pozostawanie jego żoną), nieodprowadzaniu przez spółkę należnych składek na ubezpieczenie społeczne, wykazywaniu przez płatnika straty w zeznaniach podatkowych. Wreszcie wskazał na wydanie w 2013r. kilku decyzji kwestionujących podstawy wymiary składek ubezpieczonej i innych osób u płatników kapitałowo powiązanych z ubezpieczoną, które zostały uznane za prawidłowe przez sądy rozpoznające sprawy wskutek wniesionych od decyzji odwołań.

Dowód: decyzja – nienumerowane 23 – 27 z kolei karty akt zasiłkowych

Wskazana decyzja została doręczona ubezpieczonej w dniu 23 grudnia 2016r.

Dowód: potwierdzenie odbioru – nienumerowana, 24 karta akt zasiłkowych

S. K. nie wniosła odwołania od tej decyzji.

Niesporne

Decyzja organu nr (...)r. została wysłana na ujawniony w KRS adres płatnika składek dopiero w lipcu 2021r. Przesyłka awizowana w dniach 21 i 29 lipca 2021r. została przez operatora pocztowego zwrócona do organu z adnotacją o jej niepodjęciu w dniu 5 sierpnia 2021r.

Dowód: przesyłka – k. 129

Sąd zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie poza sporem leżało prawo S. K. do zasiłku opiekuńczego w okresach: 13 – 21 stycznia 2014r., 30 stycznia – 3 marca 2014r., 17 – 24 marca 2014r., 5 – 13 maja 2014r. Sporna natomiast pozostawała wysokość świadczenia, a w konsekwencji i obowiązek jego częściowego zwrotu. Organ rentowy w sentencji zaskarżonej decyzji inaczej niż w podobnych sprawach nie zawarł w rozstrzygnięcia co do wysokości podstawy wymiaru świadczenia (jest to jedno tylko z ciągu błędów i niezrozumiałych dla sądu działań organu), uznać jednak należało wobec uzasadnienia rozstrzygnięcia, że decyzja o takowej podstawie obok obowiązku zwrotu świadczenia jednak rozstrzyga.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy zasiłek opiekuńczy regulują przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (na dzień decyzji t.j. Dz.U. 2016.372), zwanej dalej ustawą zasiłkową.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, jeżeli zaś niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. W przypadku powstania niezdolności do pracy przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego podstawę tę stanowi wynagrodzenie, jakie ubezpieczony otrzymałby pracując pełny miesiąc (art. 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Zasady te stosuje się do ustalania podstawy innych zasiłków z ubezpieczenia chorobowego, a zatem także opiekuńczego, o czym stanowi art. 47 ustawy zasiłkowej. Wynagrodzenie uwzględniane przy wyliczaniu podstawy wymiaru zasiłku to zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz chorobowe.

W świetle powołanych regulacji nie ulega wątpliwości, iż znaczenie dla ustalenia podstawy wymiaru zasiłku ma podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

W przypadku ubezpieczonej podstawa ta była przedmiotem zainteresowania organu rentowego, a wydanie zaskarżonej decyzji poprzedziło ustalenie przez ten organ, także w drodze decyzji, iż S. K. podlega pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu (emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu) z podstawą wymiaru składek odpowiadającą co do zasady minimalnemu wynagrodzeniu za pracę, proporcjonalną do okresów świadczenia pracy w poszczególnych miesiącach. Wskazana decyzja organu z dnia 21 grudnia 2016r. nie została zaskarżona. Choć w dacie wydania decyzji zasiłkowej nie była ona jeszcze prawidłowo doręczona płatnikowi składek (decyzję wysyłano na adres inny niż wynikający z KRS, który to adres nie został wskazany przez płatnika organowi i co do którego nie było w świetle dokumentów zawartych w aktach organu podstaw do uznania za adres do doręczeń podany przez osobę uprawnioną do reprezentacji spółki), to do takiego prawidłowego doręczenia zgodnego z art. 39, 44 k.p.a. doszło na skutek aktywności sądu w toku niniejszego procesu, w efekcie czego na dzień wyrokowania można mówić o ostateczności tej decyzji (żadna ze stron nie wskazywała na wniesienie odwołania przez płatnika, nie wydaje się to zresztą prawdopodobne zważywszy na brak realnego odbioru korespondencji i - jak się wydaje - faktycznego niedziałanie tego płatnika pomimo formalnego istnienia).

Niezaskarżenie przez strony stosunku pracy decyzji w przedmiocie podstawy wymiaru składek S. K. na ubezpieczenie społeczne czyniące tę decyzję ostateczną, nie pozwala obecnie sądowi na badanie podstawy wymiaru składek. Sąd bowiem jest związany decyzją organu, od której nie wniesiono odwołania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008r. I UK 173/07 z dnia 10 czerwca 2008r. I UK 376/07 opubl. na stronie internetowej tego Sądu).

Tym samym podstawa wymiaru świadczeń z ubezpieczenia chorobowego przysługujących S. K. wynosiła w 2014r. 1449, 67 zł (1680 zł odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu za pracę – 13,71% tej kwoty tj. sumie składek do potrącenia przez płatnika składek zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych /na dzień zaskarżonej decyzji t.j. Dz. U. 2016.963/ zwanej dalej ustawą systemową.

Zaskarżona decyzja pozostaje zatem prawidłowa w zakresie przyjęcia wskazanej kwoty do podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego.

Bezspornym w sprawie było, iż S. K. wypłacono zasiłki od wyższej podstawy tj. od kwoty 27 612, 80 zł. Nie przesądza to jednak jeszcze o obowiązku zwrotu przez wymienioną części pobranego świadczenia odpowiadającej różnicy między kwotą wypłaconą, a wyliczoną od podstawy 1449, 67 zł .

W myśl art. 66 ust. 2 ustawy zasiłkowej (oczywiście w brzmieniu z daty decyzji) jeżeli świadczenie zostało pobrane nienależnie z winy ubezpieczonego lub wskutek okoliczności o których mowa w art. 15-17 i art. 59 ust. 6 i 7 ustawy wypłacone kwoty podlegają potrąceniu z należnych świadczeń z ubezpieczeń społecznych lub ściągnięciu w drodze egzekucji administracyjnej. Ustawa zasiłkowa nie zawiera definicji świadczenia pobranego nienależnie. Należy zatem sięgnąć do przepisów ustawy systemowej, a ściśle art. 84 tej ustawy.

Zgodnie z art. 84 ust. 1. osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. (art. 84 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy systemowej).

Organ rentowy nie wskazał w zaskarżonej decyzji ani nie wykazał w toku procesu, który ze wskazanych warunków uznania świadczenia za nienależnie pobrane miałby zachodzić w tej sprawie.

Organ nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o pouczeniu ubezpieczonej przed wypłatą świadczenia o możliwości stwierdzenia braku prawa do niego w zależności od wyników przeprowadzonej kontroli. Pouczenia takiego można było udzielić chociażby przy kierowaniu do ubezpieczonej pism dotyczących udzielenia informacji w związku z postępowaniem wyjaśniającym. Samo to, że ubezpieczona - w związku z prowadzonym postępowanie kontrolnym i wydanymi w 2013r. w związku z innym zatrudnieniem niekorzystnymi dla niej decyzjami co do podstawy wymiaru składek - mogła mieć podstawy do przypuszczeń, że podstawa taka i w tym wypadku zostanie zakwestionowana, nie wyczerpuje warunku prawidłowego pouczenia określonego przez ustawodawcę. Wypada w tym miejscu zauważyć, iż nieudzielenie S. K. stosownych pouczeń w sytuacji, gdy organ przed pierwszą wypłatą świadczenia ma wątpliwości co do prawidłowości zgłoszenia do ubezpieczeń, jest całkowicie niezrozumiałe, zwłaszcza gdy wątpliwości warunkuje też zawyżanie podstawy wymiaru składek w przeszłości. W ogóle zdziwienie budzi dokonywanie na rzecz ubezpieczonej wypłat świadczeń przed zakończeniem kontroli (w innych sprawach także przy mniejszych wątpliwościach organ często wypłatę wstrzymuje). O ile można zrozumieć jeszcze pierwszą z nich, o tyle kolejne - przy braku odpowiedzi ubezpieczonej i płatnika składek na zobowiązania organu - są już absolutnie niezrozumiałe, zwłaszcza wobec istnienia podstawy prawnej do ich wstrzymania art. 82 ustawy systemowej).

Nie zostało także wykazane, by ubezpieczona wprowadziła organ w błąd.

Nie chodzi tu tylko o nieprzedłożenie przez organ jakiejkolwiek dokumentacji składanej przez ubezpieczoną czy płatnika składek, z której wynikałaby wysoka podstawa wymiaru składek (w aktach organu brak zaświadczenia dla celów zasiłkowych czy miesięcznej dokumentacji rozliczeniowej, na którą organ powołuje się w uzasadnieniu decyzji obniżającej podstawę wymiaru składek), choć ma ono istotne znaczenie. Trudno bowiem uznać za wykazanie wprowadzenia w błąd powoływanie się przez organ na określone dane niepoparte innymi niż pochodzące od niego dokumentami. Decyzja w przedmiocie podstawy wymiaru składek wiąże sąd li tylko co do rozstrzygnięcia, a nie okoliczności faktycznych wskazanych w uzasadnieniu (a tylko w uzasadnieniu mowa o dokumentacji od płatnika). Na tle zaprezentowanego przez organ materiału dowodowego nie sposób ustalić, jaką podstawę płatnik podał w dokumentacji rozliczeniowej i zaświadczeniu dla celów zasiłkowych i czy odpowiadała ona uzgodnionej przez strony (a zatem, czy ubezpieczona, od której organ dochodzi zwrotu świadczeń, miała jakikolwiek wpływ na uzyskanie przez organ informacji o określonej, zawyżonej podstawie).

Chodzi również o to, że nie sposób uznawać za wprowadzenie w błąd samego określenia przez strony wynagrodzenia za pracę na wysokim poziomie uznanym potem przez organ za zawyżony. Aby przyjąć świadome wprowadzenie w błąd organu, ten musiałby wykazać, iż w istocie wynagrodzenie wskazane w umowie nie odpowiadało rzeczywistemu, a na tę okoliczność organ dowodów nie naprowadził. Okoliczność taka nie była zresztą wskazywana także w decyzji ustalającej podstawę wymiaru składek, w której jedynie powoływano się na niezgodność postanowienia umownego z zasadami współżycia społecznego. Nie ma zatem dostatecznych podstaw do uznania, iż podstawa wymiaru składek wskazana organowi (jeśli w istocie kształtowała się na wynikającym z decyzji nr (...) poziomie) nie odpowiadała w istocie otrzymywanemu przez ubezpieczoną wynagrodzeniu. Oczywiście mająca wynikać z dokumentacji rozliczeniowej wysokość tej podstawy, zwłaszcza wobec postawy płatnika i ubezpieczonej w toku postępowania kontrolnego i podanych przez organ skarbowy wyników finansowych spółki, budzi bardzo poważne wątpliwości przy uwzględnieniu ówczesnego poziomu wynagrodzeń i nie wymagających szczególnych kompetencji zadań ubezpieczonej wskazywanych przez świadków w toku postępowania przed organem. Nie może to jednak oznaczać automatycznego przyjęcia, że doszło do wprowadzenia organu w błąd (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019r. I UK 416/17 OSNP 2019/7/90). Gdyby nawet tak przyjmować, to pojawia się wątpliwość, co do zakresu tego wprowadzenia. O ile bowiem w przypadku stwierdzenia fikcyjności zatrudnienia sytuacja jest prosta - zwrotowi podlega całe świadczenia jako nienależnie pobrane, o tyle w sprawach, gdy organ ustala podstawę wymiaru składek na niższym poziomie, sprawa nie jest tak oczywista. Nie ma jednoznacznych reguł, kiedy wynagrodzenie umowne może zostać uznane za zawyżone w stosunku do realnie wykonywanej pracy, które to reguły pozwalałyby płatnikom i ubezpieczonym na ocenę możliwości skutecznego zakwestionowania ich uzgodnień przez organ rentowy i zakresu tego zakwestionowania. Organ nie naprowadził w tej sprawie żadnych dowodów na okoliczność przykładowo przeciętnego wynagrodzenia na podobnym co ubezpieczonej stanowisku w Polsce czy S. czy wysokości wynagrodzenia innych zatrudnionych w tym samym czasie u płatnika składek. Nie wiadomo zatem, dlaczego, przyjmując, że strony stosunku pracy świadomie zawyżyły wynagrodzenie ubezpieczonej, miałyby one mieć podstawy do uznania, że godziwym wynagrodzeniem jest akurat przyjęte przez organ wynagrodzenie minimalne, nie zapewniające wszak, jeśli zważyć jego wysokość, godziwej egzystencji.

Mając na uwadze wszystko powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c zmienił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej obowiązku zwrotu świadczeń.

Dla porządku wskazać jeszcze należy, iż nawet gdyby uznać w tym zakresie decyzję za prawidłową, to i tak ubezpieczona nie miałaby obowiązku zwrotu odsetek za czas do wydania tej decyzji. Art. 84 ust. 1 ustawy systemowej (oczywiści w brzmieniu z daty decyzji) odsyła w zakresie wysokości i zasad naliczania odsetek do przepisów prawa cywilnego, a zatem do regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. Odesłanie to nie może być jednak rozumiane zbyt szeroko. Nie dotyczy ono terminu wymagalności świadczeń podlegających zwrotowi, a w konsekwencji terminu, od którego organ rentowy może żądać odsetek. Opóźnienie dłużnika w prawie cywilnym uregulowane jest bowiem w różny sposób w zależności od rodzaju świadczenia, jakiego dotyczy. Określenie terminu wymagalności świadczenia z ubezpieczeń społecznych podlegającego zwrotowi musi być ustalone nie na gruncie przepisów prawa cywilnego, a na gruncie przepisów prawa ubezpieczeń społecznych. Zasady prawa cywilnego, o jakich mowa w art. 84 ust. 1 ustawy systemowej to zasady wskazane w art. 481 § 1 i 2 k.c. W myśl wymienionych przepisów jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Określenie terminu powstania opóźnienia osoby zobligowanej do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych musi być oceniane jednak na gruncie przepisów ubezpieczeniowych. Ustalenie, że wypłacone świadczenie z ubezpieczeń społecznych jest nienależne, zostaje dokonane dopiero w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez organ rentowy. Dopiero od dnia następnego po dniu otrzymania decyzji w tym zakresie jej adresat, jeśli zostaje zobowiązany do zwrotu świadczenia, pozostaje w opóźnieniu skutkującym możliwością żądania odsetek. Z datą otrzymania decyzji uzyskuje on bowiem wiedzę o tym, że świadczenie jest nienależne (otrzymuje wezwanie do jego zwrotu). Taki pogląd sądu znajduje poparcie w uzasadnieniach wyroków Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2010r. I UK 201/09 LEX nr 585713 i z dnia 16 grudnia 2008 r. I UK 154/08, OSNP 2010/11- 12/ 148.

Ustaleń faktycznych dokonano na podstawie zgromadzonych dokumentów, których rzetelność i autentyczność nie były podważane.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)