Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2021 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Województwa (...)

przeciwko Powiatowi (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt I C 492/19

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 8 100 (osiem tysięcy sto) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 396/20

UZASADNIENIE

Powód - Województwo (...) w pozwie z dnia 29 sierpnia 2019 roku wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Powiatu (...) kwoty 445 918,11 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 20 listopada 2018 roku wraz
z kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że z dniem 1 stycznia 1999 roku z mocy prawa stał się właścicielem nieruchomości położonych w L. oznaczonych jako działki o numerach (...). Potwierdzeniem tego jest decyzja Wojewody (...) z dnia
7 marca 2000 roku. Nabycie mienia nastąpiło w związku z reformą administracji publicznej, wskutek której samorządy województw przejmowały kolumny transportu sanitarnego mające siedziby na terenie województw. Odpowiednie uchwały zostały podjęte przez Sejmik Województwa (...) i Zarząd Powiatu (...).
Z uchwał tych wynika, że organ stanowiący samorządu województwa powierzył pozwanemu na czas nieokreślony realizację zadania transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...) i w tym celu postanowił przekazać w drodze darowizny nieruchomość obejmującą działki gruntu nr (...), jako darowiznę na cele publiczne. Następnie po uzgodnieniach w sprawie darowizny nieruchomości, spisanych w protokole uzgodnień, strony w dniu 29 kwietnia 2002 roku zawarły umowę darowizny nieruchomości. Na wniosek pozwanego Burmistrz Miasta L. wydał decyzję z dnia 21 stycznia 2013 roku, w której zatwierdził projekt podziału działki nr (...) na
9 działek i działki nr (...) na 10 działek. Z uwagi na to, że na znacznej części przedmiotu darowizny nie jest realizowany cel wynikający z umowy darowizny, jak
i obowiązujące brzmienie art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami Zarząd powoda podjął na posiedzeniu w dniu 4 kwietnia 2017 roku uchwałę nr (...) (...)
o odwołaniu darowizny. W związku z tym, w piśmie z dnia 12 maja 2017 roku powód złożył oświadczenie o odwołaniu darowizny, które pozwany otrzymał w dniu 19 maja 2017 roku. Pozwany zbył czternaście działek powstałych w wyniku podziału i z tytułu ich zbycia uzyskał łączną kwotę 445 918,11 zł, zatem na kwotę dochodzoną pozwem składa się suma kwot (cen) uzyskanych przez pozwanego wskutek zbycia znacznej części darowanej nieruchomości a wynikających z umów sprzedaży nieruchomości.

Pozwany Powiat (...) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na
jego rzecz od powoda kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zarzucił, iż żaden z zapisów wskazanej umowy nie określa celu, na który nieruchomość została pozwanemu darowana. Z tego względu, bezskuteczne wobec pozwanego pozostaje oświadczenie powoda o odwołaniu darowizny nieruchomości
z dnia 12 maja 2017 roku, z uwagi na treść art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dodatkowo z ostrożności procesowej zarzucił, że faktycznie darowaną nieruchomość wykorzystywał w celu określonym w uchwale Sejmiku Województwa (...) i w uchwale Zarządu Powiatu (...) oraz w protokole uzgodnień, to jest w celu realizacji zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...),
a zgodnie z literalnym brzmieniem art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, odwołanie darowizny możliwe jest w wypadku niewykorzystania,
a nie niewykorzystywania, nieruchomości na cel, na który została ona darowana. Oznacza to, że niedopuszczalne jest odwołanie darowizny, jeżeli cel, na który nieruchomość była darowana był faktycznie realizowany, a następnie zaniechano jego dalszej realizacji, na przykład w związku ze zmianą przeznaczenia nieruchomości.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie:

1. powództwo oddalił;

2. zasądził od powoda Województwa (...) na rzecz pozwanego Powiatu (...) kwotę 10 800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. nakazał pobrać od powoda Województwa (...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie kwotę 288 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Ustalił w uzasadnieniu, iż z dniem 1 stycznia 1999 roku powód Województwo (...) z mocy prawa stał się właścicielem nieruchomości Skarbu Państwa będących we władaniu (...), położonych w L. oraz oznaczonych jako działka o numerze (...) opisana w księdze wieczystej Kw nr (...) i działka
o numerze (...) opisana w księdze wieczystej Kw nr (...). Na potwierdzenie tego została wydana decyzja Wojewody (...) z dnia 7 marca 2000 roku. Nabycie mienia nastąpiło w związku z reformą administracji publicznej, wskutek której samorządy województw przejmowały kolumny transportu sanitarnego mające siedziby na terenie województw. W dniu 29 maja 2000 roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę nr I/20/13/2000 w sprawie likwidacji (...) w L.
i powierzenia zadań transportu sanitarnemu Powiatowi L.. Na mocy tej uchwały likwidacji uległa (...) w L., a pozwanemu
Powiatowi powierzono zadanie prowadzenia na terenie Powiatu (...) transportu sanitarnego. Z uchwały tej wynikało, że organ uchwałodawczy powoda zdecydował o przekazaniu pozwanemu na własność mienia ruchomego opisanego
w załączniku nr 1 do uchwały, a nieruchomości stanowiące działki nr (...) - w nieodpłatne użytkowanie. Z kolei w uchwale nr I/22/23/2000 z dnia 17 lipca 2000 roku Sejmik Województwa (...) postanowił, że wskazane wyżej nieruchomości zostaną oddane pozwanemu Powiatowi (...) w drodze darowizny na cele publiczne. W dniu 7 sierpnia 2000 roku Zarząd Powiatu (...) podjął uchwałę nr 163/ (...) w sprawie przejęcia mienia ruchomego (...) oraz przejęcia w/w nieruchomości w celu realizacji zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...). W dniu 11 kwietnia 2002 roku strony spisały protokół uzgodnień w sprawie darowizny nieruchomości. W dniu 29 kwietnia 2002 roku w formie aktu notarialnego sporządzonego przed notariuszem L. M. w Kancelarii Notarialnej w O., Repertorium A nr 2926/2002, strony zawarły umowę darowizny. Na podstawie tej umowy Województwo (...) darowało na rzecz Powiatu (...) prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) objętą księgą wieczystą Kw nr (...) Sądu Rejonowego w Lublińcu i działkę nr (...) objętą księgą wieczystą Kw nr (...) Sądu Rejonowego w Lublińcu. W treści notarialnej umowy darowizny nie określono celu, na który nieruchomość została pozwanemu darowana.

/okoliczności bezsporne, ponadto dowód: odpis decyzji Wojewody (...) z dnia 7 marca 2000 roku (k. 13-15), odpis uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia
29 maja 2000 roku z załącznikami nr 1 i 2 (k. 16-18), odpis uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 17 lipca 2000 roku (k. 19), odpis uchwały Zarządu Powiatu (...) z dnia 7 sierpnia 2000 roku (k. 26), odpis protokołu uzgodnień
z dnia 11 kwietnia 2002 roku (k. 27-28), odpis aktu notarialnego z dnia 29 kwietnia
2002 roku - Repertorium A nr 2926/2002 (k. 29-32)/

Na przedmiotowych nieruchomościach oznaczonych numerami (...)
i (...) w dacie dokonywania darowizny i w kolejnych latach po jej dokonaniu prowadzona była działalność mająca na celu realizację zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...). Na działkach znajdowały się garaże służące do parkowania karetek wykorzystywanych do pracy pogotowia, tj. na transporty sanitarne. Magazynowano tam również części do tych karetek, sprzęt medyczny. Znajdował się tam warsztat samochodowy wykorzystywany do naprawy, wymiany części w karetkach.
W jednym z garaży była urządzona myjnia dla karetek. W związku z wejściem w życie
z dniem 1 stycznia 2007 roku ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym rozpoczęto reorganizację transportu sanitarnego, stare małe karetki były sukcesywnie zezłomowywane i zakupywane nowe większe pojazdy, które nie mieściły się w dawnych garażach. Dyrekcja SP ZOZ w L. przeniosła około 2008 roku pogotowie
ratunkowe na inną nieruchomość przy ulicy (...). Część pustych garaży była podnajmowana. Na wniosek pozwanego Burmistrz Miasta L. wydał decyzję z dnia 21 stycznia 2013 roku, w której zatwierdził projekt podziału działki nr (...) na
9 działek i działki nr (...) na 10 działek. Pozwany Powiat (...) w latach
2013-2014 zbył w drodze umów notarialnych czternaście działek powstałych w wyniku podziału i z tytułu ich zbycia uzyskał łącznie kwotę 445 918,11 zł. Po wymianie korespondencji pomiędzy stronami, Zarząd Województwa (...) podjął na posiedzeniu w dniu 4 kwietnia 2017 roku uchwałę nr (...) (...) o odwołaniu darowizny. W związku z tym, w piśmie z dnia 12 maja 2017 roku powód złożył oświadczenie o odwołaniu darowizny ze względu na nierealizowanie na przedmiotowej nieruchomości celu darowizny. Oświadczenie to pozwany otrzymał w dniu 19 maja
2017 roku.

/dowód: zeznania świadka J. P. (nagranie, adnotacje k. 146-148), zeznania świadka J. G. (nagranie, adnotacje k. 148-150), zeznania świadka H. N. (nagranie, adnotacje k. 150), odpis decyzji Burmistrza Miasta L. z dnia
21 stycznia 2013 roku wraz z mapami i projektem podziału (k. 33-38), odpis uchwały Zarządu Województwa (...) z dnia 4 kwietnia 2017 roku (k. 52), odpisy korespondencji stron (k. 39-50), odpis oświadczenia o odwołaniu darowizny z dnia
12 maja 2017 roku wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 53-55), odpisy aktów notarialnych dotyczących umów sprzedaży (k. 56-87)/

Zdaniem sądu pierwszej instancji powództwo jest nieuzasadnione.

Wskazał sąd pierwszej instancji, iż stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2020 roku, poz. 65) nieruchomość może być, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 1, przedmiotem darowizny na cele publiczne, a także przedmiotem darowizny dokonywanej między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego, a także między tymi jednostkami. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana. W przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu. Cele publiczne w rozumieniu ustawy zostały wymienione w art. 6 tejże ustawy. Ustawodawca
w powołanym przepisie art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wprowadził zatem wyraźny, jednoznaczny wymóg wskazania w akcie notarialnym celu darowizny. Cel publiczny, na jaki została darowana nieruchomość musi zatem zostać podany
w umowie darowizny. Kontrola sądu powinna obejmować także badanie zgodności
z przepisami prawa realizacji celu, na który nieruchomość została darowana.
Dlatego właśnie ustawodawca przewidział w art. 13 ust. 2 zd. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyraźnie obowiązek określenia celu, na który nieruchomość jest darowana (por. też: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia
2018 roku z uzasadnieniem, I OSK 1498/17, LEX nr 2569194).

Mając na uwadze daleko idące konsekwencje niewykorzystania nieruchomości darowanej na określony cel publiczny, tj. możliwość odwołania darowizny w każdym czasie bez żadnych ograniczeń w tym zakresie, w ocenie Sądu pierwszej instancji, wykładnia powołanego przepisu art. 13 ust. 2 zd. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, powinna być ścisła, nie rozszerzająca. Powoływanie się przez darczyńcę na dokumenty, które były sporządzane przed darowizną, tj. podejmowane uchwały, protokoły uzgodnień, mogłoby w konsekwencji prowadzić do dużej dowolności. Nie można, w ocenie tego sądu, bowiem w takim wypadku wykluczyć, w zależności od stanu faktycznego sprawy, przeróżnych sporów dotyczących np. wykładni poszczególnych postanowień uchwał i protokołów uzgodnień, powoływania się przez strony na odmienne dokumenty, zwłaszcza przy braku sprecyzowania co do czasokresu powstania tych dokumentów przed zawarciem samej umowy darowizny, na które strony mogłyby się powoływać itp. Postanowienia innych dokumentów nie mogą zatem, w ocenie sądu pierwszej instancji, kształtować treści stosunku prawnego między stronami, bowiem nie zostały sporządzone w formie aktu notarialnego. Z tego względu, wobec braku wskazania celu darowizny w umowie notarialnej z dnia 29 kwietnia 2002 roku powód nie mógł odwołać darowizny na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami,
a zatem doręczone pozwanemu oświadczenie o odwołaniu darowizny jest bezskuteczne.

Dodatkowo podniósł sąd pierwszej instancji, że możliwość odwołania przez darczyńcę darowizny zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami odpada w razie, gdy nieruchomość została wykorzystana na cel określony w
umowie darowizny, choćby następnie przestała ona być wykorzystywana na ten cel. Powołany przepis posługuje się bowiem sformułowaniem „niewykorzystania”, a nie „niewykorzystywania” nieruchomości na cel określony w umowie darowizny.
Podstawa do odwołania darowizny wystąpi zatem wtedy, gdy nieruchomość została darowana na określony w niej cel i nie doszło do wykorzystania tej nieruchomości na
ten cel. Chodzi o to, czy cel, na który darowana została nieruchomość, został przez obdarowanego na darowanej nieruchomości zrealizowany, a nie o to czy cel ten jest nadal realizowany. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadków pozwalają, w ocenie Sądu Okręgowego, na stwierdzenie, że nieruchomość darowana pozwanemu Powiatowi (...) została wykorzystana na cel
publiczny, na który powoływał się powód, tj. cel w postaci realizacji zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...). (...) stanowiące działki oznaczone numerami (...) były wykorzystywane do realizacji
transportu sanitarnego w dacie darowizny i później, co najmniej do 2008 roku. Zaprzestanie dalszego prowadzenia zadań transportu sanitarnego na tych działkach nie było wynikiem dowolności decyzji, ale wynikało z konieczności dostosowania warunków związanych z prowadzeniem takiej działalności do wymagań nowej ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Zatem sąd pierwszej instancji oddalił powództwo. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz § 2 pkt 7) rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Koszty poniesione w toku procesu przez pozwanego obejmowały koszty zastępstwa procesowego w kwocie 10 800 zł. Koszty sądowe poniesione w toku procesu przez
Skarb Państwa obejmowały koszty podróży przyznane świadkom w łącznej kwocie 288 zł (96 zł × 3). Stosownie do art. 113 ust. 1 w związku z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 roku, poz. 785 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 288 zł tytułem zwrotu w/w nieuiszczonych kosztów sądowych.

Od wyroku tego wniósł apelację powód. Zaskarżył wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił;

1)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 13 ust.2 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez przyjęcie, że:

a)  bezskuteczne jest odwołanie darowizny na podstawie art. 13 ust.2 u.g.n. bowiem cel darowizny nie został określony w umowie darowizny,

b)  że cel darowizny nieruchomości nie mógł zostać ustalony w oparciu
o dokumenty przywołane w § 2 umowy darowizny,

c)  pozwany zrealizował cel darowizny, a więc odpada możliwość odwołania darowizny,

2)  pominięcie okoliczności, że zawarcie umowy darowizny bez dokumentów określonych w § 2 umowy darowizny byłoby niedopuszczalne.

Powołując się na powyższe zarzuty domagał się uwzględnienia apelacji i zmiany wyroku zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzenia na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna, zatem skutku odnieść nie może. Wbrew podnoszonym w apelacji zarzutom zaskarżony wyrok jest trafny.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy są bezsporne, pozwany nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji. Zatem wystarczy jedynie wskazać, że Sąd Apelacyjny podziela poczynione przez ten sąd ustalenia faktyczne, bowiem zostały one poczynione na podstawie dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała oraz w oparciu o zeznania świadków, którym zasadnie dał wiarę. Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji, w niewadliwie ustalonych okolicznościach faktycznych prawidłowo zastosował sąd prawo materialne
i trafnie przyjął, że w okolicznościach niniejszej sprawy oświadczenie powoda o odwołaniu darowizny jest nieskuteczne.

Powód oparł powództwo na art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami – zwanej dalej u.g.n., podnosząc, że odwołał uczynioną na rzecz pozwanego darowiznę nieruchomości, gdyż pozwany na znacznej części przedmiotu darowizny nie realizuje celu wynikającego z umowy darowizny, a mianowicie nie realizuje na niej zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2020 roku, poz. 65) nieruchomość może być, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 1, przedmiotem darowizny na cele publiczne, a także przedmiotem darowizny dokonywanej między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego, a także między tymi jednostkami. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana. W przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu. Natomiast cele publiczne w rozumieniu ustawy zostały wymienione w art. 6 tejże ustawy.

Tymczasem jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych w umowie darowizny, którą strony zawarły nie wskazano celu na jaki nieruchomość została darowana.

Zatem po pierwsze rację ma, zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy przyjmując,
iż z treści art. 13 ust. 2 u.g.n. jednoznacznie wynika, że aby można było skorzystać z możliwości odwołania darowizny wskazanej w tym przepisie, w akcie notarialnym cel ten powinien być wyraźnie wskazany. Kontrola sądu powinna obejmować także badanie zgodności z przepisami prawa realizacji celu, na który nieruchomość została darowana. Dlatego właśnie ustawodawca przewidział w art. 13 ust. 2 zd. 2 u.g.n. wyraźnie obowiązek określenia celu, na który nieruchomość jest darowana (por. też: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia 2018 roku z uzasadnieniem,
I OSK 1498/17, LEX nr 2569194). Zasadnie przyjął sąd pierwszej instancji, że mając na uwadze daleko idące konsekwencje niewykorzystania nieruchomości darowanej na określony cel publiczny, tj. możliwość odwołania darowizny, wykładnia cyt. przepisu
art. 13 ust. 2 zd. 2 u.g.n. powinna być ścisła, a nie rozszerzająca. Bowiem powoływanie się przez darczyńcę na dokumenty, które były sporządzane przed darowizną, tj. podejmowane uchwały, protokoły uzgodnień, mogłoby w konsekwencji prowadzić do dużej dowolności. Postanowienia innych dokumentów nie mogą zatem kształtować treści stosunku prawnego między stronami, skoro nie zostały sporządzone w formie aktu notarialnego. Podkreślić ponownie trzeba, że treść art. 13 ust.2 u.g.n. nie pozostawia pola do żadnych interpretacji treści przepisu, bardzo precyzyjnie wskazuje, co powinno znajdować się w treści umowy notarialnej określając jednoznacznie, że „w umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana”. Podzielić zatem trzeba stanowisko Sądu Okręgowego, iż już wobec braku wskazania celu darowizny w umowie notarialnej z dnia 29 kwietnia 2002 r. powód nie mógł skutecznie odwołać darowizny na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Ponadto rację ma także Sąd Okręgowy, że umowa darowizny nie może zostać skutecznie odwołana także i z tego względu, że zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, możliwość odwołania darowizny odpada w razie,
gdy nieruchomość została wykorzystana na cel określony w umowie darowizny,
choćby następnie przestała ona być wykorzystywana na ten cel. Zasadnie wskazał
sąd pierwszej instancji na różnicę pomiędzy sformułowaniem „niewykorzystanie”,
a „niewykorzystywanie”. Cytowany wyżej art. 13 ust. 2 u.g.n. posługuje się sformułowaniem „niewykorzystania”, a nie „niewykorzystywania” nieruchomości na cel określony w umowie darowizny. Zatem rację ma, wbrew zarzutom Sąd Okręgowy podnosząc, że podstawa do odwołania darowizny wystąpi tylko wtedy, gdy nieruchomość została darowana na określony w niej cel i nie doszło do wykorzystania tej nieruchomości na ten cel. Chodzi bowiem o to, czy cel, na który darowana została nieruchomość, został przez obdarowanego na darowanej nieruchomości zrealizowany, a nie o to czy cel ten jest nadal realizowany. W wyroku z dnia 26 stycznia 2018 r., II CSK 114/17, (LEX nr 2455727 ) Sąd Najwyższy wskazał, że możliwość odwołania przez darczyńcę darowizny zgodnie z art. 13 ust. 2 u.g.n. odpada więc w razie, gdy nieruchomość została wykorzystana na cel określony w umowie darowizny, choćby następnie przestała być wykorzystywana na ten cel. Przyjęcie odmiennej wykładni byłoby nieracjonalne, prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której nieruchomość musiałaby być wykorzystywana na cele na jakie została darowana przez dziesiątki lat, mimo utraty sensu gospodarczego takiej realizacji, co byłoby sprzeczne z zasadą racjonalnego gospodarowania nieruchomościami. W okolicznościach niniejszej sprawy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji pozwalały, w ocenie Sądu Apelacyjnego, na stwierdzenie, że nieruchomość darowana pozwanemu Powiatowi (...) została wykorzystana na cel publiczny, na który powoływał się powód, tj. cel w postaci realizacji zadań transportu sanitarnego na terenie Powiatu (...). (...) stanowiące działki oznaczone numerami (...) były wykorzystywane do realizacji transportu sanitarnego w dacie darowizny i później, co najmniej do 2008 roku. Zaprzestanie dalszego prowadzenia zadań transportu sanitarnego na tych działkach nie było wynikiem dowolności decyzji, ale wynikało z konieczności dostosowania warunków związanych z prowadzeniem takiej działalności do wymagań nowej ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Zatem nieruchomość darowana pozwanemu została wykorzystana na cel wskazany przez powoda, a więc nawet jeśli następnie, na skutek zmian szeregu okoliczności nie może być już wykorzystywana na taki cel, możliwość odwołania darowizny odpadła.

Podsumowując, zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał sądowi pierwszej instancji podstawy do uznania, że złożone przez powoda oświadczenie o odwołaniu darowizny jest bezskuteczne, zatem trafnie sąd ten powództwo oddalił.

W związku z powyższym apelację jako pozbawioną podstaw prawnych należało oddalić na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 7)
w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych.