Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2015 r J. M. (1) wystąpił do ZUS I Oddział w Ł. z wnioskiem o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w związku z zatrudnieniem u C. K. (1) w okresie od 1 lipca 2004 r do 7 sierpnia 2004 r.

/wniosek – k. 6 akt ZUS/

Decyzją z dnia 14 stycznia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że J. M. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2004 do 7 sierpnia 2004 roku jako pracownik płatnika składek C. K. (1).

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że J. M. (1) nie został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych przez płatnika, brak dokumentów z rozliczenia należnych składek, nie przestawiono żadnych dokumentów potwierdzających zatrudnienie.

/ decyzja – k. 11 akt ZUS/

W dniu 1 lutego 2016 r J. M. (1) wniósł odwołanie od powyższej decyzji.

/odwołanie – k. 2-4/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 marca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie – k. 8/

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r pełnomocnik wnioskodawcy ustanowiony z urzędu wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, oświadczając, że koszty nie zostały opłacone w żaden części, wniósł o uwzględnienie dodatkowej opłaty poniesionej w związku z uzyskaniem adresu świadka. Pełnomocnik ZUS nie wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

/protokół rozprawy – k. 136/

Płatnik C. K. (1) nie zajął stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z dnia 13.04.2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie wnioskodawcy oraz przyznał pełnomocnikowi wnioskodawcy z urzędu kwotę 473,80 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

/wyrok – k. 141/

Rozpoznając apelację wnioskodawcy Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 27.04.2018 r oddalił apelację i orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej za II Instancję.

/wyrok – k. 177/

Rozpoznając skargę kasacyjną wnioskodawcy Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 5.08.2020 roku uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego, wskazując, że istnieją poważne wątpliwości co do tego, czy zainteresowany został prawidłowo zawiadomiony o terminach rozpraw przed sądem I instancji i przed sądem odwoławczym.

/wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 239 – 246/

Wyrokiem z dnia 30.09.2021 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi uchylił wyrok SO w Łodzi z dnia 13.04.2017 roku, zniósł postępowanie przed tym Sądem od dnia 4.11.2016 roku i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu SA podniósł, że płatnik składek został pozbawiony możności obrony swoich praw w analizowanym postępowaniu, przy czym wyroki obu instancji zapadły w warunkach nieważności postępowania w rozumieniu art. 379 pkt. 5 kpc. SA wskazał, że Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę winien w pierwszej kolejności przedsięwziąć działania zmierzające do ustalenia aktualnego adresu płatnika składek, a gdyby nie udało się takiego adresu ustalić, to koniecznym będzie powołanie przez Sąd I Instancji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu.

/wyrok z uzasadnieniem – k. 292 – 300/

Nie ustalono aktualnego miejsca pobytu płatnika.

/zaświadczenie z systemu PESEL SAD – k. 315, zaświadczenie o wymeldowaniu – k. 319/

Postanowieniem z dnia 3.02.2022 r na podstawie art. 144 kpc w zw. Z art. 69§3 kpc został ustanowiony dla C. K. (1) kurator w osobie radcy prawnego S. S. (1) celem reprezentowania płatnika i dokonywania wszystkich czynności łączących się ze sprawą w postępowaniu przeciwko ZUS I Oddział w Ł. o podleganie ubezpieczeniom społecznym.

/postanowienie – k. 330/

Na rozprawie w dniu 25.03.2022 roku kurator reprezentujący płatnika przyłączył się do odwołania i wniósł o przyznanie kosztów powiększonych o podatek VAT, oświadczając, że nie udało się ustalić miejsca pobytu płatnika.

/e – prot. Z dnia 25.03.2022 r 00:02:02/

Na rozprawie w dniu 20.05.2022 r pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego, oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte w żadnej części, na podstawie rozporządzenia z 22.10.2015 roku z uwagi na wyrok TK z dnia 23.04.2020 roku.

/e – prot. Z dnia 20.05.2022 r 00:10:40/

Ponownie rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. M. (1) jest uprawniony do emerytury od dnia 20 kwietnia 2003 r – tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

/okoliczność bezsporna – decyzja – k. 12 akt ZUS załączonych do akt VIII U1120/15/

Został sporządzony dokument w postaci Protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, który zawiera nadruk „ Zakład (...) ul. (...).” Protokół wypełniony jest pismem ręcznym (częściowo ubezpieczonego, np. dot. danych pracodawcy, ale brak jest nr NIP, REGON), różnymi charakterami pisma, różnym kolorem tuszu, zawiera poprawki pisma ręcznego , np. co do numeru protokołu, daty zgłoszenia wypadku (data zgłoszenia wypadku została dopisana przez ubezpieczonego), zawiera dopisywane dane świadków innym charakterem pisma, inny jest charakter pisma osoby wskazywanej jako sporządzającej protokół (członek zespołu powypadkowego J. M. (2)) i inny jest charakter pisma, którym wypełniona jest treść dokumentu, protokół nie zawiera podpisu pracodawcy. Brak jest nazwiska przedstawiciela pracowników w zespole powypadkowym (innym charakterem pisma są wypisani S. Z. (1), M. P. (1), S. K. (1)).

Wskazano w zakresie ustalenia okoliczności wypadku, że: J. M. (3) jest zatrudniony u C. K. (1), w charakterze pracownika ogólno – budowlanego od dnia…. (nie wskazano daty), na zasadzie umowy o pracę. W dniu 7 sierpnia 2004 r podjął pracę o godz. 7.00, ok. godz. 13.00 wykonywał pracę zbrojenia komina, prace na wysokości, by wykonywać prace wszedł na żelazny stół, który służył za rusztowanie, stół przewrócił się a poszkodowany upadł na plecy z wysokości ok. 2 m, tracąc przytomność, po odzyskaniu przytomności poszkodowany pracownik czuł się bardzo źle, liczne stłuczenia ciała. Świadkami zdarzenia byli koledzy z pracy :P.P i W. P.. W tym samym dniu poszkodowany pracownik zgłosił zdarzenie kier. Zakładu pracy.

Pod treścią tych ustaleń są podpisy – różnymi charakterami pisma: wnioskodawcy, J. M. (2), M. P. (1), S. K. (1) (do nazwisk są dopisane innym charakterem pisma adresy).

Jako przyczyny wypadku wskazano zaniedbane pracodawcy. Stwierdzono stosowanie niezgodnego z przepisami BHP podwyższeń pracowników. Nie stwierdzono, że wyłączną przyczyna wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia oraz stanu nietrzeźwości albo użycia środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką.

Jako skutki wypadku wymieniono złamanie 7 żeber, liczne stłuczenia całego ciała. Podano, że zdarzenie nastąpiło podczas wykonywania czynności pracowniczych.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką oraz M. P. –P..

W zaleceniach profilaktycznych wskazano: zespół powypadkowy zobowiązał pracodawcę do stosowania właściwego z zasadami BHP sprzętu pomoc.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką, parafką ubezpieczonego, wskazano także dane świadków: (inny charakter pisma) W. S., S. Z., M. P. – P..

Jako członek zespołu powypadkowego został podpisany W. P., brak jest drugiego nazwiska.

W punkcie dotyczącym przeszkód lub trudności, które uniemożliwiły sporządzenie protokołu w terminie 14 dni są nazwiska J. M. (2), jako świadkowie są wymienieni: W. (nazwisko nieczytelne), Z. S., K. S..

/oryginał protokołu – k. 15 akt ZUS załączonych do akt VIII U 1120/15/.

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2014 r Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie I C 1256/13 oddalił powództwo J. M. (1) przeciwko Towarzystwu (...) SA w (...) SA w W. o odszkodowanie. Sąd dokonując ustaleń faktycznych na podstawie zeznań powoda, ustalił, m.in. że był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i wykonywał prace remontowo – budowlane w dniu 7 sierpnia 2004 r.

Wyrokiem z dnia 23 października 2014 r Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację J. M. (1).

W toku tego postępowania wnioskodawca jako powód złożył pismo – wyjaśnienie – sprostowanie, z którego wynikało, że został zatrudniony około 1 sierpnia 2004 r na etacie murarza na budowie.

/ pismo – k. 89, wyrok i uzasad. sprawie IC 1256/13 – k. 203, k. 207 -211, k. 254, k. 255 - 261/

Wnioskodawca nie został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia u C. K. (1), nie były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne z tego tytułu.

/okoliczność bezsporna/

W okresie kwiecień – wrzesień 2004 r C. K. (1) zgłosił do ubezpieczeń H. P. (1), R. C. (1), M. S. (1), M. S. (2). Osoby te nie kojarzyły wnioskodawcy z budowy jako pracownika, nie wiedziały jakie czynności wykonywał, oraz że miał miejsce jakikolwiek wypadek na budowie, nie kojarzyli S. K. (1).

/pismo – k. 63, zeznania świadków: H. P. – e – prot. z dnia 17.02.17 00:05:53 w zw. Z e – prot. Z dnia 25.03.22 00:15:41, R. C. – 00:13:37 w zw. Z e – prot. Z dnia 20.05.22 00:08:53, M. S. 00:23: (...) w zw. Z e – prot. Z dnia 25.03.22 00:18:21 /

W 2004 r wnioskodawca nie składał informacji o dochodach. W Urzędzie Skarbowym zarejestrowano roczne rozliczenie PIT 40-A przesłane wyłącznie przez ZUS.

/pismo – k. 66/

Decyzją z dnia 25 lutego 2015 r ZUS I Oddział w Ł. odmówił J. M. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego w związku ze zdarzeniem z dnia 7 sierpnia 2004 r. Odwołanie od decyzji jest rozpoznawane w sprawie VIII U 1120/15 . Postępowanie zostało zawieszone do czasu rozpoznania odwołania od decyzji z dnia 14 stycznia 2016 r.

/okoliczność bezsporna/

Przed organem rentowym, ubiegając się o rentę wnioskodawca załączył własne oświadczenie, podpisane przez siebie, S. Z., P. – P., S. K.. W. (nazwisko nieczytelne), z którego wynikało, że m.in. jego wynagrodzenie wynosiło 25 zł na godzinę, a miesięcznie 5000 zł.

/oświadczenie – k. 14 akt ZUS /

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i jako takie podlega oddaleniu.

Realizując wytyczne Sądu Apelacyjnego Sąd poczynił starania w zakresie ustalenia adresu płatnika. Podjęte czynności nie odniosły skutku. Także wskazany adres przez pełnomocnika wnioskodawcy był nieaktualny. Ostatecznie w celem prawidłowej reprezentacji płatnika, Sąd ustanowił dla niego kuratora na podstawie art. 144 kpc w zw. Z art. 69§3 kpc. Kurator oświadczył, iż nie udało mu się ustalić miejsca pobytu płatnika.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( t. j. Dz. U. z 2022 roku, poz.1009.) obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu
i wypadkowemu - podlegają pracownicy, czyli osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie było to, czy J. M. (1) podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik C. K. (1) w okresie 1 lipca 2004 – 7 sierpnia 2004 r.

O uznaniu stosunku łączącego strony za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy.

Zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. O tym, że strony zawarły umowę o pracę nie decyduje zatem samo formalne jej spisanie, lecz faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy. Jedną z najważniejszych cech pracy świadczonej w ramach stosunku pracy jest podporządkowanie pracownika.

Najistotniejszymi elementami stosunku pracy są: dobrowolność zobowiązania, obowiązek pracownika świadczenia pracy osobiście, w sposób ciągły, podporządkowany poleceniom pracodawcy, który jest obowiązany do wynagrodzenia pracownika za świadczoną na jego rzecz pracę, ponoszenie ryzyka gospodarczego, produkcyjnego i osobowego przez pracodawcę, staranne działanie w procesie pracy. Jak zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 1998 roku ( sygn. akt I PKN 416/98, publ. OSNAPiUS 1999, nr 24, poz. 775) brak bezwzględnego obowiązku osobistego świadczenia pracy wyklucza możliwość zakwalifikowania stosunku prawnego jako umowy o pracę ( tak SN w wyroku z dnia 28.10.1998 r, I PKN 416/98). Zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje pracownikowi za wykonaną pracę, a nie jej rezultat. Pracodawca może również wymierzać określone przepisami prawa pracy kary w ramach odpowiedzialności porządkowej.

Art. 22 § 1 ¹ k.p. wskazuje, że zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 1999 roku ( I PKN 642/98, OSNAPiUS 2000, nr 11, poz. 417) nazwa umowy nie ma znaczenia, jeżeli nawiązany stosunek pracy ma cechy wskazane w art.22 § 1 k.p.

Organ rentowy stanął na stanowisku, że ubezpieczony nie wykazał, by J. M. (1) i C. K. (1) łączył stosunek pracy.

W ocenie Sądu stanowisko organy rentowego okazało się zasadne.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe w postaci dowodu zeznań wnioskodawcy, świadków a także dowodów z dokumentów nie dało podstaw do ustalenia, że wnioskodawca pozostawał w stosunku pracy na podstawie umowy o pracę. Sąd powtórzył postępowanie dowodowe w zakresie osobowych źródeł dowodowych. Przy czym wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika cofnął dowód z zeznań świadków K. i S..

Sąd nie dał wiary wnioskodawcy, że w okresie od 1 lipca do 7 sierpnia 2004 r był zatrudniony u C. K. (1) na podstawie umowy o pracę. Jego zeznania nie są spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Nadto nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach świadków.

W treści swoich zeznań wnioskodawca podaje, że został zatrudniony na około półtora miesiąca przed wypadkiem – w czerwcu, w połowie czerwca, gdy tymczasem żąda ustalenia okresu ubezpieczenia od 1 lipca do 7 sierpnia. W toku postepowania cywilnego o odszkodowanie wnioskodawca załączył pismo, z którego wynikało, że podjął pracę na początku sierpnia (k. 89 załączonych akt). Zatem istnieją rozbieżności nawet co do momentu zawarcia ewentualnej umowy. Istnieją także rozbieżności co do wysokości wynagrodzenia: raz bowiem podaje, że było to 20 zł na godzinę, raz że 18 zł, tygodniowo 500 zł (zatem 2000 zł miesięcznie – 4x500 zł), natomiast z jego pisemnego oświadczenia, złożonego przed ZUS wynikało, że było to 25 zł na godzinę i 5000 zł miesięcznie.

Wnioskodawca nie przedstawił żadnego dokumentu, który potwierdzałby zawarcie umowy o pracę. /dowodu osobistego, legitymacji ubezpieczeniowej, umowy o pracę/. Wnioskodawca nie został zarejestrowany jako pracownik, nie były odprowadzane składki. Brak także dowodu na wypłatę wynagrodzenia, bowiem wnioskodawca nie rozliczał się z ewentualnego dodatkowego wynagrodzenia z urzędem skarbowym.

Wnioskodawca w żaden sposób nie wskazywał, w jaki sposób doszło do rozwiązania stosunku pracy.

Zaliczenie nieudokumentowanych spornych okresów składkowych z przebiegu ubezpieczenia do stażu ubezpieczeniowego na podstawie zeznań świadków lub przesłuchania strony zainteresowanej jest dopuszczalne tylko w przypadkach nie budzących żadnych wątpliwości co do spójnego i precyzyjnego - rodzajowego oraz czasowego potwierdzenia się udowadnianych okoliczności. W razie przeprowadzenia w zasadzie wyłącznie dowodów z zeznań świadków, nie mogą one, choćby ze względu na znaczny upływ czasu, stanowić wystarczająco pewnego źródła dla rekonstrukcji faktów o rodzaju zatrudnienia, warunkach pracy i płacy oraz pozostałych niezbędnych okoliczności, w szczególności, gdy dotychczas przedłożone dokumenty tego nie potwierdzają./tak SA w Białymstoku z dnia 24 lutego 2016 r, III AUa 940/15/

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie inicjatywy dowodowej wnioskodawcy, który był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Świadek M. P. (3) podała, że wnioskodawca pracował z jej mężem, ale nie znała nawet nazwiska pracodawcy, nie była w stanie sprecyzować roku tej pracy, okresu pracy, nie wiedziała, czy miał podpisaną umowę, nie była w miejscu świadczenia pracy, nie wiedziała, czym wnioskodawca miał się zajmować, nie wiedziała, czy S. K. (1) pracował na budowie.

Zatem zeznania tego świadka są nieprzydatne do ustalenia czy wnioskodawca w konkretnym czasie pozostawał w stosunku pracy.

Także zeznania świadków H. P. (1), R. C. (1), M. S. (2) nie potwierdzają, że wnioskodawca był zatrudniony w konkretnym okresie na podstawie umowy o pracę. Osoby te nie kojarzyły wnioskodawcy z budowy jako pracownika, nie wiedziały jakie czynności wykonywał, oraz że miał miejsce jakikolwiek wypadek na budowie, nie kojarzyli także S. K. (1), który według wnioskodawcy miał także pracować na tej budowie.

Sąd nie czynił ustaleń na podstawie dowodu z zeznań świadka K., albowiem w tym zakresie wniosek dowodowy został cofnięty, a poprzednio złożone zeznania zostały objęte zniesionym postępowaniem. Na marginesie tylko należy podnieść, że także z zeznań świadka S. K. nie wynikało by wnioskodawca był zatrudniony w warunkach umowy o pracę. Co prawda świadek wskazał, że widział umowę o pracę wnioskodawcy, nie precyzuje jednak kiedy, pamiętał nawet stawkę wynagrodzenia – 20 zł, przy czym nawet wnioskodawca nie był pewien co do wysokości tej stawki – bowiem sam podawał, że być może było to 18 zł, a nawet 25 zł . Nadto S. K. nie był pracodawcą świadka, a zatrudniać miał go do pomocy wnioskodawca. Z zeznań świadka nie wynika podporządkowany sposób wykonywania czynności przez wnioskodawcę. Należy zwrócić też uwagę, że żaden z zarejestrowanych świadków nie kojarzył S. K. z budowy, a także nie wiedziała o jego pracy na budowie świadek P..

Także przedstawiony protokół powypadkowy nie stanowi, w ocenie Sądu podstawy do uznania, że wnioskodawca pozostawał w stosunku pracy w spornym okresie.

Protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, zawiera jedynie nadruk „ Zakład (...) ul. (...).”

Protokół wypełniony jest pismem ręcznym (częściowo ubezpieczonego, np. dot. danych pracodawcy, ale brak jest nr NIP, REGON), różnymi charakterami pisma, różnym kolorem tuszu, zawiera poprawki pisma ręcznego , np. co do numeru protokołu, daty zgłoszenia wypadku (data zgłoszenia wypadku została dopisana przez ubezpieczonego), zawiera dopisywane dane świadków innym charakterem pisma, inny jest charakter pisma osoby wskazywanej jako sporządzającej protokół (członek zespołu powypadkowego J. M. (2)) i inny jest charakter pisma, którym wypełniona jest treść dokumentu, co nie daje możliwości ustalenia, kto i kiedy faktycznie sporządzał pismo i kto oraz kiedy się pod nim podpisał.

Protokół nie zawiera podpisu pracodawcy.

Brak jest nazwiska przedstawiciela pracowników w zespole powypadkowym (innym charakterem pisma są wypisani S. Z. (1), M. P. (1), S. K. (1)). Natomiast na końcu protokołu wskazane jest nazwisko P. W..

Wskazano w zakresie ustalenia okoliczności wypadku, że: J. M. (3) jest zatrudniony u C. K. (1), w charakterze pracownika ogólno – budowlanego od dnia…. (nie wskazano daty, co nie daje możliwości ustalenia daty początkowej zatrudnienia), na zasadzie umowy o pracę. W dniu 7 sierpnia 2004 r podjął prace o godz. 7.00, ok. godz. 13.00 wykonywał pracę zbrojenia komina, prace na wysokości, by wykonywać prace wszedł na żelazny stół, który służył za rusztowanie, stół przewrócił się a poszkodowany upadł na plecy z wysokości ok. 2 m, tracąc przytomność, po odzyskaniu przytomności poszkodowany pracownik czuł się bardzo źle, liczne stłuczenia ciała. Należy zwrócić uwagę, że w treści zeznań świadków M. P. i S. K. pojawia się nieco odmienna wersja wypadku – jako upadek z drabiny). Przy czym świadkowie ci zeznali, że nie byli bezpośrednio świadkami wypadku, a M. P. w ogóle nie była na budowie, zatem budzi wątpliwość fakt, że M. P. widnieje na protokole, jako świadek poszczególnych ustaleń czynionych w tym protokole.

Świadkami zdarzenia byli koledzy z pracy :P.P i W. P.. W tym samym dniu poszkodowany pracownik zgłosił zdarzenie kier. Zakładu pracy.

Pod treścią tych ustaleń są podpisy – różnymi charakterami pisma: wnioskodawcy, J. M. (2), M. P. (1), S. K. (1) (do nazwisk są dopisane innym charakterem pisma adresy).

Jako przyczyny wypadku wskazano zaniedbane pracodawcy. Stwierdzono stosowanie niezgodnego z przepisami BHP podwyższeń pracowników. Nie stwierdzono, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, oraz stanu nietrzeźwości albo użycia środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką.

Jako skutki wypadku wymieniono złamanie 7 żeber, liczne stłuczenia całego ciała. Podano, że zdarzenie nastąpiło podczas wykonywania czynności pracowniczych.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką oraz M. P. –P..

W zaleceniach profilaktycznych wskazano : zespół powypadkowy zobowiązał pracodawcę do stosowania właściwego z zasadami BHP sprzętu pomoc.

Powyższe stwierdzenia zostały podpisane nazwiskiem J. M. (2) (BHP) oraz parafką, parafką ubezpieczonego, wskazano także dane świadków: (inny charakter pisma) W. S., S. Z., M. P. – P..

Jako członek zespołu powypadkowego został podpisany W. P., brak jest drugiego nazwiska ( zatem odmiennie niż na pierwszej stronie protokołu).

W punkcie dotyczącym przeszkód lub trudności, które uniemożliwiły sporządzenie protokołu w terminie 14 dni są nazwiska J. M. (2), jako świadkowie są wymienieni: W. S. (nazwisko nieczytelne), Z. S., K. S..

Wobec licznych poprawek i rozbieżności oraz braku podpisu pracodawcy, przedstawiony protokół nie może stanowić dowodu na to, że w spornym okresie wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę.

Także poczynione ustalenia przez Sąd w sprawie I C 1256/13 co do pozostawania wnioskodawcy w stosunku pracy nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, bowiem Sąd nie jest związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku. Przedmiotem prawomocności materialnej, wynikającej z art. 365 kpc, jest bowiem ostateczny rezultat rozstrzygnięcia (oddalenie powództwa w tym przypadku), a nie przesłanki, które do niego doprowadziły. /tak SN w wyroku z dnia z dnia 24 stycznia 2017 r. ,V CSK 164/16 LEX nr 2242161/

Na marginesie, nawet gdyby przyjąć, że wnioskodawca jakieś czynności wykonywał na rzecz C. K., to brak dowodu na to, że wykonywał te czynności w warunkach umowy o pracę. Sam wnioskodawca wskazywał, że brak było stałego nadzoru ze strony C. K., którego nie było cały czas na budowie, nadto miał go kontrolować pracownik, który nie był zatrudniony przez C. K.. Także to, że mógł powierzyć wykonywane czynności do wykonania innej osobie (S. K.) powoduje, że nie miał obowiązku świadczenia pracy osobiście, co dyskwalifikuje dany stosunek jako umowę o pracę.

Nadto wnioskodawca ubiegając się w przeszłości o podwyższenie świadczenia emerytalnego nie wskazywał na ten okres zatrudnienia, nie wykazał, by kiedykolwiek występował z żądaniem ustalenia stosunku pracy czy o wydanie świadectwa pracy.

Zatem brak jest wiarygodnych dowodów na to, że ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy w okresie 1 lipca 2004 – 7 sierpnia 2004 r.

Powyższą argumentację podzielił Sąd Apelacyjny w Łodzi, rozpoznając po raz pierwszy apelację wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

O kosztach pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie rozporządzenia MS z dnia 3.10.2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu /Dz. U. z 2016 r poz. 1714/, ze zmianami wynikającymi z rozporządzenia MS z dnia 20.09.2017 r zmieniającym rozporządzenie w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu/Dz.U z 2017 poz. 1796/ i § 2 tego rozporządzenia, przyjmującym stawkę 90 zł w sprawach dotyczących podlegania ubezpieczeniom społecznym; za wszystkie instancje, mając na względzie § 22 rozporządzenia, albowiem ostateczne rozstrzygnięcia sądów zapadły pod rządem tego rozporządzenia. Sąd uwzględnił koszty na podstawie:

- za I instancję – § 2, § 3, § 4 ust. 1, 2,3, § 15 ust. 2 (90 zł plus 23 % VAT)

- za postępowanie apelacyjne -§ 16 ust. 1 pkt. 2 w zw. Z § 2, § 3, § 4 ust. 1, 2,3, § 15 ust. 2 (120 zł plus 23 % VAT)

- za postępowanie kasacyjne - § 16 ust. 4 pkt. 1 w zw. Z § 2, § 3, § 4 ust. 1, 2,3, § 15 ust. 2 (120 zł plus 23 % VAT).

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania stawek wynikających z rozporządzenia z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015 r , albowiem wyrok TK z dnia 23.04.2020 roku w sprawie SK 66/19, nie dotyczy rozporządzenia MS z dnia 3.10.2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Wyrok TK spowodował utratę mocy obowiązującej wyłącznie przepisu poddanego kontroli konstytucyjnej, tj. § 4 ust. 1 rozporządzenia z 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Sąd nie orzekał na podstawie cytowanego rozporządzenia.

O kosztach kuratora, którym był radca prawny, Sąd orzekł na podstawie § 1 ust. 3 rozporządzenia MS w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9.03.2018 r (Dz.U. z 2018 poz. 536) w zw. Z § 9 ust. 2 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych. /Dz.U. z 2015 r poz. 1804 ze zm./, uwzględniając podatek VAT , mając na względzie uchwałę SN z dnia 21.01.2022 roku, III CZP 37/22, LEX nr 3289684.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy - przez PI