Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2020 r. powód M. P. (1) wniósł pozew przeciwko pozwanemu Zakładom (...) S.A. w Ł. o zasądzenie kwot:

1.  9.176,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

2.  232.898,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia
15 września 2018 r. do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że łączył go ze stroną pozwaną kontrakt menedżerski, zawarty w dniu 30 maja 2016 r. Na żądanie pozwu składają się odsetki za opóźnienie w wypłacie należności oraz nieuiszczone przez pozwanego na jego rzecz należności za świadczone usługi:

- w okresie pierwszego 12-miesięcznego okresu obowiązywania kontraktu (od 01.08.2016 r. do 31.07.2017 r.) – tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie premii rocznej, w łącznej kwocie 9.176,17 zł,

- w okresie drugiego 12-miesięcznego okresu obowiązywania kontraktu (od 01.08.2017 r. do 1.07.2018 r.) w kwocie 223.722 zł tytułem premii (stanowiącej 1% z kwoty 22.372.249 zł osiągniętej marży pierwszej).

Powód przedstawił własne wyliczenia oparte o załączone do pozwu zestawienia danych sprzedażowych za okres od 08-2017 do 07-2018 (k. 65-193), dotyczące wysokości marży pierwszej osiągniętej w okresie drugiego 12 – miesięcznego okresu obowiązywania kontraktu (od 01.08.2017 r. do 1.07.2018 r.), wskazując, że wskazany w §10 ust.3 umowy próg marży pierwszej za ten okres, określony na poziomie 21.800.000 zł został osiągnięty, bowiem wyniósł on 22.372.249 zł (suma poziomów marż za poszczególne miesiące tego okresu).

(pozew k. 4-11)

Wyrokiem zaocznym z dnia 30 października 2020 roku, wydanym przez Sąd Okręgowy w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II C 1874/20, powództwo zostało uwzględnione w całości.

(wyrok k. 198)

Pozwany zaskarżył wyrok zaoczny w całości. W sprzeciwie wniósł o uchylenie wyroku zaocznego oraz oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana spółka potwierdziła fakt nabycia przez powoda prawa do premii (M1) za pierwsze 12 miesięcy (od 01.08.2016 r. do 31.07.2017 r.), zaprzeczając, aby wypłata premii nastąpiła z uchybieniem terminu. Podniosła, że przesunięcie terminu wypłaty premii nastąpiło na prośbę samego powoda, umotywowaną jego sytuacją osobistą, związaną z toczącym się procesem rozwodowym i postępowaniem o podział majątku; powodowi zależało na tym, aby ta pozycja dochodu nie została ujęta w jego zeznaniu podatkowym za 2017 rok. Z związku tym, strony ustaliły, że wypłata premii nastąpi w 8 ratach. Wypłaty następowały stosownie do składanych przez powoda rachunków.

W zakresie żądania zapłaty premii (M1) za kolejne 12 miesięcy (od 01.08.2017 r. do 31.07.2018r.) strona pozwana zanegowała zasadność pozwu wskazując, że w tym okresie marża pierwsza nie osiągnęła minimalnej wysokości określonej w § 10 ust. 3 lit. a kontraktu (tj. kwoty 21.800.000 zł); wyniosła 21.733.310 zł. Pozwany wyjaśnił, że powoływana przez powoda wysokość poziomów marż za poszczególne miesiące okresu od 08-2017 do 07-2018 nie była ostateczna, załączone do pozwu zestawienia danych sprzedażowych były wykonywane na bieżąco i nie obejmowały elementów rozliczanych w późniejszym czasie, m.in. zużytej w technologii wody. Poza tym na wysokość marży pierwszej wpływają także inne czynniki, które są rozliczane rocznie: tzw. „bonusy” (upusty dla klientów za osiągnięcie określonego poziomu sprzedaży, udzielane na podstawie faktur korygujących po zakończeniu okresu rozliczeniowego). Strona pozwana wskazała, że przekazała powodowi informację o wysokości marży pierwszej za okres od 08-2017 do 07-2018, zarówno na piśmie, jak i ustnie przez swój zarząd oraz udzieliła wyjaśnień na temat wysokości składników powodujących obniżenie wysokości marży pierwszej w stosunku do sumy raportów miesięcznych. Powód przyjął te informacje, nie zgłaszał do nich zastrzeżeń oraz nie zgłaszał jakichkolwiek roszczeń o wypłatę.

(sprzeciw od wyroku zaocznego k. 233-234)

W piśmie z dnia 15 lipca 2021 roku pozwana spółka złożyła wniosek restytucyjny w trybie art. 388 § 1 k.p.c. W uzasadnieniu wywiodła, że powód w drodze egzekucji komorniczej wyegzekwował kwotę 323.783,42 zł, w tym kwotę 291.307,35 zł z tytułu należności głównej, odsetek oraz kosztów procesu.

(pismo k. 331)

W piśmie z dnia 17 maja 2022 roku strona pozwana wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym: opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego, kwoty 10.800 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów postępowania zażaleniowego zgodnie z postanowieniem Sądu Apelacyjnego wydanym w sprawie o sygn. akt I ACz 155/21.

(pismo k. 407-410)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2016 r. pomiędzy Zakładami (...) S.A. w Ł. a M. P. (1), został zawarty kontrakt menedżerski, na podstawie którego spółka powierzyła powodowi funkcję dyrektora sprzedaży, w tym obowiązki wynikające z zaleceń raportu audytu przeprowadzonego przez (...) Spółkę z o.o. w L. z dnia 21 kwietnia 2016 r., polegające (zgodnie z § 2 ust. 3 lit. a-e umowy) na:

⚫

zapewnieniu marżowości Grupy (...) w zakresie marży pierwszej na poziomie 21.800.000 zł w ciągu 2 lat od daty zawarcia umowy,

⚫

prowadzeniu działań zmierzających do rozwoju (...), sprzedaży w systemie (...)oraz eksportu,

⚫

wdrożeniu nowej struktury sprzedażowej będącej wynikiem raportu,

⚫

przygotowanie i wdrożenie standardów pracy i narzędzi w obszarze sprzedaży, zgodnie z rekomendacjami zawartymi w raporcie,

⚫

współdziałaniu z Dyrektorem Marketingu i Działem B+R przy optymalizacji asortymentu (dla aktualnych i nowych produktów).

Strony ustaliły, że z tytułu wykonywania obowiązków wynikających z kontraktu M. P. (1) przysługiwać będzie wynagrodzenie podstawowe w wysokości 20.400 zł brutto miesięcznie (§10 ust. 1 umowy), które będzie płatne do 10-go dnia miesiąca następującego po miesiącu wykonywania obowiązków, na podstawie złożonego przez pozwanego rachunku (§10 ust. 2 umowy).

Nadto pozwana spółka zobowiązała się (na podstawie § 10 ust. 3 umowy) wypłacać powodowi - niezależnie od wynagrodzenia podstawowego - premię uzależnioną od osiągnięcia poziomu marżowości wyrobów i towarów Grupy (...) w zakresie marży pierwszej w wysokości:

⚫

za osiągnięcie marży pierwszej w wysokości co najmniej 21.800.000 zł – premia w wysokości 1% marży pierwszej,

⚫

za osiągnięcie marży pierwszej w wysokości co najmniej 23.780.000 zł – premia w wysokości 1,25% marży pierwszej,

⚫

za osiągnięcie marży pierwszej w wysokości co najmniej 25.000.000 zł – premia w wysokości 1,5% marży pierwszej.

Premia miała być wypłacana w terminie 45 dni od dnia upływu każdych 12 miesięcy obowiązywania umowy (§10 ust. 4 umowy).

W § 2 ust. 4 umowy okreśłono, że przez marżę pierwszą (M1) strony rozumieją wartość sprzedaży wyrobów i towarów Grupy (...) pomniejszoną o koszt zużytych materiałów, akcyzy i kosztów zakupu towarów.

M. P. (1) zobowiązał się wykonywać powierzone mu w kontrakcie obowiązki z dołożeniem należytej staranności wynikającej z zawodowego charakteru działalności, zgodnie z obowiązującym prawem, postanowieniami przepisów wewnętrznych obowiązujących w spółce i postanowieniami kontraktu (§ 1 ust. 1 umowy), pod rygorem odpowiedzialności wobec spółki za szkodę przy braku zachowania należytej staranności (§ 6 ust. 1 umowy).

Ustalono, że powód rozpocznie wykonywanie obowiązków wynikających z umowy najpóźniej z upływem trzech miesięcy licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po zawarciu umowy (w § 2 ust. 1 umowy), natomiast kontrakt obowiązywać będzie od dnia rozpoczęcia przez powoda obowiązków wynikających z umowy (§ 20 ust. 1 umowy). Zastrzeżono obowiązek pisemnego potwierdzenia przez strony daty rozpoczęcia wykonywania obowiązków przez powoda (§ 20 ust.2 umowy).

Zakres obowiązywania kontraktu ustalono na dwa lata od dnia rozpoczęcia wykonywania obowiązków z zastrzeżeniem, że strony mogą – na miesiąc przed rozwiązaniem umowy – przystąpić do uzgodnienia obowiązywania umowy na kolejny okres (§ 10 ust. 3 umowy).

(kontrakt menadżerski z dnia 30-05-2016 k. 41-54)

Kontrakt menedżerski z dnia 30 maja 2016 r. był negocjowany z Zakładami (...) S.A. przez firmę headhunterską (...), która wykonała dla strony pozwanej projekt rozwoju sprzedaży i zaproponowała, aby projekt sprzedażowy realizował M. P. (1). Kontrakt był negocjowany przez kilka miesięcy. Negocjacjom podlegały także zasady naliczania marży pierwszej.

Przyjęte ostatecznie przez spółki zasady naliczania marży funkcjonowały już w pozwanej spółce, były stosowane powszechnie – stanowiły narzędzie, które dawało pełny obraz zysków. Wyliczając marżę pierwszą uwzględniano wszystkie przychody, pomniejszone o takie elementy jak akcyza odprowadzana do Skarbu Państwa, bonusy, które stanowiły element przychodu (nie dochodu). Bonusy dzieliły się na dwa rodzaje – warunkowe i bezwarunkowe. Bonusy bezwarunkowe były wliczane w fakturę, a bonusy warunkowe były z góry doliczane do wartości sprzedaży, po czym w momencie gdy klient naliczył ten bonus, trzeba było go do klienta przesłać. Miernikiem była wartość sprzedaży. Wypłaty bonusów miały roczny charakter, nie można ich było ująć w poszczególnym zestawieniu miesięcznym – liczono je na koniec roku obrachunkowego. Ponieważ rok obrachunkowy spółki nie pokrywał się z rokiem rozliczeniowym powoda, znajdowało to odzwierciedlone na arkuszu rozliczeniowym, który był przedstawiony powodowi na koniec okresu rozliczeniowego. Bonusy pomniejszyły wartości sprzedaży. Powód wiedział o bonusach, znał ten mechanizm, akceptował go i nie zgłaszał co niego żadnych uwag.

(zeznania powoda e-prot. czas 00:08:13 k. 400v.; zeznania S. S. (1) e-prot. czas 00:55:58-01:01:50 k. 402-402v, 01:15:01 k. 403)

Bonusy były rozliczane na podstawie faktur korygujących i zmniejszały wartość sprzedaży.

(zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:01:50 k. 402v.)

W pozwanej spółce bonusy, które były naliczane w momencie wykonania określonego poziomu sprzedaży (czyli kwartalnie, półrocznie). Wówczas do faktur sprzedażowych były wystawiane faktury korygujące ceny sprzedaży o bonus i wtedy zmniejszała się automatycznie wartość sprzedaży za dany okres. Zdarzało się także, że fakturę bonusową wystawiał dział sprzedażowy i ona była odrębnym dokumentem księgowanym na zmniejszenie wartości sprzedanych wyrobów w danym okresie. Mechanizm ten powodował zmniejszenie przychodów.

Kalkulacja ceny dla klienta uwzględniała, że bonus trzeba będzie wypłacić, dlatego cena była o kilka procent wyższa. Bonusy tego rodzaju były naliczane od wielkości obrotu z danym odbiorcą. Jeśli bonusy nie były widoczne od razu na fakturach, rozliczano je proporcjonalnie.

(zeznania K. K. e-prot. czas 02:07:43-02:09:26 k. 404v., 02:14:24 k. 405; raporty k. 65-193)

Koszty wytworzenia produktu w pozwanej spółce obejmują m.in. koszty zakupu surowców i komponentów. Do procesu technologicznego strona pozwana używa wody wodociagowej, która zostaje oczyszczona w procesie tzw. odwróconej osmozy. W ten sposób powstaje woda demineralizowana, która może być poddana drugiemu procesowi na kolumnach jonitowych i wówczas jest sprzedawana na rynku. Do produkcji płynów normalnych stosowana jest woda z osmozy, która musi być wyprodukowana. Przy produkcji wody demineralizowanej powstają ścieki. Kosztami zużycia wody Zakład (...) obciąża spółkę na podstawie faktur, które są wystawiane kwartalnie. Tworząc kalkulacje spółka uwzględnia średni stan zużycia wody za poprzedni okres rozliczeniowy.

Miesięczne zestawienia tabelaryczne nie obejmują rzeczywistego kosztu zużycia wody, który jest dodawany raz w roku. Kalkulacje i raporty przygotowuje Dział Finansowy spółki, a rozliczeń dokonuje księgowość. Kalkulacje te zakładają prognozowany koszt produktu, natomiast rzeczywisty koszt produkcji obrazuje miesięczne rozliczenie produkcji. Marża liczona jest na podstawie dokumentów księgowych, a kalkulacja nie jest takim dokumentem; tabele nie są dokumentami księgowymi, nie dokumentują wszystkich rzeczywistych kosztów produkcji.

W kalkulacjach ofertowych był przewidziany koszt wody, ale była to wartość jedynie prognozowana. Dział Finansowy przygotowywał kalkulację, która przedstawiała, jakie będą prawdopodobne koszty wytworzenia produktu. Koszty zużycia wody stanowią koszt wytworzenia surowca (wody zdemineralizowanej), który jest odejmowany od kosztów przychodu. Koszty te są rozliczane jednorazowo w całym roku obrachunkowym. Z tych też względów, dla potrzeb kontraktu koszty zużycia wody były wyliczone osobno, po upływie każdego z 12 miesięcy. Strona pozwana, licząc marżę na potrzeby ustalenia wysokości premii dla powoda za okres od 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r, ujęła w raportach miesięcznych koszty zużycia wody za cztery kwartały. Koszty te dział księgowy strony pozwanej zarachował na koniec lipca 2017 r. Powód znał te wyliczenia i akceptował je.

(zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:03:07-01:09:53, 01:15:01 k. 402v.-403, 01:32:03 k. 403v.; kalkulacje k. 350-352)

Rok obrotowy w pozwanej spółce trwa od 1 kwietnia do 31 marca. Zakończenie roku obrachunkowego wymaga wprowadzenia wszystkich faktur, oraz korekt sprzedażowych związanych ze zwrotami posezonowymi. Potrzebne jest do tego zebranie wszystkich faktur. Faktury ze (...) przychodziły w okresach 2-4-6 miesięcznych. Przy kalkulacji do tworzenia oferty pozwana spółka przygotowuje ceny prognozowane na dany okres, koszty poniesione do tej pory lub przewidywane koszty produkcji. Rzeczywiste zużycie materiałów (poza wodą) jest widoczne po kilku dniach.

(zeznania K. K. e-prot. czas 02:09:26 k. 404v., 02:19:20, 02:32:31 k. 405)

M. P. (1) przystąpił do realizowania zadań powierzonych mu w kontrakcie w dniu 1 sierpnia 2016 r.

(okoliczność bezsporna)

Okres pierwszych 12 miesięcy obowiązywania kontraktu z dnia 30 maja 2016 r. (trwający od dnia 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r.), upłynął z dniem
31 lipca 2017 r. Za ten okres został osiągnięty próg marży pierwszej, wynoszący 21.800 zł. Marża wyniosła 23.552.943 zł.

(bezsporne; zestawienie - wyliczenie poziomu marży „M1” za okres od dnia 1 sierpnia 2017 r. do 31 lipca 20178 r. k. 243)

W dniu 14 września 2017 r. powód wysłał do S. S. (1) maila, w którym zawarł prośbę o potwierdzenie wyniku marży za okres od 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r. w wysokości 23.864.749 zł.

(wydruk maila k. 349v.)

Termin wypłaty premii a okres pierwszych 12 miesięcy obowiązywania kontraktu z dnia 30 maja 2016 r. (od dnia 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r.), upłynął w dniu 14 września 2017 r. (po upływie 45 dni od 31 lipca 2017 r.).

(bezsporne)

Spółka była przygotowana do wypłacenia premii za okres od 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r. Wysokość premii została wyliczona przed upływem terminu do jej wypłaty i została zaakceptowana przez powoda.

Wyliczenie poziomu premii M1 za okres pierwszych 12 miesięcy obowiązywania kontraktu zostało powodowi przedstawione w formie dokumentu (zestawienia) podczas spotkania z prezesem zarządu pozwanej spółki S. S. (1)we wrześniu 2017 r. Jako podstawę wyliczenia premii przyjęto kwotę 23.864.749 zł (1% M1), w skład której wchodziły bonusy w kwocie 311.806 zł. Podczas tego spotkania powód powiedział S. S. (2), że jest w trakcie rozwodu i nie chce, aby premia za wskazany okres została ujęta w PIT za 2017 rok, ponieważ wówczas podlegałaby podziałowi majątku. Strony wówczas uzgodniły, że do czasu zakończenia sprawy rozwodowej, powód nie będzie wystawiał rachunków za wykonaną usługę, a pozwany nie będzie wypłacał mu wynagrodzenia. Strony ustaliły, że wypłata premii nastąpi w ratach.

Na zestawieniu stanowiącym wyliczenie premii, otrzymanym od prezesa, powód poczynił własnoręcznie adnotacje, m.in.: „235.529,43” (co miało oznaczać wysokość premii), „8 rachunków do lipca” (co miało oznaczać 8 rachunków wystawionych do lipca), „80.000  155.529,43 do rozliczenia” (różnica 235.000 zł – 80.000 zł), „dziś 5 rachunków”, „50.000  185.529,43 do rozliczenia” (tzn. kwota 185.529,43 zł – pozostałe do zapłaty).

(zestawienie powoda zatytułowane „wyliczenie poziomu M1 za okres dnia 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r.” k. 40/244; zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:12:58-01:15:01 k. 402v.-403, 01:27:02 k. 403v.; zeznania powoda e-prot. czas 00:49:00 k. 402)

Podczas rozmowy powoda z S. S. (2) we wrześniu 2017 r. nie było mowy o odsetkach za opóźnienie. Wskazany sposób rozliczeń między stronami nastąpił na prośbę powoda, na co strona pozwana przystała. Premie pozostałych pracowników zostały wypłacone zgodnie z umowami.

(zeznania S. S. (1) e-prot. 01:15:01 k. 403; zeznania powoda e-prot. 00:29:01 k. 401)

S. S. (1) przekazał do działu księgowości, że wypłata prowizji dla powoda zostaje wstrzymana do stycznia 2018 r.

(zeznania K. K. e-prot. czas 02:19:20 k. 405)

W dniu 25 października 2017 r. powód wysłał do S. S. (1) maila, w którym oświadczył, że zgadza się co do wyniku marży w kwocie 23.864.749 zł oraz nie rozumie kolumny bonusy w kwocie 311.806 zł, która ma obniżyć marżę M1.

(wydruk maila k. 349)

Powód w 2018 r. wystawił 8 rachunków na łączną kwotę 235.529 zł tytułem częściowego rozliczenia umowy z dnia 30 maja 2016 r., w tym: 7 rachunków na kwotę 10.000 zł (rachunki z dnia: 16-01-2018, 07-02-2018, 02-03-2018, 29-03-2018,25-04-2018,25-05-2018,27-06-2018) oraz rachunek na kwotę 85.529 zł z dnia 13-07-2018 i rachunek na kwotę 80.000 zł dnia 19-07-2018 r. Rachunki były wystawiane regularnie, co miesiąc.

(rachunki 238-242; zeznania powoda e-prot. czas 00:04:10-00:06:17 k. 400v.; zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:47:42 k. 404)

Pozwana wypłaciła powodowi premię w łącznej wysokości 160.616,75 zł za pierwszy 12-miesięczny okres obowiązywania kontraktu z dnia 30 maja 2016 r. (za okres od 1 sierpnia 2016 r. do 31 lipca 2017 r.) w 8 częściach:

1.  w dniu 30 sierpnia 2018 r. – kwotę 53.400 zł,

2.  w dniu 3 sierpnia 2018 r. – kwotę 57.090,39 zł,

3.  w dniu 13 lipca 2018 r. – kwotę 13.350 zł,

4.  w dniu 10 maja 2018 r. – 8.075 kwotę zł,

5.  w dniu 6 kwietnia 2018 r. – kwotę 7.165 zł,

6.  w dniu 9 marca 2018 r. – kwotę 7.165,34 zł,

7.  w dniu 14 lutego 2018 r. – kwotę 7.175,34 zł,

8.  w dniu 23 stycznia 2018 r. – kwotę 7.185,34 zł.

(dowody wpłat k. 32-39)

We wrześniu 2017 r. pozwana spółka znajdowała się w bardzo dobrej kondycji finansowej. Wszyscy pracownicy tej spółki, których wynagrodzenia były liczone od marży, otrzymali wypracowane prowizje. Wypłaty były zgodne z zawartymi umowami. Wynagrodzenia były wypłacane pracownikom regularnie. Dla wszystkich pracowników marża pierwsza była liczona na takich samych zasadach.

(zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:15:01 k. 403)

Drugi 12-miesięczny okres obowiązywania kontraktu trwał od dnia 1 sierpnia 2017 r. do 31 lipca 2018 r. Za ten okres została wypracowana marża pierwsza w wysokości 21.733.310 zł, Nie został osiągnięty próg marży pierwszej na poziomie 21.800.000 zł, określony w § 10 ust. 3 umowy.

(zestawienie -wyliczenie poziomu M1 za okres dnia 1 sierpnia 2017 r. do 31 lipca 20178 r. k. 243)

Kontrakt z dnia 30 maja 2016 r., zawarty na 2 lata, przestał obowiązywać z dniem 31 lipca 2018 r. (powód przystąpił do realizowania zadań powierzonych mu w tym kontrakcie w dniu 1 sierpnia 2016 r.)

(bezsporne)

Spólka pozytywnie oceniała prace powoda, jego pozycja w spółce była mocna. Strony pozostawały w dobrych relacjach i podjęły dalszą współpracę.

(zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:19:44 k. 403; zeznania K. K. e-prot. czas 02:25: 53 k. 405)

W dniu 1 sierpnia 2018 r. Zakłady (...) S.A. w Ł. zawarły z kontrakt menadżerski M. P. (1) jako wspólnikiem spółki cywilnej (...) S. K. i M. P. (1) z siedzibą P., powierzając mu obowiązki Dyrektora Handlowego.

Strony ustaliły, że z tytułu wykonywania obowiązków wynikających z kontraktu M. P. (1) przysługiwać będzie wynagrodzenie podstawowe w wysokości 25.000 zł brutto miesięcznie (§ 9 ust. 1 umowy), które będzie płatne na podany w umowie rachunek bankowy spółki cywilnej (...) w terminie do 10-go dnia miesiąca następującego po miesiącu wykonywania obowiązków, na podstawie złożonej przez pozwanego faktury VAT (§ 9 ust. 2 umowy).

Nadto, pozwana spółka zobowiązała się (na podstawie § 9 ust. 3 umowy) wypłacać powodowi (niezależnie od wynagrodzenia podstawowego) premię uzależnioną od osiągnięcia w okresie od 1 sierpnia 2018 r. do 31 lipca 2019 r. poziomu marżowości wyrobów i towarów Grupy (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§16 ust. 1 umowy). Ustalono, że powód rozpocznie wykonywanie obowiązków wynikających z umowy z dniem 1 sierpnia 2018 r. (§16 ust. 2 umowy).

(kontrakt menadżerski z dnia 01-08-2018 k. 55-63)

Przed podpisaniem kolejnej umowy strony omawiały warunki dalszej współpracy. Uzgodniły, że zasady naliczania prowizji nie zmienią się. Powód przejął płatności za samochód używany do celów służbowych.

(zeznania S. S. (1) e-prot. czas 01:19:44 k. 403)

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2021 r. sygn. AK Km 58/21 Komornik Sadowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi M. P. (2) zakończył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30 października 2021 r. sygn. II C 1874/20 wobec ukończenia egzekucji wskutek wyegzekwowania roszczenia wierzyciela w całości. Suma przekazana wierzycielowi wyniosła łącznie 291.307,35 zł.

(postanowienie komornika k. 332)

Stan faktyczny w istocie nie był sporny – źródłem konfliktu pozostawała interpretacja umowy – jej zapisów dotyczących sposobu obliczania marży pierwszej oraz sposób wypłaty dokonany za okres pierwszego roku obowiązywania kontraktu.

W odniesieniu do sposobu ratalnej wypłaty pierwszej marży Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia S. S. (1) i K. K. w odniesieniu do uzgodnień poczynionych między stronami. Reprezentujący spółkę podnieśli, że wszystko odbyło się na prośbę powoda motywowaną jego sytuacją osobistą. Fakt, że powzięli oni wiedzę o sytuacji osobistej powoda, mimo łączących ich stosunków zawodowych, uprawdopodobnia wyjaśnienia pozwanego. Znamiennym jest, że powód nigdy nie zaprzeczył, aby takie fakty w jego życiu miały miejsce. Fakt istnienia umowy dotyczącej ratalnej wypłaty premii był trudny do udowodnienia – ustalenia zostały parte na zeznaniach. Jednak pozostały materiał dowodowy w istocie to potwierdził – zapisy własnoręczne powoda na dokumencie znajdującym się na k. 40 [244] akt o sposobie wystawiania rachunków comiesięcznych oraz sam fakt ich sporządzania w kolejnych okresach czasu potwierdzają istnienie ustaleń. Wypłaty wynagrodzenia były comiesięczne, nie budziły sporów między stronami. Rachunki powoda opiewają na określone kwoty. Ponadto, stający wyjaśnili, że sytuacja firmy była bardzo dobra. Potwierdzają to obroty spółki. Ponadto, z zeznań wynika, że wszyscy pracownicy otrzymali premie, które wypracowali. Wszyscy otrzymali je w takiej formie, jaka została objęta umowami. Tylko powód otrzymał inną wypłatę. Był to więc przypadek szczególny – co potwierdza, że istniały inne, leżące poza spółką okoliczności.

Zwraca uwagę, że powód nie zaprzeczył, że ustalono ratalną wypłatę premii – w istocie uzasadniał swoje motywy: „zimna kalkulacja”. Nie odniósł się jednak do twierdzeń związanych z rozwodem i podziałem majątku. To – w połączeniu z brakiem dowodów na zawinienie po stronie spółki i wskazaniami na jej dobrą kondycję – czyni wersję przedstawioną przez pozwanego wiarygodną.

Powód złożył materiał dowodowy w postaci maili. Należy jednak zauważyć, że są to maile wyłącznie samego powoda. Nie zostało wyjaśnione, czy i jakie odpowiedzi uzyskał. Poza tym z ich treści wynika, że rozmowy toczyły się wokół wysokości premii – progu, który osiągnęła marża w pierwszym okresie obowiązywania kontraktu. Brak odpowiedzi powoduje, że nie można odtworzyć interakcji, przebiegu rozmów, stanowiska pozwanej spółki. Tymczasem, zeznania strony pozwanej wskazują, że we wrześniu odbyła się rozmowa, którą określono próg marży na pierwszym poziomie i jej ratalną spłatę.

W odniesieniu do drugiego spornego zagadnienia należy wyjaśnić, że sposób określania marży, sposobu jej wyliczenia istniał w spółce zanim powód zawarł umowę i był podstawą do wyliczania premii także dla innych pracowników. W tej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, że w przypadku powoda premia ta miałaby być liczona inaczej.

Taki też sposób liczenia marży został między stronami przyjęty w pierwszym okresie obowiązywania kontraktu. Na k. 40 [244] widać wyraźnie, że wysokość przyjęta jako podstawa wyliczenia premii (w wysokości 1 %), to 23.552.943 zł. Jest to kwota uwzględniająca bonusy w tym okresie czasu, udzielona na łączną kwotę 311.806 zł. Do rozliczeń nie przyjęto kwoty 23.864.749 zł. Fakt, że poniżej powód własnoręcznie oparł własne wyliczenia na tej właśnie kwocie potwierdza, że także on przyjął do wyliczenia marży kwotę uwzględniającą bonusy. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że strony ustaliły, że w dalszym okresie obowiązywania kontraktu, strony dokonają wyliczeń w inny sposób. Co więcej, taki sam zapis figuruje w kolejnej umowie, zawartej na 2018 rok. Jak wskazano na rozprawie, uzgodnienia dotyczące marży pierwszej nie uległy żadnym zmiano także w odniesieniu do kolejnego okresu.

W powyższym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Okolicznością bezsporną pomiędzy stronami był fakt zawarcia dwóch kontraktów menadżerskich: z dnia 30 maja 2016 r. oraz z dnia 1 sierpnia 2018 r. Kontrakt menadżerski jest umową cywilnoprawną, na mocy której przyjmujący zlecenie (menedżer) zobowiązuje się za wynagrodzeniem do wykonywania czynności zarządu przedsiębiorstwem zleceniodawcy (przedsiębiorcy) na jego rachunek i ryzyko, przy czym prowadzi przedsiębiorstwo w imieniu własnym, bądź cudzym. Kontrakt menedżerski jest umową nienazwaną (czyli nieuregulowaną wprost przepisami kodeksu cywilnego), zawartą pomiędzy dwoma równorzędnymi, samodzielnymi podmiotami, do której pomocniczo stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia zgodnie z treścią art. 750 k.c.

Stosownie zaś do treści art. 734 kc przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

Stosownie do art. 56 k.c., czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów.

Natomiast art. 353 ¹ k.c. kształtuje zasadę swobody umów i jej ograniczenia. Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W rozpoznawanej sprawie, aby zapobiec sytuacji, w której powód, mimo prawidłowego i z należytą starannością wykonywania swoich obowiązków, nie mógł, niezależnie od realiów gospodarczych i mniejszej lub większej rentowności zarządzanego przedsiębiorstwa, uzyskać wymaganych umową wyników sprzedażowych, wprowadzono dwa elementy wynagrodzenia: stałe miesięczne - niezależne od wyników oraz dodatkową premię powiązaną z osiąganymi wynikami. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015 r., V CSK 398/14, wskazał, że dopuszczalne jest uzależnienie w umowie wysokości wynagrodzenia menedżera od zysku zarządzanego przez niego oddziału przedsiębiorstwa

W toku postępowania okazało się, że spór w istocie zasadza się na rozumieniu zapisów umowy dotyczących liczenia premii, a precyzyjniej – marży.

W czasie trwania kontraktu menedżerskiego strona pozwana przedstawiała powodowi co miesiąc raporty dokumentujące obrót oraz zysk lub straty spółki – wyniki finansowe wydają się pozostawać poza sporem. Jeżeli natomiast strona powodowa uważała, że przedstawione jej wyniki odbiegają od rzeczywistości, winna wykazać się inicjatywą dowodową. To na powodzie, jako stronie występującej z żądaniem, spoczywał ciężar udowodnienia wysokości swojego roszczenia. Ponadto, jeżeli powód uważał, że poszczególne elementy rozliczeń są nieprawdziwe, winien to oświadczyć. Regulacja zawarta w art. 210 § 2 k.p.c. nakłada na stronę obowiązek składania oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących faktów. Jak wskazano w przepisie, strona jest przy tym obowiązana wyszczególnić fakty, którym zaprzecza. To umożliwia podjęcie obrony i dowodzenie stronie przeciwnej faktów, o których wie, że są one sporne. Powód mógł żądać od spółki udokumentowania poszczególnych kwestii, żądać dokumentów źródłowych. W razie żądania wydania opinii przez biegłego sądowego możliwym było zlecenie biegłemu weryfikacji dokumentów księgowych (gdyby były kwestionowane). W tej sprawie nie zostało zgłoszone jakiekolwiek żądanie, zarzut, czy wniosek dowodowy. Strona pozwana nie mogła przewidywać, które z dokumentów są sporne, czy wymagają dowodzenia wyłącznie na poziomie księgowym (weryfikacji dokumentacji księgowej), czy faktycznym (np. w odniesieniu do ilości czy jakości wykorzystanych produktów). Co więcej, na tych samych dokumentach (raportach) oparto żądanie pozwu, uznając wysokość osiąganych zysków. Dlaczego więc dalsze (pełniejsze – w świetle zeznań dokumenty już ściśle księgowe) miałyby być fałszywe, nie zostało wyjaśnione. Należy podkreślić, że nie zostało wykazane, aby dokumentacja księgowa firmy została negatywnie zweryfikowana przez organy skarbowe administracji, aby zaistniały jakiekolwiek zastrzeżenia do rzetelności prowadzonych ksiąg. Obowiązkom strony wynikającym z art. 210 § 2 k.p.c. odpowiada art. 230 k.p.c. stanowiący o prawie Sądu do oceny materiału dowodowego. W świetle tych regulacji brak było podstaw do negatywnej weryfikacji podanych danych pod względem liczbowym.

W odniesieniu do sposobu obliczania na ich podstawie marży, proces wykazał rozbieżności dotyczące obliczania wyników z uwzględnieniem:

1.  bonusów

2.  kosztów działalności.

Co więcej, wydaje się, że spór wynikł z faktu, że powód dokonał wyliczeń w oparciu o miesięczne raporty. Tymczasem, jak wykazało postępowanie dowodowe, nie obrazowały one pełnej sytuacji dochodowej spółki, a stanowiły wyraz spływających bieżących danych. Tymczasem sam powód zeznał: „Obliczyłem kwotę o raporty miesięczne sprzedaży najpierw są to raporty a potem analitycy obliczają realne koszty” (e-prot. czas 00:08:13 k. 400v.). Nie budzi więc wątpliwości procedura przyjęta w pozwanej spółce: miesięczne raporty uwzględniają bieżące dane, którymi dysponuje firma, w trakcie roku obrotowego spływają dalsze dane związane z kosztami produkcji (np. koszt wody), które rozliczane są w innych okresach czasu, następnie dane podlegają ostatecznej weryfikacji – z uwzględnieniem pełnych informacji za dany okres. Pierwsza część tej procedury opracowywana jest przez dział księgowy, a końcowa – przez dział księgowy. Dopiero dokumentu działu księgowego mają status wiążący – stanowią dokumentację księgową będącą podstawą rozliczeń także spółki z organami finansowymi.

Już z tych względów, powództwo oparte na dokumentach w postaci raportów, który miały charakter wstępny, informacyjny, nie może prawidłowo wykazać wysokości dochodzonego roszczenia.

Wobec charakteru sporu, konieczne jest odwołanie się do interpretacji umowy, której Sąd dokonał w oparciu o art. 65 k.c. Zgodnie z powołanym przepisem, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§1); umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§2).

W rozpoznawanej sprawie jedynym dowodem na okoliczność wzajemnych ustaleń stron co do sposobu rozliczania wynagrodzenia należnego powodowi z tytułu wykonania kontraktu menadżerskiego były zeznania uczestników procesu zawierania umowy. Okazało się, że powód powierzył przygotowanie dokumentów podmiotowi zewnętrznemu. W trakcie zawierania umowy nie prowadzono żadnych precyzyjnych rozmów w przedmiocie marży pierwszej, nie poczyniono żadnych ustaleń – poza tekstem umowy nie ma żadnego innego materiału dowodowego. Powód nie zajmował się tym na etapie negocjacji, czy podpisywania umowy. Brak jest jakichkolwiek wyrazów woli stron w tym zakresie. W imieniu powoda rozmowy prowadził inny podmiot. Tymczasem do umowy przyjęto zasady, które wcześniej obowiązywały w pozwanej spółce.

Gramatyczne brzmienie spornego zapisu umowy to określenie marży jako wartości sprzedaży wyrobów i towarów, pomniejszonej o koszt zużytych materiałów, akcyzy i koszt zakupu towarów.

Pojęcie wartości sprzedaży wskazuje, że chodzi o wynik, jaki udało się osiągnąć w chwili jej podsumowania. Umowa nie posługuje się pojęciem ceny (sumy cen), a pojęciem wartości sprzedaży. Odnosząc się do gramatycznego rozumienia zapisu, udzielenie bonusów jest elementem strategii sprzedaży. W rezultacie ich wprowadzenia klient uzyskuje korzyść w postaci niższych kosztów nabycia, a zysk sprzedającego jest niższy o tą wartość. Fakt, że bonusy tzw. warunkowe były udzielane następczo i uwzględniane w rozliczeniach spółki nie w miesięcznych raportach, a rocznych zestawieniach, nie zmienia faktu, że wpływały na wartość tej sprzedaży – jej ostateczny wynik.

W dalszej części definicji marży pierwszej posłużono się pojęciem kosztu akcyzy (co nie budziło wątpliwości) oraz kosztem zużytych i zakupionych materiałów. To dodatkowo potwierdza, że premia była uzależniona od czystego zysku spółki ze sprzedaży (dochodu).

Podstawą wyliczenia marży miał więc być rzeczywisty zysk spółki; brak jest podstaw do przyjęcia, aby jakiegokolwiek elementy przychodu (nie dochodu) miały być podstawą wyliczenia premii.

Należy dodatkowo podkreślić, że nie był to warunek wypłaty wynagrodzenia w ogóle – wynagrodzenie podstawowe powoda miało charakter stały, miesięczny i niezależny od żadnych czynników. Był to sposób kształtowania dodatku – premii za osiągnięte wyniki. Ich określenie było uzależnione od zysku spółki, który musiał być wyliczony, nie stanowił prostej sumy cen sprzedaży a wymagał uwzględnienia kosztów spółki. Takie ukształtowanie sposobu liczenia marży warunkowało premię od zysku, jaki osiągnęła spółka, czyli rzeczywistych wyników.

Jeżeli w umowie dokonano zapisu, że wartość sprzedaży pomniejszana jest o koszt zużytych i zakupionych do produkcji materiałów, to nie ma podstaw, aby nie uwzględniać głównego wydatku związanego z całą produkcją (woda). Zarzut, że ten element nie został zapisy w umowie, nie może odnieść skutku, skoro umowa w sposób ogólny określiła stronę kosztową.

Ponieważ jednak, zgodnie z § 2 art. 65 k.c., gramatyczne brzmienie zapisów umowy nie powinno być jedynym źródłem interpretacji – wobec braku ustaleń stron na etapie zawierania umowy, Sąd odniósł się do innych okoliczności, które mogły potwierdzić twierdzenia stron.

W tym zakresie należy odwołać się do wcześniejszego (przed spornym okresem) wykonywania umowy. Cenny w tym zakresie był fakt jej obowiązywania przez okres dwóch lat i dokonanie rozliczeń po pierwszym roku. Rozliczenia te zakończyły pierwszy rok obowiązywania kontraktu bez sporu – obie strony uznały go za rozliczony i przystąpiły do dalszej współpracy; powód nie występował na drogę sądową z roszczeniami z tego tytułu. Tymczasem, spółka dokonała wyliczenia marży pierwszej w analogiczny sposób – z uwzględnieniem wszystkich kosztów produkcji oraz udzielonych klientom bonusów.

Podsumowując, na etapie zawierania umowy strony nie objęły swoją świadomością potencjalnego sporu, który mógł wyniknąć na gruncie interpretacji zapisów dotyczących marży – nie poczyniono żadnych ustaleń w tym zakresie. Dlatego interpretację umowy wspiera sposób dotychczasowych rozliczeń prowadzonych przez te same strony (te same osoby) na gruncie takiego samego kontraktu.

Ponadto nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że taki sposób liczenia marży został przyjęty na potrzeby wszystkich umów w całej spółce.

Strona powodowa nie wyjaśniła, z jakiego powodu w kolejnym okresie obowiązywania kontraktu sposób liczenia miałby ulec zmianie.

Przesłuchanie powoda wykazało również, że obliczenia poczynione przez stronę powodową zostały oparte o miesięczne raporty, które nie obrazowały całej bieżącej sytuacji. Jak wykazano na rozprawie, miesięczne wyniki nie mogły obejmować kosztów ponoszonych w innych okresach niż miesięczne. Dopiero po ich poniesieniu możliwa była wsteczna weryfikacja wynika za poszczególne miesiące. Co więcej, umowa przewidywała rozliczenie w okresie, który nie pokrywał się z rokiem obrotowym spółki. Dlatego dla powoda czyniono wyliczenia odrębnie, dokonując specjalnie dodatkowych obrachunków za okres kontraktu. Jeżeli strona powodowa kwestionowała wartość rozliczeń za okresy, które nie pokrywały się z rokiem obrachunkowym, to wymagało to wykazania – powołania dowodu z opinii specjalisty. Taki dowód nie został zgłoszony. Wbrew zarzutom dotyczącym ciężaru dowodu, wysokość żądania strony powodowej winna zostać wykazana przez tę stronę. Strona pozwana przedstawiła swoje rozliczenia. Jeżeli powód ich nie podzielał, winien wykazać ich nieprawidłowość. Rozważania powoda pomijają fakt, że wysokość marży – jako faktu, z którego wywodzony jest skutek prawny – winna zostać przez niego wykazana. W niniejszej sprawie taki dowód nie został skutecznie przeprowadzony. Pozwany skutecznie wzruszył wyliczenia powoda, jako oparte na fragmentarycznych dokumentach miesięcznych, które – jak wykazano – nie obrazowały całej strony kosztowej. W tej sytuacji, powód winien był przeprowadzić postępowanie, które w oparciu o księgi rachunkowe firmy, wykazałoby rzeczywistą wartość marży (wobec sporu o sposób jej liczenia – przynajmniej wariantowo). Na marginesie należy zauważyć, że brak pokrycia okresów umowy z okresem rozliczeniowym spółki wymaga obliczeń dokonanych przez osobę posiadającą wiedzę specjalistyczną w tym zakresie. Taki dowód nie został w sprawie zgłoszony.

Drugi element powództwa stanowiły odsetki za opóźnienie w wypłacie należności za pierwszy okres.

Art. 476 k.c. stanowi, że dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W niniejszej sprawie termin spełnienia świadczenia wynikał z umowy. Jednak w dacie płatności to wierzyciel wystąpił do dłużnika o zapłatę w innym terminie, na nowo oznaczył terminy zapłaty. Znamiennym jest, że okoliczności związane z rozłożeniem płatności (ratalna spłata do celów dokumentacji podatkowej, rozliczenia z tytułu podziału majątku dorobkowego) nigdy nie zostały przez powoda zakwestionowane. Należy więc uznać, że to powód – jako wierzyciel – sam dokonał zmiany oznaczonego terminu spełnienia świadczenia. Przez fakty dokonane wywieść można, że ta zmiana umowy objęta została zgodną wolą obu stron – dłużnik wyraził zgodę na takie płatności. Potwierdzone to zostało także pismem – własnoręcznymi adnotacjami poczynionymi przez powoda, a nawet – wystawianymi przez niego kolejno rachunkami. Skoro uczyniono to na wniosek powoda, nie można stawiać z tego tytułu zarzutu pozwanemu. Należy zauważyć, że w świetle zeznań S. S. (1), spółka była gotowa na wypłatę premii zgodnie z umową. Jak wskazali zeznający – takie wypłaty poczyniono na rzecz innych pracowników w terminach wynikających z umów. W sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do ustalenia, że spółka znajdowała się w kondycji, która uniemożliwiała jej realizację umowy. Przeciwnie – S. S. (1) wskazywał, że sytuacja spółki jest bardzo dobra, wszystkim wypłacono premie, bez zaległości.

Z tych względów Sąd uznał powództwo za niezasadne. W tej sytuacji wyrok zaoczny podlegał uchyleniu w całości na podstawie art 347 k.p.c.

W oparciu o uchylony wyrok zaoczny powód wyegzekwował od pozwanego całe roszczenie. W tej sytuacji zasadnym okazał się wniosek restytucyjny pozwanego: „Przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące wniosku restytucyjnego (art. 338, 415, 398 ¹⁶ i art. 398 ¹⁹ KPC) mają tylko charakter procesowy i ustanawiają uproszczony sposób dochodzenia tego roszczenia, a jego podstawę materialnoprawną stanowią przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (nienależnym świadczeniu)” (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2013 r., sygn. akt I CSK 323/12).

Powód wyegzekwował kwotę 291.307,35 zł. Stanowi ona sumę roszczenia głównego, kosztów procesu oraz odsetek od należności głównej (232.898, 17 zł) liczonych od dnia 15 września 2018 roku). Poza tą kwotą pozostają koszty postępowania egzekucyjnego (łącznie z tymi kosztami suma wyegzekwowana po pozwanego wyraża się kwotą 323.783,42 zł).

Z tych względów, Sąd w oparciu o regulację art. 338 § 1 k.p.c., uwzględnił wniosek restytucyjny w całości i orzekł jak w pkt 2 wyroku.

Sąd zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w treści art. 98 k.p.c., zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 24.369 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na przyznaną kwotę złożyły się kwoty: 10.800 zł (koszty zastępstwa procesowego ustalone w oparciu o § 2 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), 17 zł (opłata skarbowa od pełnomocnictwa), 5.823 zł (opłata sądowa od sprzeciwu od wyroku zaocznego), 2.329 zł (opłata sądowa od zażalenia) i 5.400 zł (koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym, zgodnie z postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 23 kwietnia 2021 roku).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda.