Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Roman Troll

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2022 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) w G.

o przywrócenie stanu zgodnego z prawem

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt I C 1675/18

1)  oddala apelację,

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Roman Troll

Sygn. akt: III Ca 547/21

UZASADNIENIE

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, w sprawie o sygn. akt I C 1637/17, A. W. wniosła powództwo wzajemne przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...)
w G.. Jednym z żądań było nakazanie zwrotu przewodu kominowego przez Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) w G. i zasądzenie na rzecz powódki (opisanej jako pokrzywdzonej) kosztów postępowania. Zarządzeniem z 3 kwietnia 2019 r. przewodniczący zarejestrował powództwo wzajemne w tym zakresie, o nakazanie zwrotu przewodu kominowego, jako nową sprawę. Pismem z 7 listopada 2018 r. powódka A. W. doprecyzowała okoliczności uzasadniające jej żądanie.

Pozwana Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w G. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu.

Wyrokiem z 3 marca 2021 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo (pkt 1.), zasądził od powódki na rzecz pozwanej 287 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu (pkt 2.) oraz pozostałym kosztami procesu obciążył Skarb Państwa-Sąd Rejonowy w Gliwicach (pkt 3.).

Orzeczenie to zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych: powódka jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...), stanowiącego przedmiot odrębnej własności; otrzymała ona zaświadczenie datowane na 3 marca 1956 r. o zbadaniu kominów wskazujące, że podłączony piec gazowy w jej mieszkaniu posiada komin wyłącznie do tych celów przeznaczonych; 8 lutego 2002 r. Dział Gospodarczy Administracji (...) podjął decyzję o odcięciu dopływu gazu do budynku przy ul. (...); w lipcu 2002 r. wykonano remont instalacji gazowej w tym budynku na podstawie projektu wykonanego przez H. B., a 1 sierpnia 2002 r. wykonano próbę szczelności instalacji gazowej przed napełnieniem paliwem gazowym; powódka złożyła oświadczenie o niekorzystaniu z piecyka gazowego Junkers do ogrzewania wody w łazience, w związku z aktualnym brakiem możliwości przyłączenia piecyka do instalacji gazowej; powódka 22 marca 2004 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego zarzucając, że nie podłączono mieszkań do wskazanych przez projektanta przewodów wentylacyjnych, co zostało potwierdzone przez kontrolę kominiarską; w związku z tymi ustaleniami Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego 4 lipca 2004 r. poinformował powódkę o pozytywnym rozpatrzeniu skargi w zakresie wykonania przewodów wentylacyjnych, a 6 lipca 2004 r. pozwana poinformowała Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o modernizacji instalacji skutkującej tym, że każde mieszkanie posiada własny przewód wentylacyjny w kuchni; podłączenie do indywidualnego komina w mieszkaniu powódki, w pomieszczeniu kuchni zostały wykonane prawidłowo i stanowią wentylację pomieszczenia.

Nadto Sąd Rejonowy ustalił, że uchwałą z 12 marca 2002 r. pozwana ustaliła swoją odpowiedzialność za instalację elektryczną do zabezpieczenia przelicznikowego; 5 marca 2003 r. podjęła uchwałę w przedmiocie doprowadzenia prądu trójfazowego do mieszkań
z pozostawieniem pętli za drzwiami w klatce schodowej; remont ten został wykonany przez Zakład (...), 9 kwietnia 2003 r. sporządzono protokół odbioru końcowego; do zarządcy nieruchomości wpłynęło pismo od wykonującego pracę, że modernizacja była przeprowadzona zgodnie ze sztuką budowlaną. Decyzją z 9 maja 2005 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że modernizacja instalacji elektrycznej wykonana przez zarządcę nieruchomości w budynku była zgodna z prawem i nie stanowiła samowoli budowlanej.

Sąd Rejonowy ustalił także, że na podstawie uchwały z 4 września 2003 r. mieszkańcy Wspólnoty wyrazili zgodę na modernizację instalacji elektrycznej w celu podłączenia mieszkania nr (...) polegającej na montażu „siły” instalacji na 380 V pod warunkiem, że właściciel lokalu poniesie wszelkie koszty związane z wykonaniem instalacji, zostaną zachowane wszystkie warunki wydane przez Zakład (...) i roboty te wykona osoba uprawniona; ponadto właściciel lokalu nr (...) zobowiązany jest doprowadzić stan techniczny klatki do stanu niepogorszonego sprzed wymiany instalacji; w stosunku do lokalu nr (...) Górnośląski Zakład (...) 24 czerwca 2002 r. wydał warunki przyłączenia do sieci, a 30 stycznia 2004 r. Urząd Miejski w G. poinformował powódkę, że do wykonania nowej instalacji w mieszaniu należy wystąpić z wnioskiem o pozwolenie na budowę. (...) Inspektorat Nadzoru Budowlanego poinformował powódkę, że zgodnie z wyjaśnieniami zarządcy budynku, nie ma żadnych przeciwskazań do podłączenia bojlera elektrycznego, wobec czego zarzut dotyczący pozbawienia ciepłej wody nie ma uzasadnienia. Aktualna rezerwa mocy przyłączeniowej Wewnętrznej L. Zasilającej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) pozwala na zwiększenie mocy przyłączeniowej do mieszkania powódki, albowiem rezerwa tej mocy wynosi 31,4 kW.

3 marca 2021 r. Sąd Rejonowy pominął dowód z opinii biegłego sądowego inż. elektryka na okoliczność czy wykonana instalacja elektryczna jest zgodna z uchwałami wspólnoty, czy istnieje możliwość doprowadzenia prądu trójfazowego do mieszkania powódki, czy powódka w dniu dzisiejszym ma możliwość podpięcia się pod instalację elektryczną wykonana przez pozwaną, czy instalacja wykonana przez pozwaną spełnia wszystkie normy oraz zasady prawa budowlanego jako dowód nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy przywołując regulację art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c.; tego samego dnia oddalił też wniosek dowodowy powódki o przesłuchanie biegłego i przeprowadzenie ponownych oględzin jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania zgodnie z art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy, przywołując regulacje art. 22 ust. 1 i 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, art. 23 ust. 1 i 2 tej ustawy, art. 25 ust. 1 tej ustawy, podnosząc, że powódka nie zaskarżyła uchwał pozwanej Wspólnoty, a je powództwo jest bezzasadne, gdyż obecnie nie istnieje możliwość zwrotu przewodu kominowego, bo jest on wykorzystywany jako przewód wentylacyjny, powódka zrezygnowała ze spalinowego przewodu kominowego, wykonano instalację elektryczną we Wspólnocie, która Ne stanowi samowoli budowlanej, a powódka powinna ponieść koszty doprowadzenia instalacji do jej mieszkania. Wskazał też, że p powódka ma możliwość podpięcia się do nowej sieci elektrycznej.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., ale w związku ze zwolnieniem powódki z kosztów sądowych obciążył pozostałymi kosztami Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku złożyła powódka, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie art. 448 k.c. w związku z art. 24 k.c. i art. 23 k.c. poprzez przyjęcie, że nie zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności pozwanych wynikające z tych przepisów; art. 233 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłych i błędy w ustaleniach faktycznych. Zarzuciła też uznanie za wiarygodne zeznań zarządcy nieruchomości R. S.; nieodniesienie się do zarzutu niespełnienia przez wspólnotę świadczenia wzajemnego na podstawie art. 488 k.c. art. 494 k.c.; naruszenie art. 217 k.p.c. w związku z art. 207 § 3 k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych przedstawionych w jej piśmie z 2 lutego 2019 r. oraz z 7 lutego 2021 r.

Do apelacji dołączyła pismo z 7 lutego 2021 r., gdyż zauważyła jego brak w aktach.

Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i nakazanie zwrotu spalinowego przewodu kominowego, który należał do jej mieszkania w dacie jego wykupu lub uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosła także o zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Orzeczenie zapadło w składzie jednego sędziego z uwagi na regulację art. 15zzs ¹ pkt 4 ustawy z 2 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw
(t.j. Dz. U. poz. 1842 ze zm. w brzmieniu nadanym wskazaną niżej ustawą z 28 maja
2021 r.) i art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1090); ta regulacja obowiązuje od
3 lipca 2021 r.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, gdyż rozpoznanie jej na rozprawie nie było konieczne, a strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy (art. 374 k.p.c.).

Wartość przedmiotu zaskarżenia powódka oznaczyła na 20000 zł /k. 431/. Sąd Okręgowy jednak, postanowieniem z 31 sierpnia 2021 r., sprawdził tę wartość i ustalił ją w postępowaniu apelacyjnym ma 1000 zł, gdyż taka była wartość przedmiotu sporu wskazana przez powódkę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym /k. 17/. Nie ma zaś żadnych podstaw, aby tak ustabilizowaną wartość zmieniać w postępowaniu apelacyjnym, w którym – co do zasady – nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami
(por. art. 383 k.p.c.). Orzeczenie w tej części zapadło na podstawie art. 368 § 2 k.p.c.
w związku z art. 25 § 1 k.p.c.

Istotą rozpoznania tej sprawy jest rozstrzygnięcie o żądaniu apelującej, domaga się ona nakazania pozwanej zwrotu jej spalinowego przewodu kominowego.

Podstawę prawną żądania powódki można zakwalifikować jako naruszenie jej prawa własności, a co za tym idzie jest to regulacja art. 222 § 1 i 2 k.c. Roszczenie powódki w tym zakresie jest czysto windykacyjne, albowiem domaga się ona zwrotu przewodu kominowego, a to oznacza, że jest to roszczenie z art. 222 § 1 k.c., wskazuje przy tym, że wcześniej przynależał do jej mieszkania przewód kominowy spalinowy.

Powódka powinna więc wykazać, kto faktycznie włada jej rzeczą oraz brak uprawnienia do władania nią. Przede wszystkim zaś powinna powódka wykazać, że przewód kominowy stanowi jej odrębny przedmiot własności. W tym roszczeniu chodzi bowiem o to, aby właściciel rzeczy, która została bezprawnie zabrana przez osobą trzecią, otrzymał ją
z powrotem.

W literaturze wskazuje się, że art. 3 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali jest syntetycznym ujęciem tego, co rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 24 października 1934 r. o własności lokali określało opisowo jako: grunt, podwórza, ogródki, fundamenty, mury zewnętrzne, mury konstrukcyjne i mury oddzielające poszczególne wyłączone ze wspólnej własności lokale, dachy, kominy oraz wszelkie części budynku i wszelkie urządzenia, służące do użytku wszystkich właścicieli lokali lub pewnych grup właścicieli, jak strychy, piwnice, klatki schodowe, korytarze, bramy, ogólne ustępy, wspólne łazienki, pralnie, suszarnie, dźwigi, urządzenia kanalizacyjne, wodociągowe, ogrzewania centralnego, oświetlenia itp. (R. Dziczek [w:] Własność lokali. Komentarz. Wzory pozwów i wniosków sądowych, wyd. VIII, Warszawa 2021, t. 3. do art. 3). Także w orzecznictwie kominy traktuje się jako części wspólne budynku (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 21 lutego 2002 r., sygn. akt IV CKN 751/00, OSNC 2003/2/21). Jako takie zaś nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Oznacza to, że powódka nie może żądać zwrotu przewodu kominowego, bo nie był on jej wyłączną własnością, ale stanowił i stanowi element nieruchomości wspólnej. Z tych powodów nie jest możliwe uwzględnienie jej powództwa na tej podstawie. Dodać należy, że powódka dysponuje przewodem kominowym wentylacyjnych tylko do jej użytku (związany jest on z lokalem nr (...)), o czym niżej.

Powództwo apelującej można też potraktować jako dopuszczenie do współposiadania, gdyż komin stanowi część wspólną nieruchomości. Z art. 206 k.c. wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

W toku postępowania Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z opinii biegłego kominiarza, a powódka składała od tej opinii zarzuty, podnosząc je także w apelacji. Biegły kominiarz ustalił jakie jest obecne podłączenie przewodów kominowych w pionie, w którym znajduje się mieszkanie powódki; zlokalizował tam istnienie pięciu mieszkań i jeden murowany komin posiadający cztery przewody kominowe; ten komin stanowi przewód wentylacyjny i jest połączony z czterema mieszkaniami o numerach odpowiednio 2.,4., 6. i 8. - to ostatnie jest mieszkaniem powódki; w kolejnym, piątym mieszkaniu o nr. 9., wykonane są odrębne przewody wentylacyjne. Zarzuty powódki do tej opinii ogniskują się na nieprawidłowościach w trackie oględzin, niemniej jednak biegły wskazał, że powódka brała udział w oględzinach, czego ona nie kwestionuje. Powódka wskazuje, że biegły nie umożliwił jej czynnego udziału w oględzinach, bo nie zawiadomił jej o nich, ale sama przedstawia dokument informujący o terminie oględzin dokonywanych przez biegłego sądowego/k. 322/. Biegły ponadto wskazuje, że powódka nawet pytała go kiedy pisemna opinia będzie sporządzona, powódka potwierdza, że wskazał jej termin sporządzenia opinii pisemnej /k. 321v./. Sporządzając opinię biegły zaś musiał wejść do każdego z ww. mieszkań; zarzutów powódki, że nie był w tych mieszkaniach brak.

Powódka zarzuca także kontakty biegłego z pozwaną i brak wykazania przewodów kominowych w łazienkach, niemniej jednak biegły wskazał, że otrzymał klucz od wejścia na strych od kobiety będącej na oględzinach, a jego rozmowa dotyczyła wyłącznie zapytania
o dostęp na dach budynku; wskazał też istniejący stan przewodów kominowych, ale jego zleceniem było tylko ustalenie tych znajdujących się w pionie powódki, a nie miał wypowiadać się na temat braku wentylacji w łazienkach oraz garażach oraz odnośnie tego czy nieużytkowane przewody dymowe i spalinowe mogą być użyte jako przewody wentylacyjne.

Słusznie w tym zakresie Sąd Rejonowy ustalił, że zarzuty powódki do opinii biegłego kominiarza pozostają bezzasadne, a na podniesione przez nią zarzuty biegły kominiarz odpowiedział w wystarczający sposób. Samo niezadowolenie powódki z wniosków opinii biegłego nie znaczy, że konieczne jest przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego. Ostatecznie to sąd ocenia opinię biegłego, a jego opinia jest po to, aby przedstawić sądowi wiadomości specjalne, których nie posiada bez takiej opinii. Biegły kominiarz odpowiedział w sposób wystarczający na zarzuty powódki i zrobił to pisemnie, a ustalił także ile jest przewodów kominowych w pionie, w którym znajduje się mieszkanie powódki, a także jaki mają one charakter, co nie jest też kwestionowane.

Powódka zaświadczeniem z 7 marca 1956 r. wykazała, że posiadany przez nią wówczas i podłączony piec gazowy miał przewód kominowy wyłącznie dla niego /k. 30 i 191/. Zapomina jednak powódka o powstałych w lutym 2002 r. okolicznościach – z uwagi na nieszczelności instalacji gazowej i brak zgody jednego właściciela na wymianę doszło do odcięcia dopływu gazu przez administrację, to spowodowało oświadczenie powódki z 3 kwietnia 2002 r. o niekorzystaniu z junkersa do ogrzewania wody w łazience oraz jej oświadczenie z 19 marca 2002 r. o rezygnacji z pieca łazienkowego typu junkers /k. 188-189/, jednocześnie 13 marca 2002 r. także M. S. (członek wspólnoty) złożyła oświadczenie
o rezygnacji z pieca gazowego typu junkers /k. 190/.

Powyższe okoliczności wskazują, że powódka zrezygnowała z istniejącego podłączenia do przewodu spalinowego, albowiem zrezygnowała z korzystania z pieca gazowego. Miała więc podłączenie do przewodu spalinowego dla tego pieca gazowego. Wynika to też z rysunków na k. 222-223, które stanowią projekt nowej instalacji.

Z tych względów wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który ustali jak były wykonane wcześniej połączenia kominowe jest przywołany na fakty bezsporne, dlatego też na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. podlegał oddaleniu.

Powództwo o dopuszczenie do współposiadania też nie ma podstaw, gdyż w pionie powódki jest wykorzystywany istniejący komin (posiadający cztery przewody kominowe) jako wentylacyjny dla czterech z pięciu mieszkań, a osobno, dla piątego mieszkania, są dobudowane inne przewody kominowe. Nie można korzystać jednocześnie z przewodu kominowego, wykorzystywanego jako wentylacyjny, także jako spalinowego, a taki jest potrzebny do zainstalowania pieca gazowego podgrzewającego wodę (por. §§ 50 i 174 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie). Powódka jest we współposiadaniu tego komina, który ma cztery przewody kominowe, właśnie jako wentylacyjnego i te okoliczności są bezsporne (jeden przewód kominowy jest wykorzystywany do wentylacji lokalu powódki). Gdyby nawet przyjąć, że roszczenie powódki wywodzi się z naruszenia jej dóbr osobistych, to także w tym przypadku, z tych samych przyczyn, pozostaje ono bezzasadne (brak bowiem możliwości korzystania z przewodu kominowego wykorzystywanego jako wentylacyjny także jako spalinowego, a taki jest potrzebny do zainstalowania pieca gazowego podgrzewającego wodę, a nadto powódka sama zrezygnowała z tego przewodu kominowego wykorzystywanego jako spalinowego). Zabrania się też stosowania zbiorczych przewodów wentylacji grawitacyjnej (por. § 141 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie). Nie jest więc możliwe uwzględnienie żądania powódki.

Powódka wskazuje, że warunkiem złożenia oświadczenia o rezygnacji z junkersa
i przewodu kominowego spalinowego było wykonanie instalacji elektrycznej umożliwiającej podłączenie przepływowego podgrzewacza wody, na co uzyskała również warunki przyłączenia do sieci z zakładu energetycznego. Otrzymała też informację z Urzędu Miejskiego w G. z 30 stycznia 2004 r., że przy wykonywaniu nowych instalacji elektrycznych w mieszkaniu powinna złożyć wniosek o pozwolenie na budowę /k. 202-203/. We Wspólnocie wykonano też remont instalacji elektrycznej polegający na wymianie przewodów elektrycznych od przyłącza do tablic elektrycznych na poszczególnych piętrach - wynika to z decyzji administracyjnej z 9 maja 2005 r. /k. 204/, przy czym apelująca wskazuje, że została ona wydana po wygaśnięciu warunków przyłączenia z 24 czerwca 2002 r. /k. 202/.

Powódka jednak zapomina o tym, że Zakład (...) w G. przedłużył jej ważność warunków technicznych przyłączenia do sieci do 24 czerwca 2006 r., a więc po wykonaniu instalacji oraz wydaniu decyzji administracyjnej z 9 maja 2005 r. miała ona możliwość przyłączenia się do sieci /k. 34 dokument ten z 7 czerwca 2004 r. przedłożyła sama powódka/. Dodatkowo ważność warunków przyłączenia przedłużono do 27 czerwca 2008 r. /k. 35 to kolejny dokument z 27 czerwca 2006 r. przedłożony przez powódkę/. Dopiero pismem z 18 czerwca 2008 r. zakład energetyczny nie przedłużył jej warunków przyłączenia informując, że należy wystąpić z nowym wnioskiem, dołączając wymagane załączniki /k. 36, także ten dokument przełożyła powódka/.

Sąd Rejonowy w Gliwicach, w sprawie o sygn. akt I C 1637/17, w uzasadnieniu wyroku z 22 grudnia 2020 r., stwierdził w ustaleniach faktycznych, że z zeznań świadków A. N. i P. N. wynika, iż nie ma możliwości podpięcia prądu trójfazowego do mieszkania powódki, a wobec tego uchwała z 4 września 2003 r. nie została wykonana z uwagi na brak możliwości przyłączenia prądu trójfazowego, gdyż brak takiego prądu w pionie. Sprawa ta nie została jeszcze prawomocnie rozpoznana, gdyż powódka złożyła apelację, która jeszcze nie została rozpoznana (sprawa w Sądzie Okręgowym w Gliwicach nosi sygn. akt III Ca 393/21). Trzeba jednak zauważyć, że projekt przebudowy zasilania energią elektryczną wykonany w marcu 2004 r. przez A. N. i P. N. /k. 449-456/, znajdujący się także w aktach sprawy I C 1637/17 (lecz bez rysunków technicznych), został wykonany po to, aby umożliwić przyłączenie powódki do instalacji prądu trójfazowego. Dodatkowo należy zaznaczyć, że z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy wynika zaś, iż istnieją warunki techniczne zwiększania mocy przyłączeniowej do mieszkania powódki (protokół nr (...) sporządzony przez Z. P. 9 stycznia 2019 r., k. 206). Ten dokument został sporządzony po opinii p. N.. Nadto w listopadzie 2004 r. wykonano remont instalacji elektrycznej /k. 201/ we Wspólnocie.

To nie uzasadnia jednak powództwa w tej sprawie, w której dochodzi zwrotu przewodu kominowego. Wszystkie przewody kominowe w tym kominie są bowiem wentylacyjne, a powódka żąda zwrotu przewodu spalinowego, na co już wyżej wskazywano.

Wspólnota umożliwiła powódce podłączenie się do istniejącej instalacji elektrycznej uchwałą z 4 września 2003 r. Oczywistym jest, że ma to nastąpić na koszt właściciela, tak też ta uchwała stanowi /k. 198/, natomiast powódka sama wskazała, że nie zwracała się do pozwanej o możliwość podpięcia /oświadczenie powódki k. 230/. Z jej pism wynika, że domaga się doprowadzenie prądu trójfazowego do jej mieszkania, aby za drzwiami pozostawić pętlę /uchwała z 5 marca 2003 r., nr (...) k. 197v./. To jednak nie stanowi o zasadności jej żądania („zwrotu komina”) w tej sprawie.

Powódka zapomina, że uchwałą Wspólnoty z 12 marca 2003 r., nr 8/2003 r. ustaliła ona swoją odpowiedzialność za instalację elektryczną do zabezpieczenia przedlicznikowego /k. 205-205v./. Ta uchwała nie była zaskarżona.

Powódka nie wykazała, aby istniały podstawy do kwestionowania wiarygodności
i mocy dowodowej zeznań świadka R. S., są one spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy zasadnie nie odmówił mu wiarygodności.

W takim stanie sprawy nie było podstaw do prowadzenia dowodów wnioskowanych przez powódkę w pismach z 2 lutego 2019 r. i z 7 lutego 2021 r., dlatego też na podstawie
art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. podlegały one oddaleniu.

Rację ma skarżąca, że ustalono zdemontowanie gazowych podgrzewaczy wody w łazienkach w zamian za zainstalowanie elektrycznych przepływowych podgrzewaczy wody. Dlatego wykonano remont instalacji elektrycznej w budynku w części do zabezpieczenia przelicznikowego. Nie ma to jednak znaczenia, w świetle wyżej poczynionych uwag, dla złożonego przez nią powództwa.

Pozostałe kwestie podniesione w apelacji, a niedotyczące istoty sprawy – nakazania zwrotu przewodu kominowego do mieszkania nr (...) – jako nieistotne nie wymagają komentarza.

Sąd Rejonowy nie rozpatrywał tej sprawy w aspekcie wskazanych wyżej regulacji prawa materialnego, niemniej jednak jej istota, związana też z żądaniem powódki, prowadzi do wniosku o bezzasadności jej roszczenia w tym zakresie, a to z powyżej opisanych przyczyn.

Powódka więc nie wykazała, aby jej roszczenie było zasadne (art. 6 k.c.).

Dlatego też obszerne zarzuty apelacji, w realiach tej sprawy, okazały się bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c., należało oddalić bezzasadną apelację.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zapadło na podstawie art. 98
§ 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, albowiem powódka przegrała sprawę i powinna zwrócić pozwanej koszty zastępstwa procesowego.

SSO Roman Troll