Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 23 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania B. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 25 czerwca 2019 r., znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

I.  na podstawie art. 235 „2” § 1 pkt 5 k.p.c. pomija dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania;

II.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje B. N. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2019 r. do 30 listopada 2021 r.

Sygn. akt VII U 3870/19

UZASADNIENIE

B. N. 12 lipca 2019 r. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 25 czerwca 2019 r. znak: (...) w przedmiocie odmowy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona wskazała, że w jej odczuciu decyzja jest krzywdząca, ponieważ od czasu, gdy 17 stycznia 2018 r. uległa wypadkowi, stan jej zdrowia nie uległ poprawie – porusza się o kuli, z dużym trudem, a ponadto leczy się w poradni leczenia bólu. Ubezpieczona wskazała, że posiada wykształcenie zawodowe i całe życie pracowała fizycznie, a obecnie stan zdrowia uniemożliwia jej podjęcia pracy tego rodzaju, gdyż nie ma możliwości przez 8 godzin dziennie stać czy nawet siedzieć ( odwołanie k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując, że odwołująca nie spełnia ustawowych przesłanek do przyznania renty, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 13 czerwca 2019 r. nie została uznana za niezdolną do pracy ( odpowiedź na odwołanie k. 4 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się B. N. z wyuczonego zawodu jest formowaczem wyrobów szklanych, jednak nigdy nie pracowała w zawodzie. Ubezpieczona przez 17 lat pracowała jako brakarz wyrobów szklanych, potem przez 10 lat jako sortowacz-pakowacz w firmach prowadzących kupno i sprzedaż szkła, a następnie przez 7 lat jako gospodarz domu ( świadectwa pracy k. 5, 7-10 a.r.).

17 stycznia 2018 r. ubezpieczona doznała urazu wskutek wypadku samochodowego, doszło do złamania szyjki kości udowej. Odwołująca 19 stycznia 2018 r. przebyła operację protezoplastyki połowiczej biodra lewego ( bezsporne).

B. N. 25 września 2018 r. złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z 23 października 2018 r. lekarz orzecznik ZUS uznał ją za częściowo niezdolną do pracy od 17 stycznia 2018 r. do 31 marca 2019 r., w związku z czym decyzją z 29 listopada 2018 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2018 r. do 31 marca 2019 r. ( decyzja z 29.11.2018 r. k. 38 a.r.).

Odwołująca 29 marca 2019 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku rozpoznania wniosku odwołująca została skierowana na badanie lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 7 maja 2019 r. stwierdził, że B. N. nie jest niezdolna do pracy – w uzasadnieniu decyzji wskazano, że pomimo występowania u ubezpieczonej przewlekłego schorzenia układu ruchu, nie występuje obecnie znaczne naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji – odwołująca posiada dobry zakres ruchu w operowanym stawie, bez istotnej dysfunkcji chodu. Nie stwierdzono ponadto konieczności przekwalifikowania zawodowego ani rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS. ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 29 a.l.r.).

Z uwagi na sprzeciw B. N. od ww. orzeczenia, odwołująca została skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS. W orzeczeniu z 13 czerwca 2019 r. komisja lekarska ZUS uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że ubezpieczona wprawdzie wymaga dalszego systematycznego leczenia, jednak aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu spowodowany schorzeniem układu ruchu nie uzasadnia obecnie orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy – naruszenie sprawności organizmu ma charakter przewlekły, lecz stabilny. Naruszona sprawność organizmu nie uniemożliwia wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 13.06.2019 r. k.32-33 a.l.r.).

Decyzją z 25 czerwca 2019 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił B. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, z uwagi na treść orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS ( decyzja z 25.06.2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

W toku postępowania sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii leczenia bólu celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna czy też częściowo lub całkowicie niezdolna do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała ( postanowienie z 8.11.2019 r. k.10 a.s.).

W opinii z 1 września 2020 r. biegły sądowy ortopeda traumatolog M. G. rozpoznał u odwołującej stan po złamaniu szyjki kości udowej lewej i stan po endoprotezoplastyce bipolarnej. Biegły przeanalizował dokumentację medyczną ubezpieczonej oraz dokonał badanie ortopedyczne, w którym ustalił, że B. N. porusza się ze znacznym utykaniem na lewą kończynę dolną, z kulą łokciową, siada i wstaje z podparciem. W pozycji stojącej u odwołującej występują nieco spłycone krzywizny kręgosłupa, jednak bez wzmożenia napięcia mięśni okołokręgosłupowych i niebolesne przy palpacji. Ubezpieczona wykonuje ruchy kręgosłupa w pełnym, maksymalnym zakresie, bezboleśnie i zupełnie swobodnie we wszystkich płaszczyznach i odcinkach. Odwołująca wykonuje skłon palcami 10 cm do podłogi, z prawidłową gibkością, objaw Lasec obustronnie 80* zupełnie swobodny. Kończyny dolne równej długości, blizna pooperacyjna biodra lewego typowo położona i prawidłowo wygojona. Bolesność biodra przy ruchach, ruchy nieco ograniczone, lecz poza tym stawy niebolesne, bez wysięku i obrzęku, objawów stanu zapalnego. Rotacja zewnętrzna bioder po 40*, wewnętrzna po lewej 10* i po prawej 25*, odwodzenie obustronnie do 35* i przywodzenie do 20*, zgięcie bioder po prawej 120* i po lewej 90*. Poza tym ruchy w stawach swobodne, bez ograniczeń, bez ruchów patologicznych. Zgięcie i wyprost kolan pełne, swobodne i symetryczne, bez balotowania rzepki, bez wysięku i obrzęku, objawów blokowania i krepitacji i niestabilności. Siła mięśniowa po lewej stronie osłabiona lowet 4. W ocenie biegłego ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy z powodu przebytej protezoplastyki biodra lewego u osoby pracującej fizycznie. Biegły podkreślił, że odwołująca z całą pewnością jest niezdolna do pracy jako gospodarz domu, a także jako formierz i brakach wyrobów szklanych, lecz mogłaby wykonywać prace fizyczne lekkie i średniociężkie, niewymagające stania, chodzenia i dźwigania oraz pracy na wysokości lub prace w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zdaniem biegłego ubezpieczona nie rokuje poprawy i jest nadal, po 31 marca 2019 r. trwale częściowo niezdolna do pracy ( opinia biegłego M. G. z 1.09.2020 r. k. 27-29 a.s.).

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do powyższej opinii, z uwagi na jej niezgodność z oceną dokonaną przez konsultanta ortopedy ZUS, który nie stwierdził niesprawności ruchowej kończyn dolnych, zresztą biegły M. G. w opisie badania nie wskazał na istotne ograniczenia sprawności. Zdaniem ZUS istnienie przeciwwskazań u ubezpieczonej do ciężkiej pracy fizycznej nie może być podstawą do orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, tym bardziej, że B. N. wykonywała różne zawody, w tym przez 17 lat pracowała jako brakarz wyrobów szklanych ( pismo ZUS z 23.10.2020 r. k. 41-42 a.s.).

Biegły sądowy dr n. med. P. R., specjalista ortopedii i traumatologii w opinii z 15 lutego 2022 r. ocenił, że B. N. jest częściowo niezdolna do pracy z powodów ortopedycznych. Zdaniem biegłego, przeprowadzona u odwołującej operacja protezoplastyki przywróciła zdolności lokomocyjne, które z powodu złamania szyjki kości udowej były zniesione, jednak nie przywróciła zdolności do pracy fizycznej, wymagającej przeciążania lewej kończyny dolnej. Dysfunkcja narządu ruchu w kontekście możliwości wykonywania prac fizycznych jest trwała. Zdaniem biegłego datą początkową niezdolności do pracy to data złamania szyjki kości udowej, czyli 17 stycznia 2018 r., przy czym przez pierwsze pół roku po operacji niezdolność do pracy była całkowita. Biegły wskazał, że 1 kwietnia 2019 r. nadal trwał u odwołującej stan niezdolności do pracy, gdyż oczywistym jest, że w przebiegu leczenia pooperacyjnego, a w szczególności odpowiedniej rehabilitacji pacjent odzyskuje zdolności do poruszania się, rozpoczyna chodzenie bez lasek łokciowych, ale z medycznego punktu widzenia nie jest to równoznaczne z odzyskaniem zdolności do pracy fizycznej. Proteza stawu biodrowego wymaga poszanowania biodra, jego oszczędzania, a nie przeciążania wykonywaniem prac fizycznych. Badanie naoczne odwołującej potwierdziło ograniczenia funkcjonalne lewego stanu biodrowego, choć czynnikiem decydującym o uznaniu niezdolności do pracy nie było ograniczenie funkcjonalne, lecz fakt założenia protezy stawu biodrowego, który jak każdy implant ma swoje ograniczenia ( opinia biegłego P. R. z 15.02.2022 r. k. 51-53 a.s.). Z uwagi na zastrzeżenia organu rentowego, dotyczące nienależytego uzasadnienia opinii oraz nieodniesienia się przez biegłego do możliwości wykonywania przez ubezpieczoną pracy w zawodzie zbliżonym do wyuczonego, tj. jako brakarza lub sortowacza wyrobów szklanych, gdy tego rodzaju pracę ubezpieczona wykonywała przez znaczną część swojej kariery zawodowej. W opinii uzupełniającej z 19 kwietnia 2022 r. biegły podtrzymał swoją ocenę, co do uznania odwołującej za trwale częściowo niezdolną do pracy, wskazując, że w jego ocenie o zdolności czy niezdolności do pracy decyduje nie zakres ruchów operowanego biodra, lecz fakt, że każda praca fizyczna jest dużym zagrożeniem dla implantu protezy stanu biodrowego. Biegły podniósł, że stwierdzenie dotyczące ograniczenia ruchów w stawie biodrowym nie jest dużego stopnia jest bardzo ogólne i nie wskazuje na istotę sprawy, podczas gdy badanie przedmiotowe ubezpieczonej wykazało, że ruchy w lewym stanie biodrowym są bolesne, a zgięcie wynosi 90*. Pozostałe ruchy także wykazują bolesność i są ograniczone. Ubezpieczona nie może w pełni posługiwać się lewą kończyną dolną, zarówno wykonując pracę stojącą związaną z przeciążaniem operowanego biodra, ale także ma ograniczenia w wykonywaniu pracy siedzącej, co wynika z braku możliwości zgięcia stawu biodrowego powyżej 90*, a dodatkowo ta pozycja wywołuje ból. Biegły wskazał, że nadmierne ruchy w stawie biodrowym, jego przeciążanie może skutkować zwichnięciem protezy lub jej obluzowaniem – po operacji protezoplastyki należy ostrożnie postępować, tak w życiu codziennym, jak i związanym z pracą zawodową. Biegły podniósł, że odwołująca byłaby w stanie wykonywać lekkie prace w ograniczonym zakresie czasowym ( opinia uzupełniająca biegłego P. R. z 19.04.2022 r. k. 71-72 a.s.).

Decyzją z 28 marca 2022 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał B. N. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe od 1 grudnia 2021 r., z uwagi na wystąpienie u ubezpieczonej choroby Alzheimera ( decyzja z 28.03.2021 r. k. 83 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy (a.s.), akt rentowych (a.r.) oraz akt lekarskich organu rentowego (a.l.r.). Dokumenty załączone do akt sprawy zawierały podstawowe informacje pozwalające ustalić bazowe okoliczności składające się na stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone w sprawie nie były kwestionowane przez strony, wobec czego sąd uznał je za wiarygodne i załączył do materiału dowodowego. Mając na względzie charakter sprawy oraz brak zastrzeżeń do ich treści sąd uwzględnił je w całości jako wiarygodne.

Ponadto, jak wskazano powyżej, ustalając stan faktyczny w zakresie stanu zdrowia odwołującej sąd oparł się na opiniach biegłych sądowych z zakresu ortopedii. Opinie te były zbieżne we wnioskach, w których zarówno M. G., jak i P. R. uznali B. N. za trwale częściowo niezdolną do pracy z przyczyn ortopedycznych, wskazując, że niezdolność ta trwała w dniach 31 marca i 1 kwietnia 2019 r. Zdaniem sądu, zastrzeżenia organu rentowego do opinii biegłego P. R. były nieuzasadnioną polemiką z należycie uzasadnioną opinią, a zawarty w zastrzeżeniach wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy zmierzałoby wyłącznie do przedłużenia postępowania, skoro ubezpieczona opierała żądanie przyznania renty na istnieniu u niej dysfunkcji narządu ruchu o charakterze wyłącznie ortopedycznym. W tym kontekście istotne były poglądy orzecznictwa, które zwraca uwagę, żesSąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.1974r., sygn. akt II CR 817/73, wyrok Sądu Najwyższego z 18.02.1974r., sygn. akt II CR 5/74, wyrok Sądu Najwyższego z 15.11.2001 r., sygn. akt II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1974 r., sygn. akt I CR 562/74, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4.08.1999r., sygn. akt I PKN 20/99, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10.01.2001r., sygn. akt II CKN 639/99). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.2001r., sygn. akt II UKN 446/00).

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Ponadto strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy B. N. spełnia warunki do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, przy czym Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie kwestionował wykazania przez odwołującą wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 504 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Dodatkowo, zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Na podstawie skarżonej decyzji z 25 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 57 ustawy emerytalnej, gdyż Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z 27 lutego 2020 r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. W związku z wniesionym odwołaniem sąd dokonał weryfikacji skarżonej decyzji w powyższym zakresie.

Z uwagi na charakter świadczenia w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy oraz przesłanek jakie należy spełnić aby uzyskać do niego prawo za kluczowe należało uznać rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia odwołującej się uzasadnia uznanie jej za osobę niezdolną do pracy czy też nie. Dokonanie oceny niezdolności do pracy osób ubezpieczonych następuje przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. W myśl ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo – lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Kierując się powyższym, sąd przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o opinię biegłych sądowych z zakresu ortopedii i dokonaną przez nich analizę dokumentacji medycznej celem ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonej uzasadnia uznanie jej za osobę niezdolną do pracy. Wynikiem tak przeprowadzonego postępowania była odpowiedź pozytywna w okresie od 1 kwietnia 2019 r. do 30 listopada 2021 r. Biegli M. G. i P. R. w swoich opiniach zgodnie wskazali, że B. N. jest trwale częściowo niezdolna do pracy od czasu, gdy doznała wypadku komunikacyjnego, który doprowadził do złamania szyjki kości udowej lewej i przebyła operację protezoplastyki stawu biodrowego. Zdaniem obu biegłych, stan po protezoplastyce czyni odwołującą trwale częściowo niezdolną do pracy, mając na uwadze, że odwołująca posiada wykształcenie zawodowe i zajmowała się w przeszłości wyłącznie pracą fizyczną. Obaj biegli stwierdzili przy tym, że ubezpieczona mogłaby wykonywać jedynie lekkie prace, w niepełnym wymiarze czasu pracy. Biegły P. R. w opinii uzupełniającej zaznaczył jednocześnie, że wprawdzie wskutek przebycia operacji protezoplastyki u ubezpieczonej występuje ograniczenie sprawności ruchowych organizmu, jednak o niezdolności do pracy nie decydował stopień ograniczenia ruchu, lecz fakt wszczepienia B. N. implantu stawu biodrowego i konieczność jego oszczędzania, co nie byłoby możliwe przy wykonywaniu pracy średniej ani tym bardziej ciężkiej fizycznie. Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych opinii biegłych Sąd podzielił ich wnioski orzecznicze w całości. Opinie zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu oraz badań przedmiotowych ubezpieczonej).

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. uwzględnił odwołanie B. N. i zmienił decyzję organu rentowego z 25 czerwca 2019 r. znak (...), przyznając odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2019 r. do 30 listopada 2021 r. – jako przedednia przyznania odwołującej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na mocy decyzji ZUS z 22 marca 2022 r.