Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Marcin Rak

Protokolant Martyna Springer

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2022 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółki (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko G. M., J. S. i N. M.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 10 marca 2021 r., sygn. akt II C 490/20

1.  oddala obie apelacje;

2.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania odwoławczego.

SSO Marcin Rak

Sygn. akt III Ca 482/21

UZASADNIENIE

Powódka Spółka (...) S.A. w B. wniosła o nakazanie pozwanym: J. S., G. M. i N. M. aby opuścili, opróżnili i wydali powódce lokal mieszkalny oznaczony nr (...), położony w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w G.. Nadto domagała się zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że pozwali zajmowali lokal bez tytułu prawnego albowiem prawowity najemca lokal ten podnajął pozwanym bez zgody powódki. Po uzyskaniu informacji o tym fakcie powódka wypowiedziała umowę najemcy i wezwała pozwanych do wydania lokalu. Wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Na wypadek uwzględnienia żądania pozwu wnieśli o przyznanie im prawa do lokalu socjalnego. Wywodzili, że nie mieli wiedzy o tym, iż pierwotny najemca wynajął im lokal bez zgody właściciela. Wskazywali, że pozostawali w dobrej wierze, opłacali i dbali o lokal. Zarzucili sprzeczność żądania powódki z zasadami współżycia społecznego.

Wyrokiem z 10 marca 2021 roku Sąd Rejonowy nakazał pozwanym opuszczenie i opróżnienie z rzeczy lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) oraz wydanie go powódce (pkt 1); przyznał pozwanym prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu opisanego w punkcie 1 wyroku do czasu złożenia pozwanym przez Miasto G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego (pkt 2); nakazał pobrać solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Gliwicach 200 zł tytułem nieuiszczonych kosztów procesu (pkt 3); nie obciążył pozwanych kosztami procesu w pozostałym zakresie (pkt 4).

Wyrok ten zapadł po dokonaniu następujących ustaleń faktycznych:

Powódka jest właścicielem budynku położonego w G. przy ul. (...).

W dniu 30 kwietnia 2015 roku jako wynajmujący zawarła z najemcą H. B. umowę najmu, położonego w tym budynku lokalu mieszkalnego numer (...). Strony umowy postanowiły, że wynajmujący może, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego wypowiedzieć umowę najmu , jeżeli najemca wynajął, podnajął albo oddał do bezpłatnego używania lokal lub jego część osobom trzecim bez wymaganej pisemnej zgody właściciela.

Wbrew tym postanowieniom, przy braku zgody powódki, najemczyni podnajęła ten lokal pozwanym.

Powódka powziąwszy wiadomość o podnajęciu lokalu, pismem z dnia 11 października 2019 roku wypowiedziała umowę najmu H. B.. Tego samego dnia wezwała pozwaną J. S. do dobrowolnego wydania lokalu. Pozwana odmówiła zastosowania się do wezwania wyjaśniając, że nie wiedziała, iż H. B. nie jest właścicielem lokalu.

Lokal jest zadłużony na kwotę 4.331,49 zł – tytułem należności głównej i 959,05 zł – tytułem odsetek.

Pozwani pismem z dnia 9 marca 2020 roku zwrócili się do powódki z prośbą o zawarcie umowy najmu.

Pozwani regularnie uiszczali opłaty za korzystanie z lokalu do rąk siostry najemczyni. Ich relacje z sąsiadami były poprawne.

Pismem z dnia 13 stycznia 2020 roku Mieszkańcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) zwrócili się do powódki o interwencję w sprawie nielegalnego zajmowania lokalu przez pozwanych. Wskazali nadto, że obawiają się pozwanego, który był karany sądownie i z jego strony dochodzi do nagannych zachowań.

W okresie od 2018 roku do 4 listopada 2020 roku w G. przy ul. (...) odnotowano dwie interwencje Policji dotyczące zamieszkiwania w spornym lokalu. Pierwsza dotyczyła braku woli opuszczenia lokalu przez pozwanych, druga dotyczyła zalania klejem zamka i klamki w drzwiach lokalu.

Relacje pozwanych z sąsiadami pogorszyły się dopiero wówczas, gdy właściwa najemczyni wypowiedziała umowę najmu pozwanym i dotyczyły one wyłącznie relacji z siostrą najemczyni.

Pozwany nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych. Nie pobierał i nie pobiera świadczeń z pomocy społecznej. Jego miesięczne wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy wynosi 1.400 zł. Pozwana J. S. nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych. Otrzymuje świadczenie wychowawcze w kwocie 500 zł miesięcznie, a w lipcu 2020 roku świadczenie dobry start w kwocie 300 zł. Jej miesięczne wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy wynosi 300 zł. Miesięczny dochód pozwanych to 3.000 zł. Małoletnia N. M. pozostaje pod opieką i na utrzymaniu G. M.
i J. S..

Mając na względzie te ustalenia Sąd Rejonowy odwołał się do regulacji art. 222§1 k.c.

Wywiódł, że bezspornie powódka była właścicielką opisanego w pozwie lokalu. Bezspornym było również, iż tytuł prawny do zajmowania tego lokalu, którym w latach 2015 – 2019 legitymowała się H. B. został przez nią utracony z uwagi na wypowiedzenie umowy najmu wobec podnajęcia lokalu bez pisemnej zgody powódki. Ocenił, że wobec utraty tytułu prawnego do władania lokalem przez najemcę, tytuł ten utracili również pozwani. W konsekwencji na dzień wyrokowania pozwanym nie przysługiwało żadne prawo, które mogliby przeciwstawić uprawieniu powódki wynikającemu z treści art. 222§1 k.c.

Dalej Sąd Rejonowy odwołał się do art. 14 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 611 dalej jako u.o o. l. ) regulujących obowiązek orzeczenia o lokalu socjalnym. W tym aspekcie ocenił, że lokal taki przysługuje pozwanym skoro pozwana N. M. jest małoletnia, a jej przedstawicielami ustawowymi są pozostali pozwani, z którymi wspólnie zamieszkuje. W konsekwencji ustalenia omawianego uprawnienia Sąd Rejonowy na podstawie art. 14 ust 6 u. o. o l. wstrzymał wykonanie opróżnienia spornego lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że skoro powódka nie uiściła opłaty od pozwu, to ostatecznie należność tą należało pobrać od przegrywających spór pozwanych.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy wskazał art. 102 k.p.c. Ocenił, że w sprawie zachodzi szczególny wypadek uzasadniający nie obciążanie pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów na rzecz powódki. Miał tu na względzie trudną sytuację finansową pozwanych i całokształt okoliczności składających się na ich sytuację rodzinno – majątkową.

Apelację od tego wyroku w części uwzględniającej powództwo o eksmisję i rozstrzygającej o nieuiszczonych kosztach sądowych złożyli pozwani zarzucając:

- naruszenie art. 233§1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ich dowolnej oceny oraz przyjęcie, że zachodzą przesłanki do nakazania pozwanym wydania spornego lokalu;

- błędne ustalenie, że pozwanym nie przysługuje prawo, które mogliby przeciwstawić wynikającemu z art. 222§1 k.c. uprawnieniu powódki;

- naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, gdy sytuacja pozwanych jest na tyle trudna, że w świetle zasad współżycia społecznego nakazanie im opuszczenia lokalu naraża ich na nieodwracalne skutki oraz przeżycia psychiczne i fizyczne zagrażające życiu i zdrowiu;

Formułując te zarzuty wnieśli o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanych i zasądzenie kosztów postępowania w tym zakresie, a we własnej apelacji zaskarżyła wyrok Sądu Rejonowego w części przyznającej pozwanym uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i rozstrzygającej o kosztach procesu zarzucając naruszenie:

- art. 14 ust 4 pkt 2 w zw. z art. 14 ust 1 u. o o. l. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, podczas gdy z uwagi na treść art. 17 ust 1 u. o o.l. pozwanym uprawnienie takie nie przysługuje gdyż zajęli lokal bez tytułu prawnego;

- art. 17 ust 1 u. o o. l. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy zgodnie z tą regulacją nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego osobom, które nigdy nie posiadały tytułu prawnego do lokalu, który zobowiązane są wydać;

- art. 102 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieobciążanie pozwanych kosztami procesu przy ich niskiej wysokości oraz przy uwzględnieniu zdolności zarobkowych pozwanych oraz ich stanu zdrowia i wieku.

W uzasadnieniu apelacji zarzuciła nadto, że fakultatywną podstawą orzeczenia o spornym uprawnieniu pozwanych mogłaby być regulacja art. 17 ust 1a u. o o.l. jednak wymagałoby to wystąpienia okoliczności szczególnie usprawiedliwionych w świetle zasad współżycia społecznego. Według skarżącej Sąd Rejonowy nie wskazał na istnienie takich okoliczności, a nadto nie występowały one w sprawie.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji powódki i zasądzenie kosztów postępowania w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w postępowaniu odwoławczym odbywało się w składzie jednoosobowym zgodnie z art. 15zzs ¹ ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842) w zw. z art. 6 ustawy z dnia 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 1090).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do dalej idącej apelacji pozwanych, to postawili oni tamże zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. opierający się na twierdzeniach o błędnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że w rozpoznawanej sprawie zachodzą przesłanki do orzeczenia eksmisji oraz, że pozwanym nie przysługuje żadne prawo, które mogliby przeciwstawić uprawnieniu powódki do żądania wydania rzeczy. Ocena tych kwestii nie mieściła się jednak w granicach zarzutu naruszenia prawa procesowego lecz obejmowała ocenę materialnoprawną, a to wykładnię art. 5 k.c. oraz art. 222§1 k.c. Same natomiast fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały przez Sąd Rejonowy ustalone prawidłowo. Dotyczyły one tytułu własności spornego lokalu, okoliczności jego udostępnienia przez powódkę pierwotnemu najemcy, późniejszego podnajmu na rzecz pozwanych, wypowiedzenia umowy najmu zawartej z pierwotnym najemcą, wezwania pozwanych do wydania lokalu, sposobu korzystania z lokalu (w tym w relacjach z sąsiadami), sposobu i zakresu regulowania należności, a także sytuacji osobistej i bytowej materialnej pozwanych oraz ich starań o uzyskanie tytułu prawnego do zamieszkiwania w lokalu objętym żądaniem.

Z tych też względów uznać należało, że pozwani nie podważyli skutecznie prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji. Także i powódka nie podważała ich wprost w swojej apelacji. Dlatego Sąd Okręgowy ustalenia te uznał za własne, co czyniło zbędnym ich ponowne przytaczanie.

Sąd Rejonowy trafnie zakwalifikował roszczenie pozwu, jako podlegające ocenie w świetle art. 222§1 k.c. Prawidłowo uznał, że tytuł pierwotnego najemcy do władania lokalem ustał wobec podnajęcia lokalu pozwanym bez zgody powódki, co uprawniało powódkę do wypowiedzenia umowy w świetle zawartych tam zapisów. Dodatkowo zaznaczenia wymaga, że tożsame uprawnienie do wypowiedzenia umowy najmu wynikało wprost z przepisów prawa materialnego, a to z art. 11 ust 1 pkt 3 u. o o. l. w zw. z art. 688 ² k.c.

Trafnie też ocenił Sąd Rejonowy, że po wypowiedzeniu umowy najmu pierwotnemu najemcy pozwanym nie przysługiwało skuteczne względem powódki uprawnienie do zajmowania spornego lokalu. Pozwani w żadnym zakresie nie wykazali aby takowe uprawnienie posiadali skoro z okoliczności sprawy wynikało, że powódka konsekwentnie odmawiała im zawarcia umowy najmu, do czego zresztą miała prawo, gdyż to do niej, jako właścicielki, należała decyzja komu udostępni swoje zasoby mieszkaniowe.

Jakkolwiek Sąd Rejonowy nie dokonał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oceny podniesionego zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powódkę (art. 5 k.c.), to dokonując tej oceny w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy miał na względzie, że w orzecznictwie dopuszcza się możliwość oddalenia powództwa windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. Niemniej jednak stosowanie tejże regulacji jako podstawy wyłączenia możliwości realizacji roszczenia z art. 222§1 k.c. nastąpić może wyjątkowo, w przypadkach szczególnie uzasadnionych, a uzyskana ochrona nie ma charakteru trwałego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2013 roku, I ACa 815/12, Lex nr 1515732, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 listopada 2011 roku, I ACa 1065/12, Lex nr 1280317, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 stycznia 2014 roku, I ACa 861/13, Lex nr 1428182, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2011 roku, I CSK 520/10, Lex nr 1129076).

Pozwani nie wykazali istnienia takiego szczególnie uzasadnionego przypadku. Uzasadniając swój zarzut odwoływali się do powinności zapewnienia przez odpowiednie organy państwa zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Pomijali jednak w tym aspekcie, że powodem w sprawie nie był podmiot zobowiązany do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych określonej wspólnoty, lecz spółka prawa handlowego, która jako właściciel nieruchomości działając w warunkach rynkowych miała prawo do decydowania o sposobie zagospodarowania swojego majątku. Fakt posiadania małoletniego dziecka czy niski dochód pozwanych także nie były wystarczające dla uznania, że powódka występując z żądaniem wydania lokalu nadużywa prawa podmiotowego. Wszak argumenty tego rodzaju odnoszą się do zdecydowanej większości osób pozwanych w sprawach o eksmisję. Osoby te są przeważnie źle sytuowane i wychowują małoletnie dzieci. Przyjęcie że takie okoliczności niweczą prawo właściciela do żądania wydania lokalu czyniłaby w istocie iluzorycznym uprawnienie z art. 222§1 k.c. w zdecydowanej większości spraw. Argumentacja pozwanych miała zatem znaczenie przy ocenie powinności orzeczenia o ich uprawnieniu do uzyskania lokalu socjalnego, nie mogła natomiast odnieść skutku w zakresie głównego żądania pozwu.

Brak było też podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych, które znajdowało swoją podstawę na podstawie odpowiednio stosowanego art. 113 ust 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2257).

Co się z kolei tyczy apelacji powódki kwestionującej powinność orzekania o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego, to Sąd Okręgowy miał na względzie, że aktualnie, wobec treści art. 17 ust 1a u. o. o. l. możliwość taka istnieje nawet wobec osoby, która dokonała zajęcia lokalu bez tytułu prawnego (a więc nie była lokatorem w rozumieniu przepisów tej ustawy), jeżeli przyznanie tego uprawnienia byłoby w świetle zasad współżycia społecznego szczególnie usprawiedliwione.

Regulacja ta nie miała jednak zasadniczego znaczenia w sprawie gdy zważyło się na ogólne zasady orzekania o lokalu socjalnym na podstawie art. 14 i 15 u. o o.l. Jak w tym aspekcie utrwaliło się w orzecznictwie przepis art. 14 u. o o. l. ma zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 roku, III CZP 66/01, OSNC 2002/9/21).

Co się natomiast tyczy wykładni pojęcia „lokatora” to przyjmuje się, że zakres tego pojęcia jest szeroki i liberalny, a także, że obejmuje nie tylko osoby wywodzące swoje prawa do lokalu wprost od jego właściciela, lecz także tych, których uzyskali prawo do korzystania z lokalu od jego najemcy lub innego uprawnionego do dysponowania nim.

W relacji pierwotnego najemcy i dalszego najemcy, lub osoby wtórnie biorącej lokal w użyczenie od pierwotnego najemcy, na skuteczność czy ważność umowy podnajmu czy użyczenia nie ma wpływu brak zgody właściciela lokalu. Jedyną sankcją jest przewidziane w art. 11 ust. 2 pkt 3 u. o o.l. przyznane i pozostawione decyzji właściciela uprawnienie do wypowiedzenia stosunku najmu lokatorowi, który uchybił obowiązkowi uzyskania wymaganej art. 688 ² k.c. na podnajem lub dalsze użyczenie. Skorzystanie z tego uprawnienia wygasza jednocześnie stosunek pochodny pomiędzy najemcą, a podnajemcą lub biorącym rzecz w użyczenie.

Dalej, co w tym aspekcie istotne, art. 2 ust 1 pkt 2 u. o o. l. wprowadza autonomiczną definicję właściciela, przewidzianą na potrzeby tej ustawy. W definicji tej kładzie nacisk na charakter więzi prawnej, która wyznacza status właściciela i status lokatora. Jest nią stosunek prawny uprawniający do używania lokalu. Jeśli więc nawiązane zostały dwa stosunki obligacyjne dotyczące tego samego lokalu ułożone piętrowo, to w pierwszym stosunku właścicielem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.l., jest pierwotny wynajmujący, a lokatorem pierwotny najemca, natomiast w pochodnym stosunku prawnym pierwotny najemca występuje jako właściciel, a podnajmujący lub biorący rzecz w użyczenie jako lokator (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 15 listopada 2018 roku, III CZP 49/18, OSNC 2019/12/117)

Odnosząc te założenia do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy uznać należało, że skoro pozwani wywodzili swój tytuł prawny do lokalu od osoby uprawnionej do władania lokalem (pierwotnego najemcy), to przysługiwał im status lokatorów w rozumieniu art. 2 ust 1 pkt 1 u. o o.l. Skoro tak, to podstawą orzekania o ich uprawnieniu do uzyskania lokalu socjalnego był art. 14 u. o o.l., a wyłączenie wynikające z powołanego w apelacji art. 17 u. o o. l. nie miało zastosowania.

W tym aspekcie przyznanie pozwanym uprawnienia do lokalu socjalnego usprawiedliwiał fakt, że pozwana N. M. była osobą małoletnią, pozostającą pod pieczą pozostałych pozwanych, których miesięczny dochód nie należał do wysokich. Poza sporem pozostawało przy tym, że pozwani nie dysponowali trwałym, pewnym tytułem do zajmowania innego lokalu, w którym mogliby zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe.

Jeżeli natomiast chodzi o kwestionowane przez powódkę rozstrzygnięcie o kosztach procesu, którego podstawą był art. 102 k.p.c., to Sąd Okręgowy miał na względzie, że kwestia zastosowania tej regulacji, pozwalającej na nie obciążanie strony przegrywającej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi, pozostawiona jest sądowi orzekającemu z odwołaniem się do jego kompetencji, bezstronności, doświadczenia i poczucia sprawiedliwości. Ocena Sądu jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym, ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem, poczuciem sprawiedliwości oraz analizą okoliczności rozpoznawanej sprawy.

Ponieważ orzekanie o kosztach procesu związane jest z dyskrecjonalną władzą sędziowską (uznaniem sędziowskim), korygowanie rozstrzygnięcia o zastosowaniu, bądź braku zastosowania art. 102 k.p.c. może być dokonane przez sąd wyższej instancji tylko wówczas, gdy jest rażąco niesprawiedliwe, a reguły sprawiedliwościowe oczywiście naruszone.

Sąd Rejonowy przedstawił argumentację jaką kierował się stosując normę art. 102 k.p.c., to jest odwołał się do skromnego dochodu pozwanych oraz uwarunkowań rodzinno - bytowe. W tym aspekcie należało mieć też na względzie dysproporcję sytuacji stron (powódki – spółki prawa handlowego dysponującej znacznym majątkiem i pozwanych – osób fizycznych nie dysponujących tytułem prawnym do lokalu, pośród których była też osoba małoletnia) oraz okoliczność, że – jak wynika z treści pełnomocnictwa procesowego, będącego pełnomocnictwem ogólnym – powódka korzysta ze stałej obsługi prawnej. Istotnym było nadto, że kwota należnych powódce kosztów procesu (240 zł), w świetle zakresu jej działalności, stanowi marginalny fragment jej kosztów, natomiast dla pozwanych stanowi istotną część miesięcznego budżetu. W takiej sytuacji brak było podstaw do uznania, aby kwestionowane orzeczenie o kosztach procesu było rażąco wadliwe, a tylko wówczas mogłoby być wzruszone w toku kontroli instancyjnej.

Z tych też względów Sąd Okręgowy oddalił obie apelacje na podstawie art. 385 k.p.c.

W konsekwencji takiego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy uznał za zasadne wzajemne zniesienie poniesionych przez strony, równych co do wysokości (obejmujących tożsamą opłatę od apelacji i wynagrodzenia pełnomocników), kosztów postępowania odwoławczego, a to na zasadzie art. 100 k.p.c.

SSO Marcin Rak