Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2022 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy ze skargi P. Ż.

z udziałem Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S.

o wznowienie postępowania w sprawie II C 176/14

z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S.

przeciwko P. Ż.

o zapłatę

I.  oddala skargę,

II.  zasądza od P. Ż. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 2457/18

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. P. Ż. wystąpił do tut. Sądu Rejonowego z wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości nr 013 przy ul. (...) w S. przeciwko P. Ż., zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie, wydanym w sprawie II C 176/14 w dniu 14 października 2015 roku, gdzie Sąd zasądził od niego jako pozwanego na rzecz powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. kwotę 4.635 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. Wyrok ten uprawomocnił się w tym kształcie w dniu 4 lipca 2016 roku.

Jako podstawę wznowienia P. Ż. wskazał art. 403 § 2 k.p.c., podnosząc, że o podstawie wznowienia dowiedział się w dniu 9 maja 2018 r. w Sądzie Apelacyjnym w Szczecinie w czasie ogłoszenia wyroku, w którym Sąd stwierdził, że uchwała nr 8/2007 ww. Wspólnoty Mieszkaniowej nie istnieje. Jak uzasadnił dalej, w sprawie II C 176/14 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał wyrok, w którym zasądził od niego m.in. zaliczkę na koszty centralnego ogrzewania, opierając swe orzeczenie na uchwale nr 8/2007, która regulowała sposób naliczania kosztów C.O. przez Wspólnotę.

W świetle powyższego powód wniósł o wznowienie postępowania w sprawie II C 176/14 wobec wykrycia faktów i środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy – a w sprawie miały zasadniczy wpływ, bowiem stanowiły podstawę zasądzenia kwoty pieniężnej – a z których strona pozwana nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Wskutek tego P. Ż. wniósł o uchylenie ww. wyroku w całości, oddalenie pozwu o zapłatę ewentualnie o zmianę powyższego wyroku przez ponowne rozpoznanie sprawy i stwierdzenie, że uchwała nr 8/2007 nie istnieje.

W odpowiedzi na skargę Wspólnota Mieszkaniowa nr 013 przy ul. (...) w S. w pierwszej kolejności wniosła o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, bo złożonej po terminie ujawnienia ewentualnej podstawy wznowienia, ponieważ P. Ż. był obecny na terminie ogłoszenia wyroku Sądu Apelacyjnego.

Niezależnie od powyższego wspólnota wniosła o oddalenie skargi jako niezasadnej, ponieważ nawet przy przyjęciu, że istnieją podstawy do wznowienia, to i tak skarżony wyrok odpowiada prawu. Jak podała, faktem jest, że Sąd Apelacyjny uznał uchwałę nr 8/07 za nieistniejąca, jednak niezależnie od tego czy w powodowej Wspólnocie mieszkaniowej obowiązuje jakikolwiek regulamin rozliczania kosztów CO, to powódka działając na podstawie przepisów ustawy Prawo Energetyczne z dnia 10.04.1997 r., m.in. w oparciu o art. 45a ust. 4,5,6,8 pkt 1 lit. a), ma prawo wyboru sposobu dokonywania rozliczeń z członkami wspólnoty i może przyjąć jedną z 3 wymienionych w prawie energetycznym metod – podzielniki, kubatura lokalu lub powierzchnia lokalu. Wyeliminowanie zatem z obrotu prawnego uchwały nr 8/07 – która zresztą w całości powielała zapisy prawa energetycznego - nie zmienia sytuacji faktycznej.

Dodatkowo Wspólnota podniosła, że pozwany od wielu lat uchyla się do uczestniczenia w życiu Wspólnoty i odmawia uiszczania należności z tytułu kosztów zarządu i mediów. Nadużywa tym samym swych praw podmiotowych, ponieważ odmawia partycypowania w jakichkolwiek opłatach i zaskarża wszystkie uchwały mimo, że sam nigdy nie uczestniczy w zebraniach i nie głosuje – czym destabilizuje normalne funkcjonowanie wspólnoty.

Końcowo Wspólnota wniosła również o przyznanie na jej rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa adwokackiego w podwójnej wysokości.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

P. Ż. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul (...) o pow. 47,10 m ² oraz garażu przy ul (...) w S. o pow. 14,60 m ². Lokal należący do pozwanego znajduje się na IV piętrze budynku i wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią powodową wspólnotę mieszkaniową. W lokalu pozwanego znajduje się instalacja centralnego ogrzewania. Mieszkanie nie jest opomiarowane, nie ma liczników na wodę, czy mierzących zużycie ciepła.

Niesporne, a nadto dowód:

- zeznania pozwanego, k. 450 – 451,

- zeznania świadka A. W., k. 394 – 395,

- pismo (...) z dnia 5 czerwca 1997 roku, k. 12,

- pismo Urzędu Miasta z dnia 14 sierpnia 1999 roku, k. 13, KW, k. 212-234

– akt sprawy II C 176/14.

Pozwany wymeldował się z przedmiotowego lokalu w 1997r. i wyprowadził się z niego. Od tego czasu lokal pozostaje niezamieszkały. Pozwany przed wyprowadzką zakręcił wszystkie grzejniki. Nie powiadomił powodowej Wspólnoty o aktualnym adresie do korespondencji, albowiem uważał, że dopełniając obowiązku meldunkowego nie musi zawiadamiać dodatkowo wspólnoty. O nowym adresie zamieszkania pozwany zawiadomił Wspólnotę dopiero w dniu 26 października 2011r. Od tej chwili powódka wszelką korespondencję do pozwanego wysyłała na wskazany przez niego adres.

Lokal pozwanego traktowany jest jako niezamieszkały, w związku z czym nie są naliczane opłaty za wodę i wywóz nieczystości. Z uwagi na fakt, iż przez lokal pozwanego przebiega instalacja centralnego ogrzewania, a ponadto ogrzewane są również części wspólne nieruchomości, jest on obciążany jest on opłatami z tego tytułu.

Dowód:

- zawiadomienie o zmianie adresu, k. 175,

zeznania świadka A. W., k. 394 – 395,

zeznania pozwanego, k. 450 – 451,

kopia dokumentów meldunkowych pozwanego, k. 69.

– akt sprawy II C 176/14.

Dnia 23 stycznia 2008 r. podjęto uchwalę nr 8/07 w przedmiocie zgody na wprowadzenie do stosowania regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania. Na mocy uchwały Wspólnoty nr 8/07 wyrażono zgodę na wprowadzenie do stosowania z dniem 1 grudnia 2007r. zapisów regulaminów: „Regulamin montażu wodomierzy i indywidulanego rozliczania wody” oraz „Regulamin rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania”.

Na podstawie postanowień powyższego regulaminu oraz faktur wystawianych Wspólnocie przez dostawcę ciepła – (...) Sp. z o.o. w S. oraz proporcjonalnie do powierzchni użytkowych lokali, właściciele obciążani byli opłatami za centralne ogrzewanie.

Dowód:

- uchwała nr 8/07 – k. 7 – 10;

- dokumentacja z akt sprawy I C 791/18 – k. 38;

- dokumentacja z akt sprawy I C 1374/13 – k. 61 – 62.

P. Ż. zalegał z zapłatą na rzecz Wspólnoty kwoty 2.876,64 złotych tytułem zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz media za lokal mieszkalny (w tym tytułem centralnego ogrzewania) za okres od lutego 2012 roku do lutego 2013 roku.

Dowód:

- zestawienie należności za okres XI.2011r. – II.2013r., k. 20 – 21;

- analiza opłat z dnia 3 stycznia 2013roku dla garażu, k. 22;

- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 20 kwietnia 2012 roku dla garażu, k. 23;
- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 29 marca 2011roku dla garażu, k. 24;
- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 27 grudnia 2012roku dla mieszkania, k. 25;
- zestawienie z dnia 24 stycznia 2013 roku dla mieszkania, k. 26;
- analiza opłat z dnia 4 października 2012 roku, k. 27;

- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 20 kwietnia 2012 roku dla mieszkania, k. 28;
- zestawienie z dnia 27 stycznia 2012 roku dla mieszkania, k. 29;

- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 20 grudnia 2011 roku dla mieszkania, k. 30;
- nowy wymiar opłat miesięcznych obowiązujący od dnia 29 marca 2011 roku dla mieszkania, k. 31;

- dowód wpłaty, k. 68;

- stany kont dla lokalu pozwanego, k. 70 – 80;

- faktury VAT, k. 176-209;

- rozliczenia, k. 210-211;

- zeznania świadka A. W., k. 251-252, 394-396

– akt sprawy II C 176/14.

W dniu 4 kwietnia 2013 roku Wspólnota Mieszkaniowa nr 013 przy ul. (...) w S. wniosła o zasądzenie od P. Ż. kwoty 4 700,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania tytułem zaległych zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej obciążających pozwanego jako właściciela lokalu położonego w S. przy ul (...) o pow. 47,10 m ² oraz garażu przy ul (...) w S. o pow. 14,60 m ². Pozew został zarejestrowany pod sygnaturą akt I Nc 647/13. W dniu 8 kwietnia 2013 r. w przedmiotowej sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym powództwo uwzględniono w całości. Odpis orzeczenia został doręczony pozwanemu w dniu 30 kwietnia 2013 roku.

Pozwany P. Ż. skutecznie złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł, iż powództwo w niniejszej sprawie jest bezzasadne, albowiem nie zalega z opłatami na koszty zarządu nieruchomości, a także za lokal i garaż. Wskazał, iż w tym zakresie wykazuje nadpłatę. Podniósł, iż powódka nie udokumentowała wystarczająco twierdzeń pozwu, a także nie wykazała wymiaru opłat miesięcznych. Nadto, pozwany zakwestionował ważność uchwał podjętych przez powódkę oraz należyte umocowanie pełnomocnika reprezentującego ją w niniejszej sprawie.

Wyrokiem tut. Sądu Rejonowego wydanym w sprawie II C 176/14 tut. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4 635,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 4 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Sąd zasądził również od pozwanego na rzecz powódki koszty postępowania w wysokości 853 zł.

Sąd uwzględnił powództwo niemalże w całości, oddalając je jedynie w zakresie wydatków na wezwania do zapłaty w łącznej wysokości 61,50 zł oraz w zakresie skapitalizowanych odsetek od należności za garaż w wysokości 3,47 zł jako niewykazanych.

Odnośnie opłat związanych z centralnym ogrzewaniem dostarczanym do lokalu, to, w świetle treści uzasadnienia wyroku sądu I Instancji, wyliczane one były w oparciu o postanowienia przyjętego w tej mierze regulaminu, gdzie istotne były dwie wartości: pierwsza to opłaty za ciepło dostarczane do Wspólnoty, które zostały wykazane przez powódkę stosownymi fakturami wystawianymi przez (...) Sp. z o.o. w S., a druga to powierzchnia użytkowa lokalu danego członka wspólnoty mieszkaniowej. Jak wskazał Sąd Rejonowy, rację ma w tej mierze powódka, że bez znaczenia w kontekście powyższego jest, czy i w jakim zakresie dany właściciel korzysta z dostarczanego ciepła. Brak indywidualnych pomierników ciepła wymusił niejako – choć wolą wspólnoty – ryczałtowy sposób rozliczania powstałych w tym zakresie kosztów. Co istotne też, przez lokal pozwanego przebiega instalacja centralnego ogrzewania, przez co lokal ten jest – choć w niewielkim zakresie – ogrzewany.

Apelacja od wyroku została oddalona.

Niesporne, a nadto dowód:

- potwierdzenie przelewu – k. 11

- dokumentacja z akt sprawy I C 791/18 – k. 37;

- dokumentacja z akt sprawy I C1374/13 – k. 38;

- protokół ogłoszenia orzeczenia w sprawie I ACa 133/18 – k. 61 – 62;

-uchwały – k. 72 – 105;

- opinia ze sprawy III C 1445/16 - k.106-113;

- przesłuchanie powoda – k. 126 – 126 v.;

- opinia ze sprawy III C 1752/19 - k. 129-137;

- opinia do sprawy III C 1445/16 – k.141 -145, 147-148.

P. Ż. wystąpił do Sądu Okręgowego w Szczecinie z powództwem przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. m.in. o stwierdzenie nieważności uchwały nr 8/07.

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 1374/13, oddalił powództwo P. Ż. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. o stwierdzenie nieważności uchwały nr 8/07.

Wyrokiem z 9 maja 2018 r. w sprawie I ACa 133/18 Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że stwierdził, że uchwała numer (...) Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. nie istnieje i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

P. Ż. był obecny na S. rozpraw podczas ogłoszenia wyroku Sądu Apelacyjnego.

Dowód:

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w sprawie I ACa 133/18 wraz z uzasadnieniem – k. 6.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Skarga podlegała oddaleniu.

Wskazać należy, że skarga o wznowienie postępowania jest środkiem prawnym o mieszanym charakterze łączącym pozew (czyli pismo inicjujące nową sprawę) ze środkiem zaskarżenia skierowanym przeciwko prawomocnemu orzeczeniu sądu, nadzwyczajnym środkiem prawnym o limitowanych podstawach wskazanych w art. 401, 401 ¹ i art. 403 k.p.c. Jej wniesienie inicjuje postępowanie niejako dwufazowe, w którym najpierw sąd bada dopuszczalność skargi o wznowienie (przy uwzględnieniu terminu jej złożenia, dopuszczalności i wystąpienia ustawowych podstaw, na których została oparta), a następnie rozpoznaje ją merytorycznie i wydaje stosowne rozstrzygnięcie.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości formalna dopuszczalność skargi. Wbrew stanowisku Wspólnoty nie wystąpiły przesłanki do odrzucenia skargi jako spóźnionej.

Zgodnie z art. 409 k.p.c., skarga o wznowienie powinna czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz wniosek o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia.

Stosownie zaś do treści art. 407 §1 k.p.c. skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania opartej na wykryciu nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych biegnie od dnia, w którym strona w sposób wiarygodny dowiedziała się o ich istnieniu i mogła ocenić ich prawdopodobny wpływ na wynik sprawy, nie zaś od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie, w którym te fakty zostały ujawnione (postanowienie SN z dnia 25 stycznia 1967 roku , II CZ 128/66, OSP 1968, z. 9, poz. 198.)

Na mocy zaś art. 410 §1 k.p.c., Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.

W sprawie niespornym było, że skarżący P. Ż. był obecny na ogłoszeniu wyroku przed Sądem Apelacyjnym w Szczecinie w dniu 9 maja 2018 r., stąd nadanie przez niego na poczcie w dniu 7 sierpnia 2018 r. przedmiotowej skargi stanowi zachowanie zakreślonego w art. 407 kpc 3-miesięcznego terminu. Zgodzić się przy tym należy ze skarżącym, który w toku rozprawy w dniu 10.02.2021 r. zeznał, że fakt, który może mieć wpływ na wynik sprawy, a więc stwierdzenie nieistnienia uchwały nr 8/07 przez Sąd Apelacyjny w dniu 9 maja 2018 r., istniał przed ogłoszeniem tego wyroku, jednak pozwany nie mógł z niego skorzystać w zaskarżonym postępowaniu II C 176/14, ponieważ podważany wyrok został wydany w dniu 14 października 2015 roku, gdy to jeszcze potwierdzeniem nieistnienia uchwały nie dysponował. Powyższa kwestia została zresztą prawomocnie rozstrzygnięta w toku niniejszego postępowania. Postanowieniem z dnia 30 września 2021 roku, Sąd na podstawie art. 222 k.p.c. w zw. z art. 406 k.p.c. oddalił wniosek Wspólnoty Mieszkaniowej nr 13 ul. (...) w S. o odrzucenie skargi.

Podstawą merytoryczną sformułowanej skargi stanowił natomiast przepis art. 403 § 2 k.p.c. zgodnie z którym można również żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich faktów lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że skarga o wznowienie nie opiera się na ustawowej podstawie nie tylko wówczas, gdy podana w niej podstawa nie odpowiada wzorcowi któregokolwiek z podstaw wskazanych w kodeksie, lecz także wtedy, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie temu wzorcowi, ale w rzeczywistości nie wystąpiła (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2015 r., IV CZ 24/15, niepubl.; z dnia 28 lutego 2014 r., IV CZ 126/13, niepubl., z dnia 5 lutego 2009 r., I CZ 4/09, niepubl., z dnia 18 maja 2006 r., IV CZ 36/06, niepubl., z dnia 15 czerwca 2005 r., IV CZ 50/05, niepubl.). Na etapie badania dopuszczalności skargi ustalenie, czy opiera się ona na ustawowej podstawie, powinno być dokonane na podstawie okoliczności i twierdzeń w niej zawartych, bez weryfikowania ich prawdziwości (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2016 r., IV CZ 25/16, niepubl., z dnia 20 października 2016 r., II CZ 105/16, niepubl., z dnia 25 sierpnia 2016 r., V CZ 44/16, niepubl.).

Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., podstawą wznowienia postępowania jest późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Podstawą wznowienia postępowania nie może być każda nowa okoliczność, lecz tylko taka, która dotyczy przedmiotu sporu, istniała już w trakcie zakończonego postępowania i nie została wówczas przytoczona, gdyż była stronie nieznana i miała dla niej wtedy charakter nieujawnialny (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC 1969, Nr 12, poz. 208). Niewiedza o okolicznościach faktycznych czy środkach dowodowych musi wynikać z przyczyn obiektywnych, a nie z zaniechania strony postępowania czy jej pełnomocnika. W konsekwencji nie mogą być uwzględnione okoliczności wynikające już z materiału procesowego, jeżeli zostały one pominięte przez stronę na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009 r., III CZ 52/09, niepubl., z dnia 16 stycznia 2013 r., II CZ 155/12, niepubl. i z dnia 14 marca 2017 r., II CZ 163/16, niepubl.).

Postępowanie wywołane wniesieniem skargi o wznowienie postępowania stanowi dalszy ciąg postępowania zapoczątkowanego wytoczeniem powództwa, uzasadnia charakter skargi o wznowienie postępowania stanowiącej szeroko rozumiany środek zaskarżenia. Jej celem jest podjęcie i kontynuowanie prawomocnie zakończonego postępowania w tej instancji w której orzekał sąd właściwy do wznowienia. Nie jest to jednak „zwykła kontynuacja postępowania”, skoro wznowienie postępowania prowadzi do ponownego rozpoznania sprawy w stanie sprzed uprawomocnienia się zaskarżonego skargą orzeczenia w granicach podstawy wznowienia, co nie wyklucza możliwości jej kontynuowania począwszy od tego stanu. Rozpoznając sprawę ponownie sąd dokonuje własnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, który powstał przed uprawomocnieniem się orzeczenia i samodzielnej oceny roszczenia, nie będąc w tych kwestiach związany oceną dokonaną w prawomocnie zakończonym postępowaniu, uwzględnia przy tym zmiany stanu prawnego. Orzeka o tym samym przedmiocie sporu lub jego części, jaki stanowi przedmiot rozstrzygnięcia w zakończonym prawomocnie postępowaniu. W zakresie materiału, który był dotknięty podstawą wznowienia strony mogą powoływać nowe fakty i dowody.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę skargę opowiada się za poglądem, w myśl którego na skutek wznowienia postępowania sprawa wraca do stanu przed uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia.

Ocena ta wymaga przypomnienia, że według art. 412 § 1 k.p.c. w wyniku skargi o wznowienie postępowania sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Oznacza to, że nie rozpoznaje sprawy po raz kolejny w pełnym zakresie, tak jak czyni to się w ramach pierwszego postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, a którego dotyczy wada powołana jako podstawa wznowienia.

Sąd związany jest bowiem podstawą wznowienia podaną w skardze. Zatem skarżący, opierający skargę na konkretnej podstawie wznowienia, ukierunkowuje czynności sądu na ustalenie, czy podana w skardze postawa wznowienia zaistniała oraz czy miała wpływ na treść wyroku zaskarżonego skargą w stopniu umożliwiającym jego eliminacje z prawnego obrotu. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2014 r. I ACa 1201/12).

Uwzględniając powyższe wskazać, należy, że skarżący co do zasady miał podstawy do skierowania skargi w niniejszej sprawie, albowiem na skutek prawomocnego wyroku z dnia 9 maja 2018 r. w sprawie I ACa 133/18 Sąd Apelacyjny w Szczecinie stwierdził, że uchwała numer (...) Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. nie istnieje. Powyższe rodziło skutki tego rodzaju, że uchwała ta, dotycząca wprowadzenia do stosowania Regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania, stanowiła materiał dowodowy w sprawie II C 176/14, co mogło mieć wpływ na treść ostatecznego orzeczenia.

Sąd ponownie przeanalizował materiał dowodowy w sprawie II C 176/14 w zakresie objętym skargą, z uwzględnieniem ponadto dokumentacji złożonej w niniejszym postępowaniu przez Wspólnotę i stwierdził, że brak jest podstaw do wzruszenia prawomocnie zakończonego postępowania w sprawie II C 176/14, a tym samym uwzględnienia skargi o wznowienie tego postępowania.

Po ponownej analizie akt postępowania II C 176/14 Sąd rozpoznający skargę stwierdził, że powódka ustalała ówcześnie wysokość zaliczek na podstawie „Regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania” wprowadzonych uchwałą nr 8/07 z dnia 23 stycznia 2008 roku. W Regulaminie tym w pkt III ust. 5 wskazano, że podstawą do ustalenia zaliczek na 1 m ² w złotych jest wielość mocy zamówionej i średnie zużycie energii cieplnej według wskazań licznika ciepła zamontowanego w węźle cieplnym z ostatnich 3 lat za wyjątkiem budynków docieplanych, dla których uwzględnia się średnie zużycie energii z budynków podobnych z uwzględnieniem aktualnej taryfy dostawcy energii cieplnej. Nadto postanowiono, że opłaty zaliczkowe ustala (...) Sp. z o.o. (zarządca).

Powołana wyżej uchwała stanowiąca podstawę obciążenia pozwanego zaliczkami na koszty centralnego ogrzewania i sposobu ustalenia ich wysokości, jak już wspomniano, została wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 9 maja 2018 roku w sprawie I ACa 133/18 uznana za nieistniejącą, co oznacza, że uchwała ta nie istnieje ze skutkiem ex tunc, czyli od początku. Tym samym dokonane na jej podstawie rozliczenie kosztów c.o. za sporny okres należy uznać za pozbawione podstaw. Z powyższego nie wynika jednak, że powódka nie miała możliwości ustalenia kosztów c.o. w inny sposób, a to poprzez bezpośrednie zastosowanie Ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo Energetyczne (Dz. U. z 2017. Poz. 220).

Zgodnie z treścią art. 45a tej ustawy przedsiębiorstwo energetyczne na podstawie cen i stawek opłat zawartych w taryfie lub cen i stawek opłat ustalanych na rynku konkurencyjnym, o którym mowa w art. 49 ust. 1, wylicza opłaty za dostarczane do odbiorcy paliwa gazowe, energię elektryczną lub ciepło (ust.1). Opłaty, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem udzielonych odbiorcy upustów i bonifikat, stanowią koszty zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła dostarczanych do budynku, w którym znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe, zamieszkane lub użytkowane przez osoby niebędące odbiorcami (ust.2). Przedsiębiorstwo energetyczne udziela upustów lub bonifikat, o których mowa w ust. 2, za niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców w wysokości określonej w taryfie lub w umowie (ust.3). Koszty zakupu, o których mowa w ust. 2, są rozliczane w opłatach pobieranych od osób, o których mowa w ust. 2. Wysokość opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła (ust.4). Przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio do ustalania przez odbiorcę - właściciela lub zarządcę budynku opłat dla osób, o których mowa w ust. 2, do których ciepło dostarczane jest z własnych źródeł i instalacji cieplnych (ust.5). W przypadku gdy wyłącznym odbiorcą paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła dostarczanych do budynku jest właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego, jest on odpowiedzialny za rozliczanie na poszczególne lokale całkowitych kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła (ust.6).

Jak stanowi natomiast ust.8 omawianego przepisu:

Koszty zakupu ciepła, o których mowa w ust. 2, rozlicza się w części dotyczącej ogrzewania, stosując metody wykorzystujące:

a) dla lokali mieszkalnych i użytkowych:

- wskazania ciepłomierzy,

- wskazania podzielników kosztów ogrzewania,

- kubaturę lub powierzchnię lokali - wyłącznie w przypadkach gdy zastosowanie ciepłomierzy lub podzielników kosztów ogrzewania jest technicznie niewykonalne lub nieopłacalne,

b) dla wspólnych części budynku wielolokalowego użytkowanych przez osoby, o których mowa w ust. 2, powierzchnię lub kubaturę tych części proporcjonalnie do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali,

a w części co do kosztów stałych dostawy ciepła na centralne ogrzewanie wraz z kosztami, o których mowa w pkt 1 lit. b, wykorzystując proporcjonalny udział w powierzchni lub kubaturze lokali.

Przepis ust. 9 stanowi, że właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w tym budynku, a przepis ust. 10, że właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego wprowadza wybraną metodę, o której mowa w ust. 9, w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła przeznaczonego na ogrzewanie tego budynku i przygotowanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie poprzez instalację w budynku, zwanego dalej "regulaminem rozliczeń"; regulamin rozliczeń podaje się do wiadomości osobom, o których mowa w ust. 2, w terminie 14 dni od dnia jego wprowadzenia do stosowania.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy , stwierdzić należy, że powódka w postępowaniu II C 176/14 miała prawo (bez względu na funkcjonowanie w obrocie uchwały numer (...)) wyboru sposobu dokonywania rozliczeń z członkami Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości nr 013 przy ul. (...) w S. i mogła przyjąć jedną z trzech wymienionych w ustawie Prawo energetyczne metod rozliczania, a więc według wskazań ciepłomierzy, według wskazań podzielników kosztów ogrzewania, oraz kubatury lub powierzchni lokalu.

W związku z tym, że lokal pozwanego był nieopomiarowany, rozliczenie kosztów zakupu ciepła mogło nastąpić wyłącznie w oparciu o kubaturę lub powierzchnię lokalu, przy czym dla części wspólnych budynku proporcjonalnie do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali.

Należy przy tym wskazać, że w przypadku lokali nieopomiarowanych nie ma w świetle ustawy Prawo energetyczne, możliwości wyboru innej metody rozliczenia ciepła, na przykład proporcjonalnie do ilości osób zamieszkałych w lokalu. Właściciel lub zarządca budynku dokonuje co prawda wyboru metody rozliczania kosztów zakupu ciepła, jednak wybraną metodę wprowadza w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła (przyjmowanego w formie uchwały wspólnoty). Biorąc zaś pod uwagę fakt, iż we Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości nr 013 przy ul. (...) w S. nie było podzielników ciepła to Wspólnota zdecydowała się na wybór metody rozliczania w oparciu o metry kwadratowe , która to metoda była prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami .

Natomiast eliminacja z obrotu zaskarżonej przez skarżącego uchwały numer 8/07, która nomen omen bezpośrednio cytowała zapisy ustawy Prawo Energetyczne, w tym zakresie nie zmieniła sytuacji faktycznej w sprawie II C 176/14, a tym samym brak w obrocie tej uchwały nie powoduje braku możliwości wyliczenia kosztów Centralnego ogrzewania, bowiem tożsamych wyliczeń można dokonać powołując się bezpośrednio na zapisy ustawy Prawo Energetyczne w oparciu o powierzchnię lokalu. Mając na uwadze powyższe należało dojść do przekonania, iż powódka w prawidłowy sposób naliczała pozwanemu (skarżącemu) opłaty związane z centralnym ogrzewaniem.

Podkreślenia wymaga, że przez lokal pozwanego przebiega instalacja centralnego ogrzewania, przez co lokal ten jest w pewnym zakresie ogrzewany. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącym, że z racji zakręcenia grzejników nie korzystał z dostarczanego mu ciepła, ponieważ faktycznie korzystał z ciepła dostarczanego mu przez nieopomiarowaną część instalacji przez sąsiednie, ogrzewane pomieszczenia. Ciepło dostarczane do lokalu w taki sposób nie jest zwolnione od opłaty, powódka miała więc pełne prawo oczekiwać od pozwanego partycypacji w kosztach tego ciepła. (tak. m.in. Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 28 września 2020 roku I NsNc 51/19). Jak wskazał Sąd Najwyższy, grzejnik nie jest jedynym źródłem ciepła w lokalu mieszkalnym. Cechą charakterystyczną instalacji centralnego ogrzewania w blokach jest bowiem to, że część instalacji jest wspólna dla wszystkich mieszkań i nawet gdy lokator zakręca zawory termostatyczne w swoim lokalu, jest on nadal ogrzewany ciepłem z lokali sąsiednich. To powoduje m.in., że nieogrzewane mieszkanie, otoczone innymi lokalami, nie niszczeje, tak jakby to miało miejsce w przypadku nieogrzewanego domu wolnostojącego.

Ustalenia w zakresie wysokości opłat Sąd w sprawie II C 176/14 poczynił de facto z uwzględnieniem zapisów ustawy, przy przyjęciu powierzchni użytkowej lokalu i wartości faktur wystawianych przez (...) Sp. z o.o. w S. - wprost powołując te dwie wartości w treści uzasadnienia wyroku. W toku niniejszego postępowania Sąd, działając w oparciu o treść art. 278(1) kpc, zgodnie z którym Sąd może dopuścić dowód z opinii sporządzonej na zlecenie organu władzy publicznej w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę, dodatkowo posiłkował się opiniami biegłych sądowych Z. S. i J. M. wydanych w sprawach III C 1752/19 i III C 1445/16, które toczyły się między tymi samymi stronami a dotyczyły innych okresów, gdzie biegli ustalili, że rozliczenie mediów przygotowane przez Wspólnotę, a sporządzone w oparciu o ustawę Prawo Energetyczne, odbywało się prawidłowo.

Kończąc rozważania, należy również wskazać, że Sąd rozpoznając skargę o wznowienie postępowania wbrew twierdzeniom pozwanego nie był zobligowany do zweryfikowania całego postępowania prowadzonego pod sygnaturą II C 176/14.

W ramach wznowienia postępowania Sąd bowiem nie rozpoznaje po raz kolejny sprawy w pełnym zakresie, a jego działanie ma wyłącznie charakter kierunkowy i jest ograniczone przez samego skarżącego, który opiera skargę na konkretnej przyczynie. W postępowaniu tym nie jest więc możliwe rozpoznanie sprawy w granicach zakreślonych przez inne podstawy wznowienia niż powołane w skardze. Tym bardziej, Sąd nie może wyjść poza powołane w skardze podstawy wznowienia, badając dopuszczalność skargi.

Tym samym skoro skarżący wnosił o wznowienie postępowania z uwagi na stwierdzenie przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie że podjęta w dniu 23 stycznia 2008 r. uchwała nr 8/07 w przedmiocie zgody na wprowadzenie do stosowania regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania nie istnieje, zaś przedmiotem tej uchwały była wyłącznie kwestia wprowadzenia regulaminu dot. rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania, kognicja Sądu rozpoznającego skargę również ograniczała się wyłącznie do stwierdzenia prawidłowości i sposobu wyliczeń Sądu dot. naliczania kosztów centralnego ogrzewania. Tym samym podnoszona przez skarżącego kwestia dot. jego garażu (boksu garażowego) nie podlega rozpoznaniu w niniejszym postępowaniu.

W tej sytuacji skarga P. Ż. podlegała oddaleniu o czym Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania wywołanego skargą orzeczono w pkt. II na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Z uwagi na oddalenie skargi, skarżący został uznany za stronę przegrywającą sprawę w całości, co uzasadniało obciążenie go kosztami poniesionymi przez stronę przeciwną. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego uczestnika ustalono na poziomie odpowiadającym wynagrodzeniu w sprawie objętej skargą, a zatem na podstawie § 3 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800), tj. w kwocie 900 zł.