Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2022 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko P. K. (1)

o wynagrodzenie i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy

1.  zasądza od pozwanego P. K. (1) na rzecz powoda J. K. kwotę 16 140 zł (szesnaście tysięcy sto czterdzieści złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia

2.  zasądza od pozwanego P. K. (1) na rzecz powoda J. K. kwotę 1 322,80 zł (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia dwa złote 80/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

4.  koszty procesu znosi wzajemnie

5.  nakazuje ściągnąć od pozwanego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 1 620,90 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia złotych 90/100) tytułem kosztów sądowych.

(-) Marek Osowicki

Sygn. akt IV P 3/22

UZASADNIENIE

Powód J. K. wniósł przeciwko pozwanemu P. K. (1) o zapłatę kwoty 28.572,75 zł z tytułu niewypłaconych diet za okres 124,5 dni wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony u pozwanego jako kierowca w ruchy międzynarodowym, w pełnym wymiarze czasu pracy. Pozwany nie wypłacił powodowi diet w wysokości 50 euro za każdy dzień i ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości jako nieuzasadnionego i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podniosła, iż powód błędnie wskazuje, że strony łączyła umowa o pracę. Powód świadczył pracę w ramach umowy cywilnoprawnej a pozwany zlecał powodowi poszczególne kursy, według potrzeb, a za każdy wyjazd był rozliczany stawka 240 zł za dzień. Powód zrealizował trzy zlecenia. Umowa o pracę została sporządzona przez pozwanego zanim powód wycofał się z wcześniejszych ustaleń co do zatrudnienia. Wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia było wypłacane częściowo na konto a częściowo gotówką. Z notatek ręcznych powoda i pozwanego wynika, że strony rozliczały się zgodnie z ustaleniami i rozliczyły się w pełni. Powód uzyskał zapłatę za wszystkie zrealizowane zlecenia.

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z 22.03.2022 r. rozszerzył powództwo o kwotę 1322,80 zł z tytułu ekwiwalentu za urlop w wymiarze 10 dni i podtrzymał powództwo o zapłatę kwoty 28.572,75 zł z tytułu zwrotu kosztów podróży tzw. diet. Pełnomocnik powoda wskazał, że powód był umówiony oprócz zasadniczego wynagrodzenia z umowy o pracę, także dodatkowo na 240 zł za każdy dzień pracy.

Uzasadnienie faktyczne:

Strony J. K. i P. K. (1) 18.09.2020 r. zawarły umowę o pracę na czas określony do 31.12.2020 r. na stanowisku kierowcy z wynagrodzeniem miesięcznym 2600 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę k.5).

Powód świadczył na rzecz pozwanego pracę kierowcy w okresie od 18.09.2020 r. do 9.02.2021 r.

(bezsporne, nadto zlecenia dla przewoźnika k.122-204).

Powód i pozwany ustalili, iż za pracę powód będzie otrzymywał 240 zł za każdy dzień pracy.

(dowód: zeznania świadka P. K. (2) k.84-85 od 00:38:58 do 00:48:11, M. G. (1) k. 83-843 od 00:17:31 do 00:33:47, zeznania pozwanego k. 93 od 00:46:12 do 01:10:08, rozliczenia wynagrodzenia powoda k. 43-50, wydruki wiadomości sms k. 52-53).

Powód dokonał wyliczenia wynagrodzenia za okres od 5 listopada do 23 listopada na druku T-M. dla Ciebie, co przyznał i od 7 stycznia do 9 lutego, przesłanym przez powoda pozwanemu sms-em 10 lutego, przyjmując za podstawę wynagrodzenia stawkę 240 zł za każdy dzień pracy.

(dowód: wyliczenie powoda k.50, wiadomość sms k. 53).

Pozwany P. K. (1) wypłacił na wskazane przez powoda konto jego konkubiny I. M. 2.10.2020 r. – 2.000 zł, 6.11.2020 - 2.000 zł , 1.12.2020 r. -3.000 zł, 1.02.2021 r. 2.000 zł, 2.02.2021 r. 1.000 zł i 15.02.2021 r. -500 zł .

(dowód: wydruki przelewów k. 57-62).

Powód z konta konkubiny I. M. spłacał zobowiązania wobec Funduszu Alimentacyjnego.

(dowód: zawieszenie postępowania egzekucyjnego k.98, decyzja o rozłożeniu należności na raty k.99-101, wydruki przelewów k.102-107).

Pozwany wystawił powodowi dokumenty PIT-11 za 2020 r. i 2021 r. wskazując jedynie osiągnięte przez powoda dochody ze stosunku pracy.

(dowód: wydruki PIT-11 k.114-120).

Biegła sądowa ustaliła ilość przepracowanych dni przez powoda oraz dokonała wyliczenia ewentualnie należnych powodowi diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych.

(dowód: opinia biegłej sądowej k.208-214).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne było, że strony zawarły umowę o pracę na czas określony od 18.09.2020 r. do 31.12.2020 r. określając stanowisko jako kierowca i wynagrodzenie za pracę w kwocie 2600 zł brutto i że powód wykonywał pracę od 19 września 2020 r. do 9 lutego 2021 r.

Istotą sporu było czy strony łączył stosunek pracy czy umowa zlecenie oraz czy strony umówiły się na wynagrodzenie w dziennej stawce 240 zł obejmującej wszystko, czy też na wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia miesięcznego i dodatkowo stawkę dzienną 240 zł.

Pozwany w toku procesu nie wykazał by łączący strony stosunek posiadał cechy wykluczające istnienie umowy o pracę i nie wnosił też o ustalenie nieistnienia stosunku pracy pomiędzy stronami. Specyfika pracy kierowcy w transporcie międzynarodowym co do czasu pracy, trwania wyjazdów zagranicznych i zlecania wykonania transportów, sama w sobie nie wyklucza istnienia stosunku pracy i podporządkowania poleceniom pracodawcy. Zatem w stanie faktycznym niniejszej sprawy należało przyjąć, iż strony łączył stosunek pracy, kiedy to powód był w gotowości do pracy i wykonywał transporty międzynarodowe na polecenie pozwanego. Co więcej powód wykonywał pracę samochodem będącym własnością pozwanego i otrzymywał od niego zaliczki na wydatki i to pozwany ponosił ryzyko ekonomiczne prowadzonej działalności gospodarczej. Charakter łączącego strony stosunku prawnego znajduje też potwierdzenie w podpisanej przez strony umowie o pracę.

W ocenie Sądu strony faktycznie ustaliły tylko tzw. dniówkę na kwotę 240 zł co potwierdzają jasne i korelujące ze sobą zeznania zawnioskowanych świadków M. G. (2) i P. K. (3), również kierowców zatrudnionych u pozwanego, oraz zeznania pozwanego jak i rozliczenia wynagrodzenia powoda dokonane przez pozwanego ale i co istotne również przez samego powoda, przesłanego pozwanemu sms-em z 10 lutego.

Dodatkowo powód początkowo wyjaśnił, że na konto miała być wypłacona podstawa w wysokości minimalnego wynagrodzenia, ale razem miało być 240 zł za dzień pracy. Dopiero następnie stwierdził, że miał otrzymywać zarówno minimalne wynagrodzenie plus 240 zł dziennie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, iż miał otrzymać dniówkę i najniższą krajową bowiem są sprzeczne z zeznaniami powyższych świadków, zeznaniami pozwanego, ale co istotne z samymi wyliczeniami wynagrodzenia dokonanymi przez powoda za okres od 5 listopada do 23 listopada na druku T-M. dla Ciebie, co przyznał sam powód i od 7 stycznia do 9 lutego, przesłanymi przez powoda pozwanemu sms-em 10 lutego, przyjmującymi za podstawę wysokości wynagrodzenia stawkę 240 zł za każdy dzień pracy.

Przepisy kodeksu pracy nie zabraniają ustalenia wysokości wynagrodzenia za pracę w stawce dziennej.

Na pracodawcy spoczywał obowiązek wykazania, iż wypłacił pracownikowi umówione wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, iż pracodawca powinien prowadzić imienną listę (kartę) wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń majątkowych związanych z pracą wypłaconych pracownikowi. Na pracodawcy spoczywa ciężar wykazania, iż wypłacił pracownikowi wynagrodzenie (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 2007-11-20, II PK 81/07, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2009, Nr 1-2, poz. 5, str. 18).

W niniejszej sprawie z przedłożonych do akt potwierdzenia wykonanych przez pozwanego na rzecz powoda przelewów gdzie jako tytuł pozwany wskazał „wypłata” wynika, iż w okresie zatrudnienia powód otrzymał łączną kwotę 10.500 zł netto, po odliczeniach między innymi wypłaconych powodowi zaliczek i mandatu.

Pełnomocnik powoda wyliczył diety równo po 50 euro za każdy dzień niezależnie od kraju w jakim pracował powód tj. 229,50 zł za dzień razy 124,50 dni na łączną kwotę 28.572,75 zł oraz ekwiwalent za 10 dni urlopu w kwocie 1322,80 zł.

W ocenie sądu wyliczenia biegłej sądowej z zakresu rachunkowości dotyczące ilości dni przepracowanych przez powoda są rzetelne a przez to miarodajne.

W niekwestionowanej opinii sądowej biegła ustaliła dokładnie dni przepracowane przez powoda, których łącznie było 111. Zatem 111 dni pracy razy 240 zł wynagrodzenia w stawce dziennej stanowi łącznie należną powodowi kotwę wynagrodzenia za pracę w wysokości 26.640 zł . Od tak wyliczonego wynagrodzenia powoda należało odjąć bezspornie wypłacone przelewami bankowymi powodowi wypłaty wynagrodzenia za pracę tj. tzw. dniówki, które wedle samego powoda miały być tym samym co diety w łącznej wysokości 10.500 zł . Zatem należna jest powodowi łączna kwota 16.140 zł

Pozwany w toku procesu nie wykazał też, iż udzielił należny powodowi urlop wypoczynkowy (art. 161 k.p.) oraz nie wykazał, że wypłacił powodowi należny ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, stosownie do art. 171 k.p.

Zatem na uwzględnienie zasługuje też powództwo o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy za 10 dni w kwocie 1322,80 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd na podstawie przepisu art. 80 k.p. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16.140 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem należnej części wynagrodzenia za pracę i na zasadzie art. 171 k.p. kwotę 1322,80 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu sąd orzekł stosownie do treści 100 k.p.c., z uwagi na częściowe (58,41%) uwzględnienie powództwa.

O kosztach sądowych orzeczono stosownie do przepisu art. 113 i 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398, tekst jednolity z 27 kwietnia 2010 r. Dz.U. Nr 90, poz. 594), zasądzając od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 1620,90 zł. Tymczasowo wyasygnowane wydatki w sprawie wynosiły łącznie 3.897,32 zł minus 58,41 %, w których wygrywa powód, równa się 1620,90 zł.

(-) Marek Osowicki